| Gepost op dinsdag 08 november 2011 - 03:48 pm: | 
|
|
waar Marjan bij de directeur van Het Instituut op bezoek gaat, op eigen initiatief
Het was een lange tijd na de bestraffing van haar en haar moeder dat de Directeur Marjan weer zag.
Zijn secretaresse had haar in de directiekamer gelaten.
Vertederend om te zien hoe ze omhoog schoot bij zijn binnenkomst om hem te verwelkomen.
“Ah, Marjan, nog net zo mooi als altijd.”
Hij hield haar even op afstand. Ze wàs mooi. Met wat geraffineerde make-up was ze zeker meer vrouw geworden sinds die laatste keer. Maar nog steeds had ze dat prille onschuldige. Ondanks het korte jurkje wat ze nu droeg. Hij zag, daar het jurkje haar strak omsloot, dat haar borstjes nog steeds klein waren. Toch drukten haar tepels licht door de stof heen. Oh ja, Marjan was geëvolueerd tot een sexy klein ding, zonder het meisjesachtige van weleer te verliezen.
Zeker toen we weer gingen zitten. Schattig om te zien hoe verlegen ze was met de situatie. Met haar handen friemelend tussen haar benen zat ze schuchter heen en weer te schuiven.
Hij knikte haar vriendelijk en bemoedigend toe: “Zeg het maar, meisje.”
Ze keek hem aan, aarzelde, maar barste toen los:
“Toen u bij ons was en ik zo gestraft werd....
waar u bij was.....
en dat u daar wat van zei...
dat mijn moeder toen gestraft werd omdat ze......”
“Ik ben nu achttien”, batste ze er tussendoor.
En viel vervolgens stil.
“Zodat .....”
“Nou, u zei dat achttien, dat als je jonger was, dat je dan niet.....
U zei omdat ik toen nog geen achttien was dat vader niet...”
Hij kon het niet laten even te glimlachen.
“Je bedoelt: je vader vond het opwindend om zijn puber dochter te straffen”
Ze knikte heftig.
“Hij genoot, terwijl jij leed.”
Ik zag haar gezicht verstrakken en een ontkenning aankomen.
“Hij maakte misbruik van zijn macht als vader.”
Hij zag haar verwarring groter worden. Want het was waar wat ik zei, maar niet helemaal.
“Jij leed, je vond het vreselijk dat hij je zo strafte, maar....”
“Oh ja, ik vond het vreselijk, zo waar moeder en u bij waren, zo vernederend dat uitkleden en vastbinden... en het deed zo zeer...
Maar toch, toch...
toch vond ik het ook fijn.”
Eindelijk, het hoge woord was er uit.
“Het was verschrikkelijk, maar ook heel erg opwindend.
Pas toen papa het niet meer deed en zelfs me op mijn eigen kamer niet meer over de knie nam, toen wist ik hoe ik het miste.
En niet alleen dat hij me niet meer over de knie nam, over de knie om me een pak voor mijn blote kont te geven.
Ik verlangde er ook naar om weer zo ehhh...”
Ze bloosde tot over haar oren.
“Zo vernederd te worden, uitgekleed, mijn handen hoog boven mijn billen gebonden, voorover over de fauteuil, mijn benen ver uit elkaar, mijn ehhhh...
mijn kutje open, met mijn kutje wijd open en ehhh...
als ik daaraan dacht dan werd ik dus eh gewoon ehh nat dus.
Zelfs het idee dat ik geslagen zou worden vond ik dan opwindend, zelfs die pijn van het rietje op mijn billen en dat ik dan schreeuwde en zo....”
Ze viel nu stil en staarde verlegen naar haar handen die zich weer tussen haar benen bevonden.
En nauwelijks hoorbaar: “Dan verlang ik er naar dat vader me weer straft.........”
Het bleef een tijdje stil.
“En nu denk je, omdat hij toen gezegd heeft dat ik hem duidelijk had gemaakt dat dat echt niet kon, dat ik nu hem moet vertellen dat nu wel weer kan.
Omdat je nu achttien bent en omdat ik gezegd heb dat...”
Ze knikte heftig en onderbrak hem.
“En u heeft toch zo’n Instituut?
Op de deur staat “Instituut voor Discipline en nog wat.
Maar het is toch eigenlijk gewoon voor meisjes die gestraft willen worden en dat dan moeten leren en zo?”
Hij knikte uitnodigend.
“Dus dat ik en vader, dat we dat dan weer kunnen leren?
Dat vader dat weer durft, me te straffen en zo, en dat u dan ehhh kijkt...
dat alles goed gaat...”
Hij schoot in de lach.
“Dus dat vond je toch opwindend, mijn aanwezigheid.”
Weer bloosde ze.
“Maar eh, je vader durft niet meer, is dat de boodschap?
Of wil hij niet meer en moet ik hem overhalen?”
Ze aarzelde.
“Of heb je het hem gewoon nog niet durven vragen en dacht je dat ik je wel zou willen helpen?”
Ze knikte instemmend.
“Ik wil je best helpen, Marjan.
En ook heb je gelijk dat mijn Instituut -het heet overigens Het Instituut voor Discipline Onderzoek en Advies- je heel goed kan helpen.
Maar....
maar niet bij wat jij wilt.”
Marjan keek verbaasd.
“Het klopt wel dat als je achttien bent je in principe op mijn Instituut terecht kunt. Ik kan je leren Discipline te ondergaan, en, vooral, onderzoeken wat jijzelf voor discipline nodig hebt, welke regels en welke straf bij jou past.
Maar wat niet kan, nee, waartoe ik niet bereid ben, is dat met jou en je vader te doen. Jouw vader te leren om je weer te straffen ... op de manier waarop jij dat graag wilt.”
Marjan keek nu pas echt verbaasd.
“Maar, maar ik ben nu toch achttien en ik wil dat graag, dat vader me straft, me hard straft, me ehhh vernederend straft.”
“Ja, jij wil dat graag, en ik zal je zeker niet tegenhouden. Maar ik ga dat niet bevorderen, in tegendeel.
Je mag dan wel achttien zijn, maar je vader is nog helemaal je vader. Hij is je vader en jij bent zijn dochter, en daarom wil je graag dat hij je straft, zodat het net zo zal zijn als vroeger.”
Ze knikte heftig, maar ook wat verwonderd: dat had ze toch gezegd?
“Je snapt er niets van?”
Ze knikte opnieuw.
“Ik zal het je proberen uit te leggen.
Waar je naar verlangt zijn volwassen gevoelens. Je verlangt naar de opwinding van het straffen, het uitkleden, het slaan, de vernedering. Je wordt daar geil van. Alleen al van het verlangen daarnaar maakt je geil. En dat verlangen is zo sterk geworden, dat je het ook werkelijk weer wilt ervaren.
Toch, toen je toen als tiener de straf onderging, was het helemaal niet zo opwindend.”
Hij zag haar even protesteren.
“Ik weet dat je het over de knie nemen al wel prettig vond. Maar net zo opwindend zoals je denkt dat het nu zal zijn? Ik denk het niet.
En dat is ook niet zo gek.
Wat er toen gebeurde was ... dat je vader je strafte als vader. Daar verlang je weer naar terug. Maar je kunt de klok niet terugdraaien.
Maar die herinnering blijf je niet alleen opwindend vinden, je wilt het weer opnieuw ondergaan. Ik weet niet naar welke seksuele opwinding je nu precies verlangt: de opwinding weer het kleine stoute meisje te mogen zijn en gestraft te worden, of de opwinding van vernedering en exhibitionisme.
Dat alles kun je nu, als volwassen vrouw, gaan opzoeken. Want dat is wie je nu bent: een volwassen vrouw. Een mooie volwassen meisje.”
Hij zag haar stralen.
“Een volwassen vrouw die ervoor kiest klein meisje te zijn. En dat is nou precies de reden waarom ik niet wil dat je vader die rol op zich neemt.
Want ten opzichte van je vader ben je nog niet volwassen. Ben je nog steeds ècht het kleine meisje. En hij ècht je vader. De Vader-die-zijn-kleine-meisje-streng-straft: dat is een spel, een heel opwindend spel, maar het blijft een spel. En een spel moet je spelen, je moet het niet zijn. Het is niet de werkelijkheid.
En dat is het nu nog wel voor je. Pas als je los van je vader bent, pas als je hem niet meer als opvoeder ervaart, als je niet meer thuis woont, en hij jou niet als zijn kleine meisje ziet, dan kun misschien weer daarmee experimenteren. Maar eerst moet je je losmaken en dan nog blijft het altijd veiliger om dat met iemand anders te doen dan je vader.
Je bent nu een volwassen vrouw, en wat je zoekt is -voor even- weer dat meisje te zijn. Of misschien wel langer dan even. Het is zelfs mogelijk dat je als volwassen vrouw dat stoute pubermeisje blijft. Hoewel ik duidelijk een jong maar volwassen meisje hier tegenover me zie.
Maar laat je vader gewoon je vader zijn. Je hebt hem duidelijk vergeven in de zin dat het wat je toen meemaakte nu weer koestert. Maar vervulling van dat verlangen moet je elders zoeken. En inderdaad: hier is daarvoor de juiste plaats. Dat heb je goed gezien.”
Ze knikte bedachtzaam. Misschien was het wel zoals hij zei. Eigenlijk zei hij dat het wel kon, maar niet met haar vader.
“Maar dat wil niet zeggen dat ik je niet wil helpen. Integendeel, ik popel om zo’n heerlijk jong ding als jij op het opwindende pad van vernedering en straf te begeleiden.”
“Ik heb net gezegd dat er twee mogelijkheden zijn waar je naar verlangt: de opwinding weer het kleine stoute meisje te mogen zijn, en de opwinding van de sexuele vernedering.
In feite ligt dat nog heel wat genuanceerder en zijn er vele andere mogelijkheden. Waar het om gaat is dat het Instituut dat bij jou gaat ontrafelen.
Toch wil ik daar bij jou niet mee beginnen. Ik wil beginnen met de veronderstelling dat we wel weten waar je naar verlangt. We laten je eventuele seksuele aspect even voor wat het is. En gaan er van uit dat je vooral verlangt naar het stoute meisje dat gestraft moet worden.”
Marjan knikte instemmend.
“Preciezer: het pubermeisje -zich al bewust van haar eigen seksualiteit- dat gestraft moet worden.”
Het knikken werd heftiger.
“Je bent nu achttien en ik maak je weer zestien.
En ik plaats je op een kostschool voor moeilijk opvoedbare meisjes, meisjes die een zeer harde hand nodig hebben.”
Marjan bewoog haar benen verleidelijk langs elkaar en wipte met haar kontje.
Het idee wond haar duidelijk op.
“Onze Kostschool. Maar kan dat ook? Zit je nog op school, of studeer je al?”
Ze beet op haar lip: “Ik heb de Havo gedaan en geen idee wat ik moet gaan studeren. Nou, eigenlijk dus wat ik verder met mijn leven moet. Ik heb nu een tijdelijk baantje in de bediening van een eetcafé. En soms als kamermeisje in een hotel. Gewoon, om geld te verdienen, zodat ik zo snel mogelijk het huis uit kan. Het werk is best wel leuk, maar dat ik dat nou als mijn toekomst zie...”
“Dat is dus geen probleem. Onze Kostschool kan wel wat met die vraag van je: ‘hoe het verder met je moet.’ En financieel zal dat ook geen problemen opleveren als je dat baantje op gaat zeggen, integendeel. Kost en inwoning. Plus wat wij ‘kleedgeld’ noemen. Dat is in vergelijking met je bestaan als dienstertje beslist riant te noemen.
Je zult terecht komen in een groep van tien meisjes. Ze zitten niet allemaal in dezelfde situatie als jij, maar wel vergelijkbaar. Jij zal er dus zestien jaar zijn. Dat je in werkelijkheid achttien bent, blijft ons geheim. Waarom dat is, zul je later wel merken.
Je wordt dus kostschoolmeisje. Natuurlijk draag je als je hier bent ons schooluniform. En dien je je te houden aan onze regels. Zo niet, dat begrijp je, dan wordt je streng gestraft. Je leraressen krijgen in detail te horen wat je moet gaan leren. Zij zullen er streng op toe zien dàt je dat ook leert. Ook als je niet goed genoeg je best doet, wordt je streng gestraft. Weekends ben je normaliter vrij, behalve de eerste twee weken.
Dat is alles. Bijna alles. Want je geeft aan dat je heel graag weer billekoek wilt. Dat maakt dat wij dat daarom niet zien als straf. Dat moet je dus verdienen. Hoe, dat is aan jou om uit te zoeken.
Verder ben je gewoon jezelf. Doen wij niets bijzonders met je. Dat komt later wel. Verlangen wij ook niets bijzonders van je...”
“Behalve....”
Hij keek even peinzend voor zich uit.
“behalve....
dat is natuurlijk wel een heel goed idee.
hmmm, dat komt wel heel mooi uit,
en is ook nog heel goed voor jou, Marjan meisje....
Jij wordt, na je eerste week, de mentor van een ander meisje.
Ook een nieuw meisje, Moniek heet ze, ze is alleen wat ouder dan jij, zevenentwintig.
Het leuke is dat ook zij zich moet leren gedragen als meisje van zestien. Daar ga jij haar bij helpen. Als haar mentor. Die dus even oud is als jij. Tenminste, dat denkt ze dus.”
Hij zag haar ongestelde vraag.
“Nee, nee, zij denkt dat jìj net zo oud bent als zìj zich moet gedragen. Terwijl zij niet weet dat jij weet dat....
Heerlijk: we laten haar in de waan dat jij zestien bent en dat jij denkt dat zij dat ook is.
En jij gaat haar dus wat opvangen. En...”
en het moet gezegd worden dat hij daarbij zeer vergenoegd keek,
“...jij gaat de baas over haar spelen.
Haar wat treiteren, haar lekker koeioneren.
Niet direct, eerst schep je een vertrouwensband, maar wel al snel.
En steeds een beetje meer.”
Tot je je echt je als een bully gaat gedragen.
Ik denk dat we je daar heel ver in laten gaan, heel ver.
Dat is goed voor Moniek.
Maar ook voor jou, Marjan.
Door met haar spelletjes van macht en vernedering te spelen, leer je ook over je eigen gevoelens.
Ja, ja.
Je zult haar mogen vernederen èn straffen.
Want dat is heel gebruikelijk op kostscholen.
Gestraft worden door het meisje dat net boven je staat.
Heel opvoedkundig.
Heel vernederend.
Heel opwindend.”
waar het zich allemaal afspeelde:
het Gebouw - opent in nieuw tabblad
© Paul Gérard
Direct doorlezen?
ga naar het eerste hoofdstuk van de Kostschool voor Moeilijk Opvoedbare Meisjes:
“Schoolmeisje”
de onderstaande link: "naar het volgende hoofdstuk/verhaal" gaat naar het overzicht van het Instituut
 verhalen maken dromen waar 
|
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
zitten?