| Gepost op dinsdag 18 april 2006 - 11:21 pm: | 
|
|
Wat is een ergere straf?
Een ergere straf was er niet!
Goed, het leek misschien heel onschuldig, heel lullig, maar een ergere straf had ze nog nooit meegemaakt!
Het was eigenlijk met zo iets kleins begonnen.
Ze hadden zaterdags thuis aan het ontbijt gezeten. Hij was in een goed humeur geweest en had voorgesteld om dit weekend nu eens niet het huis te poetsen maar gewoon de boel de boel te laten. Dat had haar natuurlijk een goed plan geleken. Ze wist immers dondersgoed wat hij dan wel dit weekend zou willen doen. En daar had ze altijd wel zin in.
Maar ze had geen zin om gelijk toe te geven. Hij mocht ook wel eens weten dat ze niet altijd op stel en sprong voor hem klaar zou staan. Als hij zo graag dit weekend een spel wilde spelen moest hij er ook maar wat voor doen. Dus besloot ze om het hem even lekker moeilijk te maken.
Ze stelde voor om dan in ieder geval zaterdag de badkamer, het toilet en de keuken een goede beurt te geven.
Natuurlijk had hij geprotesteerd.
En hoe harder hij had geklaagd des te meer zij had genoten van haar kleine pesterijtje. Dus had ze volgehouden. O, ze wist best dat ze dat die avond dubbel en dwars terug zou krijgen en dat ze het waarschijnlijk de volgende dag de hele dag nog zou voelen maar soms leek het duiveltje in haar een eigen leven te leiden. Dus bleef ze volhouden. Er moest echt gepoetst worden! Gebeurde dat niet, kon ze zich niet helemaal geven in het spel! En hij wilde toch ook niet dat ze zich dan maar voor hem zou opofferen, het alleen voor zijn plezier zou doen?
Wat had ze genoten van zijn donkere blik.
Hij was zelfs een beetje kwaad geworden om de suggestie dat hij tijdens het spel alleen bezig zou zijn met zijn eigen genot. Ze wist natuurlijk heel goed dat dit alles behalve de waarheid was. Zijn eerste insteek was altijd haar plezier geweest. Als zij genoot, kon hij genieten! Maar om nog wat olie op het vuur te gooien had ze er nog een schepje bovenop gedaan. Ze had gezegd dat als hij dan echt wilde, zij wel even haar benen voor hem zou spreiden zodat hij zijn dringende behoefte kwijt kon.
Toen ze zag dat zijn ogen haar dreigend aankeken, besloot ze de genadeklap te geven. Ze bood aan om zijn riem te pakken. Ze had nog wel even tien minuten de tijd voor ze aan het poetsen van de wastafel begon. Dan kon hij nog gauw even zijn frustratie op haar billen botvieren.
Na die laatste zin had ze hem triomfantelijk aangekeken.
Maar hij keek niet naar haar.
Hij keek naar de grond.
Met bedrieglijk zachte stem had hij haar toegesproken:
“Dus zo denk je over mij. Je denkt dat ik een speeltje van je ben en dat als je maar op de goede knopjes drukt, ik wel doe waar jij zin in hebt…?”
Hij had een lange stilte laten vallen. Toen had hij, nog steeds met die zachte stem uitgelegd dat ze nog maar eens goed moest gaan nadenken over haar rol in de relatie. Als ze zo graag wilde bepalen hoe de man zich zou gedragen, moest ze daar misschien haar consequenties uit trekken. Hij had haar altijd eerlijk benaderd zoals het een goede meester betaamt. Maar hij kon haar waarschijnlijk niet meer bieden wat ze werkelijk wilde.
Zijn woorden kwamen aan als een klap in haar gezicht. Maar wat nog harder was, was het feit dat hij haar niet meer aankeek. Hij kon het kennelijk niet meer opbrengen om haar in de ogen te kijken. Hij was zo teleurgesteld in haar dat hij niet eens meer de moeite nam om haar streng aan te kijken. Hij gaf haar op.
Ze probeerde het nog goed te maken, legde uit dat het een grapje was geweest. Dat ze het echt niet zo bedoeld had maar dat ze hem op de kast probeerde te krijgen. Dat ze het nooit in haar hoofd zou halen om hem te vertellen wat hij moest doen. Dat ze absoluut niet, maar dan ook echt niet had geprobeerd hem de les te leren!
Dat ze alles wilde doen om het weer goed te maken…
Maar hij stond op. Liep naar de deur. Draaide zich iets om en staarde naar haar voeten.
Van de spanning dacht ze even dat ze hem niet goed had verstaan maar hij zei het echt:
Hij zou haar dit weekend alleen laten. Ze moest alles maar eens goed op een rijtje zetten en nadenken over of ze iets fout had gedaan. Zondagavond zou hij terugkomen. En dan verwachte hij een antwoord op de vraag of hij op zoek moest naar een nieuwe sub of dat ze zich onvoorwaardelijk aan hem zou geven.
En toen was hij weggegaan. En had ze een hele tijd naar de deur staan staren. Ze had nog even de hoop gehad dat hij weer binnen zou komen als ze maar lang genoeg bleef staan wachten. Maar het kwartier werd een half uur en nog steeds was hij niet terug gekomen. Uiteindelijk was ze huilend op de bank gevallen en had zeker een uur niet meer kunnen stoppen.
Daarna had ze geprobeerd zichzelf weer bij elkaar te rapen. Ze had haar gezicht gewassen en was aan tafel gaan zitten. Uit alle macht had ze geprobeerd te bedenken hoe ze voor eens en voor altijd kon bewijzen dat ze echt zijn subje was.
Allereerst moest ze zich maar eens aan de opdracht wagen. Want hij wilde dat ze nadacht over of ze een fout had gemaakt. Eigenlijk was dat wel een makkelijke opdracht. Natuurlijk had ze een fout gemaakt. Hij was boos geworden! Teleurgesteld! Maar ze had er niks verkeerds mee bedoeld, ze wilde hem alleen een beetje uitdagen. Proberen hem zo uit te dagen dat hij haar eens lekker zou straffen, haar flink op haar billen zou slaan.
O shit! Hij had gelijk.
Ze had echt geprobeerd hem te manipuleren. Ze had geprobeerd hem de leiding uit handen te nemen. Ze was de slechtste sub die je je maar kon bedenken. Hij had alle recht om boos op haar te zijn. Hij had zelfs het recht om haar zo gigantisch op haar billen te slaan dat het niet meer lekker zou zijn.
Maar dat had hij niet gedaan… hij was gewoon weg gegaan.
Misschien wilde hij wel dat ze zou bewijzen dat ze inzag hoe slecht ze was. Ze moest iets verzinnen om hem te bewijzen dat ze zich schuldig voelde. Ze kon natuurlijk zichzelf straffen! Met de borstel op haar billen, net zo lang tot ze het uitgilde van pijn. Dat zou hem tonen hoeveel ze voor hem overhad.
En dus had ze de borstel genomen. En ze had geslagen, en geslagen. Tot de tranen in haar ogen stonden. Maar het was niet genoeg geweest. Na afloop had ze niet meer kunnen zitten van pijn maar van binnen voelde ze nog steeds de schuld, zijn teleurstelling.
Dus was ze gaan poetsen. Want als ze nu zorgde dat zondag het hele huis was gedaan en dat ze naakt in de houding op hem zou wachten, zou hij toch weten dat ze alleen om hem gaf?
Ze had het huis van top tot teen gepoetst. Ze had zo hard geschrobd op de douchebak dat ze er kapotte knokkels van had. Maar ook dat had niet de opluchting gegeven die ze had gezocht.
Die nacht sliep ze slecht.
Ze bleef maar peinzen over haar eigen houding. Was ze eigenlijk wel een goede sub voor hem? Ze probeerde altijd onder opdrachtjes uit te komen, had moeite met het onthouden van wat ze moest doen of zeggen, leverde vaak half werk, was brutaal en probeerde altijd de grens te verleggen. Hoe kon ze nu verwachten dat hij altijd maar geduld met haar zou hebben en haar telkens weer met dat belerende toontje op de vingers zou tikken. Hij wilde natuurlijk een subje dat hij niet vier keer hetzelfde hoefde te vertellen. Eentje die niet altijd maar weer een harde hand nodig had. Ze moest zichzelf echt beteren! Ze zou het hem beloven, op het graf van haar vader. Nee beter nog, ze zou het hem bewijzen!
Dus had ze aan tafel een nieuw contract gemaakt. Het leek erg op de eerste die ze ooit samen hadden gemaakt maar nu schreef ze alleen erin hoe ze zich zou beteren. Ze beschreef hoe gehoorzaam ze zou zijn, wat ze allemaal voor hem over had en dat hij haar hard mocht straffen als ze zich er niet aan hield.
En vervolgens verscheurde ze het document weer!
Want ook dat was natuurlijk niet wat hij wilde. Dan was ze weer alleen bezig met zichzelf. Hoe zij zelf alles goed zou doen en hoe hij haar mocht straffen terwijl ze dat eigenlijk ook gewoon zelf graag wilde. Maar ze moest niet aan zichzelf denken, dat was haar grote probleem. Het draaide om hem!
En daar zat ze dus, met haar hoofd in haar handen, midden in de kamer op de grond.
Na anderhalf uur werd ze wakker. Ze lag op de grond, stijf en koud. Ze was helemaal alleen.
Een ergere straf was er niet!
Goed, het leek misschien heel onschuldig, heel lullig, maar een ergere straf had ze nog nooit meegemaakt!
Ze wilde gestraft worden, ze moest gestraft worden. Ze had niet meer verdiend dan dat maar een lichamelijke straf was nog te goed voor haar. Ze was het niet eens waard om tijd aan te besteden. Ze was niets.
En toen stond hij ineens in de kamer, keek op haar neer.
Ze kon alleen maar huilen en greep zich aan zijn enkels vast.
Hij ging bij haar zitten, nam haar bij haar schouders en trok haar tegen zich aan, streelde over haar haren en vertelde dat ze van hem was.
En zij wist dat ze hem waard was.
Haar straf zou komen!
|
|
    
Rein
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 53
Aangemeld: 05-2004
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op donderdag 27 april 2006 - 10:30 pm: |
|
vervolg? |
Hallo Groentje.
Ik vind dit een leuk verhaal. Ook je dagboek van enige dagen later heeft een spannende opbouw. Schrijf je op bovenstaande verhaal een vervolg? Ik hoop het.
Groet
Rein
|
Kitty
Beginnend lid
Bericht Nummer: 6
Aangemeld: 02-2006
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op donderdag 04 mei 2006 - 05:54 pm: |
|
Herkenbaar |
Hoi groentje,
Wat een herkenbaar verhaal, ook ik heb mijn Dom, tevens echtgenoot, eens onbedoeld gekwetst. Ik voelde me toen zo vreselijk ellendig, en inderdaad dat gevoel vond ik ook de ergste straf. Eigenlijk zou ik dus niet het alleen en verlaten zijn de ergste straf vinden, maar juist het enorme spijtgevoel dat ik hem verdriet had gedaan. En ook tijdens de straf die ik er uiteindelijk voor kreeg, voelde dit zo ongelooflijk terecht, en echt niet als iets dat je wil. Gelukkig is zo'n soort situatie maar heel zelden voorgekomen bij ons, en ik hoop ook dat ik hem nooit meer kwets of verdriet doe.
Groetjes,
Kitty
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?