| Gepost op maandag 22 mei 2006 - 04:57 pm: | 
|
|
De Keuze - waarin Jonkheer Roderick zijn meisje uitkiest voor het dienstmeisjes-examen
De meisjes zaten al klaar toen hij samen met de andere Heren de zaal betrad waar hij zijn keuze zou maken. Ze hadden het gewone uniform van een dienstmeisje van het kasteel aan: het korte zwarte plooirokje, dat van achteren begon net boven de bilspleet maar dat aan de voorkant onder de band met het strikje een driehoekje openliet dat de onderbuik toonde, tot net boven het begin van de venusheuvel. De rokjes waren net lang genoeg om de billen van de meisjes te bedekken.
Boven het rokje droegen ze het dienstmeisjes-korset. Dat begon net onder de ribbenkast en snoerde de lijfjes van de meisjes strak in met veters. Bovenaan de korsetten zaten kwartcups, die de borsten of in sommige gevallen de borstjes van de meisjes iets omhoog duwden maar de tepels in de meeste gevallen net vrijlieten.
Het viel hem op dat meisje 8 bijzonder grote tepelhoven had, netjes opgemaakt met wat extra rouge, die voor een deel bedekt werden door de cups.
De zwarte lederen halsbanden met de ringen waren al aangebracht. Op hun hoofden hadden de meisjes nette witte kapjes in hun haren. Voor het doel van het examen waren de meisjes blootsvoets.
Ze zaten zedig op hun knieën op de plavuizen van de zaal, met hun rokjes netjes over de bovenkanten van hun hielen, de benen half uit elkaar gespreid en de met rode lippenstift opgemaakte monden iets geopend. In hun handen hielden de meisjes een bordje voor hun korset, waarop hun nummer stond. Hun ogen waren zedig naar beneden gericht – behalve misschien die van meisje 6 – hij merkte op dat ze even schichtig in zijn richting leek te kijken, haast onopgemerkt, voordat ze haar ogen weer neersloeg.
Hoewel hij wel wist wat hij te zien zou krijgen, was Jonkheer Roderick toch verrast door het ontbreken van de overige kenmerken van de normale dienstmeisjes van het kasteel: het brandmerk met de sierlijk bewerkte initialen van de Hertog op de linkerschouder was nog niet gezet, er zaten nog geen ringen door de tepels en hij bedacht zich dat ook hun kittelaars nog niet gepierced zouden zijn. De meisjes zouden misschien niet helemaal makkelijk zitten, want hij wist dat ze allemaal een tamelijk brede stop in hun anusjes zouden hebben. Verder waren alle meisjes zo op het eerste gezicht onbeschadigd: eventuele striemen van eerdere zweepslagen waren geheeld en er waren ook geen merktekenen achtergebleven van de ketenen die ze tijdens hun voorbereidingsperiode gedragen hadden.
In totaal telde hij 11 meisjes in deze lichting, genummerd van 1 tot en met 24. De tussenliggende nummers hadden de strenge selectie niet doorstaan en hij wist dat er tijdens het examen ongetwijfeld nog enkele meisjes zouden afvallen.
De meeste meisjes waren afkomstig uit de Heerlijkheid van de Hertog zelf. Over het algemeen waren de vrouwen van de Heerlijkheid te herkennen aan hun wat kleinere gestalte, met armen en benen die sierlijk en gespierd waren, maar waar weinig vet aan te bekennen was. Deze vrouwen hadden goudblond haar dat volgens de gewoonte van de streek lang werd gelaten en in dit geval vrij op hun rug hing. Het haar van meisje 6 had lange krullen, het haar van meisjes 1, 4, 8 en 23 was steil. Ze hadden lange, slanke halzen en uitgesproken sleutelbeenderen. Allemaal hadden ze een wipneusje, wat als bijzondere aantrekkelijkheid van de vrouwen uit deze streek werd beschouwd. Hun lippen waren over het algemeen welgevormd, hoewel iets aan de smalle kant.
Hij keek ook eens naar de andere meisjes. Sommigen zouden zijn gekocht van rondreizende handelaren in slavinnen, anderen waren misschien buitgemaakt door de legers van de Hertog en enkelen waren wellicht ook een geschenk van bevriende heersers. Maar hoe ze hier ook terecht waren gekomen, allen zouden gaan dienen op het kasteel, als zij hun examen met goed gevolg zouden afleggen.
Hij nam plaats op één van de zetels, die op een kleine verhoging voor de heren waren klaargezet, op korte afstand van de rij knielende meisjes. Hij liet zijn ogen dwalen over de anderen, waarvan hij wist dat ze uit verre streken waren aangevoerd.
Het eerst werd zijn blik getrokken door meisjes 10 en 11, die zoveel op elkaar leken dat ze waarschijnlijk zusjes waren. Zij hadden lang, sluik zwart haar, maar wat het meeste opviel was hun figuur. Deze meisjes waren duidelijk molliger dan de anderen. De kwartcups duwden hun volle boezems nog verder omhoog en tegen elkaar en de kleine, donkere tepels waren duidelijk stijf en gezwollen. Door het korset was de taille strak ingesnoerd, en daaronder waren brede heupen zichtbaar. Hij vermoedde ook dat de meisjes naar verhouding vlezige billen zouden hebben, die iedere bestraffing met gemak zouden kunnen doorstaan.
Ondanks dat hij als adelborst op het Kasteel was opgegroeid en wat gewend was, voelde hij toch enige beroering in zijn penis bij het zien van deze nieuwe lichting. Bijna onwillekeurig maakte hij het gebaar voor ‘rustig likken’ in de richting van het dienstmeisje dat achter zijn zetel geknield zat. Op haar knieën schuifelde zij om de zetel heen. Voor hem aangekomen tilde zij even bevallig haar rokje op, om hem de gelegenheid te geven desgewenst haar kutje te controleren. Daarna schoof zij tussen zijn benen, maakte voorzichtig de knoopjes van zijn voorflap los en begon rustig aan zijn ballen en langs zijn schacht te likken. Diverse andere Heren hadden intussen hetzelfde gedaan.
Tussen de anderen viel ook meisje 2 op: zij was een Afrikaanse schone, met volle lippen en een klein mopsneusje. Haar grote tepelhoven met duidelijk afstekende tepels gingen nauwelijks zichtbaar over in de rest van haar forse tieten. Zij had kroeshaar en net als meisjes 10 en 11 een voller figuur dan de anderen, met duidelijk een fors achterste.
Daar stak het achterste meisje in de rij, meisje 24, duidelijk bij af. Meisje 24 was een Aziatische schone, waarschijnlijk afkomstig uit de Koloniën. Zij had de kleinste en breekbaarste gestalte van allemaal, met dunne armen en benen en een smal figuur. In haar gezicht met de schuinstaande ogen vielen de volle lippen op. Waarschijnlijk was zij geselecteerd omdat zij ondanks haar kleine figuurtje toch borsten had van een heel aanvaardbare omvang.
Tenslotte bekeek hij de naast elkaar gezeten meisjes 15 en 16. Meisje 16 was een brunette, met haar in grote slagen en met een brede mond en volle lippen, een mond die uitermate geschikt leek om aan meerdere penissen tegelijk te zuigen.
Meisje 15 daarentegen was roodharig, met lange pijpekrullen en een bijna doorschijnende huid vol sproeten. Zij had een lange neus en borsten met heel kleine tepeltjes, die ook hard leken te zijn. Hij meende bij haar polsen toch nog een flauwe afdruk te zien van de ketenen waarmee nog niet zo lang geleden zou zijn vastgehouden.
Het was moeilijk om de leeftijd van de meisjes die voor hem opgesteld zaten in te schatten, maar oud konden ze niet zijn. Officieel moesten alle meisjes die op het kasteel dienden volgroeid zijn. Er was geen absolute leeftijdsgrens, mede omdat de geboorteregisters voor meisjes niet altijd even betrouwbaar waren. Geen van de meisjes leek hem ouder dan een jaar of 20. Dat kon ook moeilijk anders, omdat één van de vereisten was dat ze nog maagd zouden zijn.
Terwijl het meisje tussen zijn benen rustig doorging met likken, dacht Jonkheer Roderick na over wat hem de komende dagen te doen stond. Voor de 11 meisjes waren ook 11 examinatoren gekozen uit de jonge edellieden van het kasteel. Iedere jongeling mocht zelf een meisje kiezen om te ontmaagden. Omdat dit zijn eerste examen was, had hij de eerste keuze. De andere twee meisjes zouden hem door het lot worden toegewezen. Zo zou ieder meisje door drie examinatoren beoordeeld worden, in een periode van twee dagen. Iedere examinator was bij het eerste meisje vrij te doen wat hem het beste voorkwam, maar zou bij twee meisjes een bepaalde rol spelen.
Het stond de examinatoren vrij om het examen in hun eentje af te nemen of er anderen bij te roepen. De criteria voor het examen waren duidelijk, maar toch was een beoordeling altijd subjectief. Het belangrijkste was waarschijnlijk dat van alle meisjes blinde gehoorzaamheid werd verwacht. Alle meisjes zouden in de verleiding worden gebracht om ongehoorzaam of lui te zijn terwijl ze zich onbespied waanden. Dit was het punt waarop de minste meisjes werden afgekeurd. De voorbereiding en selectie waren beiden tenslotte streng geweest.
Een tweede belangrijk criterium was de bestrafbaarheid. Er was altijd wel een reden te vinden om een meisje te bestraffen, en niet alle meisjes ondergingen hun bestraffing met de juiste combinatie van schuldbewustzijn, deemoedigheid en gelatenheid.
Tenslotte was de neukbaarheid een belangrijk punt. Natuurlijk waren alle vrouwen in principe neukbaar, maar toch reageerden sommige meisjes veel minder goed dan anderen, en omdat de meisjes nog maagd waren viel niet helemaal van tevoren te voorspellen hoe ze zouden reageren. In principe moesten de meisjes zich niet alleen gewillig laten nemen, maar ook op gepaste wijze initiatief tonen tijdens het neuken.
Een onderdeel daarvan was ook hun vaardigheid in het lulzuigen. Tijdens de opleiding was dit onderdeel uitgebreid aan de orde gekomen en hadden de meisjes kunnen oefenen op houten en rubberen kunstpenissen. Hoe ze zouden reageren als ze een echte lul in hun mond kregen zou echter pas op het examen blijken.
Opeens weerklonk een gongslag door de zaal: de hoofd-examinator was aangekomen. De meisjes gingen snel plat op hun buik liggen, de benen gespreid en de armen bij elkaar boven hun hoofd, met het gezicht tegen de plavuizen gedrukt.
De examinatoren gingen snel staan. Het meisje tussen zijn benen aarzelde even wat te doen, maar omdat ze geen teken had gekregen om op te houden ging ze met haar mond omhoog en toen verder met haar werkje.
De hoofd-examinator was een wat oudere, kalende man van een jaar of 50 met een groot postuur en een forse bierbuik. Hij was een van de vertrouwelingen van de hertog. Hij zou toezicht houden op het examen en was gerechtigd om op ieder moment in te grijpen of mee te doen.
Bij een tweede gongslag gingen de examinatoren weer op hun zetel zitten en de meisjes namen hun oorspronkelijke geknielde houding weer aan.
Nu zou het gebeuren... hij voelde de spanning op zijn lul toenemen.
Nogmaals liet hij zijn blik over de meisjes dwalen...
Wie zou hij kiezen? Zij oog bleef hangen bij meisje 6, hetzelfde meisje dat eerder naar hem gekeken leek te hebben.
Opeens herinnerde hij het zich weer: hij had dit meisje eerder gezien! Hij herinnerde zich zelfs haar naam nog: tweede van Peer. In het Hertogdom was het gebruikelijk dat kinderen van boeren en lijfeigenen een volgorde-nummer kregen. Hun eigen naam kregen de jongens pas op hun zestiende, in een ceremonie op het kasteel. Meisjes werden hernoemd naar hun man of hun eigenaar, op het moment dat ze die kregen. Dienstmeisjes kregen geen eigen naam, al hadden sommigen wel een bijnaam zoals ‘lange tong’ of ‘vette kut’.
Tweede van Peer was het eerste en enige kind van boer Peer, maar omdat een meisje nooit Eerste kon heten werd ze tweede genoemd. Een paar jaar geleden leidde hij een groep dienaars van het kasteel, die de pacht van de boeren moesten innen. Tweede was hem in de jaren daarvoor al eerder opgevallen. Zij was enig kind, merkwaardig vlug van begrip voor een boerenmeid en van jongs af aan al levendig en leuk om te zien.
Daarom werd zij door haar ouders op handen gedragen en door iedereen in het dorp waar ze woonde veel teveel verwend. Alle dorpelingen vielen voor de charmes van dit jonge meisje. Daardoor was tweede veel vermeteler en ondeugender dan de andere meisjes en durfde zij mannen zelfs recht in het gezicht aan te kijken en brutaal weerwoord te geven als haar iets gezegd of gevraagd werd.
Uiteindelijk had haar dat niets opgeleverd, want een tijd geleden was de oogst bijzonder slecht geweest en was boer Peer niet in staat geweest om zijn pachtsom te betalen. Onder luid protest was tweede daarom als betaling in beslag genomen door zijn groep en meegenomen naar het kasteel, waar zij geplaatst werd in de opleiding tot dienstmeisje.
Zou dit kind tijdens haar opleiding voldoende manieren hebben geleerd om nu als dienstmeisje te kunnen dienen op het kasteel?
Het leek hem duidelijk: het lot had hem aangewezen om dit meisje haar bestemming te geven.
Toen de hoofd-examinator dan ook zijn naam zei, aarzelde Roderick geen moment: “nummer 6”, sprak hij met vaste stem.
(Wordt misschien vervolgd.)
|
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?