| Gepost op zondag 21 januari 2007 - 06:32 pm: | 
|
|
waneer een schoolmeisje niet haar best doet, verdient zij....
ik kan het niet laten wéér een verhaal over een meisje jonger achttien te plaatsen
vijftien, in dit geval, net nog geen zestien... om een beetje te pesten?
“Au” vroeg om een vervolg op mijn “Madelief” verhaal
ik kan niet ontkennen dat mij dat gestimuleerd heeft
hoewel haar naam in het verhaal nog niet genoemd is, mag ze Madelief heten
maar geen verhaal waarin ze als volwassen vrouw leert dat ze onderdanig is
Madelief onderdanig? ben je gek
Madelief.... dat ben ik... of toch niet?.... zucht
Een vier. Ik heb een vier.
Dit is echt niet te geloven.
Niet dat ik nooit een vier had. Ach, als het effe kan probeer je ze te vermijden, maar zulke dingen gebeuren nietwaar.
Maar een vier voor Frans.
Kut kut kut.
Weet je, ik heb altijd voor Frans een goed cijfer: daarvoor hoef ik m’n best niet te doen. Niet dat ik zo dol ben op dat vak. Ik bedoel maar, die Fransen zijn allemaal idiote chauvinisten die hun taal òh zo belangrijk vinden. Maar ik kan het ook niet helpen da’k er nou eenmaal aanleg voor heb. Dus ik heb altijd minstens een zeven.
En nu dan dus een vier. Godsklere.
Ik kon me klaar maken voor een flink pak slaag thuis.
Ik glijdt onwillekeurig met m’n hand naar m’n billen en til m’n rechter bil even op om te voelen. Arme bil. Nou nog niks mee aan de hand, maar straks... oei!
Was het verdomme alleen maar die vier, dan kon ik het nog hendelen.
Maar jesus kristus, juist vandaag, juist deze week.
Want ik zat al zwaar in de problemen.
Ik bedoel maar, vorig weekend te laat thuisgekomen. Dat was natuurlijk een caning geworden.
Maandag een grote bek gegeven om dat ik gewoon een pest humeur had dat het weekend alweer voorbij was. Met een zere kont. Heel slim natuurlijk, want toen mocht ik niet alleen naar school met een zere, maar ook zeer warme kont. Want ja, met ‘een grote bek geven’ ga je gewoon bij pa meteen over de knie. Rok omhoog, slip naar beneden en slaan maar op die nog pijnlijke billen van me. En slaan kan die, pa. Maar eerlijk is eerlijk: ik had er om gevraagd.
Tsja, en dan eer-eergisteren nog. Ik begrijp nog steeds niet wat me bezielde. Ik bedoel maar, een vijf op dat schriftelijk van wiskunde is zo slecht nog niet. Geen proefwerk dus, en ik sta echt niet zo slecht op wiskunde. Een echte zes op dit moment. Misschien dat het dat wel was, dat ik er best wel trots op was dat die daar stond, die zes. Had ook best wel veel zweet en tranen gekost. Vorig jaar een vier, vorig rapport een vijf en dan nu een zes. Pa en ma waren beretrots geweest, we hadden feest gevierd, met die vijf, echt waar.
Dus waarom laat ik het dan niet zien? Waarom stop ik dat schriftelijk stiekem in een vakje van m’n tas dat ik nooit gebruik? Ik bedoel maar, ik had zeker weten alleen maar een hug gekregen als troost. Had ik even op een schouder mogen grienen, en was ik het kwijt geweest. Maar nee, die stomme trots van mij.
Het eind van het liedje was natuurlijk dat ik het de volgende dag al weer vergeten was: dat ik dat stomme schriftelijk daar dus verstopt had. En toen m’n moeder vroeg naar één of andere brief die ik volgens haar meegenomen zou hebben, waar ik dus niks van wist, en ik dus voor haar ogen demonstratief m’n hele tas aan het leegpleuren ben.... Je raad het al, lekker demonstratief en op verontwaardigde toon; zo van: “ik zeg toch dat ik hem niet heb, kijk, alleen maar lege vakjes....” Ik zei nog net niet: “stomme trut” daarachter aan, maar ja, om zo stom te doen moet ik nog heel wat verder heen zijn. Om een lang verhaal dus kort te maken: daar was m’n schriftelijk in dat zogenaamd lege vakje.
Ik was gewoon te verbouwereerd om nog te protesteren toen ma koud opmerkte dat ze blijkbaar te min was om ook m’n slechte cijfers te mogen zien. Normaal had ik natuurlijk een scène geschopt, met alle verontwaardiging die ik in me had. Zo van: “kan je nou echt niet geloven dat ik ook wel eens iets kan vergeeeeten.” Gelukkig maar, want dat had het natuurlijk alleen maar erger gemaakt. Ik bedoel maar: ma weet heus wel dat ik zoiets niet vergeet. Ze kent me.
Dat was dus voor de derde keer in een week straf krijgen geblazen.
En nou zit ik er maar mooi mee.
Jesus, wat is dit klote.
Drie keer. In één week. Die tellen dus mee voor vandaag. Voor mijn vier.
Dat maakt een erge vier tot een heel erge verschrikkelijke vier.
Niet dat me dat nooit eerder overkomen is. Ik bedoel maar, met mijn temperament zit ik zo op een gemiddelde van twee in de week. Dus kan je je voorstellen dat drie best weer regelmatig voorkomt. Maar drie zulke erge. En dan nog zo’n heel foute vier. Da’s zelfs voor mij wel een beetje extreem. Ik kan het je sterker vertellen: dat is sinds ik, toen ik dertien was, voor het eerst over de knie ging, nog niet eerder gebeurt. En da’s dus bijna twee jaar geleden. Jaha, ik ben dus bijna zestien nu. Vijftien dus, ja. Nou èn. Heb je daar een probleem mee?
En ja, daarvoor was ik dus een heel braaf meisje dat nooit straf verdiende.
Nou, misschien wel niet helemaal of helemaal niet. Ik deed in ieder geval altijd heel braaf wat de meester zei. Deed m’n best. Had goeie cijfers.
Tot ik in de tweede kwam. En schijt kreeg aan school. Of dat nou kwam doordat ik van die vreselijke grijze docenten kreeg en nog een paar etterbakken erbij waar ik mijn pink nog niet wilde verroeren. Of dat we als vriendinnen eensgezind besloten dat de school kon opfucken en dat we wel betere dingen te doen hadden dan huiswerk maken.
Probleem was dat ik als enige onze grootspraak ook waarmaakte en geen fuck meer uitvoerde. Bewijzen kan ik het niet, maar ik heb toch altijd nog een stijf vermoeden dat de anderen stiekem wel voor hun proefwerken leerden. Want dat ze slimmer waren dan ik, dat geloof ik niet.
Ik kreeg in ieder geval als enige alleen nog maar onvoldoendes en zij dus niet. En ik kreeg daarom als enige zo’n beetje de hele school over me heen en m’n ouders als toetje erbij. Nu begrijp ik dat ik gewoon een beetje te vroeg rijp was. Dat je pas in de derde schijt aan alles hoort te hebben. Daarmee ik was gewoon een sitting duck voor ze. Want wist ik veel hoe je dat moest aanpakken. Dus overal een grote bek op, en ik zou zelf wel uitmaken wat mijn toekomst was en niemand hoefde zich met mij te bemoeien en ging ik toch gewoon de hoer spelen als ze toch al dachten dat ik in de goot zou belanden.
Nie slim, ech nie.
Nu moet ik er eigenlijk wel om lachen, want ze namen het dus heeeel erg serieus. Koppen werden bij elkaar gestoken. De school dreigend naar m’n ouders. Niet meer te handhaven en van school sturen kon niet, daarvoor was ik nog te jong. En volgens hen wilde geen enkele andere school me hebben. Volgens mij hebben ze van school m’n ouders toen lekker zitten te manipuleren, want geloof jij het?
Nou ja, ze waren het in ieder gevoel roerend met elkaar eens: met mij viel niet te praten. Ik wilde niet luisteren, naar niemand.
Het schijnt dat toen iemand van school -wie wilde ze niet zeggen- gezegd heeft:
dan moet ze maar voelen.
Zo’n beetje als terloopse opmerking. Waar m’n ouders bij waren dus.
En volgens ma kreeg pa toen zo’n besliste uitdrukking op zijn gezicht -die ik maar al te goed uit ervaring ken- en zei: “juist, dan moet ze maar voelen.”
Ze zijn meteen opgestapt. Er is geen woord meer over gesproken. Met de leraren niet, natuurlijk. Met mij wel.
Niet dat pa veel woorden nodig had.
Want pa preekt niet, nooit. Hij zegt gewoon waarop het staat. Ma wil nog wel eens preken. Vreselijk is dat. Ik bedoel maar, als je straf verdient okay. Maar ga niet nog een potje zitten zeveren over waarom dan wel. Ik bedoel: ik ben ook niet gek. Krijg je dubbel straf: moet je dat allemaal nog aanhoren. En ga je je dan dus weer ook nog weer eens schuldig voelen over wat je uitgevroten had. Driedubbele straf dus eigenlijk. Nee, geef dan maar pa. Die slaat beslist een stuk harder, maar dat geeft niet.
Oja ha: weinig woorden had ie nodig.
Van mij werd vanaf nu verwacht dat ik heel erg mijn best ging doen. Een grote mond werd niet meer geaccepteerd. En er werd gehoorzaamheid van mij verwacht.
Zo niet, dan kon ik een pak slaag verwachten.
Of het nou door de besliste toon waarop het het zei kwam, of doordat hij mij niks vroeg. Nou ja, hij zei wel: “begrepen!” Maar dat was duidelijk niet als vraag bedoeld. Of ik het wel met hem eens ben? Haha, dat laatste is een grapje. Misschien dat ik er nu eigenlijk wel een beetje mee eens ben -ik moet me voorzichtig uitdrukken, want voor je het weet hang je bij dit soort gevoelige dingen- toen was ik dat zeker niet. In feite geloofde ik er geen barst van. Wel dat hij heel serieus was, echt wel, niet dat hij echt van plan was mij een pak slaag te geven. Ik heb dus ook heel serieus op hem gereageerd en was ècht van plan om mijn leven te beteren. Nou ja, een uur lang of zo. Daarna had ik andere prioriteiten.
Toch duurde het nog drie dagen voordat er wat gebeurde.
Ik kwam die middag thuis en pa was er. Nou is dat op zich niet vreemd, want pa werkt veel van huis uit, maar normaliter zit ie dan op z’n kantoor. Nu zat ie in de woonkamer, duidelijk op mij te wachten.
Vraagt ie nog of ik wat te vertellen heb.
“Nee,” zeg ik, “niet dat ik weet.”
“Heb je dan weer geen onvoldoende voor Frans,” vraagt ie.
Ik stond op het punt om daarover te gaan liegen, wat een beetje mijn gewoonte was geworden de laatste tijd. Maar het was duidelijk dat hij z’n informatie had, want ik had inderdaad een drie gekregen: woordjes proefwerk. Tsja, als je die niet leert krijgt zelfs iemand als ik een onvoldoende.
“Ja,” zeg ik dus, “een drie.”
Hoe ik het voor mekaar kreeg weet ik niet maar ik slikte m’n “nou èn” in. Kreeg zelfs een rooie kop.
“Kom hier,” zei die.
Heel rustig en beheerst.
En ik stond op. Liep naar hem toe. Durfde hem niet aan te kijken.
Niet dat ik wist wat me te wachten stond. Maar ik moest gewoon opstaan en naar hem toelopen. Alsof ik geen keuze had.
Vlak voor hem hield ik stil. Hij nam mijn rechter hand en trok me rechts naast hem. Pakte ook mijn rechter hand. Trok me over zijn schoot. Willekeurig ging over z’n knie liggen.
Mijn handen liet ie toen los, zodat ik met m’n handen evenwicht kon vinden op de vloer.
En hij mijn rokje naar boven kon strijken.
En mijn broekje naar beneden.
“Hee,” riep ik.
“Stil,” riep hij.
En ik hield me stil.
Hij sloeg me met zijn hand. Op mijn billen.
Sloeg me weer.
“Auw,” riep ik.
Weer een klap.
“Nee,” riep ik, “niet doen, ik...”
Als antwoord sloeg hij nogmaals.
“Auw, ik ben geen, Auw, Auw, Auw.”
Hij stopte even.
Maar nu jammerde ik alleen nog wat door... “auuuwwauww.”
Hij niet. Hij sprak me nu toe.
“Ik had je gewaarschuwd. Ik eiste van je dat je je best deed op school. Anders zou je een pak slaag krijgen. Je hebt allesbehalve je best gedaan. Daarom krijg je slaag.”
Hij voegde het woord weer bij de daad. Hij sloeg hard, hoewel ik later wist dat ik toen eigenlijk maar een aaibeurtje kreeg.
Maar toen dus voelde het als hard, heel hard. Ik schreeuwde. Mijn Auw’s waren al snel niet meer beschaafd. Dit deed zeer, heel veel zeer. Ik begon te huilen. Mijn schreeuwen werd jammeren. Lang nadat hij met slaan gestopt was.
“Ga staan,” zei hij toe streng.
Ik deed wat hij van me verlangde.
“Handen in je nek, en draai je om.”
Vreselijk vond ik dat, maar ik deed het.
Hij deed iets met mijn rokje, maar wat wist ik niet. Later begreep ik dat hij het achterstuk in de tailleband stopte. Zo bleven m’n billen bloot. Ik weet dat nu, want dat is de standaard procedure geworden.
Hij stuurde me naar de muur.
“Ga in de hoek staan,” zei hij.
Hoe vernederend is dat: als je net gestraft bent, vuurrode billen hebt en nog de tranen in je ogen, dat je dan krijgt te horen: ga in de hoek staan. Daar sta je dan, vol schaamte. Je kunt je tranen niet drogen, je billen niet koesteren. Je kunt je alleen schamen. En je voornemen om noooooit meer zo dom te zijn.
Nou ja, totdat je dat weer vergeten bent en net weer zo dom doet als toen, en alles weer opnieuw begint.
Want zo gaat dat, weet ik inmiddels.
Toch is er sindsdien heel wat veranderd. En niet alleen de straffen die harder werden.
Sindsdien controleren pa en ma alles wat ik op school doe. Alle proefwerken moet ik laten zien en alle rapportcijfers worden nagerekend. Heeft me zelfs ooit een beter cijfer opgeleverd, had de leraar een rekenfout gemaakt.
Onvoldoendes geven niet. Als ik m’n best maar gedaan heb. M’n stinkende best, zogezegd, want met minder nemen ze geen genoegen.
En ik moet zeggen: dat doe ik sinds dat dramatische eerste pak slaag dan ook.
Niet alleen omdat ik anders slaag verdien: ik wil ook graag dat ze trots op me zijn. Dat ik trots op me zelf kan zijn. Eigenlijk voelde ik me toen heel erg kut. Het is echt niet leuk om lak aan alles te hebben. Op alles en iedereen boos te zijn.
Dus eigenlijk zou die straf en al dat controleren niet meer nodig zijn. Ik zou heus zonder ook wel m’n best doen.
Toch protesteer ik niet. Het is hoe het hier thuis aan toe gaat. Straf hoort er bij. Ruzie met ma of pa heb ik nooit. Daar krijg ik gewoonweg de kans niet voor. En ik krijg nooit straf als ik het niet verdien.
Ze zijn best wel redelijk ook. Het gaat hen niet om de cijfers, dat zei ik al, maar dat ik m’n best doe. Ik mag ook best wel veel. Ook laat thuiskomen soms. Als ik me maar aan hun afspraken hou. Te laat is te laat, ook al is het maar een minuutje. Maar ja, dat weet ik dus ook. Dus als ik dan zo stom ben om het risico te nemen op het nippertje thuis te komen? En ik ben dan die ene minuut te laat? Dan is het toch m’n eigen schuld, niet?
Nou ja, ik zei al, ik ben eigenlijk best wel een braaf meisje geworden. Impulsief, dom, met een grote mond, dat wel. Maar ook braaf. Dus ik zou best zonder al die pakken slaag kunnen. Maar of ik dat ook wil?
Best wel. Maar waarom ik dan m’n mond daarover niet open doe? Je zal begrijpen -je kent me nou toch een beetje?- dat ik die lef ècht wel heb. Toch doe ik het dus: m’n mond houden. Zo braaf ben ik dus geworden. Of durf ik niet zonder? Heb ik die slaag nodig? Dat ik bang ben om weer dezelfde trut te worden die ik was toen ik dertien werd? Wil ik me nooit meer schuldig voelen? Want dat voelde ik me toen, diep weggestopt, maar toch. Nu hoef ik me nooit meer schuldig te voelen. De straf lost dat op. Zou dat het zijn, heb ik daarom dat straffen nodig?
Of hou ik m’n mond omdat ik het eigenlijk wel lekker vind? De gloeiende billen en de tranen op je gezicht. Lekker even kunnen janken. Iedereen die naar je kijkt, dat weet je, als je daar staat, in de hoek. Je rokje omhoog, je billen bloot, je broekje op je knieën. Want, oh ja, dat vergat ik nog: pa eist van me dat ik m’n broekje niet op de grond laat vallen. Dus dat is elke keer na afloop schuifelen met m’n benen uit elkaar. En wijdbeens tegen de muur aan staan, dat spreekt. Ook dat heeft wel wat: je schamen. Ik krijg er in ieder geval de kriebels van in m’n buik.
Maar nee, da’s onzin. Straf krijgen vind ik echt niet lekker.
Want kijk nou naar me: ik zit hier in de klas echt te shaken. Het proefwerk ligt nog voor me: me aan te staren. Een vier. Direct na de lessen naar huis. Opbiechten aan ma, die zorgt dat ze altijd thuis is wanneer mijn lessen klaar zijn. En dan...
Jesus, ik wil er niet aan denken. Ik voel me subiet beroerd worden. Straffen lekker vinden! Ik lijk wel niet wijs, zo’n gedachte. Nu moet ik zo nog afmelden ook, omdat ik me ziek voel. Eerder naar huis. Nee, doe nou effe normaal. Zo erg kan het niet zijn. Ook al is het erger dan ooit te voren, het blijft alleen maar straf. Het is straks weer voorbij, achter de rug.
M’n misselijkheid zakt. Zo, dat voelt beter. Ik maak de lessen netjes af. Hoewel ik er niet echt ‘bij’ ben. Dan kan ik naar huis. Met loden schoenen, dat wel. Een vier! Aaghhhrrrr!!!
 als je geeft èn neemt heb je dubbel plezier 
|
|
    
Stefanie
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 71
Aangemeld: 08-2006
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op vrijdag 26 januari 2007 - 03:33 am: |
|
Lekkerste einde |
Dit vind ik wel een heel goed stukje:
"Of hou ik m’n mond omdat ik het eigenlijk wel lekker vind? De gloeiende billen en de tranen op je gezicht. Lekker even kunnen janken. Iedereen die naar je kijkt, dat weet je, als je daar staat, in de hoek. Je rokje omhoog, je billen bloot, je broekje op je knieën. Want, oh ja, dat vergat ik nog: pa eist van me dat ik m’n broekje niet op de grond laat vallen. Dus dat is elke keer na afloop schuifelen met m’n benen uit elkaar. En wijdbeens tegen de muur aan staan, dat spreekt. Ook dat heeft wel wat: je schamen. Ik krijg er in ieder geval de kriebels van in m’n buik."
Méér van dat, oooooooh, hoe treffend.
Stefanie.
|
Janneman
Oppasser
Bericht Nummer: 215
Aangemeld: 03-2004
Beoordeling: 
Stemmen: 1 (Waardeer!) | | Gepost op maandag 29 januari 2007 - 09:25 am: |
|
Mooi hoor |
Beste Lief & Streng,
Zoals ik al wel eens eerder gedaan heb heb ik ook jouw verhaal even laten 'liggen'.
Ik ben een ouwe zeur dus ik viel wat over de taalfouten die je direct in het begin al maakt. Iedereen maakt ze, ik ook, maar het leidt zo af.....
Dat bleek ook wel toen ik het net nog eens las. En dan zie ik een verhaal dat precies vanuit een meid van vijftien lijkt te zijn geschreven. Een dwarse meid, goed neergezet. Grof in de mond, lak aan alles. Hoewel, of ze toch niet een klein hartje heeft....
Bovendien wordt ook die billenkoek in dat gezin heel aannemelijk gemaakt. Er is eigenlijk niets raars aan, het is volkomen logisch. En het lijkt nog te helpen ook.
Daarmee heb je best een memorabel verhaal hier neergezet en verdien je in elk geval MIJN bewondering. Echt, knap gedaan.
En ik ben het met Stefanie eens. Dat ene zinnetje dat pappa eist dat het broekje tussen de knieën blijft geeft het verhaal net die lekkere twist. Tot dat moment was het opvoeding, maar daarna ligt er net iets meer in. Pappa vernedert haar net iets meer dan nodig. Stoute pappa.
Janneman
Fantasie is belangrijker dan kennis - Albert Einstein 
| |
Janneman
Oppasser
Bericht Nummer: 216
Aangemeld: 03-2004
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op woensdag 07 februari 2007 - 10:28 am: |
|
Diep |
Ik moet mijn excuses maken naar Lief & Streng. Wat ik heb aangemerkt als taalfouten was bedoeld als weergave van scholierentaal. Ik schaam me diep dat ik kennelijk zo vooringenomen ben dat ik niet even heb doorgedacht of er misschien niet een bedoeling achter zat.
En nu ik dat eindelijk wel doe (na een zeer vriendelijke reactie van haar) moet ik beseffen dat ze het dan nog zeer keurig heeft gehouden. Kijk maar eens naar de reacties op een willekeurige krantensite (nou vooruit, behalve misschien dan die van de NRC) dan krimp je van ellende in elkaar. Soms is nauwelijks meer zichtbaar dat het Nederlands is.
De conclusie moet dus zijn dat Lief & Streng voor mij niet voldoende had overdreven. Ik had het niet door.
Tja, dit alles had ik haar privé kunnen mailen, maar dit leek me nog wel zo netjes.
Janneman
Fantasie is belangrijker dan kennis - Albert Einstein
| |
Nieuwsgierig
Lid
Bericht Nummer: 19
Aangemeld: 01-2007
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op dinsdag 10 juni 2008 - 12:19 pm: |
|
Schaamte is altijd spannend. |
Ik ben het helemaal met Stefanie eens: het stukje waarin wordt beschreven dat Madelief haar broekje op haar knieen dient te houden is erg spannend.
Net dat beetje extra vernedering, dat stukje extra schaamte.
Verder moet ik bekennen dat ik me aanvankelijk, net als Janneman, een beetje stoorde aan de scholierentaal. Tot ik besefte dat juist die taal dit verhaal alleen maar extra sfeer (en op een bepaalde manier, meer realisme)geeft.
Mijn complimenten!
|
Wisperer
Beginnend lid
Bericht Nummer: 9
Aangemeld: 07-2008
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op vrijdag 02 januari 2009 - 03:50 pm: |
|
Schaamte is soms ook nodig |
Dat laatste gedeelte over het broekje op de knieen houden, dat vindt ik eigenlijk best een goed idee van de vader, het heeft ook iets vernederends, zodat de schaamte nog even iets dieper wordt, voor de rest een prima verhaal, ik hoop eigenlijk dat er een vervolg komt, ben eigenlijk best benieuwd wat er gebeurd als ze met die vier thuis komt.
Pain can give you the pleasure, but pleasure can also give the pain you deserve.
Pain can give you the pleasure, but pleasure can give you the pain you deserve
| |
Lord Donck of Ar
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 57
Aangemeld: 07-2006
Beoordeling: 
Stemmen: 1 (Waardeer!) | | Gepost op vrijdag 02 januari 2009 - 06:21 pm: |
|
blote billen |
Prachtig verhaal maar oh zo uit de werkelijkheid genomen.
Ik heb zo mijn dochter opgevoed want ook zij was een ongehoorzaam luie driftkop die alleen maar iets deed als ze er plezier aan had. School gaan was daar duidelijk niet bij, luisteren naar anderen ook niet en vooral had zij altijd gelijk, nooit deed zij iets fout, volgens haar dus. Tot die bewuste dag dat zij bij mij over de knie moest en op haar blote billen kreeg en daarna een cornertime met broekje op de enkels, tja toen ging het snel van slecht naar beter en goed.
Mooie herinneringen, dank je wel Lief en Streng.
Tharl
|
Wisperer
Beginnend lid
Bericht Nummer: 10
Aangemeld: 07-2008
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zaterdag 03 januari 2009 - 07:48 pm: |
|
over de knie |
Ik weet waar tharl over spreekt, ik ben op die manier door mijn oudere zus aangepakt toen ik opstandig, rebels en wispelturig was, ook toen ik niet wilde leren en mijn best niet wilde doen op school, maar ook als ik de regels die thuis golden niet in acht wilde nemen heeft ze me regelmatig over de knie gelegd en met de vlakke hand, liniaal of ping-pong batje stevig onder handen genomen, het rietje ontbrak ook niet als het echt te bond maakte.
Pain can give you the pleasure, but pleasure can give you the pain you deserve
| |
|
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?