| Gepost op donderdag 15 oktober 2009 - 05:29 pm: | 
|
|
Het Kasteel (slot), De laatste loodjes.
De dagen erna werd ze met rust gelaten, waar ze erg blij mee was. De striemen op haar huid waren pijnlijk en goed zichtbaar en ze zag bont en blauw. Het harde bed deed daar niet veel goed aan. Quirina verveelde zich en doodde de tijd met het zelf maken van sudoku’s, schrijvend met een stukje van de stenen muur op de stenen vloer. Ze vroeg zich af hoe lang ze hier nog moest blijven en wat haar Meester in de tussentijd deed. Waarom had hij haar hier eigenlijk naartoe gebracht? In haar hoofd schreef ze hem brieven, bedacht zelf de antwoordbrieven en voerde ze hele gesprekken met hem.
Op de zesde dag van haar verblijf in het kasteel werd ze aan het eind van de ochtend plotseling opgehaald door Jennifer. Ze liepen door een lange gang, een kant op waar Quirina nog niet was geweest. Jennifer opende één van de zware deuren en duwde Quirina naar binnen, die verrast om zich heen keek. Daglicht! Ze stond in een soort keuken, waar veel ramen waren. Er scheen een vriendelijk zonnetje naar binnen. De lange houten tafel in het midden was gedekt voor de lunch. Het water liep Quirina in de mond, na al die dagen geleefd te hebben op water, brood en een smakeloze laffe groentesoep. Zou ze eten krijgen? Ze kon het zich bijna niet voorstellen.
"Zin in een vroege lunch?" vroeg Jennifer.
Quirina knikte enthousiast.
"Dat kan. Na je voorgerecht natuurlijk. Als dat op is, mag je onder tafel een bakje leegeten en -drinken met gekozen dingen van de tafel.
Quirina keek haar vragend aan en keek de keuken rond. Voorgerecht? Ze zag nergens iets staan, alleen de uitgebreide lunchspullen op tafel.
"Hierkomen. Hier heb je een tros druiven. Was ze en haal de steeltjes eraf. Lust je druiven?"
Quirina knikte weer. Ja natuurlijk lustte ze druiven! Toch voelde ze intuïtief aan dat dit niet kon kloppen. Tot nu toe was er nog niets gemakkelijk geweest, ze kon zich niet voorstellen dat ze nu ineens getrakteerd zou worden op een portie fruit en een lunch, zonder dat daar iets tegenover stond. Zeker niet nadat ze haar een paar dagen hadden laten bijkomen.
Ze plukte de stevige druiven van de tros en legde ze nog nat van het water in een schaaltje. Jennifer zag dat ze klaar was en nam het bakje van haar over.
"Goed, hierheen."
Ze duwde Quirina een kleine kamer in. Er stond niets, alleen een bok. Quirina vertrok haar gezicht. Zie je wel, die lunch zou ze niet zo maar krijgen. Het was ook te mooi om waar te zijn.
"Heb je de knop in?"
Quirina knikte. Na de derde dag was ze verplicht geweest overdag steeds een kleine buttplug te dragen. Klein, maar wel dik, waardoor het iedere dag pijn deed bij het inbrengen en ze overdag constant het gevoel had naar het toilet te moeten. Ze had zich al meer dan eens afgevraagd of het niet schadelijk zou zijn voor haar lichaam, of dat het invloed zou hebben op haar kringspier en tot incontinentie zou leiden, want op het moment dat het ding er er 's avonds uit mocht, bleef haar anus nog een poosje wijd open staan.
Jennifer knikte goedkeurend.
"Eerst iets anders. Vul deze even voor me."
Ze overhandigde Quirina een plastic maatbeker. Vragend keek Quirina haar aan. In het kamertje was geen kraan, moest ze naar de keuken lopen of zo?
"Eh, waarmee?"
"Nou, denk eens even na. Water heb je hier niet. Hem vol spugen zal je niet lukken. Dus??"
Quirina's gezicht betrok. Jennifer zag de schaduw door het begrip over haar gezicht glijden en glimlachte.
"Heel goed. Je mag zelf bepalen of je blijft staan of dat je erop gaat zitten, maar zorg ervoor dat je niet knoeit."
Quirina hurkte en hield de maatbeker stijf tegen haar onderlichaam aan gedrukt. Het kostte haar moeite te plassen met de plug in haar lijf, maar na wat concentratie vulde ze de beker netjes, zonder een druppel te morsen. Ietwat beschaamd gaf ze de volle warme maatbeker aan Jennifer.
"Mooi. Buk je over de bok."
Ze trok Quirina iets verder naar voren en bond haar handen vast aan de poten. Vervolgens schopte ze haar benen wijder uit elkaar en maakte haar enkels vast aan een brede spreidstang.
"Zo. Jason!"
De deur ging open en Jason kwam binnen.
"Ah, ze staat klaar. Dank je."
Jennifer had hem de schaal druiven overhandigd. Zonder verder nog iets te zeggen liep ze weg met de volle maatbeker.
"Zo, deze mag eruit."
Jason had de knop met een klein rukje uit haar anus getrokken. Quirina gaf een kleine kreun van verrassing en voelde meteen de schaamte omhoog komen, omdat ze wist dat de boel nog open zou staan.
Hij grinnikte.
"Mooi gaatje. Kunnen we leuk opvullen."
Hij voegde de daad bij het woord en begon de druiven één voor één bij haar naar binnen te stoppen. Quirina voelde hoe ze opgevuld werd en telde onbewust de druiven die in haar kontje geduwd werden. Vierentwintig...
"Zoooooo, klaar!"
Hij maakte haar enkels en handen los en trok Quirina overeind. Ze voelde stiekem aan haar anus toen Jason zich even omdraaide. Het gat was al weer dicht, constateerde ze opgelucht. Haar spier deed het gelukkig nog.
"Klaar om te lunchen?"
Quirina trok een wenkbrauw op en keek hem argwanend aan. Hij zei niets, lachte alleen scheef en pakte haar bij haar arm, om haar daarna mee te voeren, terug de keuken in.
"Ah, daar ben je! Kijk eens, hier heb je een schaaltje. Stop daar die druiven even in."
Jennifer keek haar met een valse semi-vriendelijke glimlach aan. Quirina's ogen vernauwden. Ah, nu waren ze er, dat was het dus... Sullig stond ze met het bakje in haar handen, niet goed wetend wat ze moest doen.
"Schiet even op. Ga hier maar zitten, dan hebben we mooi zicht op je. Andersom."
Quirina besefte dat er weinig anders op zat dan inderdaad de druiven weer uit haar lijf te persen. Ze wist inmiddels hoe het werkte hier, ze zouden haar net zo lang laten zitten tot ze aan het bevel voldaan had. Of haar een tijdslimiet geven en dreigen Dave te bellen. Ze zuchtte en dacht aan haar Meester. Hij had vertrouwen in haar dat ze alles zou kunnen wat ze hier hadden bedacht. Ze vroeg zich af of hij eigenlijk wist wat ze allemaal met haar deden. Ze zuchtte nogmaals. Vurig hopend dat de standaard dagelijkse spoeling voldoende zou zijn om de vruchtjes er een beetje schoon uit te laten komen, perste ze voorzichtig druif voor druif in het bakje, onderwijl tellend. Vierentwintig moesten het er zijn...
"Komt er nog wat van?"
Quirina keek zuur naar het bakje druiven dat voor haar stond en naar het glas met gelig vocht naast het kommetje. Jennifer keek op haar horloge.
"Je hebt nog maximaal vijf minuten om het weg te werken. Doordat je hier nu al bijna vijf minuten zit zonder je te verroeren heb je je lunch al verspeeld. Maar dat betekent niet dat je je voorgerecht mag laten staan. Volgens mij moeten we haar helpen, Jason, haal die trechter maar vast."
Ze keek Quirina even minachtend aan.
"Gaat je niet lukken hè? Goh, toch nog onverwacht. Dave was nog wel zo zeker van je."
Quirina wierp haar een vuile blik toe. Jennifer zag het niet. Ze zat aan tafel en bestudeerde haar felrood gelakte lange nagels. Quirina keek nog eens naar het zogenaamde voorgerecht voor haar. Dave... Hij zou teleurgesteld in haar zijn als ze opdrachten weigerde. Hij had haar ook wel eens in haar mond geplast en gedwongen het door te slikken. Maar een heel glas en dan die vieze druiven... Ziek zou ze er niet van worden. Misschien zou het haar lukken als ze hard aan andere dingen dacht. Ze kon het toch niet op dit punt laten mislukken. De vernedering om met een trechter gedwongen te worden het glas leeg te drinken wilde ze eigenlijk niet ondergaan. Aarzelend ging haar hand naar het glas. Jennifer keek op.
"Oh, gaat het toch nog gebeuren? Wie had dat gedacht!" zei ze sarcastisch.
Quirina negeerde haar. Ze concentreerde zich, zuchtte een keer diep en dronk toen met grote slokken het glas leeg, de neiging te gaan overgeven stevig onderdrukkend. Met een huivering van walging zette ze het lege glas met een klap op tafel. Ze trok het schaaltje druiven naar zich toe. Niet aan denken wat ermee gebeurd was, het waren druiven, gewoon fruit, gewone druiven. Als een mantra herhaalde ze het zinnetje in haar hoofd, visualiseerde een tros glanzende blauwe druiven aan een boom en kauwde. Het beeld van de tros druiven werd verdrongen door een beeld van Dave, groot en breed voor haar staand en goedkeurend knikkend. Quirina ontleende er kracht aan. Na de laatste druif slaakte ze een diepe zucht en sloot even haar ogen. Pfffff.... het feestmaal zat erop.
“Zo, volgende opdracht,” sprak Jennifer.
“Trek deze aan.”
Ze wees naar een paar hoge rubber laarzen en rubber handschoenen. Quirina trok haar wenkbrauwen op. Wat nu weer? Gehoorzaam stapte ze uit haar schoenen en in de laarzen en trok de handschoenen aan. Jennifer gaf haar een grote rieten mand.
“Je gaat hier naar buiten, de tuin in. Je krijgt vijf minuten de tijd om zo veel mogelijk brandnetels te plukken. Doe je best.”
Verbaasd keek Quirina haar aan. Brandnetels? Voor weer zo'n fijne soep voor het avondeten of zo? Ze besloot er verder niet over na te denken en maar aan het plukken te slaan. Jennifer hield een stopwatch in haar hand en opende de buitendeur.
“Ga!”
Quirina stapte naar buiten, hief haar gezicht naar de zon en snoof genietend haar longen vol met frisse buitenlucht. Dit had ze echt gemist, ze was niet gewend hele dagen binnen te zitten.
“Schiet op, plukken meid!” snauwde Jennifer.
Quirina keek een moment om en hurkte toen tussen het onkruid. Er groeiden complete velden met brandnetels! Die mand kwam wel vol in vijf minuten. Ze vroeg zich af waarom ze laarzen en handschoenen had gekregen. Het leek haar eigenlijk wel net iets voor hier om dat juist zonder bescherming te moeten doen. Er zou vast nog wel ergens een addertje onder het gras zitten, net als bij die lunch...
Na vijf minuten was de mand inderdaad zo goed als vol. Jennifer knikte goedkeurend en nam hem van Quirina over.
“Hierheen,” wees ze met een hoofdknik, “en doe die laarzen en handschoenen uit.”
Quirina liep achter Jennifer aan de gang weer in. Een stuk verderop gingen ze een kamer binnen, waar het zoals in vrijwel alle kamers in het kasteel behoorlijk donker was. Het enige beschikbare licht kwam van de brandende kaarsen in de kandelaars aan de muur. Het was er kil, mogelijk door het enorm hoge plafond. Plotseling stapte Jason vanuit de schaduw naar voren. Quirina schrok, ze had hem niet zien staan. Hij keek naar de volle mand en knikte.
“Je mag een mooie bos bij elkaar binden,” zei hij, wijzend naar de brandnetels.
“Eh, zó?” vroeg Quirina, haar blote handen naar voren stekend.
Jason keek even naar Jennifer, die haar schouders ophaalde. Jason draaide zich om, pakte iets uit een kast en reikte Quirina een paar dunne handschoenen aan.
“Hier dan. Hier heb je ook een elastiekje, maak een flinke bos.”
Quirina vroeg zich af wat de bedoeling hiervan was, maar stelde verder geen vragen. Ze bond een bos netels bij elkaar alsof het een boeket bloemen was en draaide het elastiek stevig om de steeltjes. Ze mompelde zachtjes een lelijk woord toen ze ondanks haar voorzichtigheid een paar keer de hele bos tegen haar armen kreeg. Rotplanten, ze had echt een hekel aan brandnetels. Toen ze het boeketje aan Jason wilde geven, schudde hij van nee.
“Dit was voorbereiding, we gaan nu spelen. Hou maar even bij je.”
Jennifer leidde haar naar een nis van de kamer, waar een bankje met beenbeugels stond. Quirina zag het ding staan en voelde de bui al hangen. Inderdaad werd haar gezegd plaats te nemen op het bankje, waarna haar benen vastgemaakt werden in de beugels, die vervolgens opzij gedraaid werden. Jennifer beval haar het bosje netels als stoffertje te gebruiken en zich ermee tussen de benen te strelen, van voor naar achter en weer terug. Aarzelend haalde Quirina de planten een keer snel en lichtjes tussen haar benen door. Ze staken en prikten gemeen. Jennifer schudde geïrriteerd haar hoofd.
“Nee nee nee, dit lijkt nergens op, je begrijpt er niets van."
Ze pakte de pols van Quirina en deed met een zoetsappige glimlach voor wat ze bedoelde.
“Zo! Rustig, een mooie zwabberbeweging, zodat je er lang van kunt genieten.”
Quirina ging zo ongeveer door het dak. Ze voelde haar huid branden en opzwellen.
“Tien keer en je mag zelf tellen. Als je het te snel doet moet het over hè?”
Quirina hapte naar adem. Tien keer! Ging ze dat volhouden? Het kostte haar moeite, maar het lukte. Met zwaar opgezwollen geslachtsdelen vol jeukende bultjes kwam ze moeizaam overeind, nadat Jason haar benen had losgemaakt.
“Toetje!!!” riep hij enthousiast en wees naar een grote zak die aan het hoge plafond hing.
Niet begrijpend keek Quirina hem aan.
“Dat is De Broek. Kijk maar, er zitten twee gaten in.”
Hij liet het touw vieren, waardoor de zak naar beneden kwam, pakte de mand met de overgebleven brandnetels en keerde die erin om.
“Zo, stap maar in.”
Geschrokken staarde Quirina naar de zak met brandnetels. Hier in stappen?! Ongeduldig gaf Jennifer haar een duwtje in de richting van De Broek.
“Moeten we je soms helpen? Kan hoor! Ik sla je er wel in als je niet zelf gaat.”
Quirina kreunde en stapte voorzichtig in de zak met brandnetels, wroetend tot haar voet het gat vond. Toen ze in de zak stond gaf Jennifer haar het touw in handen.
“Hijs jezelf op. Aan de zoldering hangt een kleine bel. Die moet je luiden, eerder mag je er niet uit.”
Quirina keek omhoog en zag inderdaad een goudkleurige bel hoog aan de balk hangen. Ze haalde een paar keer diep adem en begon aan het touw te trekken. De broek bewoog zich omhoog, sneed in haar lijf en de brandnetels kropen tot boven haar borsten. Van schrik en pijn liet Quirina het touw los, waarop de broek weer op de grond zakte.
“Nou??”
Jason keek haar spottend aan. Dat was precies wat Quirina nodig had. Ze wierp hem een dodelijke blik toe, concentreerde zich en trok zichzelf toen in één keer op tot de bel. Ze was nu blij met alle krachttraining die ze altijd had gedaan, anders was haar dit nooit gelukt. Ze gaf een slinger aan de bel en liet zich daarna zo snel zakken, dat ze haar handen voelde branden door het schurende touw. Haar hele lichaam zag nu bobbelig door de brandnetels en ze werd gek van de jeuk. Jennifer stond met haar armen over elkaar naar haar te kijken en knikte.
“Dit was het. Je bent klaar.”
Quirina zei niets.
“Echt klaar. Dit was de laatste proef.”
Verrast hief Quirina haar hoofd op.
“Gefeliciteerd. Er zijn er niet zo heel veel die het tot het einde toe volhouden. Je Meester kan trots op je zijn.”
“Betekent dit dat ik nu naar huis ga?”
Jennifer knikte.
“Bijna. Je mag vandaag nog even bijkomen.”
Quirina dacht een ogenblik na en vroeg toen:
“Mag ik nog even naar buiten, waar ik daarstraks was?”
Dat mocht en een even later stond ze weer in de tuin. Doelbewust liep Quirina richting het brandnetelveld en zag wat ze zocht. Geheel zoals verwacht vond ze de hondsdrafplantjes bij de netels. Ze plukte handenvol en begon haar brandende en jeukende huid ermee in te wrijven. De pijn en jeuk werd meteen minder. Quirina slaakte een zucht van verlichting. Jason stond in de deuropening naar haar te kijken en begreep overduidelijk niet wat ze aan het doen was. Quirina zag hem kijken en glimlachte. Ze stond op en liep terug naar de deur.
“Klaar?”
Ze knikte.
“Oké, kom mee dan.”
De kamer waar ze naartoe gebracht werd, lag in een deel van het kasteel waar ze nog niet eerder was geweest. Het was hier minder donker en minder kil, hoewel ook hier niet veel ramen waren. Ze stopten bij een zware deur. Jennifer stak een sleutel in het slot en draaide hem open. “Ga je gang.”
Quirina duwde de deur open en stapte naar binnen. Haar mond viel open. De kamer was zacht verlicht en zag er prachtig uit. Op de vloer lag een hoogpolig zacht tapijt en er stonden uitnodigende banken en sofa’s. Aansluitend aan deze kamer zag ze een enorme betegelde ruimte, waar een groot bad was. Aan de gaten erin te zien was het een bubbel- of massagebad. Naast het bad was een ruime douchecabine en een kleine sauna. Op een grote brede marmeren plank stonden mandjes met de meest heerlijk badoliën, bodylotions, crèmes, geurtjes en wat make-up artikelen.
“Ik denk dat je je hier wel een poosje kunt vermaken?” glimlachte Jennifer.
Quirina klapte haar kaken weer op elkaar en knikte heftig.
“Dat denk ik wel ja!”
“Zorg dat je om half zeven klaar staat, daar hangt een klok,” wees Jennifer.
Quirina keek en zag dat het pas half twee was. Vijf uur had ze!! Wat heerlijk... waar zou ze eens mee beginnen...
Een snelle blik op de klok leerde Quirina dat ze toch nog moest haasten om op tijd klaar te zijn. De uren waren omgevlogen. Ze geurde aan alle kanten en voelde zich super. Tot haar grote verrassing had ze, toen ze even wilde relaxen op één van de banken, haar eigen jurkje gevonden. Het hing keurig gewassen en gestreken op een hanger en op het tafeltje ernaast wachtte een grote schaal fruit. Quirina had genoten van alle luxe, het heerlijk warme water en de verkoelende en verzachtende crèmes. Ze zat nu, in haar eigen jurkje, voor de spiegel. Ze had zich lichtjes opgemaakt en probeerde nu wat eigenwijze lokken van de speels om haar gezicht vallende krullen in bedwang te krijgen, maar dat lukte niet. Ze besloot dat het zo ook wel goed was. Het was trouwens toch tijd. Ze had het nog niet gedacht, of ze hoorde en zag de deurklink naar beneden gaan. Snel stond ze op. Het was echter niet Jennifer, maar Dave die breed lachend naar binnen stapte.
“Oh!!!” was het enige wat Quirina kon uitbrengen.
In een oogwenk was ze bij hem en stortte ze zich in zijn armen.
“Hee rustig!” lachte Dave, maar aan zijn strakke omhelzing kon Quirina voelen dat ook hij hevig naar dit moment had verlangd.
“Je hebt het gehaald hè?” fluisterde hij in haar haren.
Quirina knikte.
“Voor jou. Zonder jou had ik het niet gekund...”
“Ik ben zo trots op je, lief mooi meisje van me.”
Hij drukte haar stevig tegen zich aan.
“Mijn subje. Mijn sletje.”
Quirina knikte weer.
“Van jou alleen.”
Hij kuste haar teder en hield haar toen een armlengte van zich af.
“Ik heb een cadeautje voor je.”
“Voor mij?”
Dave knikte en haalde een pakje uit zijn binnenzak.
“Hier.”
Quirina nam het pakje voorzichtig aan en keek nieuwsgierig naar Dave op. Zijn bruine ogen keken haar warm en liefdevol aan. Ze peuterde ietwat nerveus aan het plakband en trok het glanzende papier los. In haar hand hield ze een platte doos.
“Doe maar open,” moedigde Dave haar aan.
Ze klapte de doos open. Een prachtige collar glansde haar tegemoet.
“Wow...,” stamelde ze bewonderend.
“Kijk, er zit een steentje in,” wees Dave.
Inderdaad zat er een klein zwart glimmend steentje in de collar.
“Heeft een betekenis,” legde hij uit.
“Alleen de subs die alle testen hier doorstaan hebben krijgen zo’n steentje. De Meesters herkennen die steentjes en ook de subs onderling die er één hebben natuurlijk. De subs die het niet gered hebben, kennen de betekenis niet. Je weet dat je een zwijgplicht hebt hè, over alles wat hier gebeurd is.”
Quirina knikte, dat was haar bekend. Voorzichtig aaide ze met een vinger over de collar.
“Hij is mooi,” zei ze zachtjes.
Dave pakte het sieraad uit de doos en deed hem Quirina om. Hij bekeek haar van een afstandje.
“Prachtig.”
Quirina liep naar de spiegel en keek trots naar de mooie collar om haar hals. Met stralende ogen keek ze naar Dave op. Ze voelde zich nu volmaakt gelukkig.
“Ga je mee?” vroeg hij en stak een hand naar haar uit.
Ze liet haar hand in de zijne glijden.
“Ik heb nog een verrassing voor je. Vandaag ben je mijn prinsesje en ga ik je verwennen. Morgen ben je weer gewoon mijn sletje, dus geniet er maar extra van. Net zo min als dat je de afgelopen periode ooit zult vergeten, zul je ook deze nacht niet snel vergeten. Dat beloof ik je...”
Quirina glimlachte breed. Samen liepen ze de kille, donkere gang door, die ineens een stuk lichter en minder koud leek. Bij de hoge zware deur in de hal stond Jennifer. Ze knikte vriendelijk naar Quirina en gaf Dave een hand. De deur zwaaide achter hen dicht. Onderaan de marmeren trap keek Quirina nog eens achterom. Ze schudde haar hoofd en draaide zich toen om. Dit kasteel zou ze nooit meer terugzien, maar zeer zeker ook nooit meer vergeten...
|
|
    
Janneman
Oppasser
Bericht Nummer: 415
Aangemeld: 03-2004
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op vrijdag 16 oktober 2009 - 12:03 pm: |
|
Mooi hoor |
Met ingehouden adem heb ik je epos gelezen.
Hoe zal het ik nu eens zeggen? Laat ik het eens proberen.
Verhalen als dit worden vaak geschreven door een man. Een Meester of een would-be-meester. Die kan daarin heel wat van zijn fantasieën kwijt over wat hij een weerloos meisje allemaal zou aandoen.
Would-be-meesters kun je weer onderverdelen in twee categorieën: zij die het wel zullen worden en zij die er niet veel van begrijpen. De soort die het niet begrijpt kun je ook weer onderverdelen in twee ondersoorten: zij die ten onrechte denken dat een Meester maar kan doen wat hij wil en dat het meisje niets heeft in te brengen en zij die weer iets teveel gevoel hebben voor wat het met haar doet en daarom aarzelen en misschien wel niet durven. Want, is dan de redenering: meisjes zijn keurige wezens en hebben zulke vunzige gedachten als mannen niet. Meisjes zouden geshockeerd raken als ze wisten wat mannen allemaal fantaseren en ze zouden zo'n man een draai om de oren geven als hij zou proberen het nog te doen ook.
Welnu, voor die laatste groep is er nu Quirina. Haar gedachten zijn vunziger dan die van de meest smerige man en ze is niet bang die te ventileren. Sterker: ze geeft de indruk het niet erg te vinden als dit nog eens zou gebeuren.
Waar vind je ze nog, zulke vrouwen? Nou hier dus, op SMverhalen. Laten we bijzonder zuinig op ze zijn.
En, twijfelende Meesters, knoop dit nu in je oren: ze willen wel hoor, die subjes. Als je het maar netjes met ze regelt. Maar als dat detail achter de rug is zijn ze losbandiger dan menig man.
Zoals John Cleese zei in 'Clockwise': this is a historic day.
Chapeau,
Janneman
Psssstt, Quirina: je snapt natuurlijk wel dat ik het gewoon een lekker verhaal vond en dat het leuk gebracht is. Maar dat vindt iedereen, dus dat is een beetje saaaaaai.
Fantasie is belangrijker dan kennis - Albert Einstein 
| |
subjackt
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 31
Aangemeld: 07-2008
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zaterdag 24 oktober 2009 - 12:42 pm: |
|
Complimenten |
Quirina, dit verhaal is het beste SM verhaal wat ik dit jaar gelezen heb. Het heeft alles wat ik me kan wensen: geilheid, spanning, fantasievolle sessies en een happy end. Ik vind vooral de zelfkastijdingsmachine een bizar mooie vondst.
|
F.A.W. Malach
Nieuw lid
Bericht Nummer: 5
Aangemeld: 08-2009
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op donderdag 14 januari 2010 - 02:14 pm: |
|
Heerlijk leesvoer! |
Hoi quirina,
Ik heb de drie delen van "Het kasteel" achter elkaar gelezen en met veel plezier ook! Wat een toewijding heeft jouw hoofdpersonage, werkelijk prachtig om te lezen - en mee te leven - hoe zij zich dapper door alle 'proeven' heen slaat. Bovendien zat het hele verhaal vol met fijne vondsten en doordachte beschrijvingen. Dat nummer op de borst in combinatie met de glazen cabine, verdorie! Ik geloof dat dit het moment was waar je mij te pakken had. Dat soort voyeurisme heeft iets onthutsend sexy, vind je niet? Het tentoon gesteld worden, te kijk gezet worden voor een hoop mensen die je niet kent.
En één keer dat je helemaal mee bent als lezer - bij mij was dat dus vanaf de glazen cabine - is de rest van het verhaal gewoon smullen geblazen. Soms ga je er lekker hard tegenaan (Die proeven! Die brandnetels!) en soms is het zacht als fluweel (De verwennerij vlak voor een terecht trotse Dave opduikt). Nou, Dave is een gelukkig man, al ben ik er zeker van dat hij hard moet werken en heel inventief moet zijn om zijn geluk te 'verdienen'. (grijns)
Ik heb nog niets gezegd over hoe goed het verhaal geschreven is. Ik vond het qua opbouw, stijl en leesbaarheid echt drie pareltjes van vertellingen. De personages kwamen op me over als echte mensen van vlees en bloed. Heel mooi en ontzettend opwindend om te lezen. Wauw!
Groetjes,
Malach
|
BondAge
Beginnend lid
Bericht Nummer: 9
Aangemeld: 05-2012
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op donderdag 07 juni 2012 - 02:49 pm: |
|
Awesome |
Quirina, ik heb deze drie verhalen bijna in één adem weer gelezen.
En weer die brandnetels, weer onder de indruk ! Jouw verhalen zijn niet alleen voor voor meisjes die niet weten hoe vunzig mannen denken, maar ook voor mannen die niet weten dat vrouwen ook zo heerlijk vunzig kunnen denken.
Jouw verhalen benaderen zo geweldig mijn gefantaseerde werkelijkheid ! Als je alle mannen en vrouwenrollen zou omdraaien kijk je zo in mijn gedachten. Of ik het ooit zal durven......????
|
quirina
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 35
Aangemeld: 03-2008
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op donderdag 07 juni 2012 - 08:04 pm: |
|
Dank |
Nou nou BondAge, dat zijn een heleboel lovende woorden overal... Geloof dat ik een fan heb ;o)!
Dank je wel, word er gewoon verlegen van. En ja hoor, er zijn zeer zeker vrouwen die vunzige gedachten hebben :oD!!
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?