| Gepost op woensdag 24 augustus 2011 - 03:03 pm: | 
|
|
Hoofdstuk 1: De brief
De brief
Esther keek op haar telefoon om te zien hoe laat het was. Nog even en het college zou afgelopen zijn, zodat ze naar huis zou kunnen. Verveeld krabbelde ze weer een aantekening op haar blad en luisterde naar de professor die een verhaal afstak over hoe belangrijk de lichaamstaal van een patiënt was. Dit was een van haar laatste colleges van haar eerste semester psychologie en dit was absoluut niet haar favoriete vak. Ze was dit jaar begonnen aan de universiteit en het beviel haar nog prima.
Opnieuw schreef ze wat op en keek toen eens om zich heen. Het was dinsdagmiddag en de collegezaal was halfleeg. Ze keek weer op haar telefoon en zag dat ze een berichtje had gekregen. Snel stuurde ze wat terug en keek weer naar de professor die zijn verhaal aan het afronden was. Met een glimlach sloeg ze haar boek dicht en borg haar spullen op in haar tas. De professor was klaar en Esther stond op. Snel verliet ze de zaal, liep door de hal naar buiten en pakte haar fiets. Een klein halfuurtje later stak ze de sleutel in de deur van haar kamerdeur.
Ze deelde het appartement in de studentenflat met twee anderen. Esther was met haar negentien jaar de jongste bewoner van hun appartement. Blijkbaar waren de anderen niet thuis, want het was akelig stil toen ze door de gang liep en de stapel post pakte. Ze greep haar eigen post er tussenuit en liet de rest liggen voor haar huisgenoten. Ze ging haar eigen kamer binnen, plofte neer op de bank en bekeek haar post. Er waren twee brieven van de universiteit, eentje van de belastingen, een foldertje. En een envelop die ze niet herkende. Esther bekeek hem kritisch. Haar naam en adres waren op de envelop geprint, maar zonder adres, ook niet achterop. Vreemd. Er bleek een velletje papier in te zitten, ook geprint.
‘Mevrouw de Jong, u bent geselecteerd voor een eenvoudige proef waar u een vergoeding van € 500 voor ontvangt. Mocht u hier gebruik van willen maken kunt u zich deze zaterdag om 12:13 melden bij onderstaand adres. Wanneer u niet aanwezig bent zal uw plaats vervallen en een andere kandidaat uw plaats innemen.’
Er stond geen groet of afsluiting onder, alleen maar een adres wat ze niet kende. Verbaasd keek Esther naar de brief en las hem nog eens door. Wie was deze persoon en waarom stuurde hij haar deze brief? Ze had nauwelijks vrienden in deze stad, dus wie zou haar zo’n bericht sturen? Het was vast een grap van een van haar studiegenoten. Ze legde de brief aan de kant en besloot er verder geen aandacht aan te besteden.
Maar na een paar minuten pakte ze de brief opnieuw en las hem nog eens door. Vijfhonderd euro was veel geld, zeker zo aan het eind van de maand. Ze was bijna blut en moest eigenlijk nieuwe kleren kopen binnenkort. Ze had nog geen bijbaan kunnen vinden in de stad waar ze nu woonde, dus had ze weinig inkomsten. Wat nu als het echt waar was en ze heel makkelijk vijfhonderd euro kon verdienen? Esther had wel eens gehoord over medicijnenstudies waar je honderden euro’s kon verdienen in een paar dagen, maar ze had daar nooit echt onderzoek naar gedaan.
Ze keek nog eens naar de brief en toen viel haar pas de tijd op. Wie sprak er nu af om dertien minuten over twaalf? Normale afspraken werden afgerond op kwartieren of minstens vijf minuten. Waarom zou ze daar om precies 12:13 moeten zijn? Misschien was het wel een groot bedrijf met een krappe agenda, waardoor ze per minuut werkten. Ja, dat zou het vast zijn.
Esther voerde het adres in bij Google Maps en kwam er achter dat het dicht bij de Duitse grens lag en dat het zich een aardig eindje van de bewoonde wereld bevond. Ze keek hoe bereikbaar het was met het openbaar vervoer, maar ze zou twee uur moeten reizen met de trein en de bus om vervolgens nog eens ruim veertig minuten te moeten lopen vanaf de dichtstbijzijnde bushalte. Wat was dit voor een bedrijf? Ze kon op Maps zien dat het inderdaad een bedrijf was, want er stond een groot gebouw met een flinke parkeerplaats en een hoop groen er omheen.
Twijfelend legde ze de brief weer naast zich neer en ging haar mail bekijken. Vervolgens ging ze wat eten klaarmaken en ’s avonds keek ze een film en ging hardlopen. De dagen die volgden deed ze gewoon wat ze altijd deed, maar die brief bleef in haar gedachten aanwezig en het liet haar niet los. Wat moest ze doen?
Het was zaterdagmiddag, 12:07. Esther stond bij een oud, gietijzeren hek dat haar afsloot van een groot terrein waar een oud gebouw stond. Aan het hek hing een scheef bordje “Laden en Lossen”, achter het hek liep een asfaltweg naar de fabriek op het terrein. Alles zag er leeg en verlaten uit, maar Esther was al zo lang onderweg geweest dat ze doorzette en het hek opende. Met een hoop gekraak bewoog het hek, zodat Esther er door kon. Ze liep naar het gebouw toe en probeerde een deur te openen, maar die zat op slot.
Met een zucht liep ze verder, terwijl ze wist dat het geen zin had. Iemand had een grap met haar uitgehaald en zou ongetwijfeld heel hard lachen als hij wist dat ze helemaal naar de middle of nowhere was gegaan voor vijfhonderd euro die ze toch nooit zou krijgen. Maar koppig probeerde ze de volgende deur en probeerde alle deuren die ze tegenkwam. Tot ze aan de zijkant bij een kleine deur kwam die open bleek te gaan. Verbijsterd bleef ze stil staan. Zou het dan toch?
Voorzichtig duwde ze de deur verder open en ze kwam in een klein, schamel verlicht hokje. Er stond een tafeltje met daarop een bak. Er boven hing een papier.
‘Wij raden u ten zeerste aan uw persoonlijke bezittingen in deze bak te doen. Alle elektronische apparaten, sierraden en andere kostbare voorwerpen.’
Het briefje was geprint en zowel het briefje als de bak leken daar nog maar net neergezet. Esther pakte haar telefoon en keek er op. Het was 12:13. Ze deed haar telefoon uit en legde deze samen met haar portemonnee in de bak. Ze had geen sierraden bij zich, dus liep ze naar de andere deur in het kamertje en opende die. De kamer waar ze toen in kwam had een grotere doos staan op een tafel, met daarboven een nieuw briefje.
Voor ze het kon lezen, hoorde ze ineens een geluid en ze keek net op tijd achterom om de deur achter haar te zien dichtvallen. Ze hoorde geluiden aan de andere kant, maar toen ze op de deur bonsde werd er niet gereageerd. De deur zat op slot. Onzeker keek Esther om zich heen en las toen het briefje.
‘Wij raden u ten zeerste aan om al uw kleding in deze doos te doen. Het is voor het verloop van het onderzoek beter om uw kleding hier achter te laten.’
Verbijsterd keek ze naar het papiertje en toen gleed haar blik door de kamer. Waar was ze in beland? Ze had al haar belangrijke spullen afgegeven in de vorige kamer, maar daar kon ze niet meer bij. En ze zou heus haar kleren niet zomaar uittrekken omdat dat op een briefje stond. Waarschijnlijk zouden in de volgende kamer een groep medestudenten staan die haar heel hard zouden uitlachen als ze dat deed. Ja, het was ongetwijfeld allemaal één grote grap van haar medestudenten.
Met die gedachte liep ze op de deur af, die open gleed. Het was een automatische deur, maar het viel Esther niet eens op. Toen ze de deur door was, bleek ze in een nieuw kamertje te staan. De deur schoof achter haar dicht en toen was het stil. Het was schemerig, maar ze kon aan de andere kant een nieuwe deur zien. Snel liep ze er op af en probeerde hem te openen. Dat lukte niet, want de deur zat op slot. Ze liep weer terug naar de deur waar ze doorheen gekomen was, maar ook die zat op slot.
Ze bonsde op de deur en begon te schreeuwen, maar ze stopte toen ze iets voelde. Het leek wel alsof er een lek zat, want er kwam water van het dak. Snel keek ze omhoog en zag dat er een netwerk van buizen langs het dak liep, waar in een steeds hoger tempo water uit begon te komen. Het duurde niet lang of ijskoud water stroomde hard naar beneden en maakte alles in de kamer nat. De muren, de vloer en Esther.
Het water drong door haar kleren heen en maakte haar nat tot op het bot. Het bleef maar stromen, terwijl Esther het koud begon te krijgen. Het water liep weg door een putje in de vloer. Ze ging op haar hurken in een hoekje zitten, met de armen om haar benen geslagen. De stortbui bleef maar doorgaan, het leek wel een eeuwigheid te duren. Toen hoorde ze een klik en ging de deur open. Snel schoot ze overeind en rende door het stromende water naar de deur toe.
Die kwam uit in een vierkante ruimte met een witte, plastic tuintafel in het midden. Drijfnat bleef ze staan en ze rilde van de kou. Er zaten geen ramen in de kamer, maar het licht kwam van twee TL-buizen aan het dak. Midden boven de tafel zat een opening in het gat en Esther liep langzaam op de tafel toe. De bovenkant van de tafel was warm en ze vroeg zich af hoe dat kon. Toen merkte ze dat er warme lucht uit het gat in het dak kwam.
Na de ijzige kou van net was deze warmte hemels. Snel trok ze haar bovenkleren, schoenen en sokken uit en ging voorzichtig op de tafel zitten, recht onder het gat. De warmte deed haar goed, zeker nu die koude en drijfnatte kleren van haar af waren. Langzaam ging ze liggen en zo voelde ze de opgewarmde tafel in haar rug en de warme lucht op haar buik. Ze ontspande zich en sloot haar ogen, tot ze plotseling een stem hoorde.
‘Welkom bij dit project, testpersoon. We hopen dat u een aangenaam verblijf heeft in onze onderzoeksfaciliteit.’
Toen ging het licht uit en werd het aardedonker.
Hoofdstuk 2: Verborgen fantasiën
Esther zag geen hand voor ogen, het was aardedonker. Zelfs de deuren hadden geen spleten waar licht door kwam. Het enige wat ze hoorde was het zachte geraas van de ventilator die warme lucht de ruimte in blies en het gekraak van de tuintafel als ze bewoog. Toen ze de stem gehoord had en het licht was uitgegaan had ze hard geroepen en op de deuren gebonsd, maar er was geen reactie gekomen. Na een tijdje rondgelopen te hebben had ze haar kleren opgeraapt en die op de tafel gelegd om te drogen. Vervolgens was ze zelf op het kleine stukje tafel dat overbleef gaan zitten.
Daar zat ze nu al een eeuwigheid. Ze had geen idee van tijd, want haar telefoon had ze afgegeven. Het leek wel alsof ze hier nu al uren zat, maar ze dacht niet dat het veel zou uithalen als ze op de muren en deuren zou blijven bonzen. Ze zat hier vast en ze moest maar hopen dat het allemaal een studentengrap was. Maar ondertussen begon ze zich echt zorgen te maken. Was dit zo’n experiment waarbij gekeken werd hoe mensen zich gedroegen onder extreme situaties? Of was het toch iets duisterders? Esther was erg beschermd opgevoed, maar ze was niet gek. Ze wist wat voor perverselingen er rondliepen op deze wereld en hoeveel jonge vrouwen er iedere dag vermoord werden.
“Beste testpersoon, wij hopen dat u niet te veel hinder heeft gehad van uw natte pak. Dat was het gevolg van uw keuze om uw kleren aan te houden. U zult moeten onthouden dat elke keuze die u maakt gevolgen heeft, want leert u dat niet bij uw studie? In enkele ogenblikken zullen wij verder gaan met het experiment.”
De stem was zomaar verschenen en stierf ook vanzelf weer weg, zonder dat Esther een idee had waar het vandaan kwam of wie het was. Het was een mannenstem, maar het leek wel alsof die vervormd was met een computer. Ze dacht na over de woorden die de man had gesproken. Haar natte pak had ze te danken aan haar eigen keuzes? Dat lag nogal voor de hand, want als ze haar kleren afgegeven had zouden die niet nat geworden zijn.
Of zat er meer achter? De man had het over haar studie gehad. Keuzes hebben gevolgen, dat was iets wat iedereen wist. Ze had het bij haar opleiding gehad over kinderpsychologie, hoe belangrijk het was bepaald gedrag te belonen of te bestraffen. Kon de stem dat bedoeld hebben? Dat ze helemaal niet nat geworden was als ze gewoon gedaan had wat haar gevraagd werd?
Snel stond ze op, waardoor de tafel heen en weer schommelde. Ze graaide een aantal kledingstukken van de tafel. De kleren waren nog steeds vochtig, maar het was beter dan in haar ondergoed verder gaan. In haar haast gooide ze een aantal dingen van de tafel, maar in het donker kon ze niet zien wat het was. Op de tast vond ze haar broek, die ze na wat worstelen aan kreeg. Toen vond ze een shirt, waar ze een tijdje moest voelen om te zien hoe ze hem aan moest trekken.
Net toen ze het shirt over haar hoofd trok hoorde Esther een geluid. Toen ze even later opkeek zag ze een fel licht verschijnen. Ze kneep haar ogen samen en zag toen dat het de deur was die open schoof. Onzeker bleef ze staan, maar er gebeurde niets. Op blote voeten deed ze een paar stappen naar de deur toe, maar durfde er niet zo goed door te gaan. Ze wist niet wat er zou gebeuren als ze door die deur zou gaan. Twijfelend bleef ze staan en keek om zich heen. Waarom zou ze niet hier blijven?
Toen kwam die gedachte weer naar boven. Goed gedrag wordt beloond, slecht gedrag wordt bestraft. Wat zou er gebeuren als ze hier bleef? Waarschijnlijk zou er dan weer iets naars gebeuren, misschien wel weer een nat pak. Of misschien mocht pas weg als ze alles doorlopen had en zou ze dus eindeloos hier moeten blijven als ze niet verder ging. Maar aan de andere kant, wat zou die nieuwe ruimte haar brengen? Hier was het in ieder geval war-
Terwijl ze dat dacht voelde Esther ineens een ijskoude luchtstroom. Verbaasd draaide ze zich om en voelde met haar hand in de lucht. Uit het gat in het dak, waar eerst warme lucht uit kwam, stroomde nu ijskoude lucht die haar deed huiveren. Ze besloot dat ze niet wilde wachten op wat er zou volgen, dus liep ze snel naar de deur toe. Daar kwam ze in een grote ruimte, met heel felle TL-buizen aan het dak. Dat was het eerste waar ze naar keek: het dak.
Aan dat dak zaten ook dikke buizen en grote stalen balken, maar ze kon het niet zo goed zien door het felle licht. Half verblind keek ze om zich heen en ze zag dat ze omringd was door spiegels. De spiegels stonden in een ronde, waar zij midden in stond. Ze keek naar de deur, maar die was dichtgegaan en ook die deur was aan deze kant een spiegel. Stil bleef ze staan, niet van plan om ook nog maar één vinger te verroeren uit angst dat er allemaal enge dingen gebeurden.
“Welkom testpersoon,” klonk er plotseling een stem en Esther liep van schrik een paar stappen weg en keek om zich heen om te zien of er verder wat gebeurde.
Maar de stem ging verder: “Het volgende onderdeel van het onderzoek bestaat uit een vragenreeks waar u mondeling antwoord op kunt geven. Allereerst, wat is uw volledige naam?”
Esther bleef staan waar ze stond en keek om zich heen. Ze zag zichzelf in de spiegels, op blote voeten in een strakke spijkerbroek en een verkreukeld shirt. Haar donkerbruine haar zat helemaal in de war en haar huid leek nog bleker dan het normaal al was. Aarzelend bleef ze naar haar evenbeeld kijken. Was het verstandig om antwoord te geven? Wat zouden ze allemaal met haar informatie doen? Maar het leek niet dat er een andere manier was om hier weg te komen, dus besloot ze maar gewoon alle vragen naar waarheid te beantwoorden.
“Esther de Jong,” zei ze zachtjes.
“Wij hebben uw antwoord niet verstaan, herhaal alstublieft wat u zojuist zei.”
“Esther de Jong,” zei ze nu harder en ze keek naar het plafond, alsof daar de man zat die haar vragen stelde.
“Goed Esther, de volgende vraag. Hoe oud ben je?”
“Negentien.”
“Welke opleiding volg je?”
“Psychologie, het eerste jaar.”
Waarom vroegen ze dat? De stem had in de vorige kamer verwezen naar haar studie, dus hoefde hij toch niet te vragen wat ze studeerde?
“Doe je aan sport?”
Esther aarzelde even. Wat had dit er mee te maken?
“Ja, ik loop twee keer per week hard en ik zwem soms.”
“Vertel eens wat over je jeugd.”
De vragen waren vreemd, ze leken geen verband met elkaar te houden. Waarom zouden ze iets over haar jeugd willen weten? Ze had helemaal geen zin om antwoord te geven op die vraag. Haar gedachten dwaalden af, terwijl het stil bleef. Ze dacht aan haar ouders, aan haar school en al die jaren die nu achter haar lagen. Na een tijdje begon ze langzaam te praten.
“Mijn vader was een zelfstandig ondernemer en maakte dus lange dagen. Mijn moeder bracht veel tijd door bij haar zussen en vriendinnen. Iedere zaterdagmiddag aten we patat en iedere zondag gingen we twee keer naar de kerk. Dat was mijn jeugd.”
Esther bleef stil en wachtte op de volgende vraag, maar die kwam niet. Langzaam ging ze op de grond zitten, in kleermakerszit. Tot in haar tienerjaren had ze deel uitgemaakt van een hechte gemeenschap die allemaal naar dezelfde kerk gingen, de enige die het dorp rijk was. Maar toen werd ze ouder en begon ze steeds meer te twijfelen aan wat de dominee vertelde, tot ze niet meer wist wat ze moest geloven. Uiteindelijk kwam ze tot de conclusie dat ze het niet wist en besloot ze dat er misschien geen waarheid was.
En nu zat ze op koud beton, midden in een verlaten fabriek terwijl ze omringd was met spiegels te denken over haar jeugd.
Plotseling klonk de stem weer: “Ik wil je een verhaaltje voorlezen, Esther. Het is geschreven door een meisje van een jaar of zestien. Het begint als volgt: ‘Het meisje keek met grote ogen om zich heen. De grote man sleurde haar overeind en bond haar polsen bij elkaar, waarna hij naar de kameel liep en het touw vastmaakte aan zijn zadel.’ Ik denk dat je wel weet hoe het verder gaat, Esther.”
Verbijsterd keek Esther voor zich uit. Hoe kon hij dat weten? Hoe kwam hij er aan? Dat was een verhaaltje dat ze een aantal jaren daarvoor geschreven had en het ging over een meisje van zestien die als slavin in het harem van een sultan terechtkwam. Na een verkrachtingsscène was Esther gestopt met schrijven, want haar geweten klaagde haar aan. Deze man hoorde dat verhaaltje niet te hebben, want ze had het nooit op het internet gezet of met iemand gedeeld.
Wat wilde de stem duidelijk maken? Dat hij haar net zo in zijn macht had als die sultan het meisje? Of misschien ging hij haar wel net zo behandelen als dat meisje, haar vastbinden en haar uiteindelijk verkrachten. Esther had het verhaaltje nooit afgeschreven; wat zou de stem doen om het af te maken? Zou ze hier nog wel levend uitkomen? Er was niemand die wist dat ze hier was, want ze had geen vrienden in de stad waar ze studeerde.
Waarom had ze eigenlijk niemand verteld dat ze hierheen gegaan was? Hoe kon ze zo stom zijn geweest om hierheen te gaan, alleen maar omdat haar vijfhonderd euro werd beloofd in een brief. Natuurlijk wist ze dat er gevaarlijke mannen waren, maar ze was opgegroeid in een vertrouwde en veilige omgeving. Die enge dingen gebeurden met anderen, mensen die ze niet kende. Maar die dingen gebeurden niet bij háár.
“Je hebt al eerder de keus gehad om je kleren achter te laten, we bieden je die nu weer. Het zou het beste zijn als je je volkomen uitkleedde en midden in de kamer zou gaan staan. Je hebt één minuut.”
Toen hoorde ze het duidelijke getik van een klok en snel stond ze op. Wat kon ze doen? Als ze het bevel zou negeren zou er vast weer wat naars gebeuren. Een snelle blik naar boven deed vermoeden wat dat zou zijn. Die buizen aan het dak waren vast niet leeg. Slecht gedrag wordt bestraft. Esther verwachtte niet dat de stem veel genade zou kennen als ze hem niet gehoorzaamde. Het was goed mogelijk dat ze een uur onder een ijskoude douche zou komen te staan, zonder dat er daarna een warme ruimte was om bij te komen.
“Een halve minuut.”
Als slecht gedrag bestraft werd, zou goed gedrag dan niet beloond worden? Snel besloot Esther de gok te wagen, ook al zag ze er vreselijk tegenop om zichzelf bloot te geven. Ze had weinig tijd meer voor haar minuut voorbij was, dus trok ze haar spijkerbroek en shirt uit. Aarzelend bleef ze staan en maakte toen haar beha los. Haar onderbroekje volgde en even later stond ze spiernaakt op het koude beton en liep ze snel naar het midden van de ruimte toe.
Esther wierp een hoopvolle blik op het dak, het leek droog te blijven. Stil bleef ze staan, maar ze voelde zich erg ongemakkelijk. Zonder kleren had ze geen enkele bescherming, ze was helemaal weerloos. Bovendien was haar bijna haar hele leven geleerd dat het verkeerd was om zonder kleren te lopen.
Aarzelend vroeg ze: “En nu?”
“Kijk naar beneden, daar zie je twee voeten geverfd op het beton. Zet daar je voeten op en vouw dan je handen in je nek. Blijf zo staan zonder te bewegen of te spreken.”
Ze keek naar beneden en zag daar inderdaad twee voeten geschilderd staan. Toen ze haar voeten er op zette, stond ze met gespreide benen. Het voelde erg ongemakkelijk, maar het was nog veel erger om haar handen in haar nek te vouwen. Ze was zo.. naakt. Zo weerloos. Maar ze had geen keus, want ze kon nergens heen en ze wilde niet weer een ijskoude douche. Daarom beet ze op haar lip en bleef koppig staan waar ze stond.
En terwijl ze daar stond gleden haar gedachten langzaam naar het meisje dat achter die kameel werd gebonden en als slavin niet meer was dan een speeltje van haar sultan.
|
|
    
Obs
Nieuw lid
Bericht Nummer: 1
Aangemeld: 07-2011
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op woensdag 24 augustus 2011 - 06:02 pm: |
|
Ik vind dat het verhaal heus mag gezien worden |
Hoi Ruben,
Ik vind je verhaaltje heel mooi. De spanning is heel goed opgebouwd en ik kan me goed voorstellen hoe zwaar dit voor Esther is. Ik ben benieuwd naar het volgende stukje en hoop dat je daar niet te lang mee zou wachten. En ergens doet ik het bijna in mijn broek, ikzelf zou dit niet aankunnen. Als ik niet wist dat dit een heerlijke bdsm-site was wist ik zeker dat ze het niet zou halen. Leuke stijl!
|
mkoo-tje
Nieuw lid
Bericht Nummer: 1
Aangemeld: 06-2011
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op woensdag 24 augustus 2011 - 06:26 pm: |
|
spannend! |
Hoi Ruben,
Heerlijk verhaal, alhoewel ik Esther wel wat naïef vind. Spanning is goed opgebouwd, ik wilde heel snel doorlezen. Ik hoop dat je snel je tweede deel plaatst, ben erg benieuwd wat Esther allemaal gaat meemaken.
|
Ruben^
Nieuw lid
Bericht Nummer: 2
Aangemeld: 08-2011
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op woensdag 24 augustus 2011 - 07:09 pm: |
|
Reacties |
Bedankt voor de reacties, ik zal het verhaal dus maar gaan vervolgen. Ik weet niet waar ik het verhaal anders moet plaatsen dan hier. Ik kan nog niet zo goed met deze website overweg, maar dat zal vast beter worden als ik hier vaker kom.
@mkoo-tje, dat ze naïef is hoort er bij en heeft een reden, maar dat zul je (misschien) vanzelf wel merken. 
Nogmaals bedankt en opbouwende kritiek is altijd welkom!
|
subjackt
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 64
Aangemeld: 07-2008
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zaterdag 27 augustus 2011 - 11:45 am: |
|
meer meer meer |
Ruben^, ik vind het een spannend begin van wat best eens een goed verhaal zou kunnen worden. Ik ben echt wel benieuwd naar hoe dit verder gaat.
Naar mijn mening mag je het laboratorium verlaten en mag je naar de normale site.
Als ik me dan toch wat opbouwende kritiek mag veroorloven....
Dat de afspraaktijd 12:13 typisch is, leg je de lezer helemaal uit. Dat is niet nodig, een beetje lezer snapt zelf dat dit ongewoon is (en dat de schrijver dit bewust doet).
De teksten van de briefjes vind ik nogal "gek". De formuleringen zijn eigenaardig. De instructies op het eerste briefje zijn bovendien niet duidelijk. Stel je bent vrouw, dan zou je zomaar een handtas bij je kunnen hebben. Stel dat daar inzit sleutels, giropasje, MP3 speler, flesje water en van allerlei optutattributen. Wat moet ik nou in de bak doen? De hele handtas (want "persoonlijke bezitting"), alleen de MP3 speler (want dat is een "elektronisch apparaat" en de rest niet) of iets ertussenin?
In de gegeven situatie krijg je door dat soort rare dingetjes een geloofwaardigheidsprobleem. Esther zit terecht vol twijfels over naar binnen gaan. Natuurlijk, het is fantasie en we willen haar allemaal graag dat gebouw in hebben, dus een beetje naïef zien we met liefde door de vingers. Maar als ze dan in haar eentje geplaagd door onzekerheid en een gevoel dat deze vertoning op z'n best een studentengrap is, dat kamertje in komt en dan zo'n mallotig tekstje leest... Tja, dan denk ik, die meid gaat never nooit niet dat gebouw in, die maakt rechtsomkeer en rent naar buiten nu het nog kan.
Dus voor een volgende keer, de suggestie om het zo plausibel mogelijk te maken dat ze doorgaat, ondanks het gevoel dat er allemaal niks van klopt. Een mogelijkheid zou kunnen zijn dat je haar eerst iets laat tekenen, een contractje met een mooie tekst, zodat ze erin gelooft dat ze die 500 Euro gaat beuren en dus gemotiveerd is om goed mee te werken.
|
Nitewriter
Beginnend lid
Bericht Nummer: 7
Aangemeld: 05-2007
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zondag 28 augustus 2011 - 12:53 pm: |
|
Een uitgebreide, schrijftechnische reactie |
Dag Ruben,
Een van de belangrijkste, en wellicht moeilijkste, opdrachten die je als schrijver hebt, is het creëren van geloofwaardigheid. Verhalen met personages die, ongeacht wat ze doen, bij de lezer zijn ‘willing suspenion of disbelief’ opheffen. De lezer moet bereid zijn, zijn normale scepsis (‘dit gebeurt echt nooit’ of ‘dat zou iemand niet doen’) opzij te zetten.
Een meisje van negentien dat onverwacht, van een volkomen onbekende, een uitnodiging krijgt om ergens op een afgelegen terrein op een vreemd tijdstip te verschijnen en daarvoor twee uur moet treinen en veertig minuten lopen is bepaald niet geloofwaardig.
Haar geldprobleem is daarvoor onvoldoende motivatie. Sterker, er wordt verteld dat ze nauwelijks inkomsten heeft en bijna blut is. Waarom (en hoe) zou ze dan veel geld aan de trein (kunnen) uitgeven voor een onbekend en mogelijk zelfs gevaarlijk avontuur?
Een bijbaan in de horeca (dat ze ‘m niet heeft, betekent dat ze harder had moeten zoeken) of een lening van haar ouders kan haar probleem ook oplossen, en op een veiligere manier.
Hoe dan wel?
Het conflict (haar geldprobleem) is op zich een goed uitgangspunt. Laat in de genoemde brief van de belasting nog een naheffing zitten die binnen bepaalde tijd betaald moet worden! Dat voert de druk lekker op.
Dan moet ze door de schrijver in een positie geplaatst worden dat er maar één manier is om van het geldprobleem af te komen, dat ze geen andere keuze heeft. Andere mogelijkheden moeten daarom uitgesloten worden. Ze heeft bijvoorbeeld al leningen lopen die ze niet af kan betalen, ze heeft al een goed betaalde bijbaan, maak de vergoeding voor deelname hoger etc. Op die manier maak je het handelen van het personage geloofwaardig(er).
Over wat je wel en niet vertelt
‘In een roman valt geen mus van het dak zonder reden,’ zei W.F. Hermans. Daarmee aangevend dat alles wat geschreven is, er staat met een bedoeling.
In een kort verhaal geldt dat nog meer. Schrijven is schrappen en overbodige informatie moet voorkomen worden. Overbodig is het als er later niet meer op teruggekomen wordt, of op een andere manier niet duidelijk wordt waarom het verteld is en niets toevoegt aan het verhaal.
Een paar voorbeelden;
Het noemen van de dinsdag, het sms-je in de collegezaal, vermelden van de medebewoners, film kijken en hardlopen.
Vraag je bij elk woord en elke zin af; Waarom doet mijn personage, wat ze doet? Wat draagt het bij aan het dramatisch effect van het verhaal? Waarom moet dit woord, deze zin en deze informatie erin?
En dan nog dit
Waarom een vervolgverhaal?
Bij veel vervolgverhalen heb ik het idee dat de schrijver geen idee heeft welke kant hij op wil gaan. Hij is onvoorbereid en in het volgende deel ziet hij wel weer verder. Het wordt op hetzelfde moment bedacht en geschreven. Dan gaat het van toeval afhangen en is het voor de schrijver onduidelijk waar het eindigt. Hij heeft zijn verhaal niet meer in de hand.
Een kort verhaal is een compacte eenheid van begin, midden en einde. Met een acuut conflict en een personage met een karakter dat niet anders kan dan dat conflict aan te gaan en waarvan maar een uitkomst mogelijk is.
En dat kan best tien pagina’s lang zijn, of drie. Als het maar een afgerond geheel is.
Een aardige site over schrijven, met veel tips: https://www.schrijvenonline.org
Happy writing!
Nitewriter
|
Richard
Nieuw lid
Bericht Nummer: 1
Aangemeld: 09-2011
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op maandag 05 september 2011 - 11:41 pm: |
|
Het vervolg? |
Ik vind het een zeer goed verhaal! Natuurlijk moet je wel mee kunnen gaan in de fantasie en je niet storen aan kleine onvolkomenheden. Waar is echter het vervolg gebleven? Ik heb het gezien en gedeeltelijk gelezen meen ik me te herinneren van vorige week? Zeker de moeite waard hoor!
|
liefje
Lid
Bericht Nummer: 17
Aangemeld: 08-2009
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op dinsdag 06 september 2011 - 02:52 pm: |
|
I want more |
Beste Ruben,
Ik heb net deel 1 en 2 van het Experiment gelezen en heb ervan gesmuld. Ik ben juist dol op vervolgverhalen, zeker als de spanning zo lekker wordt opgebouwd als in jouw Experiment. M.a.w.: ik wil het liefst nu meteen deel 3, 4, 5, enz., want ik ben reuze nieuwsgierig naar wat Esther te wachten staat en hoe ze dat ervaart. En natuurlijk ook naar de man die achter de stem schuil gaat en zijn drijfveren en relatie tot Esther.
Wat mij betreft, schrijf je dus lekker zo voort. Mij heb je in ieder geval te pakken...
Groeten, liefje
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
zitten?