Hoofdstuk 8 van 'Het feest van Kim', Onverwachte gebeurtenissen op weg naar de feestlocatie
Boekonderdeel II: Let's party
Zaterdag 12.00 – 13.30
Al snel ontstaat in de auto de uitgelaten sfeer die de meiden gewend zijn van hun eerdere weekends samen. De champagne is niet de directe oorzaak, maar helpt wel mee. En Kim was toch al in een soort roes vanwege haar feest, dus dat zij geen champagne drinkt, drukt het niveau van vrolijkheid niet.
De limousine beweegt zich met enige moeite door het drukke zaterdagse verkeer in de binnenstad, want het is niet bepaald het prototype van een stadsautootje. Maar na pakweg een kwartier zijn ze de stad uit en beginnen ze meer vaart te maken op een doorgaande weg. Op dat moment klinkt de stem van chauffeuse Claudia door de intercom.
“Dames, van harte welkom aan boord van dit luxe vervoermiddel, dat zoals jullie gemerkt hebben wat lastig te besturen is in een drukke stad. Mijn naam is Claudia, maar dat hebben jullie bij de kennismaking al gehoord. Ik werk bij VBL. Waar dat voor staat is niet zo interessant, maar wij organiseren allerlei feesten, zowel voor kleine als voor grote groepen. Het feest dat we met veel plezier voor jullie voorbereid hebben, vindt niet, zoals jullie misschien verwachten, plaats bij Kim thuis, maar op een locatie ergens op het Brabantse platteland. We rijden daar nu in ongeveer een half uur naartoe. Daarna gaan we het hele weekend gezellig met elkaar een sprankelend feest vieren. Omdat dit niet bestaat uit alleen maar in een luie stoel zitten, wil ik jullie vragen de champagneconsumptie tot dit ene glas te beperken. In het koelkastje vind je nog voldoende lekkere alcoholvrije drankjes en bovendien een schaal met uitstekende sandwiches. Verder ga ik er van uit dat jullie voldoende verhalen uit te wisselen hebben om de reistijd te overbruggen.
Zodra we de bestemming naderen kom ik bij jullie terug met meer informatie over wat er dan verder gaat gebeuren.
En eh, Kim, misschien kun jij jullie gesprekken nu weer op gang brengen door je vriendinnen te vertellen waarom je water drinkt.”
Vier paar ogen richten zich vragend op Kim, die zich duidelijk opgelaten voelt.
“Ik wist niet dat zij op de hoogte was. Eh, ik had het jullie later dit weekend willen vertellen, maar het is voor jullie helemaal geen geheim, hoor. Ik ben in verwachting van mijn eerste kindje.”
Even is er een bevroren moment. Niemand zegt iets, niemand beweegt. Meisje doorbreekt de stilte met de vraag die de andere meiden niet durven te stellen:
“En wilde je dat ook?”
Kim schiet in de lach.
“O, jullie zijn bang dat het een ongelukje was. En dat ik nu ‘moet’ trouwen. Nou ja, dat is ook niet zo’n heel gekke gedachte, maar nee hoor, het is allemaal helemaal de bedoeling. Ik ben dolgelukkig.”
Dat breekt de ban en de vier vriendinnen duiken letterlijk over Kim heen om haar met vele knuffels en kussen te feliciteren. Daarna legt Kim uit dat Richard en zij allebei graag jong kinderen willen hebben. Dus toen ze ervan overtuigd waren geraakt dat ze hun leven met elkaar wilden delen, hadden ze niet alleen trouwplannen gesmeed, maar ook pil en condooms in de kast gelegd.
“Richard heeft vanaf dat moment bijna dagelijks zijn zaad ingeleverd bij het juiste loket”, verwoordt Kim het nogal bijzonder. “En op heel veel dagen zelfs meer dan één keer”, zegt ze er met een brede grijns en meisjesachtig gegiechel achteraan. “Binnen twee maanden was het raak en ik ben nu drie maanden op weg. Je kunt het aan mijn buikje al een beetje zien”.
Ze schuift haar polo iets omhoog en haar rokje wat naar beneden ter ondersteuning van haar verhaal.
“Maar ik ben niet de enige met spannend nieuws, is het niet Floor?”, zegt ze om de aandacht een beetje van zich af te leiden.
Floor begint te blozen en probeert Kim af te weren die met haar handen naar Floor’s truitje grijpt.
“Floor heeft haar tepels laten piercen”, zegt Kim, “laat zien Floor.”
En terwijl ze het zegt, trekt ze Floors truitje omhoog en aansluitend haar beha. In elke tepel zit een ringetje dat onder de tepel samenkomt in een hartje. De andere meiden voelen allemaal even aan Floor’s tepels. Meisje ziet dat Floor zich opgelaten voelt. En dat terwijl ze elkaars lichamen bij saunabezoeken al vaker gezien hebben en er ook bij de logeerpartijen voor het slapen gaan wel wat gevoeld werd bij elkaar. Dat was wel altijd in het donker en het ging nooit verder dan dat, zolang ze met z’n vijven waren. Kennelijk is het zo openlijk bij daglicht tentoonstellen van haar borsten en het bevoeld worden door haar vriendinnen toch wat lastiger voor de inmiddels lekker blozende Floor.
Meisje en Kim waren zo nu en dan samen wel verder gegaan dan een beetje voelen. Meisje had dat echter nooit ervaren als seks hebben met Kim, maar meer als elkaar ondersteunen bij het masturberen. Gelukkig had niemand haar ooit gevraagd het verschil uit te leggen.
Floor wil graag weer van alle aandacht af en vraagt of iemand anders nog iets bijzonders wil melden. Meisje zegt niets, want ze heeft er helemaal geen behoefte aan dat de giechelende aandacht voor Floors doorboorde tepels verplaatst wordt naar de vier bollen in haar kutje. En dus komen ze niet verder dan dat Tess van studie verandert en daarom van Tilburg naar Groningen gaat verhuizen.
“Dames, dit is Claudia weer. Ik heb helemaal geen bezwaar tegen wat jullie aan het doen zijn, hoor, maar er is net een auto voor ons gaan rijden met een lichtkrant op de hoedenplank. En daar staat op ‘Stop Politie’. Ik zal dat dus maar doen, want onze limousine is nou niet direct het voertuig waarmee je graag aan achtervolgers probeert te ontkomen. Het lijkt me verstandig als jullie er allemaal voor zorgen dat jullie borsten bedekt zijn voordat die veldwachters in het passagiersgedeelte komen rondneuzen. We moeten de sterke arm niet onnodig opwinden, toch? Het spijt me dat we dit oponthoud krijgen, maar ik neem aan dat het niet al te lang zal gaan duren.”
Daar vergiste ze zich in.
Kort nadat de limousine gestopt is, gaat één van de deuren van het passagiersgedeelte open. Chauffeuse Claudia stapt in en komt bij de meiden zitten. Ze heeft hoogrode wangen en is duidelijk geïrriteerd. Het portier wordt achter haar dichtgeslagen en vlak daarna is voor iedereen hoorbaar dat alle portieren vergrendeld worden. Ze zitten opgesloten. Claudia barst los:
“Wat een klootzakken. Niet te praten met die lui. Ze luisteren niet eens naar me. Het is een speciaal drugsteam en ze hebben een tip gekregen dat deze auto voor vervoer van drugs gebruikt wordt. We moeten mee naar hun thuisbasis om dat verder te onderzoeken. Nogal een idioot verhaal, zeg. Ik mag niet eens meer achter het stuur. Dat hebben ze zelfs zwart op wit in één of ander aanhoudingsbevel staan. Ik snap er helemaal niets van, maar ze willen verder niks uitleggen. Het is toch te gek voor woorden dat dit zomaar kan?”
De limousine zet zich weer in beweging, maar de vrolijkheid is weg. Meisje ziet dat bij Kim de tranen in de ogen staan. Ze had zich zo op dit feest verheugd en nu zit er gelijk aan het begin al een kink in de kabel. Ze slaat een arm om de schouders van het zwangere bruidje en fluistert in haar oor:
“Kom op meid, dit moet een vergissing zijn. Je vader gaat toch niet met drugsdealers in zee? Het feest begint gewoon iets later. Dan moeten we vanavond maar wat langer doorfeesten. Bovendien, het is toch ook spannend? Ik heb nog nooit zoiets meegemaakt. Over een paar jaar praten we er misschien nog over.”
Kim legt haar hoofd op Meisje’s schouder.
“Je hebt gelijk, Meis, maar ik ben zo hyper. Ik kan het even niet aan.”
Meisje streelt Kim rustgevend over haar hoofd en door haar haren en geeft zachte kusjes op haar voorhoofd.
Daarna keert de stilte terug. Het lijkt nu meer een volgauto in een begrafenisstoet.
“Dames”, klinkt een mannenstem door de intercom, “dit is Bas Vink van het drugsteam van de politieregio Brabant Noord. Waarschijnlijk heeft jullie chauffeuse al verteld dat mijn collega Fred de Waert en ik jullie trip in deze leuke limousine even moeten onderbreken. Wij hebben gegronde redenen om aan te nemen dat er in dit voertuig drugs verborgen zitten. Daarom hebben we van de Officier van Justitie toestemming gekregen ermee naar onze uitvalsbasis te rijden. Daar wordt de auto binnenstebuiten gekeerd en wordt eventueel aanwezige bagage onderzocht. Jullie worden gefouilleerd, maar wees gerust, dat gebeurt uiteraard door onze vrouwelijke collega’s. En maak je verder ook maar niet te veel zorgen, als er niets aan de hand is, hebben jullie ook niets van ons te vrezen en ben je snel weer van ons af.
Nog even wat instructies voor als we straks aankomen. Als ik het portier ontgrendel stappen jullie één voor één aan de rechterkant uit. Je ziet dan een blauwe lijn op de grond, evenwijdig aan de auto. Je gaat op die lijn staan, met je gezicht naar de auto, je benen gespreid en je handen, eveneens gespreid, plat op de zijkant van de limousine. Alles wat los is, laat je in de auto achter. Dus geen tasjes mee naar buiten, geen mobiele telefoons, oorbellen, ringen, armbanden, horloges en wat dies meer zij.”
Het toespraakje van hun nieuwe chauffeur Bas brengt geen verbetering in de stemming. Het gemopper is niet van de lucht. Meisje probeert de zaak wat op te fleuren met “nou Floor, dan moet je die piercings er ook weer uithalen”, maar dat leidt alleen maar tot nog een jongedame met waterige ogen.
Claudia is ondertussen aan het bellen geslagen, maar krijgt geen contact met haar collega’s op de feestlocatie. Ze spreekt geagiteerd de mededeling in dat ze opgehouden worden door de politie en dat ze dus wat later komen.
Dat brengt Kim op het idee haar vader nog snel te bellen voordat ze de telefoons moeten inleveren.
“Ik kom in z’n voice-mail”, roept ze met ontzetting in haar stem, “maar hij zet z’n telefoon nooit uit. En als hij mijn naam ziet, neemt hij altijd op.”
‘Maar nu dan toch niet’, denkt Meisje. Zij vindt het ook wel vreemd, want wat Kim zegt is waar. Zeker sinds de gebeurtenissen in het hotel in Oostende drukt Kasper nooit een telefoontje van zijn dochter weg.
En dan zijn de mogelijkheden om te bellen voorbij. De limousine rijdt het erf van een boerderij op en stopt in een groot, hangarachtig gebouw daarachter. De deur zwaait open en de meiden volgen, behoorlijk overdonderd door de situatie en in afwijking van hun normale bravoure, de instructies van politieman Bas. Ze verlaten de auto zonder hun tasjes, telefoons en juwelen en stellen zich langs de zijkant van de auto op.
Alleen Claudia doet dat niet. Die richt zich tot de twee geüniformeerde vrouwen die op korte afstand als een soort ontvangstcomité staan opgesteld. Eén van hen wordt vergezeld door een forse herdershond met een niet al te vriendelijke blik.
“Dames, ik ben de chauffeur van deze auto en ik heb deze meiden pas net opgehaald bij het station in Den Bosch. Als er een verdenking is rond deze auto, richten jullie je dan op het voertuig en op mij, maar laat hen erbuiten.”
De agente zonder hond lacht haar recht in haar gezicht uit.
“Da’s een mooie. Je denkt toch niet echt dat we zo stom zijn? Die meiden kunnen toch drugs bij zich hebben. Onze opdracht is de auto en alle inzittenden in het onderzoek te betrekken. Dus dat gaan we ook doen. Ga bij die andere meiden staan, anders duurt het allemaal veel langer dan nodig is.”
Claudia wil nog wat zeggen, maar bindt in als ze ziet dat de hond dreigend overeind komt en in haar richting wil gaan lopen. Ze komt snel bij de anderen staan en legt haar handen op de limousine.
Meisje kijkt om zich heen. Ze zijn op een soort overdekt parkeerterrein, waarop een tiental auto’s staat. Op een meter of tien van haar is een wand, die het parkeergedeelte van de hangar afschermt van de rest van het gebouw. In de rechterkant daarvan ziet ze een aantal deuren op een rij, met grote cijfers genummerd van 1 t/m 10. Bas Vink en Fred de Waert verdwijnen net door een elfde, ongenummerde deur.
De vrouw met de hond komt nu naar hen toe en laat het dier eerst rustig aan de auto snuffelen. Aan de voorkant, de zijkant waar geen meiden staan opgesteld, en aan de achterkant. Daar aangekomen begint het beest te blaffen. Meisje voorvoelt dat dit geen goed teken is.
“Het lijkt erop dat we beet hebben, Anneke”, zegt de vrouw tegen haar collega, die wat op afstand is gaan staan, “ik zal de dames ook nog even apart checken.”
Ze laat de hond vlak langs de meiden lopen. Hij snuffelt aan hun schoenen en Meisje voelt ook even een natte neus in een knieholte. Net voordat hij tegen haar begint te blaffen.
“Deze moeten we straks goed in de gaten houden”, roept de hondenbegeleidster, waarna ze haar harige collega tot stilte maant en hem verder leidt langs de rij.
“Nog een keer raak, maar dit is een twijfelgevalletje”, roept ze als de hond bij Claudia precies één keer blaft.
Als de hele rij gecheckt is, legt de hondenbegeleidster haar viervoetige partner op een afstandje vast aan een ketting, voert hem als beloning wat brokjes en komt dan, samen met de vrouw die Anneke genoemd werd, weer naar de rij meiden toe.
Claudia komt opnieuw in opstand. Ze begint over het recht op een advocaat en de richtlijnen waaraan de politie zich moet houden. Ook wil ze weten of ze gearresteerd zijn of niet.
Haar optreden valt niet in de smaak bij de politievrouwen, die haar naar de grond werken, haar daar weinig zachtzinnig fouilleren en tegelijkertijd uitleggen dat alles volgens het boekje gaat. Dat ze na het fouilleren apart gehouden worden terwijl de auto onderzocht wordt en dat de Officier van Justitie beslist over wat er daarna gebeurt, op grond van wat de onderzoeken tot ’k ’k àÔk €k ø’k °’k @ °’k ur met het cijfer 6 erop.
“Zo”, zegt Anneke, “nu de passagiers. Als jullie ook gaan sputteren, krijg je dezelfde behandeling. Ik zou dus maar wat rustiger doen dan jullie chauffeuse, dan kun je gewoon blijven staan.”
Ze begint hen één voor één te fouilleren. Telkens als ze iemand afgehandeld heeft, leidt de andere vrouw haar, net als Claudia, naar één van de genummerde deuren, waar het betreffende meisje uit beeld verdwijnt. Ieder door een andere deur.
Het valt Meisje op dat degene die gefouilleerd wordt soms even beweegt of een geluidje maakt. Ze vindt dat vreemd. Ze is zelf nog maar één keer eerder gefouilleerd. Op een druk vliegveld, waar een poortje begon te piepen toen zij het passeerde. Dat bleek uiteindelijk veroorzaakt te worden door een snoepdoosje dat ze in haar broekzak had. Ze dacht dat het van plastic was, maar in het dekseltje bleek toch metaal te zitten. Het is natuurlijk mogelijk dat geluid en bewegingen van anderen en haarzelf toen in de herrie niet opvielen. Hier in de hal is het stil en elk geluid dat gemaakt wordt, galmt gelijk rond in de grote ruimte.
Als Floor, die links van haar staat, afgevoerd wordt, slaat Anneke Meisje over en gaat door met Letty die aan haar rechterkant staat. Dat verbaast Meisje een beetje, maar ze vermoedt dat het een gevolg is van het feit dat de hond bij haar aansloeg.
Pas als Meisje als enige bij de auto overgebleven is, komt Anneke weer bij haar. Nu ze zo dichtbij staat ervaart Meisje pas goed hoe groot en breed Anneke is. Op een afstandje gezien in die grote ruimte viel dat niet zo op, waarschijnlijk omdat ze slank is en alle onderdelen van haar lichaam in de juiste proporties zijn. Maar ze is meer dan een kop groter dan Meisje en er valt duidelijk niet met haar te spotten.
Meisje ontdekt snel waar het bewegen en de geluidjes door veroorzaakt werden. Anneke fouilleert niet voorzichtig, ze pakt Meisje gewoon beet waar ze wil. Ze voelt en knijpt in plaats van haar handen voorzichtig langs haar kleding te laten gaan. Haar borsten en geslachtsdelen worden daarbij niet overgeslagen. Meisje merkt dat ze zelf ook beweegt en wat geluid voortbrengt. Ze begrijpt dat de politiemensen op zoek zijn naar drugs, dat die kleiner verpakt en minder hard zijn dan wapens, maar ze vraagt zich toch af of Anneke zich wel aan alle regels houdt. Nederland is toch net zo’n rechtsstaat als België, misschien nog wel meer.
Als Anneke tussen top en teen niets gevonden heeft komt ze heel dicht bij Meisje staan. Niet echt tegen haar aan, maar ook niet los van haar. Ze pakt Meisje’s haren vast, trekt haar hoofd achterover en fluistert haar indringend in haar oor.
“Ik heb jou als laatste gefouilleerd omdat ik denk dat jij de veroorzaker van de problemen bent. De hond sloeg ook even aan bij de chauffeuse, maar waarschijnlijk alleen maar omdat ze jouw spullen in haar handen heeft gehad. Bereid je er dus op voor dat we jou extra in de gaten houden en dat je het hier waarschijnlijk nog vervelender zult vinden dan je vriendinnen.
Neem haar maar mee, Miranda.”
De andere vrouw, die nu dus ook een naam heeft, pakt Meisje bij haar arm op een manier die duidelijk maakt dat je ook met haar niet moet spotten, al is haar bouw wat meer gemiddeld. Ze leidt haar naar de genummerde deur die ze net oversloeg tussen Floor en Letty, opent die en laat Meisje binnen in wat een klein kamertje blijkt te zijn.
De deur sluit weer achter Meisje. Ze kijkt rond en is daar snel mee klaar. Het is net een kleedhokje op een onderzoeksafdeling van een ziekenhuis. Pakweg twee meter breed en drie meter lang, met aan beide kanten een deur, waarop ook aan de binnenkant het nummer van het hokje staat. Die deuren hebben echter geen klink en Meisje zit dus opgesloten totdat iemand zo vriendelijk is één van beide deuren van buitenaf te openen en haar er weer uit te laten. Ook de meubilering is niet erg uitgebreid. Er staat één krukje met een harde houten zitting en er zijn een paar kledinghaken aan de muur. Als Meisje naar boven kijkt ziet ze dat het plafond erg hoog is en dat er in één hoek een luidspreker en een camera bevestigd zijn. Zo hoog dat ook Anneke er staand op het krukje nog niet bij zou kunnen.
Meisje gaat maar op het krukje zitten, met haar rug in een hoek, zodat het nog een klein beetje de schijn heeft van makkelijk zitten. Ze maakt zich zorgen om Kim. Zou die het wel aankunnen, ook zo alleen in zo’n hokje terwijl het feest waar ze zo verschrikkelijk naar uitgekeken heeft in het water dreigt te vallen? Ze maakt zich ook wel zorgen om Tess, Floor en Letty, maar kent die eigenlijk onvoldoende om te kunnen inschatten hoe zij het opgesloten zijn in zo’n eenzaam klein hokje zullen ervaren. Eigenlijk maakt ze zich nog het minst zorgen om zichzelf, terwijl het korte onderonsje met Anneke daar wel aanleiding toe geeft. Maar ze heeft niets misdaan en dat zal zo dadelijk toch heus wel blijken. En dan zal ze haar uiterste best doen om er voor Kim alsnog een spetterend feest van te maken.
Meisje weet niet hoe lang ze op het krukje gezeten heeft als de luidspreker begint te kraken. Het is best een tijdje geweest, want ze heeft nauwelijks nog gevoel in haar billen.
“Dames in de kleedhokjes opgelet”, klinkt de stem van Bas Vink uit de luidspreker, het eerdere gekraak vervangend. “Ik heb zojuist de resultaten van het onderzoek van de limousine, de test met de drugshond en het fouilleren besproken met de waarnemend Officier van Justitie. Er blijkt voldoende aanleiding voor nader onderzoek. Dat betekent dat jullie nu formeel onder arrest staan en in ieder geval tot maandagochtend onze gast zullen zijn. Mijn collega Anneke zal jullie zo dadelijk uitleggen wat dit allemaal concreet voor jullie betekent en zij zal er samen met de collega’s Miranda en Caroline voor zorgen dat jullie de rest van het weekend goed doorkomen. Mijn collega Fred en ik vertrekken nu weer om achter andere junks aan te gaan.”
Daar schrok Meisje toch wel van en de rust waarmee ze tot nu toe op het krukje gezeten had was ineens weg. Hoe was dit mogelijk? Ze was absoluut geen junk. Sterker nog, ze had nog nooit drugs gebruikt. Was één zo’n blaffende hond genoeg om hen hier vast te houden? En waarom was die hond eigenlijk aangeslagen? Hadden ze nog wat extra’s gevonden in die auto? Wat was eigenlijk de aanleiding om de limousine aan te houden? Hadden ze geen recht op een advocaat, zoals Claudia ook had aangevoerd?
Meisje’s hersens zouden dit rijtje nog veel langer kunnen maken, maar Anneke’s stem doorbreekt het malen in haar hoofd.
“Meiden, ik zal jullie straks een uitgebreidere uitleg geven over waar jullie zijn en wat er gaat gebeuren, maar eerst even een korte instructie voor wat we nu gaan doen. Jullie trekken je kleren uit, want die moeten nu ook verder onderzocht worden op sporen van verboden middelen. Je hangt die op de haken aan de muur. Als de deur geopend wordt, kom je het hokje uit. Je ziet dan tegenover je een betonnen wand, waarop dezelfde nummers staan als op de deuren van de hokjes. En je begrijpt het al, je loopt naar het nummer op die muur dat je nu ook op de deuren ziet. Dat lijkt me zelfs voor een stelletje verslaafden niet moeilijk te onthouden.
Maar pas op, nu wordt het wat complexer. Op die muur zie je stickers van handen, geel en groen. Op de vloer zie je stickers van voeten, ook weer geel en groen. Jullie gaan, met je rug naar de muur staan, met je handen en voeten op de gele stickers.
Nou ja, toch eigenlijk ook weer niet zo moeilijk. Uitkleden maar.”
Meisje heeft die opdracht snel afgerond, zoveel kleren heeft ze niet aan, gezien het prachtige voorjaarsweer. Na nog een enkel minuutje wachten wordt de deur waardoor ze niet naar binnen kwam geopend door een vrouw, die ze nog niet eerder zag, in hetzelfde uniform als Anneke en Miranda. Dat zal dan Caroline wel zijn.
Meisje loopt naar de muur aan de overkant, een afstand van een kleine 20 meter, waarbij ze Anneke en Miranda passeert die in het midden van de grote ruimte staan. Kim en Floor staan al bij de muur en Meisje ziet aan hun houding dat de stickers niet geplakt zijn om comfort te bewerkstelligen. Ze zet haar voeten op de gele stickers. Het kost haar moeite om haar benen wijd genoeg te krijgen. Ze staat nu zo’n dertig centimeter voor de muur en probeert haar handen op de gele stickers op de muur te plaatsen. Ook dat is verre van eenvoudig. Ze moet haar armen flink wijd en ver naar achteren steken. Haar hele lichaam komt zo behoorlijk onder spanning te staan. En ze duwt haar borsten automatisch naar voren.
Meisje kijkt rond in de ruimte waar ze nu staat. Ook hier is het plafond hoog en het heeft iets van een gymzaal op school. De ringen en touwen zijn aanwezig en ook ziet ze dat vanaf de muur met de deuren, palen de ruimte ingeschoven kunnen worden om rekstokken te construeren. Tegenover haar ziet ze de genummerde deuren waar ze vandaan komt, met links daarop aansluitend een kantoortje of iets dergelijks, in ieder geval een ruimte met een deur en een paar ramen. Aansluitend daaraan en haaks erop ziet ze een cellenblok. Amerikaanse stijl, vier rechthoeken van beton met elk twee stapelbedden en in de volle breedte van de cel een traliehek van vloer tot plafond, waarvan de helft kan openschuiven. Drie van de vier cellen zijn leeg, maar in de vierde zit een jonge vrouw op één van de bedden. Ze is gekleed in een pak dat Meisje weleens op tv gezien heeft in een documentaire over Amerikaanse gevangenissen. Fel oranje, veel te wijde jas met te lange mouwen, een idem broek en daaronder een paar slippers. Het zal er toch niet op uitdraaien dat zij straks ook in zo’n idioot pak in één van die cellen terechtkomen?
Rechts ziet Meisje een wand met links en rechts een paar ongenummerde deuren en daartussen een paar tafels met banken aan beide zijden, die haaks op die muur staan. Al met al geen ruimte die warme huiselijkheid uitstraalt of waar je een leuk vrijgezellenfeest zou gaan vieren.
Achtereenvolgens komen nu Letty, Tess en Claudia nog uit hun hokjes om bij de muur dezelfde houding aan te nemen als de anderen. Kim, Floor en Meisje hebben alle drie nog hun slip en beha aan. Tess en Letty komen alleen in een slip uit hun kamertje en proberen hun borsten nog wat te beschermen totdat ze bij de muur zijn, waar hun handen een andere positie moeten kiezen. Waarschijnlijk hadden zij met dit mooie weer voor het eerst dit seizoen hun beha uitgelaten. Dat kunnen ze ook makkelijk doen, want Letty heeft niet zo heel veel dat ondersteuning nodig heeft en Tess heeft wel goed geproportioneerde borsten, maar die zijn zo stevig dat ze ook heel goed zonder de steun van beha kunnen. Meisje is zondermeer tevreden over haar peervormige D’s, maar vindt de borsten van Tess, voor zover zij dat objectief kan bekijken de mooiste van hun groepje van vijf.
Als Claudia haar hokje uitkomt schrikt Meisje. Ze is helemaal naakt. Moest dat dan? Dat heeft Anneke toch niet gezegd? Maar als ze terugdenkt aan wat Anneke te melden had, realiseert ze zich dat die ook niet gezegd heeft dat ze haar ondergoed mocht aanhouden.
Als ze alle zes op een rij staan spreekt Anneke haar nieuwe gasten toe.
“Zo meiden, leuk dat jullie nog een poosje bij ons blijven. Zoals beloofd krijgen jullie nog wat extra informatie van me over jullie verblijf bij ons en de regels die in ons rustieke hotelletje gelden.”
Haar tevreden glimlach hierbij irriteert Meisje. Lachen om je eigen zogenaamde grapjes, daar kan ze niet zo goed tegen, zeker niet als het van die grapjes zijn die iemand waarschijnlijk al honderd keer gebruikt heeft.
“Het hotelletje is eigendom van de overheid, meer in het bijzonder van het drugsteam van de politieregio Brabant Noord, en speciaal bestemd voor gasten die verdacht worden van het bezit van of de handel in drugs. Na een veroordeling volgt overplaatsing naar één van de grotere overheidshotels.
De regels zijn simpel, geheel afgestemd op het gemiddelde niveau van onze clientèle. Je doet wat je opgedragen wordt, zonder tegensputteren of vragen, en zolang je niets gevraagd wordt, houd je gewoon lekker je mond. Anders wordt het hier zo’n herrie in die galmende ruimte, terwijl we juist in de folders hebben staan dat het hier zo lekker rustig is.”
Weer die zelfvoldane glimlach, die Meisje mateloos irriteert. ‘Zeg wat je te zeggen hebt en doe dat zakelijk. Je bent geen feestredenaar op een bruilof, maar een politievrouw’, denkt ze getergd.
“En dan nog iets over de verzorging. Daar zijn we hier niet zo sterk in. Bewust niet eigenlijk. Ik zal uitleggen waarom. We krijgen hier alleen maar gasten die beweren onschuldig te zijn. Maar onze ervaring wijst uit dat ze allemaal ongelijk hebben. Niemand uitgezonderd. Het vervelende is wel dat de meesten nadat ze bij de Officier van Justitie of de rechter geweest zijn, toch weer gelijk op straat lopen. ‘Gebrek aan bewijs’, horen wij dan. En vaak zien we ze dan weer snel hier terug. Om dat nou een beetje tegen te gaan hebben wij onze verzorging zo ingericht dat je hier nooit meer wilt terugkomen. En tot onze verbazing hebben we nog nooit klachten gehad over onze dienstverlening.”
Nu bestond ze het zelfs om hardop te lachen. Het glimlachen was door Miranda en Caroline overgenomen. Meisje, die op z’n zachtst gezegd niet zo goed tegen onrechtvaardigheid kan, is bijna zover dat ze tegen de regels in ongevraagd gaat praten.
“Nou, voor we verder gaan nog even iets over wat er gebeurt als je je niet aan onze simpele regels weet te houden. Dan krijg je straf, meestal een lijfstraf. En als je die niet normaal ondergaat, binden we je vast.”
Terwijl ze dit zegt, pakt ze een zwarte leren flap met een even zwart handvat van haar riem. Het ding was Meisje nog niet opgevallen, omdat het een schutkleur heeft ten opzichte van de uniformbroek. Anneke slaat er een paar keer zachtjes mee op haar hand.
“Ik denk dat jullie graag willen weten waarom je maar beter gehoorzaam en stil kunt zijn, dus dat zal ik jullie nu even duidelijk maken.”
Ze loopt naar Claudia en geeft haar een harde klap met de leren flap op beide bovenbenen. Ongeveer halverwege knie en kruis, iets naar binnen. Claudia laat alleen wat gezucht horen. Ze heeft haar verzet kennelijk opgegeven.
Tess en Letty lijken nog steeds te overdonderd om iets te zeggen of tegen te stribbelen. Ze incasseren hun klappen, maar niet met alleen maar wat gezucht. Ze schreeuwen het uit bij beide klappen en krijgen tranen in hun ogen. Waarschijnlijk zijn ze niet zoveel gewend.
Meisje kan het wel aan, denkt ze, na haar ervaringen met Loes en Kasper, maar ze kan het onrechtvaardige wetteloze gedrag van de bewaakster niet langer verkroppen. Voordat ze de eerste klap zal krijgen barst ze los tegen Anneke.
“De grootste misdadiger hier ben jij,” begint ze haar betoog, “volgens mij overtreden jullie alle regels waar je je aan moet houden. Waarom mogen we niet eerst een advocaat spreken? In Nederland ben je toch zeker ook onschuldig totdat het tegendeel bewezen is? Jullie verdenken mij, nou, pak mij dan aan, maar laat die anderen met rust. Ik wil …………”
Maar verder komt ze niet, want ze krijgt onverwachts twee fikse klappen in haar gezicht. Anneke’s rechterhand landt eerst op haar linkerwang, schiet door en raakt op de terugweg met de rug haar rechterwang. Daarna is Anneke’s gezicht heel dicht bij dat van Meisje.
“Ik heb toch net uitgelegd dat je alleen praat als je iets gevraagd wordt, is het niet? En ik weet zeker dat ik je niks vroeg. Dus kop dicht.”
En als Meisje toch ademhaalt om door te gaan, doet Anneke een stap naar achteren en laat de leren flap volgens het eerder toegepaste schema op haar bovenbenen landen. Meisje is even verrast en daardoor niet in staat dit geluidloos te ondergaan.
Ze geeft haar verzet voor dit moment op, maar ze is zeker nog niet gebroken.
Anneke is intussen doorgelopen en heeft ook Floor en Kim aan twee rode strepen op hun bovenbenden geholpen.
“Zo”, zegt Anneke, weer teruggekeerd op de plek waar ze ook daarnet haar toespraak hield, “dat is denk ik wel duidelijk. Dan zullen we nu het volgende probleem maar eens gaan oplossen: jullie verstandelijke vermogens.”
Ze is intussen naar Tess toe gelopen.
“Mag ik jou eens vragen, teefje – ja, ik kan niet al die namen onthouden, hoor, ik noem jullie gewoon teefje of sletje of junkie – stel nou dat ik mee doe in een quiz waar jij in de jury zit, en de vraag is ‘noem een kledingstuk’, zou je dan het antwoord ‘slipje’ goedkeuren?”
“Ik denk het wel”, zegt Tess.
“Ik denk het wel, MEVROUW”, zegt Anneke, die tegelijkertijd twee nieuwe klappen met de leren flap op Tess’ bovenbenen uitdeelt, “en waarom heb jij dan dat slipje niet uitgetrokken toen ik zei dat je je kleren uit moest trekken?”
“Ik weet het niet, mevrouw.”
“Ze weet het niet”, zucht Anneke. “Is het dan zo moeilijk om te bedenken dat al jullie kleding op sporen van drugs onderzocht moet worden, dus ook de slips en de beha’s?
Maar goed, hoe moet dat nou? Het slipje moet dus uit, maar je moet je handen en voeten op de gele stickers houden. Hoe denk je dat te gaan doen?”
“Ik weet het niet, mevrouw.”
Het huilen staat Tess inmiddels nader dan het lachen, Maar Meisje merkt dat zij door dit optreden van Anneke naast en ondanks boosheid ook geilheid voelt opkomen.
“Nou, dan moet ik het maar weer oplossen”, zegt Anneke.
Ze opent een leren opbergtasje aan haar riem, pakt daar een schaar uit, grijpt Tess’ slipje midden op haar buik bij de rand vast en trekt het zover mogelijk naar zich toe. Met een paar snelle knipbewegingen van de rand naar beide openingen voor de benen, is het probleem opgelost. Het slipje schiet tussen Tess’ benen door naar Anneke’s hand toe. Die laat het gelijk op de grond vallen.
Terwijl ze aangeeft dat ze maar niet aan iedereen gaat vragen waarom ze niet al hun kleding hebben uitgetrokken, knipt ze Letty’s slip op dezelfde wijze kapot. Bij Meisje aangekomen gaat het weer mis.
“Blijf met die schaar bij mijn ondergoed vandaan”, schreeuwt Meisje, “het is net nieuw en het was duur. Ik kan het toch ook gewoon uittrekken?”
Ze haalt haar handen van de muur en brengt haar voeten bij elkaar. Dat was niet haar slimste zet van die dag. In een flits zijn Caroline en Miranda ter plaatse, die elk een pols pakken en de daaraan gekoppelde hand weer op de juiste plek brengen. Intussen dirigeert Anneke Meisje’s voeten terug richting gele stickers door de leren flap onophoudelijk op haar bovenbenen te laten neerdalen tot ze weer goed staat.
“Pas goed op, Belgische slet, je ziet dat er metalen ogen naast de stickers in de muur en de vloer zitten. Nog één keer zo’n geintje en ik zet je vast. Begrepen?”
Stilte, doorbroken door de leren flap.
“Begrepen? Zei ik.”
“Ja, mevrouw”, fluistert Meisje.
Meisje verzet zich niet meer als Anneke eerst de bandjes van haar beha doorknipt en daarna de verbinding tussen de cups. En ook niet als haar mooie nieuw slip in twee knipbewegingen het leven laat.
Als Floor al plannen had om zich tegen de vernietiging van haar lingerie te verzetten, dan heeft ze die door de gebeurtenissen bij Meisje inmiddels laten varen. Anneke kan rustig haar gang gaan. Daarmee komen ook de tepelversieringen van Floor aan het licht, wat een preek van Anneke oplevert over het in de auto moeten achterlaten van juwelen. Meisje had het, zonder te weten dat ze in deze situatie zouden belanden, al een beetje voorspeld.
Anneke plukt, knijpt en trekt wat aan Floors versierde tepels, maar moet ook concluderen dat ze de ringetjes niet kan verwijderen zonder het daarvoor benodigde gereedschap. Dan haalt ze een veter uit haar schoen en knoopt die aan beide versieringen vast. Floor verzet zich niet, ze is murw geraakt door de bizarre gebeurtenissen.
Anneke trekt de veter nu naar zich toe en wenkt Miranda en Caroline, die rechts en links naast Floor gaan staan. Floors tepels worden uitgerekt en ook haar borsten vervormen door Anneke’s trekspelletje. Op een gegeven moment kan ze niet anders dan haar handen van de stickers afhalen. Miranda en Caroline, die ook over zo’n leren flap blijken te beschikken, straffen dat gelijk af door hun wapen met kracht op Floors billen te laten neerdalen. De geüniformeerde dames zetten dit spelletje nog een poosje voort. Anneke trekt aan de veter en laat die ook zo nu en dan weer los. Zodra Floor een hand of een voet verplaatst voelt ze dat direct op de bil aan dezelfde kant. Pas als er tranen beginnen te rollen verplaatst Anneke de veter weer naar haar schoen.
Als Kim daarna ook snel van haar lingerie bevrijd is, staat het hele rijtje van zes naakt voor de drie bewakers en de ene medegevangene. Die laatste wordt uit haar cel gelaten en krijgt de opdracht de kleding in de genummerde hokjes te gaan verzamelen in zes genummerde linnen tassen. Anneke stelt de jonge vrouw voor als Carla, min of meer stamgast van dit kleine cellencomplex.
“Sommige mensen blijven nu eenmaal terugkomen, hoe vervelend je het hier ook voor ze maakt”, zegt ze lachend, “die vinden dat juist lekker.”
Miranda voorkomt een uitgebreider verhaal over hun medegevangene. Ze tikt Anneke op de schouder en fluistert haar wat in, terwijl ze naar Meisje wijst.
“Zeg Belgische junk, ben jij ongesteld?”, vraagt Anneke, naar Meisje toelopend.
“Nee, mevrouw”, antwoordt Meisje keurig.
“Wat zit er dan aan dat touwtje?”, vraagt Anneke.
© SubAdoration, 03-2011
Klik hier voor de flaptekst.
Lees verder in Hoofdstuk 9: Stageondersteuning - Meisje stelt zich (verplicht) beschikbaar als oefenobject
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
»
Een kink in de kabel 
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?