| Gepost op dinsdag 01 augustus 2006 - 08:58 pm: | 
|
| Zomaar een sessiedag - een impressie
Een sub heeft niets te willen?
Meedogenloos? Ben ik dat? Ben ik te hard te direct. Ze is zo gevoelig zo kwetsbaar, en toch kan ik zo hard zijn tegen haar. Maar ergens heeft ze het nodig. Nodig om te groeien om te leren. Het is niet makkelijk. Ze is zo toegewijd, zo lief, zo volgzaam. Maar was ze dat maar altijd in elke situatie, dat is nu juist het punt. Ze denkt voor mij, voor ons, en dat moet ze niet doen. Dat maakt me hard en confronterend, altijd.
Ik leer het wel te verpakken nu, het zo te zeggen dat het haar niet kwetst, het blijft moeilijk. Hoe maak ik haar nu duidelijk dat ik zo graag wil dat ze haar eigen keuzes maakt, zonder altijd rekening te houden met ons. Tenminste ze denkt dat ze dat doet, rekening houden met ons, maar ze doet het zo ongelukkig, dat ze uiteindelijk dus ons teleurstelt.
Als ze hier is spelen we met haar, maken het haar naar de zin, triggeren haar, steeds op een andere manier. Mijn man en ik en ons subje. Twee dominanten, het spreekt haar aan, enorm. Ze geniet, intens. Als ze daar staat met haar armen omhoog aan de zolderbalken, blinddoekje voor, kwetsbaar en beschikbaar.
We spelen met haar gevoel, met haar geest. Soms hard, soms zacht en teder, onverwacht steeds opnieuw beroeren we haar gevoel haar emoties. We laten haar sidderen, schrikken, maar ook genieten en zweven. Lang zijn wij met haar bezig, om de beurt, maar ook tegelijk. Ze verliest zichzelf, ze kan het niet meer volgen, laat zich meevoeren op haar gevoel.
Ze staat op een klein opstapje, haar voeten passen er maar net op, ze moet stil staan om niet te vallen. Ze mag er niet vanaf vallen, we vertellen haar dat als ze valt ze straf krijgt. Ze doet alle moeite om te blijven staan, ze valt er niet af, het lukt haar om te blijven staan. Goed zo! Ze wil geen straf.
We plagen haar met ijsblokjes, we strelen haar met veertjes, kriebelen haar, en slaan haar. Onverwacht fel met de zweep, de cane. Afgewisseld met uiterst zachte strelingen. IJzig koud voelt het ijs op haar buik, ze siddert. Dan weer de strokenzweep over haar lijf, op steeds onverwachte plaatsen, met tussenpozen.
We laten haar even staan, we zijn heel stil, ze weet niet wat er gebeurt. Zijn ze er nog???? Dan opeens een slag met de rijzweep, onverwacht op onverwachte plaatsen. Dan zijn er weer veren. Dan laat ik mijn nagels over haar rug gaan. Ze weet niet meer wat te voelen, ze is het kwijt.
Na een hele tijd maken we haar los, haar handen trillen, ze is stil weet niets te zeggen. Haar ogen glimmen, maar kijken ver weg. Maar de stille glimlach op haar gezicht laat zien dat ze genoot. Zachtjes praten we tegen haar, strelen haar, knuffelen haar. Ze is zo mooi in haar onderdanigheid.
We gaan naar beneden, we drinken wat, praten wat na. Ik vraag of ze nog wat wil blijven, en ze zegt nee, ze wil niet blijven ze gaat naar huis. Drie keer herhalen we het verzoek, blijf nog even, eet mee met ons, je hoeft nog niet weg. Ze wil niet, ze wil naar huis. Ze mag, we dwingen niet, niet nu.
Niet lang nadat ze thuis is komt er een mail, ze zegt dat ze het zo fijn vond bij ons, zo bijzonder, zo warm en goed. Ze zegt ook, dat ze graag had gebleven, maar toch nee zei, er klinkt schaamte uit, schaamte omdat ze weer niet deed wat ze zelf wilde. Ze was bang ons tot last te zijn, ze was er al zo lang, en we deden al zoveel.
Ze dacht voor ons. Waarom toch, waarom kan ze niet doen wat ze wil, waarom denkt ze dat wij haar niet langer willen. Ons subje, zo lief, zo kwetsbaar, zo altijd rekening houdend met ons.
De volgende keer gaan we het daarover hebben. Dat wordt straf, straf omdat ze niet deed wat ze ten diepste wilde, straf omdat ze dacht tot last te zijn. Straf omdat ze tegen haar eigen gevoel inging. We gaan haar leren dat ze alleen ja moet zeggen als het volmondig ja is, en nee als het volmondig nee is. We zullen er vast niet zijn met een keer. Het is een leerproces, voor haar. We investeren in haar.
We zullen haar leren!
|
|
    
Groentje
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 43
Aangemeld: 01-2006
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op woensdag 02 augustus 2006 - 12:11 pm: |
|
Herkenning |
Hi Kitty
Na het lezen van je verhaal heb ik het even laten bezinken. Ik wilde er op reageren maar weet niet hoe! Ik wilde je laten weten hoe goed ik het vond maar vond er geen woorden voor.
Afgezien van het feit dat het goed geschreven is, raakt het me ook. Ik kan me de sub zo goed voorstellen. Als sub wordt er al zoveel voor je gedaan. En dan heb ik het niet over de daadwerkelijke handelingen zoals slaan of kriebelen. Een goede dominant houdt zich continue bezig met wat de sub wil of nodig heeft. In al zijn handelingen spreekt zijn zorgzaamheid en zijn liefde uit voor de sub. Andersom is het minder duidelijk. Zeker als de sub en dominant geen 'gewone' relatie met elkaar hebben maar als het om regelmatige bezoeken gaat.
Dus ik kan me de gedragingen van jullie sub wel voorstellen. Als je al zo dankbaar bent voor alles dat je geschonken wordt, wil je die mensen niet nog meer belasten. Stel dat ze zich aan je gaan ergeren of je minder leuk gaan vinden. Dat zou alleen kunnen eindigen in een gebroken hart!
Zoals je merkt, Kitty, ben ik niet goed in lovende woorden maar ik hoop hiermee te laten zien dat je verhaal wat los heeft gemaakt in me. En dat is volgens mij het belangrijkste van een verhaal!
Liefs Groentje
|
Kitty
Productief lid
Bericht Nummer: 34
Aangemeld: 02-2006
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op woensdag 02 augustus 2006 - 12:26 pm: |
|
Bedankt |
Hoi Groentje,
Bedankt voor je reactie, en ja, we begrijpen haar ook heel goed hoor, maar het is dan zo jammer dat ze zo graag had willen blijven en het dan toch niet doet. Maar we blijven erover praten en ze groeit, het komt goed.
Liefs,
Kitty
|
MisTique
Productief lid
Bericht Nummer: 40
Aangemeld: 09-2005
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op donderdag 03 augustus 2006 - 12:48 am: |
|
Alsof ik erbij was |
Hoi kitty,
De manier waarop je schrijft en beschrijft geeft me het gevoel alsof ik erbij was. Het ontroert me, de warmte, de liefde, de stelligheid en doortastendheid. Het vermogen om iemand inzicht te geven in zichzelf, er spreekt zoveel uit je woorden. Zowel op als tussen de regels. Het maakt me emotioneel, raakt een gevoel in me dat ik ook in me draag. Dat tot nu toe één vrouw in mijn leven heeft weten te raken maar waar ik (nog) niets mee heb willen doen.
Dankjewel!
liefs
MisTique
Leven is een mysterie dat geleefd wil worden.
| |
kate
Nieuw lid
Bericht Nummer: 1
Aangemeld: 08-2006
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op donderdag 03 augustus 2006 - 05:53 pm: |
|
Zoveel!! |
Ja, ze leert,
Ja, ze groeit,
Ze wil leren en groeien, maar hoe moeilijk soms.
Ik krijg zoveel van haar,
zo lief, zo zorgzaam, zo volgend, zo echt,
soms hard, soms confronterend, maar meestal zacht, en voorzichtig.
Iets meer dan een jaar nu,
en elke dag even mooi,
ik wil zo graag voor haar, maar soms mag het niet.
Leren, dat ik moet zijn, wie ik werkelijk ben en wil zijn,,
altijd waar maken, kan ik het nog niet,
ik krijg zoveel, zoveel liefde en warmte, en wat geef ik??
Als ik haar ogen zie, weet ik dat ik ook geef,
zie ik dat ze er net zo van geniet als ik,
maar toch..........
Toch die bezwarend voelende momenten, als ik weer een beroep op haar doe,
als ik bij haar ben, is de tijd die we hebben zo fijn,
zoveel tijd, zoveel aandacht, waar ligt de grens??
Die grens is ook nog een verlegd voor mij,
ik kreeg er een 'Dominant' bij,
nog meer van alles, van twee, die eigenlijk samen een zijn.
De vriendschap die we hebben is zo fijn,
het afscheid, steeds moeilijker,
ik kan niet nog meer willen, het is al zoveel.
Ik voel me zo geborgen, zo veilig,
geniet van de normaal zo 'moeilijke'aandacht, want deze komt van hun,
ik moet alleen nog leren, dat zij misschien ook wel gewoon van mij kunnen genieten.
Ik weet dat wel, en zie dat ook,
en toch maak ik soms nog de verkeerde keuze, want het is al zoveel,
maar, ik zal het leren, weet het zeker.
Zij zullen het me leren!!
|
Kitty
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 50
Aangemeld: 02-2006
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op donderdag 03 augustus 2006 - 06:02 pm: |
|
Verbaasd |
En daar is ze ineens, met een antwoord, mijn sub. Onverwacht en zoals ze is, open, eerlijk, lief.
Dank je keetje,
Knufffff,
Kitty
|
Janneman
Oppasser
Bericht Nummer: 164
Aangemeld: 03-2004
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op donderdag 03 augustus 2006 - 06:07 pm: |
|
Mooi |
Ik was zojuist getuige van een prachtig moment.....
Nooit eerder zag ik zoiets.
Ik ben er stil van....
Janneman
Fantasie is belangrijker dan kennis - Albert Einstein 
| |
MisTique
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 42
Aangemeld: 09-2005
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op vrijdag 04 augustus 2006 - 11:40 pm: |
|
: -) |
Mooi kate, zoals je het verwoord, de kwetsbaarheid en openheid die je toont en de wijze waarop je anderen deelgenoot maakt van het mooie en bijzondere dat jullie delen en wat jij daarin geeft.
liefs
MisTique
Leven is een mysterie dat geleefd wil worden.
| |
camille
Beginnend lid
Bericht Nummer: 6
Aangemeld: 12-2005
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zaterdag 05 augustus 2006 - 02:01 pm: |
|
herkenning |
ik vind dit heel mooie geschreven , prachtig hoe de gevoelens naar voor worden gebracht
vanuit het standpunt van de Doms en dat van de sub , ik moet eerlijk bekennen dat ik me ook soms tot last
voel als ik bij mijn Meester ben gewest en met een schrik leef dat ik claim bij hem ...
maar de dankbaarheid van een sub is groot , heel groot !
en ja we leren elke dag ...tot het einde van ons dagen ....dat maakt het leven nu net de moeite waard...
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?