een weggelopen meisje
“Stap maar in”, zei hij, terwijl hij het portier uitnodigend openhield.
Achteraf maak ik me wel eens wijs, dat ik toen meteen al een soort 'thrill' voelde, maar dat zal wel verbeelding zijn. Op het eerste gezicht zag hij er niet al te onbetrouwbaar uit en dus stapte ik in. Veel te kiezen had ik overigens niet; ik was blij dat ik eindelijk weg kon. Mijn rugzakje zette ik op mijn knieën.
“Waar is de reis naartoe?” vroeg hij.
Bokkig haalde ik mijn schouders op.
“Kan me niet schelen. Als het maar goed ver weg is.”
Hij keek me even van opzij aan, maar ik vermeed zijn blik.
“Dan bof je, want ik moet een flink eind. Ben je van huis weggelopen of zo?”
Nou ja, wat kon het mij ook schelen. Ik knikte en gooide het hele verhaal eruit. Dat ik inderdaad was weggelopen van die klerezooi thuis, waar altijd ruzie was, waar ik niks mocht, waar ze mijn broer voortrokken, waar ze altijd op me zaten te katten. Dat ik nooit iets goed kon doen in hun ogen en dat ik het spuugzat was. Dat ze voor mijn part konden barsten.
Hij liet me uitpraten zonder me te onderbreken, iets wat me thuis maar zelden overkwam.
“En wat ben je nu van plan? Ergens ver weg een kamer en een baantje zoeken?”
Weer haalde ik mijn schouders op.
“Zoiets ja. Zal wel moeten.”
“Kun je iets? Heb je een diploma?”
Bokkig: “Nee.”
“Hoe oud ben je, als ik vragen mag?”
“Zestien.”
“Zestien jaar en geen diploma. Hm. Stel dat het niet meteen lukt, wat doe je dan? Heb je geld om het een tijdje uit te zingen?”
“Een paar tientjes.”
“Genoeg voor een dag of twee in een goedkoop hotelletje en een paar zakken patat. Niet genoeg om een kamer te huren.”
“Ach, ik zie wel. Als ik maar weg ben uit die troep.”
Hij gaf geen commentaar en ik zweeg ook. Ik was moe, want door al die plannenmakerij om weg te lopen had ik de afgelopen nacht nauwelijks geslapen. Zogenaamd op weg naar school was ik naar de snelweg gelopen, maar op die fuck-oprit had ik eerst geen lift kunnen krijgen. Werd ik ook nog eens gek van de zenuwen dat ze me te pakken zouden krijgen voor ik weg was, want van school zouden ze wel naar huis bellen waar ik bleef - dat deden ze altijd; altijd moesten ze zich met je bemoeien - en dan zouden ze gaan zoeken en de politie waarschuwen. Maar nu konden ze me lekker niks meer maken. Mijn hoofd zakte op mijn borst en ik sliep in.
Toen ik wakker werd, zag ik aan de borden dat we zeker al zo'n honderdvijftig kilometer verder waren. Mijn liftgever glimlachte. Een onverwacht charmante glimlach.
“Goed geslapen? Ik heb helaas geen eitje voor je ontbijt.”
Ik glimlachte ook. In de warme auto voelde ik me behaaglijk. En de man was aardig.
We reden onder de brug van een wegrestaurant door.
“Bij het volgende wegrestaurant moet ik zijn”, zei hij: “Nog vijfentwintig kilometer.”
Ik glimlachte niet meer. De kilometers gleden onder ons door en iedere minuut voelde ik me ellendiger. Het moment dat ik zou moeten uitstappen kwam razendsnel dichterbij en wat dan? Moederziel alleen op de snelweg, met alleen een rugzakje en een paar tientjes.
Daar had je het wegrestaurant. De man nam de uitrit en minderde vaart. Het liefst was ik een potje gaan janken.
Hij parkeerde de auto en keek op zijn horloge.
“Ik ben een beetje aan de vroege kant. Heb je zin om even iets mee te gaan eten? Ik trakteer.”
“Graag”, zei ik, blij met het uitstel.
Hij stak zijn hand uit.
“Laat ik me dan eerst even voorstellen. Ik heet Sander.”
“Yvette.”
“Aangenaam. Leuke naam.”
Toen we onze bestelling geplaatst hadden, legde hij zijn vingertop tegen zijn neusvleugel.
“Zeg Yvette, ik heb eens zitten nadenken. Ik wil me nergens mee bemoeien, maar dat avontuur van jou lijkt me weinig kans van slagen te hebben. Kamer huren? Vind er maar eens een, en wel op stel en sprong, waar je niet van te voren hoeft te betalen. Op een bankje in het park slapen? Geen pretje, gesteld al dat je het durft. Valt trouwens erg op, zeker bij zo'n jong meisje, en is niet zonder risico. Een hotelletje? Te duur en bovendien moet je meestal je naam opgeven en spoort de politie je op en zo niet, dan is het iets obscuurs waar je je neus beter niet kunt laten zien. Werk zoeken? Daar moet je je naam ook voor opgeven. Je hebt van die geluksvogels die ergens aankloppen en dan zowel werk als onderdak vinden, maar daar zou ik toch niet op durven gokken, nog los van het misbruik dat ze van je kunnen maken. Wat dan? Met hangende pootjes terug naar huis?”
“Ammenooitniet.”
“Dat dacht ik wel, maar wat had je dan gedacht? Nogmaals, ik wil me nergens mee bemoeien, maar op deze manier zit je binnen de kortste keren in de prostitutie. Vind je je daar niet een beetje te goed voor?”
Ik haalde mijn schouders op en zweeg. Ik had geen flauw idee. Als ik eerst maar weg was van huis, weg uit die rotsfeer, dat was mijn overheersende en eigenlijk mijn enige idee geweest. De rest kwam later wel. En nu was het 'later', dus wat nu?
“Moet je luisteren”, zei Sander.
“Zou het je wat lijken om een poosje bij mij te komen wonen? Dan kun je rustig nadenken over wat je wilt en intussen heb je in ieder geval te eten en een dak boven je hoofd. Ik woon in mijn eentje in een groot, vrijstaand huis aan het water. Overdag ben ik meestal weg voor mijn werk, dus dan heb je het rijk alleen. Als je het doet, wil ik je maar één ding vragen als tegenprestatie, namelijk of je het huis een beetje aan kant zou willen houden: wat stof afnemen en dergelijke. Verder zal ik je volledig vrij laten. Als het je niet bevalt, ga je gewoon weer weg. Alleen hoop ik dan, dat je me dat even van te voren vertelt en dat je niet, zoals nu, met de noorderzon vertrekt. Ik zou zeggen: denk er rustig over na. Ik heb zo meteen een afspraak in een van de vergaderzaaltjes en daar ben ik om twee uur, half drie mee klaar. Je kunt hier zolang wachten en je mag nog wel iets bestellen, op mijn rekening. Na afloop kom ik hier even kijken en dan zie ik wel of je weg bent of niet. Ah, daar is de man op wie ik zit te wachten. Nou, Yvette, tot straks, of, als ik je niet weerzie, veel geluk.”
Hij gaf me een hand.
Daar zat ik. Zou ik of zou ik niet? Een beetje eng was het wel, zomaar met een vreemde man mee, maar eigenlijk had ik de beslissing natuurlijk al lang genomen. Het idee van een kamer aan het water; gek genoeg gaf dat misschien wel de doorslag. Of waren het zijn handen? Net of ik daaraan kon zien dat ik hem kon vertrouwen. Die handen pasten bij hem. Echt knap was hij niet, met zijn borstelige, zwarte kuif, zijn brede gezicht en zijn grote kin, maar hij had doordringende ogen, heel donker, bij zwart af en, misschien daardoor, iets ondefinieerbaar mannelijks, iets wat me, voor het eerst van mijn leven, een kriebel tussen mijn benen gaf. Of is dat ook verbeelding achteraf? Hoe dan ook, ik bleef wachten en ik ging met hem mee.
De eerste weken wist ik gewoonweg niet, hoe ik het had. Eindelijk iemand die me voor vol aanzag, eindelijk eens geen gezeur aan m'n kop. Ik kreeg een eigen kamer - inderdaad met uitzicht op een meertje - die ik een beetje mocht inrichten en hij gaf me geld om kleren te kopen. Overdag deed ik wat huishoudelijke klusjes en zat ik te lezen in een van zijn vele boeken of TV te kijken. Kortom: een luizeleventje. Ik probeerde ook voor Sander te koken, maar dat kon ik niet en toen leerde hij het me. Op een gegeven moment betrapte ik me erop, dat ik 's middags naar zijn thuiskomst verlangde. Wat gebeuren moest, gebeurde: Binnen twee weken was ik tot over mijn oren verliefd op hem.
Van zijn kant toonde Sander geen enkele toenadering. Hij was altijd vriendelijk, altijd correct, maar probeerde niet me te versieren of met me naar bed te gaan. Als hij dat wèl had gedaan had ik hem denk ik afgeweerd, maar nu begon ik hem uit te dagen. Eerst kocht ik een heel kort minirokje en een strak truitje dat mijn borsten goed deed uitkomen en dat een strook van mijn buik bloot liet. Hij gaf me een complimentje en dat was dat. Ik liet de deur van de badkamer open, toen ik zeker wist dat hij er ook moest zijn. Hij kwam onverhoeds binnen, zag me naakt, excuseerde zich en trok zich terug. Het was om gek van te worden! Was die man dan niet normaal of zo? Het gekke was dat ik hem wèl af en toe betrapte met zo'n blik in zijn ogen van ... zoals een man naar een vrouw kijkt, zal ik maar zeggen. Dus homo was hij niet.
Elke dag als hij thuiskwam, stond ik op uit mijn stoel en lachte ik zo blij mogelijk naar hem, maar elke dag gaf hij me alleen maar een vriendelijk knikje in plaats van me in zijn armen te nemen. Om uit je vel te springen! Op een dag hield ik het niet meer uit. Ik mòèst hem hebben. Toen hij, zoals gewoonlijk, na thuiskomst even ging douchen, kleedde ik me helemaal uit en kroop spiernaakt in zijn bed, met het laken losjes over me heen. Daarvoor moest ik me eerst heel wat moed inspreken en ik stierf dan ook zowat van de zenuwen, maar bij de gedachte aan wat ik van plan was werd ik alsmaar meer opgewonden. Mijn hart bonsde, mijn bloed joeg door mijn lijf en mijn kut brandde als vuur. Nu de tanden op elkaar en op het juiste moment doorzetten. Ik hoorde hem uit de badkamer komen en toen hij zijn kamer binnenkwam, met alleen een handdoek om, wierp ik het laken van me af. Blozend als een gek probeerde ik verleidelijk te lachen en zelfs slaagde ik erin mijn dijen een beetje te spreiden.
Met een ruk bleef hij staan. Met zijn donkere ogen leek hij gaatjes in me te branden. Ineens voelde ik me belachelijk. Zou hij weer, net als toen in de badkamer, weglopen? Ik wist zeker dat ik dan zou gaan gillen, maar nee, hij kwam - als in trance; heet dat zo? - naar me toe en ging naast me op het bed zitten. De handdoek gleed van hem af; hij had een stijve. Zonder iets te zeggen strekte hij zijn hand uit en streelde mijn dij. Eindelijk! Die mooie hand van hem op mijn huid. Mijn hele lijf tintelde. Zijn hand gleed over mijn heup, mijn buik, ... mijn borsten.
“Wat ben je mooi”, fluisterde hij. Ik zag het wilde verlangen in zijn ogen, voelde zijn hand trillen.
“Ik ben van jou. Neem me”, stootte ik uit.
Met een schok leek hij tot zichzelf te komen. Hij trok zijn hand terug alsof hij zich aan me brandde en schudde droevig zijn hoofd.
“Nee Yvette, dat gaat niet, hoe lief ik je ook vind, of misschien juist daarom.”
Ik richtte me op en probeerde mijn armen om zijn hals te slaan, maar hij weerde me af.
“Heus Yvette, het gaat niet.”
“Waarom niet?” vroeg ik, bijna huilend.
“Omdat ik een sadist ben, dààr dan”, zei hij bruusk, “Weet je wat dat betekent? Ik geniet er seksueel van om meisjes te onderwerpen en te pijnigen. Met mij is het zelfs zo dat ik alleen maar kan genieten als ik die kick heb. Je moest eens weten hoe ik naar je verlang, maar nu begrijp je dus waarom het niet gaat, waarom ik nooit heb geprobeerd je te versieren, waarom ik me zo afstandelijk gedraag. Ik kan je toch moeilijk gaan pijnigen, vind je wel?”
“Een sadist? Hoe kan ... uh ... ik bedoel: je bent zo ààrdig”, zei ik stomverbaasd.
Hij knikte een beetje droevig.
“Dat kan dus, zoals je ziet. Wat de mensen van ons, sadisten, denken, klopt lang niet altijd.”
Wat me bezielde weet ik niet, maar ik sloeg snel, voor hij me weer kon afweren, mijn armen om hem heen en gaf hem een zoen. Daarna kleedden we ons aan.
Een sadist. Wat een beangstigend idee! Misschien had ik eigenlijk bij hem weg moeten gaan, maar dat deed ik niet. Hij bleef even correct tegen me als tevoren en ik ... verlangde met de dag meer naar hem. Hij gaf me wat boekjes te lezen over dat sadisme en het gekke was, dat veel van wat ik daarin las me ontzettend opwond. Met een door die boekjes verhitte fantasie begon het denkbeeld dat Sander me zou onderwerpen en pijnigen, me steeds meer te fascineren. 's Avonds in bed masturbeerde ik me wild, maar dat kon het vuur van mijn verlangen niet blussen. Ik wilde hèm, koste wat het kost. Verlangde hij immers niet ook naar mij? Dat had hij zelf gezegd. En had ik in een van die boekjes niet gelezen, dat sadomasochisten - zo noemden ze het vergoelijkend - niet verder gingen dan wat de “onderdanige” kon verdragen?
Op een avond zat ik naast hem op de bank. Ik legde mijn hand op zijn knie.
“Sander,” zei ik haperend, “wil je ... uh ... me alsjeblieft onderwerpen? Je mag me ook pijn doen.”
Hij keek aan met een onbeschrijflijke blik in zijn ogen. Ik weet nog dat de gedachte door me heen schoot, of dat nu een sadistische blik was. Op zijn voorhoofd verschenen zweetdruppeltjes en hij balde zijn vuisten. Met schorre stem bracht hij uit: “Weet je wel wat je zegt, Yvette?”
Ik knikte.
“Ik wil dat je me pijn doet.”
Als hij nu op besliste toon iets had gezegd in de geest van “nonsens”, was ik kwaad geworden, denk ik, maar dan was het waarschijnlijk allemaal niet doorgegaan. In plaats daarvan begon hij pogingen te doen om me te overtuigen.
“Ik geloof er niks van”, zei hij en hij begon vreselijke voorbeelden te geven. Geselen, met een zweep, zelfs tussen mijn benen, klemmetjes op mijn tepels of mijn kutlippen, met gewichten eraan. Ik geloof dat hij het zelfs had over naalden door mijn tepels. “Wou jij echt beweren dat je dat wilt?”
Het effect van zijn woorden was volledig tegengesteld aan wat ze leken te beogen, want al bij het woord geselen leek er een hete vlam door mijn lijf te schieten die midden in mijn kut uiteenspatte, en iedere volgende zin deed het vuur in mijn lijf hoger oplaaien. Hij werd trouwens zelf ook opgewonden door zijn eigen woorden; dat kon ik merken aan weer nieuwe zweetdruppels op zijn voorhoofd en aan zijn snelle ademhaling. Ik keek hem met vaste blik aan, trok langzaam mijn ene been op en zette dat op de bank, zodat hij mijn slipje kon zien - een heel mooi, klein en fijn slipje dat ik van zijn geld had gekocht. Hij reageerde op dezelfde manier als toen ik naakt in zijn bed lag: hij strekte zijn arm uit en begon mijn dij te strelen. Traag - te traag - kroop zijn hand naar mijn heiligdom.
“Tjezus”, zei hij, toen hij voelde hoe doorweekt mijn slipje was.
Hij vermande zich, alsof hij een beslissing nam.
“Je zult mij heel nauwkeurig moeten gehoorzamen. Weet je zeker dat je dat kunt en wilt? Als ik bedenk waarom je van huis bent weggelopen ...”
Een beetje ontnuchterde die gedachte me wel, maar ook niet meer dan een beetje. Ik verlangde naar die man en ik moest nu niet terugkrabbelen.
“Dat was heel wat anders. Probeer het met me”, zei ik uitdagend en trok mijn rokje nog iets hoger op.
Nog gaf hij zich niet helemaal gewonnen.
“Je bent gek, Yvette. Je bent nog zo jong.”
Ja, dat kon allemaal wel wezen, maar ik wilde maar één ding: HEM. Dat was het enige wat telde.
Ik kroop dicht tegen Sander aan. Nog heel even leek hij tegen zichzelf te vechten, toen trok hij me plotseling over zijn knieën, trok mijn rokje omhoog en gaf me een ongenadig pak op mijn billen. Oef, wat een harde handen had die man! Terwijl de ene na de andere slag mijn broekje of mijn blote dijen teisterde, schreeuwde ik het uit, maar ik durfde hem niet te vragen om op te houden. Niet op dat moment. Heel verwarrend was, dat ik niet wist wat me overkwam: was het een straf voor een stout meisje dat teveel zeurde, of was het een demonstratie van wat me te wachten stond als ik volhield, een eerste pijniging? Misschien was het ook wel allebei tegelijk.
En het was nòg iets: een openbaring. Tot nog toe had ik alleen over pijn gelezen en gefantaseerd, maar dit was echt. Het had een immense afknapper kunnen worden, maar dat werd het niet. De regen van slagen deed mijn billen gloeien en de hitte breidde zich uit tot mijn kruis, misschien omdat ik al zo vreselijk opgewonden wàs. Ik moet heel geil hebben liggen kronkelen voor zijn ogen, terwijl mijn geschreeuw van pijn veranderde in gekreun van genot. Plotseling begonnen in mijn hoofd vurige ballen uiteen te spatten. Ik was wel eerder klaargekomen, als ik me vingerde, maar dit was anders: veel heftiger, veel intenser. Mijn hele lichaam schokte; ik leek wel vloeibaar te worden. Aangezien hij doorging met slaan, duurde het ook veel langer dan gewoonlijk.
Vrij abrupt zette hij me op mijn voeten en doorboorde me met zijn ogen.
“Dit was een voorproefje, Yvette. Je kunt nog terug als je wilt.”
Maar ik wìlde helemaal niet terug. Eindelijk had hij me geaccepteerd. Hij zou mij onderwerpen en het zou heerlijk worden. Wild wierp ik mij in zijn armen.
mijn eigen uitgeverij: Erobird
lees ook: “Leve de seksualisering”
|
|
om mee te beginnen
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?