Te veel? deel II
deel II (dit verhaal is opgeknipt in 2 delen)
De Directeur stak van wal:
“Het is een verhaal dat zich twee jaar geleden afspeelde. Het betreft een echtpaar waarvan ik de echtgenoot als heel lang ken.
We waren jeugdvrienden. Deelden alles. En zeker onze liefde voor pornografie. Sm blaadjes uit Denemarken, Spanking magazines uit Engeland. En de Massad uit Nederland. En in die laatste stonden toen verhalen van mannen en vooral vrouwen die in hun jeugd fysiek gestraft waren en daar nu vol weemoed op terugkeken.
Hoe opwindend die verhalen ook waren voor mij, ook toen al had ik mijn twijfels. Maar dat gold niet voor mijn vriend. Maar daar kwam ik pas jaren later achter.
Wij gingen ieder ons weegs. Ik raakte verzeild in het sm wereldje. Vond een vrouw met onderdanige gevoelens, leerde haar haar onderdanigheid te accepteren, werd zij Slavin en ik een Meester. Eerst voor elkaar daarna voor anderen. Wat uiteindelijk leidde tot de oprichting van Het Instituut.
Mijn vriend ontwikkelde zich echter meer richting Huiselijke Discipline. Vond een vrouw die zich daarin voegde. En trouwde op die voorwaarden. We bleven contact houden, maar toch, dat verschil van insteek deed ons contact wat verwateren.
Tot hij mij uitnodigde voor een ontmoeting met zijn vrouw Riekje en hun reeds zestienjarige dochter Marjan.
Riekje was nog steeds een prachtige verschijning. Toch was ze duidelijk niet in haar sas met mijn bezoek. Haar bereidwilligheid om mij te verwelkomen en haar gastvrijheid te tonen was duidelijk minder dan voorheen en tsja, wat zal ik zeggen, wat korzelig.
Ik had verwacht dat hij meteen zou optreden, ja zelfs haar een straf zou aanzeggen. In het verleden was hij daar heel openlijk over. Eens had hij haar zelfs over de knie gelegd waar ik bij was. En alleen maar omdat ze in een boek bleef lezen terwijl hij haar opdracht had gegeven de koekjespot aan te vullen.
Maar nu reageerde hij niet eens. Het was blijkbaar normaal geworden. Van Huiselijke Discipline bleek geen sprake meer. Maar misschien bewaarde hij dat voor na mijn afscheid. Maar omdat hij zelfs geen vermanende blik wierp in haar richting, betwijfelde ik dat.
Pas toen ik naar hun dochter vroeg, en hij Riekje opdracht gaf om haar op te halen kreeg ik meer inzicht in hun huidige relatie. In plaats van hem te gehoorzamen ging ze tegen hem in met de opmerking dat ze boven met schoolwerk bezig was, en dat ze dacht dat dat toch belangrijker was dan een handje schudden met iemand die ze toch niet kende. Ik vond haar woorden bepaald gênant jegens mij.
Toen pas liet hij zich gelden. Maar niet met een vermaning die geen tegenspraak duldde. Dat hij gastvrijheid van haar verwachtte, dus, jegens mij.
‘Riekje, wat hadden wij afgesproken met Marjan! Ik meen zelfs dat jijzelf heel duidelijk naar haar toe was. Vanavond. Ook daarin was je heel stellig. Mijn vriend wil haar graag ontmoeten. Je kent zijn achtergrond. Ik zie geen bezwaar. Bovendien, Marjan heeft straks nog tijd genoeg voor huiswerk. En het is goed voor haar opvoeding. Je weet hoe mijn vriend daarin staat. Of ben je dat vergeten?’
Ik fronste mijn wenkbrauwen. Hoezo, sta ik waarin? En waarom zou ze dat zijn vergeten? Doelde hij wellicht op hun Huiselijke Discipline regime? Maar daar had ik mij persoonlijk nooit over uitgelaten.
Voor haar was het echter wel duidelijk, want ze antwoordde met een zucht: ‘Je hebt gelijk.’
En na een korte aarzeling: ‘Het is inderdaad goed voor haar. Heel goed zelfs.’
Hoorde ik nu zelfs enige gretigheid bij die laatste woorden?
‘Ja,’ zegt hij vervolgens tegen me, ‘ze is nog maar zestien maar gedraagt zich als een klein kind. Ze heeft echt een lesje in discipline nodig. Daar weet jij alles van.’
Ik vertel hem dat we op het Instituut een leeftijdsgrens van 18 handhaven en wil daarover onze hele theorie afsteken, maar hij onderbreekt me.
‘Ik ben beslist heel benieuwd hoe jullie daar op het Instituut mee omspringen. Maar je bent hu hier, en hier hebben we het over huiselijke discipline. Dat moet eerst. En daarna wil ik natuurlijk dat graag dat je opnieuw kennis met haar maakt. Het is een hele dame geworden,’ zegt hij met trots.
Onzeker wat hij nu met huiselijke discipline bedoelt laat ik het gaan. Maar duidelijk niet hoe hij in het verleden met Riekje omging. Het is tenslotte een vaag begrip, huiselijke discipline, dus ik wacht maar even af.
Lang duurt dat niet. En het is Marjan die me bedeesd een hand geeft.
Ze zegt verlegen: ‘Dag meneer. Herkent u me nog? Ik u wel. Van toen ik nog klein was. Maar u bent helemaal niet veranderd.’
Ik glimlach. Ze heeft echt een mooie uitstraling, een hele dame zoals haar vader beweerde. Toch zie ook nog wel degelijk het jeugdige in haar. Ze ziet er beeldig en fris uit, mooi glanzend haar, een wit bloesje en wijde kaki rok.
Haar vader vraagt echter haar aandacht.
‘Je weet wat je vanavond te wachten staat?’
Ze krijgt een hoofd als vuur en knikt terwijl ze naar de grond staart.
‘Je moeder en ik wilden dat maar meteen afhandelen. Meneer hier is het wel gewend en dan hebben we het maar weer achter de rug.’
Nauwelijks hoorbaar fluistert ze: ‘Waar meneer bij is?’
‘Ja zeker’, antwoordt hij, ‘je hebt nog huiswerk te doen en wachten tot je naar bed gaat lijkt me niet zo verstandig. Bovendien zal ik coulant met je zijn omdat meneer er is. Dus vooruit, dralen maakt het alleen maar erger.’
Ik zie dat het meisje schichtig van mij naar hem kijkt . Het is duidelijk dat het haar vader ernst is en ik niet in de positie ben om in te grijpen. Wat natuurlijk wel het geval is. Ik weet het, ik had op dat moment moeten ingrijpen. Maar gedane zaken...
“Je werd betoverd door haar,” vraagt Monieks echtgenoot.
“Ja zeker, maar vooral door de situatie. Het was duidelijk dat wat er stond te gebeuren de normaalste zaak van de wereld was. Voor hen. Uitstellen was geen optie.
Maar dat is maar het halve verhaal. Ergens wilde ik ook niet ingrijpen. Had dit beslist heel foute ‘buitenkansje’ me in de greep. Of wilde ik niet geloven dat ze echt fysiek gestraft ging worden? Tsja. Want dat ging duidelijk wel gebeuren.”
“Vader gebaart nog eens ongeduldig naar haar en dan zie ik dat ze schuchter naar hem toe loopt. Vlak voor hem blijft ze staan en maakt een kniksje. Ze pakt haar rok en tilt die zo ver omhoog dat ze op haar blote knieën voor hem neer kan knielen. Ze kijkt nog steeds strak naar de grond zodat ik haar nauwelijks hoorbaar hoor praten.
‘Ik biecht op dat ik vanochtend veel te laat thuiskwam, ook al had ik beloofd op tijd te zijn. En ik heb ook gelogen over de reden. Ik had helemaal geen lekke band, maar was het gewoon vergeten. En ik was heel erg brutaal en ongemanierd toen moeder er wat van zei. Ik vraag daarom vergiffenis voor mijn fouten en vraag u of u mij daar streng voor zult willen straffen.’
Haar laatste woorden gaan over in een zacht gefluister en ik moet de betekenis raden. Haar vader streelt even haar hoofd. Vervolgens trekt haar hoofd naar achter, zodat hij haar dwingt hem aan te kijken. Als hij spreekt klinkt hij streng.
‘Hoewel je moeder en ik geschokt zijn over je slechte manieren, je grote mond en vooral over je leugens, willen we je toch vergiffenis schenken. We zijn het echter eens dat je straf streng zal moeten zijn om je te kunnen vergeven. Je verdient er twaalf, maar krijgt er zes, met het rietje. Maar eerst je gebruikelijke billekoek om je billen op te warmen.’
Het meisje slaakt een snik, maar hij heeft al geen aandacht meer voor haar. Hij gebaart zijn vrouw en zegt: ‘Riekje, maak haar gereed.’
Dan gaat alles in sneltreinvaart en mocht ik nog willen ingrijpen, dat was nu uitgesloten. Ik had kunnen opstaan en weggaan, maar koos er voor te blijven. Om daarna alsnog in te grijpen. Neem ik mij tenminste vast voor.
Het is net alsof Riekje op vaders bevel heeft zitten wachten, want ze springt op en stapt met een zekere gretigheid op haar dochter toe. In haar ogen zijn pretlichtjes te zien als ze Marjan vervolgens op laat staan.
‘Handen in de nek.’
Zwijgend legt Marjan haar handen in haar nek en aan haar gezicht is te zien dat ze deze procedure al vele malen heeft doorgemaakt. Langzaam knoopt haar moeder haar bloes los. Een wit bh’tje verschijnt en mijn vermoeden over de prilheid van haar borstjes wordt bewaarheid. Nieuwsgierig naar hun naakte staat, word ik op mijn wenken bediend: nadat ze de bloes verwijderd heeft, haakt Riekje ook haar bh’tje los.
Prachtig stevige borstjes worden nu ontbloot. Riekje wacht echter niet op applaus, maar draait Marjan met haar rug naar haar vader en mij toe. Ze tilt Marjans rok hoog op, zodat een wit slipje verschijnt, en kijkt vragend naar haar man.
‘Uit is voldoende,’ antwoordt hij.
Ze laat de rok weer vallen en glijdt met haar handen naar binnen. Spoedig zie ik het slipje, dat ze langs Marjans benen naar beneden stroopt en waar ze haar daarna uit laat stappen. Ze pakt Marjan bij de hand en leidt haar naar een grote, massale fauteuil, die ze met de achterkant naar ons toe draait. Marjan duwt ze met haar buik tegen de rugzijde. Riekje loopt naar het dressoir en ik zie Marjans hoofd zich plotseling omdraaien, met grote schrik in haar ogen.
‘Nee moeder, dat niet,’ hoor ik haar roepen.
Riekje doet of ze echter niets gehoord heeft. Hoeft ook niet want haar man antwoordt voor haar, op dezelfde vanzelfsprekende toon als daarnet.
‘Natuurlijk bindt je moeder je, meisje. Want je weet de regel: als je niet gehoorzaamt, als je toch je billen met je handen beschermt als je gestraft wordt, dan wordt je de volgende keer gebonden. Ik had je gewaarschuwd meisje, en ondanks dat doe je het dan toch.’”
“Wat dus blijkbaar de vorige keer gebeurd was. Arme ziel.”
Dat was richting Anthony die nog steeds aandachtig luisterde.
“Alles ging toen daarna zó vanzelfsprekend, alle drie volgden zózeer een bekend ritueel, dat er voor mij geen gelegenheid meer was om in te grijpen. En moet ik toegeven, daar op dat moment ook geen behoefte toe voelde.”
Hij verontschuldigde zich voor Moniek echtgenoot voor zijn eigen gedrag indertijd, zoveel was wel duidelijk. Toch wilde hij zich niet alleen verontschuldigen, maar ook eerlijkheid betrachten.
“Het wond mij op, ik kan het niet anders zeggen. Dat hoort niet. Bij het straffen wat nog een puber is hoort men geen opwinding te voelen. Nou ja, ter verontschuldiging kan ik aanvoeren dat ik niet degene was die vond dat er gestraft moest worden. Laat staan die straf uitvoeren. Ik was toeschouwer.
Toch was ik zo laf om niet in te grijpen. En zelfzuchtig. Ik wilde nu ook de afloop meemaken.”
“Met die uitspraak van vader, dat Marjan gebonden moet worden, is Riekje het blijkbaar volledig eens. Resoluut trekt ze Marjans armen achter haar rug en drukt ze haar bovenarmen tegen haar polsen. Vakkundig bindt ze ze vast en ik begrijp de bedoeling: zo zweven haar armen zo hoog boven haar billen dat het haar onmogelijk is om ze te bedekken. Riekje geeft een tikje tegen haar dochters voeten. Gedwee spreidt Marjan haar benen zodat ze tegen de poten van de fauteuil komt te staan. Snel zet moeder Marjans enkels met banden aan de stoelpoten vast.
Glimlachend draait ze zich naar haar man en zegt: ‘Ze is gereed.’
‘Mooi zo’, antwoordt deze, ‘buig haar voorover.’
Marjan wordt gedwongen zich over de fauteuil uit te strekken. Haar kontje steekt nu prachtig naar boven. Vader duwt zijn vrouw opzij en trekt langzaam Marjans rok omhoog, zodat haar billen volledig ontbloot worden. Hij laat de rok op haar rug vallen streelt haar billen even liefdevol. Niet lang overigens. Al snel begint hij haar te slaan, ferme harde tikken lijken het mij, met de volle hand.
Dit moet het opwarmen zijn, begrijp ik, maar ik heb bewondering voor Marjan, die de pijn die het haar toch moet doen, dapper verbijt en alleen zachtjes en onderdrukt kreunt bij iedere slag. Al snel kleuren haar billen rood en stopt hij.
‘Het rietje, Riek,’ beveelt hij.
Riekje gehoorzaamt duidelijk gretig en overhandigt hem het rietje: een cane zonder krul. Zorgvuldig meet hij de afstand van billen tot riet. Zoevend daalt daarna het rietje op Marjans billen neer. Nu kan ze zich echter niet meer beheersen en ik hoor haar schreeuw. Luid snikt ze het daarna uit. En ik begrijp het nut van haar gebonden handen. Ik zie dat ze probeert deze los te trekken, om haar billen te beschermen en te koesteren. Zonder resultaat natuurlijk.
Nog vijf keer klinkt het rietje en nog vijf keer hoor ik haar kreet van pijn. Lang blijft ze na snikken, terwijl haar vader allang weer naar zijn plaats is teruggekeerd. Pas als ze weer stil is mag Riekje haar helpen met opstaan. Haar enkels worden weer losgemaakt, haar armen blijven echter vastgebonden.
‘Naar de spiegel,’ klinkt het uit de hoek.
Ik zie tot mijn verbazing dat Marjan met haar gezicht naar de spiegel wordt geleid, een enorm, manshoog geval in de hoek van de kamer. Als ze er vlak voor staat stopt moeder stopt de achterzijde van haar rok, die intussen weer naar beneden gegleden is, in de tailleband, zodat haar rode billen vrij blijven en voor ons zichtbaar. Ik moet het erkennen: het is een opwindend gezicht.”
De Directeur kijkt Anthony schuldbewust aan.
“Opwindend, zeker, maar het had wel tot gevolg dat bij mij de ban van Marjans bestraffing werd verbroken.
Vanaf nu nam ik me voor om dit niet langer over mijn kant te laten gaan.”
“Wel wat aan de late kant, lijkt me...”
“Zeker, je hebt gelijk. Met name als je bedenkt dat ik op dat moment nog moet bedenken hoe ik dat moet aanpakken.”
“In ieder geval: eerst komt Riekje weer bij ons zitten. Ook mijn vriend wendt zich weer tot mij en begint met mij te praten alsof er niets aan de hand is, alsof zijn dochter daar niet met haar roodgeslagen billen tentoongesteld staat.
Maar ik zie haar betraande gezichtje, haar prille borstjes en haar rode billen. Ik kan mijn ogen niet van haar afhouden. En toch wil ik dit niet zo laten gaan. En vraag uiteindelijk naar de bekende weg.
‘Zeg,’ begin ik, ‘hoe oud is Marjan eigenlijk?’
‘Ze is al zestien,’ antwoordt hij trots.
‘Nog niet volwassen.’
‘Oh, maar ze gedraagt zich heel volwassen. Jongens en uitgaan en zo. Je hebt haar net zelf gehoord.’
Volgens mij hoorde ik net toch echt een zestienjarige praten, maar dat laat ik gaan.
‘We hadden het over discipline en zo. Je wilde me laten zien hoe dat bij jullie ging.’
Hij knikte instemmend.
‘Zullen we dat gesprek dan hervatten? En het hebben over hoe, wanneer en waarom?’
Hij knikt.
‘Als volwassenen onder elkaar.’
Oh, gebaart hij richting Marjan alsof het van geen belang is dat zij er nog staat. In zijn ogen hoort dat nog bij haar straf, dat is me duidelijk.
Maar míj doet zij er wel toe. En dat zeg ik hem.
Hij gebaart van: ‘heb jij je zin’ en zegt tegen z’n vrouw: ‘Maak jij Marjan even los, wil je.’
En daarna tegen Marjan: ‘Ga maar naar je kamer, met je buik op bed, billen bloot. Ik kom straks wel.’
Marjan verdwijnt schielijk en ik begin.
Ja, en als ik begin dan begin ik ook gelijk goed. Ik haal mijn hele theorie van stal over hoe je met discipline moet omgaan. Discipline, straf, slaan, prima, maar wel met wederzijds goedvinden.
‘Heb je het haar ooit gevraagd, Marjan,’ vraag ik.
‘Nee,’ zegt ie aarzelend en begint te maren.
Ik wuif zijn protesten weg en vervolg.
‘Jij hebt er lol in om haar te straffen, niet waar, net zo’n lol als wanneer je je vrouw straft en haar daarna een beurt geeft, of ze er nou zin in heeft of niet.’
Zijn vrouw bloost en kijkt snel weg.
‘Ze heeft echt wel straf verdiend hoor.’
‘Maar ik heb gelijk nietwaar? Het is straf voor haar maar niet voor jou.’
Hij stemt aarzelend in.
‘Dus het is dus jouw genot, meneertje, en dat heeft niks meer met opvoeden te maken.’
Hij trekt nu wat bij en ik zie dat ik begin te overtuigen. Snel ga ik nu verder.
‘En ik weet ook wel waaròm Marjan zoveel te verduren heeft gekregen de laatste tijd. Jij hebt Huiselijke Discipline ingevoerd toen jij en je vrouw een relatie kregen. Voor je trouwen was het jouw voorwaarde naar haar toe. Ik was daar toen bij aanwezig, weet jullie nog?’
Ze knikken beide.
‘In jullie relatie zou jij de leiding krijgen en zij zou jou gehoorzamen. Zo niet, dan zou zij gestraft worden.
Huiselijke Discipline volgens het boekje, ware het niet dat het bestraffen van je vrouw je wel degelijk opwond en dat dat ook voor haar gold. Met als enig verschil dat zij daar moeite mee had’ en heeft, denk ik er bij, ‘om dat toe te geven.
Je hebt me dat indertijd zelf verteld.’
Ik keek hen aan en zag hen dat beiden beamen. Schoorvoetend en hij met duidelijke tegenzin, maar toch.
Het is even stil. Ik zie Riekje nadenken. Ze krijgt een rood hoofd. Ik heb iets in haar geraakt, zie ik.
Dan begint ze te praten. Eerst aarzelend, daarna steeds overtuigender.
‘Het begon al best wel vroeg in ons huwelijk. Ik merkte natuurlijk dat het hem steeds meer opwond om mij te straffen. Vaak waren het maar kleinigheden waarover hij viel. Hij legde me regelmatig over de fauteuil, als Marjan naar bed was, of bij een vriendinnetje op bezoek. Hij ontblootte me dan net zo zoals hij dat nu bij Marjan deed en dan kregen mijn billen heel wat meer te verduren dan zonet bij Marjan. En natuurlijk, daarna hadden altijd heerlijke seks. Maar van Discipline was al snel geen sprake meer.’
Ze richt zich to haar echtgenoot: ‘Je liet me aan mijn lot over. Had alleen maar oog voor Marjan. Haar opvoeding. Waarbij je helemaal niet streng was. Integendeel. Dat liet je aan mij over. Zij was pappies kindje.
Dat ik het moeilijk had met al die aandacht die zij van je kreeg, dat zag je niet.
Jij strafte me en neukte me, maar mij leidinggeven gaf je niet.’
Verdrietig kijkt ze voor zich uit.
‘Ook ik heb behoefte aan aandacht en liefde. Nu was het vaak alleen maar straf en seks.’
Hij knikt nu aarzelend en ik zie hem beschaamd naar de grond kijken.
‘Dus wat deed ik toen ze begon te puberen? Ik eiste van je dat je moest optreden. Geef haar een pak slaag, zei ik zelfs.’
Hij zwijgt. Ik zie hem nadenken. Even kijkt hij me aan. Ik knik bemoedigd. Hij kan mij vertrouwen. Onze vriendschap is weliswaar verwaterd, maar niet verdwenen. En nu kan ik een intermediair zijn tussen hem en zijn vrouw. Waar ook Marjan baat bij heeft.
Hij pakt de hand van zijn vrouw. Kijkt haar doordringend aan. ‘Het spijt me. Naar mijn dochter toe. Maar ook naar jou. Wil je me een tweede kans geven?’
Verrassend genoeg antwoordt ze met: ‘Als jij me zo dadelijk maar heel streng gaat straffen. Want ook ik schaam me.’
Hij glimlacht. ‘Oh ja, Riekje, dat wil ik. En ik zal je mond moeten knevelen, want het pak slaag dat mijn dochter net gekregen heeft zal er niets bij vergeleken zijn. En ik wil niet dat zij er iets van zal merken.
Maar ik moet nu eerst dat met mijn dochter rechtzetten.’
Hij kijkt zijn vrouw nu indringend aan.
‘Dat is aan mij alleen. Jouw aandeel hoeft zij niet te weten. Begrepen.’
Ze omhelst hem, dus dat is duidelijk.
Hij kijkt mij vervolgens aan.
‘Weet je, ik wil dat graag nu rechtzetten, meteen, waar jij bij bent. Akkoord?’
Ik knik instemmend, toch altijd weer verbaasd over mijn eigen overtuigingskracht.
‘Kom Riekje,’ zegt hij tegen zijn vrouw, ‘haal mijn meisje eens voor me naar beneden, dan zullen we praten. Kleed haar aan. En niet aarzelen daarboven, hoor je.’
Inderdaad komen Riekje en haar dochter snel naar beneden. Angstig kijkt Marjan rond. Alsof ze bang is dat haar straf te licht bevonden is en nog een vervolg dient te krijgen. Maar als haar vader spreekt is het niet meer met die strenge toon van daareven, integendeel, hij klinkt zacht nu, teder haast en als ze hoort dat hij haar slechts verzoekt te gaan zitten, trekt ze wat bij. Toch is ze nog gespannen, zeker als blijkt als haar vader haar wat te vertellen heeft.
‘Zeg Marjan,’ begint hij aarzelend, ‘heb ik je ooit gevraagd hoe je je straf zelf ervaart?’
Zwijgend schudt ze haar hoofd.
‘Wij zijn je ouders. Wij bepalen wat je mag en wat je moet laten.
En als je je misdraagt heb je straf verdiend.’
Marjan knikt. Ze zegt zelfs zachtjes: ‘Ik had ook straft verdiend, vader.’
‘Maar ik heb je nooit gevraagd of je straf ook past bij hoe je je misdragen hebt.
En hoe erg mijn straf voor je is. Of je het nog wel kunt verdragen.’
Weer schudt ze haar hoofd.
‘Probeer daar dan nu eens een antwoord op te geven, wil je dat proberen?’
Ze begint nu heftig te blozen, maar ik zie dat het graag wil proberen, hoe lastig het ook voor haar is. Dit is een kans die ze niet voorbij wil laten gaan.
‘Ik, ik,’ begint ze.
Haar vader knikt bemoedigend.
‘Ik geloof het niet ...’
Aarzelend gaat ze verder.
‘Ik weet dat ik vaak onmogelijk ben. En ik vind ook best wel dat jullie me daarvoor moeten straffen, en best wel streng soms ook. Maar niet, niet op die manier.’
Ze kijkt nu naar de grond. Al haar moed verzamelt ze en ze gaat na een korte stilte weer verder.
‘Als ik heb geklierd, en je wilt me straffen, maar niet zo streng, en je neemt me dan naar boven om me over de knie te leggen, en als je me dan met je handen een flink pak slaag voor m’n blote kont geeft, dan vind ik dat niet zo erg. Dan is het goed zelfs.’
Ze kijkt hem nu aan.
‘Het doet wel zeer en zo, en het is ook best wel vernederend daar zo te liggen, maar het doet me toch wel goed, ergens. Ik heb dan na afloop het gevoel dat je me gestraft hebt, dat ik het dan kwijt ben, dat schuldgevoel. Het gloeit ook zo lekker na, en, nou, dan voel ik me dicht bij je als ik daar zo nog over je schoot heen lig, dat je me vertrouwt en zo, dat je van me houdt ...
Zo deed je het vroeger altijd en ik heb me daar nooit moeilijk bij gevoeld, zeker niet omdat er niemand bij is die dat ziet, mij ziet ...’
Ze zwijgt. Ik zie aan haar ineengeslagen handen in haar schoot dat ze het moeilijk heeft om verder te gaan.
‘Maar dit, zoals zonet, dit is zo vernederend. Met moeder die me zo uitkleedt, met dat knielen en voor je biechten. En dat rietje, dat doet zo’n pijn. Dan moet ik steeds huilen als ik later daaraan denk. Ik durf me dan ook nergens meer uit te kleden, als de dood dat iemand de strepen op mijn billen ziet.’
Alles schiet er nu bij haar uit, en ze begint steeds sneller te praten.
‘En dan die spiegel, die afschuwelijke spiegel. Dan branden mijn billen nog in mijn ziel, dan moet ik daar tentoongesteld staan. Jezus, dan zie ik de tranen op mijn gezicht en mijn blote tieten en voel ik dat iedereen naar mijn blote rooie kont zit te kijken, dan schaam ik me zo, oh, dan schaam ik me zo. Ik weet wel dat ik me ook hóór te schamen, dat ik er daarvoor sta, maar, mijn god, zo, zo is het te erg. En dan ook nog waar zo’n vreemde bij is.’
Ze stokte plotseling in haar waterval van woorden, alsof ze zich nu pas weer van mijn aanwezigheid bewust werd.
‘Zoals meneer dus zo pas. Wel fijn nu, want nu...’
Weer valt even stil.
‘Nee,’ vervolgt ze na een tijdje, ‘nee, zo’n straf vind ik niet eerlijk, niet op die manier.’
‘Je hebt gelijk, m’n lief,’ antwoordt haar vader, ‘je hebt gelijk, helemaal gelijk. En ik beloof je, zó zal ik je nooit meer straffen, nooit meer.’
Hij loopt naar haar toe, knielt voor haar neer en pakt haar hand, die hij zachtjes streelt.
‘Nooit meer, nooit meer,’ herhaalt hij zachtjes.
‘Misschien zal ik je nog eens over de knie nemen, zoals je zei, op je kamer zoals vroeger, maar nooit meer zal ik je straffen zoals vanavond.’
Dankbaar valt ze hem om de hals en huilt van opluchting.
Hij houdt zijn dochter stijf in zijn armen. Ook Riekje buigt zich voorover en streelt haar dochter.
Pas als Marjan weer helemaal tot rust is gekomen, duwt hij haar tenslotte zachtjes van zich af.
Met een kus op de hand van haar moeder verdwijnt dochterlief weer naar boven.
Maar niet voordat ze ook van mij nog afscheid heeft genomen.
En in mijn oor fluistert, onhoorbaar voor vader en moeder:
‘En toch vond ik het ook best wel fijn. En opwindend. Dat u keek.’
Tsja...
Niet alleen volwassen vrouwen vinden het opwindend om gestraft te worden... als puber.
Maar pubers zelf dus ook. Soms. Of bij uitzondering.”
Zwijgend keek Anthony hem aan.
Tsja, dat slotakkoord kwam voor hem als een verrassing.
Dat zelfs een meisje als Marjan, waarbij toch duidelijk alle grenzen bij het straffen waren overtreden, zoiets zegt, zoiets voelt.
Marjan die het bewijs vormde hoe kwetsbaar een puber is als je haar grenzen overschrijdt. Dat zelfs bij haar dat tegenstrijdige gevoel ontkiemde: van afschuw naar opwinding. Terwijl het straffen voor haar toch echt traumatisch was geworden.
Voor Anthony maakte het dat vreemde verlangen van Moniek des te begrijpelijk. Naar straf, puber zijn, meisje worden.
En dat gold niet alleen voor het verhaal van Marjan, maar ook dat van Riekje. Ook bij haar die dubbelheid: enerzijds het willen ontlopen van een straf terwijl je weet dat je het nodig had.
Wie is Moniek dan: een Marjan. Of een Riekje?
De Directeur schoot hem te hulp.
“Moniek zal het ervaren als Marjan. Zonder dat traumatische verleden van haar. Maar dat ze ook ‘vrouw’ is, zal ze nooit vergeten. In die zin lijkt ze veel meer op Riekje.
En om jou gerust te stellen. Riekje heb ik ook kort in behandeling gehad.
Ze had wel degelijk behoefte aan discipline.
Huiselijke Discipline.
Haar huwelijksbelofte stond nog steeds, ondanks alles.
Maar ik durf wel te stellen dat de begeleiding van mijn vriend ingrijpender was.
Hoewel minder fysiek, dat spreekt.”
Moniek echtgenoot keek hem verbaasd aan.
‘Ah,’ hij zag hem denken: ‘en ik dan? Heb ik diezelfde fout gemaakt als die vriend?’
Zijn antwoord was helder.
“Met jouw houding richting je vrouw is niets mis.
Geef haar de tijd, dan praten we verder.
Ook over jouw rol.
Jouw toekomstige rol.”
wie was nou al weer wie?
lijst met personages: herzien - opent in nieuw tabblad
en waar speelde zich het allemaal af?
het Gebouw - opent in nieuw tabblad
© Paul Gérard
reacties vind je in deel I
gebruik onderstaande links voor het volgend/vorige deel
 verhalen maken dromen waar 
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
