| Gepost op dinsdag 19 juli 2011 - 09:28 pm: | 
|
|
Het Safarov fonds - Hoofdstuk XVI / De voortvluchtige Vanja volgt haar Meester naar Umbrië
Hoewel ze niet hals over kop vertrokken waren, had Marec toch niet veel tijd verspild aan inpakken. Vanja en Perdita hadden enkel het hoogst noodzakelijke in enkele sporttassen gepropt en die in de kofferbak van de Rolls gegooid. De Spaanse au-pair studente en vaste babysit van Margot had snel moeten beslissen of ze in Leuven wilde blijven of met hen mee naar Italië wilde vertrekken. Tot grote vreugde van Vanja had Perdita voor het laatste gekozen. Ze kon haar studie weer opnemen in Perugia. De Università degli Studi di Perugia was een van de oudste van Italië en moest qua reputatie niet onderdoen voor die van Leuven. Eerst had Perdita niet begrepen waarom Marec en Vanja die avond nog het land hadden willen verlaten, maar toen Vanja haar vertelde dat ze Margot dreigde te verliezen, begreep Perdita het volledig.
Piotr reed en Marec zat naast hem. Het begon al donker te worden en de rit tot in Magione was lang, daarom hadden de twee mannen afgesproken dat ze elkaar elke twee uur zouden afwisselen. Margot zat achterin en tussen haar mama en Perdita in. Een grote tas met speelgoed, spelletjes en boekjes moest voorkomen dat het meisje zich de volgende dag te veel verveelde. Op het ogenblik dat Marec de grens met Zwitserland overschreed, was Margot echter diep in slaap, en konden de volwassenen vrijelijk praten.
“Gaat het nog daar achterin?” Marec keek in het achteruitkijkspiegeltje toen hij hen de vraag stelde. Hij zag Vanja en Perdita knikken.
“Ja, hoor,” antwoordde Vanja.
“Geen spijt dat we Leuven verlaten?”
“Natuurlijk heb ik spijt,” zei ze. “Maar het kon niet anders, Marec. Met die ooggetuige had John alle troeven in handen. Ik wil er niet aan denken dat het tot een proces zou zijn gekomen.”
Marec knikte. Het was waar wat Vanja zei. Die verduivelde Annelies Staelens was zelf een contractante van het Safarov fonds geweest. Een ooggetuige. Hij herinnerde zich haar, een mooie blonde meid, maar zo koud en onverschillig als een reptiel. Zij en Vanja hadden een kamer gedeeld in het poorthuis, in Trasimeno. Door haar getuigenis zou de rechter niet om de aanklacht voor prostitutie heen kunnen. En dat zou ongetwijfeld een rol spelen in de beslissing over wat er met Margot zou moeten gebeuren.
“Je kijkt zo boos, Marec,” merkte Vanja op. “Waar denk je aan?”
“Annelies Staelens,” bromde hij.
Vanja fronste en wreef in haar ogen. Ze begon moe te worden. Rotwijf, dacht ze, maar Annelies bleef niet lang in haar gedachten. Ze droomde mooie dromen over haar Meester en minnaar toen ze even later in slaap sukkelde.
De volgende dag voelde Vanja zich alsof ze in een andere wereld was terechtgekomen. Er was hier nauwelijks iets te merken van de Belgische kou. In Umbrië scheen de zon en Piotr had zowaar de airconditioner van de Rolls aangezet. Perdita was al langer op en zij kletste vrolijk tegen Margot. Vanja kon Marec zelfs af en toe op een glimlach betrappen. Hij staarde uit het raampje en ze kon zijn liefde voor deze streek bijna voelen. Ze vroeg zich af waar ze zouden gaan wonen en hoe zij een geschikte school voor Margot zou vinden. Haar dochter sprak geen woord Italiaans en voor Vanja gold hetzelfde. Zou haar kleine meisje het hier wel fijn vinden? Zou ze nieuwe vriendjes maken, goede resultaten halen en gelukkig zijn? Het waren maar enkele van de vele vragen waar Vanja mee zat. Ondertussen nam Piotr de afslag voor Castiglione del Lago en ze verlieten de grote autoweg die Sienna met Perugia verbond. Het glooiende landschap was als een zee van verschillende schakeringen van groen en er was geen wolkje te bespeuren aan de blauwe hemel.
Omstreeks half twee in de namiddag bereikten ze hun eindbestemming, Lago Trasimeno. De villa waar Marec Gino om gevraagd had, was nog niet in gereedheid gebracht, dus namen ze allemaal hun intrek in Marecs appartementen op zijn landgoed aan het meer van Trasimeno. En eenmaal boven, nam Marec iedereen mee naar het grote terras met zicht op het meer.
“Over enkele dagen kunnen wij met ons vieren naar ons nieuwe huis,” zei hij tegen Perdita en Vanja. “Piotr wil liever terug naar België, hij rijdt de Rolls daarheen. Misschien dat we er over enkele jaren ook terugkeren, nadat de verjaringstermijn van de feiten waar men Vanja van beschuldigt verstreken is, maar voorlopig blijven we dus hier in Umbrië.”
Iedereen begreep dat het niet anders kon. Marec liet koffie brengen en ze genoten enkele momenten van de rust en van de zon op hun vermoeide gezichten. Daarna gingen Perdita en Piotr zich opfrissen in hun eigen vertrekken, en Vanja nam Margot mee naar Marecs badkamer om het meisje in bad te zetten.
“Ik moet nog een paar dingen regelen, Vanja,” zei Marec, met zijn hoofd in de deuropening van de badkamer. “Ik reken op jou om me vanavond eens flink te verwennen. Dat heb ik wel verdiend na zo een lange vermoeiende rit.”
Vanja keek glunderend naar hem op.
“Reken maar, Mees… euh… Marec,” antwoordde ze. Verdorie, bijna had ze zich versproken in het bijzijn van Margot. De afspraak was immers om elkaar bij de voornaam aan te spreken wanneer Margot bij hen was. Ze zag hoe Marec samenzweerderig naar haar knipoogde voor hij de deur van de badkamer sloot. En even later hoorde ze de massieve voordeur in het slot vallen. Vanja vroeg zich af wat voor dingen hij te regelen had? Het zou ongetwijfeld iets met mevrouw Ocane te maken hebben, dacht ze wrokkig. De gemene streken van dat mens zaten nog vers in haar geheugen. Ja, Vanja herinnerde zich nog goed hoe die vrouw haar had beschimpt en vernederd. Of hoe ze haar had gegeseld, terwijl ze naakt onder die oude schommel had gestaan. Godzijdank was Marec er geweest, om haar uit de klauwen van dat vreselijke wijf te redden.
Marec had de naam van Ocane met opzet niet uitgesproken, want hij wist hoe gevoelig dit lag bij Vanja. Het was al erg genoeg dat ze gisteren België hadden moeten verlaten. Vanja en hijzelf waren volwassen en verliefd, maar Margot zou ongetwijfeld meer moeite hebben om zich hier aan te passen. Het meisje was in één klap al haar vriendinnetjes kwijt en ze zou gedurende een vol jaar Engelse en Italiaanse lessen moeten volgen. Pas daarna zou ze echt klaar zijn om de stap naar het derde leerjaar te maken. Marec voelde er niets voor om Vanja overstuur te maken door haar vandaag ook nog eens met Ocane te confronteren.
Hij trof de vrouw die zijn landgoed bestuurde bij het zwembad, waar ze net een van de gasten aan het door hem bestelde escort meisje voorstelde. Het meisje was blond en droeg een roze stringbikini die haar volmaakte bilpartij op zijn voordeligst toonde. Haar scherpe gezichtje had iets engelachtigs en Marec schatte haar een jaar of twintig. Ze kwam hem ook merkwaardig bekend voor, alsof hij haar al eens eerder had gezien, in andere omstandigheden.
“Meester! Ik wist niet dat u al aangekomen was!” De stem van Ocane schoot uit en klonk nog scheller dan anders. “Bent u al lang thuis?”
Marec schudde zijn hoofd.
“Een half uurtje. Hoogstens,” antwoordde hij. “Kunnen we ergens rustig praten, Ocane?”
“Natuurlijk, Meester. In mijn bureau.”
Ocane vulde een Whiskyglas met Glenkinchie en gaf het aan Marec. Ze wist waarom hij vervroegd naar Trasimeno was teruggekeerd, maar repte met geen woord over de zaak Vanja Herpoels. Zij beschouwde die vrouw als een lelijke vlek op haar anders zo vlekkeloze staat van dienst in Trasimeno. Niet omdat ze Vanja haatte of zo, maar omdat ze die contractante van bij hun eerste kennismaking erg wreed en streng behandeld had. Had ze toch maar geweten dat de Meester voor Vanja’s charmes zou bezwijken, dacht ze, dan zou ze die vrouw nooit zo hard aangepakt hebben. Maar het was te laat voor spijt. Berouw vond Ocane maar tijdverspilling en een luxe voor idioten die in God geloofden.
“Hoeveel contractanten hebben we, Ocane? Op dit moment, bedoel ik,” vroeg Marec, die met de deur in huis viel.
“Zes in totaal, Meester.” Ocane knipperde met haar oogleden. “Twee mannen en vier meisjes, een van hen is een meisje dat hier al eens eerder verbleef.”
Marec fronste.
“Dat blondje van daarnet, toch?”
“Ja. Tinne heet ze. Tinne Cootmans.”
“Gasten?”
“Ook zes, Meester,” antwoordde Ocane. “Zakenlui, geen politici. O ja, en dat roodharige meisje Eline is er ook nog. Zij logeert in een van de gastenhuisjes.”
“Hoe snel kunnen we ontruimen?”
De wenkbrauwen van Ocane schoten omhoog.
“U wilt Trasimeno sluiten? Ernstig?”
Marec knikte.
“Voor een paar dagen. Boek enkele suites in een luxe hotel in Perugia. En Claus moet de contractanten en de gasten begeleiden, want jou heb ik voor iets anders nodig.”
“Goed. Morgenvroeg is iedereen weg,” zei Ocane. “Iets anders, Meester?”
“Ja, eigenlijk wel. Ik zou graag willen dat jij het hoofdkantoor van het Safarov fonds gaat leiden, Ocane. Nu ik er zelf niet meer ben, heb ik daar iemand nodig die ik kan vertrouwen.”
“Als u denkt dat ik daar de geschikte persoon voor ben, doe ik het graag, Meester,” reageerde Ocane glunderend.
“Piotr is ook hier,” zei Marec, blij dat ze zijn aanbod als een promotie zag. “Hij zal je met de Rolls naar België brengen. Ik weet wat voor een hekel je hebt aan vliegreizen.”
Ocane glimlachte. Wat een attente man was hij toch, dacht ze. Verstrooid vroeg ze hem om zijn laatste vraag nog eens te herhalen, want ze was zo in de wolken over zijn voorstel dat ze die compleet gemist had.
“Of je me de dossiers over de aanwezige contractanten even op mail kunt zetten,” herhaalde Marec. “Lukt je dat vandaag nog?”
“Natuurlijk. Ik doe het meteen, Meester.”
Ondertussen hadden Vanja en Perdita de bagage uit de Rolls gehaald en de appartementen in orde gebracht. De reistassen waren leeg gemaakt, ze hadden Margot in bad gezet en het meisje was doodmoe in de zetel in slaap gevallen. Perdita was bij haar in het appartement gebleven, waar ze zelf een douche nam. En Vanja, die zat op Marecs terras en genoot van het uitzicht. Ook zij had een snelle douche genomen. Ze hoorde iemand het terras op komen en draaide zich om.
“Dag, Meester,” zei ze glimlachend. “Het is vreemd, maar ik had me eigenlijk nooit gerealiseerd hoe mooi het hier was.”
Marec lachte terug. Hij hield een kleine plastic tas in zijn hand.
“De omstandigheden waren anders toen.”
“Niet zo heel anders,” reageerde ze, terwijl ze opstond uit de comfortabele ligstoel en zich in een onderdanige houding voor Marec opstelde. “Ik ben nog altijd uw bezit, Meester. En ik ben dat nog altijd graag.”
“Is dat zo?”
“Ja, Meester.”
Marecs ogen schitterden en Vanja zag hoe hij haar van top tot teen opnam met die karbonkels van hem. De uitdrukking op zijn gezicht drukte gretigheid uit, gulzigheid zelfs. Vanja droeg niet veel kleding, ze was blootsvoets en had een kort grijs shortje over haar string aangetrokken. Daarboven droeg ze een wit tanktopje, zonder beha. Ze hield haar armen naast haar lichaam en liet hem rustig kijken.
“Trek alles uit,” zei Marec opeens. “Alles wat je aan hebt.”
Vanja keek even om zich heen.
“Hier, Meester?”
“Ja, hier.”
Gehoorzaam trok Vanja haar topje over haar hoofd, zodat haar blote borsten omlaag zakten, ten prooi aan de zwaartekracht. Ze knoopte haar short los en onthulde de witte string die ze er onder droeg. Haar tepels werden hard en haar kutje voelde heet en vochtig aan toen ze enkele seconden later ook de string uittrok.
“Goed zo, Meester?”
Marec knikte.
“Onthouding werkt lustopwekkend, hé? Hoe geil ben jij na bijna anderhalve dag in de auto, Herpoels?”
“Zo geil als een loops teefje, Meester,” antwoordde ze giechelend. “Ik verlang ongelofelijk naar u en ik denk dat er niet veel voor nodig zal zijn vandaag.”
“Niet veel? Voor je klaar komt? Bedoel je dat?”
“Euh… Ja, Meester.”
Marec kwam naar voren, maar hij raakte haar niet aan. Nog niet, dacht Vanja. Hij zou dat later zeker doen, want ze kon de lust in zijn ogen zien. Man, zoals hij haar naakte lichaam bekeek! Ze voelde zich nog geiler, warmer en natter worden onder die blikken van hem.
“Morgen zal Trasimeno helemaal voor ons vieren alleen zijn,” zei hij. “De gasten en contractanten worden tijdelijk in een hotel ondergebracht. Dan kunnen we wat uitrusten bij het zwembad zonder gestoord te worden. Margot zal dat ook leuk vinden, geloof ik.”
Vanja beaamde dat. Ze wisten allebei hoe graag Margot in het water rond plonsde.
“Dat doet me denken… Ik heb hier een tasje met bikini’s,” zei Marec, die haar de plastic tas overhandigde. “Je mag ze allemaal eens aanpassen.”
Vanja glimlachte en keek in de plastic tas.
“Bikini’s, Meester?”
“Ja, vier in totaal. Ik zag daarnet een van onze gasten met een vrouwelijke contractant bij het zwembad,” zei hij. “Ook een mooie meid. Zij droeg een piepklein roze exemplaar en ik kreeg onmiddellijk zin om jou ook in zo een sexy dingetje te zien.”
Vanja keek opnieuw in de plastic tas.
“Maar… euh… er zit geen roze bij, Meester?”
Hij schudde zijn hoofd.
“Roze vind ik iets voor kleine blonde meisjes, Herpoels. Jij bent niet blond, toch? En je bent geen meisje, maar op en top vrouw. Er zijn andere kleuren die beter bij jou huidtype en haarkleur passen. Wit contrasteert mooi met je bruine huid, rood is perfect bij je donkere haren en zwart is elegant én sexy. Maar ook aardetinten staan je beeldig.”
Vanja besloot om de woorden van Marec als een compliment te beschouwen. Ze haalde een okerkleurige bikini uit de tas en vroeg zich af hoe die contractante er had uitgezien? Dat blonde meisje dat Marecs aandacht had getrokken, en er in geslaagd was zijn mannelijke ‘bikini fantasie’ te prikkelen. Oei, dat was een jaloerse gedachte. Als ze die zou uitspreken, zou Marec boos zijn en haar straffen. Jaloezie stond gelijk aan ongehoorzaamheid en getuigde van een gebrek aan respect voor zijn goede smaak.
“Wilt u niet liever eerst een lekkere lauwe douche nemen, Meester? Iedereen heeft zich al opgefrist, behalve u.”
“Nee, dat doe ik straks wel. Nu wil ik een momentje van rust, gewoon relaxen en naar jou kijken, terwijl jij jouw prachtige naakte lijf in die niemendalletjes wurmt en ze voor me showt.”
Vanja glimlachte, maar ze voelde een brok in haar keel. Hij wist altijd precies wat te zeggen om haar een goed gevoel te geven. Voor een kort ogenblik namen haar emoties het van haar over, maar ze herpakte zich snel. Haar Meester wilde relaxen en een voorstelling zien, dus ze zou hem een mooie voorstelling geven. Het eerste bikinibroekje dat ze paste, het okerkleurige geval, was een hipster modelletje met een eerder lage taille. Marec zei dat die haar mooie buik goed tot zijn recht liet komen. Daarna vroeg hij haar om zich eens een paar keer rond haar as te draaien.
“Niet zo snel, meisje. Doe het langzaam,” voegde hij er nog aan toe. “Show het kledingstuk alsof je er mee op een catwalk zou staan en kom dan rustig mijn richting uit. En probeer je geile gevoelens een beetje te beheersen. Het is echt niet de bedoeling dat die broekjes allemaal doorweekt zijn, voor je er het water mee ingaat.”
Vanja trok een schuldig gezicht.
“Oei, meent u dat, Meester?”
“Het kalf is al verdronken, zeker?”
“Ja, Meester. Sorry. Ik wist niet dat ik daar op moest letten.”
Marec gniffelde.
“Dat heb je dan verkeerd gedacht, Herpoels. Het is niet dat ik het erg vind, dat jij zo snel opgewonden raakt. Integendeel. En alle begin is moeilijk, maar je moet wel leren luisteren als ik je iets zeg.”
Vanja stamelde opnieuw een verontschuldiging en kwam bedeesd zijn richting uit gestapt. Ze verzorgde haar houding en liet haar heupen mooi heen en weer wiegen, want ze wist dat Marec dat fijn vond. Hij was in een van de luxueuze tuinstoelen gaan zitten en leunde ontspannen achterover, terwijl zijn ogen haar goedkeurend bekeken. Zodra ze voor hem stond, nam ze een andere houding aan. Ze liet haar air van ongenaakbaar badpakkenmodel varen en veranderde als vanzelf weer in de bereidwillige en toegewijde slavin die ze was. Vanja beschouwde zichzelf niet als Marecs sub, maar als veel meer dan dat. Hun relatie was geen spelletje tussen volwassenen die elkanders gelijken waren. Misschien zou het dat ooit wel zijn of worden, maar diep vanbinnen wilde Vanja dat niet. Ze wilde aan Marec toebehoren, totaal en op precies dezelfde manier als een slavin in vroegere tijden van haar Meester afhankelijk was. Niets verschafte haar meer genot, dan het gevoel om volledig aan zijn genade overgeleverd te zijn en zich in al haar naakte kwetsbaarheid aan hem te geven.
“Deze is alvast een schot in de roos,” hoorde ze Marec zeggen. “Hij staat je geweldig.”
“Dank u, Meester,” zei ze. Vanja glunderde van plezier onder zijn lovende woorden. Hij stak zijn hand uit en aaide over haar blote buik. Ze trok die in, haalde diep adem en probeerde zich op iets anders te concentreren, dan op het kloppende gevoel tussen haar benen. Shit, dacht ze, het had geen zin. Dit broekje was niet meer te redden. Het warme glibberige vocht dat van uit haar kutje opwelde, was niet tegen te houden.
“Alle begin is moeilijk,” herhaalde Marec, die haar natte kruis betastte. Dwars door de vochtige stof heen streelden zijn vingertoppen dat plekje waar het bikinibroekje over haar zwellende schaamlippen en clitoris zat gespannen. “We zullen dagelijks moeten oefenen, geloof ik.”
“J… Ja, M… Meester.” Vanja slikte en onderdrukte een kreun. Golven van genot overspoelden haar, prikkelden haar gevoelige klit en haar hele buik kriebelde er van. Jeezes! Tot in haar gezicht voelde ze het tintelen. Als Marec nog een paar seconden doorging, zou ze klaarkomen! Met nog meer nattigheid tot gevolg, dacht ze vertwijfeld.
Met die gedachte nog vers in haar hoofd, stond ze te trillen op haar benen van verlangen naar die laatste verlossende aanraking. Die er natuurlijk niet kwam. Marec kende haar lang genoeg om de reacties van haar lichaam te herkennen en die duivelse schurk had zijn strelende vingers terug getrokken. Ze voelde zijn handen nu ter hoogte van haar dijen, waar zijn duimen zich onder het elastiek van haar bikinibroekje haakten. Met een korte snelle ruk trok hij dat naar omlaag, helemaal tot op haar enkels.
“Til je voeten op,” zei Marec, die het natte broekje wegtrok, overeind kwam en om haar heen liep. “Het bovenstukje mag je zelf uittrekken. Hé, niet omkijken, jij! Gewoon blijven staan.”
Vanja draaide haar hoofd meteen om en staarde voor zich uit. Ze was naakt, hield de okerkleurige bikinitop in haar hand en wachtte op een bevel van hem. Iemand met een verrekijker aan de andere zijde van het meer zou haar kunnen zien, dacht ze. Ze wist niet wat Marec achter haar rug uitspookte, dat zag ze pas op het moment dat hij haar langs links passeerde. Hij had haar witte topje van de grond opgeraapt en bleef naast haar staan.
“Spreid je benen, Herpoels,” zei hij, op een ongeduldig toontje. “Zoals je nu staat, kan ik er niet tussen.”
Vanja wilde niets liever dan dat, onmiddellijk plaatste ze haar voeten en benen uit elkaar, zodat al haar openingen voor hem toegankelijk waren. Hij raakte haar niet meteen aan, maar nam ergens achter haar positie in.
“Jij wilt klaarkomen, hé? Geef het maar toe, geil sletje,” zei hij op een vragende toon.
“Als u mij dat toestaat, Meester.” Al haar spieren spanden zich en Vanja kreeg bijna geen lucht meer, zo opgewonden was ze. “Als ik mag, dan wil ik dat graag, ja.”
Marec grijnsde en met een paar draaiende bewegingen van zijn pols rolde hij Vanja’s witte topje op. Of die geïmproviseerde gesel krachtig genoeg zou zijn om haar te prikkelen? Het was de moeite waard om het uit te zoeken, dacht hij vol voorpret.
“Als je niet te luidruchtig bent, mag je er van genieten. Laat je maar lekker gaan,” fluisterde hij, terwijl hij zich achter haar opstelde en zijn eerste uithaal met het opgerolde kledingstuk voorbereidde. “En je mag schrikken ook.”
Vanja knipperde met haar oogleden.
“W… wat mag ik, Meester?”
Marec antwoordde niet, maar er weerklonk een zoevend geluid toen het opgerolde kledingstuk tussen haar billen door zwiepte en haar recht op haar kutje raakte. Vanja schrok en haar adem stokte in haar keel, maar al gauw namen haar lustgevoelens de bovenhand. Haar aanvankelijke angst smolt als sneeuw onder de Umbrische zon. Er volgden nog enkele rake klappen op haar natte schaamlippen en op haar gezwollen lobbige klit.
“Ooooh! O, M… Meester,” kreunde ze, want de climax waar ze zo naar gehunkerd had, was nu een feit. Haar hele kutje glibberde van het vocht en voelde warm en vloeibaar aan. “Sla me, Meester. Sla me harder, alstublieft? Het is zo lekker… Ooooow, zalig!”
Marec haalde opnieuw uit, een beetje harder dit keer. Hij hoorde haar kreunen en kermen van genot en hij grijnsde zijn witte tanden bloot omwille van haar geile gekonkel. De manier waarop ze haar lange bruine benen nog wijder voor hem spreidde, zei hem genoeg.
“Dank u, Meester!” Vanja moest zich inhouden om niet al te luid te kreunen. Perdita zou haar kunnen horen, dacht ze. Zeker als die haar raam had laten openstaan. “Oh! Ah! Oooow!”
Ze hoorde Marec zachtjes lachen.
“Nu al, Herpoels?”
“Ja, Meester,” antwoordde Vanja hijgend. “Dank u, Meester!”
“Goed,” zei die kortaf. “Dan heb je gekregen waar je op uit was. Strakjes zou ik graag hebben dat je jezelf herpakt en mij een plezier doet door die andere drie bikini’s te showen. En liefst zonder ze helemaal onder te geilen.”
Vanja knikte en tegelijkertijd voelde ze hoe hij heel erg dicht achter haar kwam staan. Zijn grote sterke lichaam drukte tegen haar rug en hij sloeg zijn armen liefdevol om haar heen, zodat haar borsten geplet werden tussen haar ribben en zijn biceps. Ze huiverde van pure emotie, want ze had zich nog nooit zo gelukkig en beschermd gevoeld als nu. Hij begroef zijn gezicht in haar haren, nog vochtig van de douche, en hij snoof haar geur in.
“Mmmh, wat ruik je lekker,” fluisterde Marec, heel dicht bij haar rechteroor. “Maar zo maak ik het je niet gemakkelijk, hé? Met je zo te besnuffelen en beet te pakken? Ik durf te wedden dat het geil alweer rijkelijk uit je kutje aan het lekken is.”
“Ja, Meester,” bevestigde Vanja met een bevend stemmetje. “Maar dat is toch niet slecht? Alles wat u daarnet over mij zei, geldt toch ook voor u? Over die onthouding en zo? Want ik… euh… ik ben er helemaal klaar voor, Meester. Ik ben zo geil als boter en hoopte eigenlijk dat u mij voor uw pleziertje zou gebruiken? Me nog eens lekker ruig en hard pakken, Meester?”
Marec gniffelde.
“Bied je jezelf aan, geil sletje van me?”
“Zeker.”
“Straks,” reageerde Marec. “Je bent vreselijk ongeduldig. Ik begrijp dat, maar ik deel hier de lakens uit, weet je nog?”
“Ja, Meester.”
“Goed zo. Eerst wil ik dat je precies doet wat ik je gevraagd heb.” Hij trok zijn armen van haar weg en liet haar los. “Vooruit, spreid je benen nog wat verder uit elkaar.”
Vanja deed dit en Marec kwam dicht achter haar staan. Hij reikte tussen haar benen en gebruikte Vanja ‘s shirt om haar kutje mee droog te deppen. Hij zuchtte, want het was dweilen met de kraan open. Nee, zo zou er niets van in huis komen, dacht hij hoofdschuddend.
“Hier, doe het zelf, Herpoels,” gromde hij, en hij gaf het verfrommelde shirt aan Vanja. “Ik stel voor dat je nu probeert om een paar minuten droog te blijven. Laten we zeggen, de tijd die je nodig hebt om een van die andere bikini’s aan te passen.”
Vanja was klaar met afdrogen en ze knikte Marec gehoorzaam toe, terwijl ze hem haar shirt opnieuw aanreikte. De zoom ervan was nat van haar geil.
“Ik zal mijn uiterste best doen, Meester.”
“Fijn. Begin maar met die zwarte,” zei Marec, naar de plastic tas met de bikini’s wijzend. Het was zijn persoonlijke favoriet, maar dat hoefde Vanja niet te weten. Hij keek zwijgend toe hoe ze zich langzaam in het mini model broekje wurmde en genoot van de aanblik die ze hem bood. Marec wist dat één aanraking van hem voldoende zou zijn om haar te laten falen en hij wilde graag dat ze slaagde voor deze eerste proef. Dus besloot hij om het anders aan te pakken. Hij wachtte geduldig tot ze ook de bikinitop had aangetrokken.
“Mooi,” zei hij bewonderend. “Deze staat je fantastisch. En zoals jouw rondingen dat dingetje opvullen, meid, dat vraagt om wat meer show. Komaan, Vanja! Je hebt het allemaal, dus pronk er mee. Laat die heupen wiegen, draai in het rond en gun je Meester ook zijn pleziertje.”
Vanja giechelde, begon heupwiegend over het terras te paraderen en genoot van Marecs complimentjes. Ze slaagde er in om het kruis van haar broekje droog te houden, gewoon door zich op het grappige aspect van deze modeshow te focussen.
“Oké, ik heb genoeg gezien,” zei Marec plots. “Die bikini mag uit. Geef het broekje aan mij en kijk eens wat voor lekkers er nog meer in die plastic tas zit.”
Vanja kleedde zich naakt uit, gaf het zwarte bikinibroekje aan Marec en probeerde niet te veel te glunderen. Ze was trots op zichzelf dat ze er in geslaagd was om haar geilheid onder controle te houden. Ze wierp nog een steelse blik op Marec, die het broekje bevoelde en goedkeurend neuriede, maar dan reikte ze in de plastic tas. Ze haalde het rode exemplaar tevoorschijn. Die bikini zag er erg duur uit en leek meer iets om in te sporten. Het bovenstukje trok ze over haar hoofd en de rode stof sloot zich rond haar borsten. Het broekje had een lage taille, zo een type bikinibroekje dat men voor een strandvolley wedstrijd zou dragen of zo, dacht ze, terwijl ze het aantrok.
“Proficiat! Het vorige was helemaal droog,” hoorde ze Marec zeggen. Hij hield het nog in zijn handen. “O, je gaat eerst voor de rode? Mooi!”
“Dank u, Meester,” antwoordde ze, de rode sportieve bikinislip aantrekkend. Die sloot zich rond haar dijen en billen, en haar schaamlipjes nestelden zich zalig zacht in het kruis van het broekje. De stof voelde inderdaad ontzettend fijn aan op haar huid en gaf haar meteen een goed gevoel. Omdat het broekje een beetje te klein was, bedekte het maar de helft van haar billen, maar dat was met de vorige twee exemplaren ook al het geval geweest. Marec was altijd al dol geweest op de aanblik van haar blote billen en Vanja wist dat. Shit! Zo mocht ze niet denken! Geen opwindende gedachten nu, dacht ze, zichzelf in stilte berispend. Ook dit broekje moest droog blijven. Ze haalde diep adem, sloot haar ogen gedurende enkele tellen en bereidde zich voor op een nieuwe modeshow en bijhorend catwalkloopje, maar op dat ogenblik begon Marecs mobiele telefoon te rinkelen. Ze keek nieuwsgierig op en zag hoe hij opnam.
“Met Marec.”
Vanja kon niet horen wie er aan de lijn was, maar ze stond dicht genoeg om te horen dat het de stem van een vrouw was. Marec zei enkele tellen helemaal niets, maar ze zag hem knikken.
“Van mij hoef je niet naar Perugia,” hoorde ze Marec opeens zeggen. “Je bent mijn gast, maar niet echt een gast, als je begrijpt wat ik bedoel.”
De vrouw zei iets terug en Marec grinnikte om wat ze zei. Vanja vond het nogal vreemd allemaal. Wie was die vrouw en wat moest ze van hem? Ze voelde iets van jaloezie opborrelen en dat gevoel werd alleen maar sterker toen Marec inhaakte en zei:
“Dat was Eline. Ik vroeg me al af hoe lang het zou duren voor ik daar iets van hoorde. Ze is hier beneden en vroeg of ze even mocht komen gedag zeggen.”
“Eline?” Vanja trok een zuur gezicht. “Komt ze naar boven?”
Marec kneep zijn oogleden half dicht.
“Ja. Heb je daar een probleem mee, Herpoels? Dat ik een gast ontvang in mijn appartement?”
“Euh… Nee, Meester.”
“Dat klonk niet echt alsof je het meende,” zei Marec, met een stem waar een dreigende intonatie in zat. Hij zag dat Vanja aanstalten maakte om haar shortje opnieuw aan te trekken, over het rode bikinibroekje heen.
“Wat ben je aan het doen?”
Vanja fronste.
“M… mij aankleden, Meester. Mag ik me niet aankleden?”
“Nee,” antwoordde Marec kortaf. “Je vergeet je plaats en je trekt een zuur gezicht omdat je jaloers bent. Je beledigt mij door je zo te gedragen, want ik dacht echt dat je er van hield om mijn slavin te zijn en dat je me vertrouwde.”
“Sorry, Meester,” zei Vanja snel. Inwendig kookte ze van woede en frustratie, en ze hoopte dat hij er niets van zou merken. Ze was boos op zichzelf, omdat ze haar gevoelens niet beter had kunnen verbergen. Ze had een hekel aan de roodharige. Vanaf het ogenblik dat ze Eline Marec had zien kussen, op het parkeerterrein achter ‘la stanza nera’ beschouwde ze dat meisje als een bedreiging. Ze vertrouwde Marec, maar Eline vertrouwde ze voor geen haar. Marec was een lieve zorgzame Meester, hij was knap en schatrijk. Een man als Marec moest toch een magneet zijn voor vrouwen zoals Eline.
“Vanja?”
Zijn stem liet haar opschrikken uit haar gedachten.
“Ja, Meester?”
“Ik ga Eline binnen laten,” zei hij koeltjes. “Jij gaat daar in de hoek staan.”
“Wat? In de hoek, Meester? Hier?”
“Ja, hier op het terras. Draai je met je gezicht naar de muur en wacht op me. Als jij je als een jaloers klein kind gedraagt, zal ik je ook zo behandelen.”
Marec hield haar nauwlettend in de gaten. Haar kaakspieren verstrakten, maar ze deed wat hij haar had opgedragen en ging braafjes in de hoek staan. De aanblik van haar prachtige bilpartij toverde een glimlach op zijn gezicht. Het zachte vlees trilde terwijl ze haar lange bruine benen van positie veranderde. Haar voorbij lopend, gaf hij Vanja een onzachte tik op haar rechterbil.
“Niet meer bewegen nu,” zei hij bevelend. “Zo blijven staan, jaloers sletje van me.”
Vanja wachtte en luisterde. De huid gloeide nog op de plek waar Marec haar had geslagen. In combinatie met zijn strenge stem was die klap op haar billen voldoende geweest om haar opnieuw in vuur en vlam te zetten. De frustratie die ze voelde over het bezoekje van Eline woog niet op tegen het geile gevoel dat nu door haar lendenen raasde. Ze had haar Meester uitgedaagd en zich onvolwassen gedragen. Ze begreep dat hij dit allemaal deed om haar voor schut te zetten, wetende dat Eline in aantocht was. Heel even dacht Vanja dat Eline zou lachen met het stoute meisje dat in de hoek was geplaatst, maar al gauw realiseerde Vanja zich dat de roodharige dat niet zou doen. Eline was een meisje met heel sterke subgevoelens, het zou haar juist opwinden om Marec zo met zijn sub te zien omgaan. O, wat kon die man toch een gemene schurk zijn, dacht ze. Marec deed dit niet alleen om haar te straffen, maar ook om Eline te laten zien wie hij beminde.
Ze hoorde voetstappen naderen. Marecs schoenen en het typische klakkende geluid van teenslippers die ofwel nieuw, ofwel een maatje te groot waren. Ze hoorde Eline en Marec met elkaar praten, maar durfde zich niet ongevraagd om te draaien.
“Wat is het hier prachtig, Marec,” zei Eline. “Ik was hier nog nooit boven gewee… Hé, je bent niet alleen, zie ik?”
Ze heeft me gezien, dacht Vanja, en vanaf dat moment voelde ze de ogen van de roodharige in haar rug prikken. Ze wist gewoon dat Eline haar aanstaarde, waarschijnlijk met de strenge keurende blik die ze zo vaak zag wanneer een veel jongere vrouw naar iemand van haar leeftijd keek.
“Je kent Vanja, is het niet? Mijn slavin?” Dat was de stem van Marec. “Ik had haar opgedragen om een paar bikini’s voor me te showen, maar toen belde jij en begon ze zich opeens heel onaangenaam te gedragen.”
Eline slaakte een zucht en ze scheen oprecht verbaasd over die mededeling. Hoewel Vanja het vreselijk vond dat Marec haar jaloerse reactie in geuren en kleuren aan de roodharige vertelde, deed het toch plezier dat Eline er zo verbijsterd op reageerde.
“Wat probeer je me te vertellen, Marec? Dat die slavin van jou jaloers op me is? Ze gelooft toch niet echt dat wij iets met elkaar hadden of hebben, of wel?”
Marec antwoordde op geen enkele van die vragen. Hij fronste één wenkbrauw en zijn blik viel op de vochtige handdoek die rond Vanja ’s haren gedraaid had gezeten. Hij plukte het ding van de terrasstoel waarop het lag en greep het uiteinde stevig beet.
“Weet je wat, Eline? We zullen het haar zelf vragen.”
Vanja hoorde een klappend geluid en voelde een kleine windhoos. Een nanoseconde later, kletste er iets hard tegen haar linkerbil aan.
“Au!” Ze hapte naar adem. Shit! Dat deed pijn, dacht ze, maar ze liet niets merken van de vlammende pijn die ze had gevoeld. Ze kneep haar billen stevig samen, alsof ze nog een klap verwachtte en mompelde zachtjes: “Sorry, Meester! Dank u, Meester.”
Marec zei niets, maar liet de handdoek nog een keer knallen, ongeveer even hard als de eerste klap. Hij mikte op de rechterbil van Vanja.
“Ai! Au!”
“Wel? Bedank je me niet voor die tweede klap?”
“J… Jawel, Meester,” stamelde Vanja. Haar billen gloeiden. “Dank u! U bent zo goed voor mij, Meester.”
Marec glimlachte en Eline en hij wisselden een samenzweerderige blik uit.
“Waarom ben jij bij me, Herpoels? Waarom jij en niet een ander?”
“W… Wat? Hoe bedoelt u, Meester?”
Marec snoof.
“Draai je om,” zei hij kalm. “Draai je langzaam om en kijk me in de ogen.”
Vanja begon zich traag om te draaien. Die klappen hadden haar geweldig opgewonden en nu de eerste pijn wegebde, nam haar gevoel van geilheid opnieuw bezit van haar lichaam. Ze keek naar haar Meester en naar de jonge vrouw die naast hem stond. Eline. Haar wangen gloeien net zo hard als mijn billen, dacht Vanja met een binnenpretje. Die meid was flink opgewonden aan het raken van onze spelletjes. Zou Marec dat door hebben? Natuurlijk had hij dat door, zoiets had hij altijd meteen door.
“Ik had je een vraag gesteld,” zei Marec opeens. Zijn stem klonk strenger. “Ik zal ze even voor je herhalen. Waarom ben jij hier bij me?”
“Omdat ik van u ben, Meester. Ik ben uw bezit,” antwoordde Vanja snel. “Ik heb mezelf aan u verkocht en u was zo lief om mij als uw slavin te willen houden.”
Marec knikte en maakte een goedkeurend geluidje. Het leek alsof hij haar antwoord rustig overdacht, maar Vanja kon zien dat hij er tevreden over was. Van onder haar lange zwarte wimpers gluurde ze opnieuw naar de jonge kortgerokte vrouw die glimlachend naast Marec stond en haar aangaapte. Boven het rokje met de bloemenmotiefjes droeg Eline een zwart mouwloos topje, zodat haar behaloze borsten vrij spel hadden. Vanja vroeg zich af waarom die meid geen beha had aangetrokken. Ze moest toch weten dat haar tepels te zien waren? Die dingetjes prikten bijna door de stof heen. O ja, dacht Vanja, die meid had zich met opzet uitdagend gekleed, dat sprak vanzelf. Het bevestigde alles wat Vanja over de roodharige dacht, Eline was geïnteresseerd in Marec. Als ze durfde, zou ze het er straks met haar Meester over hebben. Misschien zou hij haar straffen als ze haar gedachten en gevoelens openlijk zou uitspreken in plaats van die in haar geheime gedachteboekje te noteren. Eventuele strafmaatregelen zou ze er met graagte bij nemen. Marecs straffende hand boezemde haar geen angst in, integendeel. De gedachte aan zijn strenge ogen en een van zijn venijnige tuchtigingen was voldoende om Vanja rillingen van genot te bezorgen. Mmmh, rillingen die gepaard gingen met een diep en onrustig buikgevoel dat haar hele lichaam verwarmde. Ze voelde de bekende tintelingen in haar borsten en tussen haar benen. Shit, dacht ze, deze bikinislip zou Marec beslist geen complimentje ontlokken, want het kruis ervan glibberde al van haar geil. Ze was zo nat dat ze vreesde dat Marec het zou merken en er iets van zou zeggen.
“Vanja mag zich gelukkig prijzen, Marec,” hoorde Vanja Eline zeggen. “Er zijn niet veel Meesters zoals jij, weet je? Mannen die blijven en zich oprecht engageren. Die de teugels goed strak houden en hun sub tegelijkertijd veel genot schenken.”
“Waarom denk je dat ik zo een Meester ben?”, vroeg Marec, want zo goed kenden Eline en hij elkaar niet.
Eline gniffelde en wees met haar kin naar Vanja.
“Het straalt van haar af, Marec. Kijk toch eens hoe ze daar staat, één en al bereidwilligheid en zo hitsig als een bronstige merrie. Ze ligt aan je voeten, Marec, maar mij vindt ze niet zo leuk, geloof ik.”
“Denk je dat?” Marec onderdrukte een grijns.
Eline knikte, zonder haar blik van Vanja af te wenden.
“Ze probeert het te verbergen, maar haar lichaamstaal spreekt boekdelen,” zei ze. “Jouw Vanja voelt zich bedreigd. Ze staat te trillen op haar benen, want ze is bang dat ik je voor mezelf wil, maar ze is nog banger om jou te verliezen. Een dwaze gedachte, want zelfs ik kan zien dat je hopeloos verliefd op haar bent.”
Vanja keek van de vrouw naar Marec en zag hem stilletjes knikken. Dat kleine gebaar van bevestiging ontroerde haar en het raakte haar meer en dieper dan woorden zouden hebben gedaan. Eline, die dat ook zag, stapte naar voren en kwam heel dicht bij Vanja staan, dicht genoeg om haar te kunnen aanraken.
“Maak je geen zorgen over mij, meid,” zei ze, terwijl ze de wang van Vanja vluchtig aaide. “Ik wil iemand als Marec, maar niet Marec. Hij is jouw Meester. Ik kwam eigenlijk langs om afscheid te nemen, want ik ga morgen Perugia nog eens bezoeken alvorens ik op het vliegtuig naar Brussel stap. En ik kom niet terug naar Trasimeno. Dat hele gedoe met John heeft lang genoeg geduurd… Ik wil naar huis.”
Het was alsof er een zware last van Vanja ‘s schouders viel.
“Dank je,” fluisterde ze. “Ik heb me kinderachtig gedragen en hoop dat je me het niet kwalijk neemt?”
Eline lachte schamper.
“Omdat jij jaloers was en je bedreigd voelde? Ach, nee. Zo kinderachtig was dat niet. Ik zou precies zo gereageerd hebben als de situatie andersom was geweest. Je mag gerust wat meer zelfvertrouwen hebben ook, Vanja, want je bent een mooie vrouw. Je hebt het echt allemaal en in die rode bikini kan je zo op de cover van een mannenblad.”
“Voor de cover is mijn slavinnetje misschien net iets te hevig aan het geilen,” mengde Marec zich in het gesprek. Hij was er bij komen staan en tastte naar de plek waar de vochtige stof van de rode bikinislip over Vanja ’s kutje zat gespannen. De vorm van haar natte zwellende lipjes was er in te zien.
Vanja beet op haar onderlip. Dus hij had het gemerkt, dacht ze. Natuurlijk had hij het gemerkt. Ze huiverde en zoog haar longen vol, want hij bleef haar aanraken. Zijn vingers wreven op en neer over haar clitoris en veroorzaakten het ene genotschokje na het andere. Als hij zo doorging, zou ze klaarkomen. Ze keek opzij, naar Eline. Die haar mond was half geopend en het puntje van haar tong was zichtbaar tussen haar witte tanden.
“Ik voel me opeens het vijfde wiel aan de wagen,” zei de roodharige. Ze grinnikte. “Spelen jullie maar lekker verder, ik ga er vandoor!”
Marec boog zich naar haar toe en gaf haar een zoen op de wang.
“Bedankt, Eline. Ciao e buono viaggio.”
“Grazie,” riep ze hem na, terwijl ze wuivend naar buiten begon te lopen, maar Marec had zijn aandacht allang opnieuw op Vanja gericht.
“Uit,” zei hij kort. Zijn vingers tikten precies op de juiste plek, recht op haar gevoelige klitje, en dwars door de stof van het rode bikinislipje heen.
Vanja ’s opwinding nam nog toe, voor zo ver dat mogelijk was. Ze rukte het broekje naar omlaag en trok het vliegensvlug uit. Ze maakte aanstalten om ook haar bovenstukje los te maken, maar Marec hield haar tegen. Hij nam haar hand in die van hem en hun vingers verstrengelden zich.
“Dat hoef je niet uit te trekken,” zei hij, op een hese toon. “Je dikke geile lipjes, meer heb ik niet nodig nu.”
“Ja, Meester,” fluisterde Vanja, die bijna stikte van opwinding. Het vocht glibberde uit haar kutje naar buiten en bevlekte de binnenkant van haar dijen. Alles voelde kokend heet aan, haar clitoris smachtte naar een nieuwe aanraking en haar opgezwollen schaamlippen hadden zich al geopend bij Marecs vorige strelingen.
“Hoe nat ben je eigenlijk?”
“Heel erg nat, Meester.”
Marec wierp een taxerende blik op het zwarte vachtje dat haar geslacht omkranste. De fijne haartjes glinsterden van het vocht en hij glimlachte. Het leken wel dauwdruppeltjes, zoals ‘s morgens op de mooie getrimde graspleinen van Trasimeno.
“Laat eens zien,” zei hij tegen Vanja. “Wrijf er met je hand overheen. Nee, niet zo snel, ongeduldig sletje! Langzaam en teder. Ja, zo is het beter. En gebruik je twee handen, allebei. Streel jezelf voor me. Dat kan je toch? Je eigen klitje vingeren?”
Vanja deed dit en genoot van zijn verlekkerde blikken, terwijl ze zichzelf traag naar een climax toe vingerde. Ze zag hoe Marec zijn riem los maakte en zijn broek liet zakken. Hij droeg een mooie zwarte boxershort, waarin ze zijn erectie al kon zien steken. Zijn ogen zagen waar ze naar gluurde en hij trok de boxershort omlaag. Met een snelle zwaai wipte zijn harde lul omhoog tot voor zijn buik, waar het lange donkere ding trots bleef staan.
“Oké, zo is het wel genoeg,” zei Marec bevelend. “Toon me je handen.”
Vanja hield hem haar beide handen voor. Ze glansden van vochtigheid en waren glibberig van haar eigen sappen. Ze vermoedde al wat zijn volgende vraag zou zijn en haar vermoeden bleek waarheid, want hij hield zijn erectie in zijn hand en bewoog het prachtige ding zachtjes heen en weer.
“Je bent van mij en ik wil je, Herpoels. Dus kom hier en maak mijn eikel goed glibberig en glad.”
Vanja zat op haar knieën, met haar blote billen op haar hielen en ze keek met liefdevolle ogen op naar haar Meester. Het gaf haar altijd een enorme kick wanneer ze zag dat Marec zich ontspande en gewoon genoot van wat ze met hem deed. Ondertussen kende ze hem goed genoeg om te weten wat hij fijn vond, en wat ze nu met zijn lange harde lul aan het doen was, vond hij onweerstaanbaar. Ze plaagde Marec door er heel langzaam over te aaien en er af en toe zachtjes in te knijpen. Het was ongelofelijk, dacht ze, want ze raakte de eikel amper aan en toch reageerde Marecs erectie alsof die een flinke tik had gekregen. Vanja zag hem keer op keer omhoog wippen, terwijl de toch al strakgespannen eikel nog verder leek op te zwellen. Ze streelde de harde schacht en kietelde rond de eikelrand. Haar vingertoppen, van wijsvinger en middelvinger, bewogen heen en weer als de twee voetjes van een mannetje dat ter plekke bleef trappelen, langzaam en op het bijzonder gevoelige toompje van zijn eikel. Het effect van die plagerige aaitjes liet niet lang op zich wachten. Marecs penis schoot omhoog, trillend en smekend naar méér, en Vanja zag het eerste voorvocht bij het spuitgaatje. Een mooie dikke ronde druppel. Glimlachend wreef ze die uit over de eikel, langzaam rond en rond.
“Je speelt met me, stoute slet,” gromde Marec, die zich half oprichtte van de terraszetel waarin hij zat. “Dat is folteren, wat jij doet.”
“Ja, Meester, dat is het.” Ze kneep haar ogen half dicht en sloot de glibberige vingers van haar andere rond Marecs balzak. Ze voelde zijn ballen zachtjes bewegen. “Wilt u misschien dat ik er mee ophoud?”
Marec ademde zwaar.
“Nee.”
Dit korte antwoord toverde een nieuwe glimlach op Vanja ‘s gezichtje. Ze hervatte haar tedere folteringen en liefkoosde zijn erectie tot aan het punt waarop hij bijna kwam. Op dat moment liet ze Marec even op adem komen.
“Wat gebeurt er als uw nieuwe huis klaar is en we daar gaan wonen, Meester?” Vanja stelde de vraag in een poging om Marecs aandacht af te leiden van zijn lekkende eikel.
“Ons nieuwe huis, Herpoels,” verbeterde hij haar, met de klemtoon op het woordje ‘ons’. “Morgen bij het ontbijt zal ik je alles vertellen over de ideeën en plannen die ik voor ons in gedachten heb.”
“Ideeën en plannen, Meester? Welke dan?”
“Hah! Nu ben je nieuwsgierig, hé?” Marec grijnsde. “Je zult geduld moeten oefenen, want ik laat je nog een nacht sudderen in onwetendheid. Dat zal je leren om mij zo te plagen.”
Vanja trok een zielig gezicht en een pruilmondje.
“Maar dat doe ik alleen maar omdat ik weet dat u het zo fijn vindt, Meester.”
“Ja, dat zal wel,” reageerde hij, op een sarcastische toon, terwijl hij zijn hand tussen haar benen stak en verkennend naar haar kutje tastte. Dat voelde nog warmer en natter aan dan daarnet. Marec had geen zin om nog langer te wachten. Hij wilde in haar zijn. Lekker diep in haar naar binnendringen en stoten.
“Kom hier, jij,” zei hij opeens bevelend. Het ongeduld droop van zijn stem. “Ik wil je. Nu!”
Vanja stond op van uit haar geknielde positie en negeerde het pijnlijke gevoel in haar voeten en knieën. Ze kwam bij hem en liet zich langzaam op hem zakken. Het topje van zijn eikel raakte haar clitoris en ze werd getroffen door een gevoel dat ze wilde vasthouden, als het mocht. Ze hoopte zo hard dat het mocht! Ze slaakte een zuchtje, greep Marecs penis bij de schacht beet en duwde de eikel opnieuw tegen haar klitje aan.
“Mag ik, Meester? Alstublieft? Nog eventjes?”
Marec legde zijn grote sterke handen op haar billen. Hij greep ze stevig beet en genoot van het gevoel van al dat malse vlees tussen zijn knijpende vingers.
“Ga je gang, sletje,” antwoordde hij toegeeflijk. “Je mag gebruik maken van mijn persoonlijke gereedschap.”
Gniffelend begon Vanja zichzelf te masturberen. Het duurde niet lang voor ze klaarkwam, want Marecs pik was zo veel lekkerder dan die dingen uit kunststof. En zodra ze haar hoogtepunt bereikt had, wilde ze hem nog liever in haar, die mooie donkere penis van haar Meester.
“Mmmh! Oh! Mmmh… O ja! Ja,” kreunde Vanja, want Marecs dikke glibberige eikel duwde haar gevoelige schaamlippen uit elkaar en zocht zich een weg naar binnen.
Marec zat diep in haar verankerd. Hij genoot van de vochtige warmte van Vanja ‘s kutje en de druk die het binnenste ervan op zijn pik uitoefende. Zijn hart bonkte als gek en in zijn hoofd duizelde het. Elke keer dat hij met haar samen was, voelde beter als de vorige keer. Het was tegelijkertijd zalig en angstaanjagend om zo in iemand anders op te gaan. Marec had er nooit geloof aan gehecht, aan die verhalen over verzengende passie en allesoverheersende liefde. Begrippen als ‘zielsverwant’ of ‘grote liefde’ waren niet aan hem besteed geweest, dacht hij. Nogal ironisch, want dat was precies hoe hij over Vanja Herpoels dacht. Die vrouw, zijn gewillige en toegewijde slavin, was zijn eerste grote liefde. En Marec was er vrij zeker van dat geen enkele andere vrouw in staat zou zijn om hem deze mate van geluk te schenken. Juist omdat Vanja een zielsverwant was en zij de leemtes in zijn leven volkomen opvulde. Marec kon alleen maar hopen dat hij zijn lieve slavinnetje hetzelfde gevoel gaf.
Hij voelde hoe ze haar heupen bewoog, loom en wulps, van voren naar achteren en omhoog en omlaag. Haar vlezige dijen rustten op zijn bovenbenen en haar zwartbehaarde kutje wreef over zijn schaamhaar. Hij wierp een bewonderende blik op haar volle borsten, omhoog gestuwd en lekker strak onder het rode bikinitopje. Het was onmogelijk om te weerstaan aan de verleidelijke aanblik ervan en Marec stak zijn handen er naar uit. Zodra hij de tepels hard voelde worden onder zijn wrijvende handpalmen, kwam hij klaar. De zaadlozing ging gepaard met een heerlijk gevoel van ontlading, het was alsof alle spanningen van de afgelopen dagen in één klap van hem afgleden. Hij zoog zijn longen vol, ademde uit met een lange zucht en trok Vanja dichter tegen zich aan om haar te kussen. Zittend op zijn schoot kuste ze hem terug, een trage tongzoen. Later, toen hun monden zich eindelijk weer van elkaar los maakten, schoten ze allebei in de lach.
“Waarom lach jij, Herpoels?”
Ze haalde haar schouders op.
“Gewoon. Ik had er opeens zo een zin in, Meester. En u?”
“Ik ook,” zei Marec. Hij grinnikte en keek op zijn horloge. “Verdorie, het is al bijna vijf uur en ik heb nog altijd geen douche genomen.”
“U kunt dat toch nu doen, Meester?”
Marec knikte.
“Jazeker,” zei hij opgewekt. “En ik ga het me gemakkelijk maken. Ik heb een gewillige slavin om het saaie inzepen en afspoelen voor haar rekening te nemen. Het maakt niet uit of zij al gedoucht heeft, ze moet toch doen wat ik haar beveel.”
“O, maar ik kan u verzekeren dat ze dat niet erg vindt,” ketste Vanja terug. Ze voelde zich uitgelaten en kinderlijk blij. Ondanks het feit dat ze op de vlucht was voor het gerecht en ondergedoken zat in het buitenland, was ze gelukkig. Nee, het was nog zo slecht niet, het leven als een voortvluchtige.
|
|
    
de schrijfster
Productief lid
Bericht Nummer: 32
Aangemeld: 05-2011
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op woensdag 20 juli 2011 - 09:39 am: |
|
relatie |
Ik blijf me verbazen over de mooie relatie die deze twee mensen hebben... over hoe mooi het is beschreven.
En dit hoofdstuk brengt me ook nog eens helemaal in vakantiestemming 
|
lynnepynn
Lid
Bericht Nummer: 12
Aangemeld: 11-2013
Beoordeling: 
Stemmen: 1 (Waardeer!) | | Gepost op zondag 29 december 2013 - 01:22 pm: |
|
Complimenten |
Lieve Malach,
Drie dagen lang heb ik aan niks anders kunnen denken dan Marec en Vanja. Iedere ochtend en avond las ik een aantal delen, en vaak ook nog tussendoor. Wat is het mooi geschreven. En wat vindt ik het jammer dat er nog geen volgende deel is. Ik wil zo graag meer lezen. En, als ik eerlijk ben, maakten Marec en Vanja me soms behoorlijk geil. Het was alsof, wanneer ik las, Marec achter me stond, zat of lag. Tijdens het lezen voelde ik zijn arm rond mijn middel. Zijn sterke handen overal.
Wat wil ik graag een Meester als Marec. En wat wil ik graag nog een deel van dit verhaal lezen! Complimenten Malach, je hebt alles mooi en gedetailleerd beschreven. Ik kan maar een tip geven en dat is verder schrijven!
Groetjes,
lynn
|
Calibre
Nieuw lid
Bericht Nummer: 4
Aangemeld: 11-2012
Beoordeling:
Stemmen: 1 (Waardeer!) | | Gepost op maandag 30 december 2013 - 08:57 am: |
|
Dank aan Lynnepynn en Malech |
Soms heb je de hint van iemand anders nodig om iets moois te ontdekken.
Wat heerlijk Lynnepynn dat je de moeite hebt genomen om in het archief te duiken en een intrigerende reactie te schrijven bij dit verhaal. Het inspireerde mij tot het lezen ervan. Ik heb er van genoten en ik weet zeker dat ik me in real life ook laat inspireren door het gedrag van Marec.
Ook dank aan Malech voor deze mooie bijdrage aan deze site.
|
F.A.W. Malach
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 76
Aangemeld: 08-2009
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op dinsdag 31 december 2013 - 05:28 pm: |
|
@ Lynnepynn |
Bedankt voor je fijne reactie, Lynnepyn! Deed me echt deugd dat er nog altijd gelijkgestemde zielen zijn die kunnen genieten van de belevenissen van Vanja en Marec (grijns).
De twee laatste delen van de roman staan overigens ook al online, maar je vindt ze voorlopig nog op het verhalenforum, ze heten:
Het huis met de blauwe deur (Hoofdstuk 17)
De Signora (Hoofdstuk 18)
Ik vermoed dat Reintoch ze later wel naar deze plek zal overzetten.
Het is mijn wens voor jou dat je in het nieuwe jaar jouw eigen Marec mag vinden!
Groetjes,
Malach
|
F.A.W. Malach
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 77
Aangemeld: 08-2009
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op dinsdag 31 december 2013 - 05:34 pm: |
|
@ Calibre |
Hey, wat een toffe reactie, Calibre! Er kunnen (naar mijn bescheiden mening) nooit genoeg Marecs zijn in deze wereld en ik vond het fantastisch om te lezen dat mijn verhaal inspirerend werkte :-)
Dus bedankt daarvoor! Ik wens je al het beste voor het nieuwe jaar!
Groetjes en tot schrijfs,
Malach
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
»
Retour à Trasimeno 
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
zitten?