sm & spanking verhalen & forum

Spanking Forum » Verhalen Forum » Diverse verhalen, allerhande schrijvers » Diverse verhalen, Allerhande schrijvers - tweede sectie » fantasie, verlangen, werkelijkheid!
« Vorig verhaal	Volgend verhaal »

Een verhaal van:
madelène

Lid

Beoordeling:

Vind je dit verhaal erg goed
of juist niet
geef dan hier je waardering:

(Waardeer!)
Aantal waarderingen tot nu toe: 3

Gepost op woensdag 28 april 2010 - 01:07 pm:

fantasie, verlangen, werkelijkheid!

...........................................

Ik had lang genoeg op chat`s en messenger rondgehangen, het was nu weer tijd voor actie. Ik wist wat ik zocht, wat ik wou en vooral wat ik niet wilde. Zo kwam ik Hem tegen op een chat en na lange gesprekken waren we het eens dat we beide het zelfde zochten. Hoewel ik besef dat veel vrouwen hun fantasie niet durven uit te laten komen, of het zelfs niet eens willen, was ik er zeker van. Ik was klaar voor een rapedate. Deze keer zou hij echt lijken, echter als ooit van te voren!
Ik was al zo vaak teleur gesteld, de meeste mannen die stopte zodra het eerste traantje kwam of een schreeuwtje van angst of pijn te echt leek. Nee, dat soort mannen zocht ik niet meer. Daar had ik het wel mee gehad. Ook al die hijgende ellendelingen die door mijn oproep plotseling interesse hadden gekregen wimpelde ik moeiteloos af. Deze keer was mijn zoektocht serieus. Ik moest een man vinden die en alles op een rijtje had in zijn boven kamer en die dan ook nog eens zelf zijn lust kon bevredigen met een rape. Er moest toch iemand zijn met de zelfde soort verlangens!
Ik had niet voor mogelijk gehouden dat het zo`n lastige zoektocht werd, vele leipo`s, weirdo`s en echt in mijn ogen 'gestoorde' mannen heb ik gesproken op chat`s. veel momenten heb ik er aan gedacht mijn onmogelijke zoektocht stop te zetten. Alleen tja, het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Dus vervolgde ik mijn zoektocht.
Dat gevoel, dat verlangen….Dat zit er al zo lang. Ik denk vaak terug. Waar is dat gevoel toch ooit begonnen? En als ik dan heel eerlijk ben is dat denk ik een gevoel wat er al is vanaf het begin dat ik seksueel actief ben. En dat is al even want ik ben altijd met alles er wel behoorlijk vroeg bij geweest. Ik ben dat typetje waar jongens hun eerste ervaring mee hadden. Het type van het buurmeisje die het ook leuk vond om doktertje op de zolder te spelen. Maar afijn voor ik te ver afdwaal. Ik was eindelijk zover en na een goede en een aantal ronduit teleurstellende ervaringen zou ik de stap toch wel weer willen maken. En zo kwam ik uit bij Hem.

Zoals af gesproken pakte ik hier al op tijd de tram die dag. In de grote stad zit je helaas niet binnen 5 minuten op de trein. Zeker niet als je niet vaak met het openbaar vervoer gaat en nog geen idee hebt van waar je in of uit moet stappen. In gedachte somde ik alles op. Georganiseerd als dat ik kan zijn had ik een checklist in mijn hoofd die ik inmiddels al 5 maal herhaald had van de zenuwen. Hond uitgelaten, make-up in orde, extra kleding mee voor het geval dat, telefoon bij, geld bij, sleutels ook bij……….Uiteraard had ik alles bij. Dat wist ik de avond van te voren al, Het waren slechts de zenuwen die mij alles lieten herhalen in mijn hoofd.
Prrrtt prrrtt. Er kwam een bericht binnen op mijn mobiele telefoon
“Al onderweg?”
Snel stuurde ik wat terug terwijl mijn hard nu toch echt zo hard begon te bonken dat ik hem voelde in mijn keel.
“Ik zit nu nog in de tram. Over 15 minuten vertrekt mijn trein.”
Prrrtt prrrtt.
Gelijk het volgende bericht: “Laat me weten als je ten hoogte van delft bent en stap uit bij Hollands Spoor.”
Waarom had ik nu toch de sneltrein uitgekozen, als ik nu de stoptrein had gepakt had ik wat meer tijd gehad om mijn zenuwen onder controle te krijgen. Dan maar even richting de wc even wat water deppen in mijn gezicht, gelukkig had dat zoals altijd een goede werking. Na mijn make-up wat bijgewerkt te hebben en een bericht terug gestuurd te hebben ter hoogte van delft, stapte ik relatief rustig uit de trein op station Den Haag Hollands Spoor. Langzaam liep ik richting de uitgang al zoekend naar Hem.
Weer een berichtje sturen: “Ik ben er waar ben jij?”
Prrrtt prrrtt.
“Ik ben er niet! We ontmoeten elkaar onderweg. Loop naar de overkant en pak daar tram 11 stap uit bij de 3de halte.”
Ach, ja zo gezegd zo gedaan, ik stapte stevig en zelf verzekerd door naar de overkant waar ik nog net op tijd was voor de tram die ik moest hebben. Pffff wat was het druk in de tram. Een zitplaatsje was moeilijk te vinden tot een jongeman die blijkbaar onder de indruk van mij leek te zijn plaats voor me maakte.
Ik keek eens in het rond of Hij ergens tussen de mensen kon zitten hier in de tram. Eerlijk gezegd hoopte ik al gelijk van niet. Want de mensen die in deze tram zaten maakte op mij een niet bepaald prettige indruk. Ik staarde wat naar buiten om een beetje te zien waar de tram heen ging.
Derde halte..Nee hè dit kon je niet menen. Ik stond regelrecht in de Haagse Schilderswijk. Ik kon nog blijven zitten of uitstappen en als het me niet beviel gelijk rechtsomkeert maken. Niemand die me echt iets zou doen of tegenhouden daar was het hier veel te druk voor. Maar toch was ik nieuwsgierig. Waar zou Hij nu zijn? Hoe zou Hij er uit zien? Zou hij deze plek uitgekozen hebben juist omdat..juist voor dit gevoel..of was hij misschien toch dat echte foute type?
Waar ik ook om me heen keek zag ik ogen staren, en daar waar ik zelf niet kon kijken priemde er ogen in mijn lijf. Mijn god was dit wel wijs? En waar was Hij. Ik wist niet hoe Hij er uit zag. Dus Hij zou mij moeten vinden. Na een minuut of tien ongemakkelijk rond gekeken te hebben en wat heen en weer gelopen te zijn had ik er genoeg van, ik liep terug naar de halte om de eerste tram terug te pakken.

Prrrtt prrrtt een bericht, net het moment waarop ik om had willen keren om terug naar huis te gaan.
“Loop naar de fietsenstalling naast het perron als je daar met je rug tegenaan staat steek je recht over daarna rechtdoor tot op het einde en dan linksaf. Daar kom je op een gegeven moment twee grote planten bakken tegen als je daar voorbij bent krijg je aan je rechterkant een portiek. Die loop je in bij de deur rechts hangt een blinddoek uit de brievenbus die zet je op en dan wacht je tot ik open doe.”
Als vanzelf deed ik wat er in het bericht stond, ondertussen afvragend waar ik in godsnaam aan begonnen was. Daar liep ik door de schilderswijk en hoe verder ik liep hoe groter mijn angst dat ik hier geen goed aan deed. Dit kon nog wel een heel fout aflopen. Maar toch bleef ik lopen, won mijn nieuwsgierigheid het van mijn angst. Nee, winnen deed het niet echt of eigenlijk echt niet!. Het liep gelijk op. Ik was zeker net zo nieuwsgierig als angstig.
Daar was het portiekje waar ik zijn moest, en hoe stom het ook klink maar voor mijn gevoel was ik beland in een slechte B-film, ik had me eigenlijk nooit kunnen voorstellen dat hier in Nederland echt van dit soort wijken waren. Ik besefte me dat ik toch wel in heel behoorlijke luxe opgegroeid ben. Ik en mijn ouders waren hier nog nooit geweest en wij ontweken dit soort buurten eigenlijk altijd.
Nu was ik hier, alleen op een plek waar in mijn leven niet zou willen komen. Onderweg had ik een paar mannen buiten op de stoep zien zitten op een bier kratje wat gebruikt werd als stoel en eveneens kennelijk de vervanging voor hun lunch bevatte ook hetgeen wat ze als tafeltje gebruikte leek mij op een bier krat met een plank. Overal hingen mensen uit het raam en ze riepen elkaar uit volle borst vanuit het raam naar beneden en weer terug. Groepjes jongens leunde tegen de muren van de huizen terwijl ze een goede poging deden om mij uit mijn veel te nette kleren te kijken.
Iedereen die me zag had vast gezien dat ik hier niet bepaald thuis hoorde. Aan de onnodige niet echt lijkende “nette”groeten van wat oudere mannen te merken. Maar nu stond ik hier. In een veel te donkere portiek bij een huis waar in mijn voorstelling geen kip kon wonen, maar dat was mijn gevoel ook bij alle huizen die ik afgelopen 15 minuten voorbij gelopen was. Bij de huizen waar de mensen buiten hingen en op de stoep stonden te praten met elkaar.
Mijn gevoel smeekte me om te draaien nu het nog kon, maar dat zelfde gevoel en het brandende verlangen overwonnen het en pakte de blinddoek die uit de brievenbus stak. Daar stond ik dan. Het was stil.Niets of niemand te horen. Net toen ik de blinddoek af wou doen en zeker wist dat ik hier moest maken dat ik weg kwam hoorde ik de deur openga.

Vliegensvlug trokken een stel sterke handen mij naar binnen en een moment later voelde ik een hand klemmen om mijn keel. Lucht werd me ontnomen en ik kreeg geen klank meer naar buiten. Al snel voelde ik de eerste tintelingen in mijn lijf. Ik voelde hoe mij lichaam schokte van spanning . Heel even verslapte de hand rond mijn keel en ik belande in een soort van roes. Mijn angst groeide maar ook mijn verlangen naar wat ik nu mee zou maken. Mijn angst en verlangen groeiden tot zoiets groots dat er niet anders was als dat gevoel.
Ik hoorde niets meer, ik zag niet meer. Alleen het gevoel van verlangen en angst waren er nog. De hand spande aan en voor het eerst hoorde ik hem spreken. Al klonk het vreemd en alleen maar galmend in mijn hoofd terwijl de tintelingen weer toenamen.
“Er is geen weg meer terug voor jou.”

sorry voor mijn taalfouten in ieder bericht
maar ik blijf dyslectie`s of hoe schrjf je dat ook alweer.............? pffffff

naar het vorige hoofdstuk/verhaal

naar het volgende hoofdstuk/verhaal

fredebe
Nieuw lid

Bericht Nummer: 2
Aangemeld: 04-2010