| Gepost op maandag 07 november 2011 - 06:16 pm: | 
|
| Klasse-Oudste zijn 
hoe Moniek merkt dat Klasse-Oudste zijn... soms vanzelf gaat
Het was niet moeilijk geweest, haar eerste optreden als Klasse-Oudste.
Ze was de klas binnen gelopen en had alleen de lerares vragend aangekeken. Die had instemmend geknikt. Alle meisjes waren onmiddellijk met hun huiswerk gestopt. Ze keken haar aan. Heel neutraal, heel gewoon. Maar wel allemaal tegelijk.
“Inspectie,” had ze gezegd.
Veel te zacht, veel te lief.
Ze had zo graag met gezag gesproken, als vanzelfsprekend.
Maar het had niet uitgemaakt.
Zonder dat er een woord gezegd werd, waren de meisjes opgestaan.
Niet gehaast, niet gespannen, maar wel tegelijkertijd.
Ze liepen naar de lange blinde muur van het klaslokaal, nog steeds heel ontspannen, nog steeds zonder dat er een woord gesproken werd, en zochten hun plaats in de rij.
Zo vormden ze één lijn. Even werden de laatste plooien in hun kleding weggestreken. Toen namen ze, zonder dat daar een bevel toe werd gegeven, een identieke houding aan: de benen licht gespreid, armen los langs het lichaam, het hoofd rechtop, de blik naar voren.
En toch stonden ze daar ontspannen. In het gelid, en zelfs op het eerste gezicht keurig gekleed. Maar niet stram, niet strak. Net alsof ze wilden zeggen: wij zijn je klas, jij bent onze Klasse-Oudste. Wij zijn niet bang voor je. Jij bent er voor ons. Wij zijn er voor jou. Wij willen er voor jou zijn. Kijk, wij zijn netjes gekleed, dat hebben we gedaan omdat jij dat van ons moet verlangen. Daarom was het herschikken van onze kleding zo eenvoudig. Want we wisten dat je komen zou en we wilden dat je ons zó zou vinden: precies zoals het hoort en zonder dat je ons ook maar in iets hoeft te corrigeren.
Maar alsjeblieft, speel het spel met ons, loop langs onze rij, kijk iedereen aan. En raak iedereen aan: strijk die laatst plooi uit onze kleding, schik die dasspeld tot hij perfect in het midden zit, verwijder dat kleine pluisje, ook al is het onzichtbaar.
Instinctief deed Moniek wat ze van haar verlangden.
Meer nog. Want al haar bewegingen waren liefdevol, haar verbeteringen in hun kleding zorgzaam, haar aanraking teder. Eerst was dat nog aarzelend geweest, niet gek als je wist dat Maartje de eerste in de rij was die ze moest inspecteren -natuurlijk, zij was het groentje nu, en had Sophie als Mentor gekregen: duidelijk de oudste van het hele stel. Sophie maakte zich nooit ergens druk om. Dus was het waarschijnlijk een gunst van de Directeur dat Maartje na haar vreselijk straf Sophie had gekregen als Mentor.
En Maartje zelf? Ze had verwacht dat die bij haar eerste aanraking zou verstijven. Het maakte haar des te voorzichtig. Maar Maartje verstijfde niet. Integendeel, bij haar eerste aanraking voelde ze een lichte huivering door het meisje heen gaan. Ze zag dat haar ogen zich zelfs even een fractie van een seconde naar binnen keerden. Alsof ze er van genoot. Zou dat mogelijk zijn? Zou Maartje haar ontluistering als een bevrijding hebben ervaren? Zou ook zij eigenlijk niets liever willen dan geleid te worden, en macht en verantwoordelijkheid als last ervaren? Net zoals zijzelf? Hoe dan ook: Maartje gedroeg zich lief en gedwee en ze merkte nu al dat het beeld dat ze van haar had als meedogenloze bitch aan het veranderen was.
Ze merkte dat het inspecteren van de meiden haast moederlijk aanvoelde. Heel anders dan het bazige waar ze zo bang voor was geweest. Zó was Klasse-Oudste zijn zo erg nog niet....
Zodat ze, toen ze op het eind van de rij aangekomen was en ze eerst Juliette en daarna Marjan mocht inspecteren, zich ook bij hen op haar gemak voelde. Even waren al haar duistere gevoelens jegens hen verdwenen en was ze blij dat ze ook hun blazer mocht gladstrijken, ook hen even aan mocht raken. Ze kon het niet laten om zelfs even de haren uit Marjans gezicht te strijken. Maar weerstond de neiging om haar daarna verliefd aan te kijken. Zodat ook de blik die ze terug kreeg volmaakt neutraal was. Gelukkig! Ze wist zeker dat ze met een nieuwe afwijzing van Marjan niet had kunnen omgaan.
Ze deed een stap terug en keek naar de volmaakt eenvormige rij meisjes. Ze keek naar de lerares, en zag haar tevredenheid, nee, zag haar trots. Wist dat die trots zich over de school zou verspreiden.
Keek weer naar de meidenrij. Zag dat die trots terecht was: ze vormden inderdaad de perfecte kostschoolklas. Zelfs Nina was zichtbaar niet langer alleen. Ze stond gedwee tussen haar grootste rivalen Zofia en Dawn in. Bij het herschikken van hun kleding had Moniek gemerkt dat ze zelfs even naar Aya opkeek als om te bevestigen dat zij haar nieuwe Mentor was - en niet alleen haar nieuwe plaats kende, maar ook accepteerde.
En hoewel geen van de meisjes ook maar iets zei -verbaal of non-verbaal, wist ze dat zij ook tevreden over haar waren.
Blij zelfs met hun nieuwe Klasse-Oudste.
En daarmee verdwenen -voor even- al haar twijfels.
Met een knikje zei ze het eerste wat er in haar opkwam: “Dismissed.”
Blijkbaar precies de goed woorden, want de hele klas antwoordde tegelijk: “Dankuwel, Klasse-Oudste.”
De rest van de ochtend en middag was het alsof het een gewone schooldag was. Er werd volop gelachen en gekwebbeld, maar nooit geschreeuwd. De nieuwe mentoren werden uitgetest door hun pupillen, maar nooit stond hun gezag ter discussie. Er werd met overgave geplaagd, vooral door de nieuwe groentjes onderling als om te zien hoe de nieuwe rangorde er uit zou zien, maar op geen enkel moment ontstond er ruzie. Kortom, de klas gedroeg zich voorbeeldig en nooit hoefde Moniek haar gezag te laten gelden.
Nee, eigenlijk was het voor haar bijna als voorheen. Met twee uitzonderingen: nu waren het de mentoren die haar gezelschap opzochten in plaats van dat van Maartje. En hadden de meisjes allemaal één of andere reden om haar om advies te vragen. Niet het advies wat ze moeilijk zou vinden om te geven, zoals kostschoolregeltjes of zo, maar simpele vragen als ‘kun je die vlek nog zien, of moet ik iets schoons aan doen’, of ‘word je dikker van pudding of van slagroom’.
Kortom, het was bijna gezellig en ze voelde zich niet alleen hier thuis, maar ook gewenst - ook al besefte ze dat ze dat vooral aan de meisjes te danken had, niet aan haar kwaliteiten als Klasse-Oudste. Maar omdat ze zelf absoluut niet de behoefte ervoer om zich daarop te beroepen, voelde het allemaal heel erg o.k. Dus toen ze na de middaglessen even terzijde genomen werd door Tess die haar te kennen gaf dat er van haar als Klasse-Oudste verwacht werd dat ze zich de rest van de middag bezig zou houden met haar Gidsmeisje -op haar eigen privé kamer- was het met de nodige spijt dat ze de klas verliet.
wie was nou al weer wie?
lijst met personages: herzien - opent in nieuw tabblad
en waar speelde zich het allemaal af?
het Gebouw - opent in nieuw tabblad
© Paul Gérard
 verhalen maken dromen waar 
|
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
zitten?