| Gepost op woensdag 07 juni 2006 - 11:04 pm: | 
|
|
Hoe ze gedurende het hele bezoek de hand van haar Meester nog voelde
Hij vond het verschrikkelijk maar ze deed het lekker toch.
Ze wist dat hij er een hekel aan had als ze op hun gezamenlijke vrije zondag op bezoek ging bij een vriendin. En dan ook nog eens deze vriendin. Volgens hem zette Bea altijd aan tot ongehoorzaam gedrag. Hij had wel eens gezegd dat als ze een uurtje bij Bea op bezoek was geweest hij een halve dag nodig had om zijn subje weer in haar terug te vinden.
Hij had gisteravond nog geprobeerd haar over te halen. Had allerlei redenen bedacht waarom ze niet moest gaan. Waarom ze thuis zou moeten blijven. Waarom ze thuis zou willen blijven.
“Ga nou niet! Je weet dat ik deze dagen altijd speciaal vrij hou om met jou te zijn.”
Het klonk bijna smekend. Bijna, want ze wist dat hij nooit zo ver zou gaan. Hij keek haar aan met zijn liefste glimlach in een poging haar tot andere gedachten te brengen. Maar ze zou er niet voor zwichten. Hij had haar vorige week een halve dag alleen in huis laten zitten, wachtend op hem. En daar ging ze hem nu voor terugpakken. Hij kon zeggen wat hij wilde, zij ging lekker koffie drinken bij Bea en met de kindjes spelen.
“Je weet dat ik er een speciale dag van maak. Ik heb grootse plannen. Je weet niet wat je misloopt! Misschien dat zelfs jouw speeltjes uit de kast mogen…”
Ja, dat was een lekkere. Hij wist heel goed wat zo’n opmerking met haar deed. Als de speeltjes erbij kwamen betekende dat dat ze misschien wel een beloning had verdiend. Maar ze moest zich niet gek laten maken. Hij had haar vorige week willen bewijzen hoe erg ze naar hem verlangde, nu was het haar beurt om te laten zien dat hij ook niet zonder haar kon. Zij ging lekker naar Bea!
En dus stond ze nu voor de deur bij Bea. In haar ene hand haar autosleutels, in haar andere hand een plastic zakje met cadeautjes voor de kinderen. Zodra Bea de deur open deed stormde kleine Wout al naar buiten. Wat had dat mannetje toch een energie. Met moeite kon ze hem nog net tegen houden zodat hij niet richting grote weg rende. Lachend trok ze hem aan de arm mee naar binnen. Een pijnscheut trok door haar bovenarm maar ze liet zich er niet door afleiden.
Binnen dook het jochie gelijk op haar plastic zak af en binnen een mum van tijd had hij zijn cadeautje en dat van zijn babyzusje al uitgepakt. Bij het zien van zijn nieuwe raceauto werden zijn ogen groot en zonder nog een kick te geven begon hij een geconcentreerd spel waarin hij de auto tegen de muur liet rijden en keek hoe hard het weer terug kwam stuiteren. Bea kwam uit de keuken met twee kopjes koffie en vroeg Wout of hij al bedankt had gezegd. Maar hij hoorde het niet en probeerde net of de auto ook op zijn kop kon rijden.
Hij hoefde haar toch niet te bedanken! Lachend liep ze op de jongen af en trok hem omhoog om hem een knuffel te geven. Halverwege de beweging stopte ze echter. Opnieuw voelde ze een pijnscheut door haar armen gaan. Die ellendeling ook!
“Als je het dan echt zo belangrijk vindt om morgen naar Bea te gaan zul je nu alvast iets moeten goed maken. Ga eerst maar eens in de hoek erover nadenken. Handen op het hoofd en de ellebogen goed naar achter gestrekt. Ik wil een nette houding zien, niet van dat halve werk!”
En dus stond ze daar in de hoek.
In eerste instantie had ze staan briesen als een paard. Hoe durfde hij haar terug te pakken voor het feit dat ze gewoon een dag met haar vriendin door wilde brengen.
Maar nu ze zo een tijdje stond, kwamen er stiekeme gedachten naar binnen sluipen. Hij had tenslotte ook wel een beetje gelijk. Hij hield altijd netjes dagen vrij om met haar te zijn.
En nu had ze deze dag iets anders afgesproken alleen omdat ze nog boos was van haar straf van vorige keer.
Alsof zij mocht klagen over de straf die ze kreeg.
“Had ik niet gezegd dat je je armen netjes moest houden? Het is ook altijd hetzelfde met jou. Je probeert je er zeker weer makkelijk vanaf te maken? Voor straf hou je je handen tien centimeter boven je hoofd. En wee je gebeente als ik zie dat je ze toch op je hoofd laat rusten!”
En hij was weer weggelopen en had haar laten staan. Hoe lang was het geweest? Toch zeker een uur! Het leek wel of haar armen van lood waren geweest. En de kramp die ze kreeg in haar schouders…
Bea had gevraagd of ze even lekker in de tuin kwam zitten. Baby Elise lag daar heerlijk in de schaduw te slapen in haar wipstoeltje. Ze liep voor Bea uit richting de tuinset en zag toen tot haar schrik dat er alleen twee houten stoelen en een tafel stonden. Om haar ellende nog even uit te stellen liep ze naar Elise en ging bij haar door de hurken.
Wat was het toch een engeltje. Haar hoofdje was een beetje opzij gerold en haar oogjes trilden. Waarschijnlijk lag ze heerlijk te dromen. Aangezien ze geen respons kreeg van het kind liep ze even richting de planten. Ze bewonderde de stokroos en de nieuwe struik. Ze vroeg naar de namen, hoe ze verzorgd moesten worden, wat Wout er van vond maar kon uiteindelijk het niet langer uitstellen. Haar koffie werd koud en ze moest toch echt even aan tafel gaan zitten.
Met een berustende zucht liep ze naar de houten tuinstoel en zakte voorzichtig neer. Ze had bijna de neiging om te kreunen maar kon het nog net onderdrukken. In plaats daarvan vroeg ze Bea hoe haar bezoek met de kinderen aan de dierentuin was geweest.
“Kom nu maar eens bij me en vertel me maar eens precies waar ik je nu voor moet straffen.”
Wat had ze daar toch een hekel aan. Ze wist gewoon zeker dat dit zijn favoriete onderdeel was.
Daar stond ze dan in haar blote billen voor hem met haar hoofd gedwee omlaag. En dan moest ze in haar eigen woorden vertellen wat ze fout had gedaan. Waarom hij zich moest opofferen om haar een lesje te leren.
Ze wist gewoon zeker dat als ze nu opkeek, ze een giga grote glimlach op zijn gezicht zou zien.
Na deze vertoning moest ze over zijn knieën gaan liggen. Hij trok zijn benen iets uit elkaar en deed vervolgens niks.
Wachten, ook zo iets waar hij plezier aan beleefde. Zelf hoopte ze maar dat hij zou beginnen. Als het nog heel lang duurde, zou ze misschien wel eens de moed kunnen verliezen en van zijn schoot glijden en heel hard wegrennen.
Maar toen begon hij toch.
De eerste paar tikken waren een schok. Toen leek er een soort ritme in te komen. De pijn leek iets af te nemen maar ze wist dat dit van korte duur was. Weldra zou hij opgewarmd zijn en dan pas zou hij echt gaan slaan! En hij zou niet stoppen voor hij echte tranen zou zien.
Wout was ondertussen uitgespeeld met zijn raceauto. Hij kwam nu voorzichtig om het hoekje van de deur kijken. Kennelijk zag Bea iets in zijn ogen want ze vroeg gealarmeerd wat hij binnen aan het doen was. Wout lachte onschuldig en rende het gras op. Bea verontschuldigde zich en liep naar binnen. Niet veel later kwam ze met een quasi boos gezicht weer naar buiten. Wout had binnen de snoepjestrommel gevonden en had kennelijk van alles wat willen proeven. Bea moest even wat opruimen en zou dan weer naar buiten komen.
Wout was ondertussen bij zijn zusje gaan zitten en keek met een frons naar haar gezichtje. Zijn vinger ging voorzichtig naar de lip van Elise. Hij volgde met zijn vinger de lijn van haar lip en toen Elise in haar slaap een gek gezicht trok, keek hij lachend op. Hij verloor zijn interesse in zijn zusje en kwam naar de tafel gelopen. Hij brabbelde iets wat niet te verstaan was maar uit zijn handelingen begreep ze wel dat hij bij haar op schoot wilde. Ze tilde hem op en zetten hem met zijn rug naar haar toe op schoot. Zijn benen bungelde over haar knieën naar beneden. Hij bewoog en knalde precies tegen de blauwe plekken aan.
Snikkend smeekte ze hem op te houden.
Beloofde ze dat ze het nooit meer zou doen.
Schreeuwde ze dat ze echt haar lesje had geleerd.
Hij scheen er voor nu genoegen mee te nemen. Maar om er zeker van te zijn dat ze echt wist wat hij had bedoeld moest ze nog eens de hoek in.
Gelukkig spaarde hij nu enigszins haar armen. Ze moest op handen en knieën in de hoek gaan zitten. Met haar mooie rode billen naar hem gericht. Om haar armen te sparen probeerde ze het gewicht zoveel mogelijk op haar knieën te laten komen.
Maar ook dat hield ze niet lang vol. Hij wist heel goed dat ze niet lang op haar knieën kon zitten. Dat ging gewoon al heel snel pijn doen…
Maar dat was natuurlijk ook de bedoeling. Dus liet hij haar daar zeker anderhalf uur zitten, als het niet langer was. Tegen de tijd dat ze op mocht staan en naar hem toe mocht komen, kon ze bijna niet meer overeind komen.
Bea was nu ook weer buiten en Wout zat nog steeds op haar schoot te draaien. Ze had zijn beentjes nu aan de zijkant van haar benen gelegd zodat hij niet meer per ongeluk tegen haar knieën kon schoppen. Hij was nu enthousiast met zijn moeder een spelletje aan het doen waarbij hij probeerde op de hand van zijn moeder te slaan als die op tafel lag. Elke keer als het mis ging, viel hij schaterend achterover tegen haar pijnlijke borsten aan.
“Moet ik je dan nog eens straffen? Kan je nu echt niet in fatsoenlijk Nederlands een verontschuldiging voor mij bedenken? Eentje die recht doet aan het leed dat je me berokkent? Ontbloot je borsten dan maar! Trek je shirt maar uit.”
Dus besloot ze met Wout een balspel te gaan doen in de tuin. Het overgooien van een tennisbal. Maar elke keer als ze de bal van de grond moest pakken voelde ze haar rug pijnlijk trekken.
“Het is toch niet te geloven dat je na een tweede keer nadenken in de hoek nog steeds niet verder komt dan ‘Het spijt me en ik zal het nooit meer doen’. Pak de zweep maar!”
Dus wilde ze met hem op de schommel maar dan voelde ze haar getergde bovenbenen…
“Pak de cane, ik ben het zat!”
Er zat maar 1 ding op: ze kon maar beter gewoon naar huis gaan en iemand een hele grote verontschuldiging aanbieden voor haar onnadenkend gedrag!
|
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?