| Gepost op zondag 28 mei 2006 - 10:21 am: | 
|
|
Een liefdevolle straf tussen een moeder en haar 18 jarige schoolgaande dochter
De klok tikt langzaam verder, terwijl Johanna wezenloos naar de klok kijkt.
“Johanna, de schoolvakantie is nog NIET begonnen!!!” hoort ze de schooljuffrouw roepen in de verte.
Johanna schrikt, terwijl de schooljuffrouw in ferme passen naar haar toe komt lopen. Ze kan niks anders doen, dan haar ogen naar de grond toe richten. Langzaam plaats de schooljuffrouw haar beide vlakken handen op Johanna’s tafel en buigt langzaam naar voren totdat haar mond bij Johanna’s rechteroor is.
Met fluisterende stem, maar toch hard genoeg, zodat de rest van haar klasgenoten het kan horen zegt zij:
“Je wilt toch niet dat ik nog een aantekening op je toch al zo miserabel rapport zal zetten, hè Johanna”.
“Nee juffrouw.”
“Dat dacht ik ook al, want dit is nu niet bepaald een rapport waarmee je thuis kunt komen!”
“Nee juffrouw,” stamelt Johanna zachtjes, terwijl zij wat onrustig op haar stoel schuifelt.
“Stil zitten Johanna!!! Zolang je dat nog kunt heet dat...,” zegt de juffrouw op een ietwat sarcastische toon en Johanna’s wangen worden vuurrood, terwijl zij een paar van haar klasgenoten zachtjes hoort grinniken.
Terwijl de juffrouw de meisjes in de klas even laat grinniken, loopt zij langzaam weer naar voren.
Johanna’s gedachte dwalen weer af naar het afgelopen schooljaar. Slechte cijfers vond haar moeder niet erg, want ‘niet iedereen is een geboren Einstein’ was haar moeders motto. Maar er waren 2 dingen die haar moeder altijd hoog in het vaandel had staan:
“Gedrag en Vlijt”.
“Al heb je allemaal enen op je rapport, zolang ik weet dat jij je best hebt gedaan en het hebt geprobeerd, hoor je mij niet klagen.”
Zei haar moeder altijd.
“Al blijf je tot je vijftigste zitten op de middelbare school, zolang je maar beleefd bent en mensen met respect behandeld, zal je van mij geen last hebben.”
Zei haar moeder altijd.
En juist daar zit het probleem nu dit schooljaar het probleem. Johanna is een aantal maal brutaal geweest en had het laatste kwartaal niet zo goed haar best meer gedaan. Ohhhh … die brutaliteit heeft haar al een paar keer een flink pak op haar donder opgeleverd, maar éénmaal per jaar wordt de balans opgemaakt voor Johanna’s ‘Gedrag en Vlijt’. En zij weet dat dat vanavond zal gaan gebeuren.
Het is algemeen bekend, dat Johanna van tijd tot tijd nog als een klein meisje over moeders knie wordt gelegd, ondanks dat Johanna met haar 18 jaar al volwassen is.
Johanna’s moeder is een grote sterke vrouw, die de slagerij van haar man heeft voortgezet nadat hij een aantal jaren geleden plotseling stierf. Ze heeft een paar handen als kolenschoppen. Johanna heeft al vaker in de slagerij van haar moeder moeten werken en meer dan eens hebben de klanten het bekende kletsen van een hand op een paar blote billen achter in de slagerij gehoord, terwijl Johanna schreeuwde als een mager speenvarken dat geslacht gaat worden.
Het hele dorp gaat altijd bij Johanna’s moeder het vlees halen, dus ook de schooljuffrouw. En om het allemaal nog erger te maken, zijn de schooljuffrouw en Johanna’s moeder ook nog eens hele goede vriendinnen, die elkaar al kennen sinds de lagere schooltijd.
Geen kattenkwaad kan Johanna uithalen op school, of haar moeder weet het.
Geen handtekening voor een strafbriefje dat haar moeder moet ondertekenen voor school kan zij vervalsen, zeker dat haar moeder het te weten komt.
Als de schoolbel eindelijk klinkt, lopen alle meisjes langs de lessenaar en nemen het rapport in ontvangst.
Johanna, die als laatste haar rapport in ontvangst neemt, slentert hierna langzaam richting huis.
Thuis aangekomen kijkt haar oma naar Johanna, naar haar bedrukte gezicht, en weet meteen hoe laat het is.
Ze legt ’n arm om haar schouder en zachtjes zegt ze: “Meisje toch. Je weet toch dat je moeder dit alleen maar ‘moet’ doen omdat ze van je houdt.”
“Ja oma, dat weet ik. Maar dat wil niet zeggen dat ik het leuk vind!” Haar oma glimlacht zachtjes en strijkt haar even over het hoofd, alvorens haar ’n kus op haar voorhoofd te geven.
Johanna vertrekt naar haar kamer en legt zich op bed. Zij houdt zielsveel van haar moeder en heeft een enorm respect voor haar. Johanna weet ook, dat, zodra zij de laatste klap heeft gekregen, de straf over is en er niet meer over wordt gepraat.
Praten over hoe het beter kon en beter kan, dat wel. Praten over wat Johanna nodig heeft om haar gedrag en vlijt te verbeteren, ook dat. Maar over de straf zelf wordt niets meer gezegd.
Na enkele uren hoort zij haar moeder thuiskomen.
Johanna staat op, maar voordat zij naar beneden loopt, draait zij zich om en loopt terug.
Bij haar klerenkast aangekomen, draait Johanna zich om en laat haar jeans en onderbroek zakken. Over haar rechterschouder kijkt zij in de spiegel naar haar billen.
Ondanks haar vrouwenlichaam heeft Johanna jongensachtige billen. En als zij haar nog spierwitte in de spiegel ziet spant zij haar billen automatisch even samen. Haar beide handen wrijven zachtjes over de aangespannen billen.
“Het zal niet lang meer duren voordat ze niet meer wit haar en het zal nog langer duren voor ze wéér zo wit haar als nu,” denkt Johanna.
“Johanna, het eten is klaar,” hoort zij haar oma roepen van onderaan de trap.
Snel trekt Johanna haar onderbroek en jeans weer omhoog en gaat naar beneden.
Moeder staat aan het aanrecht haar handen te wassen.
“Zo Johanna, hoe was de laatste schooldag?” vraagt haar moeder.
“Was wel in orde,” zegt alleen maarJohanna.
Elke hap die Johanna vervolgens neemt, valt zwaarder op haar maag.
Na het eten gaat moeder de administratie in haar kantoortje doen, terwijl Johanna haar oma gaat helpen met afruimen en met de afwas.
Nadat ook dit is gedaan hoopt Johanna maar dat moeder snel klaar is met de administratie. Niet dat zij verlangend uitkijkt naar haar straf, maar ze weet dat het wachten op de straf vaak erger is dan het pak slaag zelf.
Een uurtje later hoort Johanna haar moeder roepen en Johanna weet ‘hoe laat het is’.
Met haar rapport in haar hand gaat Johanna naar haar moeder en overhandigt het rapport.
“Hmmmmmmm … Gedrag: Onvoldoende … Vlijt: Matig,” is alles wat haar moeder zegt.
Moeder staat op en loopt naar het midden van haar kantoortje, terwijl ze een stoel met haar rechterhand meeneemt. Johanna wacht gelaten terwijl in haar jeansbroek haar billen zich afwisselend spannen en ontspannen. Met haar handen op haar rug voelt Johanna de spanning in haar billen.
En wacht op het teken van haar moeder.
Johanna ziet hoe haar moeder de stoel oppakt en in het midden van haar kantoortje neerzet.
Nadat haar moeder op de stoel is gaan zitten, wenkt zij Johanna met haar rechter wijsvinger.
Johanna loopt schoorvoetend naar moeders rechter zijkant. Terwijl moeder Johanna strak aankijkt, begint zij langzaam Johanna’s spijkerbroek open te maken. Haar 2 duimen verdwijnen in de bovenzijde van Johanna’s jeans. Langzaam voelt Johanna hoe moeder haar jeans over haar billen naar beneden schuift en rond Johanna’s enkels laat rusten. Hetzelfde ritueel volgt met Johanna’s onderbroek.
“18 Jaar en je weet nog steeds NIET hoe je je moet gedragen!!! Je bent inmiddels volwassen en je weet nog steeds NIET dat je je best moet doen!!!”
Hoe meer moeder haar de les leest, hoe kleiner Johanna zich voelt worden.
“Zolang je onder ONS dak woont en zolang WIJ je te eten geven is het ENIGSTE wat wij eisen dat je je GEDRAAGT en je BEST doet!!!”
Johanna kan niks anders doen dan naar haar voeten kijken en naar haar ontblote onderkant. Jaren geleden heeft Johanna al op pijnlijke wijze geleerd, om haar vrouwelijk geslachtsorgaan niet te bedekken. Schaamte is onderdeel van de straf, heeft Johanna geleerd.
Met haar linker hand pakt Johanna’s moeder de rechter pols van haar dochter en daar gaat het ‘klits-klets-klats’ festijn beginnen. Terwijl Johanna langzaam over moeder’s schoot gaat liggen, blijven haar jeans en onderbroek op de grond achter.
Johanna voelt haar moeders benen iets verder uit elkaar gaan als ze over moeder’s knieën ligt. Daarmee worden Johanna’s voeten van de vloer getild.
Als ’n klein meisje ligt zij nu over haar moeders schoot, terwijl haar voeten vrij bungelen. Haar moeder legt haar rechter platte hand op Johanna’s zitvlak. Instinctief knijpt Johanna haar billen samen. De linkerarm van haar moeder grijpt strakker om haar middel. En terwijl de hand omhoog gaat, knijpt Johanna haar billen zo hard als zij kan tezamen.
Een brandende pijn voelt Johanna op de achterkant van haar rechter bovenbeen, meteen gevolgd door een luide klets op de achterkant van haar linker bovenbeen.
Een scherpe “AUW” kan Johanna niet meer onderdrukken, terwijl zij haar moeder hoort zeggen: “ONTSPANNEN!!! … Je maakt het alleen maar ERGER!!!”
Met trillende en schokkende bewegingen van haar bilspieren lukt het Johanna om uiteindelijk helemaal met ontspannen billen over haar moeder’s schoot te liggen, terwijl haar moeder haar rechterhand op Johanna’s billen laat rusten.
Weer voelt Johanna hoe de rechterhand zich van haar billen losmaakt om even later in volle kracht precies in het midden van haar billen terecht te komen.
In ’n ritmische hagelbui hagelt het nu slagen op Johanna’s blote achterwerk.
Links … KLATS … Rechts… KLATS … Links … KLATS … Rechts… KLATS … Links … KLATS … Rechts… KLATS … Links … KLATS … Rechts… KLATS … Links … KLATS … Rechts… KLATS …
Johanna voelt de temperatuur in haar billen stijgen, tegelijk met druk op haar ogen alvorens de eerste tranen beginnen te vloeien.
En terwijl Johanna’s moeder in een rustig maar gedegen tempo verder gaat, wordt Johanna de les gelezen: “Mijn dochter” links … KLATS … rechts… KLATS … “zal LEREN” links … KLATS … rechts… KLATS … “zich te gedragen” links … KLATS … rechts… KLATS … “en mijn dochter” links … KLATS … rechts… KLATS … “zal leren” links … KLATS … rechts… KLATS … “wat werken is!!!” links … KLATS … rechts… KLATS … links … KLATS … rechts… KLATS …
Nadat haar moeder is opgehouden met het teisteren van Johanna’s billen, schokken Johanna’s billen onophoudelijk na.
“ONTSPANNEN … Dit is pas de opwarm-ronde!!!”
Maar hoezeer Johanna het probeert, het lukt haar niet haar billen stil te krijgen. De pijn en de schaamte weerhouden haar billen van het stoppen met schokken.
“ONTSPANNEN, zei ik!!! Wacht maar, ik zal je HELPEN!!!”
Plotseling voelt Johanna hoe haar moeder, met de inmiddels van haar bureau genomen houten liniaal, de achterkant van Johanna’s bovenbenen beurtelings teistert. Johanna kan niks anders doen dan haar benen spreiden en haar kont omhoog steken.
Dit is het moment waarop haar moeder heeft gewacht en terwijl Johanna nog bekomt van deze nieuwe pijnlijke ervaring, daalt een nieuwe regen van slagen op Johanna’s zitvlak en op de achterkant van haar bovenbenen neer:
Links … KLATS … Rechts… KLATS … Links … KLATS … Rechts… KLATS …Links … KLATS … Rechts… KLATS … Links … KLATS … Rechts… KLATS … Links … KLATS … Rechts… KLATS … Links … KLATS … Rechts… KLATS … Links … KLATS … Rechts… KLATS … Links … KLATS … Rechts… KLATS … Links … KLATS … Rechts… KLATS … Links … KLATS … Rechts… KLATS …
Johanna schreeuwt het uit van de pijn terwijl de tranen rijkelijk vloeien. Maar veel helpt het niet.
Na wat een eeuwigheid lijkt, merkt Johanna dat haar moeder is opgehouden met slaan. Als een klein kind schokt haar hele lichaam van het huilen.
De harde rechterhand van haar moeder, die zo even nog haar billen en bovenbenen teisterde, strijkt nu zachtjes over Johanna’s rug.
“Shhhhhhhhhhhhh … ’t is nu over meisje,” hoort zij haar moeder zeggen.
Langzaam maar zeker bedaart Johanna’s huilen tot een zacht snikken, totdat zij uiteindelijk helemaal uitgeput alleen nog maar over haar moeder’s schoot ligt.
En ondanks alle pijn die zij voelde, zelfs toen de houten liniaal haar billen en bovenbenen bewerkte, is Johanna er zich van bewust dat zij zielsveel van haar moeder houdt en dat zij een diepe bewondering en respect voor haar heeft.
En waarom …
Omdat haar moeder genoeg van haar houdt om haar nog te straffen als zij iets verkeerd heeft gedaan.
Maar vooral …
Omdat haar moeder niet alleen de tijd neemt om haar te straffen, maar ook omdat ze de tijd neemt om haar te laten merken en te laten voelen dat zij van haar dochter houdt.
En dit alles bedenkt Johanna zich, terwijl de rechterhand van haar moeder zachtjes Johanna’s rug streelt. Johanna kent de verhalen van haar klasgenoten, die, als ze slaag krijgen van hun moeder, zichzelf tot rust moeten brengen terwijl ze in de hoek moeten staan of alleen op bed liggen.
Haar moeder doet dit niet. Nee, haar moeder neemt de tijd om er zeker van te haar dat haar dochter niet alleen is wanneer de laatste klap is uitgedeeld.
En als Johanna uiteindelijk opstaat en met een pijn verwrongen gezicht zich weer aankleedt, staat haar moeder ook op, zet de stoel weer terug op haar plaats, loopt naar haar toe en kijkt haar met een blik aan die alleen tussen moeder en dochter bestaat.
Ze legt haar arm om Johanna’s schouders legt en lopen zo als 2 vriendinnen samen het kantoortje uit. Terug naar oma die al een dik zacht kussen op de keukenstoel heeft klaargelegd.
De koffie is inmiddels ingeschonken, de cake al aangesneden.
|
|
    
Lief & Streng
Beginnend lid
Bericht Nummer: 6
Aangemeld: 05-2003
Beoordeling: 
Stemmen: 2 (Waardeer!) | | Gepost op woensdag 31 mei 2006 - 11:25 am: |
|
uit de oude doos, of toch niet? |
Mooi spanking verhaal uit de oude doos.
Moeder dochter dorp en ieder weet er van.
Maar is het wel uit de oude doos?
Dan lees je het nog eens....
Een schooljuffrouw.
Gedrag en vlijt.
Kattekwaad
Dorpsschool
Hier wordt dus helemaal geen middelbare school beschreven.
En het meisje is ook geen achttien.
Je schrijft onmiskenbaar over een dochter van hoogstens 12, 13 (of maak haar 14, is ze blijven zitten).
Op een dorpsschool.
Lang gelden, jaren vijftig (de slagerij...).
Verander je dat, en alles klopt.
Zelfs haar klasgenootjes kunnen ook weer gestraft worden (maar moeten van hun moeder in de hoek staan na afloop).
Het is net alsof ....
....je dacht toen je het geschreven had: oei, een verhaal over een kind, dat mag niet. Laat ik haar maar gauw achttien maken, dan valt niemand er meer over.
Of wellicht: ik wil niemand 'kwetsen' dus....
Heel begrijpelijk, zeker als je de discussie leest over Anna (Maas-Pieter), en vooral eerder, die over het verhaal van Janneman.
Begrijpelijk. Maar heel erg fout!
Ik zou haast willen zeggen: want nu beledig je mij (maar dat zou gewoon een leuk staaltje demagogie zijn en dus flauw).
Ik hou van spanking verhalen uit de kindertijd. Vind ik heerlijk om te lezen. En het kan me niks schelen dat het straffen van kinderen not-done is. Maatschappelijk gezien. Wil ik ook niet, ben ik op tegen.
Maar toch vind ik het heerlijk opwindend om ze te lezen: spanking verhalen over de kindertijd. Zonder sex, maar toch fout. Lekker fout, toch?!
En mag dat?
Ja, dat mag.
Van mijzelf!
En hopelijk ook van deze site, diens schrijvers en diens bezoekers.
 als je geeft èn neemt heb je dubbel plezier 
| |
Kitty
Lid
Bericht Nummer: 11
Aangemeld: 02-2006
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op woensdag 31 mei 2006 - 11:49 am: |
|
verhalen over straffen van kinderen |
Hoi lief en streng,
Je houdt van verhalen waarin kinderen worden gestraft. Ik kan me dat best voorstellen, ik heb dat ook, wat ik alleen ontzettend not done vind is verhalen over sex met kinderen, of verhalen waarin opwinding meespeelt.
Een verhaal uit de oude doos, waarin spanking voorkomt, ja ik moet eerlijk toegeven dat ik dat ook spannend vind. Toch heb ik er ergens wel een dubbel gevoel ook bij. Wat als het kindje vier is? Het idee dat het opwindend is om te lezen hoe een kindje van vier geslagen wordt, tja, kan dit? Mag dit? Ergens heb ik hier dus wel heel veel moeite mee, en ik vraag me af hoe de rest hierover denkt.
Ok, een meid van 16, zal je mij niet zo over horen als het een klassiek spankingverhaal is, maar kleine kindjes, nee. Is dit hypocriet? En waar ligt de grens dan? Ik lees graag schoolverhalen, en ja dan zijn het echt niet allemaal meiden van 18, dat hoeft toch ook niet?
Ik vind het zelf eigenlijk best lastig om hier een oordeel over te hebben, nou ja ik zeg echt kleine kinderen dat hoeft voor mij niet, juist omdat er opwinding bij komt bij de lezer, neigt dit wat mij betreft naar pedofilie want opwinding (dus sex, al zit dit dan niet in het verhaal) en kinderen kan gewoon niet.
|
Verteller
Productief lid
Bericht Nummer: 40
Aangemeld: 09-2005
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op woensdag 31 mei 2006 - 12:22 pm: |
|
Kinderen en straf |
Lief&streng en Kitty
Kinderen en straffen! Is er een groter dilemma? Elke ouder (zeg ik maar even voor het gemak) is geplaatst voor de taak om zijn of haar kinderen op te voeden. Daar horen regels en afspraken bij, maar vooral liefde en genegenheid. Zonder die laatste twee is het onmogelijk om als opvoeder op te treden.
Het straffen van een kind is een manier om het kind grenzen te leren. Soms straffen ouders met pijn, door lijfstraf. Mijn eigen ervaring als vader heeft me duidelijk gemaakt dat het bijna een wanhoopsdaad is om je kind met pijn te straffen, als niets anders lijkt te helpen. En als je een kind straft moet je het ook de gelegenheid geven te ervaren de het zich veilig en geliefd mag voelen bij ouders of opvoeders die ondanks alles vol liefde en genegenheid zijn.
Voor mij is de maatstaf dat een opvoeder nooit mag straffen vanuit een gevoel van superioriteit of minachting voor het kind.
En nu over billenkoek verhaaltjes. Ze zijn spannend en lekker en opwindend want ze appeleren voor de meeste liefhebbers van spanking en SM aan de opwinding van lekkere pijn. Er is een genre dat we maar 'kostschoolverhalen' noemen waarin een verheerlijking van de lijfstraffen plaatsvindt. In mijn ogen is het prima want wij zijn liefhebbers.
Maar er zijn ook talloze mensen die geen liefhebbers zijn en voor hen is lijfstraf geen spel en derhalve verwerpelijk. Lijfstraf in het dagelijkse leven is voor velen werkelijk straf en geenszins beloning. Ik neem het op voor alle slachtoffers van de lijfstraffen die ze hebben ondergaan en het alleen maar als een vernederende en frustrerende ervaring zien. Ik heb daar de volgende reden voor.
Ik ben nog steeds woedend op de leraar van de vierde klas omdat hij me zonder reden een lel met het aardrijkskundeboek voor mijn kop gaf. Die frustratie is zo diep dat ik nu - ruim 40 jaar later - nog steeds in staat ben hem de klap terug te geven, zelfs al is hij oud en hulpbehoevend. Ondanks dat ik pijn als opwindend en aangenaam kan ervaren voel ik afschuw van pijn als instrument om een kind op te voeden. De keren dat ik mij niet kon beheersen en mijn kinderen heb geslagen of vernederd bij wijze van straf vervullen mij met grote schaamte.
Tot slot wil ik zeggen dat voor het dagelijkse leven en de fantasie de gedragsregels uiteen kunnen lopen. In de fantasie vervul je wensdromen. In het dagelijkse leven echter, gelden er morele codes en wetten en op de eerste plaats je eigen gevoel. Wie zijn eigen kinderen straft en pijn doet omdat hij daarvan geniet is (ongenuanceerd gezegd) een onmens. Wie vol liefde en genegenheid een kind straft is dat niet, wat niet wegneemt dat er daarbij geen fouten kunnen worden gemaakt. Een liefdevol mens leert van die fouten, erkent ze en probeert de schade te helen.
Mijn stelregel tegenover mijn kinderen is: "Nooit met een boos gevoel over elkaar gaan slapen." Indien ik boos ben op mijn kinderen maak ik het voor het slapen gaan goed en zij hebben gelukkig dezelfde eigenschap.
Teruggaand naar het verhaal van Rolf. Ongeacht de leeftijd van het kind in dit verhaal is het volkomen duidelijk dat er sprake is van wederzijdse liefde en respect tussen moeder en dochter. Ik stoor me er niet aan of de manier van straffen in het verhaal al dan niet strookt met wat ik pedagogisch verantwoord vind, want ik meen dat het daarvoor niet is geschreven. Zoals ik het lees is het geschreven voor allen die genieten van hun fantasieën over gestraft worden of straf uitdelen. Een 'kostschoolverhaal', meer niet.
Om van te genieten dus!
groeten van Verteller
|
Kitty
Lid
Bericht Nummer: 12
Aangemeld: 02-2006
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op woensdag 31 mei 2006 - 12:39 pm: |
|
reactie op Verteller |
Met jouw verhaal ben ik het totaal eens Verteller, prima hoor een kostschoolverhaal, en hoe je denkt over kinderen straffen in real life is ook prima, ik denk daar precies zo over, maar daar gaat het ook niet zo om.
Maar wat vind je er dan van als een kind in een verhaal twee of vier is? Is dat ook gewoon dan een lekker, opwindend en leuk spankingverhaal? Daar gaat het mij eigenlijk om. Natuurlijk is het fantasie, maar dat kan een verhaal over een verkrachting van een meisje van zes ook zijn, fantasie, dus dat is niet direct het criterium of iets kan ja of nee. Dus hoe denk jij dan over een verhaal over een gestraft meisje van twee??? En als het verhaal nu eens niet zo liefdevol is? Dat zullen er ook (als fantasie) vast wel een aantal opwindend vinden. Waar ligt de grens, is dus zo'n beetje mijn vraag, of is die er niet.
Je kan tenslotte niet alleen van je eigen fantasie uitgaan. Ik ben zelf switch, ik heb een meisjessubje en ben zelf sub bij mijn man. Ik moet eerlijk zeggen dat ik fantasieen heb, waar ik meteen voor op water en brood zou gezet worden als ik ze uit zou voeren, en nee, dat doe ik zeker niet.
Maar is het dan dus zo dat je alles mag beschrijven als het maar fantasie is? Ik blijf gewoon moeite houden met kleine kinderen, niet met kostschoolmeiden, hoe denk je daar dan over?
|
Janneman
Oppasser
Bericht Nummer: 147
Aangemeld: 03-2004
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op woensdag 31 mei 2006 - 01:17 pm: |
|
Fantasie of werkelijkheid |
Wat mij in het betoog van Lief en Streng vooral opvalt is:
* Mooi verhaal
* Maar dan lees je het nog eens.......
Ik had het ook gelezen en vond het ook een mooi verhaal. Maar aan nadenken en nog eens lezen was ik nooit toegekomen. Nu L&S daar op wijst heb ik dat wel gedaan en moet ik constateren dat ze gelijk heeft. Dit moet wel om een minderjarige gaan.
En ja, dan ga je maar weer eens nadenken. En dan loop je inderdaad aan tegen vragen als: waar leg ik eigenlijk de grens? En dat is heel moeilijk.
Nou ja, moeilijk, een groot deel van wat minderjarigen betreft is helemaal niet moeilijk. Sex, misbruik, mishandeling, het is allemaal volstrekt verwerpelijk en daar kan niet hard genoeg tegen worden opgetreden. Maar wat als het gaat om een veertienjarige die het genoegen van sexualiteit ontdekt, geheel vrijwillig, geheel genietend, geheel in de waarde gelaten, maar wel met iemand van achttien? Wat als het gaat om de billenkoek van een meisje (of jongen) van twaalf? Wat als een jongetje van acht zijn piemeltje aan een paar meisjes moet laten zien? Wat als.... afijn het is wel duidelijk dat er een heleboel wat-alzen zijn. En dat er grijze gebieden zijn, maar ook witte en zwarte.
Eis is wel dat het om fantasieën gaat en dat niemand het in zijn hoofd moet gaan halen het in real life uit te voeren.
Alleen - en dat is volgens mij de reden dat deze discussies altijd zo moeilijk zijn - mensen LEZEN die fantasieën verschillend. Om bij het bovenstaande verhaal te blijven: ik las het en visualiseerde er denk ik onbewust wat bij. Misschien dat ik het was die over de knie ging of dat ik de straf uitdeelde. Noem het maar gewoon onderuitzakken en genieten. Zoals de meeste mensen tv kijken. Consumeren.
Maar L&S ging bewust aan de gang. Ze dacht na en kwam tot een paar conclusies die haar niet aan stonden.
Ik wil het niet hebben over slechter of beter, maar L&S was wel meer rationeel.
Dit brengt mij tot een ander iets dat me wel eens opgevallen is. Ik kan wel dit soort verhalen lezen en er nog van genieten ook. Maar zodra het in beeld gebracht wordt - foto of film - haak ik onmiddellijk af. Want dan wordt het ook mij pijnlijk duidelijk. En dan zie ik dingen die ik helemaal niet WIL zien.
Nou ja. Wat ik hiermee maar wil zeggen is dat er mensen zijn die er vage plaatjes bij maken en zich dus niet zo gauw opwinden. Dat zijn degenen die het niet zo erg vinden.
En er zijn mensen die er haarscherpe plaatjes bij maken. En zij reageren fel. En terecht.
Maar ik durf eigenlijk wel te beweren dat die beide soorten lezers het eigenlijk helemaal niet met elkaar oneens zijn. En tevens durf ik wel te beweren dat het maar goed is dat die fellen er zijn en de goedvinders even terecht wijzen. Want niemand wil het op zijn geweten hebben dat de één of andere weirdo hierdoor op ideeën komt.
Janneman
Fantasie is belangrijker dan kennis - Albert Einstein 
| |
Verteller
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 41
Aangemeld: 09-2005
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op woensdag 31 mei 2006 - 01:40 pm: |
|
Reactie voor Kitty |
Beste Kitty,
Ik heb in mijn reactie me niet uitgesproken over het fantaseren over het straffen van kleine kinderen. Ik wil je graag mijn mening er over geven.
Kleine kinderen - zeg maar tot en met de lagere school leeftijd - verdienen het om klein te mogen zijn. Ook in de gedachten die volwassenen over hen hebben. In mijn gedachten over kinderen onder 12 jaar zie ik hen in hun rol als kind. In mijn fantasieën spelen ze. Zijn ze vrij en ongedwongen. Genieten ze van hun vrijheid. Ik zie ze niet als lustobject maar wel als medemensen die gevoelens van genegenheid en betrokkenheid oproepen. Ik geniet in het dagelijkse leven mateloos van kinderen in hun spel en in hun eigenheid.
Er bestaat volgens mijn wel iets dat op erotiek lijkt bij kinderen maar dat is iets van henzelf; speels, ongedwongen, onschuldig. Daar behoren volwassenen van af te blijven anders raakt het bedorven. (Ik herinner me mijn eigen opgewonden of opwindende fantasietjes als kind, en ook de spelletjes die ik kleine kinderen heb zien spelen.)
De 'grote mensen' hebben zich opgeworpen om te zorgen voor de kleine kinderen. En kinderen vertrouwen grote mensen. Het projecteren van seksuele fantasiën is in mijn ogen pervers want het vertroebelt de blik waarmee je naar kinderen kijkt. En dus vind ik dat je ook in fantasie met respect met kinderen moet omgaan.
(Ter vergelijking. Kijk een kalf van 10 dagen oud eens recht in de ogen en bedenk dan dat datzelfde kalf binnen een half jaar op jouw bord ligt biefstuk te zijn! Hetzelfde geldt voor lammetjes, biggetjes, kuikentjes en konijntjes. Genoeg reden om vegetariër te worden!)
In de puberteit veranderen kinderen en ook de manier waarop volwassenen tegen hen aan kijken. Ergens in de puberteit worden kinderen zich bewust van hun seksualiteit en ontwikkelen hun erotische gevoelens. Het is algemeen bekend dat kinderen daarmee worstelen en onzekerheid ervaren. Die onzekerheid is belangrijk! Maak misbruik van een tiener - in die onzekere fase - en je vernielt heel veel voor de toekomst. Voor elke tiener is de overgang naar volwassenheid en seksuele rijpheid natuurlijk anders. Daarom vind ik dat de grens, waar jij naar op zoek bent niet aan te geven is.
Mijn opvatting is dat elk mens zichzelf de opgave moet stellen die grens te bepalen. Het spreekt voor zich dat ik geen voorstander ben van 'hoe jonger hoe beter' of 'hoe eerder seks hoe gezonder'. Het zoeken naar grenzen moet vanuit respect en genegenheid voor je medemensen.
Je geeft zelf al aan dat je fantasieën extremer zijn dan je gedrag. Wat bewijst dat je weet waar de 'noodrem' hangt. De noodrem wordt bepaald door je eigen moraliteit. Met andere woorden, ik wil iedereen opporren - mezelf op de eerste plaats - om zich af te vragen: "Kijk ik met respect en gegengenheid naar de mensen (dus ook de kinderen) om mij heen en hoe geef daar in mijn handelen uiting aan?"
Ik besluit met rechtstreekse antwoorde op jouw vraag hoe ik denk over fantasieën waarin kleine kinderen verkracht worden, of geslagen op jonge leeftijd. Zelfs het fantaseren erover vind ik pervers en walgelijk. Ik kan geen enkel excuus bedenken waarom zo'n fantasie leuk zou zijn, laat staan beschreven worden in verhalen die opwindend zouden moeten zijn.
Je vind mij aan je zijde als je moeite hebt met verhalen waarin misbruik van kinderen wordt gebracht als amusement.
groeten van Verteller
|
Kitty
Lid
Bericht Nummer: 13
Aangemeld: 02-2006
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op woensdag 31 mei 2006 - 02:40 pm: |
|
Vraag aan lief & Streng |
Bedankt Verteller voor je antwoord, en ik denk er precies zo over als jij. Ik ben toch wel benieuwd hoe Lief en Streng hierover denkt, hetzelfde? Of heb je toch andere ideeen daarover.
Ik heb op zich ook niets tegen pubers in spankingverhalen, en ja zo ongeveer vanaf een jaar of 12, beneden die leeftijd voel ik het inderdaad als foute fantasieen, net als Verteller dus, maar ik wil ook weer niet andermans fantasieen walgelijk noemen, dat vind ik toch ook weer wat te ver gaan. Ik zou me wel schamen als ik dat soort fantasieen had, denk ik. En ach fantasieen vind ik ergens dan nog wel ok, als je maar niet de intentie hebt die met anderen te willen delen, denk ik. Ik blijf het toch een moeilijk iets vinden.
Groetjes,
Kitty
|
solstice{PP}
Nieuw lid
Bericht Nummer: 1
Aangemeld: 05-2006
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op woensdag 31 mei 2006 - 03:18 pm: |
|
de grens van fantasietjes |
hallo allemaal,
Nog maar kort hier lid van en ik lees met genoegen de stijl en inhoud van de discussie.
Straffen van kinderen gelinkt aan verhaaltjes gelinkt aan fantasie gelinkt aan moraal gelinkt aan .............. vul zelf maar in.
Zelf moeder zijnde van een groot gezin en pleegmoeder van tig kids geweest is straf iets geweest waar vaak over nagedacht moest worden hoe dat in te vullen maar dit even terzijde.
Ik vind het mooi te lezen hoe diverse dingen in deze discussie aan bod komen. Mag je bv overal over fantaseren of zijn er dingen bij waarvan het per definitie not done is.
Eigenlijk weet ik dat niet zo goed al klinkt dat niet al te bijdehand. Zet fantasie aan tot daden? Geeeeeeeen idee. Niet ieder mens die droomt over een gangbang (ik noem maar wat) zal dit ook in praktijk willen laten komen.
Soms is fantaseren over not done dingen ook wel fijn, juist misschien omdat je je heel bewust bent dat het niet mag of zo.
Fantasietjes kunnen ook naar buiten komen in een rollenspel. De man die het rollenspel van de man en het meisje speelt zal toch heus in de praktijk niet zo snel echt naar een jong meisje op zoek gaan.
De vrouw die in het rollenspel de hoer is zal heus niet zo snel op de hoek van de straat terug te vinden zijn.
Fantasietjes....... een wereld die soms gewoon fijn is omdat het je even de gelegenheid geeft dingen te voelen of te ervaren die niet zo voor de hand liggen in dagelijks leven.
en wat je met die gevoelens doet enz...... das eigen verantwoordelijkheid maar we blijven volwassenen tenslotte
liefs en groetjes soli meisje van PookaPeet
|
reintoch
Beheerder
Bericht Nummer: 115
Aangemeld: 02-2002
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op donderdag 01 juni 2006 - 12:44 pm: |
|
zelfcensuur |
Er is een prachtige discussie ontstaan rond een paar regeltjes aan het eind van het berichtje van Lief&Streng.
Ik haal ze hier nog maar even aan:
citaat:Ik hou van spanking verhalen uit de kindertijd. Vind ik heerlijk om te lezen. En het kan me niks schelen dat het straffen van kinderen not-done is. Maatschappelijk gezien. Wil ik ook niet, ben ik op tegen.
Maar toch vind ik het heerlijk opwindend om ze te lezen: spanking verhalen over de kindertijd. Zonder sex, maar toch fout. Lekker fout, toch?!
En mag dat? Ja, dat mag. Van mijzelf!
En hopelijk ook van deze site, diens schrijvers en diens bezoekers.
Zoals Lief&Streng aangaf: die discussie is niet nieuw. Hier staan ze op een rijtje:
over kinderverhalen
Heel goed staan ze echter beschreven in de volgende discussie:
zijn kinderverhalen walgelijk?
Hoe kijk je tegen het straffen van kinderen aan.
Mag je daar over fantaseren.
Mag je van die fantasieën opgewonden raken
Mag je die fantasieën opschrijven
En: breng je dan mensen op het idee om je verhaal werkelijkheid te laten worden?
En daarom: mag je die verhalen dan wel publiceren (op deze site).
Je vind het reeds allemaal in deze discussie!
Maar als ik het bericht van Lief&Streng lees gaat het haar helemaal niet om.
Voor haar is de conclusie duidelijk:
 zij houdt van spankingverhalen met kinderen
-hoewel zij het werkelijk billekoek geven van kinderen afkeurt-
vindt zichzelf niet walgelijk
en vindt dat er met dergelijke verhalen niets mis is.
Ze zoekt daarin hoogstens bevestiging (zie de laatste regel) van de site en haar bezoekers/schrijvers.
Maar haar echte vraag is heel anders:
zelfcensuur omdat de hoofdpersoon van je verhaal een kind is.
Als ik het goed begrijp is dat het waar ze tegen in verzet komt.
Tegen zelfcensuur omdat het een mooi verhaal een raar verhaal maakt.
Tegen zelfcensuur omdat het hypocriet is.
Mijn woorden natuurlijk.
Maar ik ervaar het als heel opmerkelijk dat niemand dáár op reageert.
billen...stil wachtend...over mijn schoot... 
| |
Lief & Streng
Beginnend lid
Bericht Nummer: 7
Aangemeld: 05-2003
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zaterdag 03 juni 2006 - 09:15 pm: |
|
weer kind willen zijn |
Zozo, wat een reacties zeg.
Voor ik er op in ga even een heel “bravo” voor Reintoch.
Ik zou het zelf dus nooit zo bedacht hebben: “zelfcensuur,” prachtig....
maar het is dus precies zoals ik het bedoel.
En niet zozeer dus kritiek op de schrijver, ik kan me dat dus best voorstellen, rolf...
maar voor ons -lezers / schijvers- van deze site.
Wat zo heerlijk van deze site is, dat, als je maar eerlijk blijft -en netjes opgevoed naar anderen- er hier dus geen vooroordelen heersen. Oh ja, je mag ze best wel hebben, maar dan krijg je het dus ook te horen! En op een manier waarop je dus niet afgebrand wordt.
En daarom vind ik dus dat we dus niet eh “hypocriet”, weer zo'n mooi woord Reintoch, met dit soort verhalen mogen omgaan.
Laat een verhaal met kinderen gewoon een verhaal met kinderen zijn.
Laten we eerlijk zijn dat we zo’n verhaal heerlijk vinden.
En, nou ja, uitleggen dat het maar een verhaal is en zo, en dat als mensen in het echt zouden doen, dat je dat dus ècht fout vind, dat uitleggen dus mag best, maar vind ik niet nodig. Een spannend verhaal schrijven over een moord, lustmoord, serie moord ... dan gaat een schrijver toch ook niet uitleggen dat een moord plegen ècht niet kan.
Doen we toch ook niet schijnheilig over, zelfs als we alle bloederige en sexeel walgelijke details voorgeschoteld krijgen en de moordenaar zelfs vrij uitgaat.
Trouwens, dat hypocriete is nou net ook hetgeen me zo boos op Maas-Pieter alias Anna maakt: het is dus echt zo hypocriet om walgelijke verhaaltjes te schrijven en dan net doen of je het zelf meegemaakt hebt en dan ook nog iedereen beledigen door het in een serieuze rubriek te zetten. Bah, en dan ook nog van die slappe excuses maken. Geloof jij het? Sorry dit moest ik nog even kwijt. Want ik vind het dus echt heerlijk om zulke verhaaltjes als hierboven te lezen en me in te beelden dat het allemaal echt gebeurd is. Ook al weet ik dat het niet waar is. Waar ik me dan achteraf een heel beetje schuldig over voel is dat ik er misschien toch nog een beetje ietsjepietsje aan twijfel of dat toch niet echt waar zou kunnen zijn.
Trouwens, mijn walgelijke fantasieën zijn echt niet zó walgelijk hoor. Ik fantaseer alleen maar over het straffen van kinderen. Ik verbeeld me dan dat ik het zelf ben, of dat ik de ‘moeder’ ben. Ik wordt daar dan opgewonden van, als ‘moeder’. Maar dat zit heerlijk van binnen en gaat nooit naar buiten, naar het kind, in mijn fantasie. En als fantaseer dat ik het kind ben wordt ik ook opgewonden maar op een heel ingekeerde manier of zo. Tsjee hoe leg ik dat uit. Het straffen, de pijn, het moeten opbiechten, ook het vernederende van wachten, uitkleden, daar liggen is heel opwindend. Maar doet me niet verlangen naar sex of zo, ook in mijn fantasie blijf ik kind. Het is een heerlijk warme opwinding en, hoewel ik daar heerlijk op kan klaarkomen, ontstaan er geen beelden van sexuale acties van een ander. Het is en blijft alleen van mezelf.
Zowel in mijn fantasie als in een verhaal blokkeert het dus meteen zodra die openlijke sexualiteit wèl ontstaat. Dus ook in een verhaal -wil ik het opwindend vinden- kan de opvoeder niks sexueels doen naar het kind. Dat is tenminste mijn ‘verhaal’ als het met echt jonge kinderen gebeurt. Kinderen zoals in dit verhaal. En dan mogen het zelfs ook best echt kleine kinderen zijn. Als de straf maar in perspectief in van de leeftijd staat. Een kind van zes straf je immers heel anders dan een kind van twaalf. Die eerste gaat gewoon bij mama over de knie, rokje omhoog, broekje naar beneden en een paar fikse tikken, die eigenlijk helemaal niet zo fiks zijn want je huilt al meteen omdat je het zo erg vindt dat mama je moest straffen.
Dus eigenlijk is het het belangrijkst dat ik alleen opgewonden wordt van iets waar ik als kind -in sommige situaties- ook opgewonden zou kunnen worden. En alsjeblieft vat dat woord “opgewonden” niet op als ‘plat’ sexueel. Maar meer zoals je als klein kind ook heel opgewonden kunt worden van het idee vastgebonden en ontvoerd te worden, om gered te worden door een prins, of voor altijd in slavernij te moeten lijden.
Pas als het geen kinderen zijn maar pubers vind ik het heerlijk als het steeds een beetje meer echt sexueel wordt. Zodat je langzaam aan op een verhaal als dat van Harry uitkomt: "de eerste keer".
Dus die grens, lieve Kitty, waar die bij mij ligt? De (sexuele) gevoelens je hebt als volwassene opvoeder mag bij mij geen rol spelen. Ik bedoel, bèst als je opgewonden wordt van het straffen van het kind, maar dat hou je dus gewoon voor jezelf. Het gaat er dus om wat het kind aan emoties beleeft - als je je daarin verplaatst. En dat is dus -als je klein bent- gewoon niet openlijk sexueel. Of ik moet zeggen - niet volwassen sexueel. Maar wel heel opwindend, want ook kindersexualiteit is heel opwindend. Ik kan me dus zelfs wel voorstellen dat je daar als volwassene in meegaat, als je het maar nooit verward met je eigen sexualiteit.
En ook dan geldt: in een verhaal mag weer lekker veel meer dan in de werkelijkheid.
Nog weer wat verder doordenken kom ik bij wat voor mij mijn grens is:
als ik zelf fantaseer om als volwassenen iets met kinderen te doen, moet ik me het ook kunnen voorstellen dat ik dat als kind zou willen. Niet in het echt, wel in de fantasie.
Ik zou het als kind vreselijk vinden als m’n moeder of welke volwassen vrouw dan ook met haar kut in m’n gezicht zou wrijven. Getsiederrie. Als je daar even aan denkt.... Dus dan ontstaat die fantasie in de volwassen rol ook niet. Of zit ik nou lulkoek te verkopen?
als je geeft èn neemt heb je dubbel plezier
| |
Kitty
Lid
Bericht Nummer: 14
Aangemeld: 02-2006
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zondag 04 juni 2006 - 12:37 am: |
|
reactie op Lief & Streng |
Hoi Lief & Streng,
Eerst hulde voor je eerlijke openhartigheid, er zijn er denk ik niet veel die zo open durven te zijn over hun fantasieen en de zaken die ze opwindend vinden. Ik heb eigenlijk wel hetzelfde gevoel, sex met kinderen vind ik dus totaal niet opwindend in fantasie, trouwens ik ga zelfs nog verder ik vind sex in spankingverhalen zelfs niet opwindend. Ik vind de meest opwindende verhalen juist ook die over straf dus echt en dus zonder wat voor verwijzing ook naar sexualiteit. Wat ik dus wel heb, is, dat ik mij ergens dus wel schuldig voel, dat ik spankingverhalen met (kleine) kinderen opwindend vind, eigenlijk mag ik dat niet van mezelf, dus hier toch ergens die zelfcencuur, ik vraag me dus af of het niet heel erg not done is om het opwindend te vinden als een onschuldig kwetsbaar kind die daar zelf niet om vraagt, gestraft wordt. Jij zegt, waarom niet, het is toch maar fantasie, en je kan ook fantaseren over moord, ja maar ja, daar word je toch niet opgewonden van? Zou dat ook niet wat not done zijn als je opgewonden zou raken van het lezen over een moord die gepleegd wordt? Ik heb er dus een heel dubbel gevoel over. En natuurlijk is het iets van jezelf en kan je het in jezelf houden, en tja zolang je je fantasieen dan niet deelt met anderen, dan heeft niemand daar weet of last van. Ik vind het gewoon best heel erg moeilijk, en kan je dan zeggen welke fantasie mag wel opgeschreven en leesbaar voor iedereen gemaakt en welke dan niet.
Jij hebt geen moeite met het lezen of schrijven van spankingverhalen waarin kleine kinderen een rol spelen. Een ander heeft dat misschien niet met verhalen waarin sex met kleine kinderen een rol speelt, want ook dat kan puur fantasie zijn, waarbij zo iemand het niet in zijn hoofd zou halen dat in werkelijkheid te doen. Waarom is het een dan legitiem en het andere not done, ik vind dat heel erg moeilijk te zeggen. Ik vind verhalen over sex met kinderen walgelijk. Verhalen over spanking en kinderen best opwindend, ik ben niet zo hypocriet om dat te ontkennen. Maar er zijn dus ook mensen die verhalen over spanking met kinderen walgelijk vinden, zijn die dan hypocriet? Het is toch ook maar net waar je fantasie zit?
over een ding zijn we het gewoon eens, dit is een site met sm en spanking verhalen, verhalen waarin volwassenen een rol spelen daar zal niemand zich aan storen. Echter, verhalen waarin kinderen een rol spelen kunnen mensen zich aan storen, of je daar nu zelf anders over denkt of niet. Is het dan niet gewoon het veiligst om dit soort verhalen daarom te vermijden? Anders denk ik dat je eigenlijk geen grens kan aangeven, want dan zou alle fantasie toch moeten mogen? Ook die over sex met kinderen? Of zie ik dat nu verkeerd.
|
Marny
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 161
Aangemeld: 06-2004
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zondag 04 juni 2006 - 09:58 am: |
|
chapeau |
Ik neem mijn petje af voor de schrijvers hierboven. Omdat zij de taak op zich hebben genomen deze discussie aan te gaan. Op een uitstekende manier, precies zoals een discussie hoort te zijn. Over de vraag of iets wel of niet kan, of mag, waar je voorkeur ook ligt. Met goed onderbouwde argumenten, met echt gevoel, met twijfel, net zoals ieder mens ook kan worstelen met alledaagse levensvragen.
Vóór deze discussie begon, was ik heel rechtlijnig in mijn reactie op 'kinderverhalen'. Nee, nu niet, nooit niet.
Maar Lief&Streng heeft daar een nuance in gebracht. Omdat ik dit soort fantasieën niet heb, wil nog niet zeggen dat het dan ook meteen fout is. Er zit een zee van ruimte tussen denken en doen.
Ik heb mijn gedachten dus een beetje aangepast. Ik hou nog steeds niet van kinderverhalen en ik kom ze nog steeds liever niet tegen. Maar als je er over wilt fantaseren: ga rustig je gang en geniet.
knuffie Marny
Soms mag een fantasie een fantasie blijven.
| |
moen
Nieuw lid
Bericht Nummer: 1
Aangemeld: 05-2006
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zondag 04 juni 2006 - 10:53 am: |
|
Even zo bekeken |
Hoi, vorigen
Wat mij als gever van billenkoek / spanking lust bezorgd is het machtsgevoel dat ik heb bij het geven van de koek, dat ik de macht heb de ontvanger te vernederen en zo meer.
Dat machtsgevoel is voor mij essentieel.
Wat even essentieel is dat de ontvanger een wil heeft, een sterke wil, hoe sterker hoe beter.
Tegenspartelen maakt het zoveel leuker, maar daar is bondage goed voor.
Ik heb géén machtsgevoel over een willoos persoon, dier nog minder.
Maar wat van hoofdbelang is, dat de ontvanger erin toegestemd heeft, beter, het uitdrukkelijk gevraagd heeft. En dat dat duidelijk uit vrije wil gebeurd is.
Hoe oud moet men zijn om die vrije wil te hebben ?
In mijn fantasieen zijn de figuranten steeds oud genoeg om die wil te hebben.
Even dit : een meisje 15 jaar heeft iets mispeuterd en daardoor een straf verdiend, en zij krijgt de keuze : ofwel een namiddag strafstudie, en het is zo’n mooi zwemweer, of er 12 van het rietje. Ik denk dat ik weet wat zij gaat kiezen, en ik zou er natuurlijk voor zorgen dat de lijntjes onder haar zwembroekje blijven.
|
Lief & Streng
Beginnend lid
Bericht Nummer: 8
Aangemeld: 05-2003
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op maandag 05 juni 2006 - 04:48 pm: |
|
fansaseren staat vrij |
Lieve Kitty en anderen,
Ik heb al lang geleden geaccepteerd dat ik fantasieën in mijn hoofd heb die veel mensen niet zullen begrijpen, ja, zelfs zullen afkeuren.
Maar ik weet van mezelf dat ik in het ‘echte leven’ heel principieel ben. Ik zal nooit andere mensen kwetsen bijvoorbeeld. Niet dat ik een heilig boontje ben of zo, of dat ik nooit vreselijk stomme dingen doe. Maar ik weet van mezelf dat echt naar mijn geweten probeer te leven. Dat fantasieën echt fantasieën zijn!
Dus wat andere mensen van mijn fantasieën vinden, raakt me niet meer echt. Hoogstens ben ik erg voorzichtig om er open over te zijn.
En ik weet dat ik niet alleen sta met m’n rare fantasieën. Ik heb zo vaak gehoord en zo vaak gelezen over mensen, vrouwen vooral, die ze ook hebben. Vaak nog ‘erger’ dan de mijne. Iemand die opgewonden wordt van Amnesty verhalen, martelingen die werkelijk gebeurd zijn en zo. Of een ander die het niet kan helpen opgewonden te worden van een verkrachtingsverslag. Dan kun je beter een verhaal er over lezen, hoef je je niet schuldig te voelen. Want dat is dan het lullige: je wilt je niet schuldig voelen, maar als je even op een onbedacht moment er toch bij stil staat hoe het werkelijk was voor degene die het slachtoffer was, dan dringt dat schuldgevoel onherroepelijk weer bij je naar binnen.
Dus daarom zit ik heerlijk in de brieven rubrieken te lezen van die oude spankingmagazins over kinderen die gestraft worden door hun ouders. Dat het fake is: so what. Of als het dat niet is.... niet aan denken.
Daarom is het ook zo heerlijk dat op deze site dat allemaal wel mag -ja toch reintoch?
Fantaseren staat vrij.
En voor verhalen geldt hetzelfde.
Tsja, en dan dat anderen daar moeite mee hebben, zich er aan storen.
Ik lees nu ook wel verhalen die ik helemaal niet leuk vind. En dan bedoel ik dat ik er gewoon een beetje akelig van wordt. Dat ik heb van: moet dat nou! Dan stop ik gewoon met lezen. Dat heb ik ook wel vaker als ik van die verontwaardigde reacties lees, dat ik denk, dan lees je ze toch niet? En dan bedoel ik jou niet, hoor Kitty, want dat van die Maas-Pieter, dat was echt eng.
En, oh ja, moen.
Voor een verhaal doet de vrijwilligheid helemaal er niet toe. Dat geldt alleen voor sm ‘in het echt’. In verhalen mag je ontvoerd, geslagen en aangerand worden, zonder dat je er maar iets over te vertellen hebt. Heerlijk, zucht. Nietwaar, Denise?
als je geeft èn neemt heb je dubbel plezier
| |
moen
Nieuw lid
Bericht Nummer: 2
Aangemeld: 05-2006
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op dinsdag 06 juni 2006 - 11:42 am: |
|
Fantaseren |
Ja, L&Sje
Ja natuurlijk mag je in je fantasie/verhalen over jezelf gaan zover als je wilt, geen grens. Er zijn zelfs mensen die fantaseren dat ze opgegeten worden, waarom niet?
Ja natuurlijk mag je in je fantasie/verhalen over anderen zover gaan als je zelf wilt, geen grens. Er zijn zelfs mensen die fantaseren dat ze anderen opeten, waarom niet?
Maar proberen we niet, of beter zijn er soms geen mensen die hun fantasieen, of bij gebrek aan eigen fantasieen, die van anderen, in de werkelijkheid proberen waar te maken.
Moeten we zo nodig die extreem gore fantasieen publiceren, zouden we ze niet beter voor ons houden, en als het toch moet en dan duidelijk bijzetten dat het een fantasie is.
Terloops,
Ik heb Uw verhaal over madelief en mam gelezen, leuk om lezen en goed geschreven, maar hoe anders zou het zijn als:
- als mam vooraleer aan haar werk te beginnen eerst een lekkere douche genomen had,en haar badmantel aanhield om te werken.
- als door het spartelen van madelief mams badmantel open viel.
- als mam het prettig zou gevonden hebben, dat mollige lichaamtje tegen haar blote buik.
- als mam haar eigen benen wat zou geopend hebben, zogezegd om madelief er niet te laten afvallen.
- als mam het warm zou gekregen hebben
- als. . .
ps : wat doet die Denise daar aan het einde van dat zinnetje aan mij?
|
Lief & Streng
Beginnend lid
Bericht Nummer: 10
Aangemeld: 05-2003
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op woensdag 07 juni 2006 - 05:23 pm: |
|
plaatjes in m'n hoofd |
Of je extreem gore fantasieën moet plaatsen? Gelukkig ga ik daar niet over.
Maar tsja, wat is goor. Voor mij is belangrijker wat ik wel en wat ik niet wil lezen. En het kan nog best zo zijn dat dat verschilt van dag tot dag, van uur tot uur. Alleen al dat je som heel makkelijk over de dingen heen kunt lezen die je eigenlijk niet wilt lezen. Janneman schrijft daar ook mooi over. Plaatjes in je hoofd. Welk plaatje kies je? Welk plaatje sta je toe? Maar als ik pech heb, en het foute plaatje verschijnt, dan.... heb ik dus pech gehad. En kap ik met lezen.
Maar terug naar “goor”. Ik ga d’er vanuit dat er mensen zijn die mijn fantasieën goor vinden. Ik schreef al eerder dat anderen je sowieso vaak in een hokje stoppen waarin je niet wilt zitten. Maar goed, mijn verhalen/fantasieën zijn goor, tenminste, dat vindt men. Ze zijn alleen dus wel heel belangrijk voor mij. Ik vind het fijn om ze te hebben, die fantasieën dus, en vind het fijn om ze op te schrijven. Maar ik wil ze vooral heel erg lezen! Nou ja, niet mijn eigen fantasieën dus, maar die van een ander. Daar ben ik naar op zoek. Da’s pas echt genieten. En dan denk ik dus, okay, ze zijn goor, maar alsjeblieft plaats ze! Want ze zijn voor mij belangrijk!
En zou ik dat gevoel dan een ander willen ontnemen?
Nee dus!
Je voorbeeldjes, moen, komen in mijn fantasieën niet voor. Daarin herken ik jou, Kitty. Opgewonden worden wil nog niet zeggen dat je over sexuele dingen fantaseert. Ik vaak niet dus, en zeker niet met kinderen er in. Maar ik vind dus niet dat dat belangrijk is. Als iemand daar een mooi verhaal over schrijft, moet ie dat zeker doen. En misschien lees ik ‘t ook nog wel. En fantaseer er heel andere dingen bij.....
ps: Denise is natuurlijk “Denise!”
als je geeft èn neemt heb je dubbel plezier
| |
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
Verhalen 
Verhalen
»
Gedrag & Vlijt 
button een heleboel verschillende 
zitten?