sm & spanking verhalen & forum

Spanking Forum » Verhalen Forum » verhalen van F.A.W. Malach » Het Safarov fonds » Een onheilsbericht
« Vorig verhaal	Volgend verhaal »

Een verhaal van:
F.A.W. Malach

Bevlogen lid

Beoordeling:

Vind je dit verhaal erg goed
of juist niet
geef dan hier je waardering:

(Waardeer!)
Aantal waarderingen tot nu toe: 2

Gepost op dinsdag 10 mei 2011 - 08:44 pm:

Een onheilsbericht

Het Safarov fonds - Hoofdstuk XV / Marec ontvangt een bericht dat alles op zijn kop zet...

Om iets voor half zeven opende Marec zijn ogen. Hij rekte zich uit, spande zijn spieren en wreef zich met beide handen over het gezicht. Het was niet echt donker in de kamer, maar dat kwam door het maanlicht. De zon was nog niet op. Marec liet zich uit het bed glijden en slenterde naar het raam, waar hij een van de gordijnen een klein beetje naar opzij schoof. Het zwarte water van de Dijle weerkaatste het maanlicht. De straten waren grijs en elke parkeerplaats was bezet. Een typische februari ochtend in Leuven.
Het leek koud buiten, maar hier binnen was ze het aangenaam warm. Marec droeg geen pyjamajasje, enkel de wijde zwartzijden broek. Hij wreef over de plek waar zijn penis tegen de stof aan leunde en op dat eigenste ogenblik, bewust of onbewust, keken zijn ogen naar de slapende vrouw in het grote bed. Vanja Herpoels mocht dan wel zijn sub en zijn eigendom zijn, ze was ook het licht in zijn ogen en de liefde van zijn leven. Kijk haar toch eens, dacht hij, met een verlekkerde blik op haar blote achterste en rug. Na hun liefdesspel gisterennacht was ze uitgeput in zijn armen in slaap gevallen. Naakt en met de resten van zijn zaad nog op haar heerlijke vingers.
“Hé, mooi meisje, slaap je nog?” Marec was naast haar op het bed neergeknield en aaide zachtjes over haar billen.
Geen antwoord.
“Vanja?”
Nog altijd niets. Ze was nog diep in slaap, de wekker liep pas om zeven uur af. Marecs handen beschreven cirkels over haar prachtige bilpartij. Hij hield van haar stevige ronde kont met die schattige kuiltjes er boven. Of van hoe lekker mals Vanja’s vlees aanvoelde op die plek, en van de manier waarop haar billen mooi wijd uit elkaar stonden. Zijn middelvinger kietelde haar bilspleet, op weg naar haar kontgaatje en haar kutje. En nog altijd kwam er geen enkele reactie… of toch? Hé, dacht Marec, hier klopte iets niet. Er kwam wel een reactie, een lichamelijke. Zijn vinger voelde opeens nat en glibberig aan. Ze deed alsof ze sliep, die kleine bedriegster! Ze lag daar stilletjes te genieten van zijn strelingen. Hij grijnsde en stopte zijn lange middelvinger tot aan het tweede kootje naar binnen. Recht haar warme vochtige opening in. Marec kon zien dat het haar moeite kostte om stil te blijven liggen, maar er kwam geen kreun over haar lippen en ze gaf geen krimp.
“Jij, slaapt helemaal niet, jij leugenachtig sletje,” zei Marec plagerig. Hij trok zijn vinger terug, hief zijn hand en liet die krachtig op Vanja’s kont neerkomen. Klets! Het geluid van zijn handpalm op haar naakte vlees klonk ontzettend opwindend.
“Au! Sorry, Meester,” zei Vanja, half lachend. “Het is te lekker om er spijt van te hebben, Meester. Dus ik geloof dat ik nog een klap verdien, Meester.”
Marecs hand zoefde door de lucht. Klets!
“Ai! Au,” kermde Vanja, maar ze begon te lachen toen hij op haar onderbenen ging zitten en haar in haar zijden kietelde. “Hé! Niet doen! Niet doen, Meester, toe? Mijn blaas! O shit, mijn blaas! Niet kriebelen, Meester!”
“Oei, moet je dringend?” Marec lachte haar uit, maar bleef op haar benen zitten. “Niet in bed plassen, hoor!”
“Daarnet was het nog niet dringend,” antwoordde Vanja. “Maar als je me kietelt, kan ik het niet tegenhouden. Laat me gaan, Meester? Alsjeblieft?”
Marec grinnikte en liet haar ontsnappen. Zijn ogen keken naar haar naakte rug en achterste, terwijl ze zich naar het toilet in de badkamer haastte. Hij stond op en volgde haar tot in de deuropening. Hij hoorde het kletteren van de straal.
“Kan dat niet wat stiller, Herpoels,” zei hij op een mild spottende toon. “Je lijkt wel een man als ik jou zo hoor.”
Vanja wist dat hij haar aan het jennen was. Met pretlichtjes in haar ogen keek ze naar hem op, maar niet om zich te verontschuldigen deze keer.
“Dat is niet lief, Meester,” zei ze pruilend. “Ben je misschien nog boos op me? Over eergisteren?”
“Zo zit ik niet in elkaar, Vanja. Dat weet je. Je hebt een stommiteit begaan en je bent er voor gestraft. En ik geloof je, als je zegt dat het niet meer zal gebeuren. Daarmee is de zaak afgehandeld wat mij betreft.”
Vanja beet op haar onderlip. Ze voelde zo veel liefde voor hem, want ze vertrouwde hem. Door en door. Ze hield van zijn stem en van zijn ogen. Die logen haar niets voor. Nooit.
“Ga je daar nog lang blijven zitten?”
“Wat? O, nee. Nee, Meester,” stamelde ze, overeind komend. “Sorry, ik zat te dromen. Hoe laat is het eigenlijk?”
Marec grijnsde haar toe.
“Nog tijd genoeg.”
“Tijd genoeg voor wat, Meester?”
“Om me een kwartier lang aan jou te vergrijpen, stout sletje van me,” antwoordde Marec, die een stap naar voren zette en Vanja bij haar polsen beetgreep. Hij stond neus aan neus, keek haar recht in de ogen en zag hoe haar pupillen zich verwijdden. Ze opende haar mond om zijn tong binnen te laten en ze kusten elkaar lang en intens.
“Kom,” zei Marec, die zich langzaam van haar had losgemaakt. Zijn dwingende armen drongen haar naar opzij, in de richting van de wastafel.
“Hhhggg,” kreunde Vanja geschrokken, want haar blote billen werden onzacht tegen het marmer aangedrukt. Ze kon voelen dat Marec vreselijk opgewonden was, zijn harde penis duwde tegen haar buik, met alleen de dunne zijde van zijn pyjamabroek tussen hen in. Zijn grote sterke handen zaten nog altijd rond haar polsen, die hij naar achteren dwong en op de randen van de wastafel legde. Ondertussen duwde zijn rechterbeen haar knieën uit elkaar. Pas toen hij haar helemaal in de gewenste positie gemanoeuvreerd had, liet hij haar los.
“Zo blijven staan,” zei hij bevelend. “Niet bewegen tot ik terug ben.”
Vanja knikte.
“Zeg het, meid. Ik wil het je horen zeggen!”
“Ja, Meester,” zei Vanja. Haar stem trilde en verried haar opwinding. Ze keek Marec na, die lichtvoetig, maar haastig de badkamer verliet. Jeezes, wat kon die man haar toch opgeilen, dacht ze. Hier stond ze alweer, wijdbeens en naakt op hem te wachten. Haar kutje was al aan het vloeien, ja, ze voelde het orgastisch lekkere gevoel van opwinding alsmaar toenemen. En dan hoorde ze Marec eraan komen, ze hoorde het geluid van zijn blote voeten op de eikenhouten plankenvloer.
“We hebben nog goed tien minuten, Herpoels,” zei hij, met een blik op haar glinsterende met fijne zwarte haartjes omkranste kutje. “Dat is niet veel, dus ik zal de zaken wat bespoedigen.”
Vanja sperde haar ogen open en keek naar zijn handen. Marecs handen en vingers glansden van de olie. Dat moest die nertsolie van gisteren zijn, dacht ze. Het leek wel alsof hij er dat hele flesje over had uitgegoten. Hij stapte naar voren, kwam naast haar staan en greep tussen haar benen, zowel langs achteren als langs voren.
“Oh! Mmmh! O! Mmmh!” Vanja begon onmiddellijk te kreunen, toen zijn handen aan weerszijden tussen haar benen gleden. Eén hand langs achteren tussen haar billen en de andere langs voren, over de hele breedte van haar kutje. Ze voelde een van zijn glibberige vingers diep in haar kontgaatje doordringen, terwijl de andere hand haar schaamlippen en clitoris streelde. Wauw, zo snel was ze nog nooit klaargekomen, dacht Vanja. Voor zo ver ze nog kón denken, want haar gespreide heupen schokten naar voren. Haar buik golfde op en neer. Haar borsten trilden en deinden mee op het ritme van haar versnelde ademhaling. Maar dan, zomaar opeens, trok Marec zijn ongelofelijk lekker handen weg. Nee! Nee, gilde het stille stemmetje in haar hoofd. Niet doen! Niet ophouden, alsjeblieft, niet ophouden!
“Kijk niet zo bokkig, Herpoels. Er komt nog meer,” gromde Marec, terwijl hij zijn pyjamabroek naar beneden schoof en haar ter plekke penetreerde. Zijn met nertsolie ingevette handen sloten zich nu rond haar bekken, tastend naar het malse vlees van haar billen. Als een mes door boter gleed zijn erectie in haar naar binnen. Er was geen enkele weerstand, het leek alsof haar kutje twee keer zo groot en gulzig was als anders.
“Ooooow! O! O, ja… Ja! Ja,” hijgde Vanja, die zijn lange harde lul diep in haar voelde stoten. Marec vulde haar helemaal. Zijn schaambeen bonkte tegen haar kutje aan, keer op keer, en wreef langsheen haar clitoris, wat een orgastisch lekker effect gaf op haar gevoelige klitje. Ze vergat alles en fluisterde hijgerig in zijn oor, hem aanmoedigend om nog harder te stoten.
“Neem me, Meester. O ja! Harder, Meester, alstublieft? Gebruik me, neuk me, doe met me wat u wilt… O! Ah! Oh, ja, Meester. Mijn lichaam is van u… ik ben van u!”
Marec bereikte zijn hoogtepunt. Hij kreunde, greep Vanja’s billen stevig beet en drukte haar nog dichter tegen zich aan. Zijn ademhaling stokte toen hij klaarkwam. Het harde stoten hield op en hij concentreerde zich op zijn eigen genot, terwijl zijn warme zaad in haar schoot vloeide. Zo bleven ze nog een halve minuut staan, leunend tegen de marmeren wastafel en innig verstrengeld als een standbeeld van verzadigde wellust.
“M… Meester,” stamelde Vanja. De toon waarop ze dat woord langzaam uitsprak, vertelde Marec meer dan genoeg. Ze had genoten.
“Ja, je bent een geil sletje,” zei hij droog, maar zijn ogen schitterden. “De tijd van spelen is voorbij. Het is bijna zeven uur, we moeten douchen.”
Tien minuten later stapten ze uit de douchecabine en Vanja ging meteen een handdoek halen. Zoals altijd wanneer ze samen douchten, was het haar taak om Marec af te drogen. Hij spreidde zijn armen een beetje uit elkaar, zodat ze overal goed bij kon. Vervolgens knielde ze voor hem neer en begon met Marecs onderlichaam af te drogen.
“Klaar, Meester,” zei ze, naar hem opkijkend. “Maar mag ik uw mooie penis nog een zoentje geven voor ik mezelf afdroog?”
Marec grinnikte.
“Doe wat je niet laten kunt, dwaas meisje.”
Vanja boog zich naar voren en nam het topje van zijn donkere lid in haar mond, niet lang, één of twee seconden maar. Daarna liet ze hem opnieuw naar buiten glippen om de lichtjes opgezwollen eikel met zoentjes te overladen.
“Dank u, Meester,” fluisterde ze, terwijl ze zich oprichtte en een droge badhanddoek uit de kast haalde.
Voor de grote spiegels in Marecs slaapkamer kleedden ze zich aan. Marec koos voor een zakelijk maatpak, hij had een meeting in Antwerpen. Vanja moest Margot naar school brengen om half negen, zij trok een goed omhullende jeans over haar roze string, en een lichtblauwe wollen trui over haar krap zittend wit shirtje. Oei, haar schaamlipjes voelden een beetje rauw aan, dacht ze op weg naar beneden, toen de jeans zich strak trok tussen haar benen.

In de keuken pruttelde het koffiezetapparaat. Perdita deed dat vaak, de koffie al opzetten, enkele minuten voor ze zelf naar haar les vertrok. De au-pair studente had nogal ogen getrokken gisterennacht, dacht Vanja bij zichzelf. Gelukkig had ze er om kunnen lachen en had ze haar niet als een soort freak beschouwd. Perdita was geen kind meer. Ze was negentien en een ruimdenkend meisje. Dat bleek ook uit het briefje op de keukentafel. Daarin schreef Perdita dat ze blij was, dat Marec en Vanja zo een spannende relatie hadden. Fijn voor jullie, schreef ze. Waarna ze zich nog eens verontschuldigde voor het storen!
“Moet je dit lezen, Marec,” zei Vanja, die ging zitten en aan Margots boterhammen met choco begon. Margot at alleen choco ’s morgens. Niets anders. “Hoe lief van haar. Wat een schat is die Perdita toch!”
Marec reikte naar het briefje en hoorde Margot aan Vanja vragen of zij ook mocht weten wat er in het briefje stond.
“Lieve dingen over ons allemaal, schat,” antwoordde Vanja glimlachend. “Over jou, over Marec en over mij. Ik geloof dat Perdita veel van ons drieën houdt.”
“Ja,” zei Margot. “Ze is lief.”
Daarna begon ze te vertellen over een computerspel waar ze zelf kleren kon ontwerpen en hoe leuk dat wel was. Aan de andere kant van de keukentafel stond Marec op om Vanja nog een zoen te geven.
“Tot straks, Vanja. Ben je hier als ik terug kom, of had je andere plannen?”
Ze schudde haar hoofd.
“Niet echt. Ik dacht straks te gaan lopen, gewoon wat rondjes in het park. Als jij thuis komt, ben ik zeker hier. Waarom?”
“We moeten eens praten over je werk,” zei Marec. “Giancarlo heeft het je verteld, toch?”
Vanja knikte en sloeg haar blik neer.
“Ja. Ik hoefde Lianne niet te vervangen, zei hij. Moet ik opnieuw op het secretariaat van het fonds aan de slag?”
“Dat is een mogelijkheid, maar we zullen het er straks over hebben,” antwoordde Marec ontwijkend, terwijl hij zich voorover boog en ook Margot een zoentje op haar wang drukte. Hij was zinnens om Vanja een voorstel te doen. Wat hem betrof, mocht ze een of andere opleiding volgen en zich bijscholen. Als ze dat graag wilde. Hij wachtte op de lift en even later bracht die hem naar de ondergrondse parkeergarage. Piotr stond hem al op te wachten en opende de achterdeur van de Rolls.
“Waar naartoe, Marec?”
“Antwerpen centrum alsjeblieft, Piotr,” antwoordde Marec, die zijn laptop uit de zwartlederen beschermtas haalde en het ding op zijn schoot openklapte. Een minuut later was hij opgestart en online. Hij begon met het nakijken van zijn e-mailberichten. Maar… Maar wat was dat? Het onderwerp van één mailbericht luidde: ‘Bedrieger’. Er verscheen een diepe frons op zijn voorhoofd bij het zien van wie er als afzender vermeld stond. John De Preter.
“Verdomme!” Marecs vloek liet Piotr opschrikken. Hij keek in de achteruitkijkspiegel en vroeg wat er aan de hand was.
“Een mail van John,” gromde Marec. “En er zit een bijlage aan. Slecht nieuws, vrees ik.”
Piotr slaakte een zucht.
“De procureur? Ik dacht dat we van die kwal verlost waren.”
“Nee, dus,” mompelde Marec, en hij klikte twee keer met de linkermuisknop. De e-mail verscheen op het scherm. Hij wilde eerst de tekst lezen alvorens de bijlage open te klikken. Marecs hart begon sneller te slaan en hij voelde het bloed uit zijn gezicht wegtrekken. De procureur was op wraak uit en hij had zijn huiswerk goed gedaan. Marec knipperde met zijn oogleden en las de tekst nog eens opnieuw door. Er stond:

Onderwerp: Bedrieger

Ja, je bent een bedrieger, Marec Safarov. Door je met mijn zaken te bemoeien, heb je mijn laatste kans om het goed te maken met Eline gedwarsboomd. Ik heb bewijsstukken die aantonen dat er een vlucht naar Magione werd geboekt voor mijn ex-vriendin. Je begrijpt dat zoiets niet zonder gevolgen kan blijven.

De foto's in bijlage maken deel uit van een dossier dat ik ondertussen zowel aan het parket als aan meerdere sociale diensten heb doorgestuurd. Het zijn mooie haarscherpe foto's, wat me enigszins verbaasde, want ze werden met een smartphone genomen en het onderwerp van de foto's was verre van aantrekkelijk. Juist geraden, mijn beste Marec, het zijn foto's van jouw lelijke sloerie.

Aangezien je 'vriendinnetje' voorwaardelijk vrij is, zullen de feiten uit het door mij ingediende dossier niet in haar voordeel spreken. Ik weet dat ze zich prostitueerde na haar vrijlating uit de gevangenis. Het hoederecht over haar kind zal opnieuw ter discussie komen te staan, en de kans is groot, dat jouw liefje binnenkort achter tralies belandt. Om er haar opgeschorte gevangenisstraf alsnog uit te zitten. Ik geloof dat jij dat niet zo leuk zou vinden, of vergis ik mij?

Je zult het je nog beklagen, dat je Eline achter mijn rug het land hebt uitgesmokkeld. Eén troost misschien, mijn beste Marec, is dat je binnenkort op zoek kunt naar een nieuw vriendinnetje. Knapper en beter. En eentje die je klanten niet in het kruis schopt.

Zonder vriendelijke groet,

Mr John De Preter, proc.

“Slecht nieuws, Marec?”
“Zowat het slechtst mogelijke,” zei Marec. Zijn stem beefde van woede, maar die boosheid veranderde snel in ontzetting, toen hij de bijlage open klikte. Die bevatte een hele reeks haarscherpe foto’s van Vanja, maanden geleden genomen in ‘la stanza nera’. Er waren zowel foto’s van in het restaurant zelf, als van in het zwarte theater. Op al die foto’s was Vanja naakt of slechts gekleed in een string en zij bewoog zich tussen de aanwezige gasten. Hun gezichten waren onherkenbaar gemaakt, zo slim was John wel geweest. Hoe was het mogelijk, dacht Marec verbijsterd, er waren zelfs foto’s van Vanja die voor de Judaswieg stond en er op ging liggen, en van de striemen op haar billen na de geseling met de twijg.
Vooraan in de wagen kuchte Piotr even kort.
“Kunnen we er nog iets aan doen?”
Marec beantwoordde die vraag niet meteen. Zijn ogen kruisten die van Piotr in het achteruitkijkspiegeltje. Wat volgde was een blik van verstandhouding.
“Als het iets zou uithalen, deed ik het meteen,” zei Marec, met een van kille haat doortrokken stem. “Maar het is te laat. De machinerie is al op gang gezet.”
Piotr wendde zijn blik af.
“Wil je nog steeds naar Antwerpen?”
“Nee. Draai maar terug,” zei Marec. “Vanja is gaan hardlopen, dat doet ze meestal in het stadspark. Misschien hebben we geen tijd te verliezen.”
Helaas zat het verkeer niet mee. Het was volop ochtendspits en dan was snel ergens geraken er niet bij in en rond Leuven. Marec gebruikte de verloren tijd echter nuttig, hij viste zijn mobieltje uit zijn vest en belde de afspraak in Antwerpen af. Daarna telefoneerde hij naar zijn vriend Herbert, die een hoge functie bekleedde bij de politie van Tervuren.
“Ja, met wie spreek ik?”
“Marec hier. Hoe gaat het, Herbert?”
Herbert zuchtte luid.
“Kon beter. Die ijzige kou kruipt in mijn botten, Marec. Ik heb een rothekel aan de winter, dat kan ik je wel vertellen. En jij? Je klinkt nogal gespannen.”
“Ongelofelijk hoe jij dat kunt afleiden uit één zin, Herbert, maar je hebt gelijk. Ik zit met een groot probleem.”
“Iets waar ik je mee kan helpen?”
“Misschien.”
“Nou, ik luister, Marec.”
Marec begon zijn verhaal te vertellen. Hij praatte en praatte, tot Herbert van alle details op de hoogte was. Hij vroeg aan de politieman, of er al een dossier lopende was, want dat wilde Marec graag weten. Of er al een klacht was neergelegd en of men Vanja Herpoels al in staat van beschuldiging had gesteld. Dat kon voor prostitutie zijn, zo suggereerde Marec, of misschien voor het overtreden van de bepalingen met betrekking tot haar voorwaardelijke vrijlating in augustus van het jaar daarvoor.
Herbert antwoordde niet meteen, maar Marec hoorde hoe zijn vingers op het toetsenbord van zijn PC tikten. Hij zocht informatie over de zaak – als er al één was – op de intranet applicatie van de federale politie.
“Slecht nieuws, Marec,” zei hij plotseling. “Er is een dossier opgestart. Wanneer weet ik niet, maar ze zal gedagvaard worden. Dat is zeker.”
“Godverdomme,” vloekte Marec, en zijn knokkels werden wit, zo hard kneep hij in zijn mobiele telefoon. “De klootzak.”
“Sorry, Marec,” zei Herbert stilletjes. “Die procureur is erbij betrokken en hij heeft vast een van zijn vriendjes ingeschakeld. Iemand die zijn benoeming aan De Preter te danken heeft of zo. Ik vrees dat ik in dit stadium niet veel kan doen.”
Marec snoof.
“Het geeft niet, Herbert. Dat had ik ook niet verwacht, bedankt voor je hulp.”
“Graag gedaan en veel succes met de rechtszaak, Marec,” zei die, en hij haakte in. Marec haalde diep adem, probeerde zijn kalmte te herwinnen en belde de juridische afdeling van het Safarov fonds.

Vanja liep graag in de winter, vooral vroeg in de morgen. Haar adem vormde wolkjes in de kille ochtendlucht en de koude prikkelde haar gezicht. Het voelde verfrissend en ontspannend tegelijkertijd. Ze droeg een paar afgesleten loopschoenen onder haar donkerblauwe jogging broek en daarboven twee dikke sweaters, die ze over elkaar heen had aangetrokken. De broek spande lekker strak rond haar benen en kont. Haar dikke zwarte haren had ze in een paardenstaart bij elkaar gebonden.
Lopen was een manier om tot rust te komen en zich één te voelen met haar lichaam. Ze was voor het eerst gaan hardlopen tijdens haar verblijf in de gevangenis. Sinds november vorig jaar was ze er opnieuw mee begonnen. Al lopende, dacht Vanja positieve gedachten en ze liet haar geest afdwalen naar de twee mensen die haar leven zo hadden veranderd. Margot en Marec. De liefde die ze voor hen voelde, overweldigde haar bij momenten en ze realiseerde zich ten volle hoe gelukkig ze was sinds Marec in haar leven was gekomen.
Toen ze even later het park uitliep om door de binnenstad terug naar de Lei te lopen, zag ze Marecs Rolls het Hooverplein op rijden. Haar hart maakte een sprongetje in haar borst. Marec en Piotr stapten uit en ze zag hen van ver naar haar staan kijken. Marec was hier! Dat kon alleen betekenen dat zijn afspraak in Antwerpen om de een of andere reden was afgezegd. En kijk, dacht ze glimlachend, kijk naar wie hij dan toe komt gereden om dat gaatje in zijn agenda op te vullen. Nou, van haar mocht hij al haar gaatjes opvullen. Graag zelfs!
Met die vrolijke en geile gedachte in haar hoofd versnelde ze automatisch haar looppas, maar hoe dichter ze de twee mannen naderde, hoe beter ze hun gezichten kon zien. En dat waren geen blije gezichten, dacht Vanja. Er was iets mis.
“M… Meester?” Buiten adem en hardop hijgend keek ze vragend naar hem op. “Wat is er? Waarom kijk je zo vreemd? Er is toch niets met Margot?”
Hij schudde zijn hoofd.
“Margot is oké, Vanja. Dat is het niet.”
“Wat dan? Je lijkt helemaal overstuur,” reageerde Vanja. “Je maakt me bang, Meester. Zo ken ik je niet.”
Marec zoog zijn longen vol en zuchtte. Hij opende zijn armen in een uitnodigend gebaar. Vanja twijfelde geen seconde, maar dook meteen in zijn armen en drukte zich dicht tegen hem aan. Hij omhelsde haar krachtig en ze voelde hoe haar borsten letterlijk geplet werden, tussen haar ribben en zijn harde borstkas.
“M… Meester? Wat… wat,” herhaalde ze stamelend.
Marec streelde haar wang en legde haar het zwijgen op, door haar op haar mond te kussen.
“Kom in de wagen,” zei hij. “Ik moet je iets laten lezen.”
Gevoelens van verontwaardiging, woede en onmacht raasden door Vanja’s lijf bij het lezen van Johns mailbericht. Wat er dan volgde liet zich maar op één manier vertalen. Paniek. Het idee om Margot te verliezen, vond Vanja nog duizendmaal erger de negen maanden gevangenisstraf die haar boven het hoofd hingen. Die negen maanden waren het gedeelte van haar oorspronkelijke veroordeling, dat ze niet had uitgezeten omwille van haar voorwaardelijke vrijlating. Langer zouden ze haar niet opsluiten, per slot van rekening was prostitutie geen ernstig misdrijf. Mocht de sociale dienst echter besluiten om Margot van haar af te pakken, nee, dat zou ze niet aankunnen. Ze hoorde Marec vragen, hoe zij over dit alles dacht. Vanja zoog haar longen vol, zuchtte even en vertelde hem alles wat er op dit ogenblik door haar heen ging. Zelf had ze het gevoel dat ze chaotisch klonk, maar Marec liet haar gewoon praten. Hij luisterde aandachtig, af en toe knikkend. Zodra ze hem echter over haar grootste angst vertelde, onderbrak hij haar even.
“Ja, Margot. Op weg hierheen heb ik met een van mijn juristen gebeld,” begon hij. “Die geloofde niet dat ze je opnieuw achter tralies zouden gooien. Je hebt een goede baan en een partner zonder strafrechtelijk verleden, die in jouw voordeel zal getuigen en die zal verklaren dat alle SM spelletjes in onderling overleg plaatsvonden. Maar het slechte nieuws was uiteraard de beschuldiging van prostitutie, en het feit dat men het hoederecht in vraag stelt. Margot is een minderjarig kind. Er is met geen mogelijkheid te voorspellen hoe een rechter zich over die betwisting zal uitspreken. Om nog maar te zwijgen over de sociale dienst. Die zullen zeker een assistent aanstellen om de zaak grondig uit te zoeken.”
“Ik wil haar niet opnieuw afgeven, Marec,” zei Vanja. Haar stem trilde. “Ik wil haar nooit meer afgeven, begrijp je dat?”
Marec knikte. Hij legde een grote hand op haar rechterbeen, gaf er een geruststellend kneepje in en zei:
“Mijn lieve Vanja, ik zal er voor zorgen dat je dat niet hoeft ook niet. Al moeten we alle drie naar het buitenland verhuizen, onder geen beding laat ik die klootzak onze levens verwoesten.”
Die uitspraak ontroerde Vanja. Ze vleide zich tegen hem aan.
“Zou u dat voor mij doen, Meester?”
“Niet voor jou alleen, meisje,” antwoordde hij. “Margot is er ook nog. En ik ook, of dacht je dat ik mijn slavin zomaar negen maanden vrij zou laten?”
“Vrij?” Vanja fronste en gaf hem een lichte tik tegen zijn arm. “In de gevangenis! Noem je dat vrij?”
“Als ik je niet op elk willekeurig moment van de dag naakt of slechts gekleed in een mini stringetje kan laten opdraven, ben je vrij. Zo zie ik dat, Herpoels.”
Ondanks de ernst van de situatie waar ze zich in bevond, moest Vanja glimlachen. Haar hele lichaam gloeide en dat kwam niet alleen door de verwarming in de Rolls.
“Dus we slaan ons hier wel door?”
Marec knikte.
“Natuurlijk doen we dat. John is een bully. Die mag je nooit laten winnen, we zullen zorgen dat we hem een stapje voor blijven. Als hij je voor prostitutie wil veroordeeld krijgen, zal hij met ooggetuigen moeten komen. Met mensen die je in Trasimeno hebben gezien en op de hoogte zijn van het systeem met de elektronische collars. En geen enkele rechter zal een getuige op zijn woord geloven zonder feitelijk bewijs.”
“En die foto’s van in het zwarte theater? Wat zal een rechter daar over zeggen?”
“Niets. La stanza nera is een parenclub,” verklaarde Marec. “Men kan iemand niet veroordelen omdat die persoon toevallig van SM houdt.”
Vanja was er toch niet gerust in. Marec legde haar uit dat hij er zijn allerbeste jurist op de zaak had gezet en dat die het dossier had opgevraagd ter inzage. Pas als die met zijn analyse klaar was, zouden ze weten hoe de zaak er voor stond.
“En wanneer is dat, Meester?”
“Hij beloofde me om mij deze middag verslag uit te brengen.”
“Dat is snel.”
“Het moet.” Marec zuchtte. “Ik weet niet hoeveel tijd we nog hebben. Die dagvaarding is geen probleem, maar de sociale dienst werkt helemaal anders. Ik ga er van uit, dat als we beslissen om te vertrekken, we dat vandaag doen.”
Piotr reed door de Ridderstraat en de Lei op. Een minuut later parkeerde hij de Rolls in de ondergrondse garage van het Safarov gebouw. Eenmaal uitgestapt, wenkte Marec hem.
“Piotr?”
“Ja?”
“Wil jij de uitgang van Margots school in de gaten houden, terwijl ik nog een paar telefoons pleeg? Mocht er een sociale helper langskomen om haar op te halen voor de school uit is, moet je haar in de wagen zetten en naar la stanza brengen. En dan bel je mij. We ontmoeten elkaar daar.”
“Oké,” zei Piotr. “En wat als die sociale helper dat niet wil?”
Marec grijnsde. Zijn ogen waren kil als ijs. Piotr knikte hem toe en stapte opnieuw in de Rolls. Vanja hoorde hem de wagen starten, terwijl ze met Marec in de lift naar binnen stapte. Drie minuten later stond ze in de badkamer, waar ze zich uitkleedde voor haar tweede douche van de dag. Ze had flink gezweet tijdens het hardlopen en met Marec thuis, wilde ze zich proper en fris voelen.
“Je bent een lekker ding, Herpoels,” zei Marec, die in de deuropening van de badkamer stond en naar haar staarde. Zijn ogen keken naar haar strak zittende roze stringetje. Naar de met zweetvlekken verkleurde stof, die zich helemaal naar haar kutje had gevormd. “Het bestaat niet dat ik jou ooit nog laat gaan. Veroordeling of geen veroordeling, jij blijft bij mij.”
“Ik wil ook niet bij u weg, Meester,” zei Vanja, liefdevol naar hem opkijkend. Ze bukte zich om haar string uit te trekken, ontblootte haar zwartbehaarde kutje en toonde zich helemaal naakt aan hem. “Ik ben van u. Alles wat u hier ziet is van u, en de dingen die u niet ziet ook. Mijn hart, mijn gevoelens en mijn gedachten.”
Marec glimlachte en de uitdrukking op zijn gezicht drukte trots uit. Trots en nog iets anders, iets veel diepgaander dan dat. Oprechte liefde.
“Neem een douche, gek meisje,” zei hij op een schelmse toon. “Ik heb een satelliet verbinding gevraagd, die zal nu wel beschikbaar zijn.”
“Ik ben dat nu al, Meester.”
Marec had zich al omgedraaid. Hij keek om en keek Vanja half begrijpend aan.
“Wat? Wat ben je, Vanja?”
“Beschikbaar.”
“Neem eerst een douche voor je jezelf bij je Meester aanbiedt. Je zweet als een rund en je voeten stinken naar die oude loopsloffen, geile slet dat je bent!”
Giechelend stapte Vanja in de douchecabine naar binnen. Hij had gelijk, die sneakers stonken, maar ze zaten zo goed rond haar voeten. Ze glimlachte, sloot de deur achter zich en draaide de warmwaterkraan open. Brrr, dat was nog te koud. Veel te koud! Haar huid trok zich samen, haar tepels werden lang en hard, en er verscheen kippenvel over haar hele lichaam. Marec had over een satelliet verbinding gesproken daarnet, dacht ze nieuwsgierig. Waar had hij die voor nodig? Nou, ze zou het hem straks wel vragen. Eerst het lekker warm krijgen en een mooi lingeriesetje uitzoeken. Het had weinig zin, om zich zorgen te maken en ongelukkig te zijn. Dat was precies wat die John kerel wilde bereiken, de zak. Hen kapot maken. Marec had gezegd dat hij haar bij hem wilde hebben, en Margot ook. Voor altijd. En hij had haar nog nooit een reden gegeven om aan zijn woorden of aan zijn liefde te twijfelen. Integendeel.

Vanja was klaar met douchen en droogde zich af. Haar lange zwarte haren wikkelde ze in een handdoek. Daarna opende ze de lade waarin ze haar lingerie bewaarde. Ze koos voor een ragfijne zwarte string en een bustier uit dezelfde half transparante stof. Het satijn voelde zacht aan op haar gevoelige huid en het vooruitzicht om zo meteen in dat sexy lingeriesetje voor Marec te verschijnen, bezorgde haar al rillingen van genot. Ze zou zich bij hem aanbieden voor een inspectie. Er was vast nog wel wat tijd, terwijl hij wachtte op het telefoontje van zijn jurist. Tot dan kon Marec niet veel meer doen, dan wat hij nu al gedaan had, dacht Vanja. Ze glipte door de deur van de badkamer naar de woonkamer en begon in de richting van zijn bureau te lopen. Ze hoorde hem met iemand praten, aan de telefoon of via die satelliet verbinding waar hij om gevraagd had. Hij sprak Italiaans.
“Si, la Colombina, si,” hoorde ze hem zeggen. Hij keek op en knipoogde naar haar, toen hij Vanja zag binnenkomen. “Grazie, Gino. Ciao.”
Marec legde handen naast het toetsenbord van de laptop op het bureaublad en richtte zijn taxerende blik op Vanja. Zijn ogen lachten naar haar, terwijl hij haar van top tot teen opnam. Dat dunne, half transparante lingerie setje liet haar zandloper figuur mooi tot uiting komen, dacht Marec geamuseerd, met een blik op de twee harde punten die door haar bustier heen prikten.
“Dat was Gino,” zei hij. “De burgemeester van Castiglione del Lago.”
Vanja fronste vragend haar wenkbrauwen.
“Castiglione? In Umbrië?”
“Ik heb hem gevraagd om een geschikt huis voor ons te zoeken,” antwoordde Marec. “Voor in geval van…”
“Dus áls we verhuizen, is dat naar Italië?”
“Ja. Kan je daar mee leven?”
“Natuurlijk, Meester.” Vanja’s hart miste een slag. “Ik wil bij u zijn. Waar dat is, maakt mij niet uit.”
Marec knikte, maar zijn ogen lieten Vanja niet los. Zij kwam stap voor stap dichterbij, maar toen ze hem dicht genoeg genaderd was om door hem aangeraakt te worden, bleef ze staan. Ze hield haar armen losjes naast haar zijden en nam de bereidwillige en afwachtende houding aan, die ze altijd aannam voor een inspectie.
“Daarnet zei ik dat ik beschikbaar was, Meester.” Ze haalde diep adem en trok haar buik in. “Dat ben ik nog steeds.”
“Je bent onverbeterlijk, Herpoels. Heerlijk onverbeterlijk.”
Vanja kwam glimlachend achter hem staan, keek naar het blauw oplichtende scherm van Marecs laptop en legde haar handen op zijn brede schouders. Haar vingers zochten links en rechts naar de plek waar zijn spieren zaten. Ze begon die langzaam te masseren.
“Je bent gespannen, Meester. De spieren in je hals en schouders zijn helemaal stijf.”
“Is dat zo?” Marec grinnikte. “Niet alleen mijn spieren, Herpoels. Want zoals jouw vrouwelijke rondingen dat lingeriesetje opvullen, daar kan ik niet onaangedaan onder blijven.”
Vanja bloosde onder zijn complimentje. Soms verbaasde het haar dat ze überhaupt nog kon blozen over iets wat deze man zei. Hij kende haar van binnen en van buiten, ze had geen geheimen voor hem. Nou, toch zo goed als geen.
“Kan ik u misschien plezieren met een ietwat meer intieme massage, Meester? Dan wil ik u graag van dienst zijn, hoor!”
“Dat geloof ik best,” zei Marec, die zich naar haar omdraaide en zijn handen op haar heupen liet rusten. Zijn vingers kromden zich rond het zachte vlees in haar zijden en hij genoot in stilte van de aanblik van haar borsten, mooi strak en hoog in de zwartsatijnen bustier. Tussen de bustier en het elastiek van Vanja’s string was een stukje van haar blote buik te zien. Een goede keus van string overigens, dacht Marec glunderend. Veel elastiek en het strikte minimum aan stof, niet meer dan een nauwsluitend driehoekje uit blinkend zwart satijn. Hij verplaatste één hand van haar heup naar haar billen, want de verleiding om even met zijn vingertoppen over Vanja’s in satijn gehulde kutje te aaien, was onweerstaanbaar. Hij hoorde haar luider ademen en kreunen toen hij die plekjes streelde, waar het zachte satijn zich naar haar schaamlippen en clitoris had gevormd. Binnen dertig seconden voelde de gladde stof glibberig en nat aan.
“Daar ga je weer,” plaagde Marec. “Verdorie, toch! En ik vond het net zo lekker om over dat zachte droge stofje te wrijven.”
“Sorry, Meester.”
Marec zuchtte.
“Ik plaagde je maar, geile sletje van me,” reageerde Marec grijnzend. “In feite heb ik je onvoldoende afgericht, ook op dat vlak. We zullen daar in de toekomst zeker verandering in brengen.”
Vanja hapte naar adem. Niet alleen omwille van de manier waarop Marec het woord ‘afgericht’ had uitgesproken, maar ook omdat hij zojuist het kruis van haar string opzij had getrokken. Het warme vocht dat uit haar binnenste opwelde, stroomde nu vrijelijk over Marecs strelende vingers. O, ja! Mmmh, ja, dacht ze, ja! Die vingers! Ze voelde die knijpen, drukken, draaien, wrijven en in haar kutje naar binnen en naar buiten glijden. Ze wist niet wat hij daar van onderen allemaal uitspookte, maar het voelde fantastisch! Plotseling stak hij zijn andere arm naar haar uit, kromde die rond haar middel en hij trok haar bij zich op schoot. Haar blote achterste rustte op zijn knieën en ze zag hoe de grote zwelling van zijn erectie de stof van zijn kostuumbroek omhoog duwde.
“M… Mag ik uw broek los knopen, Meester?” Haar stem klonk hees. “Toe, laat mij uw mooie harde penis verlossen? Ik wil hem zo graag zien en aanraken?”
Marec haalde zwijgend zijn strelende vingers weg van haar hunkerende kutje. Hij bracht de vingers tot aan zijn lippen en proefde van haar geil. Het duurde slechts enkele seconden, maar voor Vanja leek het alsof de tijd bevroor. Zodra ze hem zag glimlachen, wist ze al wat hij zou gaan zeggen.
“Ja, dat mag je.” Zijn stem klonk uitnodigend en een beetje hees van de opwinding die hij ongetwijfeld moest voelen. “En laat me dan maar eens zien wat je nog zoal kunt met die grote mond van je.”
Vanja liet zich van zijn knieën glijden, knoopte zijn broek los en trok de ritssluiting voorzichtig naar beneden. Ze tastte in Marecs boxershort en haalde zijn lange harde penis tevoorschijn. De dikke bolle top er van glansde van strakheid en er druppelde al voorvocht uit het gaatje.
“Man, wat is die toch mooi,” zei ze, met een zucht. “Soms vergeet ik het, tot ik hem weer eens trots omhoog zie staan, zo groot en hard en donker.”
“Toen ik het over die grote mond van jou had, bedoelde ik niet dat je tegen mijn pik moest praten, Herpoels,” zei Marec plagerig. “Al moet ik toegeven dat het me zeker niet minder opgewonden maakt om je zulke dingen te horen zeggen.”
Vanja grinnikte.
“Mannen horen dat graag, toch? Dat je hun lul er mooi vindt uitzien?”
Marec snoof en rolde met zijn ogen.
“Mannen houden vooral van een paar lekker zuigende lippen rond hun lul. En ze vinden het heel erg fijn als die gewillig en nat en warm zijn.”
“O, maar dat zijn ze, Meester!” Vanja tuitte haar lippen. “Ik zal het u meteen bewijzen.”
Marec zoog zijn longen vol en zijn borst zwol toen de warme vochtige lippen van Vanja zich rond zijn kloppende erectie sloten. Hij voelde haar tong onder het toompje van zijn eikel heen en weer bewegen, en hij besloot om zich eens goed te laten gaan. Zijn sletje kende ook geen schaamte op dat vlak, dacht hij. Het gebeurde zelden, om niet te zeggen nooit, dat ze langer dan een paar minuten droog bleef wanneer hij haar kutje streelde of likte.
“Lekker, Meester?” Vanja had zijn harde lul uit haar mond laten glippen en keek vragend naar hem op. “Wilt u dat ik uw plezier een beetje rek?”
“Ben je gek, meid?” Hij hijgde en een diepe frons rimpelde zijn voorhoofd. “Straks belt die jurist en dan zit ik hier nog te wachten!”
“Oeps,” zei Vanja. “Niet aan gedacht! Mij zul je niet meer horen, Meester.”
Ze boog zich opnieuw naar voren en hervatte haar liefkozingen. Al na een paar minuten voelde ze hoe haar mond zich vulde met zijn zilte warme zaad. Ze slikte het langzaam door en bleef de hele tijd Marecs ballen strelen, ook toen ze zijn nog altijd stijf overeind staande penis uit haar mond naar buiten liet glijden. Ze wilde het mooie gladde ding nog op een resem likjes en zoentjes trakteren, maar op dat moment begon Marecs laptop een piepend geluidje te maken.
“Jeezes,” zei ze geschrokken. “Dat was net op tijd, Meester.”
Marec knikte.
“Wat je zegt, Herpoels.”
De gelukzalige en verzadigde uitdrukking op het getaande gezicht van haar Meester sprak boekdelen en vervulde Vanja met trots. De laptop piepte nog steeds. Ze stond op en maakte aanstalten om weg te gaan, maar Marec hield haar tegen.
“Niet weglopen, jij,” zei hij, aan het elastiek van haar string trekkend. “Waar ga je heen?”
“Ik wilde u alleen laten, Meester.” Ze gebaarde met haar kin in de richting van het piepende geluid. “Voor uw bespreking met die jurist.”
“Niet nodig,” zei Marec kort. “Blijf.”
Met één toets nam hij de inkomende oproep aan. Op het scherm van de laptop verscheen een man in een duur uitziend pak. Zijn dikke grijze haardos leek wel geboetseerd, zo netjes zat die in model.
“Goede middag, Marec,” hoorde Vanja de man zeggen. “Ik had je beloofd om nog voor de middag verslag uit te brengen. Over het Herpoels dossier.”
Marec knikte hem verwachtingsvol toe.
“Ik luister, Wouter. Wat ben je te weten gekomen?”
De jurist trok een gezicht wat niet veel goeds beloofde en zei:
“Slecht nieuws vrees ik, Marec. Sorry.”
“Vertel op, Wouter. Je houdt ons in spanning,” zei Marec, die de ongerustheid niet helemaal uit zijn stem kon bannen.
Wouter leek zich nu pas te realiseren dat er iemand bij Marec in de kamer was. Zijn oog viel op de donkerharige vrouw die stilletjes achter Safarovs stoel stond. Hij kon alleen haar bovenlichaam zien, maar zijn ogen werden groter bij het zien van haar hoog opgebonden boezem in de satijnen bustier.
“Euh… Ja,” stamelde hij. “Er is een ooggetuige.”
Marec vloekte.
“Een ooggetuige? Iemand uit Trasimeno?”
Hij zag hoe zijn jurist langzaam knikte.
“Een vrouw,” verduidelijkte Wouter. “En ja, ze werkte voor het fonds in dezelfde periode dat Vanja Herpoels daar ook verbleef.”
En Marec vloekte opnieuw. Nog harder dit keer.

naar het vorige hoofdstuk/verhaal

naar het volgende hoofdstuk/verhaal

rebellady
Beginnend lid

Bericht Nummer: 6
Aangemeld: 10-2010

Beoordeling:
Stemmen: 1 (Waardeer!)

Gepost op woensdag 11 mei 2011 - 09:56 am:
oeps

heb op puntje van me tong gebeten tijdens het lezen

een onverwachtse wending dat wel en maakt alleen maar dat ik nog sneller wil weten hoe het verder gaat...maar ja dat is de bedoeling

knaapje
Lid

Bericht Nummer: 13
Aangemeld: 08-2007

Beoordeling:
Stemmen: 1 (Waardeer!)

Gepost op woensdag 11 mei 2011 - 10:29 am:
Heerlijk

Aan één stuk heb ik dit hoofdstuk gelezen. De vorige hoofdstukken ken ik nog niet maar dat zal wel niet lang meer duren. Na het lezen van het eerste deel had ik een beeld voor mij van een grote slaapkamer met aanpalend een riante badkamer. Verder las ik in het verhaal dat er een au pair woonde en met het moment dat de Rolls ter sprake kwam werd mijn inbeelding bevestigd.
Al ben ik een mannelijke sub/slaaf, heerlijk heb ik genoten van deze wijze van schrijven.

Dank je wel voor het delen,

knaapje, gekuist eigendom van Meesteres Aina.

Rem Jansen
Nieuw lid

Bericht Nummer: 2
Aangemeld: 10-2010

Beoordeling:
Stemmen: 1 (Waardeer!)

Gepost op woensdag 11 mei 2011 - 11:00 am:
Je hebt helemaal gelijk

Door jouw reactie ben ik ook gaan lezen....inderdaad adembenemd

Ik krijg enorme zin in Cola van zo'n bericht...gek hé, Zal wel een fetish van mij zij

lil' angel
Productief lid

Bericht Nummer: 32
Aangemeld: 06-2007

Beoordeling:
Stemmen: 1 (Waardeer!)

Gepost op donderdag 12 mei 2011 - 10:57 pm:
Na alles tot hier gelezen te hebben...

Vanja is zoooo het tegenovergestelde van mij. En toch, zoals jij schrijft, wordt je zo in het verhaal getrokken, alsof je er zelf bent... Toch ontstaat daardoor juist wat weerstand als het verhaal wat ver van me af loopt. Zoals in dit hoofdstuk. Ik kan me niet voorstellen dat je zo met elkaar bezig kan zijn als je weet dat je je dochter kwijt kan raken. Kan ik echt niet inkomen. En omdat je al zo in het verhaal zit botst dat voor mij.

Ik lees alle verhalen die in mijn mailbox komen (zodra ik de tijd heb)ook al zijn veel niet mijn ding... Heb ik er toch niet zo'n moeite mee. Maar dat ik er in jou verhaal moeite mee heb, toont gewoon hoe goed je eigenlijk kan schrijven, hoe sterk je me meesleurt in je verhaal.
Je verhaal is ook veel meer dan een standaard sm verhaaltje. Het is echt een compleet verhaal, met alle facetten. Een verhaal met een goede opbouw en een duidelijke verhaallijn, ook buiten de sm gevoelens bevredigend en spannend. Prachtig!

Is dit je laatste geschreven deel? Of heb je er nog ergens een verstopt?

Ik hunker naar het vervolg.
Mag ik een gokje wagen... de ooggetuige is Annelies?

An evil little angel, is this possible? Look at me and think again.

F.A.W. Malach
Bevlogen lid

Bericht Nummer: 59
Aangemeld: 08-2009