| Gepost op donderdag 22 april 2010 - 10:34 pm: | 
|
|
Een strijd tussen engel en duivel
Haar hart miste een slag toen zijn naam op haar beeldscherm verscheen. Een zwerm vlinders vloog met ongekende snelheid van haar buik naar haar hoofd.
Drie jaar geleden was ze volledig in de ban van deze man geweest. Hij had de afstandsbediening van haar geest en had op alle knopjes gedrukt. Op geen enkele manier had ze hem ooit iets kunnen weigeren. Ze had dat meestal ook niet gewild, maar ook niet gedurfd. Weigeren was geen optie.
Ze zuchtte diep, leunde achterover met haar handen in haar nek en staarde naar het plafond. Dat haar lijf en hoofd zo reageerden op alleen al een MSN-uitnodiging moest haar eigenlijk genoeg vertellen. Dit was nog het moment waarop ze zich kon verstoppen. Dit was het enige en laatste keuzemoment, na een eerste 'hallo' zou het gebeurd zijn. Dan was ze overgeleverd aan zijn bedoelingen en genade.
Of niet? Ze was tenslotte nu drie jaar ouder en wijzer. Bovendien wist ze nu van de gevaren en moest ze gewoon de controle niet meer uit handen geven. Even vragen hoe het met hem gaat, kon toch wel? Ze was daar ook echt benieuwd naar. Die afstandsbediening hield ze nu zelf. Klaar. Duidelijk.
Dat ze bijna op 'uitnodiging accepteren' ging drukken, maakte een volgende golf in haar buik los. Ze rekte zich uit en voelde een vaag gevoel van watten in haar hoofd.
“Allemachtig,” fluisterde ze zachtjes.
Ze had nog geen woord met hem gewisseld. Hij wist nog niet eens dat ze in de buurt was en ze zat nou al half te spacen. Wat is dit voor totale waanzin?!
“Je doet het zelf. Ik doe weinig,” had hij altijd tegen haar gezegd: “Het zit ontzettend in jou.”
Maar ze had 'het' zelden. En al helemaal nooit zo intens als bij hem.
“Jij doet wél iets,” had ze geantwoord, “maar het zit 'm inderdaad vaak in de dingen die je niét zegt.”
En toen had hij geglimlacht, en gezwegen.
Ja, dat was het; het was bij hem geen spel. Hij wás zo echt. Geen gekke geile praatjes, maar gewone gesprekken. En dan ook 'gewóón' vertellen wat hij van haar wilde. En dan rustig haar schaamte bekijken. Zonder te lachen. Zonder genade. Zonder de mogelijkheid te weigeren. Hij was ook (nog) nooit boos. Hoewel hij wel zo'n heel imponerende blik had. Donker. Gevaarlijk.
Haar geest vloog terug in de tijd en herinnerde zich het moment van 'niets'.
Van schaamte, angst en pijn naar...
-WHOEM!-:
Niets. Leeg. Vrij. Alles. Kortsluiting. Vuurwerk. Stilte.
Allemaal tegelijk en allemaal in haar hoofd.
“Maar niet die uitnodiging accepteren, hoor!” fluistert het engeltje in haar oor.
“Lekker gevoel, hè?” sist de duivel, “heb je gemist, hè?”
“Denk aan wat voor ellende het je óók bracht toen! Doe het nou niet!!” gilt de engel.
“Doe maar... Je mag dat best even voelen. Het is maar voor één keertje,” glimlacht de duivel, omdat hij de overwinning voelt naderen.
Ze huivert, slaat de engel knock-out en drukt op 'uitnodiging accepteren'.
Ik ben de baas over mijn fantasie...
En ik fantaseer, dat ik niks te vertellen heb.
|
|
    
Sheila
Lid
Bericht Nummer: 15
Aangemeld: 03-2010
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op vrijdag 23 april 2010 - 12:02 am: |
|
en dan... |
Hoi Lot,
Tja, "En dan..."
Dit is een heel erg kort stukje en naar mijn gevoel smeekt het om vervolgd te worden. Ondanks het personage al een verleden heeft -en dat verleden klinkt zeer dubbel, goed en slecht op 't zelfde moment- is het wel een boeiende start waarmee je nog alle kanten op kan,... Ik ben best benieuwd.
Succes.
Ik hoop op een vervolg van "return".
Groetjes,
Sheila.
'PIJN' is 'FIJN' met een 'P'
| |
RaadsHeer
Nieuw lid
Bericht Nummer: 4
Aangemeld: 10-2009
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op vrijdag 23 april 2010 - 11:13 am: |
|
Return, helemaal afgerond |
Lot,
Mijn complimenten voor je verhaal. Het is af! Het is compleet.
In een paar zinnen sleep je je lezers mee in de gevoelens van je hoofdpersoon. Zonder je daarbij in te laten met onnodige versieringen en wolligheden. Je beperkt je tot de pure essentie - de storm van gevoelens en laat alle onnodige details achterwege.
Met recht is de titel 'Return'. Prachtig geef je hiermee aan dat het indrukken van de Return toets - gelijk te stellen aan het geven van een Enter - het beeld scheppen van zowel een afronding als een begin.
Je laat de rest aan de fantasie van de lezer over, en dat is mooi. Op die manier breng je het bonken van het hart van je hoofdpersoon over op de lezer.
Ik wil niets afdoen aan Sheila's verlangen naar meer. Integendeel, van mij mag je ook veel meer van dit soort juweeltjes gaan plaatsen, niet zo zeer als vervolg op Return. Hoe dan wel? Verras je lezers maar!
Groet,
RaadsHeer
|
leergierig
Lid
Bericht Nummer: 15
Aangemeld: 05-2009
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op vrijdag 23 april 2010 - 11:45 am: |
|
En de beer viel |
Het is een feit de verhalen die nu worden geschreven zijn af.
Ik hoop er nog vele te lezen.
Tuan.
"Meester leer en help mij vroeg ze, en dat is wat ze kreeg."
| |
Janneman
Oppasser
Bericht Nummer: 438
Aangemeld: 03-2004
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op vrijdag 30 april 2010 - 10:18 pm: |
|
Haiku |
De Japanners kennen een dichtvorm waarbij het - anders dan meestal bij ons - niet gaat om bloemrijke taal, maar om iets uit te drukken in weinig woorden. Wikipedia zegt er dit van: Haiku is een vorm van Japanse dichtkunst, geschreven in drie regels van ongeveer 5, 7 en 5 lettergrepen.De haiku drukt, in de klassieke vorm, een ogenblikervaring uit, soms gelinkt aan en geïnspireerd door Zen. De haiku is een vingerhoed vol emotie, waarin weinig ruimte is voor ontledingen en benaderende omschrijvingen.
Moet ik nog meer zeggen? Een ogenblikervaring, een vingerhoed vol emotie.....
We hebben een meesteres in ons midden.
Janneman
Fantasie is belangrijker dan kennis - Albert Einstein 
| |
|
om mee te beginnen
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?