Hoofdstuk 1 van 'Het feest van Kim', Meisje grijpt hard in, letterlijk
Boekonderdeel I: Dat gaat naar Den Bosch toe
8.31 – Brugge – Gent St. Pieters – 8.54
Op het station in Oostende ontmoette Meisje een vriendin die ze al een poosje niet gezien had. Die was op weg naar haar zaterdagbaantje als caissière bij Carrefour in Brugge. Meisje was bij haar in de 2e klas gaan zitten om lekker een kwartiertje bij te kletsen. Inmiddels zit ze in de trein naar Gent, lekker alleen in een verder lege 1e klas coupé.
Terwijl het landschap aan haar voorbijglijdt, denkt ze terug aan hoe ze Kim ruim twee jaar geleden leerde kennen en waarom Kim haar sindsdien als haar liefste vriendin beschouwt. Meisje begrijpt het wel, maar voor haar is Kim eigenlijk gewoon een lieve en leuke vriendin, zoals ze er meer heeft.
Het bijzondere in de vriendschap met Kim zit voor Meisje goed beschouwd meer in Kim’s ouders. Die hebben Meisje gestimuleerd haar gevoelens van onderdanigheid de ruimte te geven en op zoek te gaan naar de relatie daarvan met haar seksuele gevoelens. Zij hebben haar ook heel praktisch geholpen om veilig haar eerste stapjes in de bdsm-wereld te zetten door een paar keer voorzichtig en liefdevol, maar wat Meisje betreft ook heel intens, met haar te spelen.
Door hun invloed bezoekt ze nu regelmatig bdsm-feestjes voor jongeren, waar ze weer contacten legt voor andere ontmoetingen. Zoals met het leuke jonge stel dat haar zover kreeg met een tril-ei in haar kutje door de drukke stad te lopen, en waarvan het prachtige meisje zo intensief met Meisjes tepels aan de gang was gegaan, dat die tepels nog steeds gelijk rechtop gaan staan als Meisje aan haar terugdenkt. Zoals nu dus, ziet Meisje als ze naar haar truitje kijkt.
Maar het allereerste moment dat ze zich ervan bewust werd dat ze van een onderdanige positie seksueel opgewonden raakt, was de confrontatie met Maria van Hoven. En dat had weer alles te maken met de kennismaking met Kim.
Meisje had naast haar schoolverplichtingen een baantje in een hotel. Ze was daar een paar dagen per week werkzaam bij de roomservice. Van het moment dat ze uit school kwam tot half tien ’s avonds.
Op de verdieping waar ook de personeelskleedkamer voor dames zich bevond, logeerden op dat moment een aantal Nederlandse scholieren, die vlak voor hun eindexamen zaten en met hun klas en enkele leraren een paar ontspannende dagen wilden beleven. Het was een bijzonder gezelschap, want het ging om een privé school die door de ouders zelf met forse bedragen bekostigd werd. Het waren dus allemaal rijkeluiskinderen.
Dat merkte Meisje helaas ook aan de denigrerende manier waarop ze soms behandeld werd als ze iets in een kamer moest afleveren en ook aan het gebrek aan fooien. De meesten groetten haar niet eens op de gang. Eén meisje, Kim zoals later bleek, deed dat wel. Die bleef gewoon doen ondanks het feit dat overduidelijk zichtbaar was dat ze goed geld uit kon geven en ook genoeg had om dat regelmatig te doen.
Op een avond, toen Meisje om tien over half tien op die verdieping over de gang liep om haar keurige hoteluniform (donkerblauw kokerrokje en colbertje, half doorzichtige witte blouse, pumps) te gaan verruilen voor haar eigen kleren, hoorde ze nogal veel geluid uit één van de kamers komen. En dat terwijl de klas met een bus was vertrokken voor een theaterbezoek, gevolgd door een nazit in een nachtclub.
Ze luisterde aan de deur en kreeg een onbehaaglijk gevoel, een rilling tussen haar schouderbladen. Ze kon niet echt horen wat er gebeurde, maar er waren verschillende jongensstemmen die behoorlijk dronken op haar overkwamen. Ook dacht ze een meisjesstem te horen, wat gesmoord, en zeker niet zo vrolijk als het gebral van de jongens. Ze kreeg het misselijkmakende gevoel dat er daar binnen iets gebeurde dat niet zou moeten gebeuren.
Aan de deur van de kamer hing het ‘niet storen’ bordje, dus volgens de hotelregels mocht Meisje, ook al had ze een loper voor alle kamerdeuren, absoluut niet naar binnen gaan. Ze kon ook niet doen van ‘o, sorry, ik had geklopt, maar dat hoorde u kennelijk niet’. Ze vertrouwde de zaak absoluut niet en wilde er zeker niet zomaar van weglopen. Ze moest in zo’n situatie eigenlijk de hotelbeveiliging bellen, maar voordat iemand van die club boven zou zijn op dit moment van de dag………...
Omdat alle andere kamers leeg moesten zijn, opende Meisje snel de deur van een aangrenzende kamer, ging daar het balkon op en stapte over de afscheidende bloembakken naar het balkon van de kamer waar de herrie vandaan kwam.
De gordijnen van de kamer waren dichtgeschoven, maar er was een kleine streep opengebleven. Wat Meisje daardoor zag benam haar de adem, maakte haar nog misselijker en deed haar benen verstijven. Ze kon gewoon niet meer bewegen.
In de kamer lagen verschillende lege en bijna lege drankflessen, die zeker niet uit de bar van het hotel afkomstig waren, en ook overal kleren. Op één van de twee kingsize bedden, het verst van het raam verwijderd, zag ze een tafereel, dat nog tot lang daarna regelmatig door haar hoofd zou spoken, vooral ’s avonds als ze net in bed lag.
Het meisje dat haar wel groette op de gang, ligt naakt voorover op bed, met onder haar onderbuik een stapel kussens. Haar handen gebonden op haar rug. Haar mond volgestopt, zo te zien met haar slipje. Geblinddoekt, waarschijnlijk met haar eigen sjaaltje. Ze probeert uit alle macht zich te bewegen, maar twee net zo naakte jongens bedwingen haar door elk met één hand een schouder in het bed te duwen en met de andere hand een knieholte naar zich toe te trekken. En achter haar zit een derde naakte knul die haar heftig neukt. Vlak nadat Meisje begint te kijken komt hij klaar.
Meisje is ruimdenkend, iedereen mag van haar doen wat hij of zij leuk vindt. Zolang alles maar uit vrije wil gebeurt. En daar twijfelt ze in dit geval ernstig aan. Als het meisje in de kamer dit uit vrije wil doet is het een heel goede toneelspeelster, want voor een toeschouwer als Meisje lijkt het er vooral op dat ze het slachtoffer is van groepsverkrachting.
Dit is volgens Meisje geen spel dat het meisje op het bed zelf wil spelen. Maar ze is te overdonderd en duizelig om meteen in actie te komen. Een groepsverkrachting, hier voor haar ogen, ze gooit bijna haar maag leeg op het balkon. Ze ziet dat de jongen die net in het meisje klaarkwam plaats maakt voor de jongen die ze op zijn rug kijkt. De derde jongen heeft, aan het hangen van zijn lul te zien, waarschijnlijk al als eerste in haar kutje gezeten en daar zijn zaadsporen achtergelaten. De jongen die nu achter het meisje zit is er zo te zien helemaal klaar voor, maar het meisje werkt hem tegen door heftig met haar kontje te bewegen. Volgens Meisje is het geen plagerij, maar wil het meisje echt niet dat hij in haar komt. Ze ziet dat de jongen iets schreeuwt, maar kan door de dubbele beglazing niet horen wat. De jongen begint met beide handen keihard op de billen van het meisje te slaan. Eén van de andere jongens tilt haar hoofd aan haar haren op en slaat haar in het gezicht. Dan geeft zij het op. Meisje ziet haar spieren verslappen en haar lichaam oogt nu als een ledenpop.
De jongen stoot met veel kracht in één keer bij het meisje naar binnen. Meisje voelt het bijna in haar eigen kutje. Het stoot haar ook meteen uit haar verstarde positie. Ze moet echt iets doen.
“Denk straks maar aan je misselijkheid, je duizeligheid en je slappe benen”, zegt ze hardop tegen zichzelf, “er moet er iets gebeuren. Nu!”
En dan stopt het denken en volgen er alleen nog acties, waarvan ze zich later vaak afvroeg waar ze het op dat moment allemaal vandaan haalde.
Ze opent met de loper de balkondeur van de kamer en stormt schreeuwend naar binnen. Ze heeft het voordeel van de verrassing en ook van de uitstraling van haar uniform. Die paar seconden gebruikt ze om achter de jongen te komen die met zijn pik in het meisje zit. Voor hij weet wat er gebeurt, heeft ze zijn ballen in haar hand, de hand waarmee ze ook gewend is haar badminton racket vast te houden. De jongen krijgt snel door dat die sport leidt tot een krachtige greep en soepele polsbewegingen. Ze trekt hem min of meer aan zijn verdraaide balzak naar achteren en zodra zijn pik uit het meisje schiet, pakt Meisje die natte staaf in haar andere hand en duwt hem met geweld naar beneden. Dat, gecombineerd met nog een kleine extra draai aan zijn ballen zorgt ervoor dat de jongen luid schreeuwend als een slappe dweil op de grond zakt.
“Wie volgt”, zegt Meisje, haar eigen angst overschreeuwend en met een uitdagende blik naar de twee andere jongens, die plotseling wat beteuterd met hun handen voor hun pik naar haar staan te kijken.
“Jij!, Maak haar armen los, haal haar slip uit haar mond en doe haar blinddoek af”, zegt ze tegen de linker. En tegen de rechter “jij, geef me jullie paspoorten of identiteitskaarten. NU!”
Ze weet dat de jongens dronken zijn, maar uiteindelijk toch sterker dan zij, zeker als ze kans zien hun acties te coördineren. Ze moet dus zo snel mogelijk weg uit de kamer, met het meisje dat met haar hoofd in het bed gedrukt ligt, haar onderlichaam inmiddels van de stapel kussens af. Haar lichaam schokt onophoudelijk en ze huilt met lange uithalen, hartverscheurend.
Voor de zekerheid pakt Meisje een sportschoen maatje 47, die ze op de grond ziet liggen en houdt die alvast als slagwapen gereed naast haar lichaam. De jongen die het meisje heeft losgemaakt staat nu wat sullig om zich heen te kijken met z’n handen weer voor zijn intussen geheel slappe mannelijkheid. Meisje draagt hem op bij het raam te gaan staan. Weg bij het meisje op het bed. De paspoortverzamelaar heeft inmiddels alle documenten compleet en overhandigt die aan Meisje, die net op tijd merkt dat hij haar probeert af te leiden met de hand waarin hij de identiteitspapieren houdt, om met zijn andere hand haar in een paardenstaart bijeengebrachte lange bruine haren te grijpen. Meisje’s hand met de sportschoen schiet uit in de richting van zijn kruis. Ze raakt hem daar vol op zijn geheel onbeschermde weke delen, waarna er twee dweilen op de vloer liggen.
Meisje gaat snel naar het meisje op het bed toe en zegt:
“Kom, ga gauw mee naar jouw kamer.”
Ze helpt haar overeind en leidt haar naar de deur van de kamer. Ze draait zich nog één keer om en roept:
“Jullie blijven hier in deze kamer, totdat ik terugkom. Ik weet nog niet hoe lang dat gaat duren en wat er daarna precies gaat gebeuren, maar neem van me aan dat als ik jullie hier dan niet alle drie aantref, alle paspoorten sowieso linea recta naar de politie gaan.”
In de andere kamer aangekomen hangt Meisje zelf ook het ‘Niet Storen’ kaartje aan de deurknop. Daarna legt ze het verkrachte meisje voorover op een bed en streelt zachtjes over haar hoofd, schouders en rug. Langzamerhand stopt het schokken van het lichaam. Ook het huilen wordt minder. Als het meisje uiteindelijk stilligt, gaat Meisje op zoek naar wat kleren. Ze vindt een T-shirt en een slipje, waarop nogal ongepast ‘be my guest’ staat, en op de achterkant ‘other side up’. Meisje doet het slipje snel binnenstebuiten, zodat de teksten van buitenaf niet meer leesbaar zijn en helpt het meisje de gevonden kledingsstukken aan te trekken.
Ze stuurt een sms-je naar huis: ‘Moet plotseling een dubbele dienst draaien’. Dat gebeurde wel een enkele keer vaker en omdat het nu toch schoolvakantie is, zal het geen problemen opleveren. Ze zet haar telefoon uit.
Dan praten ze lang over wat nu te doen. Voor Meisje is dat helder, via de hotelbeveiliging de politie inschakelen. Zij zal dan wel op haar kop krijgen, omdat ze niet gelijk de beveiligers heeft opgeroepen, maar dat is dan maar zo, dat legt ze wel uit.
Het meisje dat het vernederende misbruik heeft ondergaan wil echter niets van politie weten. Ze wil niet nog een keer haar benen moeten spreiden en in een kwetsbare houding gaan liggen, ook al is het voor een dokter die onderzoek verricht. En als de politie haar en de jongens gaat verhoren zal duidelijk worden dat zij ook niet de onschuld zelve is: ze is bijvoorbeeld niet met de klas meegegaan; ze is zelf met de drie jongens aan het drinken geslagen; ze heeft zelf haar kleren langzaam, onderdeel voor onderdeel, uitgetrokken; ze heeft zelf de jongens aan haar borsten laten voelen en heeft hen ook zelf toegestaan het gebied tussen haar benen met hun vingers te betasten. Zíj heeft hen uitgedaagd hun pikken tevoorschijn te halen en zij heeft die zelf stijf gemaakt, met mond en handen. Alle drie tegelijk. Vervolgens wilden de jongens haar volledig in bezit nemen. Haar ‘nee’ kon dat niet meer voorkomen.
Als dat allemaal openbaar wordt, doet ze haar ouders daarmee te veel pijn en ook zal haar vader haar zwaar straffen voor het sletterige gedrag dat aan de verkrachtingen vooraf ging.
Meisje gaat daar weer tegenin. Volgens haar is ‘nee’ gewoon ‘nee’ en zijn plaag- en ontdekspelletjes van pubers geen vrijbrief om te gaan verkrachten. En haar ouders zullen haar toch in eerste instantie willen ondersteunen en beschermen?
Het meisje geeft haar op zich wel gelijk, maar legt ook nog uit dat de jongens alle drie zonen zijn van zakelijke contacten van haar vader, een geslaagd en daardoor rijk zakenman. Eén van de vaders bekleedt een hoge positie binnen de bedrijven van haar vader, een ander is een heel goede klant en de derde is eigenaar van een adviesbureau dat veel opdrachten voor haar vader uitvoert.
Als dit uitkomt, zal haar vader ook zakelijk om zich heen slaan, wat tot nog veel meer ellende aanleiding zal geven. Nee, het meisje wil douchen, zich zo goed als ze kan ook vanbinnen schoonwassen en dan alles zo snel mogelijk vergeten en achter zich laten. En morgen met de hele klas de bus in en naar huis.
Meisje vindt nog steeds dat je verkrachting altijd moet aangeven, maar kan zich ook wel iets voorstellen bij het verhaal van het meisje. Als de politie erbij betrokken raakt krijgt ze bovenop een drievoudige verkrachting nog veel meer dingen te verduren waarop ze niet zit te wachten. En zíj was het slachtoffer, niet Meisje. Dan mag zij toch ook bepalen wat ze gaat doen. Of moet Meisje juist besluiten wat er gaat gebeuren, omdat een slachtoffer in een situatie als deze onvoldoende helder kan denken? Maar daar lijkt het in dit geval helemaal niet op.
Meisje weet het ook niet meer. Ze zoekt een tussenweg.
“Als je nou eerst eens gaat slapen. Dan houd ik hier de wacht, in een stoel. Als je dan morgen weer wat uitgerust bent, kijken we hoe je er dan tegenover staat. Ga dan nu nog niet douchen, maar laat het sperma van de jongens vannacht in je broekje lopen. Dat heb je dan altijd nog als bewijsmateriaal, zelfs nog maanden later, mocht je van gedachten veranderen.”
“Dat is misschien wel een goed idee”, zegt het meisje, maar ga niet in een stoel zitten, kom alsjeblieft bij me liggen, dan voel ik me veel rustiger en veiliger.”
Meisje trekt haar schoenen, rokje, jasje en blouse uit, terwijl het meisje naar haar kijkt. Als ze in haar nogal oubollige lichtblauwe onderbroek en beha staat zegt het meisje:
“Heeft het hotel zelfs ondergoed bij het uniform?”
“Ja, lelijk hè?”
“Eerlijk gezegd wel ja. In de la van het bureautje liggen nog wat slips van mij, pak er daar maar één van. En doe die beha maar uit. In de kast ligt nog wel een T-shirt, maar je mag ook zonder, hoor, dan trek ik mijn shirt ook uit, dat is eerlijk.”
“Normaal gesproken slaap ik inderdaad altijd alleen in een slip.”
“Dat doen we dan nu ook”, zei het meisje, “kom bij me liggen, onder het dekbed.”
Meisje doet het hotelondergoed snel uit en pakt de bovenste slip van een stapeltje uit de aangewezen la. ‘No Entry’ leest ze op de achterkant, en voorop ‘Cum Inside’ Nou ja, het moet maar. Ze kruipt bij het meisje in bed, nestelt zich tegen haar rug en neemt haar in haar armen.
“Hoe heet je eigenlijk?”, vraagt Meisje.
“Kim. En jij?”
“Iedereen noemt me Meisje.”
“Wat leuk! Wil je vanaf nu alsjeblieft mijn vriendin zijn, Meisje.”
“Lijkt me fijn, Kim, maar nu moet je proberen of je wat kunt slapen. Welterusten.”
Meisje geeft Kim een paar zachte kusjes in haar hals.
“Welterusten, Meisje.”
Die nacht waren ze regelmatig wakker geschrokken, omdat de heftige beelden van de gebeurtenissen in de andere kamer natuurlijk door hun hoofd bleven spoken. Om zes uur waren ze opnieuw gaan praten over wat hen nu te doen stond. Hun meningen waren nog niet veranderd en bleven dus verschillen. Maar Meisje had ook besloten dat zij niet over Kim mocht beslissen en beloofde haar dat ze haar zou steunen, welke keus ze ook maakte.
Kim koos ervoor te doen alsof er niets gebeurd was en die dag met haar klas, en dus ook met haar kwelgeesten, de bus in te gaan en terug te reizen naar Nederland. Meisje beloofde haar deze boodschap aan de jongens over te brengen. Daarna wisselden ze adressen en telefoonnummers uit, schreef Meisje alle gegevens van de jongens over van hun identiteitspapieren en verpakten ze Kim’s slipje goed in een plastic zak, zodat het bewijsmateriaal bruikbaar zou blijven.
Daarna gingen ze allebei uitgebreid douchen. Meisje trok haar uniformkleding weer aan, kuste Kim ten afscheid en vertrok naar de kamer aan de overkant. Ze opende de deur met haar loper en trof een heel ander tafereel dan de vorige avond. De kamer was opgeruimd, de balkondeur stond open om de alcohollucht zoveel mogelijk te laten verdwijnen en alle drie de jongens waren er nog en ze waren inmiddels fris gewassen, aangekleed en vooral ook nuchter. Meisje hoopte dat ze een stevige kater zouden hebben.
De jongen die door Meisje bij zijn ballen gepakt was, zei, terwijl hij langs haar heen keek, waarschijnlijk omdat hij zich nogal opgelaten voelde en haar niet durfde aan te kijken:
“Hoe is het met Kim? Het had nooit mogen gebeuren. We zijn veel te ver gegaan. Het spijt ons zo. We waren dronken. Wat gaat er nu gebeuren?”
“Hoe het met Kim gaat? Dat had je beter gisteravond kunnen vragen. En hoe zou het kunnen gaan met een meisje dat een paar uur geleden drie keer achter elkaar verkracht is? Heb je misschien zelf enig idee, stomme lul die je bent?”
De jongens bloosden en wisten zich met hun houding geen raad. Dus ging Meisje maar door:
“Kim heeft het natuurlijk verschrikkelijk moeilijk. Misschien maakt ze daardoor ook niet de juiste keuzes. Als het aan mij gelegen had, waren jullie gisteravond al gelijk door de politie opgepakt en afgevoerd, maar Kim wil geen aangifte doen. Ik heb haar beloofd dat te respecteren. Dat is een woord dat jullie niet begrijpen, maar het betekent dus dat ik ook niet naar de politie zal lopen. Jullie gaan dus helaas vrijuit.”
De opluchting schoot door de kamer en bleef zichtbaar op de gezichten van de jongens, en dat wilde Meisje graag een beetje temperen.
“Realiseer je bij dat ‘vrijuit’ wel dat ik jullie persoonsgegevens heb opgeschreven en dat Kim zich pas vanochtend is gaan wassen. Vannacht in bed droeg ze een slipje, dat jullie sperma, dat nog uit Kim liep, heeft geabsorbeerd. Dat slipje wordt zeker niet gewassen. Als jullie dus ooit nog één vinger naar Kim uitsteken, maar ook als Kim hoort dat jullie je misdragen tegenover een ander meisje, dan gaat dat slipje alsnog naar de politie en wees ervan overtuigd dat ik graag overal heen zal reizen om tegen jullie te getuigen. Kim zal jullie bij terugkeer in Nederland je identiteitspapieren teruggeven. Ik hoop van harte dat ik jullie nooit meer hoef te zien.”
Daarna had Meisje zich omgedraaid, was de kamer uitgelopen en naar de kleedkamer gegaan om haar uniform te verwisselen voor haar eigen kleren. Ze had nauwelijks geslapen en was dus doodmoe, en dat nog los van alle emoties die ze had doorgemaakt. Ze wilde nu graag snel naar huis en een paar uurtjes naar bed.
In de kleedkamer wachtte haar echter een onaangename verrassing. Daar waar ze gisteren haar kleren had opgehangen hing nu een briefje: ‘Beste Meisje, hier had jouw uniform moeten hangen, maar ik trof er je eigen kleding. En niemand weet waar je bent. Jouw kleren liggen bij mij op kantoor. Ik zie je snel, want ik denk niet dat je zo dom bent om in je hoteluniform naar huis te gaan nadat je dit gelezen hebt. Groet, Maria van Hoven.’
Shit, dacht Meisje, ze had zich gisteravond voordat ze gingen slapen nog snel moeten gaan verkleden, maar geen haar op haar hoofd had daaraan gedacht. En nu kon ze dus nog niet naar huis, eerst nog langs bij het hoofd Huishoudelijke Dienst, haar ‘geliefde’ cheffin.
“Zo, daar is Meisje”, zei Maria van Hoven, “vertel eens lieve kind, waar heb jij uitgehangen. Op je mobiel was je niet te bereiken. En toen we zojuist naar je huis belden, wisten ze daar niet beter dan dat je hier een extra dienst moest draaien.
Schrik maar niet, dat heb ik toen maar meegespeeld, zo van ‘o, ja, dat is ook zo, wat stom van me om dan te gaan bellen, excuses hoor’. Nee, bij jou thuis is niemand ongerust , maar hier wel. Waar was je vannacht Meisje.”
“Ik was, eh, ik, eh, was bij een gast, mevrouw.”
Meisje realiseerde zich dat ze met dit antwoord haar ontslag aan het voorbereiden was. Maar ze kon ook niet zeggen wat er werkelijk gebeurd was, dan zou ze haar belofte aan Kim breken en dat zou ze zeker weten nooit doen.
“Kijk, dat vermoedde ik al. Nou ja, je draait er in ieder geval niet om heen. Maar Meisje, als je aan ons salaris niet genoeg hebt en je wilt extra verdienen door je lichaam te verkopen, doe dat dan ergens anders en niet in ons hotel.”
Meisje werd kwaad om die insinuatie.
“Het ging niet om geld, mevrouw.”
“Nou, dat is dan nog stommer zeg. Waarom had je trouwens niet eerst je eigen kleren aangetrokken? Dan had misschien niemand iets gemerkt?”
“Dat kan ik niet zeggen, mevrouw.”
“Oh, kijk eens aan, ik begrijp het al. Iemand die kickt op uniformpjes? Moest je een beetje de meesteres uithangen of zo?”
Meisje begon te blozen en zweeg wijselijk. Ze hoopte dat mevrouw Van Hoven snel haar punt zou maken, zodat dat ze naar huis kon.
“Nou ja, het maakt niet uit. Je weet donders goed dat we overnachten bij gasten op de kamer onacceptabel vinden. Je bent ontslagen. Trek je uniform uit, dan zal ik inspecteren of alles nog in goede staat is. Daarna krijg je je kleren terug.”
Wat was dat nou weer. Uniform uittrekken, hier? En……..
“Nou, kom op, trek je uniform uit, als je dat bij een gast doet, en nog gratis ook, dan kan het hier toch ook wel. En vergeet niet dat de beha en het broekje ook bij het uniform horen.”
Meisje was overdonderd, maar begon toch maar met uitkleden. Toen ze ook haar beha en slip uitgedaan had bleef ze staan met een arm voor haar borsten en de hand van haar andere arm voor haar gleufje.
“Hè toe, kom nou Meisje, ga hier nou niet een beetje de preutsheid uithangen als je net een neukpartij met één van de gasten achter de rug hebt. Armen langs je lichaam. Je hebt geen figuur voor de catwalk, maar toch wel een lekker lijf, en tieten waar je je zeker niet voor hoeft te schamen.”
Mevrouw Van Hoven stond op en nam alle tijd om de uniform kledingstukken één voor één te inspecteren. Al die tijd stond Meisje daar naakt naast haar bureau.
Eindelijk was haar baas tevreden. Ze liep naar de andere kant van haar bureau, pakte een plastic tas met Meisje’s kleren erin.
“Bij welke klant was je op de kamer?”
“Dat kan ik u niet vertellen, mevrouw.”
“Dat kun je ongetwijfeld wel, maar je wilt het dus liever niet. Ik geef je nog één kans: Op welke kamer was je vannacht, Meisje?”
“Dat zal ik u nooit vertellen, want het gaat u geen donder aan, mevrouw.”
Maria van Hoven liep rood aan en kwam briesend op Meisje afgelopen. Die bereidde zich voor op een klap in haar gezicht. Die bleef echter uit, want plotseling draaide mevrouw Van Hoven zich om, liep naar de deur van haar kamer toe, opende die en riep:
“Jo en Geert! Vangen. Geven jullie Meisje haar kleren maar terug.”
En ze gooide de plastic tas met Meisje’s kleren met een grote zwaai in de richting van de twee jongste jongens van de administratieve club van ongeveer tien medewerkers, die voor haar deur achter hun bureaus zaten. Ze deed een stap opzij en hield de deur voor Meisje open.
“Dag Meisje, succes met het vinden van een nieuw baantje.”
Ze verwachtte dus van Meisje dat ze naakt over die afdeling ging paraderen en bij die twee jongens om haar kleren zou gaan bedelen. Nou, dat was Meisje anders helemaal niet van plan. Ze zou……. Ja, wat zou ze eigenlijk. Er zat waarschijnlijk niets anders op. Dan nu gelijk maar. Ze liep dus richting de deur en wilde net haar borsten en gleuf weer gaan verbergen toen ze bedacht dat het waarschijnlijk beter was om gewoon trots rechtop, zonder iets te willen verhullen, zo snel mogelijk door te lopen. Zonder te rennen natuurlijk. En zo deed ze het. Zo waardig mogelijk langs al die lachende gezichten.
Toen ze bij Geert aankwam, pakte hij haar slip en beha uit de plastic tas en reikte die aan. Althans, dat dacht ze. Net toen ze haar ondergoed wilde aanpakken, trok hij zijn arm terug en gooide haar eigendommen naar Jo. Meisje wilde in een reflex achter haar ondergoed aanrennen, maar bedacht zich net op tijd dat ze dan wel erg makkelijk meeging in het vernederende spelletje. Ze griste dus snel de tas met de rest van haar kleren van Geerts bureau, haalde haar broek en trui eruit en trok die aan. Daarna haar schoenen. En toen wandelde ze weg, de jongens wat verbouwereerd met haar beha en slipje als trofeeën in hun handen achterlatend.
Dat ze zich tijdens de behandeling door haar cheffin niet alleen opgelaten en geïrriteerd gevoeld had, maar ook behoorlijk geil, realiseerde ze zich pas toen ze thuis op haar kamer nog eens rustig over alle gebeurtenissen nadacht.
+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+=+
De stem van de conducteur door de intercom wekt haar uit haar gedachten. Volgens de stem rijden ze station Gent St. Pieters binnen en moet ze daar voor de richting Antwerpen overstappen. Dat wist ze al. Ze heeft 11 minuten.
© SubAdoration, 02-2011
Klik hier voor de flaptekst.
Lees verder in hoofdstuk 2: Onderhoud met Kasper - Meisje maakt kennis met Kim's vader
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
»
De reddende engel 
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?