something borrowed, something blue
D. en V. schaarden zich bij het toekomstige paar.
D. was het die het contract van haar overnam, V. die haar van de kruk hielp.
En terwijl Hij Van Wie Zij Is achter haar toekeek, tekende Zijn Meisje beide exemplaren.
Daarna hoefde ze slechts te knielen, zodat Hij Van Wie Zij Is -over haar heen gebogen- het contract door zijn handtekening kon bevestigen.
De kruk werd weer door de bode weggehaald.
Zij bleven staan, nu aan weerszijden van de ambtenaar. Rechts Zijn Meisje geflankeerd door Slavin D., links Hij Van Wie Zij Is geflankeerd door Meesteres V.
Met een korte kuch maande H. van der H. de zaal tot stilte.
“Nu u, Zijn Meisje, alles heeft weggeschonken wat u bezit, en u, Hij Van Wie Zij Is, haar geschenk heeft aanvaard, zijn daarmee de Huwelijkse Voorwaarden voltrokken, en moogt u, Hij Van Wie Zij Is Zijn Meisje kleden.”
“Dat zult u doen volgens een oud gebruik en een nog ouder rijm:
Something old, something new;
Something borrowed, something blue.”
“Something old: dat staat voor continuïteit, de band met het verleden.
Waar heeft u, Hij Van Wie Zij Is, voor gekozen?”
“Ik heb gekozen voor het korset dat ik haar heb laten aanmeten, nu een jaar geleden.”
V. reikte hem het korset aan zodat hij het de zaal kon laten zien: simpel van snit en gemaakt van donkerpaars satijn.
Hij gaf het korset echter niet aan Zijn Meisje, maar aan V. terug.
“Wilt u haar inrijgen, en wilt u, D., haar daarbij helpen?”
Terwijl D. het korset van voren vastmaakte, begon V. systematisch de rijgkoorden aan te trekken. Langzaam zag het publiek Zijn Meisje’s taille smaller worden. En daarmee haar borsten uitdagender naar voren komen. Want het korset omvatte slechts haar taille en liet borsten en billen vrij. Met een paar laatste korte trekjes perste V. een paar kreuntjes uit Zijn Meisje en legde een strik in de lange paarse koorden, zodanig dat deze in vier strengen vanuit het midden naar beneden vielen.
Toen V. Zijn Meisje met haar rug vervolgens naar het publiek toe draaide, kon iedereen zien hoe vakkundig zij haar werk had verricht: niet alleen had haar taille nu de ideale vorm, de losse koorden van het korset reikten tot ver onder haar billen.
“Something new: dat staat voor optimisme en hoop, geluk en voorspoed in haar nieuwe leven.
Waar heeft u, Hij Van Wie Zij Is, voor gekozen?”
“Ik heb gekozen voor een nieuwe jurk, speciaal door haar op mijn aanwijzingen gemaakt, maar nog nimmer gedragen.”
Net zoals haar oude jurk was, is deze van fluweel, alleen nu donkergroen van kleur, prachtig passend bij haar donkerbruine ogen.
Samen met D. trok V. Zijn Meisje de jurk aan.
Een glimlach verscheen op het gezicht van Hij Van Wie Zij Is toen de vrouwen de jurk goed schikten: wat was ze mooi, Zijn Meisje. Hij gebaarde hen de jurk aan het publiek te tonen. Met een subtiel gebaar schoven ze Zijn Meisje naar voren terwijl zij zelf een stap opzij deden. Stilzwijgend maakte Zijn Meisje een reverance en presenteerde zich zo aan de zaal. Een zucht ontsnapte het publiek. Gevolgd door een tweede toen de vrouwen haar omdraaiden en zij deemoedig haar handen in haar nek legde.
“Toon de mogelijkheden van de jurk,” sprak Hij Van Wie Zij Is.
Beide vrouwen pakten een pand van de jurk en trokken het naar weerszijden. De jurk bleek van achteren open, zodat Zijn Meisjes billen werden ontbloot. Met een klein gebaar haakten V. en D. de panden van binnen vast en stapten zij weer terug. Even bewoog de stof statig heen en weer. Zijn Meisjes billen bleven bloot, prachtig door de stof omkranst.
“Draai haar om,” gebood Hij Van Wie Zij Is.
Met haar handen nog in haar nek draaide Zijn Meisje zich weer het publiek. Opnieuw streken de vrouwen langs de stof van de jurk, en opnieuw bleek zij twee lossen panden te verbergen. Ditmaal waren het de schaarse haartjes van haar driehoekje en de streepjes van haar schaamlippen die de jurk onthulden. Nog was dat Hij Van Wie Zij Is nog niet genoeg. Ook de stof op haar borsten werd open gestreken. Zo vormde zij een volmaakt beeld van het meisje dat niets meer bezat, gekleed in een jurk die duidelijk alleen als functie had de lichaamsdelen te benadrukken die hij meest van waarde achtte, maar daarmee nog steeds: ‘gekleed’.
“Mooi,” was zijn conclusie.
“Mooi,” beaamde H. van der H.
“Mooi,” zuchtte het publiek instemmend.
“Something borrowed: dat staat voor het delen van geluk, het zal haar er aan herinneren dat ze altijd bij haar vrienden voor hulp terecht kan.
Waar heeft u, Hij Van Wie Zij Is, voor gekozen?”
Hij beantwoordde de vraag met een gebaar aan hun getuigen.
Eerst stapte D. naar voren en knielde -op haar linkerbeen- voor Zijn Meisje neer.
Haar rechterbeen schoof zo onder haar lange rok vandaan en liet zien dat ze een enkelband droeg.
“Ik leen u mijn enkelbanden. Zodat hij u kan spreiden en er zo verzekerd van kan zijn dat u voor hem gespreid blijft. Net zoals hij mij eens spreidde en zekerde. Net zoals mijn Meester dat nog telkens doet.”
D. gespte de band los. Zijn Meisje bood haar rechterenkel aan, daarbij ondersteund door V., terwijl D. de band aan haar enkel bevestigde. Daarna wisselde D. van knie door even te gaan staan en bevestigde op dezelfde wijze de linker enkelband.
Het was nu aan V. haar haar bezit aan Zijn Meisje te lenen. Ze wenkte naar de zaal. Een man kwam bedeesd naar voren. Het was de slaaf van V.
“Jouw leen ik de polsbanden van mijn slaaf. Zodat je net als hij geketend kan worden als je met je handen niet dienen mag.”
Met een kort knikje gaf ze de man opdracht haar woorden uit te voeren. Snel verwijderde hij zijn banden, om die vervolgens weer aan de polsen van Zijn Meisje te bevestigen. Met een zelfde subtiel gebaar wuifde V. hem weer naar zijn plaats in het publiek, maar niet voor hem met een brede grijns toe te voegen: “maak je maar geen illusies, kleintje”.
Ze nam Zijn Meisje’s polsen in haar handen en inspecteerde de banden. Ze toonde de geboeide maar nog niet verbonden polsen aan Hij Van Wie Zij Is en keek hem vragend aan. Hij schudde van nee.
“Jammer,” antwoordde ze zacht voor zich uit en liet Zijn Meisje polsen gaan.
“Something blue: dat staat voor puurheid, liefde en trouw, en zal haar aan haar toewijding en gehoorzaamheid herinneren. Traditioneel is dat een blauwe kousenband.”
“Maar waar heeft u, Hij Van Wie Zij Is, voor gekozen?”
“Blauw is zij wel, achtbare heer, en tevens bedoeld om om haar dijen geschoven te worden, maar het betreft hier geen kousenband, daar het geen kous hoeft op te houden.”
Hij wenkte de bode en verzocht de getuigen Zijn Meisje klaar te maken voor het laatste kledingstuk.
Gedienstig werd de kruk weer klaar gezet. Nu hielpen de vrouwen Zijn Meisje er op plaats te nemen. Haar billen en kruis waren nog ontbloot, zodat ze niet haar jurk hoefden te verschuiven opdat haar billen stroef over het hout konden glijden.
Beide vrouwen gingen aan weerszijden van haar staan en grepen haar achterlangs bij haar bovenarmen vast. Met hun vrije hand duwden ze haar dijen nog verder van elkaar. Het publiek zag de roze schaamlippen gerimpeld op het rode hout. Ze keken Hij Van Wie Zij Is aan. Hij knikte goedkeurend.
Ze lieten haar dijen los en grepen beide haar in haar knieholte. Moeiteloos trokken ze haar bovenbenen nu hoog en zijwaarts op. Zo werd zij extreem gespreid getoond. Nu zag het publiek niet alleen haar lipjes -hoe groot waren zij en hoe mooi tekenden zij zich af tegen de roze huid van haar liezen- maar ook de open holte van haar kutje.
Maar dat was niet het doel van Hij Van Wie Zij Is, hoewel als bijkomend effect een aardige geste naar het publiek. Wat dan wel?
Hij toonde allen het kledingstuk. Kledingstuk? Het waren een paar koorden, blauw en dik, dat wel, maar vormeloos. Hij knielde voor Zijn Meisje neer. Zo kon hij haar het kledingstuk moeiteloos aantrekken, te meer daar de vrouwen Zijn Meisje’s voeten weer naar elkaar toebogen.
Door voor haar te knielen ontnam hij echter het publiek het zicht op dit schouwspel, dat met een zucht van teleurstelling reageerde. Hun teleurstelling was van korte duur. Want Hij Van Wie Zij Is bewoog zich vervolgens achter de vrouwen en trok het touwwerk strak tot in haar kruis. Even tilden V. en D. haar op zodat hij ook het achterste touwtje over haar billen trekken kon. Als finishing touch schikte hij de koorden zo langs haar lipjes dat aan weerszijden van beide lipjes zich één touw aftekende.
Met als resultaat: twee koorden langs haar open grotje en twee langs de blanke huid van haar liezen.
“Something old, something new;
something borrowed, something blue.
Ik verklaar hierbij de bruid gekleed,” sprak de ambtenaar plechtig.
De zaal applaudisseerde.
 voor Mijn Meisje
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?