De Veling - deel IV
deel IV (dit verhaal is opgeknipt in 4 delen)
Op het podium stond Quirina wat verloren naast haar kruis. Op iedere borst was een rijtje lichte witte streepjes achtergebleven, waar de naaldjes gezeten hadden. Ze was nerveus. In haar maag lag een zware steen, veroorzaakt door angst voor wat er komen ging. Ze had spijt als haren op haar hoofd van de keuze die ze gemaakt had.
"Quirina. Spijt?"
Ze keek de presentator een ogenblik aan, maar zei niets. Haar antwoord bestond slechts uit een ongelukkige zucht.
"Mag ik iets zeggen?"
De vraag kwam van iemand uit het zaaltje. De presentator draaide zich verrast om.
"Ja?"
Een grote blonde man was gaan staan.
"Die andere meiden zijn allemaal afgevallen en geen van de subs heeft dit laatste onderdeel afgemaakt. Ik vind het eigenlijk niet fair als dit meisje wel al die naalden moet compenseren. Ze heeft ook al behoorlijk geleden. Ik wilde eigenlijk voorstellen om de helft van de stokslagen of zo kwijt te schelden."
De presentator trok zijn wenkbrauwen op. In de zaal werd wat gemompeld.
Een kriebel van hoop ging door Quirina's buik en deed haar hart wat sneller slaan. Oh, dat zou wel geweldig zijn! Haar ogen schoten naar de presentator, die zich nu tot haar Meester richtte. Haar mondhoekjes trokken lichtjes omhoog. Hij zou haar vast en zeker helpen.
"Dave?"
Dave ging staan en draaide zich naar de blonde man.
"Nee, waarom? Ze heeft hier zelf voor gekozen. Het feit dat een ander afhaakt vind ik geen absoluut geen reden voor kwijtschelding. Quirina heeft nog niets gepresteerd wat gratie zou rechtvaardigen. En waarom zouden wij moeten afzien van ons plezier? Daar is al een aanslag op gedaan door de andere subs, door terugtrekking of stopwoorden. Nee hoor, ik ga hier niet mee accoord."
In het zaaltje klonken diverse geluiden van instemming. Quirina voelde de grond onder haar voeten wegzakken. Haar teleurstelling was enorm. Dit was wel het laatste wat ze verwacht had, dat haar Meester dit verzoek niet zou steunen! Ze kon nauwelijks geloven dat hij haar meer pijn liet lijden dan nodig was. Tot het besef tot haar doordrong dat ze er nooit bij stilgestaan had dat het hem ook om andere dingen ging, dan slechts de trots op of liefde voor haar. Hij genoot immers als ze het moeilijk had, genoot van haar pijn, van de blik die dan in haar ogen lag. Haar lijden wond hem altijd mateloos op. Dat liet hij zich niet ontnemen als er niet een heel goede reden voor was.
"Sterker nog," ging Dave verder, "ik wil dat de strafzweepslag voor haar wangedrag ook wordt toegediend met de cane. Zeker gezien het feit dat het bij maar één strafpunt is gebleven, wat gezien de aard van de misdraging maar een lichte staf is."
De presentator maakte een gebaar naar de blonde man achterin het zaaltje.
"Het verzoek is afgewezen, de compensatie blijft onveranderd. Negen caneslagen zullen het zijn, plus één voor de straf."
Dave ging met een tevreden blik weer zitten. De blonde man keek verontschuldigend naar Quirina, alsof hij wilde zeggen 'sorry, ik heb het geprobeerd'.
Er was een bankje op het podium gezet dat Quirina nog niet eerder had gezien. Dat bankje was daar voor haar neergezet. Voor haar compensatie voor de naalden en straf. Ze zuchtte. Ze verheugde zich er bepaald niet op... Eigenlijk was ze nog boos ook, omdat Dave haar de vermindering van de stokslagen niet had toegestaan. Echt gemeen vond ze het. Ze keek eens naar het roodleren bankje. Aan één kant zaten halfronde beugels. In de holte was de beugel opgevuld, met schuimrubber of iets dergelijks, overtrokken met leer in de kleur van de bekleding van het bankje zelf. Aan de achterkant hingen onderaan wat losse snoertjes en nog iets. Het leek wel een forse dildo. Quirina fronste. Wat een rare plaats, daar ondersteboven aan de onderkant.
"Dave, heb je een voorkeur, of maakt het je niet uit wie de cane hanteert? Chester is onze specialist. Je mag het ook zelf doen, als je wilt."
Dave schudde zijn hoofd.
"Chester is oke. Ik wil er wel graag dichtbij zijn, kan dat?"
"Natuurlijk. Bij straffen en compensaties waar geen stopwoord mogelijk is mag dat altijd."
Dave stond op en liep naar het podium. Hij verheugde zich op de afstraffing, maar wilde wel kunnen ingrijpen als het te gortig werd. Hij wilde zijn meisje in de ogen kunnen kijken, zodat hij het zou zien als ze het echt niet meer trok. Die eindcontrole zou hij niet afgeven, ze was nog altijd zíjn sub.
De presentator pakte Quirina bij haar bovenarm en leidde haar naar het bankje. Hij duidde haar op haar buik te gaan liggen en schoof vervolgens de beugel over een kleine rails iets naar beneden, zodat die tegen haar schouders en over haar rug kwam te liggen. Hij rommelde iets aan de onderkant, waarna een korte klik klonk.
"Zo, die mag naar boven."
Dave keek geïnteresseerd toe hoe de dildo, die onder het bankje had gezeten, vernuftig naar boven gescharnierd was en nu naar voren wees. Het ding was uitschuifbaar en net als de beugels aan de bovenzijde traploos verstelbaar. Quirina slaakte een zacht kreetje, toen het koude plastic onverwacht diep in haar lichaam geduwd werd. Ze voelde zich als een kip aan het spit. Met die dildo in haar vagina en de beugels over haar schouders, zat ze klemvast. De presentator glimlachte.
"Dat was een verrassing he? Maar het wordt nog leuker, want als ik dit knopje straks heb omgezet, wordt die dildo per halve minuut een halve centimeter langer en dikker. Maak je trouwens geen illusies, want doordat hij van onderen komt, zit hij Chester niet in de weg. Het zal de cane niet belemmeren."
Hij tapete haar handen onder het bankje aan elkaar en zette haar enkels vast aan de uiteinden van een spreidstang. Met een simpel riempje bevestigde hij die vervolgens aan het bankje.
"Zo, geen getrappel. Luister. Je zult Chester beleefd vragen om de compensatie en vervolgens om de toediening van de straf. Je stopwoord is zoals je weet niet geldig, je zult tien slagen in totaal moeten ondergaan. Na iedere klap bedank je, alvorens je om de volgende vraagt. Je mag zelf weten hoe lang je erover doet, maar die dildo in je wordt steeds groter en dikker, dus je hebt het zelf in de hand hoe moeilijk het je jezelf maakt. Je telt de klappen zelf. Begrepen?"
"Ja meneer," antwoordde ze kleintjes.
Chester was inmiddels het podium opgekomen. Naast Quirina bleef hij staan. Hij zei niets.
"Ik zou maar beginnen, Quirina," zei de presentator, "de knop is al omgezet."
Haar ogen schoten hulpeloos heen en weer. Ze wist dat ze moest gaan vragen om die compensatie, maar wat moest ze dan zeggen? In haar lijf voelde ze beweging. Dat ding deed het dus al...
"Eh... meneer, wilt u me mijn compensatie geven?"
Chester keek haar dommig aan, alsof hij geen idee had waar ze het over had.
"Wát moet ik doen?"
Quirina zuchtte. Die was niet van plan het haar gemakkelijk te maken.
"Me slaan, meneer."
"Jou slaan? Waarom? Waarmee? Hoe? Ik wil graag duidelijke vragen, meisje, probeer het nog maar eens."
Alsof het niet al vernederend genoeg was... Ze zuchtte nog eens, dacht even na en begon opnieuw.
"Meneer, wilt u me alstublieft met de cane slaan, voor de naalden die ik geweigerd heb?"
In haar lichaam voelde ze de dildo al weer groeien.
"Natuurlijk. Hard of zacht?"
'Zacht, zacht!!' schreeuwde het in haar hoofd.
"Hard alstublieft, meneer..."
Hij draaide zich om en pakte een cane uit het zwepenrek, dat nog aan de zijkant van het podium stond. Terwijl hij terugliep zwiepte hij hem een paar keer soepeltjes door de lucht. Alleen al van het geluid kreeg Quirina kippenvel. Ze sloot haar ogen. Een seconde later klonk het gefluit van de zwiepende cane, met meteen erop volgend een klinkende klets en een gil van Quirina. Ze voelde de striem op haar billen meteen opkomen en vurig branden. Dit was pijn. Dit was echt niet leuk. 'Bedanken, bedanken,' galmde het in haar hoofd.
"Dank u meneer."
"Dat was het?"
Even was ze in verwarring, tot ze zich herinnerde dat ze om iedere klap moest vragen.
"Nee meneer. Wilt u me alstublieft nog een keer slaan?"
De dilde in haar groeide voelbaar.
"Natuurlijk."
Hij had het nog niet gezegd, of de cane zwiepte voor de tweede keer door de lucht, om met kracht op haar billen neer te komen. Vlak onder de eerste paars wordende striem ontstond een tweede. Op de huid stonden twee nieuwe witte strepen, waar de stok mooi tussen leek te passen. De strepen zwollen in rap tempo op tot een dikke striem, kleurden rood, donkerrood en nog verder, tot de striem dezelfde kleur donkerpaars had als die erboven.
"Quirina, je telt niet. Zullen we maar overnieuw beginnen?"
De stem van de presentator.
Ze kon haast niet praten, was nog bezig de impact van de klap te verwerken en haar tranen te verbijten.
"Nee, nee. Twee. Wilt u me alstublieft nog eens slaan, meneer?" perste ze er met een snik uit.
"Met genoegen. Hard of zacht?"
Heel even schoot de overweging door haar hoofd te proberen wat hij zou doen als ze 'zacht' zou zeggen, maar ze realiseerde zich op tijd dat dat alles behalve slim en zeer zeker ongewenst zou zijn.
"Hard meneer..."
Het was nauwelijks hoorbaar, maar voldoende. De zwaai kwam van achter zijn rug, waarbij hij de cane met zijn pols nog een extra zwiep mee gaf. Het leek Quirina alsof haar huid gespleten werd. Haar lijf sidderde en schokte. Er waren momenten dat ze van pijn kon genieten, maar dat was hier allerminst het geval. Ze kon haar tranen niet meer tegenhouden. Ze werd van binnen hoe langer hoe meer gevuld, maar voelde het nauwelijks door de overheersende pijn aan haar billen.
"Tel je?"
"Ja! Ja meneer!"
Paniek schoot door haar heen. Waar was ze? Hoeveel? Drie? Vier? Hoe kon ze nu al de tel kwijt zijn? Drie moest het zijn! Ze moest anders tellen, om zichzelf te helpen.
"Dank u voor deze derde klap meneer. Drie. Wilt u me alstublieft voor de vierde keer slaan?"
Door haar tranen was ze nog maar moeilijk te verstaan, maar Chester nam er genoegen mee en hief wederom de cane hoog op.
Oh, wat vond hij haar mooi zo. Dave verdronk in haar ogen, waar het lijden zo duidelijk in te lezen stond. Het maakte dat zijn broek uitermate strak kwam te zitten. Heel even had hij gedacht dat ze een foutje zou maken, het zichzelf gemakkelijker zou proberen te maken, maar dat had ze niet gedaan. Gelukkig maar. Hij keek naar haar billen, nog altijd prachtig rood van de zwepensessie van eerder, nu ook gesierd met stevige paarsblauwe strepen, die netjes onder elkaar stonden. Hij sloeg goed, die Chester, flink hard. Hoewel ze pas bij de vijf waren en zij al in tranen was, was hij ervan overtuigd dat ze het zou volhouden. Veel keuze had ze ook niet, zo lang hij niet zou ingrijpen ging het gewoon door tot de tien. Een volgende kreet vervuld van pijn klonk door de zaal. Hij zuchtte. Zijn verlangen groeide.
Nog twee, dan had ze het gehad. Lianne zat in de zaal en had haar ogen gesloten. Ze balde haar vuisten en wenste Quirina in gedachten kracht toe om door te zetten. Ze kon het niet aanzien hoe de vrouw, met wie ze vandaag vriendschap had gesloten, daar leed. Bart had haar mee terug genomen de zaal in. Blijkbaar wilde hij dit niet missen. Soms begreep ze echt niets van die dominanten...
"Negen... dank u, meneer. Wilt u me voor de tiende keer slaan?"
Ze kreeg het bijna niet meer uit haar keel. De laatste klap, nog één...
"Hoezo? Ik had gehoord dat het bij negen afgelopen was. Meer dan zeven naalden waren er niet."
Verward schudde ze haar hoofd. Het waren tien slagen die ze zou krijgen, geen negen. Het klopte niet. Was het klaar dan nu?
Chester zag haar verwarring. Hij wist dat een sub in deze situatie niet meer helder kon denken en besloot haar een beetje te helpen.
"De compensatie voor de naalden heb je gehad. Was er soms nog iets anders waar ik je mee kan helpen?"
Eindelijk begon het Quirina te dagen. Natuurlijk. De pijn vlamde door haar lichaam en ze kneep haar ogen dicht. Hortend haalde ze haar neus op.
"Ik heb nog een caneslag als straf staan, meneer..."
Chester overwoog of hij zou doorvragen, haar de extra vernedering zou bezorgen om uit te laten spreken wat de reden daar dan van was, maar hij betwijfelde of er nog iets uit haar zou komen.
"Goed. Bereid je voor. De laatste. De hardste."
Slap als een vaatdoek liet ze zich hangen. Wat een pijn, wat een ellende. Tranen liepen nog steeds over haar gezicht, ze had een snotneus en haar haren plakten aan haar wangen. Haar billen stonden in brand, schrijnden en staken. Ze voelde de striemen kloppen. Ook van binnen voelde ze pijn, die dildo moest heel wat maten groter geworden zijn. Ze had geen idee hoe lang dit geduurd had en was al helemaal niet meer in staat om nog te kunnen rekenen. Niets interesseerde haar nog op dit moment, ze was zich alleen nog bewust van haar lijf en de verzengende pijn die erdoorheen trok.
De tape werd losgeknipt, haar lichaam verlost van de dildo en andere materialen die haar op haar plaats hadden gehouden.
"Quirina, sta op."
Verdwaasd tilde ze haar hoofd op. Dave stond voor haar in een wazige mist. Ze miste zijn goedkeurend knikje voor hij terugliep naar de zaal. De presentator had haar bij haar arm gepakt en trok haar omhoog. Een vlaag van schaamte ging door haar heen. God, wat moest ze eruit zien met dat behuilde gezicht. Ze veegde over haar wangen, al zou dat waarschijnlijk weinig helpen. De presentator duwde haar handen naar beneden.
"Terug naar je wachtplek op het podium. Neem de juiste houding weer aan."
Wankel schuifelde ze naar de plaats net buiten de lichtbundel. Ze hoopte vurig dat het nu echt afgelopen was. Zo was het echt genoeg.
"Het is tijd voor het tweede deel van vandaag. De veiling. Ik weet niet, Dave, wil je het laten doorgaan? Omdat jouw sub de enige is die overgebleven is, heb je nu zelf geen mogelijkheid te bieden op een ander sletje voor de huurperiode. Als je wilt kunnen we dit deel uitstellen en haar laten meedoen met de veiling van volgende keer."
Dave schudde zijn hoofd.
"Nee hoor, laat maar doorgaan. Ik denk dat Quirina baat heeft bij een strengere Meester voor een poosje, iemand die niet van haar houdt en haar daardoor beter kan aanpakken op bepaalde gebieden. Geeft mij mooi een maand de tijd om de speelkelder thuis te verbouwen."
"Prima. In dat geval gaan we over tot de beoordeling van de onderdelen. Quirina, kom naar voren."
Ze stapte naar voren, de lichtbundel in. Veiling? Beoordeling? Waar ging dit over? Ze was er niet gerust op.
De presentator had een bundeltje papieren in zijn hand. Hij las even, keek naar Quirina en richtte zijn aandacht daarna weer op zijn publiek in het zaaltje.
"De eerste keuring, de persoonlijke verzorging. Ze was goed geschoren, we hebben geen haartjes aangetroffen. Ze was fris en schoon. Make-up en kapsel waren verzorgd. Dit onderdeel is beoordeeld met een zeer goed.
Het tweede onderdeel, het betoog waarom haar Meester een goede Meester voor haar is, hebben we een goed gegeven. Het was goed onderbouwd en raakte wat essentiële punten, maar er ontbraken er voor ons ook nog wat, zoals de trots om tekenen van haar Meester te dragen.
De kus met Lianne stevende af op een goed, maar door verandering van Quirina's houding halverwege waarderen we die met een ruim voldoende.
Het volgende onderdeel, het ontvangen van haar Meesters lichaamsvocht, verliep goed, maar het enthousiasme was matig en we menen toch wat lichte tekenen van afkeer gezien te hebben."
Quirina vertrok haar gezicht. Dat was niet waar! Daar had ze zichzelf juist overtroffen, juist doordat ze haar emoties zo in de hand gehad had. Ze had niet gekokhalst, alles binnen gehouden, haar gezicht niet vertrokken en haar ogen niet dichtgeknepen. Of misschien toch wel een beetje...?
"... dus daarom niet meer dan een voldoende. Het volgende onderdeel, de elektrosessie, bezorgde ons een verrassing. Het was echter een bijzonder aangename verrassing, die een volledige overgave aangaf, waardoor we besloten hebben daar een zeer goed voor te geven. Het dansen was uitstekend, daar mankeerde weinig aan. Ook hier een zeer goed. Het volgende onderdeel, het pijpen, is door Quincy beoordeeld met een ruim voldoende. Hoewel hij er erg van genoten heeft en ze vaardig was, had hij de indruk dat ze meer in huis had dan ze hem gaf."
Quirina kreeg een kleur. Hij had het dus toch gemerkt.
"Het vervolg is door twee personen beoordeeld. Het was de bedoeling dat de sub hier toonde plezier en genot te ervaren, of dat anders te veinzen. Geilheid en bereidwilligheid te tonen. Op al deze punten hebben zij een onvoldoende gegeven. Dat was ons eigenlijk al duidelijk, want dit was het onderdeel waar haar Meester eerder inbrak en waar de straf van zo-even op gebaseerd was. Quirina weigerde mee te doen. Omdat haar tranen voor een mooi beeld zorgden, is de eindscore op dit onderdeel toch nog een matig geworden."
Quirina voelde stiekem aan haar billen. De striemen klopten behoorlijk. Compensatiestriemen en een strafstriem. Het deed pijn, maar liever deze pijn dan die van naalden. Ze had achteraf toch geen spijt van haar beslissing, want ze had haar stopwoord nu niet hoeven gebruiken. Zij stond hier toch nog maar mooi!
"De zwepensessie heeft een goed opgeleverd. Het laatste onderdeel, de naaldensessie, vonden wij moeilijk te beoordelen. Ze is er een stukje in meegegaan en koos daarna heel opmerkelijk voor een in onze ogen zwaarder alternatief. Dat heeft ze goed doorstaan. We geven om die reden een ruim voldoende. Het eindoordeel komt daarmee op een dikke ruim voldoende.
Ik hoop dat ik hiermee voldoende informatie heb gegeven en we verder kunnen gaan met de veiling. De sub is zoals u weet voor een volle maand beschikbaar. Er kan geboden worden door een bedrag op uw formulier te schrijven, waarna dat met een knijper aan de sub bevestigd mag worden. Het behoeft natuurlijk niet vermeld te worden dat slavinnen in feite niets waard zijn en dat het gaat om symbolische bedragen. Op het moment dat u uw bod vastknijpert, is het definitief. Als iedereen geboden heeft, wordt het hoogste bod genoemd. Eventueel kan iemand dan nog beslissen daar overheen te gaan. In dat geval wordt er een tweede ronde gehouden. En als nodig een derde, tot het hoogste bod blijft staan. De veiling is geopend."
Quirina had het met grote ogen aangehoord. Wát?? Briefjes met een bod, die aan haar lijf gingen worden vastgemaakt met knijpers?! Zou ze voor een maand verhuurd worden? Voor een schijntje nota bene ook nog? Ze wilde helemaal geen andere Meester! Iemand die haar niet kende, die zij niet kende, iemand voor wie ze totaal niets voelde. Ze hoorde bij Dave!
De eerste man kwam het trapje oplopen, waar hij van de presentator een knijper kreeg. Met een brede glimlach liep hij naar Quirina toe en bekeek haar aandachtig. Zijn hand bleef even aarzelend voor haar borst hangen, terwijl zijn blik naar beneden ging. Hij besloot toch voor de tepel te gaan en knijperde zijn briefje eraan. Quirina ademde even scherp in. Oeh, ze waren strak! De tweede man stond al klaar met zijn briefje en koos voor een schaamlip. De volgende tilde net onder haar borst de huid van haar ribben en zette daar zijn knijper op. Een poosje later zaten er overal verspreid over haar lichaam knijpers met briefjes.
"Ja? Iedereen geboden?"
De presentator keek de zaal in en liep naar Quirina toen niemand reageerde. "Eens zien."
Hij boog zich naar haar toe en las de briefjes. Quirina hoopte vurig dat hij ze er ook af zou halen, want een aantal knijpers deed gemeen zeer.
"Nou, niet gek. Afgaande op vorige veilingen lig je goed in de markt."
Hij draaide zich naar de zaal.
"Ik heb een hoogste bod van 25 euro. Is er iemand die meer wil bieden?"
Het bleef even stil.
"Ja, ik."
Bart stond op, pakte een nieuw briefje, krabbelde er iets op en liep naar voren.
"Er mag nogmaals geboden worden, er is een nieuwe ronde geopend."
"Mag ik ook lager bieden?" werd er vanuit de zaal gevraagd.
"Alle biedingen zijn welkom, dit is gewoon een nieuwe ronde, waarbij de hoogste prijs van de vorige bekend is."
Quirina kreunde zachtjes, want de presentator liet de knijpers van de eerste ronde gewoon zitten. Wederom kwamen er diverse mannen het podium op en zochten een stukje huid op haar lichaam om hun bod aan te bevestigen. De meest logische plaatsen waren al snel vol geweest, waarna de briefjes ook op andere plekken waren vastgemaakt. De knijpers aan haar bovenarmen waren echt gemeen en die aan haar hals zou zeker een blauwe plek achterlaten.
De presentator glimlachte naar haar. Quirina onderdrukte de neiging een venijnige grimas naar hem terug te maken. Dat zou niet verstandig zijn.
"Zoooo, er is iemand die jou wel heel graag wil hebben. Ik heb hier een bod gevonden van maar liefst 100 euro! Zo veel is er nog nooit geboden op een sub. Wil iemand daar nog overheen?"
Er kwam geen reactie.
"Van wie is dit bod?"
Bart stond op.
"Van mij. Ik ben er speciaal voor gebleven."
Quirina keek verrast op. Bart?? De Meester van Lianne? Hoezo wilde hij haar nou, hij had toch al een supergoede sub?
"Goed. Aan jou de eer Quirina te ontknijperen. Je mag Dave zo direct hier betalen en haar dan meenemen. Ze is de komende maand voor jou."
Quirina schrok. Dat kon toch niet! Ze moest vanavond wel naar huis, ze kon haar kinderen toch niet alleen laten! Bart leek haar gedachten te raden.
"Ik breng je wel terug hoor schatje, maar je moet wel weten waar je morgen naartoe moet en ik wil weten waar je woont, voor het geval je misschien niet komt opdagen en ik je halen moet."
Quirina's ogen speurden de zaal af, op zoek naar Dave. Ze kon niet geloven dat hij dit zo maar liet gebeuren, ermee instemde, haar weggaf.
"Aia! Ah!"
Bart was begonnen de knijpers er één voor één af te trekken. Quirina kronkelde en beet haar kiezen op elkaar. Vanuit haar ooghoek zag ze Dave ineens staan. In een hoek van het podium stond hij met zijn armen over elkaar naar haar te kijken, rustig kauwend op een stukje kauwgom. Zijn gezicht verried geen enkele emotie, hij stond daar gewoon en keek. Quirina voelde een onverklaarbare woede opkomen. Wat was Dave's bedoeling hiermee, waarom verhuurde hij haar voor een maand? Waarom moest ze met een vreemde mee? Een dag als deze zouden ze samen moeten afsluiten! Waarom deed hij dit? Waarom deed zíj dit? Het antwoord op haar laatste vraag wist ze wel. Meteen zakte ook haar boosheid weer af, net zo snel als die opgekomen was. Waarom ze dit deed? Voor hem. Simpel, omdat ze van hem hield. Omdat ze het zelf wilde.
"Zo, die zijn eraf. Ik ga je Meester betalen, jij gaat je aankleden en dan gaan we."
Quirina keek Bart voorzichtig aan. Zou ze geen afscheid mogen nemen? Kon ze dat vragen? Maar nog voor ze haar mond open had kunnen doen, draaide hij zich om, liep naar Dave en overhandigde hem twee briefjes van vijftig, die haar Meester nonchalant in zijn zak stak. Vervolgens werd het dilemma voor Quirina opgelost, want Dave kwam zelf naar haar toe. Met twee vingers duwde hij haar kin wat omhoog, zodat haar verdrietige ogen de zijne ontmoetten. Ze opende haar mond om iets te zeggen, maar hij legde een vinger op haar lippen.
"Sssh. Niet praten. Maak dit goed af. Laat Bart zien waarom ik trots op je kan zijn. Die paar weken zijn zo voorbij."
Hij kuste haar zachtjes op de lippen, draaide zich om en liep het podium af, zonder nog om te kijken. Quirina keek hem na met gemengde gevoelens, tot Lianne haar hand greep.
"Kom, je moet je aankleden."
Met een diepe zucht liep Quirina met haar mee naar de kleedkamer.
Half op haar zij hing ze achterin de auto. Bart reed, Lianne zat naast hem. Zitten was te pijnlijk, zo half gedraaid en steunend op een arm ging het nog het beste. Ze voelde zich in de steek gelaten en eigenlijk heel zielig. Lianne had onophoudelijk tegen haar aan gekletst terwijl ze zich aankleedde. Zij zag het wel zitten, zo'n subzusje voor een tijdje. Quirina had niet veel gezegd. Ze begreep het gewoon niet dat Dave haar voor een maand naar een ander stuurde. Hoezo baat bij een strengere Meester? Hij kon zelf streng genoeg zijn, daar wist ze alles van. Om grenzen te verleggen had ze ook geen ander nodig. Er was niemand die haar verder kon krijgen dan hij, hooguit gedwongen met grof geweld, maar dat kon niet de bedoeling zijn. Ze schudde vol onbegrip haar hoofd.
De auto maakte een scherpe bocht en stond zo plotseling stil, dat Quirina naar voren viel. Ze duwde zich weer overeind en zag dat ze bij een restaurant waren gestopt.
"Uitstappen."
Het was inderdaad wel tijd om iets te gaan eten, bedacht ze, ze hadden de hele dag nauwelijks iets gekregen. Maar eigenlijk had ze helemaal geen trek. Moeizaam klom ze de auto uit, voorkomend dat haar billen iets zouden raken.
"Kom op, loop eens door," spoorde Bart haar aan.
Weinig enthousiast sjokte ze achter hen aan, haar blik op de grond gericht. Moest ze zo direct zeker nog zitten ook, fijn.
"Zo, daar zijn jullie!"
Een wel heel bekende stem. Met een ruk keek ze op, recht in het lachende gezicht van Dave. Haar mond viel open. Hè?? Dave?? Wat deed hij nou hier?
Stomverbaasd en volkomen in verwarring keek ze toe hoe hij Bart twee briefjes van vijftig uit zijn zak overhandigde, waarna de mannen elkaar een hand gaven.
"Ik bel je over een paar weken, als zij hier weer helemaal heel is. Ga je mee, schat?"
Dave legde zijn arm om haar schouders en trok haar dicht tegen zich aan.
"Zeg Lianne maar even gedag. Je ziet haar over een poosje weer, als we met ze afspreken."
Quirina stond hem nog steeds met grote ogen verbaasd aan te kijken. Het drong niet goed tot haar door wat hier aan de hand was. Ging ze nu toch met Dave mee? Was het allemaal een grap geweest, nep?
"Toe dan," moedigde hij haar aan, "dan kunnen we gaan."
Een voorzichtig zonnetje brak door op haar gezicht. Ze omhelsde Lianne, die haar een extra kneepje gaf.
"Tot gauw."
Ze had nog steeds niets gezegd toen ze bij de auto aankwamen. Gedachten tolden door haar hoofd en filmpjes werden razendsnel teruggespoeld en opnieuw afgespeeld. De veiling, Bart die een tweede ronde had gewild. Was het allemaal doorgestoken kaart geweest?
"Lieverd, achterin ligt een zwemband. Als je die zacht opblaast, kun je tenminste een klein beetje zitten. We gaan lekker naar huis en dan ga ik eerst die striemen op je billen verzorgen."
Quirina keek hem aan en zag de warme blik in zijn liefdevolle ogen.
"Kom hier."
Hij trok haar in zijn armen en kuste haar teder.
"Ik ben trots op je, subje van me. Ik heb van je genoten. Jij was de allerbeste."
Ze legde haar hoofd tegen zijn borst, genoot van zijn koesterende warmte en voelde zijn handen over haar haren aaien. Het was goed. Ze was volmaakt gelukkig.
dit account wordt alleen gebruikt om te lange oude verhalen in meerdere delen op te splitsen
reacties vind je in deel I
gebruik onderstaande links voor het volgend/vorige deel
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
