Hoofdstuk 2 van 'Het feest van Kim', Meisje maakt kennis met Kim's vader
Boekonderdeel I: Dat gaat naar Den Bosch toe
9.05 – Gent St. Pieters – Antwerpen – 9.54
Alweer valt Meisje de luxe van een lege 1e klas coupé ten deel. Als de trein zich in beweging zet, dwalen haar gedachten weer terug naar Kim.
Die gaat trouwen. Woensdag. Maar eerst dit weekend een vrijgezellenfeest met de vriendinnen. Meisje is de belangrijkste getuige van Kim en blijft ook maandag en dinsdag bij haar vriendin logeren. Gelukkig heeft ze vrij kunnen krijgen van de afsluitende stage van haar opleiding, bij een gezinsondersteunend project.
Meisje vraagt zich af waarom Kim al zo jong gaat trouwen. Is het verstandig om dat te doen? Ze is maar een paar maanden ouder dan Meisje. Die denkt ook weleens aan een leuke man en kindertjes krijgen, maar eerst moet de opleiding af en wil ze werken. Ze wil voor zichzelf kunnen zorgen. Misschien telt dat in kringen waar geld nooit een probleem is wat minder. Misschien is het ook wel genetisch bepaald. Kim’s ouders, Loes en Kasper van Meteren waren 18 en 19 jaar toen Kim geboren werd. Dat was niet helemaal zo gepland, vertelde Kim haar een keer. Misschien is dat bij Kim ook wel het geval. Meisje zal de komende dagen eens goed op Kim’s buik of andere signalen in die richting letten.
Maar goed, Kim leerde vlak na haar traumatische ervaring in Meisje’s hotel een aardige jongen kennen, ene Richard, ook uit gegoede kringen, en daar ging ze nu mee trouwen. Meisje had hem nog niet vaak ontmoet, maar het was een aardige jongen en hij was lief en zorgzaam voor Kim. Hij claimde haar niet en de vriendinnenweekends waren dan ook gewoon doorgegaan tijdens de verkering.
Meisjes gedachten verplaatsten zich naar zo’n weekend, pakweg een maand of vier na de nachtmerrie in het hotel en de tweede keer dat Meisje ging logeren in het majestueuze pand met oprijlaan van de familie van Meteren. Kim’s andere vriendinnen, Tess, Floor en Letty, kwamen ook weer en ze had al uitgekeken naar hun gesprekken over de mailwisseling die ze met elkaar onderhielden sinds de eerste keer dat Meisje naar Kim was afgereisd.
Ze hadden toen met elkaar naar een documentaire gekeken over het leven in vrouwengevangenissen over de hele wereld. En voordat ze gingen slapen, op vijf tegen elkaar aangeschoven matrassen op de grond, hadden ze in het donker met elkaar gegiebeld over wat er in zo’n vrouwengevangenis nog meer zou kunnen gebeuren. In het donker van de nacht, maar ook in de doucheruimtes en de sportkleedkamers. Zeg maar de dingen die je nooit in een gewone documentaire zou zien.
Dat was een nogal opwindend gesprek geworden, waarbij wat handen over en weer onder T-shirts en slipjes verdwenen waren, zonder dat het echt tot een orgastisch gebeuren was uitgegroeid.
Daarna hadden ze thuis doorgefantaseerd en elkaar nieuwe ideetjes doorgemaild, met replies zodat de complete set ideeën steeds in één lange mail over de netwerken ging. De avond voordat ze elkaar weer zouden treffen had Meisje nog snel een verhaal getypt over het ‘diepgaand’ medisch onderzoek van een nieuwe gevangene en ze was benieuwd wat de anderen daarvan zouden vinden.
De andere meiden vonden het een prima uitbreiding van alle geile tekstjes die ze al met elkaar hadden uitgewisseld. Alleen Kim had het niet gelezen, omdat ze het naar haar idee niet ontvangen had. Ze checkte snel haar mailbox, maar kon de mail echt niet vinden.
Op datzelfde moment ging de deur van Kim’s kamer open en stormde haar vader naar binnen met een paar A4-tjes in zijn hand.
“Dus dit is waar jullie je zo al mee bezig houden”, brieste hij, “het is te schunnig voor woorden. Gelukkig was de afdeling België weer eens zo handig om mij in de adressering op te nemen, anders had ik het nog steeds niet geweten.”
Plotseling begreep Meisje wat er misgegaan was. Ze herinnerde zich dat ze op reply geklikt had in plaats van op reply all. Ze had de andere adressen er handmatig bijgevoegd, en daar was het natuurlijk misgegaan. Ze had de mailadressen van Kim en haar vader allebei in haar contactlijst staan en niet goed opgelet. Het verschil tussen kasper@vanmeteren.nl en kim@vanmeteren.nl was wel duidelijk, maar als je alleen de ‘k’ intikte kreeg je Kasper en niet Kim. En het stomme was inderdaad dat het Meisje al een keer eerder overkomen was, toen gelukkig met iets onschuldigs.
“Kim kom bij me”, zegt haar vader, “je hebt me zwaar teleurgesteld. Ten eerste wil ik niet dat je dit soort teksten leest of schrijft, en ten tweede heb je me hierover nooit verteld, toen ik vroeg wat jullie zoal met elkaar uitspookten. Heb je daar een goede reden voor?”
“Nee, pappie.”
Meisje voelt zich nogal opgelaten met het tafereel dat zich in aanwezigheid van de vier vriendinnen afspeelt. Maar het wordt nog erger.
“Je begrijpt wat dat betekent?”
“Ja, pappie.”
“Wat dan, Kim?”
“Dat ik straf van je krijg, pappie.”
“Juist, en dat doen we nu gelijk en hier. Haal wat nodig is en bereid je voor.”
Meisje ziet hoe Kim schrikt, ze heeft geen idee waarom, maar ze weet dan ook nog niet welke straf Kim te wachten staat.
“Moet dat hier met mijn vriendinnen erbij, pappie? Mag het niet in jouw kantoor?”
“Nee, je bent in de mail openhartig over allerlei dingen die veel verder gaan en waarvan ik vind dat je daar niet met elkaar over zou moeten praten op jullie leeftijd. Dan kun je ook wel open zijn over hoe we hier in huis met straf omgaan. Je vriendinnen kunnen dan gelijk zien wat zij naar mijn mening ook verdienen, maar ik kan natuurlijk niet zomaar andere meisjes onderhanden nemen.”
Meisje zit gebiologeerd naar het tweetal te kijken en vraagt zich af wat er nu gaat gebeuren.
Kim loopt naar een kast en haalt er een dunne rotan stok uit. Ze loopt daarmee terug naar haar vader en geeft hem de stok. Daarna pakt ze een rechte stoel van achter haar bureau en zet die bij haar vader neer. Die gaat op de stoel zitten en legt de stok achter zich op de grond. Kim gaat opzij van hem staan, knoopt haar broek los en doet die naar beneden tot op haar knieën. Meisje kijkt met stijgende verbazing toe en ziet hoe Kim ook haar slip naar beneden trekt en zich over haar vaders schoot legt.
Dan kan Meisje zich niet langer inhouden.
“U gaat toch niet echt Kim slaan? We leven toch niet in de Middeleeuwen? Kim, je bent 19 jaar, volwassen, dit laat je toch niet gebeuren?”
Kim draait haar hoofd in Meisjes richting en maakt met haar blik en met een vinger voor haar mond duidelijk dat Meisje beter kan inbinden.
“Nee, we leven in de 21e eeuw, Meisje”, zegt Kim’s vader, “maar in dit huis hebben we bepaalde afspraken met elkaar, die jij duidelijk niet begrijpt. Houd nu maar gewoon je brutale mond dicht totdat ik hier klaar ben.”
Hij houdt Kim met één arm stevig op zijn schoot, richt zijn blik op haar blote billen en wrijft er met zijn andere hand over. Dan slaat hij onverwacht met veel kracht op één van die billen, waarna hij gelijk weer doorgaat met wrijven.
“Eén”, zegt Kim.
Het wrijven over de billen gaat door, tot opeens zijn hand weer met een harde klap op Kim’s billen neerdaalt.
“Twee”, zegt Kim.
En zo gaat het rustige strelen, plotseling onderbroken door een harde klap door. Na de 10e klap zegt Kim:
“Tien. Dank je wel, pappie, dat je me rustig liet wennen, ik ben nu klaar om gestraft te worden.”
Klaar om gestraft te worden?, denkt Meisje, en wat waren die tien klappen dan?
Maar dan gaat Kim’s vader pas echt los. Hij slaat nu zonder te stoppen, maar net zo hard of nog iets harder dan daarvoor, om en om op Kim’s linker- en rechterbil. Zij telt mee:
“Eén, twee, drie, vier…………………….”
En zo door tot: “Twintig”.
Meisje ziet tijdens het slaan dat Kim roodomrande ogen krijgt en rode wangen. Ze ziet ook dat haar vriendin niet meer stil kan blijven liggen op haar vaders schoot.
Na de twintigste klap begint hij de billen weer te strelen. Totdat Kim zegt:
“Ik ben weer zover, pappie.”
En dan volgen er weer 20. Meisje weet echt niet wat ze meemaakt. Maar ze weet eigenlijk ook niet wat ze voelt. Ze wordt er warm van in haar hele lichaam, het lijkt op geil worden, maar net iets anders. Ze voelt ook dat haar broekje nattig wordt, en niet alleen van transpireren. En als ze heel eerlijk is, voelt ze een beetje het verlangen om op de plek van Kim te liggen. En niet door schuldbesef, zo van ‘het was mijn fout, ik had daar moeten liggen’, maar gewoon omdat het idee door een krachtige man zo onderhanden genomen te worden, haar erg opwindt.
Ze schrikt van haar eigen gedachte, vindt die eigenlijk heel eng en stopt hem dan ook snel en diep weg.
“Ik ben weer zover, pappie”, hoort Meisje Kim zeggen, nu met een snotterige hikkende stem. En weer telt ze tot twintig. Hoe lang zou hij hiermee doorgaan?
Het duurt nu een paar lange minuten voordat Kim weer zegt:
“Ik ben weer zover, pappie.”
Maar hij slaat niet opnieuw.
“Kom overeind Kim, dan maken we het af met vijf slagen met de cane.”
Kim komt overeind en nadat haar vader opgestaan is gaat zij voor de stoel staan, buigt voorover en steunt met haar handen plat op de zitting. Meisje schrikt van de diep rode kleur van Kim’s billen en van het begin van blauwe plekken, dat ze zo hier en daar ziet.
Kim’s vader pakt de rotan stok, gaat schuin achter zijn dochter staan, tikt een paar keer met de stok tegen Kim’s rode billen, alsof hij zijn doelwit wil markeren, haalt uit en laat de stok met een snerpend geluid neerdalen op de plek waar hij ook de begintikjes gegeven heeft. Kim kan een schreeuw van pijn niet onderdrukken. Al snel ontstaat op de plek waar de cane neerkwam een scherpe dieprode streep dwars over Kim’s kontwerk.
Dezelfde acties worden nog vier keer herhaald. Dan mag Kim overeind komen. Meisje ziet dat ze door haar tranen heen een stralende blik heeft. Ze omhelst haar vader en zegt:
“Nu is het weer goed tussen ons, hè pappie?”
“Nu is alles weer goed, Kim, maar nog wel je tien minuten nadenktijd nemen.”
Hij aait Kim over haar hoofd en kust haar voorhoofd. Dan loopt zij naar de muur, met haar broek en slip nog op haar knieën, en gaat met licht gespreide benen en haar armen in haar nek, met haar gezicht vlak voor de muur staan.
Daarmee voegt ze de zoveelste verbazing toe aan de lijst die Meisje in haar hoofd aan het aanleggen is.
“Wat vond je er nu van, Meisje?”, vraagt Kim’s vader, “eerlijk zeggen.”
“Ik ben altijd eerlijk, meneer. Ik vind het ronduit belachelijk. Dat ze hier nu ook nog zo vernederend tentoongesteld wordt vind ik helemaal een kutstreek. Volgens mij doet een normale vader zoiets niet.”
Zo, dat was in ieder geval eerlijk, maar helaas voor Meisje toch wat eerlijker dan hij bedoelde en verwachtte. In twee stappen is hij bij Meisje, kijkt haar indringend en kwaad aan en grijpt vlak achter haar hoofd haar paardenstaart vast. Stevig vast.
“Wij moesten maar eens even onder vier ogen met elkaar praten”, sist hij haar toe.
En dan sleept hij Meisje aan haar haren de kamer van Kim uit.
Mocht Meisje verwacht hebben dat hij haar op de gang zou loslaten en toespreken, dan heeft ze het mis. Hij sleept haar aan haar haren door de gang, de trap af, de enorme hal door naar een deur waarop ‘kantoor’ prijkt. Ze komen door een ruimte waar drie dames achter een computerscherm zitten. Aan de andere kant van die ruimte is weer een deur met daarop ‘K.W. van Meteren’.
Die deur gaat ook open en Meisje wordt een grote en vrij donkere kamer in gesleept. Er staan grote leren fauteuils rondom een brandende open haard, er zijn wanden die volledig achter boekenkasten schuilgaan. En er staat een enorm houten bureau, met een prachtige bureaustoel erachter en twee stoelen voor gasten ervoor.
Kim’s vader schuift de gastenstoelen wat opzij en zet Meisje vlak voor het bureau, precies in het midden. Dan pas laat hij haar haren los en gaat zelf achter het bureau zitten.
“Geschrokken?”, zegt hij streng.
“Nogal, meneer.”
“Bang?”
“Een beetje wel, meneer.”
“Prima. Ga goed rechtop staan, en houd je handen op je rug.”
Meisje doet het.
“Zet je voeten iets uit elkaar, zodat je stevig staat.”
Meisje gehoorzaamt.
“Weet je waarom je hier staat?”
“Omdat ik brutaal tegen u was, denk ik.”
“Dat is een belangrijk punt. Verder zijn er nog twee dingen die me ergerden. Ten eerste je onbehouwen taalgebruik en teÝ_ Ý_ Ú_ ` ` xÝ_ 0Ý_ @ 0Ý_ n terug vertelde dat Kim voor het eerst menstrueerde ben ik met mijn dochter gaan praten. Ik heb haar uitgelegd dat ik haar niet langer als meisje beschouwde, maar als vrouw. Vanaf dat moment mocht ze alles met me bespreken, niets was verboden gebied en altijd zou ik haar serieus nemen en open en eerlijk met haar van gedachten wisselen, mits zij van haar kant diezelfde respectvolle, open en eerlijke manier van communiceren zou hanteren.
Vanaf dat moment hebben we ook in gezamenlijk overleg lijfstraffen ingevoerd voor de momenten dat ik haar gedrag zou afkeuren. Zoals je dat net gezien hebt. Jij vindt dat gek, maar vertel me dan eens hoe dat bij jou thuis gaat als jij je misdragen hebt?”
“Nou, eh, mijn ouders worden boos en ik moet bijvoorbeeld voor straf vroeg naar bed.”
“En is de zaak daarmee afgedaan? Wordt er daarna niet meer over gesproken?”
“Nou nee, als ik echt iets stoms gedaan heb, bijvoorbeeld veel te laat of aangeschoten thuiskomen, dan blijft de sfeer nog wel een paar dagen gespannen.”
“Ik vermoedde al zoiets, er is niet helder afgesproken hoe er gestraft wordt en het wordt niet als een duidelijk boetemoment met elkaar beleefd. Dan raak je het ook niet kwijt. En als je later weer eens zo’n misser maakt, wordt je eerdere fout er ook weer bijgehaald? Toch?”
“Ja, meneer.”
“Als Kim regels overtreedt, bespreken we dat met elkaar, aansluitend straf ik haar en daarmee zijn we het beiden kwijt. Dat klink misschien vreemd, maar voor ons werkt het heel goed. Ik ben mijn boosheid kwijt en Kim haar schuldgevoelens en we hoeven het er dan ook niet meer over te hebben.
Als ze dezelfde fout nog een keer maakt krijgt ze wel meer straf, niet omdat we nog last hebben van de vorige keer dat ze die fout maakte, maar omdat ook Kim dan begrijpt dat de straf van de vorige keer ons beiden wel opluchtte, maar onvoldoende was om haar voor herhaling te behoeden. Zij wil dan zelf ook graag die strengere straf ontvangen.
Jij bent ongeveer net zo oud als Kim. Ik beschouw jou dus ook als volwassen. En jij mag dus ook alles met me bespreken, er zijn geen taboe onderwerpen, als het maar op een respectvolle manier gebeurt en je erbij bedenkt dat iets wat jij niet gewend bent en wat je in eerste reactie misschien ‘belachelijk’ of ‘een kutstreek’ vindt, voor andere mensen logisch kan zijn. En misschien ook wel voor jou als je er eens goed en vanuit een vrije geest over nadenkt en met iemand over praat. Begrijp je een beetje wat ik bedoel, Meisje?”
“Ik weet het niet zeker, maar ik denk het wel meneer.”
“Oké, dat was het dan wel zo’n beetje. Je kunt weer gaan.”
“Mag ik eerst nog wat vragen, meneer?”
“Dat mag, Meisje, onder de voorwaarden die ik je net schetste.”
“Bent u nog steeds boos op mij?”
“Ik heb besproken wat ik met je bespreken wilde over je gedrag van daarnet, maar inderdaad, ik ben mijn boze gevoel nog niet kwijt. En over jouw bijdrage aan de mailteksten hebben we het nog niet eens gehad, maar die ergerden mij ook. Ze gingen veel verder dan die van Kim.”
“Wilt u mij dan alstublieft straffen, zoals u vindt dat passend is bij het verkeerde gedrag dat ik getoond heb?”
Meisje hoorde zichzelf praten, het kwam automatisch uit haar mond. Ze wist eigenlijk niet of ze echt wilde wat ze zei of dat het door de preek van Kim’s vader kwam.
Zijn redenering had ook wel iets logisch en de manier waarop Kim en haar vader elkaar vlak na de straf knuffelden sprak haar erg aan. Het had haar zelfs een beetje jaloers gemaakt, een gevoel dat ze verder nauwelijks kende.
Verder kon ze niet ontkennen dat het straffen van Kim haar heet gemaakt had. Het had het verlangen bij haar opgewekt ook gestraft te worden. Ze was wel erg geschrokken toen Kim’s vader haar ineens bij haar haren had gegrepen, maar ze had ook toen weer dat hete, of beter gezegd onderdanige gevoel door haar hele lichaam voelen schieten. En nu hij haar zo strikt toesprak terwijl ze voor zijn bureau stond en dacht aan het zelf ondergaan van straf, voelde ze vocht uit haar kutje in haar broekje lopen.
“Wil je dat echt? Waarom?”
“Als daarmee ook de spanning tussen ons weggepoetst kan worden, heb ik de pijn er graag voor over. Verder vond ik het erg mooi hoe u en Kim elkaar knuffelden na de straf, vrij van de onderlinge spanning. Dat zou ik ook graag willen ervaren.”
“Stel dat ik het doe, vind je dat dan niet ‘belachelijk’? En als ik je hier voor een boekenkast zet om weer bij te komen, vind je dat dan geen ‘kutstreek’? En vind je me dan nog wel ‘normaal’?
Meisje kreeg het er warm van en bloosde behoorlijk.
“Het spijt me dat ik dat zo gezegd heb, meneer, ik wil heel graag dat het weer goed wordt tussen ons.”
“Goed Meisje, dan zul je ervaren hoe Kim en ik met straffen en weer goed maken omgaan. Maar om zeker te zijn dat je niet overmoedig aan dit avontuur begint en er later spijt van krijgt, wil ik dat je eerst alles nog eens goed overdenkt. Waarom je straf verdiend hebt en of je het door middel van een pak voor je billen wilt goed maken. Ga dus daar rechts van me voor de boekenkast staan, met je neus net niet tegen de boeken. Spreid je benen een klein stukje, leg je handen in je nek en wacht af.”
Meisje deed wat haar gezegd werd. En daar stond ze dan. Wachtend op straf. Ze had er al een aantal keren over gefantaseerd, wegdromend bij plaatjes op het Internet en ook in de beruchte mailwisseling met de andere meiden.
Maar nu wordt het echt. En wil ze dat nou werkelijk? En is het niet zot om haar op haar leeftijd, bijna 19, zo te straffen? En waarvoor eigenlijk? Is het zo gek dat jonge meiden dit soort mails uitwisselen? Is ze nou werkelijk zo brutaal geweest, door haar eerlijke mening te geven toen haar daarom gevraagd werd?
Of zoekt hij gewoon een aanleiding om een spankingspel met een jonge vrouw te kunnen spelen?
Of zoekt Meisje zelf een aanleiding om één van haar ontluikende seksuele fantasieën werkelijkheid te laten worden?
“Meisje?”
Meisje heeft geen idee meer van tijd. Hoe lang staat ze al voor de kast? Eén minuut, vijf minuten, tien of nog meer? Wat heeft hij intussen gedaan? Werken? Naar haar kijken?
“Ja, meneer.”
“Wil je nog steeds door mij gestraft worden?”
“Ja, meneer.”
“Doe je truitje dan wat omhoog en knoop het aan de voorkant zo vast dat het niet terugzakt. Dan kan ik een stuk van je naakte rug zien.”
Meisje doet wat haar gevraagd wordt en verbaast zich over het feit dat ze zoveel erotische spanning voelt bij zo’n rustig uitgesproken en simpele opdracht.
“Is dit wat u bedoelt, meneer?”
“Ja, Meisje, keurig. Maak nu je spijkerbroek los en schuif hem naar beneden tot net boven je knieën.”
Meisje doet het, de spanning in haar lijf loopt op, ze voelt dat ze hoogrode wangen heeft.
“Zo, meneer?”
“Ja, Meisje, goed gedaan. Leg nu je handen weer in je nek en overdenk nog een keer heel goed of dit werkelijk is wat je wilt.”
Meisje is zich nog nooit zo bewust geweest van een slipje dat ze droeg als op dit moment. Ze voelt precies waar het broekje zit, waar alleen stof haar lichaam raakt en waar ook elastiek. Het lijkt zelfs alsof ze het patroon in het kant kan voelen. Ze heeft zich nooit gerealiseerd dat je op een zo simpele manier de gevoeligheid van je huid zo kunt opvoeren.
En weer beginnen allerlei gedachten door haar hoofd te malen. Moet ze dit nu wel doorzetten? Maakt ze zich er niet volstrekt belachelijk mee? Aan de andere kant, belachelijk voor wie? Kim’s vader is de enige andere aanwezige. Als hij het zo serieus oppakt zal hij haar er toch straks niet om gaan uitlachen?
“Meisje?”
Het besef van tijd was opnieuw vervaagd. Weer heeft ze er geen idee van hoelang ze zo gestaan heeft.
“Ja, meneer.”
“Wil je nog steeds door mij gestraft worden?”
“Ja, meneer.”
“Waarom heb je eigenlijk straf verdiend, Meisje?”
“Ik was brutaal tegen u, meneer. En ik heb over onderwerpen gemaild die niet bij meisjes van mijn leeftijd passen. Bovendien heb ik in die mails en tegenover u smerige taal gebruikt, meneer.”
“Dat heb je helder in je hoofd, mooi zo. Schuif dan nu je slipje naar beneden, ook tot net boven je knieën.”
Meisje wist dat het er aan zat te komen, maar nu het zover is, aarzelt ze toch. Bij nader inzien is het toch ook wel erg vreemd om je naakte billen te tonen aan de vader van een vriendin.
“Het is wel de bedoeling dat je zonder aarzelen doet wat ik je opdraag, Meisje. Je bent hier om straf te krijgen, dan is het niet zo handig van je om mijn geduld verder op de proef te stellen door niet te doen wat ik zeg.”
Hij klinkt niet boos, juist erg rustig, maar toch ook resoluut. Meisje voelt hoe het zweet haar uitbreekt, maar tegelijkertijd hoe sluimerende prikkels in haar onderbuik zich beginnen om te vormen naar geilheid. Zijn manier van praten windt haar enorm op.
Meisje brengt haar handen op haar heupen naar de randen van haar slipje en duwt het naar beneden. Het deel tussen haar benen stribbelt echter tegen. Door transpiratie en door sap uit haar kutje is het vochtig geworden en blijft het aan haar schaamlippen plakken. Ze ontkomt er niet aan één hand naar haar gleuf te brengen en de stof daar los te trekken. Dan kan ze het slipje tot op haar spijkerbroek duwen.
“Wilt u dat ik mijn handen nu weer in mijn nek leg, meneer?”
“Dat heb je goed begrepen, Meisje.”
Alle zenuwtoppen onder haar huid, tussen het opgeschoven truitje en de naar beneden geschoven jeans en slip, staan op hun uiterste gevoeligheidsstand. Ze voelt precies waar haar slipje gezeten heeft, maar ze voelt tegelijkertijd dat het er nu niet meer zit.
Zou hij op dit moment naar haar billen zitten te kijken? Inschattend hoe ze zullen voelen en hoe hard hij daarop kan slaan. Meisje durft niet om te kijken om het te checken. En als hij kijkt, wat zou hij er van vinden?
Straks wordt het nog erger. Dan zal ze zich vast wel moeten omdraaien om naar hem toe te gaan. En dan heeft hij vol zicht op haar gleufje. Gelukkig is het netjes geschoren. Aan de andere kant, als ze schaamhaar had gehad, had ze haar gleufje wat meer verborgen kunnen houden voor zijn blikken.
Dan gaat er een telefoon.
“Van Meteren. Ha die Theo, hoe is het met je? Hè, nee joh, ik ben hartstikke druk. Waarmee? Nou dat geloof je nooit. Er staat hier een vriendin van Kim, die zelf gevraagd heeft of ik haar wil straffen op de manier die ik ook bij Kim hanteer. Ja dat zeg ik netjes, hè. Maar dat betekent inderdaad dat ik straks op haar blote billen ga slaan. Ze staat trouwens al met haar broek op haar knieën. Ja, ook haar slipje is al naar beneden.”
Meisje voelt zich behoorlijk opgelaten door de manier waarop Kim’s vader over haar praat. En helaas voor haar is het gesprek nog niet afgelopen.
“Ja, je hebt gelijk, ik zou een fotootje naar je kunnen opsturen.”
Ergens in haar hoofd voelt Meisje iets van protest opkomen, maar ze is door de manier waarop ze voorbereid wordt op haar straf zo overspoeld door voor haar onbekende gevoelens van onderdanigheid, dat de zinnen waarmee ze zou willen protesteren zich wel in haar hoofd vormen, maar allemaal stranden voordat ze uit haar mond komen.
“Maar nee, ouwe bok, dat gaan we niet doen. Dat gaat me toch wat te ver. Geen foto, maar ik kan wel een beetje beschrijven wat ik nu zie. Uhmm, er staat hier een meisje, ze heet ook Meisje trouwens, zeker niet kort, maar ook niet heel erg lang, een mooi stevig figuur, een klein beetje mollig. Je zal haar niet in modetijdschriften tegenkomen, zeg maar. En haar billen, tja, wat zal ik zeggen? Mooi, strak, passen goed bij de rest van haar lijf. Ik denk dat ze best wel wat kunnen hebben, en er is voldoende oppervlak om straks lekker te raken. Kun je daar wat mee?”
Elke keer denkt Meisje dat ze het niet nog heter kan krijgen, maar steeds blijkt het toch nog een graadje erger te kunnen.
“Hoezo geloof je me niet? Wacht, ik zet je op de luidspreker. Zo, ik houd de telefoon bij Meisje, dan vraag je het haar zelf maar. Hé Meisje, zeg eens wat tegen Theo.”
Hij houdt zijn telefoon voor Meisje’s mond.
“Dag meneer”, zegt Meisje.
“Dag Meisje, waarom ben jij bij Kasper in zijn kantoor?”
“Om gestraft te worden, meneer.”
“Zo, wat heb je gedaan dan, Meisje?”
“Ik ben brutaal tegen hem geweest en ik heb smerige taal gebruikt.”
“Dat is niet zo mooi, Meisje. En wat voor straf krijg je?”
“Ik krijg een pak voor mijn billen, meneer.”
“En is het waar dat je billen al bloot zijn, Meisje?”
“Ja, meneer, mijn broek en slipje heb ik tot mijn knieën naar beneden moeten schuiven.”
Wat ze er maar niet bij zegt, is dat ze van de hele voorbereiding en zeer zeker ook van dit telefoongesprekje heel erg geil wordt. Ze heeft gevoeld hoe haar sap al in een klein straaltje over de binnenkant van haar beide benen naar beneden is gelopen.
Ze staat zich nu zorgen te maken of ze dat moet zeggen voordat ze bij Kim’s vader over zijn schoot gaat liggen. Stel je voor dat haar vocht op zijn kleren lekt.
Intussen is de conversatie tussen Kim’s vader en Theo overgegaan in een zakelijk gesprek, waarvan Meisje wel hoort dat het in het Nederlands gaat, maar waar ze verder niets van begrijpt. Na een paar minuten sluit hij het gesprek af met:
“Oké Theo, ik stel het op prijs als je dat idee verder uitwerkt, ik zie het voorstel wel verschijnen. Ik moet nu echt iets anders gaan doen, dat zul je begrijpen.”
Bij dat laatste grinnikt hij, maar wel op een vriendelijke manier. Na het beëindigen van het gesprek wordt het stil. Meisje durft nog steeds niet om te kijken en weet dus niet wat Kim’s vader doet. Ze wacht en denkt opnieuw.
“Meisje?”
Eindelijk, de spanning van het wachten wordt Meisje bijna te veel. Ze heeft er zelfs al over gedacht het op te geven. Gelukkig is de stilte nu verbroken en mag ze zelf ook weer iets zeggen.
“Ja, meneer.”
“Wil je nog steeds door mij gestraft worden?”
“Ja, meneer.”
“Draai je dan nu om, houd je handen in je nek en loop langzaam naar mij toe.”
Ze draait zich om en daarmee komt haar heuveltje voor het eerst in zijn gezichtsveld. Zonder dat Meisje het merkte is Kim’s vader midden in het kantoor op een rechte stoel gaan zitten. Ze ziet dat zijn ogen recht op haar gleufje gericht zijn en haar hart begint van spanning te bonken, waardoor het ook weer veel bloed naar haar wangen pompt.
“Je mag je armen nu laten zakken, kom maar over mijn schoot liggen. Dan zal ik nu je wens in vervulling laten gaan. Nou waar wacht je op?”
“Ja, eh, meneer, het is misschien een raar praatje, maar ik ben bang dat ik misschien een vlek op uw broek zal maken.”
Haar hart doet verwoede pogingen nog meer bloed naar haar gezicht te stuwen.
“Je gaat me toch niet vertellen dat het je opwindt om straf te krijgen, Meisje?”
“Eerlijk gezegd weet ik het allemaal niet meer, meneer, ik heb zoveel dingen gedacht terwijl ik daar stond. Maar mijn lichaam reageert wel alsof ik opgewonden ben.”
“Het lijkt er op dat dit de allereerste keer is dat je op deze manier straf krijgt, Meisje. Ben je echt nooit eerder bij iemand over de knie gegaan?”
“Nee, meneer, ik ben nog nooit geslagen, eerlijk waar niet.”
“Nou, dan is de reactie van je lichaam begrijpelijk. Ik maak daar geen punt van. We kijken straks wel hoe erg het is. Kom nu maar liggen.”
Meisje buigt zich over zijn schoot, haar voeten raken de grond aan de ene kant van de stoel, haar handen aan de andere, en haar blote billen zijn nu het hoogste punt van haar lichaam, vlak onder zijn ogen.
Dan voelt ze zijn hand op haar billen, rustig strelend, zacht en soms even wat ruwer. De zenuwcellen vlak onder haar huid zijn nog steeds supergevoelig en die eerste aanraking voelt ze dan ook van haar kruin tot in haar tenen, maar vooral ook op die plek waar ze mogelijk op zijn broek zou kunnen gaan lekken.
Het strelen gaat rustig door totdat ineens, PATS!, hij een klap op haar linkerbil geeft.
“Auwauwauw!”, roept Meisje.
Niet bewust. Het schiet er gewoon uit. Zijn hand streelt alweer rustig en rustgevend over haar billen, en vooral over de plek waar hij haar raakte. Heel hard raakte. Meisje had niet verwacht dat een klap op die plek zo’n impact op haar zou hebben. Het tintelt enorm. Plotseling bedenkt ze dat Kim de slagen hardop telde.
“Eén”, zegt ze.
Vlak daarna, PATS!, op haar rechterbil.
“Auwauw! Twee.”
En dit is, als ze Kim goed begrepen heeft, dus alleen nog maar de warming-up. Maar Meisje wil doorzetten, nu heeft ze de kans om in het echt te ervaren waar ze al wat langer mee bezig was in haar fantasieën.
PATS!
“Oooowwh! Drie.”
De hand streelt weer. En dat is lekker. Meisje merkt dat het ook nog verschil maakt of je de eerste klap op een ‘ongebruikte’ bil voelt of dat hij landt waar je al eerder een klap kreeg.
PATS!
“Oaohauw! Vier.”
Naast de pijn, en dat is toch echt wel het overheersende gevoel, ervaart Meisje ook nog andere nieuwe gevoelens. De arm die niet slaat en streelt, ligt strak over haar rug, vlak boven haar billen, de hand in haar zij. Daarmee wordt haar onderbuik strak op de schoot van Kim’s vader geduwd en dat geeft een zeker, veilig en ook heel intiem gevoel. Het strelen is lekker, verlicht wat na het slaan, en is eigenlijk het lekkerst onmiddellijk na een klap. Ze voelt dat ze min of meer gaat verlangen naar de volgende klap om het effect van het direct daarna strelen weer te voelen. Nou ja, ze verlangt naar die streling en heeft de pijn van de klap er voor over.
“Meisje, wil je nog steeds doorgaan?”
“Ja, meneer.”
“Dan doen we dat, maar onthoud: als jij zegt ‘ik stop nu’, dan stop ik onmiddellijk. Oké?”
“Ja, meneer.”
PATS!
“Bwahauw! Vijf.”
Er komen steeds vreemdere geluiden vanzelf uit Meisje’s keel gerold. Ze is op de helft van de eerste tien klappen en begint zich langzaamaan zorgen te maken over wat daarna komt. Twintig klappen zonder pauze. Nou ja de ene bil heeft even pauze als de andere de klap opvangt, maar dat is maar heel kort en er is dan niet het genot en het rustgevende van de strelende hand.
Zo gaan ze langzaam naar de tien. En als ze die klap geïncasseerd heeft en genoten van de streling daarna, bedenkt Meisje zich dat ze niet meer weet wat Kim op dat moment precies zei. Ze verzint het zelf maar en hoopt dat dit ook goed is.
“Dank u wel voor het rustig opbouwen. Ik kan nu, denk ik, mijn echte straf wel aan.”
Ze krijgt geen commentaar, maar wel een klinkend antwoord.
PATS!
“Aaahhh, Eén.”
En dan gaat het door. Maar na de tiende klap voelt Meisje ineens de strelende hand. Ze is daar blij om, want ze heeft het gevoel dat ze flauwgevallen zou zijn als hij was doorgegaan naar twintig. Haar borstkas gaat wild op en neer, tranen wellen op in haar ogen. Ze moet oppassen dat ze niet gaat hyperventileren, want dan gaat ze misschien alsnog van haar stokje.
“Twintig zou nu wat al te heftig zijn, denk ik”, zegt Kim’s vader. “Neem maar rustig je tijd Meisje.”
Dat doet ze. Ze geniet van de strelingen, ze geniet van de arm en hand die haar strak op de juiste plaats houden, en ze geniet van de intimiteit die er in die stille kamer tussen haar en Kim’s vader groeit. Maar na een poosje zegt ze:
“Ik ben weer zo ver, meneer, u kunt verdergaan.”
En dat gebeurt. Het lijkt wel alsof hij nog harder slaat dan daarvoor. Meisje kan nu niet meer stil blijven liggen, ze kan ook niet meer stoppen met ‘auwauw’ roepen of welke geluiden er verder uit haar mond komen. Ze kan ook haar tranen niet stoppen en haar borstkas lijkt een stoommachine.
Op het moment dat ze bijna ‘ik stop nu’ wil zeggen, zijn ze bij de tiende klap en voelt ze de hand weer rustig over haar gloeiende billen strelen. Wat moet ze nu doen? Stoppen, of toch nog proberen verder te gaan.
Meisje is van nature geen opgever, dus op het moment dat ze niet meer geslagen wordt, vervaagt het idee van stoppen ook weer snel. Kijk eens wat Kim kon verdragen. Als ze nu stopt is ze een watje, en zo zal Kim’s vader dan ook waarschijnlijk naar haar kijken. Nee ze gaat gewoon door.
“Ik ben weer zover meneer”, probeert Meisje stoer te zeggen, maar ze hoort zelf ook dat haar stem trilt van alle emoties die ze doormaakt.
“Ik denk dat dat niet waar is”, zegt Kim’s vader, “we stoppen hier. En daar hoef je je helemaal niet voor te schamen, Meisje. Voor iemand die nooit eerder een pak slaag kreeg was dit best heftig. Kom maar overeind, want we moeten toch ook de cane nog wel even proberen.”
O shit, ja, de cane, die was ze eerlijk gezegd een beetje vergeten. Het lijkt Meisje echt een verschrikkelijk apparaat. Maar wie ‘A’ zegt………
Ze komt overeind en ziet tot haar schrik dat de vader van Kim op één been een forse natte plek in zijn broek heeft zitten. Ze voelt zich erg opgelaten. Wat ze meegemaakt heeft deed en doet nog steeds behoorlijk veel pijn en nu lijkt het er op dat ze er alleen maar geil van is geworden, en niet zo’n beetje ook.
Overigens ziet ze in diezelfde broek, vlak naast de vlek, dat het hele gebeuren Kim’s vader ook niet onberoerd heeft gelaten. Het lijkt net of in het kruis van de broek de verschillende lappen stof niet goed aan elkaar genaaid zijn, of dat er wat te weinig stof gebruikt is. Kim’s vader ziet haar kijken en zegt:
“Inderdaad, als ik een jonge meid half naakt over mijn schoot heb, dan doet mij dat wel iets, maar jij wist je lekkage ook niet erg te bedwingen, jongedame.”
En hup, daar zoekt het bloed weer zijn weg naar Meisje’s wangen. Kim’s vader staat op en vraagt Meisje goed in positie te gaan staan voor de cane, met haar handen op de stoelzitting.
“Dit is echt een heel gemeen apparaat. Ik geef je er zo’n eerste keer ook maar twee klappen mee, dat is vast al erg genoeg.”
Hij heeft gelijk. Meisje voelt eerst de tikjes die hij ook aan Kim gegeven had om de landingsplaats te bepalen, maar daarna hoort ze een kraak door haar hele lichaam gaan, na een snijdende pijn dwars over haar hele kontwerk. Ze springt overeind en joelt het uit. Kim’s vader legt zijn arm om haar schouder om haar wat tot rust te brengen.
“Je weet nu hoe het voelt. Je krijgt nog één iets heftiger klap te verduren. Probeer nu zo goed mogelijk in positie te blijven, ook na de klap. Ga maar weer klaarstaan.”
Meisje doet het en ze doet ook erg haar best om stil te blijven staan bij die tweede slag, maar helemaal lukken doet het niet.
Meisje vraagt zich ineens ook af wat de dames op de administratie, waar ze langsgekomen zijn op weg naar het kantoor, zullen denken van alle geluiden die zij het afgelopen kwartier geproduceerd heeft. Nou ja, zij kon er echt niets aan doen.
“Zo, Meisje, we stoppen ermee. Je hebt je kranig gedragen. Omdat ik je net al zo lang voor de boekenkast heb laten staan, hoeft dat nu niet nog een keer. Doe je kleren maar goed en laten we elkaar dan even vasthouden.
Meisje trekt haar slip op, doet haar truitje weer naar beneden en maakt haar spijkerbroek weer op de juiste plek vast. Ze loopt op Kim’s vader af, slaat haar armen om zijn nek en kust hem op zijn wang. Hij slaat zijn armen om haar heen, trekt haar strak tegen zich aan, maakt haar paardenstaart los en laat zijn handen door haar prachtige lange bruine haren gaan.
Ineens voelt Meisje in dit heerlijk intieme moment dat het allemaal niet zo simpel ligt. Het is niet alleen maar boete doen en vergeving krijgen. Het gaat helemaal niet om de straf, om de pijn of de wraak. Hier waren twee volwassen mensen die al pratend ontdekten dat ze elkaar misschien datgene konden geven waaraan ze behoefte hadden of waarnaar ze op zoek waren. Dominante en onderdanige gevoelens kwamen bij elkaar. En na elkaar verbaal aftasten en uitdagen volgde het spel waarin ze elkaars wensen vervulden.
En in de intimiteit die daarbij ontstaat is inderdaad geen plaats meer voor de boosheid en irritatie waarmee het elkaar aftasten was begonnen.
“Je bent een lieve, maar ook heel sterke meid. Zeg vanaf nu gewoon ‘je’ en ‘jij’ tegen me, en noem me alsjeblieft gewoon Kasper. Bij wat we samen beleefd hebben past het afstandelijke ‘u’ en ‘meneer’ niet meer, naar mijn idee.”
“Graag, eh, Kasper. En heel erg bedankt voor de zorgzame manier waarop u, sorry, je me hebt laten kennismaken met iets dat helemaal nieuw voor me is. Erg lief.”
Na nog een kus van Meisje op Kaspers wang en een kus van Kasper op Meisje’s voorhoofd gaan ze uit elkaar.
+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+
De trein rolt met gepaste snelheid station Antwerpen Centraal binnen. Meisje pakt haar spullen en loopt vast naar de deur, want ze heeft maar zes minuten voordat de trein richting Nederland vertrekt.
© SubAdoration, 02-2011
Klik hier voor de flaptekst.
Lees verder in hoofdstuk 3: De couturiers - Meisje's feestjurk wordt aangemeten
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
»
Onderhoud met Kasper 
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?