| Gepost op zaterdag 01 februari 2014 - 12:45 pm: | 
|
|
waarin Denise ingewijd wordt in de wereld van de slavenhandel
Ze werd langzaam wakker. Ze lag op haar buik. Dat was het eerste wat ze registreerde. Gek, ze lag nooit op haar buik.
Ze lag op een zacht matras, maar met haar handen boven haar hoofd. Nog gekker. Dat was het tweede wat ze registreerde.
Haar eerste actie was haar handen weg te halen om zich daarmee op haar zij te draaien. Maar dat ging niet: haar handen zaten aan elkaar vast.
Ze probeerde zich met haar gebonden handen op te richten.
Met een gil van pijn liet ze zich weer terugvallen.
Haar schouders. Haar armen. Haar polsen. Wat deden ze pijn.
Toen wist ze het weer. Urenlang had ze aan haar polsen gehangen. Ze was gegeseld. Door Achad.
Ze hoorde iemand zachtjes binnenkomen. Nee, niet weer. Niet hij.
Ze sloot haar ogen.
Het was echter geen mannenhand die haar streelde, maar een zachte kleine hand.
“Mijn arm kleintje,” hoorde ze fluisteren.
Niet Achad, maar Nadira was binnengekomen.
Ze zuchtte van opluchting.
“Zo wreed,” zuchtte Nadira, “zo wreed.”
Denise wilde haar aankijken. Vertellen dat het waar was.
Dat het Achad was geweest. Dat ze gelijk had gehad in al haar waarschuwingen. Maar dat ze volgehouden had in haar verzet. Ja toch? Dat ze hem weerstaan had. Ja toch?
Maar nog voor ze haar gedachten kon uitspreken, klonk al het “sssst” van Nadira.
“Blijf liggen meisje. Houd je ogen gesloten. Ontspan je.
Ik ga je helpen.”
De handen van Nadira reikten naar Denises polsen.
“Zo wreed,” herhaalde ze, “en zo onnodig. Waarom moest hij je toch zo lang laten hangen? Onnodig lang. En waarom moest hij je daarna toch gebonden laten?”
“Omdat het hem te veel moeite kostte je los te maken,” beantwoordde ze haar eigen vraag toen ze zag hoe vakkundig Denise was gebonden, “maar ja, van de Sheikh mocht hij haar polsen natuurlijk niet beschadigen.”
En tegen Denise: “Je hebt nu veel pijn, maar dat gaat over. Je zult er niets aan overhouden.”
Eindelijk lukte het haar om Denises polsen los te maken. Nog voordat Denise van haar herwonnen vrijheid gebruik kon maken, hield Nadira haar tegen.
“Niet bewegen kleintje, nog niet. Ontspan alleen je polsen. Goed zo. Nu mag je heel voorzichtig je armen spreiden en een beetje naar beneden bewegen. Goed zo. En direct stoppen wanneer je pijn voelt.”
Dat was al snel.
“Zo blijven liggen. Zo ontspan je je spieren het meest, want op je rug kun je nog niet liggen.”
Nadira trok voorzichtig de fluwelen deken van haar af.
“Mmmm, hij heeft je vakkundig gegeseld. Geen plek is niet geraakt, maar nergens is je huid beschadigd.”
Ze zuchtte.
“Achad is een meester met de zweep.”
En gericht tot Denise: “Maar wat zul je een pijn gehad hebben, kleintje. Ik hoop dat je het uitgegild hebt.”
“Ik ....” probeerde Denise te antwoorden en merkte dat ze schor was van het schreeuwen.
“Ik hoor het al, kleintje. Stil maar. En het was geen vraag.”
“Vanaf de eerste slag,” fluisterde Denise, die het niet kon laten toch te antwoorden.
“Goed zo, want dat geeft hem bevrediging. En dat wil je hem niet ontzeggen. Niet als je slim bent. En dat ben je, kleintje, dat ben je, dat weet ik zeker.
En, heb je mijn lessen nog kunnen toepassen.
Alleen ja of nee zeggen.”
“Ja,” fluisterde Denise.
“Ik ben trots op je, kleintje.”
Denise voelde zich dankbaar door die woorden. Nadira, die trots op haar was, dat voelde zó goed.
Maar was ze wel trots op zichzelf? Ze herinnerde zich de afschuw die ze gevoeld had tijdens de geseling: afschuw van zichzelf. Dat ze nutteloos en onwaardig was, als slavin. Omdat ze haar Meester niet kon geven wat hij van haar verlangde. Maar bovenal: zich niet aan Achads verlangens durfde over te geven. En dat had ze wel gewild, wist ze, toen ze door hem gegeseld werd. Overmand door pijn was dàt haar werkelijke verlangen geweest. Daarvoor schaamde ze zich.
Toen de slagen waren gestopt en ze nog vol was geweest van de pijn, toen had ze zich zelfs gelukkig gevoeld. Gelukkig en los van alles. Even maar, want daarna kwam de angst voor wat dat betekende, de angst voor wie ze daarmee was. Maar het was lang genoeg geweest om het zich nu te herinneren. Zo intens. En ook daarvoor schaamde ze zich. Voor zichzelf. En voor Nadira. Want het voelde aan als verraad aan haar.
De tranen drupten weer langs haar wangen. Ze wilde niet huilen, wilde zich zelf niet verraden.
Maar het verdriet was te overweldigend.
Nadira zag dat ze huilde, maar wist niet waarom.
“De pijn gaat over, kleintje. Je hoeft niet flink te zijn. Sta je verdriet maar toe, huil maar. Je hebt Achad weerstaan, en dat is het enige wat telt.”
Denise keek haar met opengesperde ogen aan.
Hoe kon ze dat geloven?
“Oh, ik heb hem gezien nadat hij jou gegeseld had. De verbittering in zijn ogen was niet te missen.”
Denise sloot haar ogen en haalde gerustgesteld adem. Nadira wist het niet. Achad wist het niet. Alleen zijzelf. Dat zijzelf na de geseling, juist na de geseling, naar hem had verlangd. Er naar verlangd had zijn slavin te mogen zijn. En zich wanhopig had gevoeld omdat ze niet aan dat verlangen durfde toe te geven.
Ze had zich verzet. Hij had haar gevraagd “waarom?”
Ze had gezwegen. Hij had haar gesmeekt te antwoorden.
Ze had volhard in haar zwijgen. Toen pas had hij haar gegeseld.
Of Nadira dat ook wist, wist ze niet. Maar dat dat de verbittering van Achad had veroorzaakt, dat wist ze zeker. Oh, wat was ze daar trots op geweest. Maar het was een trots die ze niet kon delen met Nadira. Ze was veel te bang dat ze dan zou verraden wat er daarna met haar gebeurde, dat ze toch naar hem had verlangd. Nadira zou niet langer trots op haar zijn, maar haar verafschuwen. En dat zou ze niet kunnen verdragen.
Maar Nadira kon haar gedachten niet lezen. Die was alleen begaan met haar lichamelijke pijn.
“Ik zal je heel voorzichtig insmeren met olie die je pijn verzacht.
Je schouder licht masseren. Daarna zal ik je een drankje geven, dat de pijn onderdrukt en maakt dat je weer in slaap valt. Dat zal je meer doen genezen dan waartoe mijn handen in staat zijn.”
En nadat ze haar beloften was nagekomen, verliet ze Denise.
De volgende dagen verliepen in eenzelfde vast patroon.
Denise werd wakker en meteen was daar Nadira die haar verzorgde.
De striemen op haar rug en billen verdwenen snel. Maar de pijn in schouders, armen en polsen liet zich niet zo snel verjagen. Gelukkig kon ze al wel op haar zij en op haar rug liggen. Bewegen ging in het begin echter nog helemaal niet.
Nadira masseerde haar nu elke keer stevig.
Ze moest dan op haar buik gaan liggen. Niet op haar bed, maar op een massagetafel waarbij ze haar gezicht in een opening van de tafel legde. Zo kon ze zich echt ontspannen: praten en kijken was zinloos, voelen en luisteren het enige.
Zij lag dan naakt op de tafel en alleen daar waar haar lichaam warm gemasseerd was kreeg ze een handdoek om het warm te houden. Zo was ze al snel warm en koud tegelijk. Nadira vond dat ze moest leren de warmte in zichzelf te vinden. Slavinnen in een harem liepen vaak dagenlang naakt. Sliepen altijd naakt, vaak zonder laken of deken. En ook al was het in de harem nooit echt koud, Denise kon zich niet goed voorstellen dat ze daar ooit aan zou kunnen wennen.
Nadira ook niet, dacht ze zelfs stiekem. Want ze zag Nadira nooit naakt. Altijd droeg ze lange gewaden die haar hele lichaam bedekten. Aan haar voeten droeg ze altijd kleine muiltjes en de mouwen waren zo lang en wijd dat zelfs haar handen niet zichtbaar waren.
Het waren schitterende gewaden, van zijde dacht ze, waar de contouren van haar lichaam prachtig doorheen schenen. Maar zijde was altijd warm wist ze uit eigen ervaring, ook al was het zo dun dat het doorschijnend was.
Pas wanneer ze op de massagetafel lag, haar gezicht verborgen, trok Nadira haar gewaad uit. Dat wist ze, want ze voelde voortdurend Nadira’s naakte huid bij het masseren. Niet alleen haar handen.
Alsof Nadira er behagen in stelde om haar huid tegen die van haarzelf te voelen. Tot haar eigen verbazing gold dat in ieder geval voor haarzelf. Het verwonderde haar dat ze zo genoot van Nadira’s aanrakingen. Een gevoel zo sterk dat ze er naar verlangde echt door Nadira gestreeld te worden en er over fantaseerde dat zij verder zou gaan dan dat.
Nadira ging echter nooit verder. Ze was er alleen om haar te verzorgen. Denises vragen wilde ze niet beantwoorden. Gesprekken over de harem vermeed ze. En als Denise begon over Nadira’s leven was een zacht “ssst” en een vinger op haar lippen haar antwoord.
Zo regen de dagen zich aaneen.
Toen op een dag Nadira tegen haar zei: “Je bent klaar,” was ze dan ook verrast.
“Klaar?”
“Klaar voor je Meester.”
“Maar...”
Weer was een “ssst” haar antwoord.
Nu echter voegde ze er aan toe: “Je bent genezen van Achad.”
Maar een antwoord op haar vragen was dat niet. Dat haar pijn was verdwenen, dat was duidelijk, dat was al een paar dagen het geval. Maar als Nadira dat “genezen” dubbelzinnig bedoeld had, wat was dan de betekenis van haar woorden?
Was ze ziek van hem geweest? Ziek van verlangen? En was ze daar dan van genezen? Ze wist het niet.
Het duurde lang voordat ze die nacht in slaap kon vallen. Zo veel vragen en zo weinig antwoorden. Toch was haar slaap uiteindelijk lang en diep. Ze werd pas wakker toen de zon hoog aan de hemel stond en er twee meisjes binnenkwamen. Het waren dezelfde meisjes die haar eerder hadden verzorgd.
Toen hadden ze gezwegen, nu stelden ze zich voor.
“Je suis esclave Adilah.”
“Et moi esclave Aisha.”
Ze hadden dezelfde zangerige toon waarmee ze hun Frans spraken.
‘Hmm, dacht Denise, ik kan ze nu al niet uit elkaar houden.’
Zoals ze zich voorstelden, elkaar afwisselend alsof ze één persoon waren, zo praten ze voortdurend. De ene sprak, de ander vulde aan, wie begon was om het even. Omdat ze ook nog op elkaar leken, met hun lange zwarte haren en grote bruine ogen, en nog gelijk gekleed gingen ook, verloor Denise al snel besef van wie begon, en wie eindigde.
“We zullen je de komende tijd verzorgen.”
“Totdat je bent opgenomen in de harem.”
“We zorgen ervoor dat je gereed bent voor onze Meester.”
“Eerst door hem lief te hebben, vannacht.”
“Daarna door hem te dienen...”
“en te bedienen.”
Later realiseerde Denise zich het vreemde onderscheid dat ze maakten tussen bedienen en dienen. Was er dan een verschil?
Nu werd haar aandacht vooral getrokken door wat ze haar verder vertelden.
“Als je Meester tevreden is...”
“en jouw liefde en toewijding accepteert,”
“zal jij zijn slavin zijn...”
Waarop Aisha aanvulde met “...en worden gemerkt.”
Alleen hoorde Denise dat niet, want ze vulde zelf Adilah aan met: “...als je wakker wordt in zijn armen en de zon in je ogen schijnt.”
De meisjes reageerden verbaasd.
“In de armen van je Meester wakker worden doet geen enkele slavin.”
“Laat staan met de zon die in je ogen schijnt.”
“Hoe kom je daarbij?”
“Wie heeft je dat verteld,” vroegen de meisjes nu door elkaar.
“Nadira,” antwoordde Denise naar waarheid.
De meisjes lachten.
“Nadira zelf misschien.”
“Nadira is niet één van ons, meer een...” Aisha zocht naar het juiste woord.
Adilah liet dat echter niet toe: “Nadira heeft bepaalde voorrechten,” verklaarde ze.
“Die zelfs wij niet mogen kennen,” vulde Aisha haar nu aan,
verheugd dat ze door Adilah gered werd.
“Maar laten we het niet over haar hebben, maar over jou.”
“Onze Meester begeert altijd een blank meisje.”
“Zeker als ze zo mooi is als jij.”
“Met zulke mooie lange blonde haren,”
“en blauwe ogen.”
Beide meisjes klonken nu onmiskenbaar jaloers.
“Jou vergeeft hij al je fouten, vast zonder je zelfs maar te straffen.”
“Jij hoeft niet te beminnen om bemind te worden.”
“Zijn jullie jaloers op mij?” vroeg Denise verbaasd.
“Natuurlijk, als mooi blank meisje...”
“Heel erg mooi blank meisje,” verbeterde Adilah Aisha.
“Heel erg mooi blank meisje ... ben je altijd onze Meesters favoriet.”
“Maar ik ben ontvoerd,” zei Denise verontwaardigd.
De meisjes haalden hun schouders op.
“En wij gekocht,” was hun antwoord.
“Jammer voor je vader. Dan zou hij heel rijk zijn.”
“Maar gelukkig voor je moeder. Als hij zo’n dochter als jij had verkocht, zou hij zelf direct een eigen slavin kopen, zo rijk zou hij zijn.”
“En had je moeder alleen nog zijn huis mogen schoonmaken en zijn eten bereiden.”
“Ho ho ho...” onderbrak Denise hen, “begrijp ik jullie nou goed?
Heeft jullie vader jullie verkocht?”
Nu waren de meisjes pas echt verbaasd: “Natuurlijk! Wie anders?”
“Oh, wat vreselijk. Sorry dat ik net boos op jullie was,” verontschuldigde Denise zich.
“Boos?”
“Nou ja, verontwaardigd. Dat jullie er geen begrip voor hadden dat ik ontvoerd ben.”
“Nou, dat zal ook best akelig geweest zijn.”
“Als blank meisje vooral.”
“Nou, ook wel als woestijnmeisje, denk ik.”
“Voor ons is het heel gewoon dat we verkocht worden.”
“Da’s echt niet vreselijk hoor.”
“Ik hoopte er op!”
“Ik verlangde er zó naar!”
“Naar de dag dat de slavenkoopman kwam, hè?”
Aisha keek Adilah vragend aan, die gretig knikte.
“Dat die voor jou kwam en niet voor je zus.”
“Dat je je mocht uitkleden, voor hem ...”
“... en je mooi mocht maken, voor hem.”
“Terwijl je óók bang was dat hij je af zo keuren, toch?” vroeg Aisha aan Adilah.
“Ik niet, ik wist dat hij mij zou willen!”
“Was je dan niet onzeker?” vroeg Aisha.
“Ik had een ouder zusje. Die was veel minder mooi dan ik. En die werd ook gekocht,” antwoordde Aisha beslist: “En trouwens, waarom zou jij onzeker zijn, je bent veel mooier dan ik.”
“Dat is helemaal niet waar. En ik ben helemaal niet onzeker. Meester koos laatst voor mij, boven jou.”
“Alleen omdat hij me al drie keer achterelkaar gekozen had!”
“Stop nou even,” onderbrak Denise hen, “waarom vonden jullie het niet vreselijk dat je vader jullie verkocht!”
Weer keken de meisjes haar verbaasd aan.
“Waarom?”
“Waarom verkocht?”
“Of waarom onze vader?”
“Nou ja, eigenlijk beide,” antwoordde Denise.
“Nou ja, moeder kan ons moeilijk verkopen, toch?”
“Die mag nog niet de koekjes verkopen die ze zelf gebakken heeft!”
“En niemand wil je kopen als je uit huis woont.”
“Behalve als je blank bent natuurlijk. En mooi.”
“Ja, natuurlijk, dan wel.”
“Of niet. Ik heb nog nooit gehoord van een blank meisje dat gekocht is.”
“Nou goed: die koop je niet, die ontvoer je.”
Zelfs Denise moest om die laatste opmerking van Aisha lachen.
“Maar ik begrijp je vraag niet. Waarom zou je niet verkocht willen worden door je vader?” vroeg Adilah aan Denise.
Nu was het Denise die verbaasd keek.
“In Holland kan je vader je helemaal niet verkopen, zelfs al zou hij dat willen. Je gaat naar school, dan leer je een beroep, en gaat het huis uit. Nou ja, meestal eerder, als je gaat studeren, zoals ik. Dan zoek je daarna een baan. En een huis. En een vriendje.”
“Dus je vriendje koopt je,” concludeerde Aisha.
“Goh, wat een gedoe. Hebben wij het toch een stuk makkelijker.”
“Als het je vader lukt om je te verkopen, natuurlijk.”
“Ja natuurlijk, alleen dan. Maar als je mooi bent, is dat nooit een probleem.”
“Precies!”
“Precies!”
Ze waren het eindelijk met elkaar eens.
Denise luisterde vol verwondering naar het twistgesprek tussen de meisjes.
“Maar ik word helemaal nooit gekocht of verkocht!
Geen enkele vrouw wordt dat bij ons. Dat mag ook helemaal niet van de wet.”
Ze verbeterde zichzelf: “Ook niet volgens de Mensenrechten.
Dat geldt dus ook voor jullie.”
De meisjes haalden hun schouders op. Wat hadden zij met zoiets raars als Mensenrechten te maken.
“Maar verlangde je er dan niet naar? Verkocht te worden door je vader?”
“Of dan tenminste om gekocht te worden?”
“Droomde je niet over een man als onze Meester?”
“Of Achad?” fluisterde Adilah.
De meisjes keken elkaar aan, en tot verwondering van Denise bloosden ze. Wilden ze hem allebei dan zo graag? Maar daar wilde Denise niets over horen.
Maar hun eerdere vraag: ‘Of zij er niet over had gedroomd te worden verkocht?’ had haar wel degelijk doen blozen.
Om maar niet over Achad te hoeven na te denken, besloot ze eerlijk te zijn: “Ik ehh fantaseerde er over. Dat ik zou worden verkocht, dus, en als slavin in een harem zou belanden. Als ik alleen was. Als ik met mezelf speelde.”
“Mocht je dat dan?” vroeg Aisha verbaasd.
“Werd je dan niet gestraft?” vulde Adilah haar aan.
In de oren van Denise klonk de ene vraag nog merkwaardiger dan de ander. Ze besloot om alleen de meest absurde te beantwoorden.
“Wie zou mij willen straffen?”
Beide meisjes keken haar meevoelend aan.
Adilah streelde even Denises hand.
Aisha zei zacht: “Wat erg.”
“Maar ik heb het wel aan een vriend verteld,” verdedigde Denise
zich.
“En die heeft je niet gestraft?” zei Adilah verbijsterd.
“Niet dat ik met mezelf speelde, dat ik fantaseerde, natuurlijk.
Dat vertelde ik hem. Dat ik fantaseerde dat ik verkocht zou worden.”
“Mmm, dus toen heeft hij je daarvoor gestraft?” concludeerde Aisha.
En omdat Denise haar niet begrijpend aankeek, verduidelijkte ze: “Dat je er wèl over fantaseerde, maar dat hij dat niet mocht doen:
je kopen dus.”
“Nee, toen heeft hij een verhaal geschreven over mijn fantasie, speciaal voor mijn verjaardag: dat ik verkocht werd.”
“En je daarna gestraft.”
“Neeee, toen niet en niet dáárvoor. Jaren later wel, toen hij ontdekte dat ik zijn verhaal had gelezen vóór ik jarig was. Want hij had geschreven dat dat niet mocht. Daarvoor kreeg ik dus wel een pak slaag van hem.”
De meisjes keken haar sprakeloos aan.
“Als je een cadeautje krijgt mag je dat pas uitpakken op de dag van je verjaardag zelf.”
Denise merkte dat de meisjes het nog steeds niet snapten.
Ze probeerde het op een andere manier: “Hij schreef het voor me om heerlijk met mezelf te kunnen spelen als ik het las.
Op mijn verjaardag.”
“Waar hij bij was.”
“Nee, natuurlijk niet,” sprak Aisha Adilah tegen, “dan had hij het
meteen geweten, en niet pas jaren later.”
Maar Denise wilde het helemaal niet hebben over haar schrijver.
Hoelang had ze niet moeten wachten op een vervolg? Veel te lang! En nadat hij het eerste deel afgemaakt had nog véél langer op het tweede deel. Nog steeds wist ze niet hoe het zou aflopen.
Was ze daarom niet naar Sahalië gereisd, om...
...om in Sahalië te worden ontvoerd naar een harem...
Maar daar wilde ze nu óók niet aan denken.
Dus vroeg ze: “Maar waarom wilden jullie nou zo graag verkocht worden door je vader?”
Beide meisjes keken elkaar aan alsof ze wilden zeggen: nou, wie begint met één van de vele redenen op te noemen.
“Wie wil hier nou niet wonen, in de harem. Dit is toch een paradijs?
“Maar jullie worden hier wel opgesloten.”
“Opgesloten?”
“Jullie kunnen hier niet weg.”
“Waarom zouden we dat willen?”
Tsja, daar had Denise geen goed antwoord op. Je kon het natuurlijk hebben over de vrijheid die ze misten. En de verworvenheden van de westerse wereld. Maar ja, wat stelden die nu voor? Als ze die al aan de meisjes kon uitleggen. Had ze zelf niet verteld dat ze van een leven in een harem gedroomd had? Slavin in een harem!
Ja, in werkelijkheid wilde ze dat natuurlijk helemaal niet. Het was maar een fantasie. Weliswaar een opwindende fantasie, maar toch: een fantasie...
Daarom zei ze maar: “Okay, dat begrijp ik. Maar je had toch ook kunnen trouwen?”
Nu barstten beide meisjes in lachen uit.
“Zoals mijn moeder,” hikte Adilah.
“Trouwen met iemand als mijn vader,” gierde Aisha.
Het was duidelijk dat hun vader niet erg geliefd was. Of het leven van hun moeder navolgenswaardig.
“Nou, niet trouwen dan. Gewoon, ongetrouwd blijven,” opperde Denise.
Direct waren de meisjes ernstig. Dit was duidelijk niet alleen een heel erg foute opmerking, het impliceerde dat Denise niet was wie ze dachten dat ze was.
“Dus jij was niet getrouwd? En niet verkocht?”
“Maar je leefde niet meer bij je vader? Dan was je dus...”
“Ik was advocate,” antwoordde Denise.
“Ik bèn advocate,” verbeterde ze zichzelf.
Omdat ze merkte dat dat niet hielp: “Ik help mensen die problemen hebben met de wet.”
Nog steeds onbegrip.
“Ik help mensen met hun financiën, hun geld.”
Weliswaar was dat maar één van de dingen waarmee ze haar brood verdiende en waar ze maar zijdelings haar Meestertitel bij nodig had, maar ze liet het hier maar bij, want dit begrepen de meisjes.
“Dus je bent geen hoer?” vroeg Adilah.
Nu was het tijd voor Denise om verontwaardigd te zijn.
“Hoezo een hoer!”
“Nou,” verontschuldigde Adilah zich, “als je niet verkocht wordt, of uitgehuwelijkt, kan je niet anders dan een hoer zijn, hier. Alleen als hoer verhonger je dan niet. Er is altijd wel een man die voor je wil betalen. En diens geld gaat dan niet naar je vader.”
“Soms denk ik wel eens dat je maar beter hoer kunt zijn dan te moeten trouwen,” verzuchtte Adilah: “Als je wordt uitgehuwelijkt weet je man dat niemand je wilde kopen. Dat je dus niets waard bent.”
“Letterlijk,” zuchtte Denise begrijpend.
“Precies. Dus minacht hij je. Ben je er alleen om zijn kinderen te baren. Zijn eten te koken. Zijn huis schoon te houden. Mag je hopen dat hij het toestaat contact te hebben met je vriendinnen. Maar alleen zul je het huis nooit mogen verlaten. Dat zal hij nooit toelaten. Dat kan hij ook niet toelaten, want de andere mannen zullen hem er op aanspreken. Als het al niet eerder zijn moeder is, die hem daarop aanspreekt. Voor wie je trouwens nog het meest moet vrezen. Want ook zij is niet verkocht, maar uitgehuwelijkt....”
“Dus als je toch het huis uitgaat, weet iedereen dat je dat doet om je lichaam te verkopen. En ben je dus een hoer.”
‘Quod erat demonstrandum,’ dacht Denise, ‘tsja, en als iedereen denkt dat je het bent, kun je het maar beter zijn.’
“Snap je nu,” vulde Aisha haar aan, “dat we dromen van een leven in een harem. Als slavin?”
Denise snapte het.
Maar moest ze hen nu vertellen dat er ook een ander leven mogelijk was? Een leven buiten de harem? Dat je ook daar gelukkig kon zijn?
Was ze dat dan zelf geweest, gelukkig?
Oh ja, ze was trots. Trots op wat ze had bereikt. Wie ze was. Zelfstandige vrouw. Advocate. Maar was ze ook gelukkig geweest? Behoudens dat korte moment met haar schrijver? Toen hij duidelijk maakte dat hij niet zijn broer was -met wie ze het meeste contact had, een echte softy- en haar de straf gaf die ze verdiende!
Maar dat kon ze hen allemaal niet uitleggen. Haar leven. Haar wereld. Het was te complex. En daarom benijdde ze hen, ondanks alles.
Dus knikte ze maar. En realiseerde ze zich dat voor haar die wereld, dat leven, verleden tijd was.
Haar wereld was de harem. Haar leven dat van slavin.
Ze kon maar beter leren wat dat betekende...
© Paul Gérard
voor het volgende deel: gebruik onderstaande link
 verhalen maken dromen waar 
nu te bestellen: “Haremslavin” als paperback en gebonden de luxe
reeds verschenen: “In de ban van zijn wil” als paperback en gebonden de luxe
te bestellen bij: Erobird Boekenwinkel
|
|
    
rebellady
Lid
Bericht Nummer: 12
Aangemeld: 10-2010
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op dinsdag 13 december 2011 - 11:41 am: |
|
ademloos |
het zit er nog steeds in, het verhaal..., ademloos gelezen in 1x. denk dat velen hier ook blij mee zijn, ikke wel in ieder geval
|
birgit
Nieuw lid
Bericht Nummer: 3
Aangemeld: 02-2010
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op dinsdag 13 december 2011 - 12:09 pm: |
|
mooi verhaal |
In mijn mailbox kreeg ik een heel mooi verhaal toegestuurd. Ademloos heb ik deze gelezen. Net op tijd haalde ik weer adem om de eerdere geschreven verhalen van deze schrijver te lezen. Ik neem aan dat een vervolg snel, wat ik wel hoop zal komen.
| |
madelène
Actief lid
Bericht Nummer: 30
Aangemeld: 11-2008
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op dinsdag 13 december 2011 - 12:20 pm: |
|
een thrillerachtig vervolg zou mij doen afhaken........ |
Beste Paul Gèrard,
Tja, een thrillerachtig vervolg zou mij echt doen afhaken!, echt ik zou het vreselijk vinden. Nee dan ben je mij echt kwijt en is dit het einde van het verhaal voor mij...
Dat was het eerste idee wat in mij opkwam toen je dit de eerste maal aankondigde.
echter relativerend als ik ben, er serieus over nadenkend, kwam ik er achter dat een verhaal voor mij absoluut geen liefde`s relaas hoeft te zijn en dat ik het juist heel lekker vind als dit totaal niet zo is, als het allemaal niet zo binnen de gebaande paatjes loopt. Was dat niet wat "Denise" juist zo aantrok en nog enkele andere verhalen van jou hand? juist in verhalen zijn onmogelijke dingen mogelijk en nog heerlijk ook. Door mee te leven met de personage`s kun je je eigen fantasieën juist even laten gaan, zonder je op dat moment ervoor te schamen..
Dus toch maar lezen, benieuwd naar de nieuwe wendingen en tot nu toe heeft het me blij verrast!
Heb ik nu toch het gevoel dat ik weet welke kant het verhaal op zal gaan. Zal mijn gevoel kloppen? of wordt het weer een grote verassing?
we zullen zien!
groetjes madelène
"Do ut des" / "Excusatio non petita accusatio manifesta"
| |
Paul Gérard
Oppasser
Bericht Nummer: 221
Aangemeld: 04-2003
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op dinsdag 13 december 2011 - 01:12 pm: |
|
thrillerachtig |
Beste Madelène - en anderen,
Ik weet natuurlijk niet waar je angst voor 'thrillerachtig' vandaan komt.
Hopelijk omdat je helemaal niet van thrillers houdt (ik wel  ).
En een klassieke thriller ga ik zeker niet schrijven.
Een thriller is volgens mij "een spannend verhaal waarbij het plot belangrijk is".
Dus thrillerachtig is in dat geval een smverhaal waarvoor dat ook geldt.
Koenen voegt daar nog "vol sensatie" aan toe, maar dat slaat volgens mij nergens op.
En: "al of niet over misdaad".
Niet dus. Hoewel: is ontvoeren niet ook een misdaad....
Ook deze omschrijving kwam ik op internet tegen:
"Spannend verhaal, waarbij de ontknoping meestal op het einde plaatsvindt"
Dat is dus mijn bedoeling.
En wees niet bang: er vallen geen lijken uit de kast - niet letterlijk tenminste  .
En bedankt voor je mooie complimentjes.
En ook je voorgangsters daarvoor.
Ik kan er niet genoeg van krijgen 
Snel maar weer aan het werk dus....
verhalen maken dromen waar
| |
de schrijfster
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 50
Aangemeld: 05-2011
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op dinsdag 13 december 2011 - 02:16 pm: |
|
Thriller |
Beste meneer Gerard (waar haal ik dat streepje ook al weer vandaan),
zo zie je maar weer dat een uitleg bij een verhaal heel wat los kan maken.
Zelf zat ik op het puntje van mijn stoel toen ik las dat u de thrillerkant op wilde. Ik ben namelijk helemaal verzot op thrillers.
Na het lezen was ik toch wat teleurgesteld. Niet over uw schrijfstijl natuurlijk, want die blijft geweldig.
Nee, het leek in mijn ogen helemaal niet op een thriller...
Nu ik uw laatste reactie gelezen heb, snap ik het ook wel. We hebben een totaal verschillende definitie van het woord. U zegt 'Een spannend verhaal' maar dat kan eigenlijk al heel verschillend geinterpreteerd worden.
Voor mij staat eigenlijk wel vast dat een thriller zeker met misdaad te maken heeft. Er moet een schrikeffect in zitten anders is het geen thriller.
Maar zoals u al in de omschrijving van het woord zei: de ontknoping vindt plaats op het einde. En die moet nog komen dus ik wacht (niet zo geduldig) af.
...
Misschien is dat wel het thrilleraspect van de heer Gerard, hij laat ons gewoon weer 5 jaar wachten op een vervolg.
|
Paul Gérard
Oppasser
Bericht Nummer: 276
Aangemeld: 04-2003
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op maandag 30 september 2019 - 03:20 pm: |
|
vergeten ... de vraag thriller of niet ... en het vervolg... |
Beste Schrijfster,
Het is al 8 jaar geleden dat u (ja dan begin ik ook met u, hoor) bovenstaande reactie schreef.
Langer dan de vijf jaar waar u op rekende.
Ik hoop dan ook van harte dat u nog 'onder ons' bent.
Inmiddels had ik gelukkig al wel hoofdstukken bij geplaatst.
En is het boek inmiddels verschenen in paperback, hardcover en epub (gelukkig was dat wel binnen de gevreesde 5 jaar).
En ben ik de laatste maanden weer hoofdstukken op de site gaan plaatsen.
Maar een net antwoord lijkt me nog steeds gewenst.
Van het woord thriller heb ik inmiddels spijt.
Ik denk echt dat het mijn lezers heeft afgeschrikt.
Maar goed: het onheil is al geschied.
Ik denk dat ik het had moeten houden op een erotische roman rond sm en spanking.
Toch had ik wel de intentie om een thriller te schrijven, verzot als ikzelf daar ook op ben.
Een uitdaging was het zeker.
En achteraf mag ik zeggen dat Haremslavin ook aan uw definitie van 'thriller' voldoet:
er is sprake van een misdrijf - meerdere zelfs.
er zijn onverwachte ontknopingen
en -mag ik hopen- dat schrikeffect is ook zeker een aantal malen aanwezig
ik hoop dan ook dat u tijdens het lezen een aantal keren op het verkeerde been zal worden gezet
Toch, al diegenen die afhaken bij het woord thriller:
het is en blijft vooral een "erotische roman rond sm en spanking"
verhalen maken dromen waar
| |
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
zitten?