| Gepost op vrijdag 25 mei 2012 - 08:51 pm: | 
|
|
De Caraïben, begin 18de eeuw - een strenge inspecteur ontmoet een dwangarbeidster.
Saint-Domingue - Anno 1708
Gouverneur Ebergiste vond de nieuwe inspecteur van de ordedienst op het witte zandstrand van Port-au-Prince. Hij stond onder een azuurblauwe hemel in de zon en met zijn handen in zijn zijden naar de oceaan te kijken.
“Een goede morgen, Piemonte.” De gouverneur glimlachte hem toe. “Toch geen heimwee, zeker?”
Piemonte schudde zijn hoofd.
“Ik voel me overal thuis,” antwoordde hij. Zijn ogen gingen schuil onder de brede rand van zijn zwarte hoed. “En het bevalt me in de Caraïben.”
“Fijn om dat te horen,” reageerde Ebergiste. “Ik kwam je vertellen dat ik een vrouw voor je gevonden heb. Als je vindt dat ze voldoet, kan je haar contract tijdelijk overnemen. Nu is ze van de burggraaf Henri.”
Piemonte’s kaakspieren verstrakten.
“Die planter met zijn suikerplantage? Bedoel je die Henri?”
“Ja.”
“Als hij haar op contract heeft gekocht, is ze een dwangarbeidster,” zei Piemonte nors. “Ik verwachtte een huishoudster uit Port-au-Prince, Ebergiste, geen misdadigster uit de gevangenis.”
De gouverneur maakte een grimas.
“Het was niet gemakkelijk om iemand te vinden.” Hij slaakte een zucht. “Ze zijn bang voor jou, Piemonte, je reputatie is je vooruit gesneld. Zelfs onder de dwangarbeidsters was er weinig interesse.”
“Weinig interesse? Je bedoelt één vrouw?”
“Euh… Ja. Haar naam is Beatrice.”
“Nu maak je me nieuwsgierig, Ebergiste. Waar staat je paard?”
De gouverneur bewoog zijn hoofd. “Daar onder die palmbomen, naast je huis.”
Piemonte hield van het oerwoud met al zijn schakeringen van groen, van het gekwetter van de vogels en de apen, en van de exotische geuren die het eiland uitademde. Ze reden over het pad dat naar de plantage van Henri leidde, stegen af bij diens koloniale woning en gaven de teugels van hun paarden aan een van zijn inlandse bedienden. Daarna gingen ze op zoek naar Henri, die in de tuin zat te roken.
“Hah! U bent het Ebergiste. En de nieuwe inspecteur is er bij, zie ik.” Henri legde zijn pijp op het marmeren bijzettafeltje en stond op. “Ik heb de vrouw in kwestie al laten roepen. Ze wacht op u, monsieur.”
Beatrice was blootsvoets en droeg een groezelige, vormeloze jurk die haar armen bloot liet en tot halverwege haar dijen reikte. De bleke stof stak fel af tegen haar zonverbrande huid. Van onder haar wimpers wierp ze nieuwsgierige blikken op de nieuwe politie inspecteur van Port-au-Prince. Hij was groot van gestalte en had brede schouders, een slank middel en lange, in een zwarte broek gehulde benen. Een niet onaantrekkelijke man van een jaar of veertig, dacht ze bij zichzelf.
“Dit is de vrouw,” hoorde ze Henri zeggen. “Ik hoop dat je haar van me overneemt, inspecteur, want ze is niet geschikt voor het zware werk op de plantage. Haar naam is Beatrice en ze komt uit de gevangenis van Toulouse. Ze vindt geen aansluiting bij de andere dwangarbeiders.”
“Houd de prijs redelijk, Henri,” zei Ebergiste op een berispend toontje. “Piemonte is een voormalige soldaat van de Armée en een ambtenaar. Hij beschikt niet over dezelfde financiële middelen als wij.”
Henri dacht daar even over na.
“Een halve écu, Piemonte, voor elke maand dat de vrouw bij u in dienst is. Vind je dat redelijk?”
Piemonte knikte zwijgend. Hij zag hoe Henri naar opzij keek en zich tot de vrouw wendde.
“Trek je jurk uit,” zei de planter op een bevelende toon. “Laat de inspecteur eens zien waar hij voor betaalt.”
Piemonte wilde protesteren, maar het was al te laat. Beatrice had haar jurk over haar hoofd getrokken en stond in haar volledige naakte glorie voor de drie mannen te kijk. Ze had een hekel aan Henri en de gouverneur was een oude man, maar ze vond het niet erg dat Piemonte naar haar lichaam keek. Ze kreeg het warm onder zijn blikken en kon zich niet herinneren wanneer ze nog eens op zo een indringende manier door een man was aangestaard. Helaas verpeste Henri het moment.
“Ik weet dat je een vrije vrouw verkoos, monsieur,” zei hij plagend tegen Piemonte. “Of een inlandse om je huis te onderhouden. Maar zo een vrouw kan je niet voor je plezier gebruiken, je zou haar familie op je dak krijgen. Met Beatrice ligt dat anders, ik kocht haar voor vier Louis d’or van de Franse Kroon en ze is voor twaalf jaar mijn eigendom.”
Beatrice hoorde dit en wierp Piemonte een nieuwsgierige blik toe, maar ze zorgde er wel voor dat hij die niet zag. Zijn gezichtsuitdrukking was stoïcijns en verraadde niet veel van zijn gevoelens.
“Wel? Hoe vind je haar?” Henri keek Piemonte met vragend gefronste wenkbrauwen aan. “Ze is misschien wat zwaar van onderen, maar ze kan er mee door, toch?”
Beatrice moest moeite doen om niet in elkaar te krimpen bij het horen van die nonchalant uitgesproken woorden van de burggraaf.
“Ik zal haar contract van u overnemen,” zei Piemonte kortaf, want hij had haar reactie opgemerkt en vond het totaal onnodig om die vrouw zo te kleineren omwille van haar uiterlijk. Bovendien vond hij haar erg mooi om naar te kijken. Dus hij negeerde de suggestieve en beledigende opmerkingen over Beatrice, maar zelfs tijdens de onderhandelingen was hij er niet in geslaagd zijn priemende blik van de dwangarbeidster af te wenden.
Zijn ogen keken naar haar hoofd dat ze gebogen hield. Haar dikke zwarte haren vielen voor haar gezicht. Ze had smalle schouders en lichtjes afhangende borsten. Piemonte keek er bewonderd naar. Net twee malse peertjes, dacht hij, mooi van vorm en met dikke donkerroze tepels. Hij kon haar ribben zien steken onder haar bruine huid. Haar buik was ook mager, maar haar heupen waren breed en op haar dijen zat wat meer vlees. Tussen haar benen groeide een weelderige vacht van zwarte donshaartjes.
“U neemt haar? Prima,” zei Henri. “Dan is de koop gesloten! Je mag je terug aankleden, Beatrice, en monsieur Piemonte vergezellen naar zijn huis.”
Piemonte’s veranda gaf uit op het strand en op de baai van Port-au-Prince. Het zonlicht weerkaatste op de oceaan en gaf het water een turkooizen schijn. Beatrice keek naar dit alles en vergat even waar ze was. De stem van Piemonte onderbrak de magie van het moment.
“We hebben een mooi uitzicht, vind je niet?”
Ze draaide zich om en knikte. Heel even maakte ze oogcontact met hem, maar ze wendde snel haar blik af en deed alsof de branding haar mateloos fascineerde.
“Beatrice?”
Ze slikte.
“Ja, monsieur?”
“We gaan naar de stad,” hoorde ze hem zeggen. “Je hebt schoenen en een jurk nodig. En wat andere dingen ook wellicht, zeg jij me maar wat een vrouw zoal nodig heeft.”
Rond de middag waren ze al terug en Beatrice borg haar nieuwe spullen op in de kleerkast die in haar meidenkamer stond. Die eerste namiddag was ze alleen, want Piemonte werkte vanuit zijn kantoor in het gerechtsgebouw in de stad. Beatrice deed boodschappen, kookte en waste zijn vuile kleren. Toen hij in de late namiddag thuis kwam, aten ze samen. In stilte. Na het eten nam Piemonte zijn pistolen en Beatrice zag zijn gezichtsuitdrukking veranderen, hij keek teleurgesteld en een beetje boos. Piemonte begon de pistolen minutieus schoon te maken. Dat duurde ongeveer een half uur, want hij had er vier. Twee ruiterpistolen die hij altijd bij zich droeg en twee duelleerpistolen die hij thuis in een houten kistje bewaarde. Daarna ging hij naar buiten om te roken terwijl hij in een rieten schommelstoel naar de oceaan staarde en naar het geruis van de wind en de golven luisterde. Beatrice volgde hem naar buiten en kwam zwijgend naast hem staan.
“Beatrice?”
Ze keek opzij, een beetje geschrokken dat hij haar opeens aansprak na een hele avond bijna geen woord te hebben gezegd.
“Ja, monsieur?”
“Heb je mijn pistolen uit de kast gehaald? Uit het kistje?”
Ze slikte en voelde hoe het bloed naar haar wangen steeg. Ontkennen had geen zin, dacht ze. Hij wist het, op de één of andere manier had hij het gemerkt. Ze had rondgesnuffeld in zijn kasten en laden, de pistolen gevonden en ze uit het kistje gehaald.
“Ja, monsieur,” antwoordde ze stilletjes. “Ik was klaar met mijn werk en toen ben ik beginnen rondneuzen in huis.”
Piemonte knikte, maar keek haar nog steeds niet aan.
“Je hebt ze uit het kistje gehaald,” zei hij. “Waarom? Wilde je nagaan of ze geladen waren? Kan ik je wel vertrouwen, Beatrice?”
“Nee… euh… ik bedoel, ja,” stamelde ze. “U kunt mij vertrouwen, monsieur! Ik ken niets van pistolen, maar deze waren zo mooi. Ik heb er naar gekeken en ze in mijn handen genomen, dat is alles.”
Nu keek Piemonte wel opzij en zijn bruine ogen boorden zich in die van Beatrice. Hij zag de donkere blos in haar hals en op haar wangen. Er parelden zweetdruppeltjes op haar bovenlip en hij realiseerde zich dat hij haar mond echt mooi vond.
“Je raakt mijn pistolen nooit meer aan, is dat begrepen?”
Ze knikte, maar durfde hem niet in de ogen te kijken. Ze voelde van alles tegelijkertijd, schaamte, maar ook opwinding. Ja, opwinding. Ze voelde zich aangetrokken tot deze strenge man. Anderen waren bang voor hem en zijn reputatie, maar op haar hadden zulke dingen het tegenovergestelde effect, dat was altijd al zo geweest. En Beatrice had het gevoel dat de aantrekkingskracht wederzijds was. Ze besloot om haar kans te wagen en schraapte haar keel.
“Ik heb uw vertrouwen beschaamd, monsieur. U moet mij straffen.”
Piemonte leunde achterover en de schommelstoel volgde de beweging van zijn lichaam. Hij keek Beatrice strak aan, met ogen vol ongeloof.
“Waarom zeg je zoiets, Beatrice? Ik geloofde je, toen je me vertelde dat je geen kwaad in de zin had met die pistolen.”
“Ik zeg het omdat ik het verdien.”
“Goed, als het zo zit...” Piemonte haalde zijn schouders op en slaakte een zucht. “Dan stel ik voor dat jij zelf bepaalt hoe je gestraft wordt.”
Dat antwoord was meer dan waar Beatrice op gehoopt had. Vanaf het eerste moment waarop ze de anderen over Piemonte had horen praten, was ze nieuwsgierig geweest naar die man. De dwangarbeiders waren bang voor hem omdat hij een uitstekende schutter was en al meer dan één misdadiger had doodgeschoten, maar men vertelde ook dat hij een rechtvaardige man was. De inspecteur was een bloedhond die elk spoor volgde en elke nieuwe zaak tot op de bodem uitspitte.
De dunne stof van het blauwe jurkje dat Piemonte haar die ochtend gekocht had, spande rond haar billen en Beatrice wist dat hij er naar gluurde terwijl ze in zijn huis naar binnen ging. Toen ze na enkele tellen opnieuw naar buiten kwam, hield Beatrice zijn rijzweep in haar hand. Ze onderdrukte een zenuwachtig glimlachje bij het zien van de frons op zijn voorhoofd. Als dit niet liep zoals ze in gedachten had, zou hij haar misschien voor gek verslijten. Of voor een schaamteloze en aanmatigende snol. Ze kon alleen maar hopen dat haar gevoel haar niet had bedrogen en dat Piemonte het zou begrijpen.
“Alstublieft, monsieur,” zei ze bedeesd terwijl ze hem de rijzweep overhandigde. Die was uit leder vervaardigd. De zweep was ongeveer een pink dik, twee voet lang en had een plat, flapachtig uiteinde.
“Is het dit wat je in gedachten had, Beatrice?” Piemonte keek haar vragend aan en hield de rijzweep omhoog. “Ik begrijp het niet helemaal, geloof ik.”
“Ik verdien het, monsieur,” antwoordde Beatrice schor.
Ze kwam voor hem staan, met haar rug naar hem toe gedraaid en in één vloeiende beweging trok ze haar jurk over haar hoofd.
“Nu ben ik naakt en klaar om mijn straf te ontvangen. Gesel mij met uw zweep, monsieur, sla mij op mijn billen. Niet één keer, maar tien keer. Daarna zal ik u alles vertellen wat u over mij wilt weten en nooit zal ik nog iets voor u verzwijgen, monsieur.”
Eerst als soldaat en later als inspecteur van de ordediensten had Piemonte wel vaker vreemde dingen meegemaakt, maar nu moest hij toch even slikken. Het leek wel alsof deze vrouw zich verheugde op een tuchtiging, dacht hij. Was zoiets mogelijk of verbeeldde hij het zich maar? Zijn ogen keken naar haar naakte rug en achterste. Haar benen trilden een beetje. Piemonte kon er niet aan weerstaan om haar mooi gevormde billen even aan te raken. Aarzelend stak hij zijn hand uit en voelde de zachtheid van de huid en het malse vlees eronder.
“Je weet zeker dat je dit wilt, Beatrice?”
“Ja, monsieur. Heel zeker.”
Piemonte vond het een zonde om zoiets moois al te zeer te beschadigen, dus besloot hij om zijn slagen wat in te houden. Zonder op te staan uit zijn stoel hief hij zijn arm en de rijzweep zwiepte door de lucht. Beatrice kneep haar billen samen en even later verbrak het doffe geluid van leer op vlees de stilte op het afgelegen stuk strand. Er was hier niemand die hen kon zien of horen. Opnieuw was er dat zwiepen en de doffe klap.
“Hhhggg,” kreunde Beatrice zachtjes, toen de rijzweep haar billen voor de tweede keer striemde.
Piemonte gaf haar nog een zweepslag, en nog één. Er volgden er nog een paar en Beatrice kreunde wel, maar niet alleen omdat het pijn deed. Het klonk niet alsof ze heel veel pijn leed. Hij hoorde dat ze gejaagder ging ademhalen en hij had nog iets anders opgemerkt. Stiekem had ze een van haar handen tussen haar benen laten glijden en hij vermoedde dat ze zichzelf daar aanraakte. Ze dacht dat hij het niet gezien had, maar er ontging Piemonte weinig. Deze vrouw intrigeerde hem en eerlijk gezegd, hij raakte behoorlijk opgewonden bij de aanblik van haar gestriemde billen. Vooral nu hij wist dat ze zichzelf stiekem aan het vingeren was terwijl hij haar rake tikken op haar blote kont gaf. Maar dat hoefde zij niet te weten, natuurlijk. Hij grijnsde zijn witte tanden bloot en haalde opnieuw uit met zijn rijzweep voor de laatste twee slagen. Ditmaal sloeg hij flink hard.
“Au!” De spieren onder de bruine huid van haar rug en benen spanden zich. “Ai! Au!”
Beatrice had zich laten verrassen en was een beetje geschrokken van die twee rake klappen, want al de slagen daarvoor hadden meer als tikken aangevoeld. Ze had de slagen in stilte mee geteld en wist dat haar straf voorbij was. De zenuwen gierden door haar lijf terwijl ze roerloos voor Piemonte bleef staan. Ze draaide zich niet om, sprak geen woord en wachtte op een bevel van haar nieuwe baas.
“Vind je dat je genoeg gestraft bent, Beatrice?”
Ze haalde diep adem. Hij had het gedaan, dacht ze. Piemonte had haar gegeseld omdat zij hem daarom gevraagd had. Ze had zich in geen jaren meer zo geil gevoeld. Niet alleen haar billen gloeiden van die klappen, ook haar kut voelde heet aan. Een kloppend gevoel, heerlijk warm en vochtig. Dus schudde ze haar hoofd.
“Nee, monsieur.” Ze hijgde zwaar. “Ik verdien nog meer straf.”
Dat antwoord had Piemonte niet verwacht en hij snoof verontwaardigd.
“Tien had je gezegd,” zei hij kortaf. “Die heb je gekregen.”
Dat was het moment waarop Beatrice zich langzaam naar hem omdraaide. Nu zou ze te weten komen of ze de gedachten en gevoelens van die grote sterke man juist had aangevoeld. Of niet. Ze ondernam geen enkele poging om haar naaktheid voor hem te verbergen, integendeel. Ze trok haar magere buik in, zodat haar borsten wat groter leken en ze liet hem kijken.
Piemonte keek recht op haar zwartbehaarde kut, want hij zat in zijn schommelstoel en zij stond rechtop. Ook nu voelde hij iets tintelen bij de aanblik van die weelderige vacht van zwarte donshaartjes die tot op haar onderbuik uitwaaierde. Hij wierp een blik op de twee scherpe uitsteeksels van haar heupbeenderen en vervloekte Henri in stilte. Waarom had hij zijn dwangarbeidster zo uitgehongerd?
“Ik vroeg niet om meer slaag, monsieur,” hoorde hij haar zeggen. “Er zijn andere manieren om mij te straffen.”
Piemonte neeg zijn hoofd.
“O ja? Zoals?”
“Door mijn naakte lichaam voor uw plezier te gebruiken, zoals mijn monsieur Henri al voorstelde. Ik verdien het, want ik heb in uw kasten en laden gekeken en zonder uw toestemming aan uw spullen gezeten.”
“W… Wat zei je?” Piemonte kon zijn oren niet geloven en knipperde met zijn oogleden. “Wat?”
“Neem mij, monsieur, alleen uw genot telt. Neem me zonder gedoe, brutaal en egoïstisch,” zei Beatrice, die zich zorgen maakte omdat Piemonte zo geschrokken reageerde. “Mijn kut is vochtig en ik ben gereed om u te ontvangen. Straf mij hard, toe? Ik ben geen hoer, maar ik wens u voor uw strengheid te bedanken, want monsieur Henri gaf helemaal niets om me, zo weinig dat hij me niet eens strafte.”
Ze keek hem smekend aan en stak haar borsten naar voren op om zijn aandacht er op te vestigen. “Kijk, monsieur, hoe mooi hard de tepels op mijn borsten zijn? Ze zijn niet groot, mijn twee peertjes, ik weet het, maar ze zijn vol en stevig, en u mag er mee doen wat u maar wilt. Ik zal u veel genot schenken ook, als u mij dat toelaat.”
Piemonte had veel verwacht, maar zoiets als dit? Nee. Hij trok een wenkbrauw op en glimlachte naar Beatrice terwijl hij zachtjes over het dikke zwarte vachtje tussen haar lange donkere dijen aaide. Piemonte was nog maar een week in Saint-Domingue en de maanden daarvoor had hij op zee doorgebracht. Hier in Port-au-Prince een bordeel bezoeken, zou ongepast zijn voor een inspecteur van politie. De gedachte om Beatrice af te wijzen, was niet eens bij hem opgekomen, want hij had het enorm gemist om met een vrouw samen te zijn. Misschien had Beatrice daar rekening mee gehouden, dacht hij terwijl hij een van haar borsten aanraakte en naar haar gezicht keek. Ze hield haar ogen gesloten en ademde zwaar door haar neus. Ze leek te genieten van zijn voorzichtig verkennende aanrakingen. En toch… De ongeremde manier waarop ze haar lot in zijn handen had gelegd, had Piemonte verrast, op een prettige manier welteverstaan. Ze had een berekend risico genomen door zich buitengewoon kwetsbaar op te stellen en haar eigen verlangens zo openlijk uit te spreken. En voor het eerst sinds hun ontmoeting die ochtend, vroeg Piemonte zich af waarom men haar tot twaalf jaar dwangarbeid had veroordeeld.
“Kom,” zei hij plotseling, want hij voelde dat hij niet meer helder kon denken. Hij trok zijn hand terug van haar borst en stond op uit zijn schommelstoel. De vloer van de houten veranda kraakte onder zijn voeten. “Kom, Beatrice. Laten we naar binnen gaan.”
Binnen gekomen, volgde Beatrice hem naar zijn slaapkamer. Haar handen trilden terwijl ze hem uit zijn hemd hielp en bij zijn voeten neerknielde om zijn laarzen uit te trekken. Van onder haar lange zwarte wimpers gluurde ze naar de zwelling in zijn broek. De aanblik van zijn harde penis onder de stof gaf haar moed. Hij wilde haar, dacht ze verheugd. Hij was opgewonden! Gerustgesteld begon ze aan de knopen van zijn broek te frunniken. Het kledingstuk gleed naar beneden en ze keek nieuwsgierig naar zijn lange bruine lid. Het stond groot en hard voor zijn licht behaarde buik, omkranst met een dikke vacht van pikzwart schaamhaar en met de donkerroze eikel ontbloot. Het was een mooie penis, dacht Beatrice, inwendig grinnikend. Ze hief haar hoofd en maakte oogcontact met Piemonte.
“Mag ik u aanraken, monsieur?”
“Graag,” antwoordde hij schor.
Ze glimlachte dankbaar en reikte voorzichtig naar zijn erectie. Haar slanke vingers kromden zich rond de schacht. Zo hard als ijzer, dacht ze. En groot en sterk, net als de man zelf. Ze zat met haar gestriemde billen op haar hielen en voelde af en toe een pijnscheut, maar de pijn was draaglijk. Het warme kloppende gevoel tussen haar benen overheerste al de rest. Ze boog zich naar voren en zijn geur vulde haar neusgaten. Zodra ze hem in haar mond nam, begon ze heviger te vloeien en al dat warme kleverige vocht uit haar binnenste sijpelde langs haar dijen naar omlaag. Ze had zich in geen jaren zo geil gevoeld. Opeens voelde ze zijn hand op haar hoofd. Hij streelde haar haren. Een teder gebaar, waar Beatrice niet op gehoopt had. Ze begon hem zachtjes te likken, met het puntje van haar tong, cirkelend rond de rand van zijn strakgespannen eikel. Onmiddellijk hoorde ze zijn ademhaling versnellen. Hij kreunde zacht en ze kon zien hoe zijn ballen omhoog rezen terwijl de huid van zijn balzak zich er strak omheen sloot. Als ze zo doorging, zou hij het niet lang volhouden. Beatrice wilde zijn genot zo lang mogelijk rekken. Ze liet zijn penis voorzichtig uit haar mond glijden en keek met een vragende uitdrukking op haar gezichtje naar hem op.
“Hoe wilt u mij, monsieur? Ik ben helemaal van u,” zei ze slaafs. “Zeg me wat u wilt dat ik doe en ik zal het doen.”
Piemonte keek op haar neer, dacht even na en stak dan zijn hand uit. Ze begreep wat hij bedoelde en nam de uitgestoken hand aan. Soepel trok hij haar overeind uit haar geknielde positie. Ze stonden allebei rechtop, heel dicht bij elkaar en de top van zijn penis wreef langs haar magere buik.
“Bied me je mond,” zei hij. “Je hebt een mooie mond. Ik wil je kussen.”
Beatrice gaf graag gehoor aan dit bevel. Alweer onverhoopt, maar o zo zalig. Hij kuste lekker. Niet te brutaal, maar ook niet zedig of slobberig. Gewoon lekker. Het kostte haar geen enkele moeite om hem terug te kussen. Nadat hun tongen zich eventjes hadden aangeraakt, deed hij iets wat haar adem liet stokken. Hij maakte zich van haar los, greep haar bij haar heupen beet en tilde haar van de grond. Piemonte wierp haar brutaal naar achteren en ze belandde ruggelings op zijn onopgemaakte bed. Heel even voelde ze de pijn in haar gegeselde billen opvlammen, maar die werd al snel gevolgd door een golf van warmte voor de man die haar zo goed leek te begrijpen.
“Benen spreiden,” hoorde ze hem zeggen. Het klonk als een grom. “Je wilde gestraft worden? Wel, je zult gestraft worden.”
Haar hoofd gloeide, ze duizelde en draaide bijna weg. Zo had ze zich nog nooit gevoeld, zelfs niet bij de man uit Toulouse, waar ze zo afhankelijk van was geweest, dat hij haar tot een halsmisdrijf had kunnen aanzetten. Met bonkend hart en trillende benen gaf ze gehoor aan het bevel van Piemonte. Ze opende zich voor hem, spreidde haar benen wijd uit elkaar en toonde hem haar zwartbehaarde, natglimmende kut.
“Je bent schaamteloos,” zei Piemonte op een quasi berispend toontje. “Maar ik ben geen haar beter, want ik geniet hiervan… En geloof het of niet, meer dan ik ooit voor mogelijk had gehouden.”
Enkele tellen deed of zei Piemonte helemaal niets. Hij stond voor het bed, tussen de gespreide benen van Beatrice, en keek op haar neer. Zijn ogen zagen alles, ook kleine details zoals de moedervlekjes op haar wangen en in haar hals, of de kloofjes in haar harde, opgerichte tepels. Hij genoot van de aanblik van haar naakte, opzij gezakte borsten en van haar op en neer deinende buik. En dan, zomaar opeens, stak hij zijn rechterhand uit en ze gleed tussen haar benen. Zijn vingers aaiden speels over haar grootste genotplekje, maar al gauw werd de hand opnieuw weggehaald en Piemonte gaf haar een lichte tik. Recht op haar glibberige kut. Er klonk een zacht petsend geluid en ze kreunde van genot. Hij gaf haar nog een tik. En nog één. Ze hapte naar adem, haar lippen weken uiteen en haar mond opende zich. Ze sloot haar ogen en voelde hoe een golf van puur genot haar hele wezen overspoelde.
“Oh! Mmmh… O! Oh, dieu!” Beatrice’s handen klauwden naar de lakens terwijl ze kronkelend op het bed lag uitgestrekt en haar hoogtepunt bereikte. Haar heupen maakten schokkerige bewegingen, haar buik en borsten golfden op en neer. “Ah! Oh! Oooow!”
Toen Piemonte op haar kwam liggen, voelde ze de matras onder haar rug en billen meegeven. Zijn zachte eikel raakte haar geslacht en veroorzaakte een tweede heerlijke climax. Ze kreunde het uit en slokte hem helemaal op. Hij nam haar op een ongekunstelde manier, rechttoe rechtaan en ritmisch stotend.
Piemonte voelde dat het moment eraan kwam en hij trok zich uit haar terug. Zijn lid gleed soepel naar buiten en hij besproeide de magere buik van Beatrice met zijn zaad. De ontlading ging gepaard met een gevoel van intens genot, maar hij voelde ook een lichte droefheid dat het moment voorbij was. Zwaar hijgend rolde hij zich op zijn zij en terwijl zijn penis langzaam verslapte, keken zijn ogen naar het wonderbaarlijke wezen dat naast hem op het bed lag.
“Mon dieu, dat was heerlijk…” Hij grinnikte zachtjes. “En? Ben je nu genoeg gestraft, Beatrice?”
Ze draaide haar hoofd. Zwetend van inspanning en met blozende wangen knikte ze hem toe.
“Ja, monsieur. Ik kan u nooit genoeg bedanken voor wat u voor mij gedaan hebt, want u hebt me opnieuw hoop gegeven,” fluisterde ze. “In de gevangenis en op de plantage was ik verschrikkelijk neerslachtig. Ik had alle hoop verloren om ooit nog zoiets als geluk te mogen ervaren.”
Piemonte glimlachte.
“Je kunt me bedanken door ervoor te zorgen dat mijn huishouding in orde is, zodat ik me volledig op mijn werk kan concentreren.”
“Dat zal ik zeker doen, monsieur,” zei Beatrice. Haar ogen schitterden. “Maar als ik eens iets vergeet of zo, dan zult u me straffen, toch?”
“Ja, en streng ook, dat spreekt vanzelf.”
Piemonte grijnsde terwijl hij zich langzaam oprichtte en naar haar gezicht keek. Ze had bruine ogen met wat groen erin, lange zwarte wimpers en mooie volle wenkbrauwen. Haar neus was klein en scherp. Hij ademde diep in en slaakte een gelukzalige zucht.
“De zon is nog niet helemaal onder,” zei hij met een blik door het raam. “Kom, laten we een duik nemen.”
Ze lieten zich van het bed zakken en slenterden samen naar buiten. Geen van beide zei iets terwijl ze blootsvoets en naakt over het strand liepen. Piemonte dacht aan niets, maar genoot van het moment. Hij voelde het warme zand onder zijn voetzolen, snoof de zoute geur van de oceaan op en keek naar de oranjerode hemel. De horizon sneed de zon in tweeën en dat alles bood een prachtige, paradijselijke aanblik. Piemonte keek opzij, naar Beatrice die haar tenen in het water stak en de temperatuur peilde. De rode striemen op haar forse billen vormden dunne rechte lijntjes, kriskras door elkaar. Wat hij vanochtend tegen Ebergiste had gezegd was de waarheid, dacht hij glimlachend. Profetische woorden. Ja, het leven beviel hem hier in de Caraïben. Nu nog meer dan ooit.
© F.A.W. Malach
faw.malach@yahoo.com
|
|
|
om mee te beginnen
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?