De inzameling  
Het Safarov fonds - Hoofdstuk XIII / Vanja had een strenge straf verwacht, maar dít...
Vanja en Lianne ontvingen alsmaar meer gasten in het restaurant. De mannen droegen smokings of zwarte kostuums en de vrouwen droegen galajurken. Het gebeurde niet vaak dat ‘la stanza nera’ volliep op een doordeweekse avond, hoogstens enkele keren per jaar. De jaarlijkse ledendag was zo een gelegenheid, maar dit was nog iets anders. Vandaag organiseerden de leden van de club een benefiet ten voordele van het wetenschappelijk onderzoek naar stamcellen en kanker. Ook Marecs fonds sponsorde dit onderzoek. Marec zelf zat aan zijn vaste tafeltje, samen met Piotr, die zich voor de gelegenheid helemaal had opgekleed. Vanja en Lianne konden zien dat de stuurse Kroaat het niet gewend was om een duur pak te dragen, want hij zat er wat ongemakkelijk bij. Hun ogen kruisten die van Marec. Hij hief zijn hand en wenkte hen om tot bij hem te komen. Samen met Lianne liep Vanja naar de tafel van haar Meester.
“Giancarlo komt om half acht,” kondigde Marec aan. “Hij zal de leiding over de zaal nemen. Jullie beiden moeten dan onmiddellijk naar de kleedkamer van het zwarte theater gaan. De vrouw die daar op jullie wacht, heet Miranda en ze is een make-up artieste. Ze zal jullie klaar maken en zeggen wat er van jullie verwacht wordt.”
Vanja en Lianne knikten, maar die laatste maakte zich wat ongerust en vroeg:
“Kan Giancarlo de zaal alleen aan, Marec? We hebben een vol huis.”
Er verscheen een geheimzinnige uitdrukking op Marecs gezicht.
“Wie zegt dat hij alleen zal zijn?” Hij grijnsde nu. “Ik zei dat hij de leiding heeft vandaag, dat is alles. En nu uit mijn ogen, jullie! Ga onze klanten bedienen. O, en Miranda rapporteert aan mij, dus zorg dat ik straks geen klachten krijg over ongehoorzaamheid of tegenpruttelen. Is dat begrepen, dames?”
Zowel Vanja als Lianne antwoordde bevestigend op die vraag. Ze keken elkaar in de ogen en dachten hetzelfde. Make-up artieste? Waar hadden ze in vredesnaam een make-up artieste voor nodig? Ze hadden zich toch al geschminkt vanavond?
Acht uur. Giancarlo was een half uur te laat. De zestigjarige Italiaan begroette Marec met een hoofdknikje, maar verontschuldigde zich niet voor zijn laattijdigheid. Marec kende de man al jaren, hij was een super zaalchef, maar zo vrij en onberekenbaar als een roofvogel. Even later stelde hij Vanja aan hem voor, want die twee hadden elkaar nog niet ontmoet.
“Deze hier is van mij, Giancarlo,” zei Marec, die Vanja over haar bil aaide. “Ze heet Vanja Herpoels en overtreedt zowat alle regels die ik haar opleg. Een relsubje eerste klas.”
“Die dingen gebeuren, maar je hebt toch geluk met zo een knappe meid, Marec,” repliceerde Giancarlo, met een goedkeurende blik op Vanja. “Ik ben al vier maanden op zoek naar een nieuwe sub, maar ik vind niemand die me in vuur en vlam kan zetten.”
Marec glunderde.
“O, dus je vindt Vanja aantrekkelijk?”
“Absoluut,” antwoordde Giancarlo knikkend. “Mooi snoetje, grote expressieve ogen en een Romeinse neus. Prachtig! En haar figuurtje is ook niet mis, no?”
“Si,” reageerde Marec, met een wolfachtige grijns op zijn gezicht. “En dát zal je over een half uurtje uitgebreid kunnen bewonderen.”
Vanja vroeg zich af wat hij daar nu weer mee bedoelde. Ze voelde Marecs vingers nog altijd op haar bil. Hij gaf er een stevig kneepje in en vroeg haar om Giancarlo te bedanken voor zijn lieve compliment. Ze opende haar mond om dit te doen, maar Marec was nog niet uitgepraat.
“Zeg hem er ineens bij dat je een ongehoorzame slet bent, Herpoels. En vanavond spreek je Giancarlo aan met ‘chef’. Hé, luister je wel?”
Vanja schrok op uit haar gedachten. Ze was naar de Italiaan aan het staren geweest. Met zijn gedistingeerde grijze haren, vierkante kaaklijn en musketiersnor zag hij er uit als een ouder wordende D’Artagnan. Of als een filmacteur uit de jaren vijftig.
“J… Ja, Meester. Ja, ik luisterde.”
“Wel dan?” Marec hief zijn kin en gebaarde in de richting van Giancarlo. “Ik heb je iets gevraagd.”
Vanja wendde zich tot de Italiaan.
“Ik wil u graag bedanken voor uw lieve woorden, chef,” zei ze stilletjes. “Een compliment over haar uiterlijk doet een vrouw altijd plezier. Maar ik ben bang dat ik geen lieve woorden verdien, want ik heb mijn Meester teleurgesteld. En door mijn eigen domme schuld, door me als een ongehoorzame slet te gedragen. Ik schaam me en ik hoop dat mijn Meester me flink straft en me vergeeft.”
Marec moest een glimlach onderdrukken. Hij applaudisseerde langzaam en op een sarcastische manier.
“Dat zullen we nog wel zien,” zei hij lijzig. “Neem Lianne mee, ga naar de kleedkamer en meld jullie bij de make-up artieste. Ik wil jullie binnen het halfuur in de zaal. Giancarlo heeft jullie nodig. Komaan, uit mijn ogen met jullie!”
In de kleedkamer achter het zwarte theater wachtte de vrouw hen op. Ze stelde zich aan hen voor en ze beval Lianne en Vanja om hun kleding uit te trekken. Alles moest uit, zelfs hun stringetjes. Daarna begon Miranda in een sneltempo hun lichamen te beschilderen. De vrouw was een echte professional en ze werkte vlotjes, met oog voor detail en efficiënt. De twee naakte vrouwen werden met bodypaint omgetoverd tot uit de kluiten gewassen witte laboratoriummuizen. Rond hun ogen kwam wat rode verfstof, maar hun mond en tepels werden niet geverfd. Snorhaartjes werden opgeplakt, alsook een spits snuitje. De vachtjes op venusheuvel van de ‘muizen’ kregen een wat donkerder, naar het grijs neigend kleurtje, zodat het leek alsof er daar een dikker, dierlijker vachtje groeide, maar ook van onderen werden hun lipjes naturel gelaten. Wat de kleur betrof toch, want Miranda wreef hun schaamlippen wel in met een soort glijmiddel.
“Oef, dat voelt koud aan,” mopperde Lianne. “Wat is dat voor iets?”
“Een intieme gel,” antwoordde Miranda. “De beste die er te krijgen is. Heel duur ook, omdat hij zo mooi glanst en erg lang houdt.”
Lianne bekeek de witgeschilderde lichamen van Vanja en zichzelf in de spiegel. Ze fronste en slikte wat speeksel weg.
“Moeten wij zo het restaurant in, Miranda? Helemaal bloot?”
“Ja,” zei die. “Maar er ontbreekt nog één detail.”
Dit gezegd zijnde schilderde ze een grote zwarte letter Y tussen de borsten van Lianne. Bij Vanja werd dat de letter X.
“Jullie zijn klaar, muisjes. Nu moeten jullie je melden bij Giancarlo.”
“Jeezes, ik had veel verwacht, maar dit slaat toch wel alles,” zei Lianne zuchtend. “Giancarlo zal nogal ogen trekken als hij me in het restaurant ziet verschijnen. Om nog maar te zwijgen van de rest van onze vaste klanten. Het is echt wel Marecs bedoeling om ons diep te vernederen, hé?”
“Spijker op de kop, meid,” antwoordde Miranda laconiek. “Zo meteen wel eerst even bij mijnheer Safarov langsgaan voor een inspectie, meiden. En voor de staartjes, want hij stond er op, om die zelf aan te brengen. Daarna neemt Giancarlo het over.”
Lianne sperde haar ogen vragend open.
“Wat? De staartjes? Welke staartjes?”
“Dat zal je snel genoeg merken.” Miranda grinnikte. “Kom, genoeg getalmd, naar het restaurant met jullie! Mijnheer Safarov houdt niet van wachten.”
Vanja en Lianne verlieten de kleedkamer en liepen door de gang in de richting van het restaurant. Vanja probeerde haar schaamtegevoelens te verdringen, maar de manier waarop Miranda haar had beschilderd en uitgedost, maakte dit niet gemakkelijk. In Trasimeno had Marec haar ook een keertje naakt laten opdraven, maar toen had ze een masker gedragen, en er waren slechts vijf personen bij aanwezig geweest. Bovendien was Trasimeno niet te vergelijken met Leuven. In Umbrië had ze de hele tijd het gevoel gehad, dat ze in een parallel universum leefde. Alles wat er gebeurde, werd door Ocane in scène gezet en niemand keek er vreemd op bij het zien van een naakte vrouw. Maar dit was anders en niet alleen omdat Lianne er ook bij betrokken was geraakt. De hele ‘witte labmuizen vertoning’ had als bedoeling om hen tegelijkertijd te vernederen en hen belachelijk te maken. Het dwaze snuitje met de snorharen was daar het bewijs van.
“Oké, hier gaan we,” hoorde ze Lianne hardop zeggen, en haar beste vriendin duwde de deur naar het restaurant van ‘la stanza nera’ open.
Een geur van Champagne, parfums en warme aperitiefhapjes vulde Vanja’s neusgaten. Met geheven hoofd en zij aan zij met Lianne Visk, liep Vanja tussen de tafels door in de richting van waar haar Meester en Piotr zaten te wachten.
Marec bekeek hen. Hij deed dat in alle rust en zonder een woord te spreken. Zijn ogen taxeerden vooral het lichaam van Vanja. Visk had er in toegestemd de straf te delen, maar zij zou verder niet worden lastig gevallen. Voor Vanja lagen de zaken ietwat anders.
“Miranda heeft goed werk geleverd. Jullie zijn schattige muizen,” zei hij opeens, en hij wierp nu ook een vluchtige blik op Lianne. “Er ontbreekt nog maar één ding. Draai jullie om en laat me jullie eens langs achteren bekijken.”
Lianne en Vanja draaiden zich om en toonden Marec hun blote, wit geschilderde achterste. Hij maakte een goedkeurend geluidje en wierp een blik opzij naar Piotr. Die zat er grijnzend bij.
“Geen muis zonder staart,” merkte Marec op. “Spreid jullie billen mooi uit elkaar, meisjes. Buig voorover en maak plaats voor de buttplug met je staart.”
Vanja boog haar bovenlichaam naar voren, tastte achter haar rug en begon haar billen uit elkaar te trekken. Naast haar zag ze dat Lianne haar voorbeeld volgde. Meteen daarna voelde ze hoe Marec iets dik, hard en glibberig in haar kontgaatje naar binnen duwde. Mmmh, dat was niet eens zo een onprettig gevoel. Die buttplug was best opwindend, dacht ze, vooral omdat hij het was die het glibberige ding in haar kont naar binnen duwde. En zoals altijd wanneer hij haar aanraakte, begon haar hart sneller te slaan en het kriebelde in haar onderbuik. En lager. De eerste druppeltjes geil zochten zich een weg naar buiten. Ze voelde die o zo bekende tintelingen al bij haar lipjes en clitoris. Gelukkig had Miranda haar schaamlipjes met die glanzende gel bestreken, anders had Marec het vast opgemerkt en er de spot mee gedreven. Vanja kon het niet zien, maar ze voelde dat Marec haar ‘staartje’ vasthield, want er werd een lichte druk op uitgeoefend, alsof iemand er aan trok. Die gewaarwording verhoogde haar lustgevoelens, maar ze gaf geen krimp en bleef voorovergebogen staan. Roerloos.
“Je mag rechtop gaan staan, Herpoels. Ga en meld je bij Giancarlo,” hoorde ze Marec zeggen. Hij loste het staartje en Vanja voelde het naar beneden vallen. Het tikte lichtjes tegen haar blote been. “Jij ook, Lianne. Jullie moeten aan het werk.”
De twee vrouwen richtten zich op en zonder achterom te kijken, stapten ze weg van Marecs tafel.
De Italiaanse zaalchef gaf Vanja en Lianne een korte briefing. Hun rol beperkte zich voorlopig tot het bedienen van de gasten en het in ontvangst nemen van de giften. Aan elke tafel zou hun een verzegelde enveloppe worden overhandigd, zo vertelde Giancarlo. Die bevatte een cheque met het bedrag van de schenking.
“Jullie mogen de genodigden niets weigeren,” zei hij op bevelende toon. “Als ze jullie willen aanraken, mag dat. En aan het einde van de avond mag de meest gulle schenker over Vanja beschikken.”
Vanja sloeg haar blik neer. Ze verwachtte een strenge straf, maar ze had toch gehoopt dat Marec die eigenhandig zou toedienen. Uiteraard sprak ze haar gedachte niet uit. Dat hoefde ook niet, want Lianne deed het in haar plaats.
“Wat? Bedoel je dat Marec haar aan de hoogste bieder verkoopt?”
Giancarlo schudde zijn hoofd.
“Wie zei er iets over verkopen? Over haar beschikken, dat is wat ik zei. De aanwezige meester die het hoogste bedrag schenkt, mag Vanja vanavond gebruiken.”
Lianne vloekte hardop.
“Haar gebruiken? Jeezes, Giancarlo! Dat kan Marec niet menen! Ze is toch geen hoer, die hij zomaar kan wegschenken? Ik ga met hem praten!”
De Italiaan haalde zijn schouders op en zweeg. Dit was het ogenblik waarop Vanja zich in het gesprek mengde.
“Nee, Lianne,” zei ze op besliste toon. “Ik mag dan wel geen hoer zijn, ooit was ik dat wel. En nog niet eens zo lang geleden. Je weet toch dat ik aan Marec toebehoor. Ik bedoel dat letterlijk, ik ben zijn bezit en daar ben ik trots op. Dus als hij me op die manier wil straffen, zal ik mijn straf aanvaarden. Meer nog, ik zal hem er voor bedanken.”
“Jeezes, Vanja. Je meent het.”
Vanja knikte.
“Natuurlijk. Ik ben allang blij dat hij me niet naar Trasimeno terugstuurt, want ik heb hem gekwetst door het zo laks te nemen met de voorschriften die hij me oplegde. Ik heb zijn vertrouwen beschaamd en dat vind ik erger dan de straf.”
Giancarlo schraapte zijn keel.
“Reken maar dat je zijn vertrouwen beschaamd hebt, meisje,” zei hij, maar de woorden van de Italiaan klonken niet bitter of hard, dacht Vanja vol verbazing. Nee, hij gedroeg zich als iemand die met iets zat. Alsof ook hij zich ergens voor schaamde. Ze keek hem vragend aan.
“Hoe bedoelt u, chef?”
“Marec vindt jou niet langer de geschikte persoon om Lianne te vervangen,” zei Giancarlo. “Hij heeft mij gevraagd om het van haar over te nemen. Ik heb toegezegd. Sorry.”
“Laat maar,” reageerde Vanja. “Het is jouw schuld niet. Ik heb het enkel aan mezelf te wijten.”
“Fijn dat je er zo over denkt, Vanja. Bedankt.” Giancarlo glimlachte en slaakte een zucht. Hij gebaarde naar het volle restaurant. “En nu aan het werk. Onze klanten wachten. Doe jullie best, muizenmeisjes!”
Voor ze effectief aan de slag ging, werd Vanja nog meegedeeld, wat ze verplicht werd te zeggen telkens iemand haar een enveloppe aanbood. Bij de tweede tafel die ze bediende had ze al prijs. Een knappe, lichtjes kalende man zat alleen aan zijn tafel en wapperde met de enveloppe. Hij wenkte Vanja om dichterbij te komen.
“Laat me jou eens goed bekijken, muis,” zei hij op een spottend toontje. “Er werd ons verteld dat de muis met het merkteken X aan de meest gulle gever van de avond wordt aangeboden. Die muis, dat ben jij, toch?”
Vanja knikte.
“Ja, mijnheer. Ik ben Vanja Herpoels, de sub van Marec Pavel Safarov. Ik heb onvoldoende respect getoond voor mijn Meester. Daarom moet ik vannacht mijn lichaam ten dienste stellen van een van de genodigden. Aan diegene die de hoogste bijdrage levert voor de inzameling.”
De man grijnsde zijn witte tanden bloot.
“Marec die zijn eigen sub verloot? Dat is een unicum. Nou, misschien ben ik de gelukkige. En het zou me plezieren ook, want je bent geen lelijke meid, Vanja Herpoels.”
“Dank u, mijnheer,” antwoordde Vanja beleefd. De man taxeerde haar, zijn ogen bekeken haar van top tot teen, terwijl hij met de scherpe zijde van zijn enveloppe over haar linkertepel aaide. De rechtertepel kreeg dezelfde behandeling en allebei begonnen ze langer te worden. Het karton drukte hard en stevig tegen haar gevoelige tepels.
De man lachte hardop.
“Vernedering wind je op, muis. Nee, ontken het maar niet, je lichaam verraadt je ware gevoelens.”
Vanja knikte opnieuw, zwijgend deze keer. Hij had gelijk, alleen had ze liever gehad dat Marec haar zo zou plagen in plaats van de man met de enveloppe. Maar het eenvoudige feit dat hij daar ergens achter haar rug aan zijn tafel zat en naar haar keek – ze wist wel zeker dat hij naar haar keek – maakte dat ze zich ontzettend geil voelde.
“Je hebt mooie borsten. Zwaar en groot, daar houd ik wel van,” zei de man. “Mijn ex had ook mooie, maar veel kleinere. Maar begrijp me niet verkeerd, ik mis haar, zelfs al was ze een valse leugenachtige sub.”
Vanja zweeg nog steeds, ze verroerde geen vin, ook niet toen de man met de enveloppe over haar schaamlippen wreef. Of het karton plagerig tussen haar natte glibberige lipjes heen en weer liet bewegen.
“Je maakt mijn enveloppe helemaal vochtig! Jij, geil sletje,” sprak hij quasi berispend. “Is je klit zo gevoelig dat je van zoiets al begint te vloeien?”
“Ja, mijnheer,” antwoordde Vanja. “Het is ook omdat ik weet dat mijn Meester naar me aan het kijken is. Ik voel zijn ogen in mijn rug.”
“Mmmh, interessant. Nou, ik hoop dat het bedrag op mijn cheque volstaat voor een fijne sessie met jou, want je bevalt me wel. Subjes met een grote seksuele appetijt hebben altijd al een streepje voor gehad bij mij.”
Vanja toverde een stralende glimlach op haar gezicht. Ze was vastbesloten om het goed te doen en haar straf met waardigheid te dragen.
“Ik hoop het ook, mijnheer.”
“Dat is aardig van je,” reageerde de man, die zich gevleid voelde door Vanja’s antwoord. “Mijn naam is Geert. Geert Van Averbeke.”
Vanja maakte een bedeesde buiging voor de man en nam afscheid. Plichtbewust hervatte ze haar taken als serveerster en ‘enveloppe ophaalster’. Ze werd – net zoals Lianne overigens – voortdurend aangesproken en bepoteld door de meesters in hun keurige pakken, maar ook door die hun vrouwelijke subs. Iedereen vond het uitermate amusant om de meest intieme plekjes van die mooie spiernaakte muizenmeisjes aan te raken. Vooral Lianne had hier erg onder te lijden, want zij was het niet gewend om dit soort van vernederingen te ondergaan. Bovendien kende ze al die mensen min of meer persoonlijk, het waren stuk voor stuk welgestelde klanten van ‘la stanza nera’. Lianne had hen al zo vaak bediend en kreeg meermaals te horen hoe fijn ze het vonden, om haar ook eens zonder kleren aan te kunnen bewonderen. Toch voelde Lianne medelijden met Vanja, omdat er haar vriendin later op de avond nog een extra straf te wachten stond.
Na het diner volgde het dessert en de versnaperingen bij de koffie. Uren waren verstreken. Er werden grote belglazen met whisky en cognac rondgedragen en opeens was het moment van de waarheid aangebroken. Giancarlo riep Vanja en Lianne bij zich.
“Jullie dienst zit er op, dames,” zei hij met een vermoeid klinkende stem. “Ik veronderstel dat jullie graag willen douchen?”
Ze knikten allebei met hun hoofd.
“Goed, dat kan. Lianne, jij mag eerst.” Hij wees met uitgestoken vinger naar Vanja. “Jij moet in de keuken wachten tot ze jou komen ophalen. Eerst moet de inhoud van alle enveloppen gekend zijn. Er is een deurwaarder bij aanwezig en alles, die zal uitsluitsel brengen over wie er vanavond met jou naar huis gaat. Je zult geblinddoekt worden, want wie het ook wordt, de identiteit van die meester zal nooit onthuld worden. Noch aan jou, noch aan Marec.”
“Dat begrijp ik,” zei Vanja. “Die man en zijn eigen sub zullen hier nog komen. Moet ik nog iets anders doen, chef?”
“Nee.”
Vanja wreef over haar hoofd. Die verf begon te jeuken, vooral op de plekken waar er haartjes groeiden. Ze stond te popelen om een douche te nemen, zodat ze die smurrie van haar lijf kon schrobben. Lianne verdween naar de douches, achteraan in ‘la stanza nera’ en Vanja volgde Giancarlo naar de keuken.
Vanja wachtte twintig minuten. Toen verscheen het hoofd van de make-up artieste in de deuropening van de keuken.
“Hah, daar ben je,” zei Miranda, en ze wenkte Vanja om haar te volgen. “Kom met mij mee. Het is jouw beurt om te douchen.”
De kleedkamer lag er verlaten bij. De badkamer ook. Lianne was weg en had blijkbaar al haar spulletjes meegenomen. Vanja vroeg of ze even naar het toilet mocht gaan, want ze moest dringend haar blaas legen. Miranda liet haar toe om dat in alle privacy te doen en ook tijdens het douchen zelf werd Vanja niet gestoord. Maar toen ze fris gewassen en met natte haren uit de douchecabine naar buiten stapte en naar de kleedkamer terugkeerde, stond Miranda haar op te wachten. Vanja keek de vrouw vragend aan.
“Weten ze al met wie ik naar huis moet?”
“Ja.”
“Weet jij het?”
Miranda knikte bevestigend.
“De gerechtsdeurwaarder, Giancarlo en ik. Wij zijn de enigen die het weten, maar we hebben zwijgplicht. Bespaar je dus de moeite om er naar te vragen, oké?”
Vanja trok een beteuterd gezicht. Ze had niets anders verwacht.
“Wat moet ik nu doen, Miranda?”
Die grinnikte en hield iets omhoog. Het was een piepkleine string. Donkerblauw.
“Om te beginnen moet je dit fijne stukje zijden lingerie aantrekken,” zei ze, op een pesterig toontje.
Vanja nam de string van haar aan. Ze schoof het dingetje omhoog langsheen haar benen en wurmde zich er in. De zijdezachte stof sloot zich rond haar heupen en kutje, terwijl ze voelde hoe de achterzijde er van zich lekker diep in haar bilspleet nestelde. Nee toch, dacht ze, want het was helemaal Marecs ding, om haar van die mini stringetjes te laten showen. Wie weet had hij mee geboden voor een nacht met zijn eigen sub? Om haar te straffen en vergiffenis te schenken tezelfdertijd… De stem van Miranda onderbrak haar gedachte, maar goed ook, want zulke dingen mocht ze niet denken. Valse hoop koesteren was niet goed.
“Ik ga je tepels laten opzwellen, meid,” hoorde ze Miranda zeggen. Vanja zag hoe die een taxerende blik op haar blote borsten wierp. “Die moeten heel hard en groot zijn, anders krijg ik de lassotouwtjes er niet rond.”
Lassotouwtjes? Rond mijn tepels? Wat was dat voor iets, dacht Vanja nieuwsgierig. Maar Miranda merkte reageerde niet op haar vragende blikken, omdat ze al begonnen was. Ze streelde de grote tepels op Vanja’s borsten, ze kneep erin, trok eraan en draaide ze van links naar rechts tot de twee tepels langer werden en zich volledig oprichtten. Pas toen beide tepels hard waren en mooi stijf overeind kwamen te staan, hield Miranda op.
“Wauw! Wat zijn die lang en dik, zeg… Geweldig is dat,” zei Miranda glimlachend. “Dat maakt mijn werk alvast een pak gemakkelijker.”
In haar hand hield ze een lange zwartleren veter met twee lussen aan de uiteinden. Ze legde de veter rond Vanja’s nek, van achteren onder haar natte zwarte haren. Vanja keek naar de twee lusjes. Die hingen naar beneden, maar kwamen absoluut niet laag genoeg om rond haar tepels te worden gebonden. Dat veterding is te kort, dacht ze bij zichzelf.
Miranda zag haar blik en schoot in de lach.
“Nee, ze zijn niet te kort,” zei ze, alsof ze Vanja’s gedachten had geraden. Daarna nam ze de linkerborst stevig beet, tilde die omhoog en bevestigde de eerste lus rond Vanja’s harde, naar voren priemende tepel.
“Hhhggg,” kreunde Vanja. Ze sperde haar ogen wijd open en drukte haar lippen stijf op elkaar, want Miranda trok de lus rond haar lange gevoelige tepel flink strak aan. Au! O, dat deed pijn! De andere lus kwam rond haar rechtertepel en werd zowaar nog iets feller aangespannen. De lange veter rond haar nek stond nu strak gespannen en tilde haar borsten een heel eind omhoog. Vanja kermde zachtjes, terwijl de tranen haar in de ogen sprongen van pijn.
Miranda keek op en slaakte een diepe zucht.
“Ja, die tepellussen zijn heftig, meid, ik weet het,” zei ze. “Het is niet pijnloos en een bijzonder vernederende behandeling. En zeker als je zulke grote en zware borsten hebt als jij, maar troost je met de gedachte dat het maar zo blijft, tot je jouw Meester voor één nacht ontmoet. Hij kan je van die tuigage verlossen als je hem er om vraagt. Het afgesproken stopwoord is rood, dus als je voelt dat je het niet meer aankunt, roep je gewoon hardop het woord rood.”
Vanja bewoog haar hoofd heel voorzichtig en knikte. Elke beweging die ze nu maakte, veroorzaakte pijnlijke rukjes aan haar ingesnoerde tepels.
“Ja, oké. Rood,” herhaalde ze. “Ik zal het onthouden.”
“Prima. Je ziet er goed uit, al zeg ik het zelf.” Miranda wierp nog een goedkeurende blik op de vrouw die voor haar stond opgesteld. “Nu moet ik je enkel nog van een kap voorzien.”
Vanja fronste.
“Een kap? Geen blinddoek?”
“Ja, een kap voor over je hoofd,” zei Miranda, en ze trok een zwarte fluwelen zak over het hoofd van Vanja. “Zo worden je voornaamste zintuigen uitgeschakeld. Meer dan bij een blinddoek. Ziezo, ik ben klaar. Men zal je zo meteen komen ophalen. Veel succes, subje.”
Een tijd lang gebeurde er niets, maar dan hoorde Vanja hoe de deur van kleedkamer geopend werd. Er klonken voetstappen. Hé, dacht ze, daar zijn meerdere mensen. Dat was niet één man die daar binnenkwam.
“Wie is er daar? Meester?”
Niemand antwoordde haar en Vanja sprak opnieuw.
“Wie zijn jullie? Bent u mijn Meester voor de nacht?”
Opnieuw werd er geen antwoord gegeven op haar vraag, maar ze voelde wel hoe iemand over haar blote buik aaide en een van haar borsten lichtjes optilde.
“Ssssst!”
Vanja schrok. Het sissende geluid maande haar tot stilte en klonk zowel dreigend als dwingend. Het leek er op dat de mannen – als het er al twee waren – niet wilden dat ze sprak, dus ze hield haar mond dicht en ze concentreerde zich op haar gehoor. Lang kon ze dat echter niet volhouden, want de man die haar borst omhoog had gehouden, liet die nu los. De borst zakte naar omlaag en een korte pijnscheut verspreidde zich vanuit haar ingesnoerde tepel doorheen haar hele borst.
“Ah, au,” kermde ze stilletjes. Ze verbeet de pijn, blokte hem uit. Ze moest nadenken en rustig blijven. Haar hersenen werkten op volle toeren. De dikke fluwelen kap over haar hoofd had alvast één zintuig niet uitgeschakeld. Haar tastzin. En de hand die haar buik gestreeld had en zich rond haar borst had gesloten, was zeker niet de hand van Marec geweest, maar een veel ruwere hand. Vanja wist heel goed hoe Marecs handen aanvoelden. Nee, de man die haar middel omvatte en haar met rustige dwang de kleedkamer uit stuurde, was niet haar eigen Meester. Zie je wel, dacht ze bitter, valse hoop koesteren was nooit goed. Dat was nergens goed voor, verdomme.
Volkomen gedesoriënteerd, blootsvoets en met kleine schuchtere pasjes strompelde ze voorwaarts. Bij elke pas die Vanja nam, hoe aarzelend ook, voelde ze haar borsten trillen. Pijnscheuten vlamden door haar tepels, lang en stijf in de lusjes die er rond spanden. In de gang voelde ze tegels onder haar voetzolen, even later de tocht van een deur die geopend werd, vast de achterdeur van ‘la stanza nera’, en daarna de frisse buitenlucht op haar naakte huid. Ze kreeg kippenvel en schuifelde over de grindsteentjes op de parkeerplaats. Iemand opende de deur van een wagen en een paar ruwe handen hielpen haar met instappen. Haar billen, helemaal bloot en koud in de string die Miranda haar gegeven had, drukten tegen de bekleding van de autozetels. Plastic, dacht Vanja. Plastic of leder. Zoals Marecs Rolls. Op dat ogenblik voelde ze een grote hand op haar rechterbeen. Die hand was sterk, maar zacht en voelde ongelofelijk vertrouwd aan op haar naakte huid.
“Meester?”
“Mond dicht, Herpoels,” zei Marec. “Je spreekt alleen als er jou iets gevraagd wordt. Is dat begrepen?”
“J… Ja, Meester,” zei Vanja stamelend.
Haar stem had hees en emotioneel geklonken, want ze slaagde er totaal niet in om haar gevoelens te onderdrukken. Ze was zo blij dat Marec voor haar geboden had. Dat kon alleen maar betekenen dat hij haar vergaf. Hij zou haar straffen, zeker, maar dat had ze verdiend. Ze keek er naar uit. Ze werd vreselijk opgewonden, bij die gedachte alleen al. Marec die haar naakte lijf voor zijn plezier gebruikte. De zwartleren veter met die strakke lussen rond haar stijve tepels waren dus zijn idee. Man, wat voelden die dingen opeens vreselijk geil en sexy.
Naast haar schraapte Marec zijn keel.
“Gaat het, meid?”
“Ja, Meester. Ik voel me fantastisch!”
“Ik weet niet of ik dat zo leuk vind, Herpoels.” Marec grinnikte. “Dit hoort eigenlijk een strenge strafsessie te zijn.”
Vanja bevochtigde haar lippen. Ze zweette als een rund onder die zware stoffen kap, maar haar hart bonkte in haar keel en ze voelde het bloed naar haar wangen stromen. En naar andere, veel gevoeliger plekjes. Vooral omdat de hand die daarnet nog op haar been had gelegen, nu de binnenkanten van haar dijen streelde.
Zo nu en dan voelde ze vingers op de plek, waar haar schaamhaartjes de piepkleine zijden string omhoog duwden. Of lager nog, waar haar kloppende clitoris en haar binnenste schaamlippen zich aftekenden onder de stof van het fijne broekje. Net op het moment dat een eerste orgasme haar vagina liet samentrekken, gaf Marec haar een tweetal tikken tegen haar borsten. Die wiebelden heen en weer en dat verhoogde de spanning op de tepeltouwtjes en lussen.
“Au! Ai! Mmmh… Oh! O! Ooooow!”
“Je bent een ongehoorzame geile relsub, Herpoels,” fluisterde Marec, dicht bij haar oor. “Jij geniet zelfs van je straf.”
Met zijn lange middelvinger duwde hij op haar klit. Draaiend en druk uitoefenend, vingerde hij haar naar een tweede climax. Tegelijkertijd speelden de vingers van zijn andere had met de strakgespannen tepeltouwtjes.
“Ja, Meester. Ik ben zo geil, Meester. Vergeef mij dat ik zo een slechte slavin ben. Ik zal nooit nog een bedeltje verliezen. Nooit! Dat beloof ik u, Meester. Oh! O, Meester! Dank u, dank u voor uw strelingen en voor de pijn van mijn genot.”
Marec greep naar de fluwelen kap die over Vanja’s gezicht zat getrokken en rukte ze van haar hoofd. Hij wilde haar gezicht zien. Haar bruingroene ogen, haar jukbeenderen, haar sexy licht gebogen neus en haar volle zinnelijke lippen.
Vanja slaakte een diepe zucht van verlichting. Eindelijk was ze van die vervelende kap verlost, dacht ze, met een blik op de intens kijkende man naast haar in de wagen. Vanja’s haar was nog vochtig van de douche en het had onder die kap gekneld gezeten. Jeezes, mijn haren zullen er niet uit zien, dacht ze, maar ze bedwong de aandrang om er iets aan te doen. O nee, van nu af aan deed ze niets meer zonder dat Marec haar er de toestemming voor gaf. Het was overduidelijk dat hij haar vanavond streng zou gaan straffen voor het overtreden van zijn voorschriften.
“Waar denk je aan, Herpoels?”
“Euh… aan mijn haar, Meester. Ik heb het gevoel dat het alle kanten uit staat.”
Marec grinnikte.
“Ja, dat kan je wel zeggen,” plaagde hij. “En toch zie je er adorabel uit. Ik geloof dat ik je ga kussen.”
Marec voegde de daad bij het woord. Hij boog zich naar haar toe en drukte zijn lippen op die van haar. De tongzoen die volgde, was zo intens en vol van passie, dat Vanja spontaan begon te vloeien. Binnen enkele tellen was het kruis van haar string door en door nat. Eerst merkte Marec er niets van, want zijn ene hand woelde door Vanja’s haren, en de andere hand gaf pesterige rukjes aan de zwartleren veter met de lussen, die haar borsten bij de tepels omhoog tilden. Pas toen hij ophield met aan die draad te frunniken, en hij zijn hand opnieuw langs haar buik naar Vanja’s met zijde omhulde kutje verplaatste, merkte Marec het.
Hij beëindigde de tongzoen en bracht zijn hoofd een beetje naar achteren. Zijn bijna zwarte ogen boorden zich in die van Vanja.
“Hoe is het mogelijk,” zei hij, op een berispend toontje. “Die hele string voelt doorweekt aan. Er is geen droog plekje meer te vinden. Ik dacht dat de pijnprikkels je een beetje zouden afremmen. Nee dus.”
Vanja schudde haar hoofd.
“Nee, Meester, sorry. Als u mij zo kust, helpt niets.” Ze zuchtte. “Dan stroomt het er uit zonder dat ik er iets tegen kan doen. Straf mij zo veel u wilt, Meester. Straf mij harder. Ik verdien het, want ik ben een slechte slavin. Ik ben ongehoorzaam, trouweloos en kan mezelf niet beheersen.”
Marec reageerde niet meteen. Hij reikte naar het zilveren kettinkje dat Vanja’s hals nooit verliet, het halssnoer met de kleine sleutel van de zolderkamer boven zijn privé residentie. Marecs wijsvinger duwde de sleutel omhoog en speelde er mee.
“Daar heb je gelijk in, Herpoels. Je bent onverbeterlijk en vergeet voortdurend je plaats. Wat er gebeurde na je uitje met Lianne, loog er niet om. En dan was er nog die zaak met John. Maar het is ook mijn eigen schuld. Ik ben verliefd op je. Daarom ben ik tot nog toe veel te laks geweest met jou. Je hebt een veel strengere aanpak nodig. Want als aaien en voederen het teefje niet tot gehoorzaamheid dwingt, moet ze aan de ketting.”
“Ja, Meester,” antwoordde Vanja knikkend. Tegelijkertijd voelde ze hoe er alweer dikke druppels warm vocht opwelden tussen haar schaamlippen. Jeezes, ze kon het niet tegenhouden. Als hij haar een teefje noemde en insinueerde om haar op zijn zolder vast te ketenen, ging ze voor de bijl. Fuck, dat moest hij toch weten, de schurk! Hij deed het met opzet, ze zag het in zijn ogen.
“Je zegt ja, maar je string wordt alleen maar natter, meid,” zei Marec plagerig, en nu kon Vanja zijn ogen niet meer zien, want het werd donker in de wagen. Piotr stuurde de Rolls de ondergrondse parkeergarage in.
Beneden gekomen, parkeerde de Kroaat de wagen op zijn vaste plekje links naast de personenlift. Hij stapte uit om Marecs deur te openen. Voor Marec uitstapte, boog hij zich over Vanja heen en klikte haar deur uit het slot. Zijn elleboog stootte ruw tegen Vanja’s omhoog gebonden borsten met de strakgespannen tepeltouwtjes. Of het per ongeluk of met opzet was, dat kon Vanja niet precies zien, maar ze voelde hoe de lussen zich aanspanden rond haar gevoelige tepels. Twee snokken. Au! Verdomme! Ai!
“Hhhggg,” kreunde Vanja en in gedachten vloekte ze opnieuw. Au, dat deed pijn! Als je er even niet aan dacht, deden die strakke lusjes nog meer pijn. Dan was de pijn intenser.
“Uitstappen,” hoorde ze Marec zeggen. “Kom hier en loop voor me uit. Dan heb ik iets te zien terwijl we de trap naar de zolder bestijgen. En laat ze maar flink wiebelen, die ronde blote billen van jou. Gun je meester zijn pleziertje en laat ze mooi op en neer dansen, geil sletje van me!”
Vanja liep om Marecs Rolls heen en haastte zich bij hem. Ze ging meteen voor hem uit lopen en deed haar best om sensueel met haar heupen te wiegen. Ze stapten in de lift en hij kwam achter haar staan. Piotr bleef beneden bij de Rolls. De lift zette zich in beweging en bijna onmiddellijk voelde ze Marecs grote hand een van haar billen beetpakken. Dat gebaar stelde haar gerust, want het betekende dat hij haar gekonkel opwindend had gevonden. Ze voelde zijn sterke vingers af en toe in het malse vlees van haar billen knijpen en aan het elastiek van haar string frunniken. Ze wist niet wat haar meer opwond, de plagende vingers van haar Meester of de pijnschokjes in haar opgezwollen en strak ingesnoerde tepels.
De lift kwam tot stilstand en de schuifdeuren gleden open. Hé, dacht Vanja, daar stond iemand in de gang. Ze herkende Perdita. Wat deed die bij de deur van Marecs privé vertrekken? Vanja draaide haar hoofd en keek Marec vragend aan. Door die beweging veranderde haar bovenlichaam van positie en de lus rond haar rechtertepel veroorzaakte een nieuwe pijnscheut in haar borst.
“Dat is Perdita,” fluisterde ze. “Wat doet die hierboven?”
“We zullen het haar meteen even vragen,” antwoordde Marec kalm.
Vanja knipperde met haar oogleden.
“Mag ik in de lift wachten, Meester? Toe?”
Hij schudde zijn hoofd en er verscheen een onverbiddelijke uitdrukking op zijn gezicht.
“Geen denken aan,” zei hij. “Hier gaan we er uit.”
Vanja schaamde zich dood, maar stapte gehoorzaam uit de lift en de gang in. Met Marec aan haar zijde schuifelde ze in de richting van de plek waar Perdita hen stond aan te gapen. De ogen van het au pair meisje waren zo groot als schoteltjes en keken naar Vanja’s blote borsten. Ze fronste ongelovig bij het zien van de manier waarop die bij de tepels door twee strakgespannen leren koordjes werden omhoog getild.
“V… Vanja? Marec? Wat… euh… Wat doen jullie?”
Marec glimlachte en legde zijn hand op Vanja’s schouder.
“Wij spelen een spelletje, Perdita,” zei hij, alsof dat de normaalste zaak van de wereld was. “Het is iets tussen Vanja en mij. Sorry, dat je mijn liefste zo moet zien, maar jij zou hier eigenlijk niet mogen zijn, meisje.”
Perdita hapte naar adem en zuchtte.
“Ik was zinnens om te gaan slapen, maar kwam dit nog snel op jullie deur kleven,” zei ze verontschuldigend. Ze hield een tekening van Margot in haar hand. Haar vingers trilden een beetje, terwijl haar ogen naar Vanja’s minuscule string keken. “Margot vroeg me om ze aan jou te geven, Vanja. Ik dacht dat jij ze wel leuk zou vinden.”
Vanja bekeek de tekening. Een prinses met een hoge punthoed, een gele japon en mooi ingekleurd. Voor mama, stond er op geschreven.
“Natuurlijk vind ik die leuk,” zei ze glimlachend. “Dank je, Perdita. Ik ben zo blij dat ik jou heb! Ik hoop dat je nu niet bij me weggaat? Nu je mij zo gezien hebt, bedoel ik.”
Perdita bloosde en lachte haar witte tanden bloot.
“Nee, ik ben een blijvertje, ik ga nergens heen,” zei ze, met een schelmse blik op de spannend uitziende tuigage van Vanja. “En… euh… mijn verontschuldigingen voor het storen en speel maar verder, zou ik zeggen.”
Zodra Perdita uit de gang was verdwenen, nam Marec zijn rol van Meester weer op. Hij gaf Vanja een flinke tik op haar billen. Het geluid van de klap en het warme gloeiende gevoel op haar blote achterste, bracht haar onmiddellijk weer in een ander universum.
“Geef die tekening aan mij, Herpoels,” bromde Marec. “Ik zal ze in de slaapkamer leggen, want ik moet nog iets ophalen. Ga jij alvast naar de zolder. Wacht daar op me en bereid je voor op het meest uitputtende gedeelte van je bestraffing.”
“Ja, Meester.”
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
»
De inzameling 
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?