| Gepost op donderdag 10 mei 2007 - 07:14 pm: | 
|
|
leren delen
Ik hou van alle vrouwen
Mijn hart is veel te groot
Daar ben ik mee geboren
En daar ga ik ook mee dood
Ik hou van alle vrouwen
Dat is een groot verdriet
Met één kan ik maar trouwen
En daarom trouw ik niet
Hans de Booij
Dubbeltjes
Mijn mooiste moment van elke dag is de ochtend. Niet dat ik nou zo'n ochtendmens ben. Evenmin sta ik graag vroeg op. Nee, dat is het niet. Nee, ik kijk graag naar het opstaan van mijn lief. 's Ochtends is ze nog zo puur, zo ongerept. Haar haren niet in model, geen make-up aangebracht, niets dat de aandacht van haar prachtige lijf afleidt. Ze is geen Miss World, bewaar me, maar ik vind haar elke dag weer een ochtendsymphonie, een volmaakt sonnet, een Rembrandt waaraan ook Van Gogh heeft meegeschilderd. Ik zwelg in haar lijnen, tril van emotie vanwege haar rondingen. Voor mij kan het niet lang genoeg duren, dat ochtendritueel.
Het begint al als ze haar laken wegslaat en gaat zitten. Ik zie haar dan iets afgetekend tegen het nog gesloten gordijn en moet me elke dag weer beheersen om haar niet te strelen. Alleen haar rug zie ik nu met onderaan nog net het begin van haar bibs zichtbaar. Haar ruggengraat, haar mooie egale bruine kleur, haar blonde haren iets over haar rug als ze zich uitrekt. Elke ochtend eerst uitrekken, altijd weer.
Ik begrijp nog steeds niet hoe het toch kan dat ze mij heeft uitgekozen als de man die haar elke morgen mag zien wakker worden. Ik, die zoveel ouder ben dan zij. Zet tien mannen op een rij en ik beschouw ze eigenlijk allemaal als mooier dan ik zelf ben. Hier is de keerzijde van de medaille dat vrouwen niet zo visueel zijn ingesteld, hier toont zich weer dat elk nadeel zijn voordeel heeft. Dominantie vermag veel, het spelen met haar geest dat ik zo graag doe nog meer. Ze vindt het heerlijk wat ik met haar doe. Zelfs als ze niet meer sexueel te prikkelen is - ook vrouwen hebben een limiet in het aantal keren dat ze kunnen komen - wentelt ze zich nog in haar submissie, in haar overgave, in het openstellen van haar geest voor mij. Het wordt dan hooguit wat subtieler, wat meer spelen langs de rand, maar ze blijft er van genieten. Wat zou ik toch zonder haar moeten. Mijn dagen zouden leeg zijn, mijn leven zonder doel.
Dan staat ze op en draait bij. Haar prachtige borsten komen in beeld, haar altijd een beetje erecte tepels. Natuurlijk weet ze dat ik kijk, dat doe ik immers altijd, en ze glimlacht lief naar me. Een klein knipoogje zelfs, vanochtend. Het is zo'n lief dingetje van me.
Ze draait verder, haar billen verdwijnen uit beeld, maar daarvoor in de plaats komt haar hele glorieuze voorkant. O, bewaar me toch, het is bijna teveel voor mijn ogen, bijne teveel om te bevatten. Een mens zou er wat van krijgen, mijn lief in al haar naakte glorie. Opnieuw zou ik graag gaan tasten, zou ik willen binnendringen, zou ik willen liefkozen en strelen. Maar ik doe het niet.
Natuurlijk wacht ze keurig tot ik haar het teken geef dat ze haar gang kan gaan. Vandaag geef ik dat niet, maar wenk ik haar nabij te komen. Als ze vlakbij is en ik haar heerlijke geur kan ruiken geef ik haar een kusje op haar buik, zo ergens tussen haar navel en haar spleetje. Vooruit, nog één. En nog één.
Ik lig nog even te doezelen als ik haar hoor douchen. Vaak ga ik mee. Om te kijken, om haar te wassen, om mijzelf door haar te laten wassen. Vandaag niet. Te druk met wat nog komen gaat.
Als ze terug is komt ze voor me staan voor het geval ik haar wil controleren. Een klapje op haar kont vrijwaart haar voor vandaag en ze loop naar de kast.
“Je onderbroekje mag je zelf uitkiezen. Verder draag je alleen een spijkerrokje en een eenvoudig t-shirt. Schoenen mag je ook zelf weten maar zorg ervoor dat je erop kunt staan en lopen.”
Tot mijn genoegen zie ik dat ze een eenvoudig slipje kiest. Heel lichtgeel, geen kantjes of tierlantijnen, haar billen bedekt. Ze doet het niet voor mij, als ze mag kiezen mag ze ook echt kiezen, maar ze weet dat ik van gewoon houd. Nou ja, behalve één ding dan: mijn lief, mijn Maartje. Die is niet gewoon, eerder een wandelende reclamezuil voor het product 'vrouw'.
Terwijl ze zich aankleedt en haar make-up opbrengt ga ik douchen en me scheren. Natuurlijk komt ze nog even vragen of ze ergens mee mag helpen maar dat hoeft niet vandaag. Lachend kijkt ze even nadrukkelijk naar mijn lul en likt ten overvloede haar lippen.
“Wegwezen jij,” zeg ik quasi-streng.
Tijdens het ontbijt vertel ik haar dat we om tien uur weg gaan. Het is niet ver, in de stad en ze hoeft niets mee te nemen.
Zedig knikt ze. Inwendig moet ik lachen. Ik weet dat ze stiknieuwsgierig is maar ze weet wel beter dan te vragen.
Ik hou meer van haar dan van wat of wie ook. Toch ga ik haar vandaag aan mijn liefde laten twijfelen. Ik ga haar laten denken dat ze misschien wel heeft afgedaan. Dat ze moet delen, wat minstens zo erg is. Of dat ze zal moeten gedogen. Toon mij een vrouw die kan gedogen wat ze eigenlijk niet wil en ik toon u een speling der natuur.
Ik ga haar vandaag pijn doen. Pijn van het ergste soort. Ik ga haar ziel kwetsen.
Maar hopelijk - ik hoop het met heel mijn hart - komt het vandaag ook weer goed. Hopelijk zal ze in staat zijn door te denken, door te gaan waar emoties zo dikwijls stoppen. Hopelijk zal haar ratio het overnemen. Als dat gebeurt dan komt het goed.
Nou ja, en als het niet gebeurt dan zal ik in moeten grijpen. Maar dat is altijd minder dan een zelf bereikte haven.
Het huis staat binnen de grachten. Het is een vrij gewoon huis eigenlijk, niet anders dan vele andere huizen in die buurt. Je zou er zo langs lopen maar ik doe dat niet. Maartje houdt verbaasd in als ik een stap opzij zet en op de bel druk. Na een klein minuutje klinkt een zoemer en ik druk de deur open. Maartje mag eerst, natuurlijk mag ze eerst want ik weet dat er een trap komt en op een trap wil ik achter haar lopen, zeker op zo'n steile trap als deze.
Met haar draaiende billen voor me beklimmen we twee trappen. Op de overloop is één deur op een kier geopend en ik beduid haar dat we daar naar binnen gaan.
Ik weet wat ze te zien zal krijgen en neem dus de tijd op haar te letten. Ik zie verrassing, heel even maar en dan verbazing gepaard aan nieuwsgierigheid. Ze kijkt even snel naar mij en ziet dan dat ik niet verbaasd zal zijn, dat ik weet wat ons wachtte. Dan ontspant ze nog meer, doet een paar stappen naar voren en laat ook mij binnen.
Terwijl ik de deur achter me sluit zie ik de lege, volledig witgeschilderde ruimte en de naakte vrouw in het midden van de kamer, geknield en met het voorhoofd op de grond. Het strijklicht van de zon werpt een lichte schaduw en maakt haar ruggengraat duidelijker zichtbaar. Ook de achterkamer, van deze ruimte te scheiden door nu geopende schuifdeuren, is totaal wit. In de hoek bij het raam staat één stoel. Een niet erg zware stoel, maar wel redelijk comfortabel.
De vrouw heeft donkere haren. Niet zwart, eerder bruin. Haar huid past bij die haren want ze is erg bruin. Haar nagels kan ik zien naast haar hoofd. Ze zijn roodgelakt, maar niet vuurrood. Tamelijk netjes rood eigenlijk. Haar lijf is gespierd en lijkt goed getraind. Ze heeft nog keurig schone voetzolen dus na het wassen heeft ze niet ver gelopen. Haar ademhaling gaat rustig en beheerst.
Ik negeer haar voorlopig volkomen en pak een touw uit de binnenzak van mijn colbert. Ik zeg Maartje haar handen vooruit te steken en bind haar handen stevig samen aan de voorkant van haar lichaam. Dan neem ik haar mee naar de achterkamer en zet haar in het midden. Met behulp van een wit touwtje dat tegen de muur nauwelijks zichtbaar is laat ik via een katrol een ring zakken. Ik maak Maartjes touw daaraan vast en trek de boel zover op dat ze op haar tenen moet staan.
Ik ga vlak voor haar staan, kijk haar in de ogen terwijl ik heel zachtjes onder haar rokje mijn wijsvinger door het gleufje in haar broekje laat gaan en zeg: “Je bent mijn meisje. Maak me trots.”
En dan draai ik me om.
“Opstaan jij,” zeg ik als ik bij de donkere schone sta.
Het is maar een klein vrouwtje dat even later voor me staat maar alles zit er zeker op en aan. Vrij pronte borsten en een lieftallig gleufje. Maar vooral haar gezicht valt op. Het toont de passie van het zuiden maar tegelijk is het heel open en eerlijk. Grote, heel grote ogen, vochtig als van een reekalf en minstens zo verlokkelijk. Zinnelijke lippen, een fijn neusje, kleine oortjes. Prachtig, maar het waren toch die ogen waarop ik verliefd was geworden toen ik haar voor het eerst zag. Nou ja, vooruit, misschien was het ook de manier waarop ze liep. Haar kontje was zo verlokkelijk als een lichtbak voor een konijntje in het donker. Stilzitten en met grote ogen toekijken. Niet bewegen, niet aan te ontkomen.
Ze staat keurig voor me, haar handen op de rug, borsten gepresenteerd, benen iets uiteen. Haar blik uiteraard naar beneden gericht. Mij aankijken zou nogal aanmatigend zijn.
“Birgit, in de achterkamer zie je Maartje. Ze is mijn lief, mijn meisje. Keur haar zoals je wilt. Neem de tijd. Onderzoek haar lijf en breng dan rapport uit.”
Ik hoef niet om te kijken om te weten dat je ogen nu wijd open zijn. Nog nooit heeft een vrouw je aangeraakt en nu dat ineens gebeurt laat ik haar de vrije teugel ook nog. Die vrouw zal je betasten waar ze wil, ze zal je binnendringen als ze wil en zoveel en zo vaak als ze wil. Kippenvel krijg je ervan. Is dit straf? Is dit een test? Is dit nog erger? Wat gaat er gebeuren?
Dan herinner je je die drie woorden: maak me trots. En je rug recht zich.
Wat volgt is een steekspel zonder woorden en met vrij weinig bewegingen. Het zijn de ogen die het gevecht leveren. Birgit is een klein opdondertje in vergelijk met jou en nog naakt ook, dus zwaar in het nadeel. Maar haar donkere ogen priemen zich in de jouwe, trachten je weg te doen kijken, boren dieper, trachten je te lezen. Maar je kijkt keihard terug. Hooghartig, het hoofd een beetje in de nek, niet van plan ook maar een milimeter te wijken. Het is vooral een mooi gezicht te zien hoe jullie neusvleugels werken als die van stieren die met hun hoef de aarde schrapen, hun kracht verzamelend en bundelend voor de explosie van fysiek geweld.
Maar die komt niet bij jullie. Birgit laat haar mondhoeken een beetje smalend krullen en grijpt je onverhoeds tussen je benen. Die ene simpele handeling brengt je uit je evenwicht. Je schrikt en deinst terug. Maar Birgit laat niet los, nee die grijpt je steviger. Ik kan niet zien wat ze onder je rokje doet, maar ik zie wel de kleur die zich verspreidt over je wangen.
“Vind je dat niet lekker teefje?”
De toon zou niet smalender kunnen zijn.
Je ogen zoeken mij en je kijkt me aan. Ik kijk neutraal terug, beweeg niet, geef geen reactie. Je ogen draaien weer terug.
“Dat gaat jou niet aan wat ik lekker vind.”
Zo! Mooi gedaan, snoesje van me.
“Blijf dromen, huppelkutje, blijf dromen.”
Ik moet me echt inhouden niet te schateren. Hoe komt ze erop, juist dat woord te kiezen dat mijn Maartje verafschuwt. Dit gaat nog leuk worden.
Als blikken konden doden zou Birgit nu sterven, terstond en ter plaatse neerstorten en kronkelend onder de vreselijkste pijnen bezwijken. Maar vrouwen doen dat niet. Nee, die kijken nog gemener terug. Ik denk wel eens dat de hoeveelheid gratie en tederheid die vrouwen hebben minstens wordt gecompenseerd door een even grote hoeveelheid hardheid. En die hardheid richten ze nog het liefst op hun zusters. Indien twee kerels met dodelijke degens tegenover elkaar stonden zou de dreiging niet groter kunnen zijn dan nu. En mijn meisjes zouden eens moeten weten dat vanmiddag nog maar het begin is....
Birgit geeft een harde klap op je kut en je maakt onwillekeurig een sprongetje van schrik.
“Laat eens kijken wat we hier hebben. Tieten? Niet veel bijzonders. Kont? Ik ken ezels met een mooiere. Benen? Niet veel vlees. Maar vooruit, laten we het spul eens uitpakken.”
Ze pakt het shirt bij de hals en probeert te scheuren, maar dat lukt niet. Hulpvaardig bied ik haar een schaar aan, die ik 'toevallig' in de zak heb.
Je kijkt geschokt toe hoe je t-shirt wordt opengeknipt. Birgit maakt er een spelletje van. Knipt eerst de tepels vrij en zet daar stevig haar nagels in. Daarna wordt het gat groter en steken de hele borsten eruit. Die worden gekrabt. Dikke rode strepen ontstaan en ik weet zeker dat je dat nog erger vindt. Toch al niet helemaal trots op je borsten - welke vrouw is dat wel - en dan nog lelijk gemaakt ook.
Met een keiharde ruk verdwijnt het hele shirt. Ik kan zien hoe opgefokt Birgit is want de schaar smijt ze achter zich neer.
Als een pauw met zeven staarten loopt ze een aantal rondjes om je heen. Hier en daar pakt ze een velletje of een kwab. Ze weet perfect de plekjes te vinden waar ik jou ook altijd zorgelijk naar zie kijken. Maar je draagt het fier. Je keurt haar niet eens meer een blik waardig en doet je stinkende best om totaal niet op haar aanrakingen te reageren.
Natuurlijk krijgt Birgit dat ook door. Terwijl ze vlak voor je komt staan - als ze wat langer zou zijn zou haar neus de jouwe raken - knoopt ze je rokje open. Haar hand glijdt aan de zojuist geopende bovenkant naar binnen en zo te zien in je broekje. Je krijgt kippenvel. Niet eerder raakte een vrouw je daar aan en niet alleen is het nu ook nog een vrouw met macht over je maar bovendien ben ik erbij en grijp niet in. Vernedering verspreidt zich door je lichaam. Je krimpt een beetje, laat je schouders zakken.
Birgit kan prima meisjes lezen want zo ze het al van plan was heeft ze nu zeker niet meer de bedoeling je direct los te laten. Ze vingert je, eerst rustig maar al snel - veel te snel - heftig. Ik kan de spieren in haar arm zien werken en meen zelfs dat ik je vocht kan horen. Maar dat laatste moet welhaast een vergissing zijn. Zeker zul je toch niet nat zijn. Of wordt mijn schatje zelfs van deze vernedering nat? Het zou kunnen want daar kick je wel op. Hmm, we hebben zeker meer dan genoeg na te bespreken.
Als Birgit genoeg krijgt van het roeren in je grotje grijpt ze je rokje en rukt het naar beneden. Je mooie gele slipje gaat een eindje mee, hangt nu scheef en bedekt nog half je poesje. Maar niet lang, want daar wil je opponente niet te lang tegenaan kijken. Uit gaat het dingetje en het wordt achter de rok aan gesmeten.
Birgit grijpt je kut nu met volle hand en knijpt flink. Dat vind je niet lekker, dat moet zo zijn, maar juist in die aanslag vind je weer de kracht om je rug te rechten. Met een gezicht dat uitstraalt: “Mij kun je niet meer treffen” kijk je uitdagend naar je belaagster.
Die knijpt nog even door en begint dan een volgende ronde om je heen. Overal prikken en knijpen, overal misprijzende geluiden. Maar ik merk wel op dat haar tepels hard zijn. Ik twijfel of ik even zal voelen hoe nat ze is maar ik besluit het steekspel niet te storen.
Als Birgit voor je knielt weet je al wat er komt en ben je voor het eerst blij dat je staat. Hoe zou ze je kunnen vernederen als je lag. Benen wijder trekken dan je zou kunnen verdragen, haar gemak ervan nemen. Nu moet ze je knielend onderzoeken maar dat doet ze wel degelijk nauwgezet. Je hele kutje wordt afgetast, uitgerekt, opengetrokken. Je lipjes, je clitje, je plasgaatje, je vagina, het wordt allemaal beoordeeld. Vingers verdwijnen naar binnen, je sappen worden besnuffeld en geproefd. Ze likt je niet rechtstreeks, jammer, dat had ik graag gezien. Maar ze keurt je wel. Een stuk vlees bij de slager wordt niet kritischer gekeurd.
Je ondergaat het gelaten, al weet ik dat je het vreselijk vindt. De eerste keer dat ik je keurde heb je ook zo geleden. Jij, die gaat voor gevoel, voor liefde, voor koesteren, voor bemind worden, hebt toch altijd moeite met meer afstandelijk spel. Als ik je betast terwijl je in mijn armen ligt is dat veel fijner dan wanneer ik achter je kniel en je openingen verken. Als ik je over de knie neem en keihard sla heeft dat toch verre je voorkeur boven lichtere strelingen met een zweep. Je wilt een mens zijn en geen ding. Je wilt van mij zijn en niet mijn speelgoed. Maar ja, helaas heb je zelden iets te willen.
Natuurlijk fiets ik vrijwel dagelijks langs en over deze grenzen. Tenslotte moet je leren. Leren dat wat ik doe goed voor je is. Dat wat ik doe je niet zal schaden. Dat wat ik met je doe je uiteindelijk allemaal zal opwinden, ook al kun je je dat nu nog helemaal niet voorstellen. Juist dat maakt het lopen van dit pad zo mooi.
Birgit heeft uit de vensterbank een dildo gehaald waarmee ze je nu ruw bewerkt. Welzeker hoor ik je nu soppen ook al zie ik verzet. Je wilt niet door zo'n koud ding genomen worden en zeker niet als zich dat ding in haar handen bevindt. Birgit weet het wel te plannen. Mijn lul mag bij je naar binnen. Graag zelfs. Je houdt van neuken, zelden een vrouw leren kennen die er meer van geniet. Je wilt wel elke dag maar dat houd ik niet meer bij. Maar het is wel grappig, want zoals een man kan worden gestraft met het niet mogen hebben van orgasmes - iets waarvan de meeste vrouwen niet warm of koud worden - zo kan ik jou straffen met een periode zonder mijn lul in je kutje. Alles doe je dan om mij te verleiden en ik moet toegeven dat het je meer dan eens is gelukt. Dan was ik van plan je langer droog te zetten (hoevel dat eigenlijk helemaal geen goede uitdrukking is) maar dan trok jouw geopende kutje mij als een magneet naar binnen. Op zulke momenten kom je al de eerste keer als ik nauwelijks binnen ben en kan ik je later haast niet verwennen want dan heb je je benen zo strak om me heen geslagen dat ik nauwelijks kan bewegen. Liederlijk geil ben je dan, haast buiten zinnen. Kuch, ik zou liegen als ik zei dat het erg was.
Birgit is flink aan het pompen, maar ze kan het wel vergeten je zo tot ontlading te brengen. Dat zou toch al moeilijk zijn met zo'n stuk plastic maar natuurlijk verzet je je ook nog. Ha, en leer mij jouw verzet kennen. Dat heeft me menig zweetdruppel gekost.
Dat krijgt na verloop van tijd ook Birgit door want terwijl ze opstaat trekt ze de dildo uit je gaatje en smijt het ding achter zich neer, in de richting van de schaar. Ik ben benieuwd hoe hoog de stapel nog zal worden.
Uit een ouderwetse ingebouwde kast haalt Birgit een zweep met lange stroken leer. Vrij dunne, dat wel. Een leuk instrument. Als je ver af gaat staan raken de uiteinden je slachtoffer net en kun je door de lange zwaai extra veel kracht in de slag leggen, die stevig aankomt maar niets kapot maakt. Kom je dichterbij dan krullen de stroken zich heerlijk om het subje heen. De pret is dan om te proberen het plekje te raken dat je beoogt. En ach, als dat tien keer mis is tegen één keer raak en je wilt toch wel tenminste tien keer raak, dan zul je je toch wat langer dan gemiddeld moeten inspannen. Lastig voor je spieren hoor. En voor je oren want die subjes maken altijd steeds meer lawaai.
Birgit gaat voor een combinatie van die twee. Harde slagen, maar wel van dichterbij. De slagen kletsen op je lijf en ik zie je al snel sidderen, maar je zegt niks. Birgit mikt veel op je borsten en die zijn gevoelig, dat weet ik. Ze zijn al snel rood en worden alsmaar vuriger.
Na twee kreunen van jou wordt de aandacht naar beneden verplaatst. Als jij al door hebt dat jouw tekentje dat het zwaar werd tot de koerswijziging heeft geleid laat je het niet merken.
Natuurlijk is het kutje moeilijker te raken en als ik me niet vergis heeft Birgit een nog kleiner doel op het oog. Veel kleiner. Ik heb geen clitje maar moet er desondanks niet aan denken dat daar zo'n uiteinde op terecht zou komen. Oef, de pijn schiet me bijna door mijn lijf.
Als Birgit daar al over denkt laat ze het niet merken. Slag na slag regent op je lijf, maar je draagt het als een majesteit. “Birgit, je kunt mij niet treffen.” Dat is de boodschap die op jouw geteisterde lijf staat geschreven. Overal waar een slag valt verschijnt weer die tekst voor wie het lezen kan.
Birgit voert het tempo onwaarschijnlijk op en zo het lijkt ook de kracht nog. Dan, na vele tientallen slagen, is het voorbij.
Beiden hijgen jullie. Jij van het inhouden van je adem en het spannen van je spieren. Birgit vanwege de topprestatie die ze net heeft neergezet.
Even gun ik jullie rust.
Dan: “Breng eens rapport uit, Birgit.”
“Dank je wel dat ik haar mocht keuren. Ik doe dat graag. Ik heb haar flink op stang gejaagd, maar ze laat zich nauwelijks opfokken. Ik heb zelden een vrouw gezien met zoveel waardigheid. Trots is het woord niet, waardigheid het enige woord dat de lading dekt. Ze kan worden gekwetst maar herstelt zich snel en goed. Ze heeft een mooi lijf. Natuurlijk niet zoals dat van een fotomodel, maar die hebben dat zelf ook niet. Alles wordt tegenwoordig bijgepoetst. Ze gaat goed met pijn om, probeert die zelfs om te zetten in genot, wat heel moeilijk en erg knap is. Ze heeft een heerlijk kutje, waarbij het me moeite kostte haar niet te tongen. Helaas ben ik vergeten haar achterste gaatje te testen, maar ik heb daar ook niet alles voor bij me. Dat spijt me. Maar verder: een slavin om trots op te zijn.”
Kijk, dat zijn rapporten waar ik wat mee kan. Geen gemeenplaatsen, geen gedraai om de hete brij. To the point, goed analytisch, heldere conclusie.
Natuurlijk zeg ik dat niet. Ik kijk wel uit, dan krijgen ze maar praatjes, die subjes. Je moet ze zoveel mogelijk in het ongewisse laten. Je moet ze laten zweten. Zo lang ze over de dingen piekeren waar jij ze over wilt laten piekeren zijn ze mooi bezig. Anders komen ze maar op verkeerde gedachten.
Terwijl ik dat allemaal overweeg streel ik de billen van mijn meisje. Ze heeft het moeilijk, staat al zo lang op haar tenen, maar nu wel zo stil mogelijk. Haar o zo vertrouwde kontje zo dicht mogelijk tegen me aan, ze schurkt haar heup tegen de mijne. Ze kan het niet voor elkaar krijgen met die boeien anders had ze haar hoofd op mijn schouder gelegd en stilzwijgend gezegd: dit is mijn Meester, ik mag zijn slaafje zijn.
“Birgit, maak Maartje maar los.”
Ik loop naar de stoel en ga er eens gemakkelijk bij zitten. Vermoeiend hoor, dat gedoe met die subjes.
Als Maartje los is, de spullen zijn opgeruimd en de polsen zijn gewreven gebeurt er iets spontaans dat me diep ontroert. Beiden knielen ze aan mijn voeten, elk aan een kant. Niet tegenover mij, maar een beetje schuin naast me, zodat ze samen kijken naar een punt dat een meter of twee voor me ligt. Als ze zouden kijken dan, want ze hebben beiden het hoofd gebogen. Het lijkt verdorie wel afgesproken, maar dat kan niet. Meen ik toch, althans. Zijn die meiden dan telepatisch of hoe zit dit?
Terwijl ik dat overdenk streel ik afwezig hun hoofden zoals ik dan vroeger bij mijn hond pleegde te doen. Maar wat moet een mens met een hond als hij een subje heeft? Nou? Ik kan niks bedenken hoor. Ook een subje kun je 's avonds buiten een plasje laten doen. Ook als het koud is ja, dan trillen ze van genoegen.
Maar vooruit, het is tijd voor de volgende akte.
“Maartje, het is nu jouw taak Birgit te keuren. Neem de tijd en vertel me je bevindingen.”
Je kijkt me verwonderd aan, vergeet even je rol van gehoorzaam teefje maar staat dan op. Enige aarzeling, natuurlijk. Je deed dit nooit eerder, moet toch echt even nadenken. Dan, een besluit. Een stap naar haar toe, waarmee je voor mij staat, maar dat terzijde.
“Kus mijn voeten.”
Birgit aarzelt niet. Allemaal kleine kusjes, overal over de voet, maar ook alleen op de voet. Birgit is goed getraind, al weet ik niet door wie.
“Kus mijn dijen.”
Birgit komt wat omhoog en zet zich aan haar taak. Weer overal kleine kusjes, nooit twee keer op dezelfde plaats. Van net boven de knie tot tegen de plooi die de scheidingslijn vormt tussen je been en je romp. Maar niet te dicht bij de binnenkant. Ik geniet van jullie samen, jullie prachtige lijven, de tederheid van Birgit. Maar zeker ook van de manier waarop jij haar stuurt en er ingetogen van geniet, maar weer met die waardigheid. Ook ik leer veel vandaag, want hoe lief je me ook bent, hoe gracieus je je ook kunt bewegen, die waardigheid van vandaag had ik nooit zo gezien en zeker niet opgemerkt.
“Lik me.”
Ik ben enigszins geschokt. Deze directheid had ik niet verwacht. Maartje toch! En tegen mij altijd voorwenden dat je zo houdt van tederheid en opbouw en weet ik wat al niet. Je hebt me bespeeld, je hebt me zover gekregen dat ik voorzichtiger met je was dan nodig. Meisje toch, ik ga beslist een paar grenzen met je herverkennen.
Maar goed opletten nu, ik mag en wil niks missen.
Zo Birgit al aarzelt dan is dat niet te zien. Ze is een beschaafde likster. Ze begraaft haar hoofd niet in je kruis maar geeft met ver uitgerekte tong kleine likjes door je spleetje. Van laag werkt ze naar omhoog maar juist voordat ze bij je clitje is gaat het weer omlaag. Ze is zeer ervaren, onze Birgit en heeft kennelijk al lang geleden geleerd dat het vervelende gevolgen kan hebben als je meer doet dan je gezegd wordt.
“Dieper. Ik voel er niets van.”
Maartje toch, ik herken je gewoon niet. Je lijkt Marlène Dietrich wel, de vleesgeworden koelheid, de ijskoningin avant la lettre. Heerlijk. Ik had dit jaren eerder moeten doen. O nee, toen kende ik je nog niet. Nou ja, veel eerder in elk geval.
Nu verdwijnt het gezicht van Birgit wel in je geslacht, althans zo lijkt het. Ze gaat flink aan het werk en probeert je goed te verwennen. Dat lukt kennelijk want je pakt haar hoofd in beide handen en drukt het nog steviger aan. Je heupen beginnen te pompen en al snel berijd je het gezicht van de vrouw aan je voeten. Het orgasme volgt dan ook al spoedig en je geniet er van, met volle teugen.
“Als je me nog eens probeert klaar te maken: zo doe je dat. Niet met een koud stuk plastic, maar met jezelf. Maar ik moet je nageven: je kunt likken. Sta nu maar op.”
Birgit komt met haar handen op de rug en gebogen hoofd voor je staan. Maar dat is je niet naar de zin. Je pakt haar kin en kijkt haar diep in de ogen. Heel lang, heel intens. En dan zoen je haar, op de mond. Ik zie zelfs dat je haar mond opent en met je tong binnendringt. Ik val bijna van mijn stoel van verbazing. Ik dacht je te kennen maar ik weet in feite niets van je. Is dit je dominante kant? Is dit je lesbische kant? Wat gebeurt hier?
Als je bent uitgezoend wordt het lijf van Birgit even snel als grondig bekeken en getest. Geen stukje sla je over maar ik kan het soms niet volgen, zo snel ben je. Je besteedt alleen wat meer aandacht aan haar tepels, al is mij niet duidelijk waarom.
“Kun je klaarkomen op pijn, juffie?”
Mijn God en ik maar denken dat ik voorzichtig en liefdevol moet zijn. En het meest verbazingwekkend is eigenlijk nog dat je moet beseffen dat mij dat alles natuurlijk opvalt en dat je al die maskers niet langer kunt ophouden. Wat ik ook verwacht had van deze ontmoeting, dit toch zeker niet. En dan weten jullie nog niet eens.....
“Ja Maartje, soms wel.”
“Hoe dan?”
“Met die strokenzweep, recht tussen mijn benen.”
“Recht tussen je benen? Wie denk je dat je voor je hebt? De kleuterjuf?”
“Op mijn kut, Maartje, op mijn kut.”
“Goed zo. Op je kut zul je ze krijgen. Misschien wil je me assisteren, Antoon?”
Natuurlijk wil ik dat.
“Mooi. Birgit ga met je hoofd tussen zijn voeten liggen en met je benen naar mij. Ja zo. Breng nu je voeten in de richting van zijn handen zodat je op je schouders staat en hij je voeten vast kan houden. Ja zo. Benen verder uit elkaar. Veel verder, nog verder, ja zo.”
En al terwijl je die laatste woorden uitspreekt knalt de zweep tussen Birgits benen. Ik weet niet hoe je het gedaan hebt, maar de afstand is perfect geschat. Het fragiele kutje bevindt zich vlak bij me, ik zit eerste rang en kon perfect zien hoe het werd geraakt. Midden over de lippen, de uiteinden nog net het gebied van het clitje strelend. Maar tijd van herstel is er niet. Als een volleerde meesteres - waar HEB je dit eigenlijk geleerd - teister je Birgits gevoeligste plekje keer op keer. Niet te hard, niet te zacht, ik zou het zelf verdorie met geen mogelijkheid hebben kunnen verbeteren. En het werkt, ik zie het vocht opwellen, de bron zich vullen. Rood wordt ze ook, maar dat is natuurlijk geen wonder. Meer en meer slagen komen er, de afstand subtiel enkele milimeters verlengd. Het tempo stijgt en het kutje loop inmiddels over van het geil. En dan, dan zie ik de spasmen komen. Birgit maakt er geen kabaal bij maar aan de hevige schokken zie ik dat ze intens komt. Meteen houd je op, hoe zou het ook anders kunnen. Ik laat de voeten gaan en we kijken samen toe hoe het meisje ligt bij te komen van het genot dat haar zojuist geschonken is.
“Ben je al toe aan een rapport, Maartje?”
“Mag ik het kort houden? Heerlijk speelgoed. Alleen haar tepels baren me wat zorgen. Ze is er ooit gepierct en ik ben bang dat vooral haar rechterborst geen melk meer zal kunnen geven. De boel is daar hopeloos vernield.”
Ik kijk Birgit aan en zie dat dat geen nieuws is. Het spijt me voor haar maar de opmerkzaamheid van mijn meisje is wonderbaarlijk. Hulde, maar niet hardop.
“Ik ben trots op jullie. Op wat jullie hebben gedaan maar zeker ook op hoe jullie het hebben gedaan. Misschien denken jullie dat dit een eenmalig feestje is, maar dat is het niet.”
Ik negeer de verwonderde blikken en vervolg.
“Birgit, jou ken ik nu enkele maanden. Ik heb vaak met je gespeeld en weet wat ik aan je heb. Je wist van Maartje, maar kende haar niet. Maartje wist niet van jou. Maartje, ik sta je niet toe dat je je opwindt over het feit dat ik vele uren met een andere slavin heb doorgebracht. Ja, ik heb haar meer dan eens geneukt en het was lekker.”
Ik zie dat je ogen zich vullen met tranen van teleurstelling, van ellende, van verdriet. Maar ik ga door.
“Toen je mij als je Meester aanvaardde was één van de vele dingen die we bespraken dat ik jou zou kunnen gebruiken zoals het mij goeddunkt. Je zou accepteren dat ik het altijd voor jouw bestwil zou doen, ook al zou je dat op het moment zelf niet kunnen begrijpen. Welnu, dit is zo'n moment en ik heb vanmiddag al gezien dat ik me niet heb vergist.”
Ik ben trots omdat ik zie hoe je jezelf herpakt. Je veegt de tranen weg en snikt nog één keer na. Wat zou ik je graag troosten, maar dat kan nu niet.
“Maartje, vanaf nu zal Birgit zeker één maal per week, tenminste één hele dag bij ons zijn. Nee, Birgit wist dat ook niet. Birgit zal niet jouw speeltje zijn, maar je mag wel met haar spelen. Aan de andere kant zal zij ook met jou mogen spelen. Maar jij blijft mijn Maartje, al zul je vanaf nu mijn aandacht moeten delen. Daar staat echter de komst van deze kanjer tegenover, want een kanjer is het, geloof me maar. En vanaf 1 juli precies komt ze bij ons wonen en zal ze mijn volledige slavin zijn. Soms zal zij bij mij slapen en jij niet. Soms zal zij het zijn die mijn zaad mag opvangen. Soms zal zij met jou spelen of jij met haar. Of ik met jullie beiden. Maar je blijft mijn Maartje, wees daarvoor niet bang. Ik denk niet in termen van eerste of tweede, evenmin aan hoger of lager. Nee, het zal zijn zoals ik zeg: jij bent MIJN Maartje en zij is Birgit. Die ik ook liefheb. Die ik ook zal koesteren. Zouden jullie vervallen in competentie - wat ik niet van jullie verwacht - dan kan het wel onaangenaam worden. Zoeken jullie elkaar echter op, delen jullie, dan wordt het alleen maar beter. Natuurlijk kies ik niet voor de één of de ander. Nu niet, nooit niet. Mijn wens is dat jullie zusters worden, bereid mij samen te dienen. Geen afgunst, geen gedoe. Elkaar helpen, elkaar steunen, elkaar liefhebben. Feitelijk zouden jullie me geen groter plezier kunnen doen dan op een dag samen te giechelen en daarna te weigeren jullie geheimpje prijs te geven.”
Bij beiden daagt begrip, dat is duidelijk te zien. Jullie kijken van mij naar elkaar en ik kan de hersencellen horen rammelen.
“Geef elkaar een zoen en meld je dan aan mijn voeten.”
Even aarzelend maar dan voluit zoenen jullie elkaar met gesloten ogen en duidelijk genoegen. Dat gaat wel goed komen, dat voel ik aan mijn water, denk ik als jullie aan mijn voeten knielen. Twee mooie kontjes naast elkaar. Mijn hemel, over een poosje weet ik in huis helemaal niet meer waar ik moet kijken zonder een erectie te krijgen. Het leven van een Meester die zijn taken serieus neemt is maar zwaar.
© mei 2007, Janneman
Fantasie is belangrijker dan kennis - Albert Einstein 
|
|
    
Mohna
Beginnend lid
Bericht Nummer: 7
Aangemeld: 12-2006
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op vrijdag 11 mei 2007 - 12:09 am: |
|
Prachtig |
Prachtig verhaal, Janneman. Precies zoals we ze van jou kennen: een nieuwe setting, prachtig omschreven en tegen alle grenzen duwend (wat ik één van de mooiste dingen vind in dit wereldje).
Ik vind het vooral mooi hoe je het omgaan met een andere sub omschrijft. We weten allemaal dat het de droom van veel Doms is om meerdere subs te hebben en dat kan nog wel eens ongemakkelijkheden opleveren. Toch blijkt duidelijk uit het lieve en voorzichtige omgaan van Antoon met beide subjes dat hij het meer dan waard is en na de eerste drempels hebben de vrouwen er allebei geen tot weinig moeite meer mee.
Ik ben wel benieuwd wat daar nog allemaal in huis gaat gebeuren..
Mohna
Schijnheilig, een woord met vele betekenissen...
| |
Lot
Nieuw lid
Bericht Nummer: 3
Aangemeld: 04-2007
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op vrijdag 11 mei 2007 - 01:08 pm: |
|
Ademloos |
Ademloos heb ik dit verhaal gelezen. Prachtige beschrijvingen van de 2 vrouwen en alle emoties. Je schrijfstijl is bloeiend en geurend! Meer, meer, meer..!!
Lot.
|
Verteller
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 98
Aangemeld: 09-2005
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op vrijdag 11 mei 2007 - 01:15 pm: |
|
Complimenten |
Hoi Janneman,
Er is een uitdrukking: "Wie voor een dubbeltje geboren is wordt nooit een kwartje!"
Nou Janneman, jouw 'dubbeltjes is meer dan een Rijksdaalder waard. Een pracht verhaal met liefde geschreven. Zoals Mohna zegt. De droom van menige dominant, al ben ik wellicht de enige ik reken mijzelf graag onder die 'menige'.
Dank je wel voor dit verhaal.
Verteller
|
'n'joy
Lid
Bericht Nummer: 19
Aangemeld: 09-2005
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op dinsdag 15 mei 2007 - 09:47 pm: |
|
Dubbele lasten? |
Indrukwekkend verhaal Janneman! Toch lees ik het met gemengde gevoelens. Het begin is weer prachtig, zoals je altijd schrijft, mooi en liefdevol, een topper! De liefde van Antoon voor Maartje straalt ervan af. Het middengedeelte met de wederzijdse keuring is ook prachtig. Hartstikke eng, vernederend en spannend om zo’n keuring te moeten doorstaan en dan nog wel door iemand anders dan je meester. En ik kan me als subbie nauwelijks voorstellen wat het moet zijn om een ander te moeten keuren! Dan komt het eind, waarin je beschrijft dat Antoon Maartje zonder voorbereiding confronteert met het feit dat ze hem voortaan moet delen met een ander. Je zegt het zelf eigenlijk al. “Ik ga haar vandaag pijn doen. Pijn van het ergste soort. Ik ga haar ziel kwetsen.” En ja, zoals je het beschrijft, vind ik dat toch wel heel heftig hoor. Geef mij dan maar zweepslagen.
Als fantasie is het natuurlijk leuk, het zal zoals anderen al zeiden de droom zijn van menig man en Dom om de haan in de kippenren te zijn. In het echte leven werkt het meestal zo niet. Mensen – of het nu subjes zijn of niet – zijn nu eenmaal geen kippetjes. Polygamie en polyamorie zijn niet zo eenvoudig als het lijkt, die dingen liggen in de regel heel gevoelig. Dat zal heel anders zijn als het van tevoren duidelijk is dat je meester een harem heeft denk ik zo, maar volkomen onvoorbereid... Ik weet wel dat veel subbies er levensgrote problemen mee zouden hebben, vooral als het zoals hier gaat om een liefdesrelatie.
Trouwens, ook voor een Dom zal het jongleren zijn. Twee maal PMS per maand, en dan is er nog het risico op twee schoonmoeders...!
Maar toch, weer mijn grootste complimenten! Wat kun jij schrijven, zeg.
N-Joy
| |
Janneman
Oppasser
Bericht Nummer: 273
Aangemeld: 03-2004
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op donderdag 17 mei 2007 - 08:21 pm: |
|
Fijn |
Fijn mensen,
Dat jullie het leuk vonden, misschien er zelfs iets in herkenden. Ik schreef het omdat ik van een subje hoorde dat ze haar meester moest gaan delen. En daar had ze het zo moeilijk mee. En ik merkte dat mijn reactie vooral gemeenplaatsen bevatte. "Joh, je moet het als een kans zien, niet als een bedreiging." Dat soort jargon. Dus toen dacht ik: laat ik eens proberen er een verhaal van te maken, dat zegt misschien meer.
Dan 'n'joy. Ik mag het wel, goede, gemeende kritiek. Ik snap je ook. Alleen: in mijn hoofd gebeurt er meer rond dit verhaal dan ik heb opgeschreven. In mijn beleving heeft Antoon zijn subje(s) al wel voorbereid. Door hints, door belevenissen van anderen te vertellen en een discussie uit te lokken, door allerlei dingen. Toch wil hij er een element van verrassing in. En daar wringt zich dan ook een beetje de techniek van het schrijven van een verhaal: het moet de nieuwsgierigheid prikkelen. Vage verwijzingen naar wat hij gaat doen, met een grote omweg naar de kern van het verhaal komen.
Dus uit de lucht vallen kwam het niet, een verrassing is het wel. Hoe het in het echt zou kunnen gaan is natuurlijk moeilijk te zeggen. Dan heb je toch te maken met de complexiteit van echte mensen en het rekening houden daarmee.
Natuurlijk wil elke man wel een rijtje slavinnen. Maar dan wel echte, die hij kan gebruiken naar goeddunken en afdanken als hij er klaar mee is. Die geen rechten hebben en waarmee geen rekening hoeft te worden gehouden.
Een subje echter is heel wat anders. Dat is een gewone vrouw die het leuk vindt om onderdanig te zijn. Maar ze heeft als ieder ander haar nukken en haar wensen. En sommigen zijn nog slim ook. Nou, dan valt het dus nog lang niet mee om haar voor te blijven, om haar te bespelen zoals ze het leuk vindt en zonder dat ze het mijlenver ziet aankomen. Dat is hard werken hoor. Twee subjes? Twee keer zo hard werken. Nou, als Dom heb je dan je lesje snel geleerd en hoef je er niet nog meer.
Om nog maar te zwijgen van die schoonmoeders inderdaad. Je snapt het eigenlijk best jij.
Janneman
Fantasie is belangrijker dan kennis - Albert Einstein
| |
Verteller
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 100
Aangemeld: 09-2005
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op vrijdag 18 mei 2007 - 11:32 am: |
|
Afdanken |
Dag Janneman,
Een slavin afdanken! Nee dat is niet iets dat ik zou kunnen. Ik kan al niet eens een oud t-shirt weggooien voordat het een leven als poetslap heeft doorgemaakt en tenslotte aan reepjes is gescheurd om er het smerigste vuil van mijn fiets (die overigens net gepikt is) mee te verwijderen. Je zou mijn schoenen moeten zien als die uiteindelijk de vuilniszak bereiken.
We leven helaas in een weggooiwereld. Maar daar wens ik niet aan mee te doen. We leven in een wereld waarin nog steeds echte slavenhouderij plaatsvindt, verborgen voor het oog van de mensen maar niet minder onmenselijk dan vroeger. Daar heb ik ook geen goed woord voor over.
Slavinnen in de BDSM wereld, dat kunnen toch nooit mindere mensen zijn dan subs? Dus moet ik van mezelf daar duidelijk stelling nemen en bepleiten dat ongeacht iemands rol of positie binnen een D/s relatie het respect en verantwoordelijkheid voor mij bovenaan staan.
Natuurlijk besef ik Janneman, dat jij in deze dezelfde mening huldigt en dat jouw opmerking slechts een fantasiebeeld betreft. Als het een fantasie betreft heb ik geen bezwaar tegen een dergelijke stelling. Ik doe mijn uitspraken juist voor de enkeling die de scheiding tussen fantasie en werkelijkheid niet duidelijk voor ogen hebben.
Ik schaar mij in een grote groep mensen die jouw verhalen bewonderen en beseffen dat met name jij respect en meegevoel hoog in het vaandel hebben staan. Dus van het bovenstaande is geen woord bedoeld om er kritiek mee uit te drukken.
Vriendelijke groeten
Verteller
|
Janneman
Oppasser
Bericht Nummer: 274
Aangemeld: 03-2004
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zaterdag 19 mei 2007 - 01:54 pm: |
|
Afdanken |
Waarde heer Verteller,
Je zou mijn zolder eens moeten zien, zowel boven de woning als boven de schuur. Allemaal rommeltjes die zeker nog eens van pas komen. Alleen: als dat ogenblik aanbreekt heb je het toch net weggegooid, kun je het niet vinden of was je even vergeten dat je het had.
Inderdaad, bij slaven denken we aan Romeinen en niet aan kindertjes in India die dag en nacht kleden knopen voor een grijpstuiver, die ze dan ook nog niet zelf krijgen.
Maar natuurlijk had ik het wel over die Romeinse slaven. Vorig jaar was op de televisie de serie 'Rome'. Van de Engelse tv, dus kwaliteit. Op sommige momenten had je echt het idee naar de werkelijkheid te kijken. En toen zag ik pas voor het eerst voor mij in beeld gebracht wat het was om slaaf te zijn. Naar willekeur werd over je lijf en je leven beschikt. Volkomen naar willekeur. Het werd niet eens in de voorgrond gezet, je zag het op de achtergrond gebeuren, zo onbelangrijk en alledaags was het.
Hoe anders zijn de subjes en de slaafjes in de BDSM. Ik zei het inderdaad al, mensen van vlees en bloed, met gevoelens en verlangens. Die ook nog eens zo diep zijn dat er zeer voorzichtig mee moet worden omgesprongen.
En hoe juist is jouw verwijzing naar hen die in deze wereld stappen en denken: ha, dat lijkt mij ook wel wat, een slavin. We kunnen de subs nooit genoeg voor ze waarschuwen. Bouw het rustig op, neem de tijd, verzeker je ervan dat het goed voelt, denk met je hoofd en niet met je geslacht en neem veiligheidsmaatregelen. En tegen hen die Dom zijn of willen worden: praat nou eerst eens met ervaren mensen over wat het is en vooral over wat het niet is. Lees veel. Neem zo mogelijk eens eerst de sub-rol op je en laat je daarbij leiden door een ervaren iemand. Ga pas verder als je denkt iets te weten (en dat is niet na twee weken, misschien pas na twee jaar of meer).
Een BDSM-relatie gaat allereerst om zorg en liefde voor elkaar. Dan komt er tweeduizend lichtjaar niks en pas dan komt het lichamelijke aan bod.
Ik heb het geen moment als kritiek opgevat hoor. Ik weet wie het zegt.
Janneman
P.S. Ik ben trouwens aan het broeden op een wat harder verhaal hoor. Ik heb altijd gewerkt aan veelzijdigheid en het is nu geloof ik hoog tijd voor wat meer haar op de tanden. 
Fantasie is belangrijker dan kennis - Albert Einstein
| |
mariamagdalena
Nieuw lid
Bericht Nummer: 1
Aangemeld: 05-2007
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zaterdag 19 mei 2007 - 03:17 pm: |
|
Reactie op Dubbeltjes |
Geachte Janneman,
Dank je wel voor dit schitterende verhaal. In een van de reacties op dit verhaal staat;
"de droom van elke Dom" evengoed vind ik het ook een droom voor een sub of switch (in ieder geval nu voor mij).
Dit verhaal is het eerste wat ik hier op de site gelezen heb, en als dit verhaal de toon zet voor de fantasie en kwaliteit van de andere verhalen, ben ik zeer benieuwd (en verheugd)naar de rest.
een enthousiast nieuw lid
met vriendelijk groet
mariamagdalena
|
Lord Donck of Ar
Productief lid
Bericht Nummer: 38
Aangemeld: 07-2006
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zaterdag 19 mei 2007 - 09:27 pm: |
|
slaven/slavinnen |
Gegroet iedereen,
Het is idd zoals de meeste hier hebben neergepend, een fantasie van zowel de Doms en de subjes.En een vergelijking naar Romeinse slaven/slavinnen kan ook maar er is nog een plaats waar "echte slaven en slavinnen" te vinden zijn(hoewel zij vrijwillig daarnaartoe zijn gegaan) en dat zijn de verschillende Gor Gemeenschappen overal in de wereld maar vooral in Amerika en Australie.Over deze laatste kan ik meespreken want heb daar ongeveer een jaar gewoond en meegeleefd in een Gor Gemeenschap.In zulk een gemeenschap zijn per definitie alle mannen Masters en alle vrouwen slavinnen"kajira".Maar om een Master te worden moet je een Mentor hebben en door hem worden opgeleid en ingewijd en dat betekend dat de Master in spé alles moet ondergaan wat een slaaf/slavin zou kunnen ondergaan maar ook hoe omgaan met het Masterschap.Een Master kan verschillende slavinnen hebben en als hij er eentje beu is of als zij haar taak(elke slaaf/slavin heeft een welbepaalde taak te vervullen) niet naar behoren invult dan wordt zij eerst een andere taak toegewezen en als dat nog niet voldoet dan wordt zij verkocht aan een andere Master.En ook al is iedereen vrij om te gaan toch zijn er heel weinig die zulke gemeenschap en levenswijze verlaten.Een kajira die terug haar vrijheid wil kan die krijgen mits haar Master haar de vrijgeleide papieren geeft zodat zij niet kan geclaimd worden door een andere Master.
Ik lees telkenmale met vreugde en plezier de verschillende verhalen hier en vind het niveau steeds stijgende, proficiat aan iedereen.
Gegroet
Tharl
|
Lot
Beginnend lid
Bericht Nummer: 6
Aangemeld: 04-2007
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zaterdag 19 mei 2007 - 09:42 pm: |
|
Wat zeg je me nou?! |
Wat zeg je nou, Tharl?! Bestaat zoiets werkelijk?!?
Mijn fantasie slaat behoorlijk op hol bij de gedachte aan zo'n Gemeenschap; het is eng en aantrekkelijk tegelijk, ik wil er heen en ik kan er maar beter wegblijven.
Hoe was het daar...? Waarom ging je er heen? ...waarom ging je er weg?
Dit zijn vast geen vragen voor dit plekje. Aan de andere kant maakt Janneman heel wat los met zijn "Dubbeltjes"-verhaal. Een man als hoofd van eh... "iets" met meerdere vrouwen.
Nee, in eerste instantie wil ook ik niet een van de twee of meerdere vrouwen zijn. Anderzijds lijkt het me fantastisch om oog in oog te staan met een man, die dat voor elkaar krijgt, want dat moet dan ook wel een groot man zijn.
Nou, ik heb het nog niet helemaal helder. Ik ga er eens een nachtje over dromen.
Dat wordt vast fijn!
Lot.
|
Hadriman
Beginnend lid
Bericht Nummer: 9
Aangemeld: 01-2007
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zondag 20 mei 2007 - 01:53 am: |
|
GOR en de Dubbeltjes van Janneman |
Lot,
Ja dat is schrikken als je zoiets leest als het schrijven van GOR-Master Lord Donck of Ar.
Maar eerst even dit......wij starten een rondschrijven meestal met de groet: "TAL,..." en eindigen deze met: Tharl als een tot ziens.
Maar toch,.....ook ik heb het verhaal van Janneman met plezier gelezen en waarom? Hier gaat iemand met een vrouw om zoals het eigenlijk niet binnen het BDSM wereldje hoort te gaan, maar uitstekend past in de lifestyle van GOR. Inderdaad, in de GOR-Gemeenschap is DE Master daar waar zijn Home-Stone is letterlijk en figuurlijk meester in huis. Meester over alle roerende en onroerende goederen. Na een aantal jaren van opleiding...zeg maar rustig harde trainingen kan de slaaf of slavin het brandmerk of de collar van de Meester krijgen. Vanaf dat moment is hij of zij dan ook het volledige eigendom. Behoort hij/zij gewoon tot de huishouding/huisraad zoals ook de kast, de auto of de hond.
Het verhaal van Janneman leest heel romantisch en gemakkelijk voor de vuist weg. Maar denk maar niet dat dit binnen de GOR-gemeenschap altijd zo romantisch is. Ik kan immers een slaaf of een slavin ( kajira/kajirus) nemen als ik het wil en nemen zoals ik het wil. Daar hebben zij zelf geen zeggenschap over.
Het grote verschil tussen BD(SM) en GOR ligt hem juist in het feit dat binnen BD(SM) alle handelingen plaats vinden als een rollenspel met duidelijk van te voren gemaakte afspraken. De mester/mesteres stelt het als noodzaak vast te kunnen genieten van het feit dat de sub van hem/haar geniet. En andersom natuurlijk. Het een kan niet zonder het ander. En na de sessie gaat in de meeste gevallen ieder weer zijn of haar weg.Vanaf dat moment bestaat er derhalve geen Lot meer.
BIJ GOR is dat natuurlijk niet het geval. Natuurlijk.....in de lange opleidingsperiode worden mogelijkheden en onmogelijkheden goed met elkaar afgetast en door gesproken. De sub weet aan het einde van de rit dat hij of zij uiteindelijk de keuse zal maken om zich helemaal, maar dan ook totaal aan de Master enof Mistress te geven.
Kiezen voor dit leven vereist een uitzonderlijk sterke persoonlijkheid. Hier is geen plaats voor avonturiers. Heb je die keuse gemaakt wacht je een hard maar toch fantastisch leven.
Tenslotte.
Ook ik ben een paar keer met mijn oude Master ( toen nog en latere Mentor) naar bijzondere meetings (soms van een helemaand) in Amerika. Het was voor mij bijzonder, bizar maar bovenal heerlijk om het mee te maken en te ondergaan geehl in de geest en de steil van de nboeken van John Norman. Een hel vaak! Maar wat was ik blij toch maar weer in Nederland met de voeten op eigen aardse bodem te kunnen staan. Vanaf 1985 hebben wij de boeken vertaald naar de Westerse ( Lees Nederlandse) wetten, maatstaven, normen en waarden. Duidelijk zachter dus dan de Amerikaanse Engelse en Australische......maar toch.....plaats voor watjes is er echt niet. Want onze straffen zijn wel precies zoals voorgeschreven.Hard, maar rechtvaardig!
Tharl
Master Hadriman
Reiziger van GOR
|
Lord Donck of Ar
Productief lid
Bericht Nummer: 39
Aangemeld: 07-2006
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zondag 20 mei 2007 - 02:15 am: |
|
Tal/Tharl |
Tal Hadriman,
ja ik weet dat men in het Gor landschap iemand begroet met Tal en afscheid neemt met Tharl.Maar omdat hier niet iedereen deze spelling kent doe ik het altijd met "Gegroet" wat de letterlijke vertaling is van "Tal"
Ik heb van mijn Mentor, Hij die mij heeft opgeleid tot een Gor Master in Australie, de naam Tharl gekregen naar het voorbeeld van Tharl Cabot de reiziger die de stad Ar heeft bezocht.
Vandaar ook mijn volledige Gor naam Lord Donck of Ar Tharl als roepnaam.
En ook ik heb een Home-Stone waar ik met een kajira heb samengewoond tot haar overlijden twee jaar terug.En zij was een gebrandmerkte kajira, een trotse mooie vrouw,zoals het hoort voor een hoog opgeleide vrouw en volledig getrainde slavin.En ook ik heb de 27 boeken van John Norman in mijn bezit en geniet er nog steeds van als ik ze lees.
En ja de opleiding van een slavin naar een volwaardige kajira gaat niet over rozen en is dus niet voor watjes zoals jij het zegt, maar ook de opleiding van een Master is dat niet geloof mij maar want dat was de reden van mijn verblijf in Australie.
Dus Gegroet(Tharl) en goedenacht/morgen aan iedereen.
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?