Een gedenkwaardige maaltijd - deel ll
deel II (dit verhaal is opgeknipt in 2 delen)
Na weer een lange tijd alleen zijn, komt hij het kamertje binnen, trekt de dekens van haar af en beveelt haar op haar knieën voor hem te komen zitten. Op haar neerkijkend begint hij een monoloog.
“Ik heb de hele tijd dat jij hier zit nagedacht over onze relatie. Jij wilt graag gedisciplineerder worden in het uitvoeren van je dagelijkse verplichtingen en ik voel dat onze relatie zonder die verandering geen stand zal houden. Want jouw gedrag op dat gebied irriteert me gewoon veel te veel.
Maar zoals ik je nu train werkt het niet. Wij willen allebei dat onze D/s-relatie een spel is, gebaseerd op respect voor elkaars wensen. Wat we elkaar geven moet samenvallen met wat we van de ander willen ontvangen. Natuurlijk voelt een afstraffing voor jou echt wel als straf op het moment dat ik met je bezig ben, maar diep vanbinnen verlang je ernaar. Dus ga je ervoor zorgen dat je straf zult krijgen. Je gaat expres fouten maken en mijn regels overtreden. Natuurlijk wil ik dat in feite ook, want ik vind het heerlijk om je te straffen. Maar je blijft zo wel vastzitten in je oude gedrag.
Dus door het spel van uitdagen en straffen, waar we allebei zo van genieten, houden we samen gedrag in stand dat ongewenst is en dat we allebei graag willen veranderen.
Ik denk dus dat we ons D/s-spel moeten koppelen aan zaken die we van minder wezenlijk belang vinden, die ons minder echt irriteren. Ik weet ook nog niet precies wat en hoe, maar daar kunnen we samen vast een oplossing voor vinden.
Om je ongewenste gedrag daadwerkelijk te veranderen denk ik dat ik je een keer moet straffen op een manier die je zou weigeren als ik vooraf vertelde wat ik met je ging doen. Die je echt vreselijk vindt, waar je niet opnieuw naar zult verlangen. Het stuit me tegen de borst om dat te doen, want het is in strijd met onze afspraken en het gaat veel verder dan wat ik fijn vind. Maar als jij er mee instemt ben ik bereid het te proberen.
Als je dat niet ziet zitten, weet ik het ook niet meer. Misschien moeten we er dan toch maar een punt achter zetten.
Denk erover na, trut.”
Zonder haar reactie af te wachten, laat hij haar weer alleen met haar gedachten.
Hij heeft zijn hele verhaal weer rustig, vriendelijk fluisterend afgestoken. Enerzijds begint dat haar wat te irriteren. Waarom praat hij niet op een toon die beter bij de gemoedstoestand past die hij in zijn woorden duidelijk maakt? Aan de andere kant hebben zijn woorden op deze manier bij haar meer impact, dan als hij was gaan schreeuwen of zo. Door fluisterend te praten laat hij blijken dat hij er niet zo maar wat uitgooit, maar dat hij eerlijk meent wat hij zegt. Bovendien moet zij zich concentreren om hem goed te verstaan, waardoor zijn woorden ook beter blijven hangen.
Als hij weer terugkomt heeft hij zijn slobbertrui en spijkerbroek verruild voor een modern gesneden grijs kostuum, met wit overhemd en rode das. Haar gedachten houden haar nog zo bezig dat ze er geen aandacht aan schenkt.
“En?”, fluistert hij.
Ondanks al haar denkwerk is ze er nog niet uit.
“Ik heb echt de hele tijd heel serieus nagedacht, Meester, maar ik kom er niet uit. Echt niet. Ik weet alleen heel erg zeker dat ik u niet kwijt wil. Daar heb ik weliswaar niet echt alles, maar wel heel erg veel voor over. Ik ben dus ook bereid heel ver te gaan om onze relatie voort te kunnen zetten en sterker te maken.”
“Dan weet ik wat me te doen staat, sletje. Kom maar mee, dan gaan we eerst eten. Ik heb pizza’s besteld. Die zullen zo wel komen.”
Hij loopt weg en laat de deur achter zich open. Zij staat op en volgt hem, enigszins verbaasd.
De eettafel is al gedekt met een spierwit tafellaken. Er zijn kaarsen en bloemen, zijn bijzondere bestek, prachtige wijnglazen, servetten in servetringen en twee grote stenen pizzaborden. Het pizzames ligt klaar voor de aanval.
Maar wat haar het meest opvalt zijn de zwartleren attributen die op haar pizzabord liggen.
“Kleed je daarmee”, zegt hij wijzend op haar bord, “en ga daarna aan tafel zitten, met je handen onder je billen.”
Ze pakt de spullen van haar bord en ziet dat hij voor haar een andere dresscode hanteert dan voor zichzelf. Er zijn twee polsboeien, twee boeien voor net boven de knie en een brede halsband met daaraan een hondenriem.
Als ze alles naar haar idee op de juiste manier bevestigd heeft, gaat ze volgens zijn instructie aan tafel zitten. Hij blijkt niet helemaal tevreden. De lange hondenriem moet niet langs haar zij naar beneden hangen, maar tussen haar borsten door naar haar gleuf, en dan weer naar boven, over de tafel, met het handvat naast zijn bord. Na het aanbrengen van deze correctie gaat hij ook aan tafel zitten.
Hoewel ze het op zich helemaal niet vervelend vindt om naakt bij hem te zijn terwijl hij nog aangekleed is, voelt het wel vreemd om zonder kleren plaats te nemen aan zo’n keurig gedekte tafel, met een man die strak in het pak zit. De halsband en de riem tussen haar borsten versterken dat gevoel nog een beetje.
De bel gaat. Hij neemt de twee borden vast mee naar de keuken en verdwijnt dan naar de voordeur. Even later is hij terug met de pizza’s op de borden. Er is voor bij de koffie ook een schaaltje cinnastix, stukjes kaneelbrood met een dipsaus die erg lijkt op het glazuurlaagje op een tompouce. Waanzinnig lekker, maar zo zoet dat de vullingen bijna uit je kiezen springen.
Hij schenkt de wijnglazen vol, pakt zijn bestek en valt aan. Als zij haar handen onder haar billen vandaan trekt om zijn voorbeeld te volgen, reageert hij direct.
“Jij gaat nog niet eten, trut. Handen weer onder je billen. Laat mij in stilte genieten van mijn pizza.”
Dit had ze niet verwacht, maar ze voert gedwee zijn opdracht uit. Ze heeft net gezegd dat ze hem niet kwijt wil. Dan moet ze hem nu ook gehoorzamen.
Zo zit ze een hele tijd met haar neus boven een heerlijk ruikende pizza te kijken hoe hij de zijne heel rustig, maar met smaak opeet. Als hij klaar is, haalt hij twee koppen sterke zwarte koffie. Ze begrijpt dat ze niet geacht wordt de hare op te drinken.
Bij de koffie eet hij precies de helft van de cinnastix. Ook nu neemt hij weer rustig de tijd om ervan te genieten.
Na de laatste slok koffie pakt hij haar bord en begint de pizza met het pizzames in stroken van ongeveer een centimeter breed te snijden. Dan draait hij het bord een kwartslag en herhaalt zijn actie. Als hij het pizzames weer neerlegt, ligt de pizza in stukjes van een vierkante centimeter op haar bord. Van onder de tafel pakt hij een metalen voerbak voor een flinke hond. Die stond daar kennelijk al de hele tijd klaar. Hij houdt het bord schuin boven de bak en laat de stukjes erin glijden. De overgebleven cinnnastix worden ook klein gesneden en erbij gegooid. De dipsaus gaat erover heen, evenals het glas wijn en de koffie.
Hij staat op en loopt richting keuken met in zijn ene hand de etensbak en in zijn andere het handvat van de hondenriem.
“Teefjes eten in de keuken”, is het enige dat hij daarbij te melden heeft.
Ze komt snel van haar stoel af, voordat hij haar er vanaf zal trekken, en volgt hem op handen en knieën. Daar heeft ze geen verdere instructie voor nodig.
In de keuken gekomen zet hij de voerbak op de bijbehorende standaard, op kophoogte van een middelgrote hond. Hij maakt haar polsen achter haar rug aan elkaar vast en bevestigt een voor haar gevoel iets te lange spreidstang tussen haar knieën.
“Zo, nu mag mijn teefje lekker eten.”
Ze buigt zich voorover en neemt een hap. Het is niet echt smakelijk, koude pizza met koude koffie, wijn, cinnastix en zoete dip, maar ook zeker niet onoverkomelijk. Het verbaast haar een beetje. Is dit al de straf die hij voor haar bedacht heeft? Moet ze dit zo erg vinden dat ze voortaan altijd gedisciplineerd en op tijd haar dagelijkse taken zal volbrengen?
Ze slikt de eerste hap door en net als ze een tweede wil nemen, voelt ze hoe hij haar bij haar halsband vastpakt, zijn vingers tussen haar nek en het stugge leer. Hij duwt haar gezicht in het koude eten en begint lauwwarm water over haar hoofd te gieten, dat van haar hoofd af in de bak loopt.
Ze neemt de geplande tweede hap, maar spuugt die als door een wesp gestoken weer uit.
‘Hij staat over mijn hoofd te pissen, de klootzak’, schiet het door haar hoofd. Ze rukt haar hoofd uit de etensbak. Hij heeft haar echter stevig vast, haar armen zitten doelloos op haar rug en haar benen kunnen haar in hun verplichte spreidstand ook niet helpen. Ze kronkelt en komt languit op de kille tegelvloer te liggen, maar met zijn hand nog steeds krachtig om haar halsband.
“Dit wil ik niet! Dit kan ik niet!”, schreeuwt ze.
Hij trekt haar wat overeind, tot haar gezicht vlakbij het zijne is.
“Je kunt nooit zeggen dat je iets niet kunt als je het niet geprobeerd hebt, vieze trut. En dat je het niet wilt, daar ben ik blij om. Stel dat je dit leuk zou vinden, dan zou het toch niet helpen om je te trainen? Het is de bedoeling dat je het niet wilt. Ik begrijp best dat het even zwaar is voor je, maar je hebt gezegd dat je heel ver wilt gaan om onze relatie in stand te houden. Was dat dan een ondoordachte loze belofte? Ik denk dat je gewoon moet doorzetten.”
“En als ik mijn safe-word gebruik?”
“Dan stop ik natuurlijk. Daarna bel ik een taxi voor je en ga ik vanavond nog op zoek naar een andere sub.”
Zonder op een reactie te wachten helpt hij haar weer terug op haar knieën, houdt haar hoofd boven de voerbak en begint nu in haar gezicht te plassen. Ze weet niet wat ze moet doen en ze krijgt haar gedachten ook niet meer op orde. De gekste en meest nutteloze dingen schieten door haar hoofd. Dat ze dinsdag als ze weer thuis is de zakken met plastic afval moet buitenzetten. Maar misschien gaat ze straks al naar huis. Dat ze donderdag niet moet vergeten een verlengsnoer mee te nemen naar de school van haar zoon, want dat heeft ze beloofd. Dat het eigenlijk wel knap van haar Meester is dat hij kon stoppen met plassen toen ze haar hoofd wegtrok. En dat hij nu weer gewoon kan doorgaan.
De urine stroomt over haar gezicht naar beneden, de voerbak in. Niet eventjes, een klein beetje. Het is alsof hij het de hele middag met dit doel voor ogen heeft opgehouden. Ze blijft het verschrikkelijk vinden, maar wat ze als onvermijdelijk vervolg voelt aankomen staat haar pas echt heel erg tegen.
Als hij is uitgeplast, bergt hij zijn lid weer op, pakt een vork van het aanrecht en roert en prakt daarmee alles nog eens goed door elkaar.
“Nu verder eten, stout teefje. Alles moet op. De schaal moet glanzend schoon leeg.”
Zij buigt zich langzaam voorover, maar moet al kokhalzen voordat haar mond ook maar in de buurt van de smerige substantie komt. De combinatie van luchtjes die uit de bak opstijgt maakt haar misselijk.
Dan landt een strokenzweep met grote kracht op haar rug.
“Het moet wel gebeuren, trut. Nu! Ik heb niet de hele avond de tijd.”
Ze brengt haar gezicht weer iets dichter bij de smurrie, maar een hap nemen lukt nog niet. Met als gevolg dat de stroken nu met dezelfde kracht op haar schaamlippen en daartussen landen.
“Ik kan nog veel harder, hoor. Dus nu eten.”
Ze buigt nog iets dieper, haar neus raakt nu bijna de stinkende substantie, maar haar mond openen voor de eerste hap is nog steeds een brug te ver.
Zijn geduld is op. Hij grijpt in haar haren, trekt haar hoofd omhoog en slaat haar een aantal keren gemeen hard op haar beide wangen. Daarna duwt hij haar hoofd met kracht naar beneden, de voerbak in. Ze neemt verplicht haar eerste hap.
Hij trekt haar overeind en kijkt in het met smurrie bedekte gezicht, dat voorzichtig is begonnen met kauwen van het eerste kleine beetje dat haar mond bereikt heeft. Als ze het probeert door te slikken maakt haar slokdarm een paar keer een sterk tegengestelde beweging, maar uiteindelijk heeft ze het binnen. Gelijk duwt hij haar gezicht weer in de bak voor een tweede proefje.
Het kauwen gaat nu iets makkelijker, maar het slikken nog niet. Zo volgen nog een derde, vierde en vijfde hap. Slikken blijft een probleem, het wil maar niet lukken zonder tenminste één keer kokhalzen.
Vlak voordat hij haar de zesde keer de bak in zal duwen voelt ze dat haar maaginhoud terug naar buiten wil en dat ze dat niet zal kunnen tegenhouden.
“Ik moet spugen”, roept ze.
Hij duwt haar gezicht snel naar beneden, net op tijd om de bijzondere pizzamix in een paar golven weer terug in de voerbak te laten lopen. Ze doet nog een paar pogingen de bak verder te vullen, maar haar maag blijkt niets meer te kunnen leveren.
“Ja, zeg, zo komt die bak nooit leeg. Nou kun je weer helemaal opnieuw beginnen.”
Die opmerking komt harder bij haar binnen dan een zweepslag op het zachte roze vlees rond haar kutopening. Hij kan toch niet van haar eisen dat ze haar eigen kots gaat zitten opeten? Maar dat doet hij dus wel. Hij duwt haar hoofd weer in de bak en gebruikt zijn vrije hand om haar met de zweep, tussen haar benen, een stimulans tot eten te geven. Zij huilt, bijna in stilte, maar zo vol overgave dat de mix in de hondenbak nog verder op smaak gebracht wordt met zoute tranen.
Hij dwingt en geselt haar, zij kauwt, slikt, huilt, kokhalst en kotst. Door dat laatste wordt de substantie in de bak steeds iets zuurder van smaak en wordt haar maag steeds minder bereid ook maar iets van wat ze doorslikt in ontvangst te nemen.
Ze voelt zich volkomen lamlendig, diep vernederd en minuscuul klein. Moet ze haar stopwoord toch maar gebruiken, al is de ellende tot nu toe dan voor niets geweest? Ze weet het niet meer. Eigenlijk weet ze helemaal niets meer. Ze beweegt niet eens meer zelf. Hij beweegt haar hoofd, en haar mond en keel kauwen en slikken als een machine die ze zelf niet meer in de hand heeft, net als haar maag en slokdarm, die daarna alles weer retour sturen. Ze voelt zich ziek. Heel erg ziek. Doodziek.
Nadat ze haar maag voor de vijfde keer in de bak geleegd heeft, ziet hij dat ze heel dicht tegen haar uiterste grenzen aanzit en dat ze die grenzen niet meer zelf kan bewaken. Hij verwijdert de spreidstang, maakt haar polsboeien los van elkaar en trekt haar op handen en knieën achter zich aan naar het strafkamertje. Maar hij neemt wel de voerbak mee.
Ze moet op haar rug op een uitgespreide deken gaan liggen. Hij schept de substantie met een lepel uit de bak en verdeelt die over haar lijf. Vooral op haar borsten en haar spleet komt een ruime hoeveelheid. De laatste schep komt met kracht op haar gezicht terecht.
“Blijf stil liggen en waag het niet ook maar iets van dit kostelijke eten te verplaatsen.”
Hij verdwijnt en doet de deur op slot.
Ze huilt zoals ze heel lang niet gehuild heeft. Haar lichaam schokt er heftig bij, van top tot teen. Er is geen sprake van dat ze zelf kan bepalen wanneer het genoeg is. Voor haar gevoel stopt het huilen pas als er in haar hele lichaam onvoldoende grondstoffen te vinden zijn voor het aanmaken van tranen. Het schokken van haar besmeurde lijf gaat nog een tijd door, maar wordt dan allengs minder.
Uiteindelijk ligt ze weer stil op de deken. Ze voelt zich wonderlijk rustig en bevrijd, maar nog steeds heel erg vies.
Haar besef van tijd begint te verdwijnen. Ze slaapt niet echt, maar bevindt zich in een soort trance tussen waken en slapen. Ze heeft geen idee hoe lang ze daar in die toestand gelegen heeft als hij weer binnenkomt.
“Het was zó afschuwelijk om dit met je te doen”, fluistert hij, “maar ik wist geen andere uitweg meer, eigenwijze, stinkende trut. Voor mijn gevoel dwong je me ertoe en dat maakt me opnieuw boos op je. Maar vergis je niet, als je weer bewust tegen me liegt, of als je je weer zo ongedisciplineerd gedraagt als de afgelopen twee weken, herhaal ik deze actie. Maar dan in volle heftigheid. Ik stop dan echt pas als je de hele bak leeg hebt en binnenhoudt. Besef dat heel goed als je weer eens iets wilt uitstellen of me weer eens een verhaaltje op de mouw wilt spelden.
En er is nog iets dat je heel goed in je stomme trut-oren moet knopen. Ik herhaal deze walgelijke straf hooguit één keer. Vaker kan ik dit niet, een prachtige en verder fantastische vrouw zo diep vernederen. Bovendien, als twee keer niet helpt, heeft een derde keer toch ook geen zin. Dus als je me daarna nog een keer tot een dergelijke maatregel probeert te dwingen, betekent dat voor mij dat ik gefaald heb, dat ook deze trainingsmethode tekortschiet, dat ik je niet kan leren waarnaar je verlangt. Dan is onze relatie geschiedenis.”
Ze kijkt naar hem op, voor zover de etensresten op haar gezicht dat niet verhinderen. Ze ziet een duo tranen uit roodomrande ogen over zijn wangen lopen.
Hij trekt haar aan haar halsband mee naar de badkamer. Daar mag ze haar boeien en halsband afdoen en zich, terwijl hij toekijkt, schoonwassen, maar wel onder de felle stralen van een koude douche. Ook mag ze, terwijl het koude water over haar lijf stroomt, haar tanden poetsen om de nare smaak uit haar mond en keel te verwijderen. Pas als ze van top tot teen duidelijk zichtbaar staat te rillen van de kou mag ze de kraan dichtdraaien.
Hij droogt haar trillende lijf af met dezelfde rust waarmee hij sprak, auto reed en at. Hij slaat daarbij geen vierkante millimeter over. Het is een heerlijk intiem moment na alle eerdere kwellingen.
Hij neemt haar nog steeds rillende lichaam in zijn armen en draagt haar naar zijn slaapkamer. Daar brengt hij haar temperatuur weer snel op het juiste niveau, en zelfs iets daarboven, door haar op de schapenvacht ruw in al haar openingen te neuken. Nadat hij uiteindelijk zijn zaad diep in haar keel heeft laten stromen, laat hij haar staand plassen in het urinoir in zijn badkamer. Dan legt hij haar voor zijn bed op de schapenvacht, boeit en blinddoekt haar, en dekt haar toe met een dekbed.
Zelf gaat hij op zijn bed liggen, streelt nog even door haar haren en zegt:
“Ga nu maar lekker slapen, mijn Engeltje, het gaat helemaal goed komen met ons.”
++++++++
Ze wordt wakker. Ze is dus toch in slaap gevallen. Hij morrelt aan haar boeien, maakt haar los, maar laat haar blinddoek zitten.
“Kom bij me”, fluistert hij.
Ze kruipt op de tast bij hem, maakt zich klein in zijn armen, met haar rug tegen zijn borst. Hij streelt haar borsten, haar tepels, haar buik, haar lippen en haar klit. Hij voelt hoe haar warme kutje snel vochtig wordt ter voorbereiding op en in verlangen naar het tweede bezoek van zijn inmiddels stijve mannelijkheid.
“Engeltje, zorg er alsjeblieft voor dat ik je dit niet nog een keer hoef aan te doen”, zegt hij, terwijl hij haar strak tegen zich aan trekt.
Voor het eerst die dag fluistert hij niet. Hij schreeuwt het bijna uit, al lijkt het in de stilte van de nacht waarschijnlijk harder dan het in werkelijkheid is.
“Beloof me in ieder geval dat ik nooit mijn dreigement je te verlaten hoef uit te voeren. Want ik wil dat je altijd bij me blijft. Ik hou van je.”
Daarmee is het haar volkomen duidelijk. Ze laat zich door zijn vingers in de richting van een orgasme voeren, maar door haar slaperigheid is het lastig om daar helemaal aan te komen.
Ze voelt hoe hij zijn eikel tegen haar kutje zet.
“Vertrouw je me genoeg om het vanaf nu zo te doen?”, vraagt hij zachtjes.
“Alsjeblieft, duw door, daar verlang ik naar. Ik hou zo veel van je”, reageert ze met slaperige stem.
Dan schuift hij zijn onbeschermde lid voorzichtig maar dwingend in zijn volle lengte bij haar naar binnen. En met deze bijzondere liefdesverklaring verwijdert hij gelijk haar laatste barrière voor een orgasme. Hij houdt zijn pik stil in haar tot haar lichaam weer tot rust gekomen is. Het dubbele dozijn harde diepe stoten dat hij daarna nog nodig heeft om zijn zaad voor het eerst diep in haar buik achter te laten, maakt ze niet bewust meer mee.
reacties vind je in deel I
gebruik onderstaande links voor het volgend/vorige deel
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
