Huiswerk  
waarin Moniek en Marjan verder kennismaken en de school verkennen
“Verliefd, neeeee......”
Moniek en Marjan keken elkaar aan.
Verliefd...
Even was het stil.
Keken ze elkaar aan.
Snel en abrupt draaide Marjan Moniek op haar rug. Greep haar handen en drukte ze op het bed boven haar hoofd. Ging op haar knieën over haar heen zitten.
En lachte.
Zo torende Marjan boven haar uit en had haar volledig in de greep. Niet dat ze probeerde los te komen. Helemaal niet. Wachtte af wat komen ging.
“Ik weet wel waar jij mee bezig bent.
Foute dingen, smerige dingen.”
Moniek stamelde ontkenningen, maar er werd niet naar haar geluisterd.
“Dingen die een schoolmeisje helemaal niet hoort te doen.
Ik heb heus wel gemerkt dat je me streelde.
Dat je mijn bloesje wilde losknopen.
Maar niet durfde.”
Beschaamd draaide ze haar hoofd weg.
“Kijk me aan: waar of niet.”
Stilletjes gehoorzaamde ze en knikte.
En wat wilde je daar dan doen, hè, als je mijn bloesje open had?”
“Hmmm, zeg op, wat wilde je doen?”
“Je strelen...,” stamelde ze.
“Wat strelen?”
“Je huid.”
“En?” vroeg Marjan dwingend.
“Je borstjes en je tepeltjes,” antwoordde ze verlegen.
Weer wilde ze haar hoofd wegdraaien.
“Kijk me aan!
Je bent een viespeuk.”
Ze knikte instemmend met tranen in de ogen.
“Een heel vies en verdorven schoolmeisje.
En weet je wat ze hier doen met zulke verdorven meisjes?
Die gaan ze heel lang en heel gemeen straffen. Als ze hen betrappen.”
Angst verscheen in Monieks ogen.
“En weet je wat daarom die schoolmeisjes doen, die meisjes hier op de kostschool? Wat die kostschoolmeisjes allemaal doen?”
Ze wachtte even om de dramatiek te doen toenemen.
“Die doen het toch!”
Moniek was nu helemaal in verwarring.
Ze wilde van alles vragen, maar weer was Marjan haar voor.
“Stil.
Heb je wel eens getongd?”
Het onderliggende meisje keek vragend naar Marjan op. Moest ze nu eerlijk zijn? Ze wilde zo graag. Alleen, meisjes van zestien die hadden vast nog nooit...
Verdorie, ze wàs een meisje van zestien. En als meisje van zestien zou ze zeker nog nooit hebben getongd.
“Nou?”
“Nee....”
“Je houdt je mond een beetje open. Dan geef ik je een kus, een echte lange kus. Dan speel ik met mijn tong met jouw tong. Doe je ogen maar dicht als je het eng vindt.”
Gehoorzaam sloot Moniek haar ogen en opende haar mond. Marjans lippen sloten op de hare. Haar tong gleed naar binnen. Speelde onwennig met haar eigen tong. Wat was ze nog onervaren! Toch voelde het heerlijk. Ze merkte aan Marjans bewegingen dat het ook haar opwond.
De greep op haar polsen verslapte. Ze maakte zich voorzichtig van haar los. En terwijl ze haar armen teder om Marjan heen sloeg, nam ze het initiatief over.
Haar kus was lang en heet. En heel opwindend.
Tot Marjan plotsklaps stopte en haar aankeek. En lachte.
Ze sprong van het bed en trok Moniek op.
“Vooruit aan het werk.
Ik moet je nog van alles laten zien. De huiskamer en de gymzaal...”
Druk kwebbelde ze er op los alsof er zojuist niets gebeurd was.
“En je moet nog uitpakken. En Franse les straks: blehh. En mode: leuk. En je huiswerk maken, zucht zucht zucht..”
Even kreeg ze pretlichtjes in haar ogen.
“En de andere meiden. Die moeten natuurlijk alles weten.”
Ze keek veelbetekenend naar het bed.
Moniek keek ongelovig.
“Want weet je wat we met ondeugende meisjes doen:
die gaan we...”
Ze stortte zich weer op Moniek die verbouwereerd op het bed neerviel.
“...kietelen!”
En voegde de daad bij het woord. Rollebollend lagen ze op het bed. Schaterend probeerde ze zich te verweren. Om tenslotte hijgend na te hikken nadat Marjan gestopt was.
Moniek werd er helemaal vrolijk van. Oh, wat heerlijk om zo’n vriendin te hebben. Die alles zo zeker wist. Zo vanzelfsprekend. Zo grappig.
En vergat zo haar eigen zorgen. Haar eigen onzekerheid.
Dat mocht ook.
Want nu pas voelde ze zich een echt meisje. Een echt schoolmeisje. Een kostschoolmeisje.
Zo verkende ze met Marjan aan haar zijde de Kostschool. In feite leerde ze juist die vertrekken van Het Instituut kennen waarin ze daarvoor nooit had mogen komen. Logisch natuurlijk. Zij was opgenomen in het ‘Instituut voor Discipline Onderzoek en Advies’. Niet op de ‘Kostschool voor Moeilijk Opvoedbare Meisjes’. Blijkbaar zaten beide in het zelfde gebouw. Gek dat dat niet op het naambord gestaan had. Ze wist nog hoe die eerste keer die plaquette ‘Instituut voor Discipline Onderzoek en Advies’ indruk gemaakt had. En vrees voor wat komen ging...
Maar wellicht was er voor de ‘Kostschool voor Moeilijk Opvoedbare Meisjes’ een andere ingang.
Zo leerde ze ook de andere meisjes kennen.
En waar ze zo bang voor was?
Dat gebeurde niet.
Geen van de meisjes maakte opmerkingen over haar misplaatste aanwezigheid.
Geen van de meisjes maakte dubbelzinnige grapjes over haar leeftijd.
Geen van de meisjes maakte het haar moeilijk.
In feite was ze voor hen slechts het nieuwe meisje dat Marjan onder haar hoede had genomen.
Waardoor je er wel voor uitkeek haar een rotstreek te leveren.
Dáár zou Marjan wel zelf voor zorgen.
Maar dàt wist Moniek niet.
Nog niet.
Net zoals hoe het er tijdens de lessen toe zou gaan.
Er waren natuurlijk de lessen die ze die middag nog volgde.
Maar ja, Frans was, nou ja, Frans was gewoon saai.
Madame Mélisande zelf was weliswaar heel erg Frans. Maar haar les was slaapverwekkend. Misschien was het omdat ze gewoon geen les kon geven. Met haar achtergrond niet echt opmerkelijk. Want wat hadden een bordeel en een klaslokaal nou met elkaar gemeen? Behalve dan dat beide -in dit geval- een Franse omgeving trachtten uit te stralen. Toch gek dat Madame zo geschokt reageerde toen een kort “kut!” Moniek ontsnapte toen haar potlood op de grond viel. Hoewel Moniek weer niet kon weten dàt dat gek was. Want voor haar was Madame alleen maar Madame: saai en Frans en niks bordeel.
De mode les was echter andere koek. Niet alleen was Vatjana een inspirerende persoonlijkheid, die of je nu wilde of niet je meetrok in haar enthousiasme. Niet alleen vertegenwoordigde haar vak voor de formeel geklede meisjes het ultieme verlangen naar losbandigheid. Ook haar wijze van lesgeven was absoluut uniek en voor hen ongekend.
Niks braaf luisteren, braaf antwoord geven.
Niks stijf en strak in de bank zitten.
Maar uit met de colbertjes.
Weg met die vreselijke das.
En zelfs, als ze dat wilden, uit met die rok. En die bloes.
Maar dat ging de meeste meisjes toch een beetje te ver.
Maar niet Marjan. En daardoor: niet Moniek.
Ze kregen lange stroken stof. Van zijde. In harmoniërende kleuren.
Daarmee mochten ze elkaar kleden.
Met slechts de hulp van een paar spelden. Een paar losse linten. En veel geduld.
Ze leerden de stof zo te draperen dat het een kuise japon werd, een sensuele bloes, een sexy jurkje, een ondeugend niemandalletje, een erotische nachtjapon.
Maar, eerlijk is eerlijk, hoe Vatjana ook haar best deed, en hoe ongeremd zij zelf liet zien hoe het kon, veel verder dan de kuise japon en een aardige wikkelbloes kwamen de meisjes niet. Daarom des te spijtig dat Vatjana Monieks poging niet opmerkte om Marjan een gewaagd decolleté te bezorgen. Want gewaagd was het. En sexy. Erg sexy. Maar niet in Marjans ogen. Één blik in de spiegel en Marjans veiligheidsspeld verijdelde Monieks poging. Maar leuk bleef het. En een belofte voor de toekomst. Dat ook.
Dan het huiswerk. Moniek keek er naar uit. Echt waar. Samen met Marjan aan het kleine tafeltje op hun kamer. Sommen maken. Een opstel. Woordjes leren. Elkaar overhoren.
Helaas voor Moniek. Er was reeds lang geleden anders beslist.
Dus toen het tijd werd voor het huiswerk en ze zich verscholen achter een berg van boeken, Moniek links, Marjan rechts, werd er op de deur geklopt. Zonder een reactie af te wachten kwam Tess binnen.
“Juffrouw Moniek, boeken mee, meekomen.”
En als verklaring tegen Marjan: “Voor je haar alles voor gaat kauwen, moeten we weten wat ze zelf kan.”
“Maar ik mocht haar helpen.”
“Je hebt haar al genoeg geholpen, nietwaar juffrouw Moniek?”
Moniek bloosde.
Ze zou toch niet....
Maar Tess keurde haar al geen blik meer waardig en verliet het kamertje. Haastig griste ze haar boeken en schriften bij elkaar, mikte ze in haar schooltas en snelde Tess achterna. Maar niet na Marjan een spijtige blik te hebben toegeworpen.
Met Moniek in haar kielzog daalde Tess naar de beneden verdieping af. Nog verder daalden ze. Eerst naar het gedeelte van de kelder waar ze de laatste weken had vertoefd, maar nu een smalle halfverduisterde gang in met aan het eind een tweede deur. Ze kwamen in een soort hal met links een ruimte met zwarte glazen wanden. Het leek op de kelderruimte waar ze de eerste nacht van haar verblijf op Het Instituut was opgesloten, en dat was het ook. Nu gingen ze echter direct rechts de tweede deur door. Tess liet haar binnen. Het was een sobere kleine kamer. Witte muren zonder versiering, zeil op de grond en links een houten tafel met stoel. Het enige opmerkelijke aan de kamer was de grote spiegel boven de tafel.
“Later krijg je hier je eten.”
En voor Moniek kon antwoordden, was Tess reeds verdwenen, de deur achter zich sluitend.
Ze was alleen.
Ze haalde even haar schouders op. Okee. Huiswerk in je eentje was saai. Maar kon ze tenminste bewijzen dat ze goed haar best deed. Niks geen afleiding.
Met een zucht verzamelde ze weer haar boeken en schriften om zich heen en viste de nog glimmende nieuwe agenda uit haar tas. Gelukkig dat Marjan er in geschreven had wat ze voor de volgende dag moest doen. Sommen maken. Moest niet te moeilijk zijn. En een opstel met de titel: Wat Er Gebeurde Toen Ik Per Ongeluk Een Afspraakje Maakte Met Twee Jongens Tegelijk. Die van Nederlands moest een leuke zijn.
Voor geschiedenis een hoofdstuk over de Hoofse Liefde. Leek ook spannend. Hoe jonkvrouwen alleen gelaten werden door hun ridders op kruistocht en dat toch overleefden. Ze bloosde even toen ze het bijgaande historische plaatje zag: duidelijk een kuisheidsgordel. Met uitleg hoe het te gebruiken.
Zo deden die ridders dat dus.
En voor Frans een nieuwe hoofdstuk, over de natuur of zo. Vast woordjes leren. Vervelend dat ze alleen haar franse boek niet bij zich had. Ook nog niet gezien trouwens. Tijdens de les had ze meegelezen in het boek van Marjan. Niet dat ze veel gelezen had. Of geluisterd. De klas en de meiden waren veel interessanter.
Hmm, ze zou maar eens beginnen met die Hoofse Liefde. Benieuwd of er iets in stond over hoe die dames dat zelf vonden. Met zo’n slot op je kutje. Snel de sommen er tussendoor. Zodat ze lekker veel tijd had om zich op het opstel te storten.
Al snel was ze druk aan het werk. Aandachtig las ze de tekst. Grinnikte zo nu en dan wat voor zich uit. Die middeleeuwers toch! Om vervolgens vlijtig te gaan zitten schrijven. Met het potlood een beetje krampachtig schrijvend: het moest netjes. Om daarna, het potlood in de mond, weer even voor zich uit te staren.
In de spiegel.
Recht in het gezicht van haar echtgenoot.
Maar daar had ze geen weet van.
“Een echt meisje,” mompelde hij, “een echt schoolmeisje......”
wie was nou al weer wie?
lijst met personages - opent in nieuw tabblad
en waar speelde zich het allemaal af?
het Gebouw - opent in nieuw tabblad
© Paul Gérard
 verhalen maken dromen waar 
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
zitten?