| Gepost op dinsdag 20 september 2005 - 10:10 pm: | 
|
|
Elke gelijkenis met bestaande personen berust op toeval.
Het begon allemaal met dit krantenbericht:
Nieuwe regels ter bevordering van de waarden en normen.
Door onze verslaggever Peter de Graaff
Den Haag, 1 juli 2005.
Nederland krijgt te maken met nieuwe regels. Doordat de Nederlandse bevolking zich heeft uitgesproken tegen de Europese Grondwet begin juni, heeft onze Minister-president Jan Peter Balkenende nieuwe regels uitgevaardigd voor het handhaven van onze waarden en normen.
Mede aanleiding voor de nieuwe regels zijn de voetbalrellen tussen Ajax en Feijenoordfans nabij het stadion in Rotterdam vorige week. De premier, die woonachtig is in de Rotterdamse regio, heeft zich groen en geel geërgerd aan het gedrag van honderden zogenaamde supporters. Mannen die blijkbaar niets anders te doen hadden op die bewuste zondagmiddag dan het gooien van stenen en stoeptegels naar agenten.
Vandaag werd daarom nog nét voor het zomerreces op grond van de Oorlogswet voor Nederland een decreet uitgevaardigd door Jan Peter Balkenende zelf. Hieronder volgt een gedeelte van zijn toespraak:
“Een ieder, die zich bevindt in Nederland of in één van de overzeese gebiedsdelen die behoren tot het Koninkrijk der Nederlanden is voortaan verplicht op zondagochtend een kerkdienst bij te wonen in de gemeente waaronder men voor de Burgerlijke Stand staat geregistreerd.Na afloop van de kerkdienst wordt ‘Onderwerping en Tuchtiging’ van de echtgenote of ongehuwde partner verplicht gesteld. Onderwerping en Tuchtiging van de partner bevordert het bedrijven van de liefde, het kalmeert de gemoederen en bevordert de correcte verhoudingen binnen het gezin.
Deze baanbrekende methode wordt ingezet teneinde mannen die op zondagmiddag niets anders te doen hebben dan zich op ernstige wijze te misdragen tot nuttiger zaken aan te zetten. Single vrouwen, die geen partner hebben, dienen zich te wenden tot single mannen. De overheid zal hiertoe integere begeleiders aanwijzen.”
Onze Minister-president voegde er nog aan toe, dat hij derhalve na de kerk op zondag zijn vrouw Bianca zal tuchtigen, waarna hij met haar de liefde zal bedrijven.
Ter controle van de voorgeschreven tuchtiging van vrouwen zullen er door de overheid geijkte digitale camera’s worden verstrekt, welke zijn voorzien van tijd en datum, die door de individuele burger niet kunnen worden aangepast. Deze camera’s zijn tevens voorzien van een irisscan en een bilscan, zodat voor 100% vaststaat dat het om tuchtiging van de vrouw gaat, zoals zij in het bestand van de Burgerlijke Stand voorkomt. Vóór 7 uur ’s avonds moeten de digitale foto’s van de billen van de gestrafte vrouw via internet zijn ingestuurd naar het Ministerie van Discipline in Den Haag. Indien deze digitale tuchtigingsaangifte niet juist en tijdig wordt verzonden, dan kan een boete worden opgelegd tot maximaal € 2.500 of vervangende hechtenis van maximaal 30 dagen.
Céline.
Céline was een zelfstandige vrouw met donker haar en donkere ogen. Ze was vrij klein, kleiner dan de meeste vrouwen. Toch was zij een opvallende verschijning. Als ze je met haar donkere ogen aankeek, ontstond er een dwingende, bijna dominante blik. Altijd ging zij verzorgd gekleed. Haar werk als belastingadviseur bracht dat met zich mee en mede door haar beroep was zij een dominante en zelfverzekerde persoonlijkheid.
Vandaag was er van die zelfverzekerdheid weinig te merken. Zij liep met haar oproep voor Tuchtiging en Onderwerping in de hand naar het adres aan de Overschiesche Kleiweg 353 in Rotterdam. De dwang- en strafbepalingen in artikel 60 en verder van de Oorlogswet voor Nederland schreven dat nu eenmaal voor.
Wat een stom gedoe, dacht Céline. Die lul van een Jan Peter met zijn nieuwe Strafwet. Afgeleid van de Oorlogswet, die hij zo maar per decreet uit kon vaardigen. Komt vast van zijn vrouw Bianca af, die natuurlijk de juridische gaten van onze wetten kent . Die trut bij wie zij jaren geleden tentamen ontslagrecht had gedaan aan de Erasmus Universiteit. Nota bene het enige tentamen waarvoor zij tijdens haar rechtenstudie gezakt was en alleen maar omdat zij uitsluitend het standpunt van de werkgever verdedigd had. Zij hoorde het die muts nóg zeggen: “Nee Céline, het arbeidsrecht is altijd een grijs gebied, in het tentamen ontslagrecht moet je zowel het standpunt van de werkgever áls van de werknemer beargumenteren.” En dat ze daardoor naar huis was gestuurd met een 4. Een 4 voor het vak wat zij voor haar gevoel nog het beste beheerste en waarvoor zij álle verplichte 125 arresten bestudeerd had. Ze probeerde nog bij haar docente een mondeling af te troggelen, maar nee hoor Bianca Hoogendijk was niet te vermurwen. “Nee Céline, het moet gewoon helemaal over.”
Die trut was vast masochistisch. Daar zag ze wel naar uit. Lag ze nu lekker bij haar dominant over de knie. Nou, het is te hopen, dat haar Jan Peter haar wel een beetje harder aanpakt dan een wekelijks aaibeurtje. Maar goed, nu was ze dus zelf aan de beurt.
Hoe heette die begeleider ook al weer? Peter de Graaff. Waar had ze die naam ook al weer eerder gehoord. Was dat niet die journalist die dat krantenartikel had geschreven? Dát is dubieus. Zo’n kerel die zelf dicht bij de eerste nieuwtjes zit en dan voor zichzelf de subjes eruit kiest. Maar goed, misschien kon ze nog een beroepsprocedure beginnen, voor nu moest ze het er gewoon mee doen en haar ‘correctie’ gedwee ondergaan. Ze was ooit wel eens eerder gestraft door een dominante man. Ze kende de klappen van de zweep, maar nu gierden de zenuwen toch echt door de keel.
Het huis had ze inmiddels gevonden. Een doodgewoon rijtjeshuis eigenlijk. Het huis lag wat verscholen achter de grote heesters in de tuin, dus echt naar binnen kijken, wat ze van te voren graag had willen doen, dat is er niet bij. Als ze voor de ramen naar binnen zou gaan gluren, dan zou ze geheid worden gesnapt en dát was in deze situatie niet echt de bedoeling.
Nog voor de ze de bel kon vinden, zwaaide de deur al voor haar open.
“Jij bent Céline”, zei een wat oudere, ietwat kalende man met een brilletje.
Zijn ogen staan wel vriendelijk, maar verder ziet hij er best streng uit eigenlijk, dacht Céline. Met hem viel vast en zeker niet te spotten.
“Kom maar binnen, je jas kun je aan de kapstok hier ophangen, je tas heb je niet langer nodig en je kunt direct door naar de badkamer op de eerste verdieping”, stak Meneer de Graaff al gelijk van wal.
“Je hebt toch zeker je kutje wel geschoren? Om dat te controleren en je hygiëne te beoordelen wil ik je eerst in de badkamer hebben.”
Zo hallo, die laat er geen gras over groeien, dacht Céline, ben ik al binnen godsamme. Wat een lul, duidelijk een volgeling van Jan Peter Balkenende. De toon was gezet.
De badkamer had ze snel gevonden. Het huis was niet zo groot en bovenaan de trap rechts vond ze de badkamer.
Wat een rare badkamer, dacht Céline.
Meneer de Graaff zag haar kijken en gaf haar het antwoord voor ze ook maar iets kon vragen.
“Die takellift die je ziet, dat is een handig ding voor de disciplinaire begeleiding van vrouwen zoals jij. Voor mij is het ook een handig ding om mij te kunnen douchen en baden. Je hebt het misschien nog niet ontdekt, maar ik heb een houten been en bedien mij van deze lift voor mijn eigen veiligheid.”
Voor het Ministerie van Discipline was het een pré dat ik over deze goed ingerichte ruimte beschik, vandaar.
“Zo laat je maar eens bekijken.”
Meneer de Graaff ging voor haar staan.
“Eerst zal ik je kleding en lichaam aan een licht onderzoek onderwerpen.”
Hij stapte naar haar toe, bekeek haar aandachtig en knoopte langzaam haar bloesje los. Een bh-tje met cup C werd zichtbaar.
“Zo, zo…. De borsten verstopt? Nooit gehoord dat die aan de man behoren?”
Hij keek haar strak aan en, omdat zij niet reageerde, maakte hij een dwingende beweging met zijn hoofd.
Céline begreep hem en blozend verwijderde zij haar bloesje, hing het aan het kledinghaakje in de badkamer en bracht haar handen naar haar rug om de sluiting van haar bh-tje te openen. Met ogen vol schaamte verwijderde ze het textiel van haar borsten.
Meneer de Graaff bekeek het tafereel met genoegen en strekte zijn handen uit om haar te betasten. Hij omvatte haar borsten, streelde zachtjes langs haar tepels en pakte deze tussen duim en wijsvinger, rolde ze voorzichtig.
“Heel aardig. Soepel en toch sterk – veerkrachtig …”
Hij kneep en trok plotseling fel aan haar tepel. Ze slaakte een harde gil en de tranen sprongen spontaan in haar ogen.
“Zo meisje, nu al tranen? Dit is nog niets vergeleken bij wat je nog te wachten staat.”
“Ja, draai je maar eens om. Til je rok op. Hup, tempo, ja, wat hoger. Toe maar…” Een vrij donkere panty verscheen, strak gespannen over haar stevige billen.
“Bah, een panty. Daar was ik al bang voor. Hoe smakeloos. Doe uit, doe je slip uit en buig je naar voren…, zet je handen maar op de rand van het bad.”
Hij onderzocht haar billen, streelde, kneep en klopte. Meneer de Graaff trok ze van elkaar en onderzocht haar schaamlippen. Controleerde met zijn vinger de vochtigheidsgraad van haar kutje en constateerde dat Céline al flink nat was geworden.
“Zo meisje, vind je het lekker? Dat is niet de bedoeling. Het is noodzakelijk dat je gehoorzaamheid en discipline bijgebracht wordt en om je daarin te begeleiden zal ik je strenger straffen dan wat je nog nét lekker vindt. Ik zie dat je zelf geheel volgens de opdracht je kutje al hebt geschoren, dus daar hoef ik verder geen aandacht aan te schenken. Geseling van je onderbuik en venusheuvel is ook onderdeel van mijn begeleiding en om de strokenzweep op je kutje goed te voelen, moet je daar wel geschoren zijn. Maar goed, zo ver is het nu nog niet, kom eerst maar eens mee naar boven naar mijn slaap- en strafkamer.”
“Eerst zullen we de nodige formaliteiten afwerken. Ik zal met deze camera een irisscan en een foto van je billen maken. Nu zijn je billen nog maagdelijk wit, maar ik beloof je dat dát straks heel anders zal zijn. Goed zo, fiscaalnummer, geboortedatum, overige gegevens, lengte- en breedtematen van de billen, alles is compleet nu.”
“Omdat dit je eerste keer is, wil ik eerst de huidgevoeligheid van je billen testen. Een belangrijk object voor de begeleiding, niet waar? Buig je maar eens gewillig over dit strafbankje. Een geweldig artikel moet ik zeggen. In de uitverkoop gekocht bij IKEA tegen een zacht prijsje, omdat de overheid op deze bankjes subsidie geeft.”
Meneer de Graaff ging naar een rek aan de muur, pakte tien zweepjes waarvan het koord steeds iets dikker werd. Hij nam de dunste. Strekte zijn arm. Sloeg. Bukte. En mat de dikte van de ontstane striem met een schuifmaat. Pakte een kleurkaart, met de kleuren lichtroze tot zwartrood. Bepaalde aan de hand daarvan ook de kleur van de striem. En schreef tenslotte alle resultaten zorgvuldig op.
Vervolgens nam hij het volgende zweepje. Waarop alle handelingen zich herhaalden. Zo werkte hij alle tien de zweepjes af.
“Prima. Zeven is optimaal. Een prima weerstandsvermogen mag ik wel zeggen.”
Hij legde de zwepen terug en pakte nu een cane, een lange, dunne en soepele rotan stok. Hij stelde zich naast Céline op, strekte zijn hand en bracht de cane met kracht op haar billen neer. Hij herhaalde dat in een rustig tempo twaalf maal, terwijl hij trefzeker en precies elke slag met een centimeter ruimte naast de vorige plaatste.
Céline schokte elke keer dat de cane neer kwam. Ook een gekerm ontsnapte haar bij elke slag en bij de vierde kon ze zich niet meer bedwingen en schreeuwde het uit.
“Ah, wat doet zo’n cane toch afschuwelijk zeer. U bent een sadist en een machtswellusteling meneer de Graaff.”
Na de laatste slag bleef ze stil liggen, luid nasnikkend, terwijl meneer de Graaff het ritueel van daarnet rustig en onbewogen herhaalde. Ook pakte hij nu een digitaal apparaatje waaraan een sonde was verbonden met een zuignapje. Overal mat hij daarmee de temperatuur van haar billen op.
“Tsja, Céline, pijn is geen doel op zich, het is een middel waarmee ik de andere partij duidelijk wil maken wie en wat ik ben en wat de onderlinge verhoudingen zijn. Het is een middel waarmee ik mijn macht uitoefen. Dat geeft me een verschrikkelijk goed gevoel, ook als er niets te corrigeren of te straffen is. Maar nu is er vanmiddag wel wat te corrigeren. Je hebt je vrijdagmiddag zondig gedragen door op je kantoor een seksverhaal te schrijven in plaats van gewoon je werk te doen.”
“Daarom ga ik je nu vastbinden. Strak, stevig, in een voor jou oncomfortabele positie. Geblinddoekt. Alleen je mond, je borsten en je kut zullen voor mij direct toegankelijk zijn. Dat je borsten en je kut altijd beschikbaar moeten zijn, dat spreekt voor zich. Maar ook je mond hoort in dit rijtje thuis. Je mond is net als je kut en je borsten rond van vorm en dat is niet voor niets. Je mondopening lijkt een smalle dwarse streep, maar is dat niet. Probeer het zelf maar! Zodra je je mond open doet, een beetje of wijd open, neemt je mond een ronde positie in. En dat is logisch. Je mond is niet alleen de opening voor voedsel, maar ook om een man te behagen. Om je lippen om zijn lid te sluiten, zachtjes te zuigen, te sabbelen en hem zijn genot te schenken. Zo heeft God het bepaald. God was tenslotte ook een man.”
Jezus, ook God er nog bij, dacht Céline. Wat een kutland. Het feminisme is zeker afgeschaft.”
De gedachte dat zij echter seksueel onderworpen zou worden aan meneer de Graaff wond haar wel degelijk op. Die caning had haar natuurlijk weer bloedgeil gemaakt. Als het maar pijn genoeg deed, dan werd ze daar ontzettend nat van. Eén van haar vorige vriendjes had al eens zijn verbazing uitgesproken dat zij van straf zó nat kon worden.
En daarom bond meneer de Graaff Céline vast op zijn bed. Haar armen en benen wijd, in de uiterste positie waarin hij haar kon krijgen. De blinddoek om haar overgave totaal te maken. Haar nek net over het voeteneind, zodat haar hoofd een beetje achterover hing. Perfect geschikt om hem te dienen. Hij boog met zijn stijve paal over haar heen, zodat zij hem helemaal in haar mond kon nemen. De enige bewegingsvrijheid die haar werd gegeven, was haar mond. Langzaam, krachtig zoog Céline aan het lid van meneer de Graaff. Voor hem voelde het zalig. Dit was het sublieme genieten. Pijn, seks, dominantie en macht werden volkomen met elkaar vervlochten. Het leven werd weer leuk, dankzij het CDA.
Dit verhaal werd geschreven voor een dominant, die een enorme hekel aan het CDA heeft.
|
|
    
MisTique
Beginnend lid
Bericht Nummer: 7
Aangemeld: 09-2005
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op dinsdag 20 september 2005 - 11:32 pm: |
|
geweldig! |
Wat een heerlijke fantasie heb jij, ik heb genoten van het verhaal! Komt er ook nog een vervolg?
groetjes
MisTique
|
Janneman
Oppasser
Bericht Nummer: 133
Aangemeld: 03-2004
Beoordeling: 
Stemmen: 1 (Waardeer!) | | Gepost op woensdag 21 september 2005 - 09:10 am: |
|
Heerlijk, wat een fantasie |
Waarde Denise,
Geweldig verhaal. Ik ben een tijdje wat druk geweest met andere zaken, maar terugkomen en dan zulke fantasievolle verhaaltjes aan te treffen is bepaald geen straf. [Op een site als deze is 'straf' natuurlijk een begrip dat zeer uiteenlopende emoties kan opwekken. Misschien moet ik voor sommigen onder U juist benadrukken dat het wel een straf was, een grote straf zelfs. Als U begrijpt wat ik bedoel.....;-)]
Altijd leuk Denise, die link naar de echte wereld. Mijn fantasie krijgt daardoor direct al een impuls, want ik ga me dan voorstellen hoe dit zou zijn in de praktijk. Hmmmm, helemaal niet verkeerd. Je zou er zelfs weer single voor worden.....
Janneman
Fantasie is belangrijker dan kennis - Albert Einstein 
| |
Rein
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 45
Aangemeld: 05-2004
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op donderdag 29 september 2005 - 09:58 pm: |
|
een toontje lager |
Hallo, Denise,
Het is wel goed, dat mevrouw Celine nu even een toon lager zingt. Hoewel: blijkbaar genoot ze er toch iets te veel van, tot dusverre. Het is grappig, dat je de reden van haar straf bijna aan het eind verklapt. Natuurlijk is het een erg speels en uitbundig en fantasierijk verhaal.
Groet, Rein
|
|
om mee te beginnen
bijzonder
Verhalen 
Verhalen
»
Zondag! 
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?