| Gepost op woensdag 18 mei 2011 - 05:57 pm: | 
|
|
Men neme; een iets té eigenwijs subje en een laatste kans. Dit verhaal is opgedragen aan een zeer bijzondere muze.
Haar Meester…. Met betraande ogen keek ze naar het scherm waar het groene randje om zijn gezicht veranderde in grijs.
“Mr R is offline, alle berichten…”
Haar hart bonsde in haar keel en heel lelijke en onfatsoenlijke woorden ontsnapten aan haar lippen. Het was niet uit boosheid of omdat ze beledigd was, dat ze grof in de mond werd. Het was uit frustratie, uit verdriet, uit onvermogen. Het was weer “zo’n dag” en ze had weer “zo’n bui” waarin haar duistere kant sterker was dan zijzelf. Waarom moest dat altijd zo gaan? Lag het aan haar of aan Haar Meester? Kwam het door zijn invloed of was het iets uit haarzelf waardoor ze altijd haar plaats leek te vergeten?
Ze was een gevat en vrolijk subje. Niemand die haar kende zou durven beweren dat ze op haar mondje was gevallen of dat ze verlegen was; Zeker haar Meester niet, die meestal met engelengeduld wachtte tot het moment aanbrak waarop ze haar flauwigheden en zogenaamde grapjes – ten koste van hem – wist te beteugelen en hij haar kon bereiken op het vlak waar ze zich volledig gaf. Dan smolten ze samen in een dikwijls ruw, wild, pijnlijk, maar alles verzengend liefdesspel.
Ze had een afspraak met hem om te chatten om 10 uur. Ze had braaf haar computer aangezet ruim voor tienen en stipt om 10 uur werd het icoontje van haar meester met een groen randje belicht. Zijn “goedemorgen meisje” ging vergezeld van het bekende pingeltoontje.
Aangekleed en opgemaakt was ze nog niet. Ze zat nog met een kopje thee en een hoogrode kleur geile verhaaltjes op de site te lezen. Oh deze spannende reactie op haar laatste bijdrage moest ze ook nog even beantwoorden.
“Ben je er wel?” pingeldepingel….”
“even wachten …” mompelde ze maar typte geen antwoord.
Oef, nog eventjes een kort filmfragmentje van die site met die prachtige bondages en waar die meiden zo enorm er van langs kregen. Pff ze was al helemaal nat.
“Oh shit...” riep ze uit.
Ze moest haar kleren nog aan en nog opmaken. Dus huphup even heel snel; 15 tellen maar. Veertien minuten en drieënveertig seconden na zijn eerste begroeting typte ze terug.
“Ook goedemorgen!” met het dikke-knipoog-icoontje er achteraan.
“Ben je niet een beetje heel laat?” was zijn antwoord.
Ze kreeg dat weeïge gevoel in haar buik dat ze altijd had als het niet goed ging. Ze wilde een verontschuldiging intypen, maar het duiveltje op haar schouder maakte er: “lekker weertje vandaag hè?” van.
“Nou hier hangt er een behoorlijke donderwolk in de lucht… Het kan elk moment losbarsten vrees ik,” was het antwoord dat haar Meester gaf.
In plaats van gehoor te geven aan de stille wenk die ze kreeg vlogen haar vingers weer over de toetsen om te beginnen over een non-onderwerp en negeerde zij elke poging om tot een serieus gesprek tussen Meester en sub te komen. Vol bewondering las ze zelf soms hoe haar inwendige plaagduiveltje de ene kwinkslag na de andere optrommelde en evenzeer bewonderde ze de vaardigheid waarmee haar meester telkens weer liet blijken hoe hij haar gedachten één stap voor kon zijn. Het maakte haar zo geil om hem een beetje te plagen en om te zien hoe hij desondanks haar de baas bleef.
Maar vandaag was zo’n dag dat haar opstandige en plaagzieke ikje geen pardon kende en negeerde ze elk teken dat haar meester zo vriendelijk was om aan te geven dat hij toch wel heel graag wilde weten hoe ze aan haar kleding voorschrift had voldaan deze morgen. Ook gaf ze nul op rekest bij zijn vragen en opmerkingen over haar late antwoord.
Diep vanbinnen verkrampte ze steeds meer. Dit moest fout gaan; ze wist het. Maar als een auto zonder remmen vloog ze onafwendbaar op een drama af. Haar laatste tien bijdragen aan de ‘discussie’ bleven onbeantwoord. Ze overspoelde het chatscherm met icoontjes, smileys en buzzers alsof er ze geen weet had van zijn diep gewortelde afkeer ervan. Hoe korter zijn antwoorden werden hoe uitdagender haar opmerkingen.
“Nu moet je écht kappen met die flauwigheid I. We hebben een afspraak weet je nog? Als ik wil lachen om een komiek ga ik wel naar Jochem Meier.”
“Het is Jochem Meijer….. (smiley) meester!” het stond er al voor ze helemaal had begrepen wat haar meester had getypt.
“Ben jij van plan te stoppen met die flauwekul?”
Pfffff. Hij kon ook echt razendsnel typen… Dat betekende dat hij ofwel heel vrolijk ofwel heel boos was.
Als haar meester in een goede bui was dan waren zijn zinnen altijd mooi geformuleerd en ingewikkeld. Zelden was hij heel direct of, nog erger, grof. Hij nam haar dan mee in een wolk van fantasie en romantiek waarin draken vuur spuwden en donkere kerkers met allerlei heerlijke verlokkingen op haar wachtten.
Maar zodra hij kortaf werd was het vaak mis.
Het plaagduiveltje genoot ervan als hij kortaf werd. Hij was dan zo heerlijk dominant en het leverde vaak van die geweldige strafmomenten op. Ze werd op haar nummer gezet, monddood gemaakt, soms ook keihard vernederd en bijna altijd heel subtiel en geraffineerd gepijnigd. Oh het duiveltje, het geile plaagding dat zich zo pontificaal op haar schouder had genesteld en zich zat te verkneukelen had de grootste lol, ten koste van …. haar.
Ze wist het.. ze was zelf de plaagduivel, ze was zelf dat vervelende kreng. Terwijl ze haar meester ongenadig het leven zuur maakte schaamde zij zich tegelijk kapot om haar plaagduivel. Maar de rem was eraf en de duivel niet meer onder controle te krijgen.
“Als U het lief vraagt misschien??”
Ze kon zichzelf wel slaan!!
Ze vervloekte zichzelf: “Verdomme, was ze nu echt zo stom?”
Ze wist dat het fout ging en tegelijk juichte het duiveltje op haar schouder. Haar kut droop van nattigheid, en ze wist zelf niet waarom, want enig genot verdiende ze niet. Ze gedroeg zich walgelijk en ze wist zelf niet waarom.
“Ik heb het een kwartier geleden al lief gevraagd. Dit is je laatste kans I. Het is nu uit met de ‘leuke invallen’: ik heb er schoon genoeg van. Dat heb je allang gemerkt.”
“Oh was dát het!!! (smiley) (smiley) (smiley) (smiley) (smiley) (smiley) (smiley)”
Zijn antwoord las ze niet, want het kwam niet. Helemaal niks.
Met betraande ogen keek ze naar het scherm, al een week lang. Ze had meteen gemaild hoezeer het haar speet. Een uur later had ze zelfs een sms gestuurd, iets dat ze pas 1x eerder had gedaan – hem een sms sturen.
Elke dag opnieuw had ze ingelogd en tegen het levenloze icoontje aan gepraat:
“Mr R is offline, alle berichten…” was het enige dat ze terug kreeg.
Verlammende, verdovende, gekmakende stilte, die gevuld werd met twijfel en angst. Het plaagduiveltje had ze in gedachten geschopt, geslagen, in elkaar gerost, gewurgd, met gloeiende staven doorboord, verzopen in ijswater, langzaam en doeltreffend ontleed. Ze had het kreng laten lijden en de meest gruwelijke dood willen laten sterven, ware het niet dat ze het zelf was. Ware het niet dat ze zichzelf niet zou zijn zonder het duiveltje. Ware het niet dat ze de pretlichtjes in haar Meesters ogen had gezien bij sommige van de duivelse dekselsheden.
Na twee weken zette ze een spijtgedicht op de site, maar dat klopte ook niet helemaal. Er zat een draai aan die het mogelijk nog duivelser maakte dan haar getreiter in de chat.
En het bleef stil. Hij bleef stil. Nog een hele week lang.
En toen hield ze het niet meer. Ze baadde zich, schoor haar oksels en schaamhaar. Ze maakte zich mooi. Nam haar mooiste hakken, waarvan ze wist dat Hij er dol op was. En ze nam haar trenchcoat regenjas, die eigenlijk iets te groot was, maar die hij om dezelfde reden waardeerde als waarom hij genoot van haar pumps.
Ze sprong in haar autootje en reed naar zijn huis. Ze wist dat hij wakker was, want het licht brandde en hij was ingelogd op een site. Was het het duiveltje of haar schranderheid dat een compliment maakte aan haar telefoon met internet.
Om half vijf in de ochtend op zondagmorgen belde ze aan. In een stil straatje met een kroegje, met keitjes en monumenten en donkergroene voordeuren. Ze frommelde aan de ceintuur van haar jas. Haar hart bonkte in haar keel en haar knieën waren slap. Ze rilde, niet van de ochtendkilte maar van het misselijke gevoel van spanning. Er klonken voetstappen in het huis. Het geluid van een grendel die werd verschoven. Ze gooide de jas van zich af en stond naakt op haar fantastische pumps voor de gesloten deur. Hartslagen die eeuwig duurden gingen voorbij voor ze de klik hoorde waarmee het slot open ging. De deur ging open. Daar stond hij, haar Meester.
Zijn blik was onbewogen, maar hij opende de deur wijd en stapte opzij. Zonder aarzeling stapte ze naar binnen, met letterlijk de moed der wanhoop. Want als hij de deur voor haar neus zou hebben gesloten was ze waarschijnlijk opgehouden te zijn wie ze was.
Ze stapte achter hem aan de gang door en de kamer in. Hij ging zitten op de bank en keek haar alleen maar aan. Taal noch teken gaf hij, maar ze kon niet anders dan voor hem gaan staan. Ontwapend en naakt. Woorden botsten in haar hoofd tegen elkaar en tegen haar schedel. Als koorddansers op het slappe koord wiebelden ze op haar tong maar werden tegengehouden door haar gesloten lippen. Alleen haar tranen wisten zich een weg naar buiten te dringen en stroomden als een waterval langs haar wangen en over haar sleutelbeen en langs haar borsten.
Hij keek naar haar, en zweeg. Een blik die somber was en verder niets liet blijken van andere emoties. Zijn ogen verkenden haar figuur en hielden telkens stil bij de hare. Af en toe kon ze zijn blik weerstaan en zag hem door het waas van de tranen naar haar kijken.
Ze haalde diep adem om iets te zeggen.. De woorden die ze telkens weer had herhaald voor zichzelf, geoefend om ze te kunnen uitspreken ontglipten haar. Dus zweeg ze. Ze stond op het kleed met een groeiende kramp in haar kuiten. Na een dik kwartier van onthullend zwijgen hapte ze weer naar adem.
“Meester.. Ik wou u zeggen dat het me spijt. Ik was.. Ik deed… Ik weet niet wat er aan de hand was...”
Er kwamen wel woorden.. Fragmenten van de eindeloos herhaalde zinnen. Ze stamelde over haar gevoelens, over haar spijt, over haar liefde voor hem, over haar fouten. Ze wilde het uitleggen, goedmaken, vergiffenis vragen. En hij zweeg. Ze zag aan zijn ogen dat hij luisterde maar hij zweeg. Geen wenkbrauw ging omhoog, geen mondhoek die zich plooide. Hij haalde geen adem om te gaan antwoorden. Zij handen lagen op zijn schoot en zijn ogen keken onafgebroken naar haar naakte huilende gestalte.
Na haar biecht liet hij haar staan waar ze stond en keek alleen maar. Hij keek hoe haar tranen over haar lijf liepen en hoe ze stond te bibberen. En zij wist het niet meer. Helemaal niet meer. Wat zou erger zijn? Buiten de neus voor haar gesloten zien worden of hier staan en geen antwoord krijgen? Schoot ze er iets mee op om hier te staan snikken en zich te verontschuldigen? Ze kon alleen nog maar hopen.
Ze wilde zo graag dat hij een teken van begrip gaf. Al was het alleen maar een teken dat hij gehoord had wat zij had gezegd.. maar hij zweeg maar.
Het kon niet anders. Ze hapte weer naar adem en wilde nogmaals gaan uitleggen hoezeer het haar speet en hoe vreselijk veel hij voor haar betekende en hoe ze besefte wat ze verkeerd had gedaan. Op dat moment stond hij op en kwam naar haar toe. Hij greep haar hard en ruw bij de haren en rukte haar hoofd achterover.
“Besef je hoe jij mij hebt misbruikt?”
Ze piepte terwijl hij nog harder aan haar haren rukte.
“Je hebt me voor lul gezet! Je hebt me doelbewust genegeerd. Je hebt getreiterd, en nog meer getreiterd, en nog veel meer getreiterd terwijl JIJ donders goed wist hoe ik me er aan ergerde. Je ging maar door en door. En al die tijd wist je en voelde je dat je verkeerd bezig was!”
Ergens in een hoekje van haar bewustzijn vroeg ze zich af hoeveel haren hij uit haar hoofd trok. De pijn was hels, maar ze verzette zich niet. Ze vond het terecht; de pijn en de angst die ze nu voelde had ze verdiend. Ze had het over zichzelf afgeroepen.
“Het ergste is niet dat je treiterde en bleef treiteren.”
Hij klonk hees en ze vreesde dat hij zijn zelfbeheersing zou verliezen. Zijn adem kwam ik korte halen en het duurde even voor zijn toon weer rustiger werd:
“Ik weet dat je een duiveltje op je schouder hebt. Daar kan ik nog wel mee omgaan... Maar het ergste is dat je mijn laatste kans negeerde.”
Ze keek hem aan, de angst die ze voelde verdween als een schim toen ze zag hoe zijn samengeknepen ooghoeken opeens van stand veranderden en omlaag gingen. Ze zag zijn teleurstelling en verdriet. En oh hemel, wat had ze opeens met hem te doen. Haar vervelende geklier had zijn teleurstelling veroorzaakt, zijn vertrouwen in haar beschadigd, zijn genegenheid voor haar ondermijnd en zij - eigenwijs, zelfzuchtig kreng dat ze was had helemaal geen oog gehad voor Hem, die haar Meester was.
“Doe je dat ook als je verdrinkt op zee? Duw je dan ook de gene die jou komt redden onder water?”
Hij zweeg even: “Want dat is precies wat je deed. Ik wilde je redden van je eigen negatieve gedrag en jij duwde me weg. Ik ben er klaar mee. Zoiets wil ik nooit meer.”
Ze keek hem beschaamd aan en zag hoe nu bij haar meester een traan in de ogen kwam. Haar soms keiharde en meedogenloze meester. Die zo onbuigzaam kon zijn. Haar meester die bijna onaantastbaar leek en niet van zijn stuk te krijgen. Ze zag de traan over zijn wang lopen. Hij haalde luidruchtig zijn neus op en veegde zijn gezicht af.
“Je kunt kiezen… Of je loopt de deur uit of je leert wat er te leren valt.”
Met een laatste ruk aan haar haren zette hij haar overeind en liet haar toen los.
Ze bleef staan. Natuurlijk bleef ze staan. Geen haar op haar hoofd – en ook die hij eruit had getrokken niet – dacht eraan om weg te gaan. Hier was haar plek. Hier, staand voor haar meester en bereid om te leren.
Haar meester was weer gaan zitten. Hij snoof nog een paar keer en keek haar toen weer aan. Na een poosje zei hij: “Ga op handen en knieën!”
Ze gehoorzaamde ogenblikkelijk. Haar meester stond op en greep haar weer bij haar lokken. Terwijl ze piepte en kermde van pijn duwde hij langzaam haar gezicht tegen de grond. In die houding liggend hoorde zij hem zeggen:
“Je krijgt slaag van me. Net zo lang als dat je heb geklierd en geplaagd. Je was dik tien minuten te laat op MSN en je hebt ruim 48 minuten zitten etteren tijdens de chat.”
Ze onderdrukte de neiging om te zeggen dat ze een kwartier te laat op MSN was. Haar meester was een pietje precies en maakte nooit fouten tenzij...
“Je krijgt 58 minuten lang elke halve minuut een klap. En jij telt de halve minuten af en vraagt om de klappen... begrijp je dat?”
“Ja meester.”
Ze haatte het, om af te tellen, ze haatte het om te vragen om de klappen en ze haatte het om langer dan 10 minuten op haar knieën te liggen, maar ze hield zich in. Haar plaagduiveltje was inmiddels in geen velden of wegen te bekennen en dat was maar goed ook.
Ze voelde hoe hij over haar heen stapte en haar flanken tussen zijn kuiten klemde. Met zijn gezicht naar haar zachte witte billen gekeerd hield hij haar in bedwang. Ze hoorde hoe hij zijn riem afdeed.
“Begin maar met tellen!”
Ze telde langzaam tot dertig en vroeg: “Wilt u mij een klap geven meester?”
Zijn riem kletste op haar billen.
“Auw!” riep ze en begon weer bij één.
Elke klap met de riem ontlokte haar een gil, Sommige slagen waren mild, andere striemend hard. Hij raakte haar billen en haar dijen aan alle kanten. Soms sloeg hij op haar bilnaad en striemde het puntje van de riem haar schaamlippen. Ze kronkelde en wrong tussen zijn benen. Na een dik kwartier kon ze niet meer en zakte ze op de grond. Hij liet haar even liggen. Ze hijgde en voelde het branden van haar lijf. De pijn en de stijfheid in haar rug en in haar knieën was niet veel minder dan de pijn in haar billen. Na een poosje raapte ze haar moed weer bijeen en nam haar nederige positie weer in. Onmiddellijk klemde hij haar weer tussen haar benen.
Ergens was ze verheugd om het gevoel van steun en geruststelling dat ze erdoor kreeg. Met een bevend stemmetje begon ze weer te tellen tot dertig en incasseerde slag na slag, na slag, na slag.
Hij liet het maar gebeuren dat zij steeds langzamer en onverstaanbaarder telde. Hij gaf er geen aandacht aan dat ze soms een tiental vergat, of meerdere keren hetzelfde tiental herhaalde. Elke keer als zij na dertig, met een gesmoorde stem om een klap vroeg gaf hij haar die.
Hij hield de klok in de gaten.
Na 58 minuten zei hij: “Het is genoeg! Ga maar even liggen.”
Hij pakte haar arm, trok haar overeind en leidde haar naar bank. Daar viel ze neer hijgend van inspanning, pijn en ontreddering. Haar benen en billen en rug gloeiden als een oven. Ze had het gevoel alsof haar hele lijf uit pijn bestond, pijn die zo lang aanhield dat ze zich niet kon voorstellen dat er ooit iets anders was. Ergens in haar bewustzijn registreerde ze de deken die hij over haar heen vleide. Met de warmte van de deken ebde de acute pijn weg en voelde ze zich loom worden. Haar meester keek toe en zag dat ze binnen een paar minuten sliep. Hij pakte een boek en las terwijl zij daar lag.
Na ruim een uur bemerkte hij tekenen van onrust. Hij maakte haar wakker met een mok thee. Haar ogen waren nog dik van de slaap en de ontelbare tranen die ze had geplengd. Haar make-up die perfect was geweest toen ze voor de deur stond was uitgelopen. Hij keek haar aan en genoot van de aanblik. Zo zag hij haar graag; klein, gedwee, en volkomen toegewijd na een hardhandige aanpak. Ze trok een pijnlijk gezicht toen ze zich naast hem op de bank nestelde. Hij sloeg een arm om haar heen en kroelde door haar dikke haar.
Ze was tot rust gekomen. Halverwege haar beker thee begon ze tot leven te komen en keek hem aan. Ze nestelde zich nog dieper in de holte onder zijn arm en dronk haar beker thee met kleine teugjes in stilte leeg. Moeizaam rekte zij zich uit om de lege beker weg te zetten. Haar meester wees naar een plek op het kleed.
“Ga daar staan!” sprak hij.
Aan haar bewegingen zag hij dat ze stram was van het lange zitten op haar knieën en dat de pijn in haar lijf behoorlijk moest zijn.
“Handen in je nek en benen wijd!”
Hij bekeek haar naakte gestalde van top tot teen een had een prachtig uitzicht op haar schaamlippen die dik en vochtig verrieden hoe opgewonden ze nu was.
“Wat heb je hiervan geleerd meisje?” vroeg hij met rustige stem.
Ze knipperde. Ze had een hekel aan dit soort vragen omdat ze wist dat ze nu eerlijk en openhartig moest zijn. Als bij toverslag verscheen weer het plaagduiveltje, dat kennelijk een zesde zintuig had voor vragen als deze. Met vastberadenheid legde ze het fluisterstemmetje van het geile plaagduiveltje het zwijgen op en zei:
“Dat ik uw grenzen moet respecteren Meester.”
Ze keek naar hem en zag hoe hij knikte. Ze sloeg meteen haar ogen neer en gaf geen aandacht aan het opkomende trillen van de spieren in haar nek en bovenarmen:
“Dat ik moet leren ophouden met klieren Meester. Ik ben soms een vervelend plaagduiveltje, en dan kan ik dat niet stoppen en dan ben ik als het ware slapper dan mezelf. …..”
Weer keek ze hem heel even aan en zag niets dan geconcentreerde aandacht in zijn houding.
“… Ik moet leren beter op U te letten en niet zo’n klier te zijn. Anders moet u me steeds straffen en dat vind U niet leuk.”
Haar meester knikte langzaam en nadrukkelijk: “Je slaat de spijker op zijn kop, meis. Aan je slimheid ligt het niet.”
In stilte bekeek hij haar met aandacht en zag haar onrust.
“Mag ik wat vragen”
Hij genoot van haar timide stem. Ze kon bijwijlen zo heerlijk onderdanig en gedwee zijn. Zo volledig van hem en zo volkomen gemanierd dat het hem verbaasde dat ditzelfde meisje zo’n vreselijke eigengereide kwelgeest in zich herbergde.
“Ja, dat mag”
“Mag ik nou nog uw subje zijn Meester?”
Hij verborg zijn glimlach en beheerste zijn adem zodat zijn zucht niet merkbaar was voor haar.
“I, Ik heb je een keiharde en uitputtende les gegeven. De woede die je bij me hebt opgewekt, en waar ik wekenlang last van had heb ik beheerst en ik heb mijn wraakgevoelens beteugeld. Denk je dat ik nog moeite zou willen doen me te beheersen of jou iets te leren als ik van plan was je uit mijn leven te bannen?”
Ze keek hem weer aan. Zuchtte diep en liet haar armen zakken, zonder toestemming te vragen. Ze snelde naar hem toe en viel om zijn hals. Hij beantwoordde haar kussen, eerst met de bekende terughoudendheid maar toen hij haar speelse tong op zijn lippen voelde liet hij zich gaan. Binnen enkele tellen lagen ze hartstochtelijk zoenend en vrijend op de bank. Met gretige bewegingen hielp ze hem uit zijn kleding. Heel even blonken er gevaarlijke lichtjes in haar ogen op.
“Oh meneertje heeft het kanon al geladen…” ze flapte het eruit, en in haar hoofdje echode de triomfantelijke lach van het plaagduiveltje.
“Au!!!”
Ze schreeuwde het uit toen hij met beide handen haar geteisterde billen met kracht samenkneep.
“Het spijt me meester!”
Ze was zich meteen weer bewust van de noodzaak het kostbare moment niet te laten verpesten door dat kleine geile monster in haar geest. Ze wilde dolgraag genieten met haar meester samen.
“U maakt me zo geil….” bracht ze uit.
“Alstublieft, maak me nog geiler… Mag ik u verwennen?”
Hij drukte haar schouders tegen de kussens en stootte diep in haar. Zijn handen omvatten haar borsten. Wellust overspoelde hen beiden. Ze smeekte om de pijn in haar borsten. Elke stoot waarmee hij haar diep penetreerde verwelkomde zij met hijgen en zuchten, met haar kreetjes van pijn en door haar vagina om hem heen te klemmen. Met haar onderlip tussen haar tanden en haar ogen stijf dicht richtte ze al haar aandacht op wat Haar meester met haar lichaam deed. Hoe hij haar nam, zonder terughoudendheid.
Hij voelde haar schokkende lichaam en liet zich meeslepen door de verlokkingen van de zachtheid van haar borsten, de verlokkende warmte van haar geslacht, de welving van haar heupen, de zachtheid van haar dikke bos haar. Hij liet haar gretig happen naar het puntje van zijn lid voordat hij haar mond gebruikte, soms plagend haar lippen aanrakend met zijn eikel, dan weer diep doorstotend zodat zij kokhalzend hem in zich kreeg.
Verstrengeld, soms als in een gevecht op leven en dood en op andere momenten als een trage tedere dans, gaven zij hun lichamen aan elkaar over. Zij stelde zich open en ontving en hij nam, verslond en drong diep in haar door. Hijgend en puffend lagen ze op de bank na hun orgasme. Zijn natte buik tegen de hare. Zweet, speeksel en de zoute sappen die hun geslacht voortbracht was de lijm waarmee ze tegen elkaar geplakt lagen.
Ten langen leste verhief hij zich van haar naakte lijf en greep haar bij de haren om haar overeind te zetten. Hij bracht haar naar haar prachtige hooggehakte schoenen, die ze zonder aansporing aan deed. Als een fotomodel toonde ze haar naakte lijf; armen omhoog, staand op een been, met één heup wulps omhoog, draaide ze heel langzaam een rondje. Haar kont was bont en blauw net als een deel van haar dijen. Ze lachte als een slet en tegelijk als een engel. Ze maakte voor hem de langzaamste pirouette die ooit iemand maakte. Tenslotte boog ze voor hem als een danseres die buigt voor een menigte uitzinnige bewonderaars aan het eind van een perfecte voorstelling. Haar lach, uitdagend en verliefd, en geil.. altijd geil. Haar duiveltje was alweer ontwaakt, maar liep nu netjes aan de leiband. De geketende flessegeest die, mits bezworen, voor grote rijkdom kan zorgen.
Haar meester lachte haar toe. Hij voelde zich als de uitzinnige menigte die een ster bewondert. Hij had de wonderlamp gewreven om te mogen ontdekken te hoe rijk hij was met deze vrouw.
Met een speels gebaar blies hij in haar gezicht en sleepte haar mee naar de douche.
“Kom mee juffrouw, het wordt hoog tijd om jouw zondige lijf eens schoon te boenen.”
Hem zoenend waar ze hem raken kon volgde ze haar Meester.
|
|
    
de schrijfster
Lid
Bericht Nummer: 18
Aangemeld: 05-2011
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op woensdag 18 mei 2011 - 06:23 pm: |
|
alsof de duvel er mee speelt |
Dag RaadsHeer,
Toen ik het verhaal las had ik een megagrote glimlach op mijn gezicht. Ik heb het namelijk laatst nog met een vriend over een duiveltje gehad. Er was dus wel wat herkenning.
En wat een heftig einde!
En bewijst dit verhaal nou dat hij eigenlijk wel dol is op dat duiveltje in haar? 
|
Lot
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 48
Aangemeld: 04-2007
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op woensdag 18 mei 2011 - 07:13 pm: |
|
Acceptatie en begrip. |
Volgens mij wel, Schrijfster.
Dit lijkt een verhaal over pure liefde, acceptatie en begrip.
Een vertelling over herkenning en erkenning.
Ik vond het erg mooi en heb genoten van hun interactie.
Complimenten, Raadsheer.
X,
lot.
Ik ben de baas over mijn fantasie...
En ik fantaseer, dat ik niks te vertellen heb.
| |
liefje
Lid
Bericht Nummer: 14
Aangemeld: 08-2009
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op woensdag 18 mei 2011 - 09:32 pm: |
|
Behoefte |
Pffff, prachtig!
Dank je wel voor dit verhaal. Ik ben bang dat ik een beetje op i lijk. Ik ga jouw verhaal doorsturen aan mijn Meester met het nederige verzoek of hij het wil lezen, zodat Hij wellicht beter begrijpt wat een subje dat behept is met een plaagduiveltje nodig heeft... En dat als Hij in die behoefte voorziet, Hij daar zelf ook gelukkiger van zal worden.
Groeten, liefje
PS: Ik weet zeker dat Schrijfster en Lot gelijk hebben. De Meester in het verhaal houdt heel veel van zijn subje, en zelfs van het plaagduiveltje, mits i haar aan de leiband houdt...
|
RaadsHeer
Lid
Bericht Nummer: 17
Aangemeld: 10-2009
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op woensdag 18 mei 2011 - 10:17 pm: |
|
des Duivels - voor liefje |
liefje,
Een welgemeende tip.
Maak heel ondubbelzinnig duidelijk aan je Meester wat die behoefte, waarover je spreekt, precies is. Want als dit verhaal ergens over gaat dan is het wel miscommunicatie. Als de communcatie verwordt tot nietszeggendheid dan is er onbegrip.
Och hoe haat ik internettaal met de daarbij gepaard gaande verontreiniging van misplaatste icoontjes.
Wees duidelijk met wat je bedoeling is opdat hij niet des duivels kan worden door jouw boudheid hem een verhaal onder de neus te wrijven dat hem moet duidelijk maken dat hij jouw duiveltje niet kent.
Lot en Schrijfster, Dankjewel voor jullie reacties.
RaadsHeer
|
Janneman
Oppasser
Bericht Nummer: 458
Aangemeld: 03-2004
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op woensdag 18 mei 2011 - 10:24 pm: |
|
Lang |
Fraai staaltje, heer Raadsheer.
We hebben te lang op u moeten wachten.
En voor die gretige dames hierboven: niet alle Meesters zijn zo coulant. Overdrijf het niet.
Maar ga wel door. Want een braaf subje is een subje van niks. Van niks? Ja, van niks. Saai.
Wees dwars, plaag en verleid. En geniet niet met mate.
Also sprach
Janneman
Fantasie is belangrijker dan kennis - Albert Einstein 
| |
madelène
Actief lid
Bericht Nummer: 24
Aangemeld: 11-2008
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op donderdag 19 mei 2011 - 10:15 am: |
|
toeval? |
een dikke glimlach staat op mijn gezicht
na het lezen van dit geweldige verhaal.
iet wat ik eigenlijk nooit doe is prive zaken delen hier maar voor deze keer maak ik een uitzondering:
heel even wil ik wat laten vallen over mijn "duiveltje".
ik heb een vriend/man moet je weten die nog zweeft tussen vanilla en het ontdekken van bdsm.
echter heb ik al behoorlijk wat ontdekt en zijn de stappen van mijn man bijzonder traag, in mijn ogen in ieder geval dan.
soms daag ik hem uit tot ik voorbij de grens van irritatie kom.
ja ik laat het zover oplopen tot het moment dat je eigenlijk al bijna van ruzie kunt spreken.
vervolgens weet ik dan razend snel mijn onderlijf van kleding te ontdoen en me over zijn schoot te leggen
met de allerliefste oogjes hem nog aankijkend en dan krijg ik wat ik op dat moment verdien
altijd gaat het net iets harder als ik verwacht had, maar toch kan ik het niet laten om het dan nog een beetje op te drijven..tja goh ik hoef denk ik niet te zeggen wat er dan van komt.
al bij al kan ik min duiveltje nog steeds niet onder controle houden, en eigenlijk ben ik dat ook niet van plan.
gister deelde ik dit "gebeuren" met een vriend via MSN, en net daarna las ik dit prachtige verhaaltje..
wat een toeval.
sorry voor mijn taalfouten in ieder bericht
maar ik blijf dyslectie`s of hoe schrjf je dat ook alweer.............? pffffff
| |
liefje
Lid
Bericht Nummer: 15
Aangemeld: 08-2009
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op donderdag 19 mei 2011 - 12:49 pm: |
|
Kwaad |
Beste RaadsHeer,
Dank je wel voor je welgemeende tip. Helaas heb ik mij wederom laten leiden door mijn niet te onderdrukken impulsiviteit; ik heb jouw verhaal reeds aan Hem verzonden en het kwaad is dus al geschied.
Ik ben het echter wel met je eens: alles draait om communicatie. En juist dat is dan ook waar veel vaak misgaat. Er is immers niets zo moeilijk als met elkaar communiceren zonder dat er misverstanden ontstaan. Of dat nu is in een Ds-relatie of welk ander intermenselijk contact dan ook.
Maar ik ga zeker (nogmaals) een poging wagen mijn Meester ondubbelzinnig en onomwonden duidelijk te maken wat mijn behoeftes zijn...
Liefs, liefje
|
RaadsHeer
Lid
Bericht Nummer: 19
Aangemeld: 10-2009
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op donderdag 19 mei 2011 - 02:51 pm: |
|
duivels dillemma-alweer voor liefje |
Dag Liefje,
Ik geef je Madelène's reactie in overweging. Naar het mij toeschijnt heeft zij een zeer praktische vorm van nonverbale communicatie ontwikkeld om haar behoeften kenbaar te maken.
Dat Madelène een 'onverbeterlijk geval' is lijdt volgens mij geen twijfel. Zoals uit de reacties blijkt is ze geenszins een uniek geval.
Ieder die zichzelf in het meisje dat ik I heb genoemd herken is vast slim genoeg om haar eigen weg te vinden, immers, elk vogeltje zingt nu eenmaal zoals het gebekt is en hoe groter de bek des te meer geluid het maakt als het op kortwieken aankomt.
De dominanten zijn de gelukkigen die het gekwinkeleer, het gezang, het gepiep, het gekrijs of gekrakeel mogen aanhoren en op welluidendheid beoordelen.
Groetjes
RaadsHeer
|
liefje
Lid
Bericht Nummer: 16
Aangemeld: 08-2009
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op donderdag 19 mei 2011 - 05:47 pm: |
|
Methode |
Beste RaadsHeer,
Hoewel je je naam eer aan doet, moet ik helaas bekennen dat ik de methode Madelene al uit en te na heb toegepast. Dat leidde in het begin nog wel min of meer tot het gewenste effect, maar al snel had mijn Meester (die ook niet bepaald dom is) mijn spelletje door en strafte mijn relsubberige gedrag af door mij juist niet te geven waar ik naar snakte.
Vooralsnog lijkt het mij het beste om toch maar weer de weg van de open dialoog te gaan bewandelen. Intussen sta ik open voor zeer welkome andere raad en tips, zowel uiteraard van jou als anderen die mij zouden willen helpen in mijn queeste.
Lieve groeten, liefje
|
vlammetje
Beginnend lid
Bericht Nummer: 7
Aangemeld: 09-2007
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zaterdag 21 mei 2011 - 12:03 pm: |
|
i... |
Ik weet het. Ineens kreeg ik een illuminatie waardoor mij inderhaast de identiteit van i werd ingefluisterd. i staat voor de identiteit van ieder subje, immers ieder van ons lijkt ietwat op het impulsieve dametje met haar insolente inborst! icing on the cake is natuurlijk haar ideale idool, haar imponerende Iezegrim maar immer liefhebbende Meester die haar impertinentie ijlings tot een illusie verklaart. Die haar de ingefluisterde idiotie zal indammen. Die haar laat incasseren met het iepenhouten batje en de imitatieleren zweep. Die haar insubordinatie ignoreert, en haar in casu ontzag inboezemt, en respect incluis.
Deze idylle is inderdaad heerlijk iconisch, het is imminent hoe Hij haar indiscretie straft, haar immobiel maakt en haar onderwerpt aan een inwendige inspectie. Met de nodige impact, want de indruk wordt gewekt dat zij ingetogener en met ietsjes minder irritatie huiswaarts zal keren na deze innige behandeling.
Iets voor de ideeënbus?
|
RaadsHeer
Actief lid
Bericht Nummer: 21
Aangemeld: 10-2009
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op dinsdag 24 mei 2011 - 10:44 am: |
|
diabolo, diabolisch, diablo, duivel |
Ten eerste voor liefje,
Liefje, Geef je meester eens ongelijk dat hij jou met opzet datgene onthoudt waar jij zegt zo'n behoefte aan te hebben. Het "kinderen die vragen worden overgeslagen" is een redelijk en probaat pedagogisch beginsel om gejengel, gezeur, geklier en vervelend gedrag af te leren. Immers een goede meester straft als het nodig is en beloont waar het gepast is. Als jij al zo lang snakt naar een stevige aanpak, waarom kies je dan in hemelsnaam nou juist díe strategie waarvan je uit ervaring weet dat hij niet werkt??? Hoe dom!! Terecht dat je meester niet toegeeft. Bedenk eens wat hij allemaal moet ontberen om jou te leren? Hij ontzegt zich veel genot door zijn terughoudendheid. Denk je niet dat het voor hem een vreugde is jouw billen hard te kastijden? En tóch doet hij het niet omdat jouw ontwikkeling en opvoeding belangrijker is.
Leer dus eens écht van de lessen die hij je geeft. Dat is mijn advies aan jou.
Voor Vlammetje,
hoe geInspireerd je bijdrage dan ook is beste vlammetje, ik moet je teleurstellen. I bestaat. Ze is iemand van vlees en bloed en zij zelf heeft het ook onmiddellijk herkend. Echter moet ik erbij vermelden dat niets van mijn verhaal als zodanig is gebeurd. I en haar gedrag, haar karakter en de manier waarop ze met haar dom omgaat is wel de bron waaruit ik heb geput voor de inspiratie. Meer dan een les en een leuk verhaal is het verhaal voor mij een ode.
Aan I
Groeten van RaadsHeer
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?