Onweer
Een heel kort verhaaltje, waarin de Mmeester zijn nette meisje een berichtje stuurt
34 graden Celcius. De Meester keek op van zijn bureau naar de thermometer buiten het raam. Een kleine ventilator bracht de lucht in beweging en daarmee alle microben waar hij zijn enorme verkoudheid aan te danken had. Hij klaagde nooit over het weer, want hij was van mening dat klagen iets was voor mensen die zichzelf niet vertrouwen. Last had hij er wel van, net als iedereen, want open ramen, ventilatoren en koele dranken konden het niet opnemen tegen de overmacht waarmee moeder natuur de mensheid leek te willen dwingen tot naaktheid en een zomerse glimlach.
Het was tijd voor zijn subje, die ook al ziek was. Echt ziek. Ze had een kanjer van een longontsteking en moest met een boel medicijnen rust houden.
Ze had hem smsjes gestuurd, ze had hem gemaild, ze had hem gebeld. Hij had met groeiende bezorgdheid haar frustratie aangehoord. Tien dagen duurde deze ellende al. Maar vandaag zou ze verlost zijn van haar medicijnen.
"Ping!" klonk het signaal dat hem attent maakte op een nieuw bericht. Ze had een verhaal geschreven. Met een glimlach herkende hij zijn eigen woorden in de fantasie die ze hem stuurde. Hij voelde opluchting bij de wetenschap dat zijn geliefde subje weer over voldoende energie leek te beschikken om creatief te worden. Zou het te maken hebben met de bewolking die samenspande om een onweer boven de stad te laten losbarsten? Zou de atmosferische ontlading verlichting brengen?
Hij opende een 'nieuw bericht'-venster en begon te typen:
"Sletje."
"Het knettert hier door de lucht en de regen komt met stromen omlaag.
Ik stel me voor dat jij hier bij me bent, in het lege gebouw.
Ik stel me voor dat jij bang bent voor onweer.
Ik bind je vast en zeg je dat ik je voor elke bliksemflits een klap met de zweep zal geven op het moment dat de donder weerklinkt.
Ik stel me voor hoe jij, met grote ogen van angst, naar buiten kijkt en bij elke flits in elkaar krimpt en hoe jij bij de eerstvolgende donderslag het uitgilt van pijn.
In gedachten zie ik je rug, je billen en je borsten verkleuren.
En halverwege, als de bui op zijn hevigst is zeg ik dat ik je benen uiteen zal dwingen en je zonder genade en bruut zal nemen wanneer de regen is opgehouden."
"Het knettert hier door de lucht en de regen komt met stromen omlaag."
Hij klikte op de knop 'verzenden' terwijl de hemel werd verscheurd door een krakende donderslag.
Buiten begon een klein meisje te huilen in de armen van haar doorweekte moeder.
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?