Vanja heeft geen succes in Trasimero en wordt voor het eerst gestraft.
Vanja had een onrustige slaap en toen ze ‘s namiddags wakker werd, was het al drie uur voorbij. De intercom die Ocane gebruikte om haar te wekken, had nog geen enkel geluid voortgebracht. Vanja haatte dat ding en de manier waarop het de nasale stem van Ocane een metalige klank gaf en vervormde. Ze nam een snelle douche, droogde haar haren en opende de deuren van haar kleerkast. Ze koos voor een wit slipje, een fleurig zomerrokje en een blauw topje en daarna ging ze op de rand van haar bed zitten wachten. Als Ocane haar niet via de intercom opriep, zou er wel iemand langs komen om haar op te halen, waarschijnlijk de chauffeur. Hij en Ocane waren uit dezelfde houtsoort gesneden, beide waren kwieke vijftigers en hadden een stuurse manier van doen. En inderdaad, rond half vier in de namiddag klopte Claus op haar deur.
“Vanja? Ben je wakker?”
“Ja, kom maar binnen.”
De deur zwaaide open en Claus verscheen in de deuropening. Hij hield iets in zijn hand. Shit, dacht Vanja, dat was de sporttas met haar eigen kleren en spullen. Wat moest hij met haar sporttas?
Claus zag waar ze naar keek.
“Ja, dit is jouw tas, Vanja,” zei hij. “Je wordt in het kantoor van Ocane verwacht. Het is geen slecht idee om de rest van je persoonlijke bezittingen ook bij elkaar te zoeken en in te pakken. Gewoon voor het geval dat.”
“Voor het geval dat wat?” vroeg Vanja op een ongerust toontje.
“Dat zal Ocane je zelf wel uitleggen,” antwoordde hij ontwijkend, en hij gaf haar het bevel om hem naar beneden te volgen. Ze namen de trap en volgden de gang tot bij de deur van het kantoor van Ocane. Claus ging niet mee naar binnen, zodat Vanja alleen voor Ocane kwam te staan. Ze voelde zich altijd zo nietig en kwetsbaar in het bijzijn van die vreselijke vrouw. Het mens had een pik op haar en Vanja kon daar niets aan veranderen. Haar neus jeukte, want het kantoor was doortrokken met de penetrante geur van het parfum waar Vanja al van in het begin een hekel aan had gehad.
Ocane kuchte even. Ze hield een kartonnen dossiermap in haar handen. Ze sloeg de map open, haalde er een vel papier uit en legde dat op het blad van haar potsierlijke bureau, een meubelstuk dat recht uit het paleis van de Zonnekoning leek te zijn geplukt.
“Dit is het document waar ik je gisteren over vertelde,” zei ze zakelijk. “Het is enkel een bijlage aan de bestaande samenwerkingsovereenkomst. De bijlage bevat twee artikelen, een clausule voor letsels van blijvende aard, en het daarmee overeenstemmende bedrag van de toegekende schadevergoeding. Het Safarov fonds komt die verplichting echter alleen maar na, als het originele exemplaar in bloed ondertekend wordt. Het bedrag van de schadevergoeding wordt enkel overgemaakt aan personen met een DNA structuur die met de ondertekenaar overeenstemt, vandaar.”
Vanja knikte beheerst, maar ze maakte zich zorgen over bepaalde uitspraken die ze zojuist gehoord had. Grote zorgen.
“Hoezo letsels van blijvende aard?”
Ocane slaakte een zucht en rolde met haar ogen.
“Callgirls die hun schulden aan het fonds niet kunnen terug betalen, worden voor de keuze gesteld,” legde ze uit. “Ze mogen weggaan of blijven. Als ze ervoor kiezen te blijven, worden ze geïsoleerd van de andere meisjes en wordt er ruiger met hen omgesprongen. Het is uiteraard niet de bedoeling om daarbij blijvende letsels te veroorzaken, maar een ongeluk is gauw gebeurd. Daarom moet je die bijlage aan de originele samenwerkingsovereenkomst ondertekenen.”
Vanja slikte en voelde zich duizelig worden. In gedachten probeerde ze het gezegde op een rijtje te zetten. Geïsoleerd? Ze voelde zich nu al geïsoleerd, want de andere callgirls in Trasimeno hadden geen contact gezocht. Ze zeiden ‘hallo’ en ‘tot ziens’, maar niet één van die meiden had gereageerd op haar uitnodiging voor een gesprek. Een beetje ruig vond Vanja ook niet erg, en met een fijne kerel kon het een enorme kick zijn, maar blijvende letsels, dat klonk behoorlijk eng. Ze bevochtigde haar onderlip, keek naar Ocane en fronste vragend haar wenkbrauwen.
“Bedoelde u van die, euh… harde SM toestanden, mevrouw?”
“Noem het zoals je wilt,” reageerde Ocane bits. “Door dit papier te ondertekenen, verlies je het recht op een menswaardige behandeling. Onze gasten mogen je als een waardeloze snol behandelen in plaats van als een luxe callgirl. Elke man die een sessie met je boekt, krijgt een vrijgeleide om verder te gaan dan wat onschuldige bondage spelletjes. Hij mag je echt pijn doen als dat hem opwindt. Binnen de grenzen van het aanvaardbare, uiteraard. O, voor Claus en mezelf geldt hetzelfde principe. Ook wij kunnen je het leven zuur maken als jij je niet gedraagt zoals het hoort.”
“En wat gebeurt er als ik die bijlage niet onderteken?”
“Dan wordt de bestaande arbeidsovereenkomst eenzijdig beëindigd. Claus zal je naar de luchthaven in Magione brengen en je op een vliegtuig richting België zetten. En je schuldeisers krijgen hun geld niet.”
Vanja vloekte inwendig. Ze voelde het bloed uit haar gezicht wegtrekken, want dit was precies wat ze gevreesd had, dat Ocane die macht zou hebben.
“En mijn dochter? Wat gebeurt er dan met Margot?”
Ocane stak haar kin iets vooruit en er verscheen een arrogante uitdrukking op haar gezicht. Ze maakte zich gereed om de genadeklap uit te delen.
“Dat is nog het meest spijtige van deze kwestie. Ik kreeg gisteren bericht van de Meester. De zaak is gewonnen en men heeft het kind aan jou toegewezen. Er zijn natuurlijk een paar voorwaarden aan verbonden.”
Vanja hapte naar adem. Ze moest zich bedwingen om niet in tranen uit te barsten, zo gelukkig was ze met dat fantastische nieuws. Met veel moeite slaagde ze er in om haar kalmte te bewaren. Haar stem was moeilijker te controleren.
“V… voorwaarden? Krijg ik Margot terug dan?” Ze merkte niet eens dat ze stotterde. “Maar, m… maar wat moet ik doen? Welke voorwaarden?”
Ocane stak twee vingers op.
“Je moet verhuizen naar de stad waar Margot nu woont, en je moet aantonen dat je werkt bij een door de wetgever erkende werkgever,” zei ze ijskoud. “Het fonds zocht nog iemand met jouw profiel bij administratie. Je kunt daar aan de slag, zodra je tijd in Trasimeno er op zit. Het is vlakbij de school van je dochter. De Meester had dat allemaal al geregeld, maar als je de bijlage aan jouw samenwerkingsovereenkomst niet tekent, vrees ik dat al die dingen in het gedrang komen.”
Vanja knipperde met haar oogleden. Het was gewoon te veel om allemaal te bevatten. Haar hart ging als een razende tekeer.
“Bij administratie?” Ze keek Ocane vragend aan. “Bedoelt u dat ik nog altijd voor het Safarov fonds zou werken, maar dan in België, mevrouw?”
“Je dochter is in België,” antwoordde Ocane geïrriteerd. “Dus, ja. Waar anders?”
Vanja begreep het. Ze moest dit doen, geen haar op haar hoofd dat er over dacht om zo een uitgelezen kans te laten liggen. Dus gebaarde ze zenuwachtig naar het vel papier op Ocane ’s schrijftafel.
“Mijn bloed mag je hebben,” zei ze. “Waar moet ik tekenen?”
Ocane had veel aan haar hoofd, want ze verwachtte een delegatie Europarlementsleden. Ze had Claus opgebeld en hem gevraagd om Vanja naar het poorthuis te begeleiden. Toen Vanja aanstalten maakte om haar sporttas met haar spullen mee te nemen, legde Claus een hand op haar arm.
“Die tas blijft hier, Vanja,” zei hij. “Je persoonlijke bezittingen worden in een kluis opgeborgen, die zijn niet toegestaan waar jij naartoe gaat.”
“Ook niet de tekeningen en kaartjes van mijn dochter?”
“Nee, sorry. Alles moet hier blijven.”
Twee minuten later stonden ze buiten. Het zonlicht viel, fel en helder, over de binnenplaats van de vierkantshoeve. Het zachte, erg zonnige klimaat en de nabijheid van het meer en de bossen, maakten dat de streek rond Lago Trasimeno bijzonder mooi was. Vanja begreep waarom mijnheer Safarov precies deze plek had uitgekozen voor zijn ‘gastenverblijf’. Ze passeerden de waterput met het pannendakje en een richtingaanwijzer die de gasten naar de sportzalen, het sauna complex, het golfterrein en het zwembad moest leiden. Links op de binnenplaats zag Vanja de knalgele zonneluifel, die ze ook vanuit haar kamer kon zien uitsteken. Ze schrok zich rot toen ze zag wat er zich daar onder bevond. In de schaduw van de luifel stond een massief houten toestel. Het had de vorm van een grote T en er hingen twee katrollen met dikke stalen kettingen aan weerszijden van de dwarsbalk. De zware standbalk die uit de aarde omhoog rees, was ongeveer twee meter hoog en vijfentwintig centimeter breed. De veel lichtere, horizontale dwarsbalk was bovenaan in een uitsparing in de standbalk geklikt. Shit! Wat was dat voor iets, dacht Vanja, die een rilling langs haar rug voelde lopen, terwijl ze het griezelig ogende toestel wat aandachtiger bekeek. Claus, die zag waar ze naar keek, grijnsde bij het zien van de onthutste uitdrukking op haar bleek uitgeslagen gezicht. Vanja haalde diep adem en volgde hem zwijgend door een openstaande, ovalen poort. Ze kwamen in een halletje, maar op een gigantische terracotta vaas en een houten kapstok na, was de kleine vierkante ruimte leeg.
“Wat is dit voor een plek, Claus?”
“Dit was vroeger het poorthuis,” antwoordde die. Hij opende de deur naar de woonkamer en gebaarde Vanja om hem te volgen. “Nu is het een appartement voor twee tot vier personen, maar we noemen het nog steeds het poorthuis. Hier logeren de meisjes die om de een of andere reden gestraft worden. Wie hier logeert, wordt altijd per sessie van één uur geboekt, maar de prijs blijft dezelfde. Tweehonderd.”
Vanja knikte terwijl ze naar een blonde vrouw staarde. Die zat in een van de zeteltjes en ook zij was bezig Vanja van top tot teen op te nemen. De blonde vrouw droeg een donkergroene slip, voor de rest was ze naakt. Zelfs gezeten, in een onflatteuze houding, was haar buik zo plat als een dubbeltje. Ze had prachtige borsten die als twee rijpe, malse peertjes boven haar gladde gespierde buik bungelden.
“De slaapkamer is daarachter links,” zei Claus, die de blonde vrouw ook had opgemerkt en in haar richting gebaarde. “Je bent hier niet alleen, want Annelies heeft ook een bijlage aan haar samenwerkingsovereenkomst moeten tekenen. Zij zit hier al een maand in isolatie en ze verdient goed geld.”
Annelies stond op van uit het zeteltje. Ze was klein van stuk, één zestig, maximum, schatte Vanja. Met een hautaine uitdrukking op haar gezicht richtte Annelies zich tot de chauffeur en vroeg:
“Wie is de nieuwe, Claus?”
“Vanja,” antwoordde die.
Vanja zelf sprak geen woord. Nu Annelies rechtop was gaan staan, kon Vanja zien dat ze een string droeg, geen slip. De blanke billen van de vrouw waren volmaakt van vorm, maar vertoonden blauwe plekken en strepen, alsof men haar met een riem of stok had geslagen. Ze voelde iets van irritatie onder de hooghartige blikken van dat mens.
“Ze ziet er nogal truttig uit,” hoorde ze Annelies zeggen. “Maar misschien ligt dat aan dat melige, kinderachtige rokje.”
Vanja werd rood van woede en opende haar mond om iets te zeggen, maar Claus was haar voor.
“Vanbinnen is Annelies zo lelijk als de nacht, Vanja,” zei hij grijnzend. “Ze is tien jaar jonger dan jij, heeft een prachtlijf en die tietjes van haar zijn helemaal echt, maar al haar heerlijkheden wegen niet op tegen haar grote muil en haar slecht karakter. En zo dachten Ocane en de gasten er ook over. Daarom zit het arrogante wicht hier bij de afdankertjes.”
Annelies trok een zuur gezicht en wees naar Vanja.
“Moet die nieuwe niet uit de kleren, Claus?”
“Ja, dat moet ze zeker.”
Hij gaf Vanja het bevel om zich volledig uit te kleden en er met een schelmse glimlach richtte hij zich opnieuw tot de blondine.
“Ben je nieuwsgierig naar de concurrentie, Anneliesje? Is dat het? Of ben je bang?”
Annelies lachte schamper.
“Bang? Hah! Toch niet voor dat scharminkel zeker?” Haar lichtblauwe ogen keken naar Vanja, terwijl die zich langzaam uitkleedde. Maar de arrogantie van Annelies was voor een groot deel gespeeld, want die lange, zongebruinde meid had een knap gezicht en een oké lichaam. Haar borsten en billen waren aan de zware kant en ze had een smal litteken op haar onderbuik, maar verder had ze een gave huid en een aardig figuur. Annelies keek naar het zwarte vachtje van schaamhaar tussen Vanja ’s benen.
“Miauw!” Ze lachte. “Moet jij je poesje niet eens nodig bijscheren?”
Vanja wierp haar een schuine blik toe, maar had daarnet al besloten om die blonde troela te negeren. Ook nu ze naakt was, bleef ze roerloos staan en ze bekeek de spaarzaam bemeubelde woonkamer. Er stond een tafel met vier stoelen, een stuk of vier kleine zeteltjes en een salontafel op een beige tapijt, een televisietoestel met DVD speler en een wandrek met boeken, films en muziek, waar ook een stereo installatie in zat verwerkt. De muren waren behangen met lichtblauw papier en aan de rechterkant hing een reproductie van Vincent Van Goghs zonnebloemen.
“Ze is niet veel van zeggen, Claus,” merkte Annelies op, en ze keek opzij naar wat Claus aan het doen was. Hij zocht iets in de tas die hij bij zich droeg en toen ze zag wat hij er uit tevoorschijn haalde, schoot ze opnieuw in de lach. “Dat meen je niet, Claus! Toch geen roze?”
Claus keek haar met opgetrokken wenkbrauwen aan.
“Jij noemde haar truttig, Annelies,” reageerde hij. “Dus ja, van mij krijgt ze een roze.”
Hij overhandigde Vanja een doorzichtig plastic zakje met een roze string erin. Ze nam het van hem aan, opende de verpakking en begon het minuscule stukje textiel aan te trekken. Verdomme, dacht ze inwendig vloekend. Was dit alles wat ze aan mocht? Zo een klein dingetje? Haar schaamhaar puilde er net niet uit, maar Annelies had gelijk gehad, dat bosje moest dringend gekortwiekt worden. Het was godgeklaagd, ze had helemaal niets verkeerd gedaan, maar toch zat ze hier in het poorthuis bij de ‘gestrafte meisjes’. Het was buitengewoon vernederend en triest om bij de afdankertjes te horen. Hopelijk zou het hier wat vlotter lopen. Vanja onderdrukte een zucht, probeerde niet te laten merken hoe ze zich voelde en hield haar gedachten voor zichzelf.
“Jouw nieuwe uniform,” zei Claus grappend, bijna alsof hij haar gedachte geraden had. “De gestrafte meisjes krijgen niet meer dan een string, maar troost je, Vanja, wie hier opgesloten zit, die wordt automatisch vrijgesteld van baliedienst. O, en als je het wat frisjes krijgt, er zijn kimono’s in de badkamer.”
Omdat hij zag dat ze haar wenkbrauwen vragend fronste, legde Claus haar uit dat ze haar verblijf in het appartement in het oude poorthuis kon vergelijken met de isolatiecel in de gevangenis. Het gebeurde niet vaak dat er twee van de callgirls tegelijkertijd een straf uitzaten, zo zei hij. Of dat een voordeel was, viel nog te bezien, dacht Vanja, met een steelse blik op Annelies.
“Mevrouw Ocane regelt verder alles,” voegde Claus er nog aan toe. Hij gaf haar de plastic tas die hij bij zich had gedragen. Vanja hield de tas open en keek er in. Allemaal verschillende soorten strings, wel twintig stuks en in alle kleuren van de regenboog.
“Ik kom hier alleen om de gestrafte meisjes af te leveren. Of er eentje op te halen dat naar huis gestuurd wordt,” zei Claus. Zijn toon was niet onvriendelijk. “Hopelijk is dat niet nodig, Vanja. Veel geluk met het afbetalen van je schuld.”
Vanja knikte hem dankbaar toe en volgde hem met haar ogen. Zodra hij de woonkamer verlaten had, schoot Annelies in de lach.
“Ja, geluk. Dat zal je nodig hebben, trut.”
Vanja kneep haar oogleden tot spleetjes.
“Hé! Kan jij echt niet wat aardiger zijn? We zitten allebei in hetzelfde schuitje, of denk jij dat je zo veel beter bent dan ik?”
“Ja, dat denk ik zeker, en ik ben niet aardig,” kaatste Annelies terug. “Dat ben ik nooit geweest. De enige reden dat ik tegen je praat, is omdat ik hier al een maand alleen opgesloten zit. Ik had een gast beledigd en Ocane vond dat niet leuk.”
“Dat geloof ik best,” reageerde Vanja. “Waarom deed je zoiets?”
“Het was een eikel.” Annelies haalde haar schouders op. “Achteraf bleek het een goede zet. Ik versier hier vier keer meer sessies dan toen ik een eigen kamer had en met die bekakte trutten op de gang omging. Fuck, wat was dat saai, zeg! Overdag zonnebaden en ’s avonds een mooi jurkje aan voor het aperitief en het diner. Altijd maar kwebbelen, paraderen en verleiden, bah, ik werd er onnozel van.”
Vanja maakte een weids gebaar met haar armen.
“Is het hier dan zoveel beter?”
“Ik vind van wel,” antwoordde Annelies bits. “Ik hoef helemaal niets meer te doen, behalve sporten, TV kijken, lezen en slapen. Je weet toch dat de gasten zo een portfolio krijgen, zo één met een foto, en met tekst en uitleg over wat er zoal in de aanbieding is in Trasimeno?”
Vanja knikte.
“Wel, een van mijn klanten vertelde me, dat er bij mijn foto een waarschuwing met een uitroepteken staat,” legde Annelies uit. “In de tekst raadt men de gasten aan, om mij een gag om te doen tijdens de sessies, omdat ik zo een vuilbekkende onhandelbare slet ben. Sommige kerels vinden dat blijkbaar enig. Hah! Ik verdien gemakkelijk twaalfhonderd ballen per week en ik kan gewoon mezelf zijn.”
Er verscheen een vragende uitdrukking op het gezicht van Vanja.
“Probeer je me te vertellen dat je die mannen beledigt en dat ze dat leuk vinden?”
“Hallo? Ben jij achterlijk of wat?” Annelies rolde met haar ogen. “Ik speel het stoute, eigenzinnige meisje, dat is alles. Toen ik vorige keer die gast beledigde, heeft Ocane me twee dagen aan de schandpaal vastgeketend.”
Vanja liep naar het raam en keek naar buiten, naar het massief ogende ding onder de zonneluifel.
“Ja, die schandpaal… Het is een griezelig ding,” mompelde ze.
“Claus vertelde me dat het authentiek is.”
“Wat?”
“Ocane zou het ding op een veiling gekocht hebben,” zei Annelies. “Het is een schandpaal uit de zeventiende eeuw en hij zou echt gebruikt zijn. In Perugia.”
Vanja draaide zich om en haalde diep adem. Een gevoel van onbehagen bekroop haar bij de gedachte aan wat haar nu weer allemaal te wachten stond. Hoe lang zou Ocane haar hier opgesloten houden? Die Annelies was alles behalve aangenaam gezelschap en ze zou haar niet kunnen ontlopen in dit appartement.
“Dit is deprimerend,” zei ze, met een zucht. “En jij zit hier al een maand in je eentje? Ik zat maanden in de gevangenis, maar zelfs daar vond ik het niet zo eenzaam en mistroostig als hier op deze plek.”
“Ik mis de anderen niet,” reageerde Annelies schouderophalend. “Misschien Luigi, want dat was een echte schelm. Een jonge knul nog, maar leuk om te zien en goed in bed.”
“Luigi?”
“De enige man in de portfolio van Trasimeno,” verklaarde Annelies. “Luigi Jacobo is een gigolo die zowel vrouwen als mannen bedient, hij is biseksueel.”
“Nee, ik herinner me niet om hem gezien te hebben.”
Annelies tuitte haar lippen.
“Je hebt hem zeker al gezien, maar als je hem niet kent, lijkt hij net een van de gasten. Hij beweegt zich onder hen en logeert in een van de luxekamers die uitgeven op het zwembad in de tuin.”
Die eerste dag in het appartement ging Vanja op verkenning. Er was een badkamer, een toilet en een grote slaapkamer voor vier personen, maar ook een gymzaaltje met fitness toestellen en een piepkleine keuken waar je niet veel meer in kon doen dan koffie zetten. Het eten werd driemaal per dag bij de voordeur afgeleverd, dus koken was niet nodig. De volgende dagen begon Vanja zich echter ongerust te maken, want de weinige gasten die het poorthuis bezochten, kozen steevast voor Annelies. Vanja begreep niet goed waarom men haar links liet liggen. Vond men haar te oud misschien? Boekten de gasten daarom geen sessie met haar? Vonden al die gasten haar foto dan zoveel lelijker dan die van Annelies? Aan Annelies kon ze niet vragen wat er speelde, want de arrogante blonde trut lachte haar uit en ze gedroeg zich nog meer vanuit de hoogte tegenover Vanja.
Op donderdagochtend werd Vanja slecht gehumeurd wakker. Ze zat al dagen in dit appartement opgesloten, het was nog erger dan de gevangenis! Ze voelde zich machteloos, gedeprimeerd en had een moment van zwakte. Ze had zin om een potje te huilen, maar gaf er niet aan toe. Was er dan werkelijk niemand die een sessie met haar wilde boeken? Annelies was een serpent en Vanja miste haar gesprekken met Tinne in de gevangenis. Hoe onwezenlijk was dat? Ze miste haar cel in de gevangenis! Bovendien was er hier geen telefoon en ze wilde absoluut nog eens met Margot bellen. Op Annelies na, zag ze geen mens en ook Ocane had al dagen niets meer van zich laten horen. Zo nu en dan kwam er een man aanbellen om Annelies op te halen voor een sessie, maar die bleven buiten staan wachten en kwamen nooit naar binnen. Die donderdag, rond een uur of vier in de namiddag, zag Vanja Annelies uit de badkamer komen.
“Ik verwacht een klant,” pochte die. “Hij kan elk moment hier zijn.”
Vanja keek de blonde vrouw woedend aan. Annelies droeg een zwartleren string en knielaarzen in dezelfde kleur. Ze zag er sexy uit, maar de hooghartige uitdrukking op haar gezicht irriteerde Vanja mateloos. Toen de bel ging, volgde Vanja haar naar de deur en Annelies keek pisnijdig achterom.
“Waar denk jij heen te gaan?”
“Ik wil die klant van jou wel eens zien,” antwoordde Vanja nors. Gekleed in een strak zittende knalrode string volgde ze Annelies naar de kleine hal. Het had geregend die nacht, waardoor er een muffe geur in de hal hing. Annelies klikte de deur uit het slot en begroette haar klant, een sportief geklede, donkerblonde man met helblauwe ogen en een opvallend kuiltje in zijn kin. Zijn ogen keken naar Annelies, hij bekeek haar van top tot teen, maar dan zag hij Vanja staan.
“Wat moet dit voorstellen?” Hij lachte hardop. Een smakelijke lach. “Krijg ik er twee voor de prijs van één?”
“Nee, mijnheer,” antwoordde Annelies, die over weinig gevoel voor humor beschikte en met haar kin naar Vanja gebaarde. “Zij woont hier ook, maar ze is niet gratis.”
“Fred,” zei de man tegen Annelies. “Noem mij Fred, oké?”
“Ze heet Vanja en ze was nieuwsgierig naar hoe u er uitzag, Fred,” zei Annelies.
Vanja deinsde achteruit, want ze zag hoe de man zijn arm ophief en met gestrekte vingers naar Annelies uithaalde. Hij gaf haar een kaakslag, flink hard ook, en het geluid van de klap werd weerkaatst tegen de muren van de hal.
“Au!”
“Dat zal je leren om me bij mijn voornaam aan te spreken! Jij, verwaande slet,” snauwde hij haar toe. “Voor jou ben ik mijnheer Wouters. Is dat begrepen?”
“Ja, mijnheer Wouters,” zei Annelies snel, want ze realiseerde zich dat het spel al begonnen was. “Mijn excuses, mijnheer Wouters.”
“Dat is je geraden,” bromde Fred, die nu zijn aandacht naar Vanja verplaatste. “En jij, zwartkop? Ben jij bang voor mijnheer Wouters?”
Vanja schatte snel de situatie in. Het was een spel, dacht ze, meer niet. Deze kerel joeg haar geen angst aan, bijlange niet. Ze wilde op zijn minst een poging wagen om hem van Annelies af te snoepen en ze keek hem recht aan, terwijl ze haar hoofd schudde in een gebaar van ontkenning.
“Nee? Je bent niet bang voor me?” Fred grijnsde haar toe. “Dat zou je nochtans wel moeten zijn, want ik heb je niet geboekt en toch sta je hier naar me te gapen.”
“Ja, en ik schaam me er niet voor, Fred,” zei ze. “Hoe verwaand is dat? Misschien kan je Annelies een ander keertje straffen? Ik kost geen cent meer dan zij en ik ben net zo onhandelbaar.”
Annelies knarsetandde. Als blikken kogels waren, zou Vanja hier en nu doorzeefd worden.
“Laat u niet om de tuin leiden, mijnheer Wouters,” riep ze uit. “Ze zat in de gevangenis voor ze hier kwam, ze was verslaafd aan drugs!”
“Ja, ik ben een stoute meid.” Vanja grijnsde. “Dat zei ik toch al?”
Fred Wouters luisterde niet naar wat Vanja zei, want hij had Annelies bij haar blonde krullen gegrepen en schudde haar heen en weer.
“Ga jij me vertellen wat ik moet doen? Jij? Een arrogante slet van tweehonderd euro?” Hij gaf haar enkele klappen met het plat van zijn hand en mikte op haar borsten, die hij van opzij raakte. Ze zwaaiden heen en weer onder de kracht van zijn tikken en het klonk als pets, pets, pets. “Ik weet heel goed wat ik wil! Een kleine blonde slet met een bleke, verwaande kop. Dat wil ik.”
“Au! Ai! Sorry, mijnheer Wouters!” Annelies putte zich uit in verontschuldigdingen en deed alsof ze in elkaar kromp, maar inwendig glunderde ze, want ze wist dat ze het pleit gewonnen had.
Vanja wist het ook en de triomfantelijke blik van Annelies was gewoon te veel om te verdragen. Ze vloekte hardop, draaide zich om en sloeg de deur die naar de woonkamer leidde, met kracht achter zich dicht. Daarna liet Vanja zich woedend in een van de zeteltjes neervallen. Shit! De zoveelste teleurstelling, dacht ze. Kon ze nu werkelijk niets goed doen? Wanneer zou het eindelijk eens gaan lukken? Verdomme, er moest toch ooit eens een einde komen aan dat voortdurende afgewezen worden. En ze wilde Margot bellen! Voor een ogenblik voelde ze spijt, dat ze niet van de gelegenheid gebruik had gemaakt, om langs Annelies en haar klant heen te glippen en naar de balie te rennen. Naar de telefoon.
“Nogal logisch dat ze mij kiezen,” zei Annelies die nacht. Ze was nog altijd pisnijdig. De twee vrouwen lagen al op hun bedden in de grote slaapkamer. Het was er vochtig en heet, zelfs te heet voor een laken. “Een van mijn klanten had me over jou verteld, Vanja. Die kerels lezen een korte biografie over ons en jij hebt een verleden als drugsverslaafde. En ze weten allemaal dat je gezeten hebt ook! God weet met wie jij allemaal geneukt hebt om je volgende shot te kunnen betalen? Ze vertrouwen je niet… En daarbij komt nog dat ik jonger, mooier en aantrekkelijker ben.”
“Mmmh, je bent ‘bescheiden’ nog vergeten,” zei Vanja sarcastisch. “En wat dat ‘mooier zijn’ betreft, je tieten en je kont mogen er zijn, en de rest van je lijf ook, maar je hebt een lelijke tronie.”
“Wat?”
“Je hebt me wel verstaan,” zei Vanja. “Ik had het over dat misbaksel bovenop je dikke nek.”
De mond van Annelies vertrok tot een dunne streep.
“Zei de drughoer uit de gevangenis. De mannen die hier komen, verkiezen mij en dat is het enige wat telt, daarop worden we afgerekend aan het einde van de dag. Nou, ik heb al twaalfhonderd verdiend deze week. En jij?” Ze stak haar vinger uit en wees naar de display op de collar rond Vanja ’s hals. “Volgens mij staat daar nog altijd negenduizend op dat schermpje.”
“Ach, rot op,” snauwde Vanja. Ze hield zich groot, maar diep vanbinnen wist ze dat het blonde serpent een punt had. Als ze niet gauw een sessie met een van de gasten versierde, zou Ocane haar zeker straffen. Of erger nog, haar contract verbreken en haar op een vliegtuig naar België zetten.
“Ja, ik zwijg al. Ik ben moe, want ik heb hard gewerkt,” zei Annelies, met een stem vol leedvermaak. “Ik ga slapen.”
Ze begon haar hoofdkussen op te kloppen, maar plotseling verstarde ze. Haar ogen keken naar iets wat zich achter Vanja bevond. Iemand had de deur van de slaapkamer geopend en het licht in de woonkamer aangeknipt, want er viel een streep licht naar binnen.
“Het is Ocane,” fluisterde Annelies. “Ze ziet er boos uit en ik ben er vrij zeker van, dat het niet op mij is.”
Vanja draaide haar hoofd om en richtte zich op in haar bed. Ze zag hoe mevrouw Ocane het licht in de slaapkamer aandeed en haar richting uit kwam. De schrik sloeg Vanja om het hart. Ze slikte, sperde haar ogen open en het zweet brak haar uit. Wat kwam Ocane hier zo laat nog doen? En zoals ze naar haar keek, nee, dat voorspelde niet veel goeds.
“Jij begint op mijn zenuwen te werken,” snauwde ze Vanja toe. “Ik heb een klacht ontvangen van een gast. Je zou een klant van Annelies lastig gevallen hebben. Is dat waar?”
Vanja verbleekte en vloekte inwendig. De schoft, dacht ze, die Wouters was over haar gaan klagen. Wat een rotkerel, zeg!
De alerte Ocane merkte Vanja ’s ontreddering direct op.
“Ja! Je hebt reden om bang te zijn, waardeloos schepsel,” zei ze. “Morgenochtend word je gestraft. En dat zal je niet leuk vinden, geloof me maar.”
Vanja zocht naar de juiste toon, want ze wilde niet smeken, maar ze voelde haar onderlip lichtjes trillen toen ze vroeg:
“Is dat echt nodig, mevrouw? Geef me nog een laatste kans? Morgen lukt het me wel om een klant te strikken.”
“Nee, je hebt je kans gehad,” zei Ocane koeltjes. Ze was al op weg naar de deur, maar draaide zich nog even om voor ze naar buiten liep. “Mijn geduld met jou is ten einde, Vanja. Wie de gasten reden tot klagen geeft, moet de gevolgen dragen.”
Zodra Ocane weg was, begon Annelies te grinniken, maar ze hield daar snel mee op toen Vanja zich van haar eigen bed liet zakken en met haar handen op haar heupen naast dat van Annelies kwam staan. Ze torende boven haar uit en keek Annelies dreigend aan.
“Nog één kik van jou en ik ga terug naar de gevangenis,” siste ze woedend. “Voor moord deze keer.”
De rest van de nacht hoorde ze Annelies niet meer, toch niet tot die insliep en zachtjes begon te snurken.
Op de ochtend van de volgende dag kwamen Ocane en Claus haar ophalen. Ze brachten Vanja naar de houten schandpaal op de binnenplaats. Ze vocht tegen haar schaamtegevoelens en probeerde haar kalmte te bewaren. Ocane had haar verplicht om een roze string aan te trekken. Het was er één uit stretchstof, met het strikte minimum aan stof. Bovenaan spande de string over haar uitstekende heupbeenderen en rond haar taille. Tussen haar benen was de stof amper drie vingers breed, en het stringetje zat zo strak over haar kutje gespannen, dat haar lipjes twee kleine uitstulpinkjes vormden onder de flinterdunne stof. Niet alleen haar billen, maar ook haar dijen en heupen waren helemaal naakt gelaten. Het elastiekje aan de achterzijde van de string zat snaarstrak tussen haar billen geklemd. Vanja had zich nog nooit zo bloot en kwetsbaar gevoeld. Het moest zo ongeveer negen uur zijn, dacht ze. De zon gaf al behoorlijk wat warmte en ze begreep nu waarom de schandpaal onder een zonneluifel stond. Behalve Claus en Ocane, zag ze ook twee andere mensen op de binnenplaats staan. Een van hen was Fred Wouters, de klant die over haar geklaagd had, maar de andere man kende ze niet. Wouters droeg een korte kaki broek en een hemd, hij zag er belachelijk uit, bijna alsof hij op het punt stond om op safari te vertrekken. De andere man was klein en zwaarlijvig met een donker uiterlijk, en hij droeg een honkbalpet. Vanja keek hem in de ogen, want hij gluurde naar haar blote borsten en likte zijn lippen.
“Onze fotograaf,” zei Ocane kortaf. Ze had gezien waar Vanja naar keek. “De portfolio wordt aangepast omdat er twee meisjes vertrekken. Ik heb de Meester beloofd dat de nieuwe portfolio morgen klaar zou zijn.”
Vanja zei niets. Ze concentreerde zich op haar ademhaling, probeerde haar angstgevoelens onder controle te houden en vroeg zich af wat er nu zou gebeuren. Zou Ocane haar pijn doen? Of was deze straf meer als een soort van vernedering bedoeld? En wat deed die fotograaf hier zo vroeg op de ochtend? Haar hoofd tolde en ze voelde dat ze begon te zweten. De boterhammen die ze voor ontbijt had gegeten, en die ze met twee koppen koffie had doorgespoeld, veroorzaakten zure oprispingen in haar maag.
“Je moet je insmeren tegen de zon,” hoorde ze Claus zeggen. “Je wordt gestraft, maar het is niet de bedoeling dat we je straks naar het ziekenhuis in Perugia moeten brengen. Smeer je goed in, want die luifel beschermt je niet voldoende.”
Vanja knikte en nam de flacon met zonnebrandolie van hem aan. ‘Factor 50’ stond er op de witte fles met de oranje dop. Ze draaide die open en spoot een straal van het witte goedje in haar handen. Na een minuut of vier had ze zich volledig ingewreven.
“Kijk haar eens. Ze blinkt als een spiegel.” Ocane sprak op een spottende toon en keek naar de fotograaf. “Dat zal mooi ogen op de foto’s denk je niet?”
“Ja,” zei die knikkend. “Die luifel is ook prima, zoals het licht er doorheen valt… Prachtig!”
Vanja haalde diep adem, want Claus kwam op haar af gestapt. Hij hield iets in zijn handen, maar ze kon niet precies zien wat.
“Dit zijn riemen voor rond je polsen, Vanja,” zei hij. “Maar eerst moet je met jouw rug tegen de schandpaal gaan staan.”
Zwijgend deed Vanja wat hij haar opdroeg. De standbalk voelde glad aan, alsof men het hout gepolijst had en het rook naar vernis. Links en rechts bungelde een duimdikke ijzeren ketting naar beneden, één aan weerszijden van de dwarsbalk. Opeens werd ze getroffen door een gedachte. Het was maar een spel, dacht ze. Ocane orkestreerde een show voor Wouters en voor al de andere ‘klanten’ die morgen hun nieuwe portfolio zouden ontvangen. Ja, natuurlijk, dat was het. Ocane zou er een foto van een vastgeketende Vanja in laten plaatsen. En wie weet kreeg ze ook een uitroepteken bij haar naam, zoals Annelies. Opgelet, gevaarlijk teefje! Ze glimlachte bij die gedachte, maar de nasale, ietwat verbaasd overslaande stem van Ocane, liet Vanja opschrikken en bracht haar weer bij de zaak.
“Ze lachte. Heb je dat gezien, Claus? Ze lacht ons uit.”
Claus knikte.
“Ik zal haar nu die polsriemen maar omdoen, zeker?”
“Ja,” reageerde Ocane. Ze grijnsde. “Eens zien hoe lang het domme schepsel dan nog lacht.”
De polsriemen reikten tot halverwege Vanja ‘s onderarmen en het sterke leder was minstens een centimeter dik. Langs de binnenzijde waren de banden met wol bekleed en van onderen, aan de buitenzijde, zat er een stalen plaatje in geschroefd. Aan elke polsband hing een klikhaak, ook in staal en met een beveiliging erop, zodat hij niet los kon schieten als er gewicht aan kwam te hangen. Haar gewicht, dacht Vanja, die het warm kreeg bij die gedachte en haar zenuwachtigheid voelde toenemen. Spel of geen spel, als men haar aan haar polsen omhoog zou hijsen, zou dat pijn doen. De druk op haar armen en schouders zou enorm zijn, want ze was geen lichtgewicht zoals Annelies.
“Linkerpols eerst,” hoorde ze Claus zeggen, en ze stak haar arm uit. Er klonk een klikkend geluid van staal op staal toen de klikhaak aan de ketting aan haar linkerzijde werd bevestigd.
“Rechterpols, alsjeblieft?”
Opnieuw reikte Vanja hem haar pols. Ze leunde tegen de schandpaal en voelde het gladde hout in haar rug en billen. Met gespreide armen stond ze daar, starend naar de grijnzende gezichten van Ocane, Wouters en de fotograaf. Niemand sprak, ze staarden alleen maar. Het gezicht van Claus kon ze niet zien, maar ze hoorde hem bewegen achter haar rug. De stem van Ocane doorbrak de griezelige stilte.
“Heb je de afstandsbediening, Claus?”
“Ja, die lag op de grond,” antwoordde hij, terwijl hij ze aan Ocane overhandigde. “Werkt ze nog naar behoren?”
Ocane staarde naar het zwartgelakte metalen voorwerp in haar hand. Het was plat en ongeveer even lang en groot als de afstandsbediening van een televisietoestel.
“Dat zullen we gauw weten,” zei ze schamper. “Als ochtendgymnastiek lijken rekoefeningen mij geen slecht idee.”
Vanja verbleekte toen ze omhoog staarde, naar de stalen katrollen bovenaan de dwarsbalk van het toestel. Ze keek opnieuw naar Ocane, zag de afstandsbediening in haar hand en begreep meteen waar die voor diende. Ocane grijnsde haar toe, drukte op een knop en de kettingen rond Vanja ’s polsen begonnen ratelend te bewegen.
“Gewoon je armen omhoog steken is de beste optie,” zei Ocane. “Tegenwerken heeft toch geen zin.”
De katrollen knarsten, de kettingen trokken zich strak, en Vanja werd langzaam omhoog getakeld. Haar armen werden uit elkaar getrokken en gespreid. Alleen de tippen van haar tenen raakten de grond nog. Ze voelde de druk in haar schouders toenemen, terwijl Ocane haar nog een stukje hoger langs de schandpaal omhoog takelde. Ze voelde nu geen grond meer onder haar voeten. Vanja had het gevoel dat ze gekruisigd werd. Al haar gewicht hing aan haar polsen en na enkele tellen begon dat al pijn te doen.
“Nnnn… Au! Ah…,” kreunde Vanja hardop. “Aaaah!”
“Nu lach je niet meer, hé?” Ocane schudde haar hoofd. “Hah! Spijtig dat je jezelf niet kunt zien. O, nog iets, kermen en jammeren is toegestaan, dus houd je vooral niet in.”
Vanja wierp haar een kwade blik toe, maar zei geen woord. Ze stopte met kreunen, spaarde haar krachten en vocht tegen de aandrang om hardop te gillen. Haar lichaam werd uitgetrokken, de spieren in haar armen zwollen op en leken wel kabels. Onder haar omlaag bungelende borsten kon ze haar ribben zien steken. Ze bewoog haar voeten, zoekend naar steun, maar er was geen steun. Het hout van die standbalk was veel te glad. Ze vloekte inwendig en begon in paniek te raken. De pijn in haar armen en schouders was verschrikkelijk! Nog erger dan ze zich had voorgesteld. Nee, dat zou ze niet lang volhouden. Ze zag Wouters stilletjes afdruipen, die had genoeg gezien en had blijkbaar andere plannen. Vervolgens hoorde ze Ocane iets zeggen, tegen die kleine man met zijn zwarte krullen, die fotograaf. Hij had een tic en frunnikte voortdurend aan de klep van zijn honkbalpet. Hij knikte Ocane toe en kwam naar voren, zijn digitale fototoestel in de aanslag. Hij begon foto’s te maken, wel twintig na elkaar.
“Oké,” zei hij opeens. “Het staat er op. Tot straks, Ocane. Ik ga er vandoor, want die nieuwe portfolio moet vanavond af.”
Ocane knikte en keek op haar horloge.
“Het is nog vroeg, maar over vijftien minuten is het ontbijt afgelopen. Dan komen er hier vast gasten voorbij, op hun weg naar de sportzalen, de sauna of het zwembad. Met je zestig kilo droog aan de haak zie je er niet eens zo slecht uit. Misschien dat er iemand zin krijgt in een sessie, als hij jou hier zo ziet staan. Of moet ik zeggen…, hangen?”
Claus schraapte zijn keel.
“Euh… Ocane? Dat is te lang,” zei hij voorzichtig.
“Wat?”
“Je kunt haar niet langer dan een paar minuten aan haar polsen ophangen. Dat kunnen haar spieren en gewrichten niet aan.”
“Een half uur kan ze wel verdragen, Claus. Wat krijg jij opeens? Sinds wanneer bemoei jij je met de meisjes?”
“Marec zou het nooit toestaan, Ocane. Je weet dat ik gelijk heb. Kom, laat die kettingen vieren voor er een spier scheurt en ze echt gewond raakt.”
Vanja had hun gesprek gevolgd, hopend dat Ocane snel zou toegeven, want ze bestierf het van de pijn. Haar oksels voelden alsof ze in brand stonden en bijna was ze beginnen smeken om haar te laten zakken, maar gelukkig gaf Ocane toe. Mokkend liet ze de kettingen vieren, zodat Vanja terug op haar voeten kon steunen. Ze voelde weer grond onder haar voeten en de pijn nam af. Ze slaakte een zucht van verlichting en toen Ocane even niet keek, wierp ze Claus een dankbare blik toe, want dit had ze aan hem te danken. Haar knieën knikten en ze deinsde achteruit, tegen de schandpaal aan, want Ocane kwam haar richting uit. Die reikte naar het elastiek van Vanja ’s string, krulde haar vinger rond de rand en trok de stof naar achteren. Daarna voelde Vanja hoe Ocane de afstandsbediening diep in haar broekje naar omlaag duwde en het elastiek liet terugschieten. Het kille metaal kriebelde haar schaamhaar en drukte tegen haar onderbuik en venusheuvel aan.
“Je blijft aan de hele dag aan de schandpaal vastgeketend, tenzij er iemand voor je betaalt en je van die polsbanden verlost,” snauwde Ocane haar toe. “Dat zal je leren onze gasten lastig te vallen.”
Op dat ogenblik kwam Annelies naar buiten. Ze had een van de kleine kimono’s aangetrokken, het niemendalletje was groen van kleur, in glanzende zijde en het reikte maar net tot over haar blanke dijen. Vanja zag aan haar valse gezicht dat ze straalde van genoegen en leedvermaak. Na Ocane en Claus slaafs te hebben toegeknikt, bleef ze zwijgend naar Vanja staan kijken. Ze wachtte geduldig tot die twee weg waren, dan pas begon ze Vanja uit te lachen en te bespotten. Maar Vanja schold terug en moest niet onderdoen voor Annelies, toch niet wat de scherpte van haar tong betrof. Uiteindelijk zag Annelies in, dat haar spotternij geen effect had op Vanja en ze gaf het op.
De hele voormiddag probeerde Vanja iemand te overreden om haar uit haar benarde positie te bevrijden. Tevergeefs. In het beste geval werd ze genegeerd door de passerende mannen, maar net zo vaak werd ze aangegaapt en uitgelachen, want iedereen die wist hoe het er in Trasimeno aan toe ging, wist ook dat Ocane die oude schandpaal alleen gebruikte als een van de meisjes een zware overtreding had begaan.
Rond het etensuur lag de binnenplaats er opnieuw leeg en verlaten bij. Vanja was totaal uitgeput en snakte naar iets om te drinken. Haar armen begonnen pijn te doen, ze kon die amper bewegen en hoewel ze er niet meer aan hing, stonden de kettingen nog altijd strak gespannen. Ze had het verschrikkelijk warm en zweette als een rund. Door de houding waarin men haar had vastgeketend, kon ze haar zweet niet afvegen. Het liep van haar voorhoofd en prikte in haar ogen. Af en toe knipperde ze verwoed met haar oogleden, maar veel hielp dat niet. Integendeel, ze begon troebel te zien. Misschien dat ze daarom haar ogen eerst niet geloofde toen ze hem zag. Hallucineerde ze, of was hij dat echt? Ja, hij was het, zomaar opeens was Marec daar, op de binnenplaats. Ze wist niet wanneer hij in Trasimeno was aangekomen, maar hier was hij. Gekleed in een zwarte losse pantalon en een wijd openstaand hemd in dezelfde kleur kwam hij haar richting uit gekuierd. Aan zijn voeten droeg hij elegante zomerse schoenen zonder sokken. Vanja vond dat hij er ongelooflijk knap uitzag en ze glimlachte schuw in zijn richting. Marec was niet alleen, maar in het gezelschap van een andere man. Die droeg vrijetijdskledij van een duur merk en toen Vanja hem heel eventjes aankeek, herkende ze hem meteen. Het was een bekende politicus. Een heel bekende. De man liep haar straal voorbij en leek op weg naar het zwembad, maar Marec negeerde haar niet. Hij bleef staan om naar haar te kijken.
“Ik hoorde van Ocane dat jij een klant lastig viel,” zei hij, met een schuine blik op de kettingen rond haar polsen. Daarna liet hij zijn blik langzaam over Vanja ’s bijna naakte lichaam dwalen. Hij zag hoe het klamme zweet een doorzichtig vlies vormde op haar bruine huid. “Hoe lang sta je hier al, Herpoels?”
“Van deze morgen negen uur,” antwoordde ze. Haar stem klonk schor. “Ik weet dat ik u dat niet mag vragen, Meester, maar…, maar ik sterf van de dorst… Mag ik u om wat drinken vragen? Alstublieft?”
Marec zag hoe ze haar blik neersloeg. Hij staarde naar haar mooie borsten en haar gladde buikje, met daaronder de strak zittende string. Hij wierp een korte blik op de afstandsbediening die uit de stof van haar broekje naar buiten puilde. De stof was dun en spande, van onderen kon hij er de vorm van haar schaamlippen in zien. Hij vloekte inwendig, want de aanblik van deze vrouw deed hem iets. Ze zag er prachtig uit met alleen maar dat minuscule roze dingetje aan. Omdat het zo hoog uitgesneden was, benadrukte het de zachte lijnen en rondingen van haar brede, egaal gebruinde heupen. Marec slaakte een zucht en keek haar recht aan. Haar donkergroene ogen waren betoverend mooi. Bijna had hij die gedachte hardop uitgesproken, maar hij slikte ze nog net op tijd in en vroeg:
“Heb je nog niets te drinken gehad sinds vanmorgen?”
Ze moest zich inhouden om het niet uit te gillen. Nee! Niets! Jeezes, ze verging van de dorst. Als hij haar toch maar iets te drinken wilde geven, dacht ze stilletjes. Frisdrank? Een beetje water? Alles was goed! Maar ze bleef kalm en schudde langzaam haar hoofd van links naar rechts.
“Nee, Meester,” zei ze met hese stem. “Niets om te drinken, ik krijg helemaal niets.”
Hij knikte.
“Als je het mijn gasten of Ocane lastig blijft maken, zal het nog veel erger worden,” hoorde Vanja hem zeggen, maar daarna zag ze hem wel in het poorthuis naar binnen gaan. Enkele tellen later kwam hij terug naar buiten met een fles cola. Toen hij de dop er af draaide, maakte de fles een sissend geluid. Marec hield de hals van de fles voor haar gezicht en de zoete herkenbare geur van de frisdrank vulde haar neusgaten. Ze kon bijna huilen, zo lekker rook die cola.
“Oh… Dank u, Meester! Dank u,” hakkelde Vanja, maar dan kon ze niet meer praten, want Marec had de fles aan haar lippen gezet en ze dronk. Ze genoot van de smaak van elke druppel en voelde de drank in haar keel prikken. En de dankbaarheid die ze op dat moment voor Marec voelde, overtrof zelfs de dankbaarheid die ze eerder die ochtend voor Claus had gevoeld, toen hij haar een half uur van helse pijnen had bespaard. Ze bleef drinken en een dun straaltje cola liep langs haar elektronische halsband tussen haar borsten door en zo tot in het kuiltje van haar navel, en dan nog lager. Marecs hand hield de fles voorzichtig vast, maar zijn ogen volgden het bruine straaltje vocht.
In een reflex stak hij zijn hand uit en trok de afstandsbediening uit haar string. Daarna keek hij opnieuw naar de roze strook stretchstof tussen Vanja ’s lange blote benen, en hij kon zien hoe het bovenste randje donker kleurde toen de cola daar strandde. Het elastiek werd vochtig en daarna ook de string zelf. Opeens – zonder dat hij het zelf goed besefte - deed hij iets impulsiefs. Hij legde zijn vrije hand op de warme bezwete buik van Vanja Herpoels en begon de huid van haar buik verkennend te betasten.
Vanja schrok toen ze plotseling zijn grote hand op haar buik voelde. Die aanraking maakte dat ze opnieuw een klein beetje hoop voelde opborrelen. Ze hield op met drinken en probeerde zijn gezicht te zien, maar dat was moeilijk, want die fles zat in de weg.
“M… Meester?”
Marec liet de fles zakken.
“Stil zijn. Niet praten,” hoorde ze hem fluisteren, maar zijn vingers streelden nog altijd over de bezwete huid van haar buik. Ze zag hoe hij zijn vingers naar zijn mond bracht en van haar zweet proefde.
“Het is bijzonder wreed om je in deze hitte niets te drinken te geven, Herpoels. Zelfs al sta je onder een luifel,” merkte hij mompelend op. “Normaal gezien behandelt Ocane de vrouwen nooit zo streng, maar het gebeurt ook niet vaak dat iemand na twee volle weken nog altijd geen gast heeft kunnen plezieren en er dan één lastig valt.”
“Dat spijt mij, Meester,” ze Vanja. Ze herkende haar eigen stem niet. “Dank u. Ik dank u voor die cola.”
Marec snoof en trok een ernstig gezicht.
“Ik zou liever hebben dat je het goed deed,” zei hij kalm. Zijn blik flitste langs haar blote borsten. “En haal je geen dwaasheid in je hoofd. Dit verandert niets. Ik heb mijn mening over jou niet veranderd.”
Vanja keek van onder haar wimpers naar hem op.
“Maar u helpt mij toch, Meester? U kijkt naar mij zoals een man naar een vrouw kijkt die hij mooi vindt. En ik sta bijna naakt voor u te kijk. Ik heb zo goed als niets te verbergen en ik bied u alles aan wat ik heb en wie ik ben,” zei ze, op een smekende toon. “Laat mij u plezieren, Meester? Alstublieft? Geef mij een kans om u terug te betalen voor uw vriendelijkheid?”
Er viel een korte stilte.
“Ja, ik kijk naar jou, Vanja Herpoels,” zei Marec opeens. Zijn stem klonk ietwat verdedigend. “Je bent niet lelijk gebouwd en je staat hier inderdaad zo goed als naakt tentoongesteld. Alle mannen kijken naar jou voor ze je afwijzen, maar ze geven hun goede geld niet uit aan jou. Of wel soms?”
Vanja slikte haar ontgoocheling weg en boog haar hoofd.
“Nee, Meester. Dat doen ze niet.”
“Ik had al zoiets gehoord,” hoorde ze hem zeggen, voor hij naar de string wees en zei: “Dat niemendalletje spant flink strak tussen je billen, is het niet?”
“Euh… Ja, Meester.”
Marec zette de fles cola op de grond en richtte de afstandsbediening op de katrollen bovenaan de dwarsbalk. Hij drukte op de knop. Onmiddellijk was er weer dat knarsende en ratelende geluid. De kettingen rond haar polsen werden gevierd en eindelijk kon Vanja haar armen nog eens laten zakken.
“Laat eens zien,” zei Marec op een vragende toon.
“W… Wat? Mijn billen, Meester?”
“Ja, je billen, Herpoels. Toon ze aan me.”
Vanja draaide zich om haar as zodat hij haar blote achterste kon bekijken. De kettingen aan haar polsbanden gaven vanzelf mee en maakten een rinkelend geluid terwijl ze zich voor hem omdraaide. Ze hield haar adem in en wachtte, hopend dat hij haar zou aanraken. Liefst van al tussen haar benen, zoals die andere keer. Bij die gedachte voelde ze het eerste vocht uit de opening van haar geslacht sijpelen en ze moest een huivering onderdrukken. Maar Marec raakte haar niet aan. Hij keek alleen maar naar haar naakte rug en billen, meer niet.
“Je hebt mooie brede heupen voor een verder slanke vrouw, Vanja Herpoels,” merkte hij nuchter op. “Het viel me gisteren al op, hoe vol en stevig je billen eruit zagen. Mmmh, ik wilde ze graag eens helemaal naakt bekijken. En ja hoor, wat je me nu laat zien, is een behoorlijk forse bilpartij.”
Vanja had het gevoel dat Marec haar uitlachte en ze kromp in elkaar. Ze voelde hoe een golf van schaamte en wanhoop door haar heen stroomde. Hij vond haar billen lelijk. Dik en lelijk, dat was nu wel duidelijk.
“Draai je maar terug om, meid. Ik heb genoeg gezien,” hoorde ze hem zeggen, en nu zag ze dat hij alweer van haar wilde weglopen. In een tegenbeweging stak ze haar geketende arm naar hem op. Ze moest iets doen voor hij weer bij haar wegliep. Iets!
“Nee? Ga nog niet weg, Meester. Alstublieft? U hebt me geholpen, en dat terwijl al die andere mannen mij alleen maar aangaapten en uitlachten. O, neem mij voor uw plezier, Meester? Als u mijn billen niet mooi vindt, kunt u mij toch langs de andere kant gebruiken?”
Om haar woorden kracht bij te zetten, greep Vanja haar borsten in beide handen. Ze duwde die omhoog en bood ze Marec aan.
“O, kijk naar mij zoveel u wilt, Meester. Kijk naar mijn borsten en tussen mijn benen, tast toe en laat mij u genot schenken,” zei ze op een vragende toon, en ze kneep in het zachte vlees van haar eigen borsten tot de tepels groot en hard naar voren priemden.
Marec knipperde met zijn oogleden. Hij had die uitbarsting van slaafse onderwerping niet zien aankomen en werd er compleet door verrast.
“Wat? Ben je jouw verstand aan het verliezen, gekkin,” vloekte hij, met een strakke blik op Vanja’s borsten. De lange dikke tepels staken fel naar voren en boden hem een ronduit fenomenale aanblik. Hij vond ze prachtig, werkelijk prachtig, net zoals haar mooie billen overigens, maar dat hoefde zij niet te weten. Dus zei hij op een strenge toon:
“Hoe vaak heb ik je nu al gezegd dat je bij mij niet moet hopen op meer dan een vriendelijk woord. Ik weet wie jij bent en wat je allemaal gedaan hebt, ik weet nog veel meer over je dan wat mijn gasten in die portfolio te lezen krijgen. En je bent hier niet voor mijn genot, maar om hen te plezieren!”
Vanja liet haar borsten los en voelde ze naar omlaag zakken. Ze weigerde het op te geven, liet al haar schaamte varen, spreidde haar dijen een beetje uit elkaar en probeerde de kettingen rond haar polsen om te zien hoe ver die mee gaven. Ja, het moest lukken, dacht ze, en ze legde haar hand op het ondertussen kletsnatte kruis van haar string. Vervolgens begon ze langzaam over haar klitje te aaien, zonder zich iets aan te trekken van Marecs verbijsterde blik. Ze was het beu om afgewezen te worden en ze wilde graag met Marec naar bed. Alleen al van zijn blik werd ze geil.
“Ja, alles wat u over mij las, dat is waar,” zei ze, met een trillende stem. “Maar in de gevangenis ben ik veranderd. Ik ben clean nu, dat meen ik eerlijk. Alstublieft? Toe, voel eens hoe nat mijn kutje is, Meester? Ik ben gereed voor u… Mijn vochtige lipjes zijn klaar om u te ontvangen en genot te schenken! Geef mij een kans, een uurtje, meer vraag ik niet. Gebruik mij en doe met mijn naakte lijf wat u wilt. Ik sta helemaal open. Betast mij maar, Meester. Als u mij voor uzelf neemt, zullen de anderen het misschien ook doen en uw voorbeeld volgen. Alstublieft?”
Marec schudde zijn hoofd en slaakte een zucht.
“Ja, ik zie het bedrag in de display op die collar van jou,” zei hij bedaard. “En de afdruk van je natte schaamlippen in die string zie ik ook, maar zoals ik al zei… Ik heb je dossier meer dan één keer gelezen. Al die dingen veranderen helemaal niets aan mijn mening over mensen zoals jij, Vanja Herpoels.”
Met die harde woorden begon hij van haar weg te lopen, zonder haar te laten weten hoe diep hij onder de indruk was. De manier waarop ze hem benaderd had, had hem tot in het diepste van zijn ziel geraakt. Marec wist zich geen raad met zijn gevoelens, daarom liep hij van haar weg in plaats van haar mee te sleuren naar zijn appartement. Want dat was wat hij eigenlijk had willen doen. Het was onbegrijpelijk, dacht Marec, die niet één keer meer omkeek naar de vrouw aan de schandpaal onder die knalgele zonneluifel. Ze vertegenwoordigde werkelijk alles waar hij zijn hele leven niet aan had toegegeven en toch wilde hij haar hebben. Hoe was zoiets mogelijk? Waar kwamen die gevoelens vandaan? En waarom wilde hij er zo graag aan toegeven? Misschien was die meid een heks. Hij lachte hardop om zo veel onzin. Ja, dat zou het zijn. Herpoels had hem betoverd met haar groene ogen en goddelijk mooie borsten. Ze draaide met haar kont en wond hem rond haar vingers. Dezelfde vingers waarmee ze daarnet haar natte lipjes en haar klit had gestreeld om hem uit te dagen. God, wat een geile aanblik had ze hem toen geboden. Bijna had hij haar string van haar heupen gescheurd en haar ter plekke genomen. Hij vloekte en dacht aan hoe het was geweest toen zijn moeder nog leefde, dat was pas een heks geweest. Die had hem gemaakt tot wie hij nu was, het goede met het slechte. En nu was er die vrouw, ook een drugverslaafde met een kind, maar ze leek oprecht te zijn veranderd en ze gebruikte niet meer. Ze was sexy en bezat precies de kwaliteiten die hij belangrijk vond bij een vrouw. Marec vloekte opnieuw, harder deze keer, want hij voorvoelde wat er met hem zou gebeuren. Vanja Herpoels had de poort van de hel open gebeukt en alle demonen uit zijn verleden waren bezig er uit te ontsnappen.
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
»
Het poorthuis 
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?