waarom stelen best helend kan werken
Terwijl ik de auto behendig in het parkeervak van de parkeergarage manoeuvreer, herhaal ik hardop de boodschappen die ik meende op het boodschappenlijstje te hebben gezet. In de hectiek van het alledaagse had ik wel alles zorgvuldig opgeschreven, maar toch het lijstje op de keukentafel laten liggen. Op een drafje loop ik de parkeergarage door, richting de lift die me vervolgens regelrecht naar de eerste etage brengt waar de supermarkt gelegen is.
Gedachteloos loop ik door de winkel, ik ken deze winkel erg goed, weet precies waar alles staat en heb binnen mum van tijd mijn karretje aardig vol. Afrekenen bij de kassa hoeft tegenwoordig niet meer. Bij deze winkel mag je zelf je boodschappen scannen en afrekenen. Geweldig vind ik dat! nooit meer de verplichting om overloos in de rij te staan of het risico te lopen bij de kassa te worden afgeblaft door een uit de kluit gewassen dreumes. Want hoe vrolijk ik soms ook kan zijn, eenmaal bij de kassa heeft al menig kassatrutje mijn stemming behoorlijk weten te verpesten.
Het zelf scannen is voor mensen zoals ik, dan dus ook een uitkomst. Al eerder had ik me afgevraagd hoe ze het controleren als ik bijvoorbeeld een paar producten te weinig zou scannen en daarmee dus niet zou afrekenen.
Dit idee bleef me bezig houden, waardoor ik onlangs de onbedwingbare drang voelde het gewoon eens uit te proberen.
Ik had een volle kar met boodschappen en scande één klein zakje Silvo kruiden niet. Als ik al betrapt zou worden zou men snappen dat ik dit kleine zakje gewoon over het hoofd had gezien. En inderdaad, niet veel later stond ik mijn auto vol te laden, inclusief een gratis zakje Silvo kruiden. Vandaag wilde ik iets groters doen, iets van meer waarde, maar nog steeds iets wat je prima over het hoofd zou kunnen zien. Het werden twee biefstukjes. Ik scande de overige boodschappen en legde de biefstukjes zonder te scannen ergens onderop. Na het betalen van het door de scan aangegeven bedrag, lukt het me opnieuw om de winkel te verlaten met ditmaal twee gratis biefstukjes! ‘Ha!’ denk ik trots op mezelf, 'volgende week eten we dus gratis rundvlees!'
In de auto belt Rick me op. Hij is al thuis en wil weten hoe laat ik thuis kom. Ik geef hem een geschatte tijd door en vertel vervolgens enthousiast het verhaal van de gratis biefstukjes, het diefstalvriendelijke scansysteem en de adrenaline die ik gevoeld heb bij het verlaten van de winkel. Rick blijft stil, maar Rick is altijd stil, dat is weinig bijzonder. Hij lijkt nauwelijks te reageren waardoor ik door ratel en hem trots vertel dit vorige week ook al gedaan te hebben met een zakje Silvo kruiden. In mijn enthousiasme heb ik niet door dat Rick mijn enthousiasme niet deelt. Tot het moment dat hij me ineens onderbreekt.
“Ik wil dat je nu regelrecht naar huis toe komt,” zegt hij beslist.
Door zijn toon en de ommezwaai van het gesprek loopt een lichte rilling over mijn rug. Zo heb ik Rick nog niet eerder gehoord, meestal is hij de rust zelve en erg dominant is hij al helemaal niet.
“Uhm nou Rick,” zeg ik enigszins onder de indruk, maar zeker niet van plan om gehoor te geven aan zijn wens.
“Ik ga eerst nog even naar de kapper en ik moet ook nog naar de dierenwinkel, daarna kom ik naar huis.”
“Als je dat allemaal binnen vijf minuten kunt doen, is het goed,” zegt Rick opnieuw op een toon die ik, achteraf écht veel serieuzer had moeten nemen.
Ik ga uitgebreid naar de kapper, laat mijn nagels doen en haal op de terugweg nog wat voer voor de parkiet. Thuis aangekomen, staat de deur al open.
“Wat een lieverd,” denk ik nog.
Met tassen vol boodschappen loop ik richting de woning, zet de spullen in het halletje en draai me om richting de auto, voor de laatste spulletjes.
Plotseling uit het niets voel ik een harde ruk aan mijn zojuist ingezette trendy hairstrengen.
“AUW!” gil ik verschrikt waarna ik vervolgens verbaal los tegen hem wil gaan, is hij nou helemaal gek geworden!
Maar als ik me omdraai zie ik Rick staan, hij is woedend! zijn ogen spuwen vuur, nooit eerder zag ik hem zo boos, hij lijkt bijna te briesen! Verrast en niet begrijpend waarom hij zo boos op mij is, grijpt hij me hardhandig bij m’n arm en sleurt me terwijl ik als een klein kind tegenstribbel mee naar de keuken.
“Jezus Rick!” roep ik nog verontwaardigd, maar daarna maakt hij dat ik weinig inbreng meer heb.
Midden in de keuken heeft hij een eettafelstoel klaargezet. Rick gaat er op zitten en laat mij voor hem staan.
Ik vind het stom en besluit ervan weg te lopen, waarna Rick hard en dwingend zegt: “Kijk me aan!, en haal het niet in je hoofd!”
Niet-begrijpend maar zeer geïntimideerd kijk ik hem aan. Een lange tijd zwijgt hij en kijkt hij me zeer doordringend aan. Ik wordt er erg ongemakkelijk van en net als ik besluit zijn vreemde gedrag toch wel erg onplezierig te vinden, pakt hij me in een korte ruk beweging op en voor ik het door heb, lig ik over zijn knie.
Nog voordat ik wat kan zeggen, volgt een enorme reeks harde klappen. Hard en uit volle kracht.
“Rick man! doe niet zo maf! ik ben geen klein kind meer!” sputter ik tegen.
Maar Rick lijkt Rick niet meer. Onverstoorbaar volgt een regen harde klappen die ik eerst nog wel kan opvangen maar die al snel maken, dat ik enorm mijn best doe om uit zijn greep los te komen.
Ik schop met mijn benen, draai met mijn lichaam over zijn schoot en ik voel hoe hij zijn grip op me lijkt te verliezen. Mijn verzet en de winst die ik lijk te hebben maakt dat ik nog meer mijn best doe om van zijn schoot los te komen.
Rick verliest het. Het lukt me om van zijn schoot af te rollen, waarna ik met een plof op de grond val. Eerst heb ik gevoelens van verontwaardiging, dan wordt ik overspoeld door gevoelens van boosheid en gekrenktheid.
“Jezus Rick! ben je gestoord of zo?”
“Ja, ik ben al die tijd gestoord geweest dat ik jou zo je gang heb laten gaan,” antwoord hij met nog steeds die rare toon in zijn stem.
“Broek uit!” vervolgt hij dwingend
“Maar Rick, come on!” probeer ik nog..
“Broek uit NU Simone!” zegt hij ditmaal zijn stem zwaar verheffend.
Ik herken hem niet meer, durf hem ook niet meer tegen te spreken en in een vloeiende beweging doe ik wat me wordt opgedragen. Binnen mum van tijd weet hij me weer in een snelle beweging over zijn knie te leggen, ditmaal wordt ik helemaal gefixeerd, ik kan geen kant meer op. Nu wetende wat me te wachten staat, wellen de tranen in mijn ogen op.
“Please, niet zo hard dan Rick, oke? alsjeblieft?” probeer ik nog jammerend.
Op de muur zie ik aan de schaduw van zijn arm dat hij zijn hand hoog boven in de lucht werpt om vervolgens met een enorme slagkracht op mijn blote billen terecht te laten komen.
“AUWWW!” Maar hierna lijkt aan de reeks harde klappen geen einde meer te komen.
Ik gil, krijs en huil zo hard ik kan. Niets helpt, onverstoorbaar deelt Rick zijn klappen uit. Pas als ik licht in mijn hoofd wordt en mijn billen het stadium van heftig branden hebben bereikt, stopt de regen aan klappen net zo plotseling, als dat ze begonnen waren.
Ik word door Rick overeind gezet en ondersteund omdat ik even niet zelfstandig op mijn benen kan staan. Hard huilend, snot wegvegend en niet begrijpend, probeer ik antwoord te krijgen op het waarom van deze behandeling.
“Wil je een slokje water?” vraagt hij geheel tegen mijn verwachting in.
“Nee, Rick, dank je, mag ik nu gaan?” vraag ik hoopvol.
“Nee schat, eerst maken we jouw pak slaag af” en voor ik goed begrijp wat hij zegt lig ik opnieuw over zijn schoot.
“Nee, niet nog meer!” smeek ik hem.
PATS!
“snap jij”
PETS!
“waarom”
PETS!
“jij”
PATS!
“op”
PATS!
“je”
PETS!
“blote”
PATS!
“billen”
PETS!
“krijgt?”
“Rick, stop! AUwwww, genade!!”.. er lijkt geen einde aan te komen.
Ik roep, smeek en huil, maar Rick is Rick niet meer.
Dan ineens stopt het toch. Ik voel aan mijn ademhaling dat ik buiten adem ben, Rick ook en ook al is hij gestopt, de pijn in mijn billen blijft. Zeer gekwetst en beledigd van dit staaltje tucht laat ik me van zijn schoot rollen. Alles doet pijn.
Rick staat op en gebiedt mij vervolgens aan de keukentafel plaats te nemen. Hij heeft nog steeds zijn strenge stem en ik durf hem nu niets meer te weigeren, niet nu.
Op de keukentafel ligt een kladblok en een pen.
“Ik wil dat je nu 500 keer opschrijft, 'ik mag niet stelen'.”
Dan pas valt voor mij het kwartje. Ah, daarom is hij zo boos!
“500 keer!!!!!” roep ik vol afschuw.
“Nu 600 keer,” antwoord hij pesterig maar zeer beslist.
“Oh,” vervolgt hij,” voordat ik het vergeet, je hebt slechts 20 minuten. En voor iedere zin die je niet af hebt krijg je een extra klap met de mattenklopper op je toch al getuchtigde blote billen.”
Ik raak overspoeld door complete paniek. Nog meer? Mijn hand trilt maar ik probeer geen seconde te verliezen en schrijf zo snel en leesbaar mogelijk als ik kan de strafregels. Het helpt niet dat mijn billen op de kruk enorm veel pijn doen, ik kan hierdoor bijna niet stil zitten. De gedachte aan nog meer klappen met de mattenklopper laat mijn pen over het papier vliegen. Nooit geweten dat ik zo snel kon schrijven. Het tellen van de regels doe ik niet, dat kost teveel tijd.
Op de achtergrond is Rick hoorbaar bezig met het zetten van koffie. In mijn ooghoeken zie ik hoe hij de mattenklopper klaar legt naast de strafstoel. Gevoelens van enorme spijt en berouw maken zich meester van me. Hoe had ik ook zo stom kunnen zijn om te stelen en dit ook nog eens tegen Rick te vertellen. Ja, straf had ik wel misschien wel verdiend, maar zo erg?
Na 20 minuten gaat de wekker, ik moet mijn pen neerleggen.
Rick neemt het kladblok en telt op zijn gemak en ondertussen zijn heerlijk geurende koffie drinkend de regels. Het tellen lijkt eeuwen te duren maar dan komt eindelijk het verlossende antwoord.
“Nou meisje, het ziet er niet best voor je uit. Slechts 310 regels heb je geschreven!”
“Wat?! Nee! Please Rick, ik zal het echt noooooit meer doen” smeek ik hem vol afschuw.
“Dat schat ik ook wel zo in” zegt hij op een toon die een vleugje cynisme en genot in zich lijkt te hebben.
“Maar maak je niet druk, lieve schat, de rest van je straf verdelen we gewoon over de rest van de week.”
“De hele week?” echo ik hem na.
En dan breek ik, ik kan alleen nog maar onbedaarlijk huilen, de schaamte allang voorbij, ongegeneerd, ontroostbaar en niet te bedwingen. Mijn lichaam schokt, ik lijk de controle helemaal over mezelf kwijt en verlang zo ontzettend terug naar de lieve altijd rustige en warme Rick. Hier aan de keukentafel voel ik me ineens zo kwetsbaar, zo fragiel, zo bestraft en zo ontzettend klein. Terwijl ik weg dreig te zakken in zelfmedelijden, vraagt Rick me om me opnieuw bij hem te melden.
Ik sta op en loop van de keukentafel naar de strafstoel waar Rick weer positie heeft ingenomen.
“Luister goed en kijk me aan,” eist hij opnieuw streng.
“Je hebt je schuldig gemaakt aan winkeldiefstal, niet één keer, maar je recidiveert. Hier staat gevangenisstraf op! Je hebt de Nederlandse wet overtreden! Je zou je baan kunnen verliezen! Een strafblad kunnen hebben! En je zou onze familienaam kunnen schaden! Begrijp je dat?”
“Ja, Rick, ik heb me dom, onvolwassen, onverantwoordelijk en inhalig gedragen, ik weet het.”
Tijdens het uitspreken van mijn schuld en berouw, durf ik hem niet aan te kijken, de schaamte is te groot.
“Dat klopt, je bent dom, onvolwassen, onverantwoordelijk en inhalig geweest,” herhaalt Rick.
“Maar erger, je hebt mijn baan, ons aanzien, een strafblad, onze toekomst samen en onze carriere in de waagschaal gezet voor een gratis zakje Silvo kruiden en twee biefstukjes!”
“En om te voorkomen,” vervolgt hij, “dat je ooit zo iets weer in je hoofd haalt, incasseer je gewoon je hele straf.”
Ik kan niet anders dan schuldbewust ja knikken. Wat ben ik inderdaad ongelofelijk dom geweest.
“Je loopt nu met je ontblote billen naar de boodschappentas, daar haal je de biefstukjes uit en die maak je perfect voor mij klaar, is dat duidelijk?”
Opgelucht dat ik niet met de mattenklopper krijg schud ik snel bevestigend mijn hoofd.
“Daarna,” vervolgt hij streng, “ga je in positie staan bij de strafstoel en neem je de eerste 20 klappen met de mattenklopper in ontvangst, duidelijk?”
“Ja Rick” antwoord ik hem, opnieuw de tranen in mijn ogen op voelen komend.
“Dan haal je voor mij een koud biertje, die maak je open en schenk je voor me in en opnieuw ga je dan in positie staan voor de volgende reeks van 10 klappen die je in ontvangst dient te nemen, duidelijk?”
De tranen stromen opnieuw maar ditmaal alsof er stiekem een kraantje is opengezet langs mijn wangen, wanneer stopt het... wanneer vind hij dat ik genoeg gestraft ben?
“Na deze reeks ga je douchen en zonder eten je bed in, geen biefstukjes voor jou vandaag, is dat eveneens begrepen?”
Ik schud mijn hoofd en verlang naar het moment dat mijn straf er op zal zitten.
“Daarna zit je straf er voor vandaag op, is dat duidelijk?”
Geheel aan zijn wil overgeleverd knik ik instemmend.
“Ik hoor je niet!” merkt hij streng op.
“Ja Rick”, antwoord ik hem.
“Goed zo meisje, zo zie ik je graag. Vanaf vandaag zal alles anders voor je gaan worden.”
Met een terneergeslagen hoofd loop ik naar de boodschappentas om de biefstukjes te pakken. Terwijl ik een bukkende beweging maak voel ik hoe ontzettend pijnlijk en gezwollen mijn billen aanvoelen. Het idee dat ik nu nog met de mattenklopper krijg is haast onverdragelijk.
Ik neem me dan ook voor, om echt noooooooit maar dan ook nooooooooooooooit meer iets uit een winkel weg te nemen.
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
Verhalen 
Verhalen
»
Twee biefstukjes 
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?