Koffertje
Een net meisje. Haar bezoeker vergat zijn koffertje, of toch niet??
Koffertje!! Koffertje! flitste het door haar hoofd.
Ze dook er op af en mikte de deksel dicht. Nathalie’s hakjes klonken steeds dichterbij. Ze voelde het gloeien van haar wangen. Terwijl ze een schichtige blik in de woonkamer wierp stapte haar vriendin de hal binnen. Nathalie zou zichzelf niet zijn als ze het koffertje niet opmerkte.
“Hee! Ireen! Heb je een nieuw koffertje??”
Paniek! Paniek!
“Eeehhh. Nee, dat is van mijn … mentor.”
Oh god moest ze nu ook nog gaan hakkelen?
“Je weet wel! Die vanochtend op visite kwam.”
“En jij merkte natuurlijk niet dat hij zijn koffer vergat! Oh mutsiemutsie.”
Nathalie lachte hartelijk en zij lachte maar mee. Vanbinnen was de volkomen de kluts kwijt. Daar stond ze met haar boodschappen en zere voeten en gloeiende wangen en wilde ver ver weg zijn. Nathalie zag haar ontreddering en begon te lachen.
“Ach meid. Stel je nou niet aan. Bel hem gewoon op dat hij zijn koffer heeft vergeten. En voor de rest is het zijn eigen stommiteit!”
“Ja je hebt gelijk!”
Ze liep de woonkamer in en pakte de telefoon. Er zat een briefje op: “Afblijven!”
Potverdomme! dacht ze. Hij zou natuurlijk zien dat zij hem belde. De gemenerik. Hij had natuurlijk precies bedacht dat ze nog thuis zou komen. Even later overviel haar een griezeliger idee; hij zou haar toch niet de hele middag gevolgd zijn?? Besluiteloos stond ze daar en Nathalie kwam de kamer al binnen.
“Die telefoon doet het weer eens niet!” loog ze.
“Hoezo, is ’t ie kapot dan??”
“Ja ik weet niet wat er mee is!”
Voordat Nathalie de kans kreeg om de telefoon te pakken gooide ze er achteloos haar plastic tas overheen. Misschien zou Nathalie het briefje dan niet zien.
“Ik bel wel even met mijn mobiel!”
Ze haalde het ding uit haar tasje en belde zijn nummer. Een ogenblik later klonk een irritant gepingel uit de koffer. Nathalie moest ongelofelijk lachen en veronderstelde dat haar mentor net zo’n warhoofd moest zijn als Irene. Ze keek schaapachtig en grinnikte een beetje mee.
“Weet je zijn nummer thuis??”
“Nee. Eerlijk gezegd niet.”
“En op zijn werk?”
“Dat staat altijd doorgeschakeld naar zijn mobiel!”
“Nou! Laat het hem dan maar zelf uitzoeken. Toch?!”
Nathalie’s luchtige kijk op het leven was niet stuk te krijgen.
Ze vroeg of haar vriendin iets wilde drinken. En even later stonden ze met een groot glas water in de keuken.
“Nou meid, Laat dat jurkje nou maar eens zien!”
Dankbaar voor de afleiding liep ze naar haar slaapkamer. De deur zat dicht. Zelf liet ze hem altijd open en dus vermoedde ze de hand van haar Meester. Ze klopte. Geen antwoord. Pff. Wat moest ze nu doen? Nog een keer kloppen? Wachten? Naar binnen gaan? Als Nathalie niet in huis was geweest had ze beleefd geklopt en gewacht tot hij: “Binnen!” zou zeggen. Ze zuchtte. Een golf van spanning en ellende joeg door haar lijf. Vol angst en beven opende ze voorzichtig de deur en keek om het hoekje. Oh! Als Nathalie nou maar niks merkte. Gelukkig! Zo op het eerste gezicht was haar kamer leeg. Behalve haar bed.
Alsof het een kunstwerk betrof lag daar gedrapeerd een dik touw van hennepvezels. Ze rook de typische geur en voelde haar lichaam samentrekken. Alweer een briefje. Met trillende vingers pakte ze het op.
“Enveloppe nachtkastje!” las ze.
Het koude zweet brak haar uit. Ze wist dat haar Meester verwachtte dat ze onmiddellijk de enveloppe zou openen en de opdracht uitvoeren. Ze wist dat ze enorm gestraft zou worden als ze het niet deed. Maar hoe kon ze dat nu??? Ze had Nathalie op visite! Haar beste vriendin! Pfff. Onwillekeurig begon ze heen en weer te drentelen en beet op haar lip.
“Ben je nou nog niet klaar????”
“Wacht even! Ik moet even iets opruimen!!”
“Nou schiet maar op want ik begin honger te krijgen!”
Ze wilde het touw van het bed grissen, maar bedacht zich. Ze sloot haar ogen en telde tot tien. In gedachten smeekte ze haar Meester om vergiffenis. Ze zou alles voor hem doen en het echt goedmaken. Echt waar. De volgende keer dat hij haar zou slaan met het rietje zou ze niet gillen! Ze zou ook niet om genade smeken als hij haar tepels zo gemeen omdraaide. Ze zou… ze zou… Talloze beloften zond ze in gedachten naar hem toe. Ze trok haar kleren uit en paste het jurkje. Voor de passpiegel draaide ze heen en weer om haar achterkant te bekijken. Oké, ze was niet slank, maar ze zag er wel vrouwelijk uit. Ze nam zich voor het jurkje op te dragen aan haar Meester. Vanavond zou ze hem mailen, over het jurkje, en over de opdracht. Een beetje opgelucht stapte ze haar kamer uit op blote voeten en deed de deur zorgvuldig weer dicht.
“Hè hè, Hare majesteit is gearriveerd!” grapte Nathalie.
“Wat voor schoenen zal ik er onderaan doen? Gympen??”
Nathalie bekeek haar keurend en liet haar zich ronddraaien.
“MMMMM. Gympen zou kunnen!”
Nathalie plooide peinzend haar lippen: “Of van die leuk korte laarsjes! Of Hakjes!”
Nathalie nam een besluit.
“Hier probeer de mijne eens!”
Haar vriendin wipte haar schoenen uit en gaf ze aan haar. Ze pasten moeiteloos, want zij en Nathalie hadden precies dezelfde maat. Schoenmaat om precies te zijn want qua kleding waren ze dag en nacht. Het stond leuk en uitdagend. Ze babbelden vrolijk en ze vroeg aan Nathalie waar die schoentjes vandaan kwamen. Het was koopavond. Ze kon ze nu zelfs nog aanschaffen. Het besluit was niet moeilijk te nemen. Om haar meester een plezier te doen zou ze die schoentjes erbij kopen en speciaal voor hem zou ze zich met het jurkje heel mooi maken. Ze werd warm bij de gedachte.
“Ik kleed me snel weer om, want ik hou dit jurkje voor iets speciaals!”
“Iets speciaals????? Like something like DATE?????”
Nathalie legde het er weer eens dik op. Haar wangen begonnen weer te gloeien en ze wist niet goed wat ze moest zeggen. Dus legde Nathalie haar glimlach uit als een bekentenis. Wel zo makkelijk want het scheelde pijnlijke momenten. Nathalie was een gek mens. Ongelofelijk knap maar ze had nooit vriendjes. Ze leken allebei verstokt vrijgezel en er volkomen gelukkig mee. Natuurlijk was haar Meester alles in haar leven. Hij was veel meer dan een vriendje. Hij was gewoon Alles. Voor hem had ze ook alles over. Maar ze zou nooit met hem trouwen. Nooit. En toch hield ze zoveel van hem. Ze wist dat haar Meester even veel van haar hield. In die blijde wetenschap trok ze snel gemakkelijke kleren aan, waste haar voeten en deed lekkere gympen aan. Enerzijds voelde ze zich blij en verheugd om lekker aan de pizza te gaan en een filmpje te pakken. Anderzijds knaagde er een schuldgevoel, door de opdracht die ze had gekregen. Een beetje zenuwachtig voelde ze zich wel. Wat als haar Meester zou komen? Stel je voor dat hij de hele avond op haar zat te wachten? Ze probeerde het gepieker uit haar hoofd te zetten. Ze maakte zichzelf wijs dat haar Meester wist dat ze er niet zou zijn. Maar hij zou zijn koffer zien!
“Verdomme!!”
“Wat is er??” vroeg Nathalie.
“Oh niks. Ik baal een beetje dat mijn Mee-entor zijn koffer heeft laten staan!”
“Eigen schuld hoor! Jij moet je niet alles aantrekken, Ireentje.”
Ze kon niet anders dan haar vriendin gelijk geven. Ze parkeerden in de parkeergarage en liepen de stad in. De schoenwinkel was niet ver weg. Ze pasten allebei verschillende schoentjes, maar het werden de hakjes die Nathalie ook had. Alleen in het blauw. Dat stond mooier bij het jurkje. Ze hield van blauw. Ze babbelden, winkelden, besloten de vroege voorstelling te pakken en daarna een pizza te halen. Het was gezellig. De schoenendoos herinnerde haar aan haar Meester en ze was blij. Het schuldgevoel verdween een beetje. De Pizza was een succes. Pizza bij Marcello was altijd een succes. Marcello was een vriend van een vriend van Nathalie en ze kwamen er vaak. En dus gingen ze pas tegen twaalven naar huis.
Nathalie moest de volgende dag werken en ze zette haar thuis af. In de auto ging haar mobiel af.
“Klereding!”
Ze moest eigenlijk een carkit maar het kwam er nooit van! Ze besloot niet op te pakken.
Oh nee!! Dat was natuurlijk haar Meester. Ze stopte de auto en keek. Geen nummerweergave! Ze zocht alle gemiste oproepen af, maar er zat er geen een van haar meester bij. Zou ze ‘m bellen? En wat als hij nou sliep? Of …
Vol aarzeling reed ze naar huis. Liep naar de eerste – je wist maar nooit of Meester haar zag – en deed de sleutel in het slot. Er brandde licht! Haar hart stond stil. Vol spanning deed ze de deur open. Het koffertje lag nog dicht. Ze liep behoedzaam verder. Het huis was stil. Ze keek in de kamer. Leeg! Ze keek in de keuken. Die lag erbij zoals ze hem had achtergelaten. De deur van haar slaapkamer was nog dicht. Ze liep erheen en deed hem open. Haar slaapkamer was onveranderd.
Ze stond en luisterde, twee, drie minuten! Het was stil en nergens leek iets te bewegen. De geur van het henneptouw drong in haar neus. Haar lichaam reageerde erop. In haar geest groeide verlangen. Ze keek haar het briefje: “Enveloppe nachtkastje!”
Ze besloot eerst te gaan douchen. Heerlijk dat warme water! Ze droogde zich af, droogde haar haren en deed crème op. Ze ging terug naar de slaapkamer. De deur was dicht. Ze wist niet of zij de deur had dichtgedaan. Moest ze kloppen? Beter van wel! Ze klopte en wachtte. Geen reactie.
Ze klopte nogmaals en wachtte. Weer geen reactie. Na de derde keer kloppen en lang wachten ging ze naar binnen.
Het touw lag niet meer op het bed. In razende paniek draaide ze zich om. Ze keek om zich heen. Zocht overal. Het hele huis was leeg! Was ze gek aan het worden?
“Meester?”
stilte
“Meester?”
stilte
“Meester?”
Niets verbrak de stilte in huis. Ze sloop rond en keek overal. Een half uur lang. Geen spoor van haar Meester. En toch moest hij er zijn.
Tenslotte besloot ze zich in het jurkje te kleden en de schoentjes aan te doen. Natuurlijk haar mooiste setje. Het was voor haar Meester.
Terwijl ze zich mooi maakte voor de spiegel hoorde ze een deur. Ze sprong op. Nog heel snel een geurtje. En dan in de houding, met gesloten ogen.
In dat tijdloze moment werd ze stil van binnen. Geen gedachten meer.
Alleen afwachten.
De geur van henneptouw werd gevolgd door de stekende pijn omdat haar tepels werden omgedraaid. Ze schrok enorm en kromp ineen. Maar ze gilde niet!
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?