waarin Moniek opstaat als leerling en eindigt als....
oorspronkelijke versie van "Een Meidenstreek" waarin alleen Moniek aan het woord komt
Om pas weer wakker te worden van de harde bel. Nu zorgden ze er wel voor om op tijd in de badkamer te zijn. Vrolijk maakte ze zo kennis met de andere meiden. Natuurlijk liepen ze al snel allemaal naakt rond. Zofia en Nina die ergens ruzie over maken. Het gekwebbel van Aya en Paulien over ze wist niet wat. Het ging heel ongedwongen.
Maar natuurlijk wist Moniek zich aandachtig geïnspecteerd. Ze was nieuw. En voelde zich oud. Maar niet voor lang. Samen onder de douche met Aya en Paulien. Heel intiem. Heel vertrouwd. En begrijpt ze dat ze helemaal niet gekeurd wordt maar bewonderd.
“Jee, wat een lekkere tieten heb jij zeg,” krijgt ze van Paulien te horen.
“Nou, die van jou mogen er anders ook wezen,” antwoordde ze.
Paulien zuchtte.
“Die van mij zijn veel te groot. Ze hangen nou al. Zul je zien, ik krijg later van die grote hangtieten.”
Moniek zag dat Paulien wel een beetje gelijk had. Ze had voor een meisje best wel ‘veel’. Maar hangtieten?
“Nee joh, ze zijn juist mooi. Mannen vinden dat mooi. Die willen tieten om vast te houden.”
“Ze zijn te groot,” zei Paulien beslist.
“En mannen willen mooie kleine tietjes. Zoals jij,” ze keek naar Moniek, “of jij”.
Dat was bedoeld voor Aya. Die had inderdaad schattige appelborstjes. Zoals Marjan, maar dan puntig.
“Aya beslist,” stelde Moniek voor.
“Okee,” antwoordde Aya, met duidelijk plezier in Monieks voorstel.
“Naast elkaar, handen in je nek,” commandeerde ze beide meisjes.
Met beide handen bevoelde ze eerst Monieks borsten en daarna die van Paulien.
Nam ze één voor één in haar handen. Wiegde ze op en neer. Schudde ze. Dan in één hand een borst van beide. En kneep snel tot slot even in ieders tepeltje.
“Hee, gek, afblijven,” protesteerde Paulien.
Moniek schoot in de lach. Dat had ze nou zelf ook zo graag willen doen. Ze besloot Aya te helpen.
“Vertel.”
“Voor de foto zijn die van jou het mooist,” en ze greep nog even die van Moniek die haar borsten gretig aanbood.
“Maar die van jou....” even wachtte ze om plots naar Paulien te springen om haar vast te grijpen, daarbij geholpen door Moniek die haar van achteren beet greep.
“Maar die van jou zijn om in te graaien!”
Waarbij ze het woord bij de daad voegde. Weldra waren de drie meisjes in een heerlijk stoeigevecht verzeild. Het water spatte intussen aan alle kanten op en het douche gordijn golfde op en neer.
Totdat het gordijn ruw opzij geschoven werd.
Een boze Tess keek hen aan. En gaf een harde tik met haar rietje tegen de eerste de beste bil die in haar vizier kwam. Dat was die van Aya. Met een gil schoot ze weg, achter Paulien. Die daardoor naar voren schoof en de volgende tik kreeg.
“Orde.”
En weg was ze weer.
Onthutst keken de meisjes elkaar aan. Marjan bemoeide zich er nu ook mee. Draaide de kont van Paulien naar zich toe.
“Stelt niks voor.”
Paulien wilde nu de billen van Aya zien.
Bedeesd liet Aya zich bekijken. Bij haar was de slag wel aangekomen. Maar ja, zij was ook de eerste. Een mooie rode streep tekende zich reeds af.
“Klasse,” was zowel Pauliens als Marjans commentaar.
Waarbij Marjan terloops even Moniek aankeek: zij weer niet. Nee, zij weer niet.
Het ijs was nu gebroken tussen Moniek en de andere meisjes. Druk kwebbelend verzorgden ze zichzelf, om zich snel daarna aan te kleden. Moniek kreeg zoveel nieuwsgierige vragen, dat ze al snel Marjan uit het oog verloor in de eetzaal. Ook Marcha voegde zich ook nog bij hen. Zo had Moniek niet in de gaten dat Marjan even later Aya met zich meetrok. Tot ze in haar ooghoek zag dat Marjan en Aya, samen met Nina en Zofia, die blijkbaar hun ruzie hadden bijgelegd, met een broodje in de hand de eetkamer verlieten.
Maar inmiddels vertelde Marcha haar verhaal. Over dat ze als puber nooit naar school geweest was en altijd haar eigen brood had verdiend. Waarmee wilde ze niet zeggen. Zal wel een krantenwijkje geweest zijn, want ze zag er vertederend kuis en onschuldig uit met haar lange vlecht en poppengezichtje.
“Nou ja, de Oude Heer heeft me toen gered,” besloot ze haar verhaal. “Die vond dat ik moest bijleren. En nu zit ik dus hier op de Kostschool.”
Paulien knikte. Die Oude Heer kende ze nog van het Instituut. Soms heel streng en dan weer best wel lief.
Dan Paulien zelf. Vast een meisje waar de mannen later om gingen vechten. Nu al had ze een verleidelijk kontje en dito tieten. Ook zonder het bloot van de douche viel dat op. En van die brutale ogen. Echt een cockteaser, volgens Moniek. Wat kon kloppen toen ze hoorde waarom ze op de kostschool zat: ze had geen manieren.
Tenminste, verklaarde ze grinnikend, dat zegt m’n Pa altijd: “Paulien, kind, je hebt geen manieren.”
Om na de persiflage van haar vader in lachen uit te barstten.
Tijd voor de les. Eerst wiskunde. Sommen. Bleh.
Dan Frans.
Frans?
Frans!
Oh jee, ze was helemaal vergeten Marjan naar het huiswerk te vragen. En haar boek. Gelukkig hielp Marjan haar, voordat Madame binnenkwam.
Alles ging goed, totdat Madame naar haar toestapte en haar de beurt gaf.
Stotterend zei ze wat Marjan haar had voorgezegd.
Niet zo slim.
Want ze had echt wel die pretlichtjes in Marjans ogen gezien.
Wat ze precies zei, wist ze zelf niet, maar uit Madame’s reactie te merken had het weinig met viooltjes te maken. Want daar had ze iets over moeten zeggen.
En voor ze het weet stond ze alweer op de gang. Buitengesloten.
De klas stroomde leeg. Alle meisjes passeerden haar. Helemaal niet meer zo aardig meer, maar vol leedvermaak. Ze begreep dat ze iets gezegd moest hebben met een seksuele strekking. Het “neukeneukeneuke” van Paulien maakte haar dat wel duidelijk. Maar waarom Klasse-Oudste Maartje verklaarde dat haar tijd nog wel kwam? Had Marjan gisteravond ook niet zoiets gezegd? En dan dat gebaar van Maartje langs haar billen. Ze moest er onwillekeurig van rillen.
Toch: tot nu toe liep het met een sisser af. Want als laatste kwam Madame naar buiten. Die keurde haar geen blik waardig en stuurde haar met een boos handgebaar de andere meiden achterna.
Die hadden dus nog steeds de grootste lol over haar optreden in de klas. Ach, ze moest toegeven dat het beslist een geslaagde grap was die Marjan met haar uitgehaald had. Aya en Dawn maakten dat haar wel duidelijk. Zonder hun eigen rol daarin te verbloemen. Echt, ze kon er best wel om lachen. Al wist ze nog steeds niet precies wat ze gezegd had.
En Marjan zelf?
Tsja, die meed ze liever even.
Maar Marjan zocht haar zelf op. Even dacht ze dat het was om het weer goed te maken. Ze zei het ook zo lief: “Ma petite vache.” Hoewel ze nu wel in de gaten had dat het over een klein vaasje had, maar een koe. Toch klonk het uit de mond van Marjan als een koosnaampje. Had ze haar maar wat beter aangekeken in plaats van in haar bord te staren. Want het “exalteee” wat Marjan haar op de terugweg toevoegde, was beslist heel erg treiterend bedoelt.
Ze besefte dat haar beproeving nog niet ten einde was. Dat Marjan meer voor haar in petto had. Dat ze zich voor haar zou moeten afsluiten. Dat ze stoïcijns moest reageren. Maar ze kon het niet. Marjan was haar te lief.
Wanneer Marjan haar dan ook in haar nek zoende terwijl ze kreunde “Voulez vous baiser avec moi ce soir”, kon ze zich niet meer inhouden.
Het “je bent gemeen” kwam van binnen uit. Tranen welden uit haar binnenste naar boven. Tranen van een schoolmeisje. Ze wilde ze weg duwen. Maar duwde in plaats daarvan Marjan opzij. Die deed of ze geslagen werd. Maar Marjan slaan? Dat kon ze niet gedaan hebben. Echt niet. Ze verborg haar gezicht in haar handen. Was ze maar dood.
Maar ze ging niet dood. Integendeel, er werd met haar de spot gedreven. Niks geen lieve Marjan. Gemene Marjan. Voor de hele klas werd ze voor schut gezet.
“Mon amour” riep ze theatraal. Was ze dat dan niet? Ze kon zich niet langer beheersen.
Schreeuwde: “Ik haat je ik haat je ik haat je.”
Sprong omhoog. Sloeg krachteloos met beide handen op haar in. Natuurlijk liet Marjan zich met opzet vallen. Dat besefte ze heus wel. Natuurlijk wilden de andere meiden bloed zien. Daarvoor waren het tenslotte meiden. En natuurlijk wist ze in haar achterhoofd dat Marjan het allemaal niet zo meende. Niet echt.
Toch had de kostschoolsfeer zich in haar greep. Ze kon niet langer afstand nemen en werd meegevoerd door de onverbiddelijke wetten van deze meisjeswereld. Waarin meisjes elkaar opjutten om elkaar af te maken. Waarin zij niemand anders was dan Moniek, meisje van zestien. Slachtoffer.
En toen zij voor de laatste keer door Marjan beledigd werd, kon ze niet anders dan naar haar schreeuwen.
“Nooit nooit nooit.”
Om daarna in huilen uit te barstten.
Waarom wilde ze haar voeten niet kussen. Terwijl ze toch niets liever deed dan dat?
En waarom herhaalde ze Marjans woorden van wanhoop. Toen ze gisteravond opbiechtte dat zij nooit gestraft werd: “Nooit nooit nooit.”
Wilde ze haar er daarmee kwetsen? Onbewust? Was ze dan zelf zo wreed?
Nee, dat was ze niet.
Dat ze dat alleen al dacht betekende dat het niet waar was. Toch?
Het was wanhoop. Puur wanhoop. Haar vriendin was ze kwijt. Haar anker. Haar Mentor.
Gek genoeg was het dan ook een opluchting toen juist Maartje er zich mee ging bemoeien. Maartje de meidennaaister. Ze gedroeg zich inderdaad precies als degene voor wie ze door Marjan was uitgemaakt. Niks voor de zwakken opkomen. Niks ruzie bemiddelen. Gewoon nog even lekker een schepje er boven op. Maar dat gaf niet. Zo wist ze weer haar plek. Gewoon het meisje onderaan de pikorde.
“Jij daar. Naar het strafbankje.”
Dat ze de eetzaal uitgestuurd werd, was dus eigenlijk een hele opluchting. Ook al was het om op dat beruchte bankje in de hal plaats te moeten nemen. Eindelijk, ze zou krijgen wat ze verdiende. Wat Marjan haar had toebedeeld. Waar Marjan zo jaloers op was. Zou ze dan daarna haar vriendin weer kunnen zijn?
Ze schuifelde de grote hal door. Droogde voorzichtig haar tranen. En struikelde. Over de benen van een mevrouw die voor het eten daar ook al gezeten had. Wat deed die hier? En waarom was ze er nog steeds?
Maar haar eigen gedachten bleven haar aandacht opeisen. Wat zou er gebeuren? Hoe zou het zijn? Wie zou het zijn? Zou ze moeten huilen?
Vast wel. Dat deed ze immers altijd. Zou ze schreeuwen? Ze was niet anders gewend. Maar zou ze zich zo laten gaan, zoals net? Zonder zichzelf nog in de hand te hebben? Gewoon alleen het schoolmeisje zijn dat gestraft werd?
Ze keek op. Die mevrouw zat haar nog steeds aan te staren. Echt zo’n chique dame. Wat op leeftijd. Maar ja, dat vond ze altijd al snel van ‘dames’. En een echte dame was ze duidelijk. Maar wat deed die hier? Op het strafbankje? Op die vraag kon maar één antwoord zijn.
Ze kon het niet laten om haar een beetje te stangen. En voor ze het weet kwamen woorden uit haar mond, zo geleend van Marjan. Niet alleen begon ze uitvoerig te vertellen wat ze allemaal niet misdaan had, maar ook wat de gevolgen voor haar zouden kunnen zijn. Ze genoot toen deze mevrouw bleker en bleker zag worden. Die dacht natuurlijk dat haar dat ook wel eens te wachten kon staan. Subtiel begon ze te vragen wat zij hier dan wel niet deed. Makkelijk zat. Ze zat op het strafbankje. Al minstens een uur. Maar duidelijk dat ze dàt niet in de gaten had. Dat van dat strafbankje.
Dus, toen de dame haar hulpeloos aankeek omdat ze duidelijk geen goede reden meer kon verzinnen waarom ze daar zat, het af te maken met een ontzet: “U wacht toch niet om, om....”
Met haar beide handen voor haar mond. Marjan zou trots op haar geweest zijn.
Vooral toen ze door haar haren heen de vertwijfeling van mevrouw zag. Wauw te gek. Nu nog alleen er voor zorgen dat de dame eerst ging. Moest lukken.
No problem. Pies of keek.
Mevrouw werd als eerste binnengeroepen.
Maar nu zat ze wel mooi alleen. Te wachtten.
Maar het was niet zozeer wat komen ging dat haar dwars zit. Meer wat er gebeurd was. En haar gevoelens daarover.
Marjan die haar een streek leverde. Marjan die zo heel gemeen was geweest. Ze wist dat ze het niet meende. Wist ze dat? Twijfel. Altijd die twijfel. Ook over haar eigen gevoelens. Dat ze Marjan bewonderde wist ze zeker. Maar al die andere gevoelens?
Ze had altijd wel gedacht dat ze ook voor vrouwen liefde kon voelen. Hier in Het Instituut had ze geleerd dat dat waar was. Tess die haar het genot als passie had geleerd. Floor die ze zo intiem bemind had. Maar wat ze voor Marjan voelde was zo anders. Ze wilde haar zo graag beschermen. Waren dat moederlijke gevoelens?
En beminnen. Was dat een volwassen verlangen?
Met haar lachen en pret maken. Door haar voor de gek gehouden worden. Waren dat meidengevoelens?
Wat ze zeker wist was dat ze zich zo helemaal zichzelf voelde als ze bij Marjan was. Alsof dingen vanzelfsprekend waren. En als ze bij haar was voelde ze zich heel erg meisje. Ook als ze aan haar liefdevolle gevoelens toegaf. Ook als ze haar beminde. Ook als ze haar wilde beschermen. Haar wilde zeggen: het komt allemaal goed.
Wat deed ze toch moeilijk. Als dat waar was -en ze wist zeker dat het waar was- dan waren het meisjes-gevoelens die ze voor Marjan had. Puur en onbevlekt. Gevoelens van liefde van het ene meisje voor het andere. En ook al zou de Kostschool dergelijke gevoelens niet toestaan, ze waren er niet minder intens om. Waarom zou ze zich daarom moeten schamen? Als ze er voor gestraft werd, wat dan nog? Gestraft werd ze toch wel. Dan liever voor haar liefde voor Marjan, dan voor iets anders.
Alleen, voor Marjan zou dat anders zijn. Die zou haar er om benijden. Die zou jaloers op haar zijn. Ook als die liefde wederzijds zou zijn? En zou ze dat durven toegeven? Zou ze zich er aan willen overgeven?
Op geen van die vragen had ze antwoord. Ze zou het moeten uitzoeken. Als ze zou durven.
Maar eerst moest ze weten of het weer goed tussen hen was.
Marjan plofte naast haar neer op het bankje. Waar kwam ze vandaan. Had ze haar gedachten hardop geuit?
In ieder geval pakte Marjan haar handen. En keek haar guitig aan. Guitig? Ja guitig! Opgelucht zuchtte ze diep. Het was okee tussen hen.
“Niet gedacht hè, dat ik dat kon?”
Marjan daagde haar verder uit: “Nou, nou!”
“Niet gedacht hè. Ik was gemeen hè. Ik had je helemaal tuk. Nee eerlijk zeggen: ik was echt een bitch hè.”
Glimlachend drukte Moniek een kusje op haar handen.
“Je was vreselijk. Het was een echte meidenstreek.”
Marjan glunderde.
Maar betrok een beetje toen ze besefte waarom Moniek hier zat.
“Ik ga zeggen dat het jouw schuld niet is. Maar de mijne.
Ik ga naar binnen en ga het ze zeggen.”
Nog voor ze kon protesteren, stond Marjan op om de woord bij de daad te voegen. Kon dat ook, want ongemerkt was Maartje aan komen lopen. Zonder Marjan en Moniek een blik waardig te gunnen stevende die op de deur af en ging na een korte klop en een “binnen” naar binnen. Direct gevolgd door Marjan, die de deur achter zich sloot.
Weer was ze alleen. Maar niet voor lang. Want al snel kwam Marjan haar halen. Heel beteuterd. Want het was duidelijk dat wat ze wilde haar niet was gelukt.
Schuchter volgde ze Marjan naar binnen.
Dus het was gewoon waar: ze ging dan eindelijk als schoolmeisje gestraft worden.
Later wist ze niet veel meer van wat er was gebeurd.
Het best herinnerde ze zich de blik van Marjan, toen ze voorovergebogen op het bureau lag, haar handen vastgeklemd door Marjan. Even was daar de blik die zei: het spijt me. Daarna werd die blik direct weer koud, zo koud. Maar toch, daartussen, en zeker weten deed ze het niet, was daar ook, heel even, een blik die zei: wat doet mij dit een pijn.
Maar pijn deed het Moniek niet echt.
Niet zoals ze verwacht had. Want zo erg was de slipper niet. Ze had het reeds vele malen erger meegemaakt. Maar toen was ze nog vrouw. Had ze nog haar trots. Moest ze zich beheersen.
Van dat alles niets nu. Vanaf de eerste klap schreeuwde ze uit volle borst. Schreeuwde ze, smeekte ze, protesteerde ze.
Wat voelde ze zich klein.
Wat voelde ze zich gelukkig.
Want ze gedroeg zich niet alleen als schoolmeisje, ze was het.
Zo kon Marjan een onbedaarlijk huilend meisje meevoeren naar hun kamer. Ze liet Moniek op haar buik op bed liggen. Kuste haar tranen weg. Een kussen onder haar buik maakt dat haar billen vrij liggen. Haar rokje werd door de knoopjes nog steeds van achter omhoog gehouden. Haar slipje had Marjan snel opgeraapt, toen Moniek rechtop moest staan. Zodat haar billen op het kussen nu bloot waren. Bloot en rood.
Marjan pakte een potje crème en ging Monieks billen langzaam insmeren.
Moniek protesteerde: “Je moet me nog de les lezen.”
“Dat zou die koe wel willen. Pfeh, als er één de les moet worden gelezen, ben ik dat wel. Ik heb het nog geprobeerd. Maar die koe wilde weer niet luisteren. De teef.”
Langzaam ging Marjan verder met smeren.
Langzaam kon ze zich ontspannen. Heerlijk die koele handen. En na het insmeren stopte Marjan niet. Voorzichtig ging ze verder. Haar bewegingen werden steeds tederder.
Vaak was Moniek na afloop van slaag ingesmeerd. Soms koud en mechanisch, soms erotisch en opwindend. Maar nooit eerder zo teder.
Marjans bewegingen waren niet doelbewust. Ze had geen plan. Ze streelde alleen maar. Alsof ze al haar schuld in liefde wilde laten oplossen. Niemand die haar zag, want Moniek had al snel haar ogen gesloten. Maar als er iemand had gekeken, had die een meisje gezien die heel geconcentreerd de voor haar liggende billen aftastte. Het was alsof die billen voor haar het hele universum waren. Net zoals ze vroeger met haar poppen kon spelen, speelde ze nu met de billen van Moniek. Gleed ze over elk bobbeltje, daalde ze af in elk spleetje.
Ze mompelde er zelfs zachtjes bij: “Dit plekje moet nog, en oh, wat is dit hier dik. Nou naar beneden en dan weer omhoog...”
Langzaam, centimeter voor centimeter, kwam ze bij de tere binnenkant van Monieks dijen. En net zo langzaam, in het zelfde tempo, opende Moniek deze. Ongemerkt. Ook voor zichzelf.
Pas wanneer de eerste vinger langs haar tere huid gleden, merkte ze dat ze zich voor Marjan geopend had. Hoopte ze dat Marjan haar verlangens aan zou voelen en beantwoorden. Begon ze, heel voorzichtig, zelf te bewegen. Bewoog ze haar lipjes naar Marjans verzorgende vingers.
Maar Marjan merkte niets. Monieks billen waren nog steeds de pop waarmee ze speelde Onschuldig, zich onbewust van de wellust die ze opwekte, ging ze verder.
Strelend langs haar huid. Langs alle plekjes waar ze bij kon. Haar billen, dijen, onderrug en weer terug. Maar niet naar binnen.
Heel voorzichtig schoof Moniek haar rechterhand naar achteren. Raakte vluchtig Marjans hand aan. Heel even stopte die met strelen. Maar Moniek bewoog zo subtiel dat ze weer verder ging. Zo streelde Marjans hand zachtjes Monieks billen en streelde Monieks hand Marjans vingers. En heel heel langzaam en voorzichtig stuurde die hand die vingers naar beneden, naar binnen.
Vingers die schrokken bij de aanraking van Monieks natheid. Even maar. Om dan verder te glijden door haar vocht. Vonden ze de lipjes van Moniek. Gingen ze zelfstandig op onderzoekingstocht.
En zo, langzaam, heel langzaam keerde Marjan terug in het echte universum. Merkte ze de passie die zich bij Moniek opbouwt. Kregen haar bewegingen diezelfde intentie.
Moniek kreunde en bewoog nu zichtbaar. Doelbewust ging Marjan nu verder. Gleed langs Monieks pretlipjes. Vond haar pretknopje. En gleed af naar haar pretgrotje.
Dat was het moment dat Moniek haar laatste weerstand verloor. Ze gaf een diepe kreun en drukte haar gezicht in het hoofdkussen. Nogmaals kreunde ze.
Om te beseffen ze dat ze meer wilde.
Voorzichtig draaide ze zich om en reikte naar Marjan. Ze trok haar naar zich toe. Zoende haar. Nu werden haar kussen ook door Marjan beantwoord. Leerde ook haar tong wat fijn is.
Moniek vleide Marjan op het bed en richtte zichzelf op. Teder begon ze Marjan uit te kleden. Langzaam, zonder haast. Elk kledingstuk werd eerst door haar gekoesterd. Evenals elk stukje huid dat ontbloot werd.
Marjan liet het gaan. Stil bleef ze naakt op het bed liggen en keek hoe Moniek zichzelf ontkleedde om langzamerhand net zo naakt als zijzelf voor haar te staan. Ze keek niet alleen, ze genoot. Langzaam knielde Moniek voor haar neer. Begon haar weer te strelen. Om haar daarna opnieuw in haar armen te nemen.
Een omhelzing die zij natuurlijk beantwoordde.
Een omhelzing die van twee lichamen één maakte.
wie was nou al weer wie?
lijst met personages - opent in nieuw tabblad
en waar speelde zich het allemaal af?
het Gebouw - opent in nieuw tabblad
© Paul Gérard
 verhalen maken dromen waar 
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
zitten?