De pianoles - deel II
deel II (dit verhaal is opgeknipt in 2 delen)
Deel II
Ik hoorde dat ze de deur naar de gang opende. Ik durfde niet om te kijken maar voelde de spanning in mijn maag. Wat deed ze daar in de gang? Ik hoorde haar rommelen en toen weer binnenkomen. Het leek een eeuwigheid te duren de tijd dat ik hier stond met mijn neus tegen de muur. Mevrouw Duval was weer gaan zitten en ik hoorde hoe zij van haar drankje dronk.
Na nog een eeuwigheid stond ze op en ik hoorde dat ze op me toeliep.
"Ik wacht nog steeds op je vraag Mirna, of wil je hier tot morgenochtend blijven staan. Ik denk dat ik je een beetje moet stimuleren om je vraag te stellen. Ik stel vanaf nu voor dat elke minuut dat ik nog moet wachten een extra slag met het riet betekent, dus nu heb je het zelf helemaal in de hand, makkelijk he?"
Mijn maag draaide zich om en ik voelde een misselijkmakend gevoel. Nog een extra voor elke minuut? Ik moet de vraag stellen, ik moet... Anders wordt het allemaal steeds erger voor me, maar ik heb er zo’n moeite mee, maar ik moet, ik moet...
"Ik, ik... mag ik alstublieft nu de rest van mijn straf?"
Ik voelde dat het schaamrood naar mij kaken steeg, waarin ben ik verzeild geraakt, hoe heb ik in hemelsnaam in deze situatie kunnen komen en waarom wond het me aan de andere kant zo op, aan de klappen was niets opwindends die deden helse pijn, maar toch… Ik begreep niets van mezelf.
"Goed zo Mirna, het waren maar twee minuten extra. Eens kijken zes extra had ik je al beloofd, plus de vier die je nog tegoed had en nu nog twee, dat maakt twaalf. Mmmmm, een mooi disciplinair aantal. Een aantal om je een goed lesje te leren, en omdat het net allemaal zo moeizaam ging, heb ik iets bedacht om je te helpen, draai je eens om?"
Haar woorden hadden me verward gemaakt, wat bedoelde ze met iets om je te helpen? Ik zou het snel weten. Aarzelend draaide ik me om en zag meteen wat ze bedoelde. In haar handen had ze een aantal dingen, die ik herkende als boeien en ook nog een lange riem. Ze zou me toch niet... Niet nu toch? Maar ik moest mezelf niet voor de gek houden, het was overduidelijk wat ze van plan was.
"M...m...maar mevrouw Duval, u gaat me t...t...toch niet vastbinden?" De tranen van angst sprongen in mijn ogen, het gevoel in mijn maag verhevigde zich, maar ook mijn opwinding nam weer toe, het leek wel of mijn fysieke reactie een strijd aan het leveren was, een strijd tussen hevige angst, afwijzing en opwinding. Alweer begreep ik niets van mezelf.
"Lieve Mirna," begon mevrouw Duval met een minzaam lachje, "dit is om je te helpen, te helpen in positie te blijven zodat de straf niet langer hoeft te duren dan nodig, en we het snel en secuur kunnen afwerken. Trouwens het is ook veiliger, het zorgt ervoor dat je billen netjes omhoog blijven en je niet wegdraait, wat heel begrijpelijk is bij zo’n straf, en het zorgt er ook voor dat de slagen netjes op je billen terechtkomen waar ze horen en niet per ongeluk op andere plekken, want te hoog neerkomende slagen van deze kracht kunnen onbedoelde schade toebrengen en dat is niet de bedoeling. En nu vraag ik je om je positie weer in te nemen, ik zeg je ook even dat ik vanaf nu wil dat je gewoon en meteen doet wat ik zeg, elke aarzeling zal worden gehonoreerd met nog eens twee extra meppen en dat zou ik je zeker niet aanraden, want het aantal dat je nu nog tegoed hebt, is volgens mij even meer dan genoeg, dus.. Hup! Liggen… Nu!!!"
Het liefst wilde ik weg, Nu! Maar ik wist dat dit niet kon en geen goed idee was. Ik kon niet anders dan gehoorzamen om nog meer slagen met het helse riet te voorkomen, hoewel ik het gevoel had dat wat nu te gebeuren stond veel te ver zou gaan en mijn grenzen ver zou overschrijden, maar nog meer, nee. Het moest maar.
Ik liep naar de kruk en ging weer voorover liggen met aan weerskanten een been. Mevrouw Duval liep naar de voorkant en maakten een voor een mijn polsen vast aan de poten van de kruk. Toen liep zij naar de bank. Wat ging ze doen? Nog meer verrassingen? Het duizelde in mijn hoofd en mijn hart klopte in mijn keel. Ik keek opzij en zag dat zij het dikke rode kussen van de bank afpakte en weer op me toeliep.
"Even je buik omhoog Mirna, zodat ik dit kussen eronder kan leggen."
Even wilde ik protesteren, dit ging wel heel ver. Maar net op tijd slikte ik mijn protest in, want het zou zeker resulteren in meer klappen. De zenuwen gierde nu in alle hevigheid door mijn keel, maar ik tilde gehoorzaam mijn buik op door mijn benen te strekken. Mevrouw Duval schoof het dikke kussen onder mijn heupen. Het kussen zorgde ervoor dat ik nog juist op mijn tenen kon staan, zo hoog en strak lagen mijn billen nu.
Mevrouw Duval maakte met de twee andere boeien mijn enkels vast aan de poten van de kruk. Toen nam ze de riem. Ik dacht dat ze me ermee zou gaan slaan, maar dat was niet de bedoeling. Ze trok de riem onder de kruk door en legde hem aan de bovenkant vlak voor het kussen over mijn onderrug. Ik voelde hoe mijn bovenlichaam hierdoor strak naar beneden werd getrokken en ik voelde hierdoor mijn billen nog meer spannen.
Ik besefte goed dat ontwijken nu niet meer mogelijk was, ik kon helemaal niets meer doen om mijn billen te ontlasten. Uiterst strak stonden ze nu, strakker was onmogelijk. Mevrouw Duval liep langzaam om mij heen en met een satanische glimlach om haar mond knikte ze goedkeurend bij de aanblik van mij over de kruk gespannen.
"Prima, prima," mompelde ze "dit is de optimale houding voor een heel goed pak slaag met het rietje, en meisje ik weet heel zeker dat jij hierna heel goed zal gaan oefenen en het nooit, maar dan ook nooit meer in je hoofdje zal halen om hier laks in te zijn!"
Haar woorden raakte me diep, ik viel bijna flauw van angst en ellende. Ik had weg moeten lopen, de benen moeten nemen. Maar nu was het te laat, nu kon dat niet meer. Niets kon ik doen om te voorkomen dat het helse riet op mijn billen neer zou dalen. De tranen liepen al over mijn wangen van angst. Ik voelde een lichte beving door mij heen gaan toen mevrouw Duval het riet pakte en zich weer schuin achter mij opstelde.
"Zo meisje, nu is het tijd voor actie!" Ze liet het riet nog een paar keer door de lucht zwiepen, weer hoorde ik het akelige fluiten.
"Ik zeg je nog dit. Om echt voor elkaar te krijgen dat jij heel goed gaat studeren van nu af aan, zal ik geen medelijden met je hebben. De slagen die je nu zult krijgen, zullen hard zijn, heel hard, ik zal ze met al de kracht die ik in me heb plaatsen, zodat je er de komende weken steeds aan herinnerd zult worden en dit je zal helpen je voluit aan je studie te wijden. Dus slagen voluit voor voluit studeren. Zo werkt dat dus. Nu zet je schrap, hoewel dat lig je al en zul je blijven tot en met de laatste slag!"
Ik probeerde mijn billen samen te knijpen maar het lukte me niet in deze houding. Ik kneep mijn ogen dicht en duizelig wachtte ik op de eerste slag.
Woeshhhhhhhhhhhhhhsss,
"AAAAAAAAAAAAAAAH!"
De pijn was ondraaglijk, vuur voelde ik, hels vuur! Alsof ze een gloeiende pook tegen mijn billen hield. Ik begon meteen te huilen, de snikken schokte door mijn lichaam, dit hield ik niet vol, niet nog elf keer.
Woeshhhhhhhhhhhhh,
"AAAAAAAAUUUW!"
Mijn lichaam reageerde door een poging te doen mijn billen in te trekken, weg te draaien. Maar alleen mijn spieren spanden zich, en verder gebeurde er helemaal niets. Ooooooh! Wat vreselijk, wat deed dit zeer. Ik wilde mijn billen ontspannen, ze minder strak maken, want de pijn was optimaal, echt ondraaglijk. Maar ook dit lukte niet.
Woeshhhhhhhhhhhhhh,
"IEEEEEEEEEEEEEEEE!"
"Het gaat heel goed, Mirna, heeeel goed" hoorde ik mevrouw Duval. Het leek of haar stem ergens uit de verte kwam, of ik droomde, alles om mij heen vervaagde, ik voelde alleen maar een felle fik die vurig laaide in mijn billen.
"Het ziet er fantastisch uit liefje, mooie, dikke, diepe, donkerrode striemen."
Ik voelde haar hand op mijn billen, ze wreef er zachtjes over.
"Wow, meisje, dat voelt goed, je billen zijn gloeiend heet, maar nog lang niet gloeiend genoeg. Maar ik zal je helpen. De volgende zes slagen zal ik wat sneller achter elkaar neer laten komen. Het maakt aan de ene kant de straf nog iets intensiever en aan de andere kant de duur wat korter. Dus een nadeel met ook een voordeel voor jou, toch vriendelijk van me he? Natuurlijk weer niet te snel, want dat doet weer afbreuk aan de hardheid van de slagen, en die moet natuurlijk optimaal blijven, ik zou zeggen elke vierde tel een slag, dat is, weet ik uit ervaring het meest effectief, want dan komt elke slag op het hoogtepunt van de pijn van de vorige. Eens kijken hoe je dit vindt."
Mijn maag protesteerde nu hevig, het is dat ik niet gegeten had nog, anders was het er vast uitgekomen. Ik was er nu van overtuigd dat ik in handen was gevallen van een vrouw met verregaande sadistische trekken, ik vroeg me nog even af of mijn lief dit wel beseft heeft. Vast niet! Verdere overwegingen werden me echter gespaard want...
Whoessssssssh,
"Een, twee, drie..."
Whoessssssssssh,
"Een, twee, drie..."
Whoesssssssssssssh,
"Een, twee, drie..."
Whoesssssssssssssssssh,
"Een, twee, drie..."
Whoessssssssssssh,
"Een, twee, drie..."
Whoesssssssssssh,
Ik gilde nu alleen nog maar onafgebroken, dit was de complete hel. Dit was onmenselijk.
Elke keer dat de slag begon op te gloeien, kwam de volgende en voegde nog een gloeiende pijn toe. Of je met een pook in een vuur port, om het vuur te laten opvlammen. Steeds opnieuw en opnieuw.
In mijn gedachte zag ik de vlammen hoog boven mijn billen uitkomen, het was een echt vuur, ik hoorde het knetteren en mijn billen verkoolde. Er zou alleen nog as zijn, meer niet. Ik wilde blussen, de brandweer rukte uit met grote brandslangen, met groot materieel rukte ze uit. Ik hoorde de sirenes in de straat.
"He, ben je er nog? He liefje, nu niet wegvallen hè, want je moet er nog drie krijgen en dan wil ik je wel bij de les houden!"
Ik voelde dat er aan me geschud werd. En ik voelde hoe ik weer terugkeerde in de werkelijkheid. Een werkelijkheid die ik niet wilde, een werkelijkheid die te erg was, waar ik uit wilde vluchten.
Laat me..., laat me...
Nogmaals schudden en iets kouds in mijn gezicht.
"He, schatje, kom op, wakker worden, slapen doe je straks maar, ik wil nu je aandacht!"
Ik was er weer, de natte washand in mijn gezicht liet me weer landen in het nu. Meteen laaide de pijn in mijn billen weer op. Een brandende, gloeiende, kloppende pijn, met elke drie seconden een felle stekende pijnscheut of er een gloeiend mes in gestoken werd. Mijn tranen waren op, ik kon niet meer. Ik was alleen nog pijn en probeerde te overleven.
"Zo schatje, ben je er weer? Mooi zo, want het zou toch zonde zijn als je de laatste drie niet zou voelen. Zo steek je kontje nog maar even goed strak omhoog! Ha ha, ik plaag je maar hoor, want dat kontje ligt nog steeds prachtig strak omhoog. Kan ook niet anders hè, dat is nu het grote voordeel van vastbinden. Je billen blijven gewoon heerlijk en optimaal beschikbaar, net zolang als het moet.
Ok, de laatste drie zal ik weer heel zorgvuldig plaatsen. Je kontje heeft al genoeg gehad zie ik, daar hoeft echt niets meer bij. Alleen helemaal aan de onderkant, net op de overgang naar je dijen, is nog wel een beetje plaats. Ik stel voor een klap op de overgang, een net daaronder, en een daar weer onder. Deze zullen ook intensief zijn, aangezien de achterkant van je dijen een heel gevoelig gebied is, maar ja, dit was ook een intensieve straf hè, helemaal voor je eigen bestwil.
Ben je er klaar voor? Nou ja, je hoeft niet te antwoorden hoor, want ik zie dat je er klaar voor ligt."
Dit was een misdadige sadiste, dit kon niet, dit was veel te ver. Dit was mishandeling van de ergste soort. Mijn maag maakte bewegingen en ik gaf over, ik kon er niets aan doen. Er kwam niet meer uit dan wat vocht, maar ik voelde me doodziek, ziek en ellendig,
Whoessssssssssssssssssh,
"AHAAAHAAAAAAUUUWW!"
Dit was erg, deze slag overtrof de andere, ik wist niet dat het kon.
Whoessssssssssssssssssssssssh,
"AAAAAAAAAAAAAUUUUUUIEEEE!"
Vreselijk! Ik voelde dat ik weer weg ging zakken. Raar licht zag ik en kleuren. Kleuren van vuur!
Whoesssssssssssssh,
Vol op mijn dijen! Hels, hels, de hel, ik zag de duivels met de vurige puntige steeksperen. Ze verzamelde zich om mij heen en grijnsden gemeen. Ze staken me keer op keer in mijn billen.En krijsten met hoge uithalen. Wat een geluid! Niet om aan te horen.
Toen kwam ik tot het besef dat het mijn eigen geluid was. Ik krijste als een mager speenvarken. Het leek net of ik buiten mezelf stond en luisterde van een afstand naar mijn eigen gekrijs. Zo was het dus, afstand nemen van jezelf. Ik voelde geen pijn meer en luisterde naar mijn eigen geluid. Waar was ik, wat was dit? Toen werd het zwart om me heen en niets meer.
"hé, liefje, liefje, wat heb ik je aangedaan. Hé mopje, wordt toch wakker."
Langzaam vanuit de verte hoorde ik de gebroken stem van Richard. Langzaam en worstelend met mezelf kwam ik bij mijn positieven. Wat is er gebeurd. Mijn lief stond met tranen in zijn ogen naast mij. Ik merkte dat ik bevrijd was van mijn boeien en Richard mij in zijn armen genomen had. Ik sloeg mijn ogen op en keek in zijn verschrikte gezicht.
"Dit heb ik niet gewild, wat heeft ze in godsnaam met je uitgehaald!"
Ik kon niets zeggen, ik was een hoopje ellende, leeggebraakt, murwgeslagen, afgeslacht.
"Waar is dat serpent! Als ik haar te pakken krijg!"
Ik wist het niet, ik wist alleen dat er iets verschrikkelijks gebeurd was. Dat ik in handen was gevallen van een extreme sadiste, die haar lust op me had botgevierd. De pijn die ik voelde was nog steeds ongelooflijk. Mijn billen voelde aan of ze volledig kapotgeslagen waren, nog steeds waren ze gloeiend en een kloppende stekende helse pijn ging met elke hartslag door me heen. Opwinding voelde ik nu niet meer, dit was niet opwindend, dit was te ver, te veel. Ik kroop tegen mijn lief aan en snikte en huilde. Compleet overstuur was ik, door wat me was overkomen.
"Ik laat het er niet bij zitten, ik ga aangifte doen bij de politie!" Richard was in alle staten.
Na een tijdje tegen mijn lief aangelegen te hebben, kwam ik langzaam weer tot mezelf. Ik kon weer een beetje denken en hoorde Richard aan die maar doorging met zijn verwensingen aan het adres van mevrouw Duval.
"Hoe wil je dat dan doen?" bracht ik moeizaam uit.
"Wat zeg je dan tegen die politie? Ik heb die mevrouw besteld om mijn vrouw een pak slaag te geven? Maar ze deed het te hard? Die agenten zien je aankomen."
Langzaam kwam hij tot het besef dat hij niet echt een poot had om op te staan, hij had dit tenslotte zelf geregeld, hij was eigenlijk mede verantwoordelijk voor wat er gebeurd was.
Wat konden ze nu? Eigenlijk helemaal niets. Hooguit zou zij aangifte kunnen doen tegen haar man, omdat het in eerste instantie zijn schuld was dat dit was gebeurd. Maar dat wilde ze niet, ze hield van hem en ze wist heel zeker dat hij dit niet had gewild.
"Ik denk dat we het maar zo snel mogelijk moeten vergeten, en nooit meer contact moeten hebben met deze duivelse vrouw."
Het was de enige keus die we hadden.
Het eerste wat Richard deed na dit voorval was de piano de deur uit doen. Ik kon geen piano meer zien. Ook pianoconcerten kon ik niet meer horen. Elke keer als ik een piano hoorde, schoot ik in paniek, ik had er een trauma voor ontwikkeld kennelijk.
Wat gek genoeg nog wel bleef, is mijn behoefte aan een pak slaag, natuurlijk niet zo’n pak slaag zoals ik kreeg van mevrouw Duval, maar gewoon een stevig pak slaag als ik me misdragen had. De enige die het uitvoerde als het nodig was, was Richard. Nooit meer zou hij zoiets uit handen geven. Gaandeweg werd hij er steeds beter in en bang om me pijn te doen, was hij niet meer.
Nooit zou hij zover over mijn grenzen gaan als toen. Richard was geen sadist, nu niet en nooit niet. Maar als ik het verdiende, kon hij me inmiddels gevoelig de les lezen.
En weet je wat heel gek is. Het is vreselijk wat ik heb meegemaakt en eerlijk, op dat moment was er van enige opwinding geen sprake meer. Maar nu, een jaar verder, kan ik hevig opgewonden raken als ik eraan terugdenk. Maar ja ik voel de pijn nu niet hè, en de herinnering daaraan vervaagt toch. Wederom begrijp ik mezelf niet, maar ja, daar denk ik maar niet meer over na.
Al met al heeft het gebeuren van toen onze relatie veel goed gedaan, het heeft Richard zover gebracht om het heft in eigen handen te nemen en mijn behoeften nu optimaal te bevredigen.
Het klinkt heel gek, maar achteraf ben ik die duivelse mevrouw Duval dus eigenlijk nog dankbaar ook.
dit account wordt alleen gebruikt om te lange oude verhalen in meerdere delen op te splitsen
reacties vind je in deel I
gebruik onderstaande links voor het volgend/vorige deel
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
