Het huis met de blauwe deur
Het Safarov fonds - Hoofdstuk XVII / Vanja gaat tegen het oordeel van haar Meester in...
1
“We zijn bang dat als er niemand om ons heen is, er ook niemand aanwezig is.”
Anne Wilson Shaef
Op de eerste ochtend van hun terugkeer naar Trasimeno werd Vanja naast Marec wakker. Ze wierp een blik opzij en voelde een golf van warmte voor haar slapende Meester. De uitdrukking op zijn gezicht was zo schattig dat ze er wel een minuut lang naar bleef kijken. Deze fantastische man had haar leven gered, niet één keer, maar verschillende keren.
Ze hield zo veel van hem dat ze er bijna gek van werd. Soms had ze angstdromen, dan werd ze midden in de nacht rillend wakker, met de tranen nog in haar ogen, zo bang was ze, om haar minnaar en Meester te verliezen. Die diepgewortelde angst veroorzaakte onnodig gevoelens van jaloezie, zoals gisteren met Eline. Dat moest Vanja zien te vermijden in de toekomst, het was onredelijk om zich zo te voelen, dacht ze, daar had Marec gelijk in.
Hij ademde zachtjes door zijn neus en bewoog een arm. Jeezes, wat was hij toch een sexy man. Zou hij nog diep in slaap zijn? Ze keek van zijn ontspannen gezicht naar de digitale wekker op het nachtkastje. Die gaf 08:02 aan. Het zonlicht scheen al door de kieren van de gesloten luikjes en de cijfers van de wekker lichtten groen op in de half verduisterde kamer.
Was acht uur te vroeg om hem wakker te maken?
Ze keek naar het laken waaronder ze beiden lagen, zag iets opwindends wat haar aandacht trok en bevochtigde haar onderlip met het puntje van haar tong. Met een grijnsje rond haar lippen begon Vanja het laken van Marecs naakte lichaam te trekken. Langzaam en uiterst voorzichtig. En ja, hoor, ze had het goed gezien, Marec had een stijve. Ze keek er naar en genoot van de aanblik van de lange donkere pik met de fluweelzachte donkerroze top.
Vanja vermoedde dat hij een fijne droom had en Vanja besloot om het allemaal nog wat realistischer te maken. Dat zou haar Meester vast niet erg vinden. Ze reikte naar het haarlintje op haar nachttafeltje en gebruikte dat elastiekje om er haar lange haren mee in een knot te binden. Daarna vleide ze zich traag naast hem neer op het bed, geknield en over hem heen gebogen, zodat haar gezicht zich vlak boven zijn erectie bevond.
Ze boog zich nog iets naar voren en plaatste haar handen aan beide zijden van zijn heup. Dan pas likte ze het toompje van zijn ontblote eikel. Haar tong was nat en gleed er gladjes overheen. Er volgden nog een paar likjes, met onmiddellijk resultaat, want Marecs lange harde pik begon uit zichzelf te bewegen.
Hij leek nog een beetje dikker te worden en wipte reflexmatig naar omhoog. Vanja werd er door verrast en voelde hem zachtjes tegen haar onderlip aan tikken. Stilletjes gniffelend drukte ze een zoentje op de gevoelige eikel. Opnieuw volgde er een schokkerige beweging en hoewel het onnozel was, deed ze het toch. Vanja ademde haar warme adem op Marecs erectie en fluisterde:
“Je ziet me niet, mooie jongen, maar me horen en voelen kan je wel, hé?”
Na een paar nieuwe likjes over de harde schacht bewoog de penis op en neer, zodat het leek alsof hij enthousiast knikte.
“Ja, dat dacht ik wel.”
Ze lachte om haar eigen malligheid, krulde haar vingers behoedzaam rond Marecs balzak en voelde zijn ballen kleiner en harder worden in haar hand. Stukje bij beetje kropen ze omhoog in de krimpende balzak. Nu mocht ze vooral niet te overhaast te werk gaan, want dan zou hij wakker worden.
Ze tilde Marecs pik een heel klein beetje omhoog. Hij voelde zo hard als ijzer en lekker heet. Met het puntje van haar tong streelde ze langsheen de eikelrand, over de eikel zelf en rond het kleine spuitgaatje. Het was te donker om het voorvocht te kunnen zien, maar ze voelde het uit de eikel opwellen en proefde de zilte smaak ervan op haar tong en lippen.
“Mmmh… Mmmh,” hoorde ze Marec kreunen.
Hij bewoog zich, maar was nog altijd vast in slaap en Vanja week achteruit, zodat hij zijn lichaam vrij kon bewegen. Hij rolde zich op zijn zij, zodat zijn harde pik schuin kwam te staan, met de eikel half tegen de matras aangedrukt.
Moeilijk, maar haalbaar, dacht Vanja, terwijl ze ook op haar zij ging liggen en naast Marecs uitgestrekte lichaam positie innam. Haar knieën bevonden zich ongeveer ter hoogte van Marecs gezicht, maar haar mond bevond zich op precies de goede plek. Ze gebruikte één vinger om zijn erectie op te tillen en liet de gladde eikel in haar mond glijden. Er over wakend hem niet met haar tanden aan te raken, begon ze er heel zachtjes op te zuigen. Ze klemde de gevoelige eikel tussen tong en verhemelte, of tussen tong en wang, en oefende er zo lichte druk op uit. Telkens Marec een geluid of een beweging maakte, verminderde ze de druk. Dan hield ze zijn warme kloppende pik gewoon stabiel in dezelfde positie. Onbeweeglijk.
Maar dat kon natuurlijk niet eeuwig blijven duren en op een gegeven ogenblik voelde ze een van Marecs grote handen op haar blote billen. Hij was wakker. Een vinger aaide haar staartbeentje en verdween in haar bilspleet, waar hij steeds dieper naar omlaag gleed en pas tot stilstand kwam toen hij haar natte geslacht had bereikt. Het topje van zijn vinger speelde met haar glibberige lipjes en kietelde haar zwellende en gevoelige klitje.
“O, mijn lieve geile meisje.” Het kwam er uit als een langgerekte zucht. “Ik weet niet wat je daar allemaal aan het doen bent, maar ik wil absoluut niet dat je er mee ophoudt.”
Vanja maakte een geluidje. Het klonk als: “Mmmh…”. Marec vond het geweldig hoe ze er alles aan deed om het warme tintelende gevoel rondom zijn eikel niet te laten verloren gaan en liet dat ook merken. Ze hoefde ook niet meer zo voorzichtig te zijn met zijn pik, nu hij wakker was. Ze zoog doelbewuster en haar beweeglijke tong likte hem met meer overtuiging.
“Ja, dat is lekker,” hijgde Marec. “Ga door, ja… Ja! Hé, je hoeft het niet eindeloos te rekken, plaaggeest!”
Haar ogen glimlachten, maar haar lippen en tong bleven strelen en likken. Ze sabbelde op zijn vochtuitscheidende eikel tot Marec gelukzalig kreunend begon te spuiten. Vanja voelde het warme zaad in haar mond en ze slikte het gulzig naar binnen.
Het gaf haar altijd zo een goed gevoel om Marec op die manier te plezieren, want ze wist hoe fijn hij het vond als ze hem oraal bevredigde. En het vervulde haar met trots, dat ze hem hoorde zeggen, dat niets op deze wereld hem zo gelukkig maakte, als het gevoel van haar handen, haar mond of haar kutje rond zijn stijve pik.
“Dank u, Meester,” zei ze gevleid. “Was het zo lekker, dan?”
Marec reikte naar zijn nachtlampje en knipte het licht aan. Hij keek naar Vanja, naar hoe ze spiernaakt naast hem op het bed lag, liggend op haar buik en steunend op haar ellebogen en wiebelend met haar benen, de blote voeten in de lucht.
“Het was super! Maar nu heb ik zin in koffie, Herpoels,” zei hij, op een vragende toon. Zijn grote hand aaide over haar wang en streek er een zwarte lok opzij. “Wat jij?”
Ze glimlachte.
“Ik ook, Meester.”
2
“Uit liefde kan nooit iets slechts ontstaan.”
Martin Kojc
Iedereen ontbijtte samen en het was een gezellige boel. Perdita, Margot, Vanja en Marec zaten rond de ouderwetse keukentafel. De kokkin, een vriendelijke vrouw op leeftijd, serveerde hen toast, eieren, jam en vers geperst sinaasappelsap.
Margot vond het wel een beetje erg dat er geen choco was, maar Vanja beloofde haar om er straks te kopen. Nadat ze klaar was met eten, leunde ze achterover in haar stoel en ze keek met blije ogen om zich heen. Ze genoot van de fijne sfeer en van de knusse, huiselijke manier waarop de keuken was ingericht.
De kokkin, de keuken, het raam dat uitgaf op de goed onderhouden tuin, het waren allemaal dingen die herinneringen naar boven brachten. Vanja dacht terug aan de weekends die ze bij haar oma had doorgebracht, meestal in de zomervakantie, als haar ouders hadden moeten werken. Haar blik kruiste die van Marec, ze zag dat hij naar haar zat te staren en ze glimlachte naar hem.
“Zijn jullie allemaal klaar?” Marec keek hen vragend aan. “Dan gaan we een ritje maken.”
Iedereen knikte bevestigend en Perdita maakte aanstalten om de tafel af te ruimen.
“O, laat alles maar gewoon staan,” zei Marec. “De keuken is Graziella ’s terrein en ze heeft niet graag dat iemand anders zich er mee bemoeit.”
Iedereen volgde Marec naar buiten. Ocane, Claus, de gasten en de contractanten hadden het landgoed vanmorgen vroeg verlaten, dus ze zagen niemand op weg naar de garage.
“Iedereen instappen,” zei Marec, die achter het stuur van de Rolls was gaan zitten. “We gaan een kijkje nemen in Castiglione del Lago. Dat dorpje wordt onze nieuwe thuis.”
In het dorp aangekomen, gaf Marec hen een korte rondleiding. Als een volleerde gids leidde hij hen door de pittoreske steegjes. Hij toonde hen het gemeentehuis en wees hen waar de kleine buurwinkeltjes lagen en wat die zoal verkochten.
Margot en Perdita bleven achter bij mevrouw d’Avola, een gepensioneerde lerares met een Belgisch-Siciliaanse achtergrond die Vanja ‘s dochtertje Italiaanse les zou geven. Marec en Vanja namen plaats op het zonnige terras van het dorpscafé en bestelden er iets fris om te drinken.
“Het is hier mooi,” zei Vanja, om zich heen kijkend. De huizen waren klein, maar goed onderhouden, net zoals de straten en het pleintje zelf. Haast elke woning had bloemen op de vensterbank staan en de deuren en raamkozijnen waren beschilderd in zachte pastelkleuren.
Marec knikte. Zijn ogen keken naar haar gezicht, naar de vrolijke uitdrukking er op. Ze droeg haar haren in een staart en haar blote hals en schouders trokken zijn aandacht. Ze zag er goed uit, dacht hij, met een goedkeurende blik op haar behaloze borsten in het strakke rode topje. Daaronder droeg ze een nauwsluitende witte pantalon die de rondingen van haar heupen en billen mooi lieten uitkomen.
“Dat daar wordt ons huis,” zei hij, naar links wijzend. “Dat huis met die blauwe deur. Tegen volgende week zou het volledig klaar zijn.”
“Soms lijkt het allemaal een droom,” reageerde Vanja. “Een surrealistische droom.”
“Het is echt, Herpoels. Wat wij hebben, is echt.”
Ze glimlachte.
“Ik weet het, Meester.”
“Dat doet me denken, er zijn ook dingen die je nog niet weet,” zei Marec geheimzinnig. “Wat je hier voor werk zult moeten doen.”
Vanja fronste vragend haar wenkbrauwen.
“Werk, Meester? Hier in het dorp?”
Hij schudde zijn hoofd.
“Niet hier, ik bedoelde in Trasimeno. Ik wil dat jij Ocane vervangt en de leiding van het landgoed op je neemt, toch wat de gasten en de contractanten betreft.”
“Ik, Meester?” Vanja reageerde geschrokken. “Maar… maar Ocane zal woest zijn!”
“Daar hoef jij je geen zorgen over te maken. Het is allemaal al geregeld. Ocane is vanochtend naar België vertrokken om er het administratieve centrum van het fonds te leiden.”
Vanja was sprakeloos. Ze kon haar oren niet geloven. Zij die Ocane zou gaan vervangen? Wat een ongelofelijke speling van het lot. Ze wist dat Marec haar nauwlettend in de gaten hield, maar ze kon haar verbijstering niet voor hem verbergen.
“Wat is er, Herpoels? Komt mijn voorstel als een verrassing?”
“Euh… ja, toch wel een beetje.”
“Je kunt het,” zei Marec. “Ik geloof in je, Vanja. Jij bent in staat om Trasimeno vanuit een andere invalshoek te bekijken en er opnieuw een leuke plek van te maken.”
Vanja mompelde een bedankje, sloeg verlegen haar blik neer en schoof haar stoel een weinig naar achteren. De stoelpoten maakten een krassend geluid op de stenen ondergrond. Ze richtte zich op.
“Ik ga naar het toilet.”
“Oké,” zei Marec, die ook opstond. “Dan loop ik even tot bij de auto om er de dossiers op te halen.”
“De dossiers, Meester?”
“Van de contractanten. Het zijn er zes in totaal. We kunnen die samen doornemen en dan beslissen welke vier er mogen blijven. We gaan onze contractanten hoe dan ook strenger screenen in de toekomst, want ik wil geen tweede Annelies Staelens.”
Vijf minuutjes later kreeg Vanja de dossiers van de contractanten onder ogen. Marec zat naast haar en begon met het openen van de dossiers van de mannen, twee kartonnen fardes. Ik elke farde zat een persoonlijk rapport met achtergrondinformatie, maar ook tevredenheidenquêtes ingevuld door de gasten, en enkele foto’s van de man in kwestie.
“Ze lijken me allebei geschikt,” zei Vanja. Ze grinnikte. “De ene ken ik niet, maar Luigi Jacobo ken ik maar al te goed.”
Marec grinnikte.
“Luigi is een jongen uit de streek,” zei hij. “Ik geloof niet dat hij een risico zou kunnen vormen. Geen drugsmisbruik, geen geweldpleging, niets van dat kaliber. We zullen die andere weg sturen, zijn schuld is toch bijna terugbetaald.”
Vanja zei niets, ze knikte alleen maar. Die twee net opgenoemde criminele feiten hadden ook in haar eigen dossier gestaan, dacht ze, en Marec wist dat. Hij had zijn gevoelens voor haar lange tijd onderdrukt, precies omwille van haar veroordelingen, en omdat hij zo een diepgewortelde haat voelde tegenover alles wat met druggebruik te maken had.
Ze zag hoe hij naar het stapeltje met de dossiers over de vier vrouwelijke contractanten reikte. Hij legde die voor hen op het terrastafeltje, sloeg het bovenste mapje open.
“Ik wil het graag anders doen, Meester,” zei ze, met een blik op de foto van de eerste vrouw, dat was Chloé, een knappe mulattin met kort krullend haar en grote amandelvormige ogen. “Trasimeno besturen, bedoel ik. Anders dan Ocane.”
“Dat mag,” reageerde Marec. “Wat had je in gedachten?”
3
“Geduld is de kunst van het hopen.”
Vauvenargues
Vanja wierp een blik op Marecs stapeltje met dossiers. Elk van deze mapjes vertelde het verhaal van een vrouw. Er stond in wie ze was en wat ze gedaan had voor ze in Trasimeno was aanbeland. Vanja slaakte een zucht.
“Voor Ocane waren de contractanten nummers,” zei ze. “Er waren er ook te veel, waardoor alles zo onpersoonlijk en afstandelijk werd. Ik vind vier mensen voldoende en ik wil hen echt goed leren kennen. Ze moeten zich hier thuis voelen.”
Marec wreef over zijn kin.
“Vier? Drie vrouwen en Luigi?”
“Ja,” antwoordde Vanja. “Een nadeel is dat ik de gasten niet altijd op hun wenken zal kunnen bedienen, maar dat kan net zo goed een voordeel zijn.”
“Een voordeel?” Marec grinnikte. “Dat moet je me dan toch eens uitleggen, Herpoels.”
“Geduldig wachten op iets lekkers, kan de smaak ervan aanzienlijk verbeteren, Meester.”
“Ja, dat is waar.”
“De hele procedure om iemand te ‘boeken’ zal spannend gemaakt worden,” ging Vanja verder. “Een gast die nadenkt over wat hij of zij precies wil hebben, zal zich al behoorlijk opgewonden beginnen te voelen, en dan heb ik het nog niet eens over het formuleren van specifieke wensen of opdrachten die men heeft met betrekking tot de contractant. Ocane besliste al die dingen zelf, maar waarom zou ik de gasten dat pleziertje ontzeggen?”
Marec lachte hardop.
“De manier waarop jij denkt, bevalt me.” Hij legde zijn hand op haar been en gaf er een kneepje in. “Hah! Ik zei je toch dat je het zou kunnen?”
“Dank u, Meester,” mompelde Vanja, terwijl ze het tweede dossiermapje opensloeg en de inhoud ervan vluchtig begon door te nemen. Ze wierp een blik opzij, naar Marec die naast haar zat en ze vroeg hem of hij het zou zien zitten, om het appartement in het poorthuis te sluiten, en om die vreselijke schandpaal op de binnenplaats te laten weghalen.
Vanja wilde er liever een soort van recreatieruimte van maken, een grote ruimte vol toestellen en spellen, waar de gasten zich met een contractant naar keuze konden terugtrekken. Men zou de ruimte kunnen reserveren, zo zei ze.
Marec vond dat een goed idee en stemde meteen toe. Vanja straalde van trots onder de warme geile blikken die hij haar toe wierp, maar bij het openen van het vierde en laatste dossiermapje, verbleekte ze. De haartjes in haar nek gingen recht overeind staan en ze had het gevoel dat iemand haar zojuist een elektrische stroomstoot had toegediend. Het gezicht dat haar van op de foto aanstaarde, was dat van Tinne! Ja, er bestond geen twijfel over… Die vrouw was haar vroegere celgenoot Tinne Cootmans, dacht ze, terwijl ze met ogen vol ongeloof naar de foto van de mooie blonde Tinne keek.
Haar reactie was ook Marec niet ontgaan.
“Wat scheelt eraan, Vanja? Je kijkt alsof je zojuist een spook gezien hebt.”
“Ik… ik ken dat meisje,” stotterde ze, met het topje van haar wijsvinger op de foto. “Zij heeft me over het Safarov fonds verteld. Dat is Tinne Cootmans, mijn vriendin en mijn celgenoot in de gevangenis. Maar… maar… ik dacht dat ze in Ibiza woonde, bij haar vriend, een discotheekeigenaar.”
Marec fronste een wenkbrauw en bladerde wat door het dossier.
“Het is een mooi meisje en de klanten zijn erg tevreden over haar,” zei hij aarzelend. “Maar ze werd al twee keer veroordeeld en opgesloten, één keer voor drughandel. Nu werd ze opgepakt voor diefstal. Die Cootmans is pas twee weken geleden uit de gevangenis ontslagen. Wat mij betreft, vormt ze een risico. Ik vind het geen goed idee om haar in Trasimeno te laten blijven, Vanja. Het zou tot vreemde en vervelende situaties kunnen leiden.”
Vanja fronste haar voorhoofd.
“Tinne is altijd een goede vriendin voor me geweest, Meester. Het feit dat ze hier is, betekent dat ze op de één of andere manier in de knoei zat.”
“Ja,” zei Marec nors. “Het staat in haar dossier. Ze werd opgepakt in de luchthaven met veertigduizend euro en een zak gestolen juwelen in haar handbagage. Ze had het spul gestolen van Gerald Meersen, haar ex-vriendje. De jongens van Ysebaert hebben haar schuld vereffend, want die Meersen is een gangster met een kwalijke reputatie. Een kerel die tot alles in staat is om zijn geld terug te krijgen.”
De stilte was te snijden en Marec voelde meteen dat zijn subje het niet met hem eens was.
“Ik zou haar toch graag hier houden, Meester. Mag Tinne in Trasimeno blijven?” Vanja keek hem smekend aan. “Ik zal met haar praten, Meester, ze zal zich voorbeeldig gedragen, dat beloof ik u. Alstublieft?”
Hij schudde zijn hoofd.
“Nee. Ik vind het geen goed idee.”
“Toe, Meester? Tinne is oké, echt waar.”
Er verscheen een strenge blik in Marecs donkere ogen. Hij had er geen goed gevoel over, maar als zij bereid was om haar nek uit te steken voor die Cootmans meid, wilde hij Vanja wel het voordeel van de twijfel gunnen.
“Goed dan,” bromde hij. “Met tegenzin en op jouw verantwoordelijkheid, Herpoels. Als jouw vriendinnetje zich misdraagt, deel jij in de klappen, dat je dat maar weet. Ik zal je straks alvast een voorproefje geven van wat je te wachten staat, mocht er zoiets gebeuren, vooral omdat je blijkbaar mijn oordeel in twijfel trekt.”
Vanja knikte.
“Tinne zal zich niet misdragen, Meester,” fluisterde ze. Even aarzelde ze, maar toen bevochtigde ze haar lippen met haar tong en vroeg: “Euh… en ik wil u graag bedanken voor dat voorproefje waar u het over had. Ik verheug me er al op, Meester.”
Marec keek haar onderzoekend aan.
“Ik meende dat van die klappen. Over zulke dingen maak ik geen grappen. Denk jij dat ik er grappen over maak, Herpoels?”
“Euh… nee, Meester.”
“Je bent gewoon geil. Daarom solliciteer je naar een afranseling en een stevige beurt, toch? Als het zo is, wil ik het je horen zeggen. Zeg het, Vanja. Hardop.”
“Ja, Meester, ik ben geil. Vreselijk geil zelfs.” Vanja slikte en voelde het bloed naar haar hoofd stijgen. “Ik ging tegen uw oordeel in wat Tinne betrof, maar ik wil graag boete doen voor mijn tegendraadsheid. Ik ben nu al aan het vloeien, Meester. Het vooruitzicht om mij aan uw slagen en liefkozingen te onderwerpen, windt mij meer op dan eender wat. O, ik wil het zo graag! Zo graag, Meester!”
Marec glimlachte en zijn mond vormde een brede grijns. Hij stak zijn hand op, wenkte de ober en vroeg hem om de rekening. Nadat hij betaald had, wierp hij een blik op Vanja. Haar wangen vertoonden een blos. De blik en de vochtige glans in haar donkergroene ogen verraadde haar hunkering en opwinding.
“Kom, sletje van me,” zei hij, haar bij haar arm grijpend. “Onze nieuwe woning is nog niet volledig klaar en bemeubeld, maar voor wat ik met jou van plan ben, heb ik geen meubilair nodig.”
4
“Veel zwaarder schijnt de straf die wordt opgelegd door een zachtmoedig man.”
Ovidius
Hoe dichter ze het huis met de blauwe deur naderden, hoe meer Vanja ‘s opwinding toenam. De luiken waren gesloten en op de vensterbank stond een lange rechthoekige bak, waar gele, rode en blauwe bloemen in groeiden. Ze keek naar Marec, die de sleutel in het slot stak en de deur opende.
“Naar binnen, jij,” zei hij op een strenge toon.
Ze stapte als eerste over de lage drempel en kwam meteen in wat de woonkamer zou worden. Er lag een dun laagje zand op de mooi betegelde vloer en er hing nog een vage een verflucht in de ruimte. Opeens voelde ze Marecs hand boven haar billen. Hij gaf haar een duwtje in haar rug.
“Doorlopen, geil sletje. Daarlangs, zie je de deur? Gewoon mooi rechtdoor.”
Vanja opende de tussendeur en kwam in een volledig afgewerkte en gemeubelde keuken. Hier hing geen verflucht, maar een lekkere frisse geur van bloemen.
Een flinke bos donkerrode rozen stond in een matglazen vaas op de lange massieve keukentafel. Het grote raam zorgde voor een feeërieke lichtinval en gaf uit op de goed onderhouden tuin. Buiten klonk het kwetteren van vogels, die elkaar waarschuwden voor een grijze gestreepte kat die tussen de struiken door sloop. Tussen het overdadige groen van gazon, planten en bomen, lag een klein buitenzwembad. Het tuinmeubilair stond er ook al, maar de stoelen en de tafel zaten nog in de plastic verpakking.
“Schoenen en kleren uit, Herpoels,” hoorde ze Marec zeggen. Ze draaide zich naar hem om en zag hem naar het aanrecht wijzen. “Leg alles daar maar op een stapeltje.”
Ze deed haar schoenen uit, wurmde zich uit haar witte pantalon en trok haar topje over haar hoofd. Ze droeg nu enkel nog de hemelsblauwe string die Marec die ochtend voor haar had uitgezocht. Haar hoofd voelde licht aan, haar hart klopte in haar keel en haar gloeiend hete geslacht begon al vocht uit te scheiden.
Snel schoof ze de string naar omlaag en ze trok hem over haar enkels. Vanja keek even naar Marec en zag dat die haar glimlachend stond op te nemen. Zijn ogen keken naar haar omlaag gezakte borsten met de trots naar voren priemende tepels, naar de welvingen van haar bruine buik en heupen, en naar het donkerbehaarde plekje daar tussenin.
“Zie je die gieter?” Marec hief zijn kin en keek langs haar heen, in de richting van de tuin.
Ze keek door het raam en zag er een groene gieter staan.
“Ja, Meester.”
“Je mag die halen,” zei Marec. “De bloemen moeten nodig gegoten worden.”
Opnieuw keek Vanja in de richting van het groene tuintje. Ze zag er gras, planten en struiken, zelfs een paar olijfboompjes, maar geen bloemen.
“Euh… er zijn daar geen bloemen, Meester.”
Marec grijnsde haar toe.
“Dat zie ik ook, Herpoels. Ik bedoelde de bloemen buiten, die op de vensterbank.”
Vanja slikte. Op de vensterbank? Wilde hij echt dat ze spiernaakt naar buiten liep om daar doodleuk de bloemen water te geven? Ze wierp een steelse blik op zijn gezicht, zag de pretlichtjes in zijn ogen en wist meteen dat hij het meende. Shit! Misschien had ze zich niet zo moeten uitsloven om Tinne in Trasimeno te houden.
Ze wist hoe Marec over drugs dacht, en Tinne had altijd gebruikt, zelfs in de gevangenis raakte ze nog aan spul. Nou ja, er zat niet veel anders op dan Marec te gehoorzamen. Ze kon zien dat hij ongeduldig werd door haar getalm.
“Wel, komt er nog wat van?”
“Ja, Meester,” antwoordde ze snel. “Sorry, Meester!”
Marec genoot van de aanblik van haar wiebelende billen terwijl ze zich naar buiten haastte om de gieter te gaan halen. Ze vulde het ding met water en kwam opnieuw naar binnen met een dieprode blos in haar hals en op haar wangen.
In het voorbijlopen gaf Marec haar een fikse tik op haar blote achterste en het geluid van die klap werd nog versterkt omdat de ruimte zo kaal aangekleed was. Hij hoorde Vanja zachtjes kreunen.
Ze liep gewoon door, de gieter bungelde heen en weer in haar rechterhand en er klotste wat water over de rand en op de keukenvloer.
“Oei, sorry, Meester,” zei ze schor. “Ik heb gemorst.”
“Dat is niet erg. Je mag het straks van de vloer likken. En dat is niet het enige wat je vandaag zult moeten oplikken, geil teefje van me.”
Vanja huiverde en het kloppende gevoel tussen haar benen nam nog toe. Ze vond het geil wanneer Marec zulke bedreigingen uitte, verschrikkelijk geil. Ze stond nu voor de blauwe deur die uitgaf op de straat. Heel even aarzelde ze nog, maar dan opende ze de deur op een kiertje. Ze zag niemand in de straat. Misschien had ze geluk?
Snel glipte ze naar buiten, waar ze zich onmiddellijk omdraaide en langs de gevel in de richting van de vensterbank begon te schuifelen. Als iemand haar zag, zou die haar alleen maar langs achteren kunnen begluren.
“Waarom zo zedig, Herpoels?” Marecs hoofd was in de deuropening verschenen en hij keek haar spottend aan. “Zo ken ik je niet, meid. Ben je bang dat iemand je langs achteren bespringt? Knijp je daarom je billen dicht?”
“We gaan hier wonen, Meester,” zei ze stilletjes. “Wat als iemand me ziet? Wat zullen ze niet van mij denken? Of van u?”
“Men weet hier al langer wie ik ben en wat er in Trasimeno gebeurt,” zei Marec. “Of ben je Luigi Jacobo al vergeten? Denk je nu echt dat mijn personeel uit het dorp niet kletst? Dus om op je vraag te antwoorden, iedereen die jou hier naakt mijn bloemen ziet gieten, zal denken dat je een van de sletjes uit Trasimeno bent.”
Vanja knikte.
“Dan ben ik ook, Meester. Uw sletje!”
“Precies.”
Ergens klonk het geluid van een motor. De arm van Vanja verstijfde. Ze bleef de bloemen water geven, maar wierp wel een paniekerige blik over haar schouder. Daar kwam een scooter aan, een jonge knul met zijn vriendinnetje achterop. De scooter minderde vaart, hield halt voor het huis met de blauwe deur en Vanja hoorde iemand iets roepen in het Italiaans.
“Una ragazza impertinente,” zei Marec tegen het jonge stel dat prompt in de lach schoot. En tot Vanja’s grote schrik deed hij er nog een schep bovenop door haar opnieuw een klap op haar billen te verkopen. Ze gluurde van opzij naar de jongen op de scooter en zag dat die naar haar blote borsten keek.
Ze wilde dat Marec trots op haar was, dus ondernam ze geen enkele poging om haar naaktheid voor de gulzige blikken van de jonge kerel te bedekken. Met trillende hand bleef ze water over de bloemen uitgieten tot haar gieter helemaal leeg was.
“Klaar, Meester,” zei ze terwijl ze zich naar hem omdraaide. “Denkt u dat ze voldoende water hebben gekregen of moet ik nog een gieter vullen?”
“Het is wel goed zo,” antwoordde Marec. De fierheid in zijn stem was onmiskenbaar. “Rep je blote kont nu maar naar binnen. Je had iets gemorst, weet je nog?”
Ze onderdrukte een glimlachje en liep met rechte rug en opgeheven hoofd langs hem heen, zonder de twee jongeren op de scooter een blik waardig te keuren. Ze zag niet hoe Marec naar hen knipoogde, maar hoorde hen wel wegrijden.
5
“Als je vraagt wat liefde is, ben je misschien bang voor het antwoord.”
J. Krishnamurti
Opnieuw binnen gekomen in hun nieuwe huis, het huis met de blauwe deur, liep Vanja naar de keuken terwijl ze Marecs ogen in haar rug voelde prikken.
Ze knielde neer boven de plek waar ze water gemorst had en liet zich op handen en voeten neerzakken, als een viervoeter. Marec hoefde het haar niet eens te vragen, ze begon het gemorste water uit zichzelf van de vloer op te likken.
“Als dat geen braaf teefje is,” hoorde ze Marec zeggen, en enkele tellen later voelde ze hem achter haar bewegen. Hij had zich voorover gebogen en zijn vingertoppen aaiden langsheen haar ruggengraat. Huiverend van genot voelde ze zijn hand steeds lager omlaag glijden, langzaam maar zeker tot tussen haar billen en langs haar kontgaatje naar de vochtige opening van haar geslacht. Toen hij haar gevoelige klit aanraakte, verslikte Vanja zich bijna in het gemorste water dat ze van de grond oplikte.
“Hhhggg,” kreunde ze zachtjes. Ze fluisterde met hese stem, want ze wilde hem haar dankbaarheid tonen en ze hoopte dat hij haar zou blijven plagen.
“Mmmh… Dank u, Meester.” Ze hijgde luid. “Oh! Ah! O, wat voelt dat lekker, Meester.”
“Likken, teefje,” zei Marec kortaf. “Niet praten. Likken.”
Zoveel water had ze nu ook weer niet gemorst, dus het duurde niet lang voor ze zich volledig op haar groeiende genotgevoel kon concentreren. Ze spreidde haar benen een beetje wijder uit elkaar, zodat Marecs hand er goed tussen kon.
Ze hijgde en kronkelde met haar heupen terwijl Marec haar plagend langzaam naar een hoogtepunt vingerde. Alles voelde glibberig en warm aan, en omdat hij ook haar sterretje verwende, voelde het nog eens zo lekker toen ze eindelijk klaarkwam. Er raasde een golf van genot door haar lichaam en ze slaakte een diepe zucht.
Ze wilde meer, ze wilde oneindig veel meer en ze kon wel vloeken toen hij opeens zijn hand weghaalde van tussen haar benen. Shit! Nee, niet stoppen, schreeuwde ze inwendig. Waarom? Waarom haalt hij zijn hand weg? Ze wilde zo graag dat hij haar zou blijven vingeren en strelen, en knijpen. Hij kon zo lekker knijpen, precies op de juiste plekjes!
“Sta recht, geil sletje van me,” hoorde ze Marec zeggen. “Gewoon rechtstaan en je niet omdraaien. Ik wil je ogen niet zien. Je hebt vandaag in alles je zin gekregen, maar dat eindigt hier en nu.”
Vanja kwam overeind. Haar knieën voelden een beetje pijnlijk en haar benen trilden van de spanning en van de ontlading van het klaarkomen. Ze wist niet wat Marec met haar van plan was, maar ze wilde hem in haar voelen stoten. Ze hoopte dat hij haar lekker zou… Het petsende geluid van Marecs hand op haar blote kont verstoorde haar geile gedachten. De klap had Vanja compleet verrast. Marec had haar een flink harde tik tegen haar billen verkocht en ze slaakte een gilletje.
“Auw!”
“Wat zeg je, Herpoels?” Marec gaf haar nog een klap en opnieuw was er dat petsende geluid, maar dat werd gevolgd door een kreun, geen gil deze keer.
Vanja had de klap voelen aankomen.
“Ik zei dank u, Meester,” antwoordde Vanja met hese stem. Haar billen gloeiden. “Dank u!”
Marec gaf haar geen derde klap, maar ze voelde hoe hij heel dicht tegen haar aan kwam staan en zijn vingers krulden zich rond haar nek. Zijn andere hand duwde in haar onderrug en zo dwong hij haar in de richting van het aanrecht en de wasbak.
“Vooruit, jij,” zei Marec, die zijn opwinding niet langer uit zijn stem kon bannen. Hij hield haar nek stevig vast, alsof ze een stout poesje was en bleef haar naar voren duwen.
“Voorover buigen en armen spreiden.”
Bij het aanrecht gekomen, deed Vanja wat hij haar opdroeg. Ze kromde haar rug en boog voorover terwijl ze haar armen wijd spreidde en die op het koude marmer legde.
De rest hoefde hij haar niet eens te vragen. Ze plaatste ze haar voeten ver uit elkaar, zodat ook haar benen zich wijd voor hem openden. Achter haar rug hoorde ze het geluid van Marec die zijn riem los gespte en op dat moment wist ze zeker dat hij haar zou nemen. Haar ademhaling versnelde, haar benen begonnen te beven en het kloppende gevoel tussen haar benen nam nog toe.
Ze was er klaar voor, ze was warm en vochtig, haar hele kutje glibberde van het geil dat ze uitscheidde. Ze wilde het zo graag. Zo verschrikkelijk graag!
Marec dacht alleen aan zichzelf toen hij bij Vanja naar binnen drong. Hij nam haar langs achteren, zonder poespas en zonder lieve woordjes. Hij neukte haar hard en brutaal, krachtig stotend en met zijn grote handen rond haar borsten geklemd. Hij kneedde het malse vlees, tilde haar borsten omhoog of trok ze naar voren.
Het kon hem niet schelen dat hij haar pijn deed, alleen zijn eigen genot telde. Pas na afloop, nadat hij zijn zaad in haar binnenste had verschoten, verslapte zijn greep op Vanja’s fijngeknepen borsten. Zijn penis gleed traag uit haar warme, vochtige geslacht naar buiten en hij legde zijn hoofd op haar schouder.
“Je ruikt lekker vandaag, Vanja,” zei hij, snuffelend aan haar dikke zwarte haren. “Had ik je dat al gezegd?”
Ze giechelde. Een enorm geluksgevoel overspoelde haar hele wezen en ze haalde diep adem.
“Mag ik me omdraaien, Meester? Ik zou u graag bedanken met een kus. Mag dat?”
Marecs neus kietelde onder haar oorlelletje en ze voelde zijn adem in haar hals toen hij antwoord gaf.
“Ja, kleine heks, dat mag.”
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
»
Het huis met de blauwe deur
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?