| Gepost op maandag 16 april 2007 - 07:47 pm: | 
|
|
Een dagboek vol gevoelens, emoties en geleerde lessen
In gedachten verzonken lig ik op bed naar het plafond te staren. Zo schoon en fris als ik ben, kom ik net onder de douche vandaan en ik houd ervan om daarna altijd even tot rust te komen. Mijn gedachten dwalen af naar “hem”, wat lang niet ongewoon is. Ik denk veel aan hem, als ik opsta, als ik naar bed ga, door de dag en tijdens vele activiteiten. Ik kan er niks aan doen, Hij zit gewoon altijd in mijn gedachten. En dan denk ik heus niet altijd aan de geile uitspattingen die wij met elkaar beleven, maar vaak ook wat het contact tussen ons met mij doet. Mijn leven is zeer veranderd sinds ik hem ken, maar daar heb ik geen minuut spijt van. Het lijkt alsof ik mezelf gevonden heb tussen al die onzekerheden in het leven; alsof ik nu eindelijk iets duidelijk voorgeschoteld krijg waarvan ik kan zeggen “Ja, dat bevalt me!”.
Bij die gedachte aan hem spring ik op om naar de computer te lopen. Ik grijp naar mijn mobiele telefoon die ik altijd kort bij me houd (je kunt maar nooit weten wanneer hij belangrijk is..) en energievol sprint ik de kamer door, roep mijn vriendin even gedag die in de andere kamer aan het leren is, en kruip achter de computer. Voordat ik onder de douche sprong had ik hem nog even gezien en gezegd dat ik daarna terug zou komen. Op het laatste moment had ik echter besloten een lang bad te nemen, dus nu wist ik niet zeker of Hij nog daar was. Ik log in op msn en klik meteen de groep open waar Hij in staat. Offline.
“Verdikkeme,” denk ik bij mezelf, “ik had hem zo graag gesproken.”
Dan komt het moment dat ik het geluidje hoor en er een gesprekje opent.
“Dag meisje.”
Hoe kon ik het nieuwe msn vergeten waarbij je ook kunt praten als je offline staat? Hij bleek het duidelijk ook te hebben gevonden en snel groet ik terug. In spanning wacht ik op hetgeen Hij daarna intypt:
“Ik zit net je berichtje te beantwoorden, ik was net met de eerste zin begonnen.”
Dat is waar ook: in mijn mail van gisteren had ik hem verteld over een opdracht die ik moest uitvoeren: Vijf minuten knijpers op mijn tepels, vijf minuten eraf, vijf minuten weer erop, drie minuten eraf, twee minuten erop. Daarna moest ik mijzelf vingeren tot ik bijna klaarkwam, vijf minuten wachten en dan doorvingeren tot ik echt klaar kwam.
Het was een zeer lange tijd geleden dat ik dat van hem mocht, klaarkomen, en ik was dan ook erg blij daarmee. Maar -ondankbaar schepsel dat ik ben- ik vergat bij de eerste keer vingeren dat ik nog geen orgasme mocht krijgen. Ik was ook zo opgewonden en Hij had me ook weer zo lang laten wachten dat ik het niet meer had kúnnen stoppen, al wilde ik het wel.
“Oké, dan zal ik u maar laten afschrijven,” geef ik hem als antwoord.
“Nee, dat hoeft niet.”
Ahaa, denk ik, wordt het toch nog gezellig.
“Je schrijft dat je mijn vertrouwen hebt beschaamd, leg dat maar eens nader uit!”
Dit vind ik een makkelijke en leuke vraag, want ik kan hem een reden geven om mij een strafopdrachtje te geven en die zijn niet altijd even erg… Vol goede moed reageer ik:
“Ik heb mij niet aan uw opdracht gehouden. Het was de bedoeling dat ik zou vingeren totdat ik bijna klaar kwam en dan vijf minuten zou wachten. Maar nadat u zo lief tegen mij bent geweest om mij überhaupt toestemming te geven om klaar te komen, heb ik het vertrouwen van u in mij dat ik mij daaraan zou houden, beschaamd.”
“Dat las ik.”
Fijn..waarom moet ik het dan herhalen als Hij het toch al weet?! ~zucht~
“Wat ik ook las is dat je je hebt willen afleiden van de pijn in je tepels en in een boek bent gaan lezen.”
Dat klopt half: ik was een beetje overenthousiast geweest met die knijpers en had ze er nogal ruw op gezet. Het deed zo’n pijn dat ik een beetje afleiding zocht en een verhaal voor school begon te herlezen. Dat ik dit na twee minuten weer weg legde omdat ik me niet kon concentreren, heeft voor hem kennelijk geen betekenis.
“Studeren tegelijk met mijn opdracht. Dat klopt ook niet, he?”
Hij heeft daar wel gelijk in, maar ik wil voor mezelf opkomen. Ik had net toegegeven dat ik fout zat met dat voortijdig klaarkomen en nu begint Hij over mijn schoolopdracht? Daar komt ook nog eens bij dat ik me inderdaad een beetje ongemakkelijk had gevoeld om school met knijpers te combineren en Hij wrijft dat er goed in.
“Het was maar een verhaal..”
Zoals altijd neemt Hij geen pardon aan.
“Je moest je er voor school in verdiepen en het niet gebruiken om de pijn in je tepels minder door te voelen.”
Wat was ik dom geweest, dat lag toch voor de hand? En nog steeds had ik niet naar mijn intuïtie geluisterd. Maar het was écht maar een verhaal…wat was daar nou zo erg aan? Ik durf hem echter niet meer tegen te spreken en laat hem weten dat het mij speet.
“Ben je alleen?”
“Alleen in de huiskamer, maar een huisgenote is thuis.”
“Je gaat je even afzonderen en zet op iedere tepel een knijper en dan kom je weer bij me terug. Truitje over je knijpers heen.”
Deze keer protesteer ik meteen: “Maar dat zie je door het truitje heen...”
“Wil je ze soms op je kleine schaamlipjes moeten zetten en dan je broek eroverheen??”
Ik schrik een beetje van dit plotselinge antwoord. Hij weet hoe gevoelig mijn kleine lipjes zijn en hoe weinig die kunnen verdragen en om dan met zoiets te dreigen…het moet hem echt menens zijn. Snel typ ik in:
“Ik ga al, momentje”
Stijf en ongemakkelijk loop ik naar mijn slaapkamer terwijl ik weer mijn vriendin passeer die nog steeds druk aan het leren is. Er is niks meer over van de energie die ik voelde, maar ik wil hem niet teleurstellen. Niet nu, niet na gisteren en nooit.
Ik stroop mijn truitje omhoog en zet zorgvuldig de knijpers op mijn tepels. Ik zet ze er goed scheef op, zodat ik ze een beetje tegen mijn huid kan duwen en de beha er voorzichtig overheen kan trekken. Daarna trek ik het truitje weer naar beneden en loop ik met mijn armen voor mijn borsten langs de (nu gesloten) deur van mijn huisgenote waarna ik met een bonkend hart typ dat ik weer terug ben.
“Hoe voelt dat?”
Dat vind ik altijd zo’n lullige vraag. Alsof Hij zich niet kan voorstellen dat het pijn doet.
“Pijnlijk.”
Ik kan hem bijna horen grinniken tot hier.
“Ik ga zo meteen tellen tot 20. Bij 0 doe jij je armen stijf over elkaar en klemt ze tegen je lijf aan. Bij 20 mag je stoppen. Begrepen?”
Ik ben ook niet dom, natuurlijk heb ik het begrepen, jij pestkop. (Natuurlijk zeg ik hem dat niet, ik zou niet durven!)
“Ja, begrepen.”
Wat volgt zijn 20 tergend langzame tellen die Hij –en daar heb ik echt bewondering voor- over twee hele minuten weet te verdelen. De snijdende pijn in mijn tepels dringt bijna door tot in mijn tenen en ik weet dat Hij geniet van het idee dat Hij me pest met dat langzame tellen.
“Vertel me wat je ervaart.”
Het is toch een lieverd, even vragen naar mijn gevoelens. Of doet Hij het nou voor zijn eigen plezier?
“Het doet steeds meer pijn.”
Ik besluit om hem een klein beetje uit te dagen, omdat ik weet dat Hij daar wel van houdt: dat geeft hem een reden om streng tegen mij te zijn, iets wat ik zelf ook heel erg leuk vind.
“En ik vind het gemeen dat u zo langzaam telt.”
Ik heb hem nog nooit zó snel zien typen:
“Ik wil ook wel tot 40 tellen, hoor! Geen enkel probleem hier!”
Deze reactie had ik wel verwacht en ik vind het dan ook nog eventjes leuk in mijn uitdagende rol.
“Daar niet, nee.”
Uit het niets vraagt Hij opeens: “Heb je een beha aan?”
“Ja.”
“Zit die over die knijpers?”
“Ja.”
“Goed, dan steek je dadelijk je hand onder je truitje en trekt die beha omlaag bij je linkerborst en tegelijk met je beha trek je die knijper los.”
Oké, nu is het wel duidelijk waarom Hij opeens over mijn beha begon; om een straf te bedenken dat ik zo brutaal was. Hij weet al mijn zwakke plekjes: van knijpers op mijn kleine schaamlipjes tot knijpers van mijn tepels af trekken in plaats van ze er gewoon af te halen. Het feit dat Hij mij deze extreme opdracht geeft, bewijst dat Hij eigenlijk echt boos op mij is. Ik voel echter nog steeds de drang om brutaal te zijn en alsof Hij dat weet doet Hij er nog een schepje bovenop om mij de mond te snoeren.
“Ben jij nu helemaal bedonderd dat je kritiek op me uitoefent omdat ik zogenaamd te langzaam tel?!”
Ik word er helemaal stil van. Hij is echt boos op mij en ik moest hem zo nodig uitdagen. Ik voel me schuldig en wil het goed maken, de pijn van de knijpers eraf trekken neem ik er dan maar op de koop toe.
“Het spijt me! Ik zal doen wat u zegt.”
En dat meen ik ook echt; ik wil alles doen om het goed te maken. Maar kennelijk dringt dat niet tot hem door, of vind Hij het nodig om het nog wat beter tot míj door te laten dringen.
“Ik ben op dit moment niet tevreden met jouw houding, je gedraagt je als een schoolsletje: een grote bek over seks en hoe opgewonden ze wel niet is, maar ondertussen wel zeuren en klagen tegen haar oompje. Het is echt heel jammer dat je op dit moment een paar honderd kilometer hier vandaan bent,
want ik heb erg de neiging om je flink voor de billen te geven, het liefst met iets wreeds zoals een cane.
Trek nu die knijper los, teefje! En bedenk dat ik het niet zachtzinnig zou doen!”
Ik schrik me rot van deze uitbarsting en zit met open mond achter de computer. Ik heb hem nog nooit zo boos gezien en neem mij opnieuw voor om alles te doen wat Hij mij opdraagt.
“Hij is er vanaf.”
“Herhaal het met de rechterborst, en denk erom, het lijkt me niet meer dan terecht als het je tranen in je ogen bezorgt.”
Dit had ik zien aankomen en met een van pijn vertrokken gezicht trek ik ook de rechterknijper van mijn borst. Ik denk bij mezelf dat ik wel gek moet zijn om midden in mijn huiskamer mijzelf te pijnigen voor een man. Maar dit is niet zomaar een man…dit is voor Hem.
“Oké, hij is er vanaf.”
“Dan gaan ze er nu weer op.”
In tegenstelling tot net had ik dit helemaal niet verwacht. Je ziet heel duidelijk een afdruk op mijn tepels die de ribbeltjes van de knijpers teweeg hebben gebracht en nu moeten ze er weer op? Ik vraag me weer af waarom ik het eigenlijk allemaal doe en staar even naar het scherm terwijl Hij er nog aan toevoegt:
“Totdat ik zeg dat het genoeg is.”
Hij is mijn lieve oompje, degene die mij zoveel zelfvertrouwen aanpraat met zijn complimentjes. Degene die mij alles toestaat, maar binnen zijn lijnen. Hij is degene die er altijd op aandringt ook goede gesprekken op niet-erotisch gebied te hebben. Ik mag hem oompje noemen, omdat wij dat allebei een uitdagende relatie vinden, wat betekent dat Hij mij toestemming geeft hem uit te dagen. Ik kan niet anders dan die lieve oom die alleen maar het beste met mij voor heeft, gehoorzamen.
“Ja oom.”
“En denk niet dat ik niet weet dat je nu baalt als een stekker, en dat je vreselijk in de rats zit dat je vriendin het merkt.”
Af en toe zweer ik dat Hij gedachten kan lezen en dat gebruikt om het mij nog wat erger in te wrijven. Ik vind dan ook dat Hij gerust mag weten dat Hij de spijker op de kop slaat met die opmerking.
“Er is mij inderdaad een lichte vloek over de lippen gegleden.”
Daarna haal ik diep adem en zet de knijpers er voorzichtig weer op terwijl ik sissende geluiden maak van de pijn.
“De knijpers zitten er weer en het truitje is weer naar beneden. En dat u het maar even weet: het doet verrekte pijn.”
“Trek ze er maar weer vanaf, nu allebei tegelijk.”
Mijn mond valt opnieuw open en ik weet even niet wat ik moet doen. Dit meent Hij niet…dit kan Hij niet menen…Hij is maar zelden zo gemeen tegen mij. Ik typ in wat mij uit de mond vloog op het moment dat Hij mij dat zei:
“neeee..”
“Ja!”
Ik geef toe dat ik zelf ook wel weet dat zo’n zwak argument als ‘neee..’ niet serieus genomen zou worden en dat daar een streng ‘ja’ op zou volgen, maar Hij moest weten dat ze allebei eraf trekken, zo vlak nadat ze erop gingen en zo vlak na de vorige keer, vrij ver gaat voor mij. Het punt is dat Hij dit wel weet, waardoor ik steeds serieuzer word en denk dat Hij écht boos op mij is.
“Denk erom, een cane over je borsten is nog veel wreder. En die zou je gekregen hebben als je hier bij me was.”
Ik besef steeds meer dat Hij mijn ongehoorzaamheid en brutaliteit niet verdiend heeft. Waarom wil ik hem ook steeds uitdagen? Om mijn goede wil te tonen en te laten merken dat ik het ga doen vraag ik:
“Allebei tegelijk dus?”
“Ja. Ik tel tot 3.”
Ik pak de beha-rand en de knijpers vast.
“Eén.
Twee.
Drie.
Nu!”
Op zijn bevel trek ik heel hard terwijl de rechter weer eens weigert er vanaf te komen. Goeiegrut, wat doet dat pijn! Mijn rechtertepel is sowieso al iets gevoeliger en ik kan het wel uitschreeuwen van de pijn. Omdat ik weet dat het hem pleziert dit te weten zeg ik hem:
“Aauuww!”
“Wat ben jij?”
Het antwoord daarop is kort en krachtig. Ik heb er altijd moeite mee om dat te zeggen als Hij dat tussendoor zo plotseling vraagt. Het is dan net alsof ik niet genoeg voor hem over heb en het nog eens letterlijk moet zeggen, terwijl ik net al die pijn doorsta voor hém! Ik typ mijn antwoord in, zucht eens diep en klik met een zwaai van mijn arm op enter.
“Uw slet.”
Dat is waar; ik ben zijn slet, maar niet EEN slet. Ik doe namelijk alles wat Hij wil en verlangt van mij, maar alleen bij hem, alleen bij die schat van een man die ik oompje noem.
“Ben je het met me eens dat ik je terecht bestraf of ben je van mening dat ik het alleen uit wreed genoegen doe?”
“Het is terecht.”
Dat is waar, want mijn lieve oompje wil alleen maar het beste voor mij, en dat daar zo’n klein stukje straf bij hoort, kan ik alleen maar accepteren (ook al zal het zijn wreed genoegen tegemoet komen).
“Leg uit waarom.”
Weer zo’n simpele vraag, denk ik, omdat ik het antwoord denk te weten: dit begon namelijk allemaal omdat ik zijn opdracht niet helemaal nageleefd heb.
“Omdat ik op de verkeerde manier gebruik gemaakt heb van UW speeltuintje.”
“Nee slet.”
Mijn adem stokt even, want nu gaat het komen.
“Ik ben boos op je omdat je klaagt en zeurt. Ik liet je die knijpers zetten om je te dwingen je aan de pijn over te geven, omdat je het tijdens de opdracht hebt geprobeerd te negeren door een boek te lezen.”
Het was een verhaahaaaal! Geen heel boek! (Dit commentaar hield ik overigens voor me.) Hij ging ondertussen door:
“De pijn die ik je aandoe is bedoeld om te voelen, en om opgewonden van te raken. Daarom moest je daarnet de knijpers aandrukken met je armen over elkaar. Het eraf trekken was een bestraffing voor je geklaag en omdat je kennelijk alleen maar je oompje als seksobject gebruikt.”
Ik zit met open mond te lezen en schrik me rot, want dit is weer iets dat Hij niet kán menen! Mijn oompje betekent zoveel voor mij, en al die geile dingen doe ik alleen maar om hem te plezieren. Dat Hij dit zo ziet, kwetst me, maar dan heb ik nog niet gehoord wat er daarna komt.
“Oompje is leuk zolang Moontje mag vingeren en klaarkomen, maar zodra het een beetje te veel pijn doet of ze niet mag klaarkomen begint ze te teuten. En maakt ze bovendien gebruik van de afstand om dat ongestraft te doen.”
Ik kan het niet geloven en wordt zelfs een beetje boos dat Hij zo negatief over mij denkt. Ik kan dan ook mijn mond niet houden, en het maakt me deze keer niet uit hoe brutaal het eruit komt; Hij móét gewoon weten dat Hij wél heel veel voor mij betekent.
“Dat is niet waar! U bent meer dan een seksobject voor mij!”
“Waarom dan dat geklaag als ik je pijn doe?”
Hier kan ik hem alleen maar een eerlijk antwoord op geven:
“Omdat u moet weten dat het mij kwelt. Als ik steeds maar ja knik en u niet merkt dat het mij überhaupt pijn doet, lijkt me ook verkeerd.”
Ik weet overigens dat deze zin grammaticaal niet goed in elkaar zit, maar op dit moment heb ik geen tijd om daar zuiver over na te denken.
“Er is een verschil tussen roepen dat het pijn doet –iets waartegen ik geen bezwaar heb- en roepen dat je het gemeen vindt!”
De tranen springen in mijn ogen.
“Maar ik vind het heerlijk als u gemeen bent!”
Daar stond het dan. Het was eruit voordat ik het beseft had, maar dat maakte het niet minder waar. Ik vind het heerlijk als Hij mij pest en gemeen is, het laat mij vaak grinniken en ik geniet er dan ook van. Ik dacht dat Hijzelf er ook van genoot als ik af en toe een beetje tegensputterde. Misschien doet Hij dat ook wel, maar wil Hij mij nu even laten weten dat ik het niet te ver moet duwen; dat Hij nog steeds de macht over mij heeft. Zijn antwoord geeft dan ook weer dat Hij stiekem wél geniet van de bloedgeile mij.
“Ohhh dit is het ECHTE sletje. Het jonge kutje dat haar oompje begint op te geilen, stiekem naar zijn broek kijkt of hij al stijf wordt, en ondertussen heel pervers haar eigen lijf voelt en een zeiknat broekje heeft!”
Blij om te horen dat Hij dus wel nog van mij geniet, neem ik even mijn uitdagende houding terug:
“Mag dat dan niet?”
Meteen na de enterknop krijg ik hier spijt van, maar gelukkig neemt Hij het niet verkeerd op.
“Wat denk jij? En wat doet het je als ik dit zo zeg?”
Een seconde lang denk ik even na; hoort dat hele gesprek van daarnet dan bij het spel of niet? Diep van binnen weet ik van wel, maar op de één of andere reden heb ik het me toch allemaal persoonlijk aangetrokken. Dat is misschien wel het mooie van dit soort spel: dat de grenzen zo dun zijn dat het echt lijkt, maar je diep van binnen weet dat het toch niet zo is. Van de andere kant is dat natuurlijk ook weer het gevaarlijke ervan. Een beetje verward door mijn eigen gevoelens doe ik een poging hem een duidelijk antwoord te geven:
“Ik weet niet hoe ik het moet omschrijven, maar het voelt positief, als u boos op mij bent en mij dat wel eventjes goed laat weten.”
“Windt dat je op of is het een ander positief gevoel?”
Bij deze vraag moet ik even stilstaan. Het bevalt me wel heel erg, maar ik wordt er niet bloedgeil van.
“Als u het over zeiknatte broekjes heeft, windt het mij op, maar als u gewoon tegen mij schreeuwt uit boosheid…het is moeilijk te omschrijven. Van de ene kant windt het me op, maar van de andere kant voel ik me echt schuldig en krijg ik bijna tranen in mijn ogen.”
“Dan heeft mijn houding succes, en ben je niet alleen een geil sletje, maar ook een braaf subje.”
De gemenerik! (En o wee, laat hem dat niet horen.) Dit was dus allemaal een test en soort van leerzame situatie tegelijk. Ik voel mij wel zeer vereerd dat Hij mij nu een braaf subje noemt, omdat Hij zonet nog alle negatieve kanten aan het benadrukken was. Maar als Hij mij niet vertelt wat ik verkeerd doe, kan ik nooit zoveel waarde hechten aan zijn complimenten over de dingen die ik goed doe.
“Heb je nu de behoefte om mij te plagen en uit te dagen of om gehoorzaam te zijn en mij te willen plezieren op alle mogelijke wijzen?”
Mijn gevoel is nog nooit zo sterk geweest in het weten dat ik hem alleen maar wil gehoorzamen en hem plezieren en ik zeg hem dit dan ook. Eerder dacht ik dat een beetje uitdagen daarbij zit, maar nu besef ik dat het uitdagen vanuit mijn persoonlijkheid moet komen, en ik hem braaf gehoorzamen boven aan het lijstje moet zetten.
“Okee, ben je nog steeds alleen in de kamer?”
“Ja..”
“Vertel me wat voor kleding je aanhebt.”
“Een spijkerbroek, een zwart stretch truitje met driekwart mouwen en daaroverheen een groen truitje met korte mouwen en een strikje op de rug.”
Ik wil nog typen wat voor ondergoed ik daaronder aan heb, maar Hij is me te snel af.
“Okee, trek nu je slip uit.”
Mijn mond valt open, want ik heb net een hele zorgvuldige en lange beschrijving van mijn kleren neergezet en Hij vertelt mij doodleuk om mijn slipje uit te trekken, midden in de huiskamer nog wel!
“Maar mijn vriendin kan echt elk moment binnenkomen, als ze me mijn slip voor de computer ziet uittrekken, is er heel wat aan de hand.”
“Ja, he?”
Wat is dat nou voor een arrogant antwoord? ‘Ja he, wat zielig voor jou, het kan mij geen reet schelen..’ Soms verbaast mij die sterke dominante kant in die lieve man, zo ook nu. Ik vraag me echter ook af of Hij betoeterd is, want Hij weet maar al te goed wat ik ervan denk om zoiets op een plaats te doen waar ik heel makkelijk betrapt kan worden. Heel vriendelijk en lief vraag ik hem of ik het niet even op de wc mag gaan doen. Zo wijs ik hem niet helemaal af, maar blijft het voor mij toch nog aanvaardbaar.
“Je gaat het op je kamer doen en je laat de deur op een kier, je mag achter de deur gaan staan zodat je niet gezien kunt worden.”
“Oké…momentje.”
Ik sprint terug naar mijn slaapkamer en doe wat Hij mij gezegd heeft. Daarna duw ik het slipje in mijn broekzak en loop ongemakkelijk weer terug.
“Ik ben er weer.”
“Leg je slipje op je knieën en vertel me of het nat is.”
Zwijgend kijk ik naar dat ding en typ in:
“Het is een beetje nat.”
Ik kijk er nog eens naar en voeg daar nog iets aan toe:
“Oké..meer dan een beetje, maar niet heel erg nat.”
“Doe je gulp open.”
Met trillende vingers doe ik mijn gulp open waarbij ik meteen uitzicht op mijn schaamhaar heb door dat ontbrekende slipje.
“Hij is open.”
“Steek je vinger in je kutje.”
Het verbaast me dat Hij mij zo snel dit bevel geeft; normaal moet ik altijd zeer lang wachten en smeken en pest Hij me door me nog wat langer te laten wachten. Het me metéén te laten doen is echter weer een andere kant, maar ik beschouw het ook als pesten. Om zeker te weten dat ik het goed begrepen heb, vraag ik het hem even.
“Meteen erin?”
“Ja.”
“Oké.”
“Zo diep mogelijk.”
“Ja oom.”
(Soms heeft een mens niet veel woorden nodig.)
“Steek er een vinger bij.”
“Ja oom,” zeg ik terwijl ik bij mezelf denk dat Hij er echt geen gras over laat groeien. Voorzichtig friemel ik die ene vinger er wat uit en frunnik ze er allebei weer in.
“Vertel me slet, ben je een opgewonden teefje of niet?”
Weer zo’n directe en confronterende vraag. Ik vind het altijd zeer vernederend om toe te moeten geven dat ik opgewonden ben, laat staan een opgewonden teefje. Maar het is mijn oompje en tegen mijn oompje kan ik niet liegen.
“Ja dat ben ik.”
“Heb je een markeerstift bij de hand?”
Een beetje overweldigd kijk ik om me heen en spot inderdaad een rode, ronde markeerstift.
“Ja.”
“Steek die in je kut.”
Weer denk ik bij mezelf dat Hij vandaag wel erg direct is. Voor een moment vergeet ik dat mijn vriendin elk moment binnen kan lopen en haal ik mijn vingers uit mijn gaatje. Als ze langs mijn clitoris komen snak ik even naar adem omdat deze nu zo gevoelig is. Ik pak de stift en zucht eens diep. Door de broek die ik nog aan heb is het even wringen om hem de hoek om te krijgen, maar zo gauw hij een beetje in de goede richting staat, glijdt hij meteen naar binnen.
“Hij zit erin.”
“Ik wil dat je hem er zo diep mogelijk in propt.”
“Maar wat als het dopje losgaat en ik hem er niet meer uit krijg?”
Over zo’n dingen maak ik mij nou eenmaal druk. Het valt me echter net op tijd in dat dat brutaal overkomt en ik haast me om daaraan toe te voegen:
“Laat maar, dat zie ik dan wel.. Ik duw.”
“Doe je rits dicht en draai je bekken zodat je op dat kutje van je zit.”
“Ja oom, ik zit.”
Ik zat inderdaad op die stijve stift en het was een raar, maar heerlijk opwindend gevoel dat ik ervan kreeg.
“Voel je die stift zitten?”
”Ja, heel erg…”
Ik voel de neiging om weer op te brengen dat hij er misschien helemaal in gaat en ik hem er dan niet meer uitkrijg, maar ik bedwing mezelf.
“Maakt dat je geil?”
Opnieuw antwoord ik: “Ja, heel erg…”
“Wat ben jij?”
Daar krijgen we díé vraag weer! Je zou toch denken dat Hij het nu wel weet, maar nee hoor, meneertje moet nog even wat meer bevestiging. Maar wie ben ik om daarover te klagen; ik geniet er stiekem van om hem deze woorden te schenken.
“Uw sletje, oom.”
“Je wilt natuurlijk niets liever dan helemaal naakt zijn, hè?”
“Ja,” antwoord ik.
Voor nu laat ik mijn onzekerheid over mijn borsten en over het feit dat ik mijn beha graag om heb even achterwege.
“Dan ga je nu naar je kamer, kleedt je uit en vingert jezelf totdat je bijna klaarkomt. Dan mag die stift eruit. En omdat je zo geil bent, moet je ook knijpers in je behaatje stoppen. En ik zou graag een foto van je kut met die stift erin hebben.”
Het eerste deel beviel me wel, maar nou ben ik eigenlijk heel voorzichtig met foto’s. Het is een heel gedoe voor mij om foto’s te maken zonder dat iemand het merkt, maar ik ben nu zo geil en schuldbewust dat ik er niet over zeur.
“Ja oom..”
“Ik moet zo meteen gaan eten (over twee minuten). Ik krijg vanavond een verslag van deze hele chat, in een verhaalvorm die op sm-verhalen geplaatst kan worden.”
Ik schrik een beetje, want het is een lang gesprek waar ook nog eens veel emotioneels in gebeurd is en het kost veel tijd om dat fatsoenlijk te beschrijven. Heel voorzichtig hint ik een beetje:
“Vanavond al?”
Maar om niet ongehoorzaam te klinken, voeg ik er meteen aan toe: “Ja, Oom.”
Lief oompje dat Hij is, vraagt Hij toch nog of ik het te druk heb om een verhaal te schrijven.
Ik vertel hem dat ik het wel druk heb, maar dat als ik erg mijn best doe ik wel tijd heb voor een verhaaltje. Toch geeft de lieverd mij een dag uitstel.
“Moet het verhaaltje over dit gesprek gaan of over het onderwerp van dit gesprek?”
“Het moet gaan over dit gesprek. Over jouw houding en de mijne, over hetgeen er gebeurde, en over jouw gevoelens.”
”Oké, begrepen.”
Alsof de bliksem hem plotseling raakt met een geweldig idee zegt Hij nog snel:
“Oh, en als je dadelijk gaat vingeren neem je een banaan of een andere staafvormige vrucht mee, en die stop je in je mond en ‘pijpt’ hem.”
Dit was de kers op de slagroom, het maakte mijn opdracht net af, want ik weet hoe opgewonden Hij wordt van orale seks. Hierna zegt Hij dat Hij nu echt moet gaan en nemen we afscheid waarbij Hij mij weer sletje noemt.
Nadat Hij weg is, sla ik het gesprek op en loop met die stift nog steeds in mijn gaatje naar mijn slaapkamer, doe de deur goed dicht en voer mijn opdracht uit.
’s Avonds zit ik achter de computer en begin ik te schrijven. Ik doe mijn uiterste best om de context te gebruiken die hem het meest zou believen en rond het af met een goed gevoel. Daarna stuur ik het braaf op in de hoop zijn goedkeuring te krijgen. Natuurlijk geeft Hij mij hier en daar wat tips, maar nooit zal mijn geliefde oompje mij volledig afkraken. Hij is zelfs zo lief om het plaatsen van het verhaal niet als opdracht te geven. (Dat zou Hij overigens nooit doen, zo voorzichtig is Hij met mij.)
“Als je het niet plaatst koester ik je verhaal als een gouden gift, een pluim op mijn hoed, een wonderbaarlijk juweel.”
Eerst begreep ik hieruit dat hij zich vereerd zou voelen als ik het niet zou plaatsen en het alleen voor hem bestemd was, maar ik vind dat iedereen moet weten wat Hij verdient. Hij noemt het zelf altijd zoveel moois, ik vind dat iedereen mag weten dat Hij dat meer dan verdiend heeft en vooral dat Hij het zo geweldig domineert!
Schijnheilig, een woord met vele betekenissen...
|
|
    
Janneman
Oppasser
Bericht Nummer: 263
Aangemeld: 03-2004
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op maandag 16 april 2007 - 08:03 pm: |
|
Heerlijk |
Heerlijk verhaal Mohna,
Bloemrijk beschreven en toch ingetogen, detailrijk maar niet overdreven, vol gevoelens, gedachten en gevolgen. Je zou je zo voor kunnen stellen dat dit echt is, niet in de laatste plaats door de ik-vorm en andere details.
Dit smaakt naar meer Mohna. Zuig nog eens flink aan je duim, meisje, en ga niet te ver bij het toetsenbord vandaan, zodat je, als je ineens inspiratie krijgt, meteen je gedachten aan het scherm kunt toevertrouwen.
En daarmee aan ons natuurlijk.
Janneman
Fantasie is belangrijker dan kennis - Albert Einstein 
| |
Hadriman
Beginnend lid
Bericht Nummer: 7
Aangemeld: 01-2007
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op maandag 16 april 2007 - 08:27 pm: |
|
Het MSN-Gesprek |
HEERLIJK
MAAR DAN OOK ECHT HEERLIJK!!!!!
Voor dit verhaal dicht ik jou helemaal geen "DUIM" toe en zeker niet duimzuigerij. En misschien is het dan weer de wens als de moeder van de gedachten, dan is het inderdaad een meer dan "fantastisch"verhaal. Maar jouw verhaal is in de essentie zo natuur getrouw dat ik de negatieve inschatting van Janneman met alle geweld weg wil stoppen. Ik heb via mijn PC exact van deze gesprekken gehad.
Ik weet van goede kennissen dat zij in een gelijke situatie heel gemakkelijk uit de kleren gaan, dat zij ten opzichten van de andere zijde niet de geestelijke moed hebben om te weigren en doen wat wordt opgedragen. Naakt zitten voor de PC en weten dat tussen hem/haar en de huisgenoten slechts een enkel deur zit.
Ik feliciteer je en gun je van harte alle voordelen van enige twijfels die door Janneman verspreidt zijn.
Bij het lezen van jouw verslag zag ik jou wel degelijk op mijn scherm schutteren. Jammer dat je die tikken .....( uiteraard met de cane)......niet echt kon krijgen. Mijn kleurenscherm zou dan nog realistischer zijn geweest.
Hadriman
|
Han
Beginnend lid
Bericht Nummer: 9
Aangemeld: 01-2007
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op maandag 16 april 2007 - 08:36 pm: |
|
Genieten |
Wat een prachtig verhaal Mohna, heel mooi en heel aantrekkelijk. Ik heb genoten. Ik heb er werkelijk niks aan toe te voegen, het verhaal spreekt voor zich.
Groet, Han
| |
Verteller
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 90
Aangemeld: 09-2005
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op maandag 16 april 2007 - 09:21 pm: |
|
Toewijding |
Beste Mohna,
Je verhaal is prachtig! Wat me het meest opvalt is de diepe toewijding en genegenheid die jouw hoofdpersoon voor haar Meester heeft. Ze noemt hem haar Oompje, wat vertedert maar tegelijk ook iets heel spannends aan het geheel toevoegt.
Prachtig beschreven zijn de gevoelens, de warmte, maar soms ook het verzet want het spreekt voor zich dat een sub niet altijd staat te juichen als haar Dominant met de zoveelste pijn-oefening of met de zoveelste vernedering komt.
Laat ons nog meer genieten van je verhalen en blijf vooral ook die gevoelens beschrijven want die maken het contact tussen een sub en een Dominant zo bijzonder en zo kostbaar.
Dank je wel.
|
liefke
Beginnend lid
Bericht Nummer: 6
Aangemeld: 03-2007
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op maandag 04 juni 2007 - 10:46 pm: |
|
Verdorie ken je mijn meester? |
Dag liefste Mohna,
Wat jij hier ervaart en beschrijft gelijk erop dat ik mijn eigen gedachten lees. Hoe kan dit nu? Alleen heb ik geen ervaring met pijn... sta belange zover niet enja ik ken mijn Meester al een tijdje...
Ik denk ook constant aan hem, alleen geef ik dat natuurlijk niet toe, te verlegen denk ik. En ook kijk ik enorm uit naar hem... dat het soms echt kwellend is.
Je hebt dit heel mooi geschreven, ik heb het in een adem uitgelezen.
Dikke groetjes
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?