| Gepost op dinsdag 26 januari 2010 - 10:56 pm: | 
|
| De Zondebok 
Het Safarov fonds - Hoofdstuk IV / Vanja raakt steeds dieper in moeilijkheden
Na de bespreking in het restaurant had Marec zich in zijn appartement teruggetrokken en er zijn maatpak omgeruild voor een losse pantalon en een zwartzijden hemd. Hij zat voor zijn opengeslagen laptop, had een Skype verbinding gevraagd en die onmiddellijk gekregen. De man met wie hij sprak, bevond zich in een villa te Tervuren en hij was een hoge politiefunctionaris en graag geziene gast in Trasimeno. Het blozende gezicht van de man vulde Marecs scherm bijna volledig.
“Het is bijna elf uur, Herbert. Stoor ik je niet?”
“Nee, ik ga zelden vroeg slapen en zat nog wat te werken.” Herbert grinnikte. “Ik ben een workaholic, zoals jij Marec.”
Marec maakte een instemmend geluidje.
“Heb je de informatie waar ik je onlangs om gevraagd had?”
De man bewoog zijn hoofd in een beweging die zowel ja als nee kon betekenen.
“Ik heb het hier thuis op mijn PC staan, Marec,” zei de man, na wat dralen. “Helemaal volledig is het verslag niet, maar het meeste heb ik. Die vrouw had geen geheimen of zo, maar ze heeft flink wat rondgezworven. Daarom was het niet altijd zo gemakkelijk om informatie te verzamelen.”
Marec knikte.
“Wanneer is ze ermee begonnen?”
“Twee jaar geleden, we vermoeden ergens in voorjaar van 2008,” antwoordde Herbert. “De echtgenoot bracht het spul mee naar huis. Ik ben er niet trots op, Marec, want het was er eentje van ons, die kerel van haar.”
“Haar man is een politieman?”
“Dat was hij.” Herbert slaakte een diepe zucht. “Overdosis. Ook twee jaar geleden. Daarna ging het helemaal fout. De sociale dienst haalde het meisje bij haar weg, dat moet in december van dat jaar geweest zijn. Ik stuur je zo meteen wel een mail met het volledige verslag.”
“Bedankt, Herbert,” zei Marec. Zijn stem klonk gespannen en het kostte hem moeite om zijn kalmte te bewaren terwijl hij afscheid nam van zijn vriend en de satellietverbinding verbrak. Hij slaakte een luide vloek, wetende dat toch niemand hem zou kunnen horen. Marec haatte het van zichzelf als hij zo emotioneel werd, maar het hele verhaal herinnerde hem zo sterk aan zijn eigen kinderjaren. Aan zijn eigen moeder, een aan drank en LSD verslaafd onmens. De herinneringen grepen hem nog steeds aan, de manier waarop zij hem gewoon aan zijn lot had overgelaten, en dat in een tijd dat de sociale dienst nog niet zo sociaal was als nu. Natuurlijk was dat anders geweest, hield hij zichzelf voor. Elke verslaving was anders, en die Herpoels meid was zijn moeder niet. Marec geloofde dat ze haar leven wilde veranderen en de schade die ze had aangericht wilde herstellen.
Hij logde uit, klapte zijn laptop dicht en streek de plooien in zijn broek glad. Hij verliet zijn appartement, nog altijd nadenkend over zijn gevoelens voor Vanja. Bijna miste hij een trede en hij vloekte hardop. Hij moest zich concentreren op de plezierige taak die voor hem lag, Herpoels moest gedisciplineerd worden. Hij kon niet toestaan dat de vrouwen in Trasimeno elkaar tot bloedens toe verwondden, dat was onaanvaardbaar.
Vanja hoorde hoe iemand de deur opende. Ze draaide haar hoofd om beter te kunnen zien wie het was. Misschien had een van de gasten voor een sessie betaald? Nee, dat was geen gast, dacht ze, terwijl haar hart een sprongetje maakte in haar borst. Het was Marec! ‘Haar Meester’, zoals ze hem soms in gedachten noemde, was de ruimte binnengekomen. Waarom was hij hier? Kwam hij langs om haar een uitbrander te geven? Hij stapte ontspannen rond de houten pijnbank heen en bekeek haar van alle kanten.
“Ik hoorde dat je gevochten had,” zei hij op een vragende toon. “Hoe lang lig je al op de pijnbank?”
“Al sinds een uur of negen, Meester,” antwoordde Vanja. Ze hijgde zwaar terwijl ze sprak. “Ik weet niet hoe lang. Het lijkt wel alsof ik geen tijdsbesef meer heb.”
Marec floot zachtjes tussen zijn tanden. Zijn ogen keken naar het languit uitgestrekte lijf van Vanja Herpoels. Lieve hemel, wat een prachtige vrouw was ze toch, dacht hij, met een blik op haar opzij gezakte borsten. Vervolgens staarde hij goedkeurend naar Vanja ‘s bruine buik en haar lange, uit elkaar gespreide benen.
“Annelies had je uitgedaagd?”
“Ja, Meester,” antwoordde Vanja schor. “Ze pakte me op mijn zwakke punt.”
“Je dochter?”
Vanja knikte moeizaam.
“Ik vermoedde al zoiets.” Marec wreef over zijn kin en keek van de strakgespannen koorden rond Vanja ’s enkels, naar de weinig verhullende string tussen haar dijen. Hemelsblauw was dat mooie dingetje. Het was de plek waar zijn blik voortdurend naartoe gezogen werd. De flinterdunne zijde spande strak over haar kutje en hij kon er de vorm van haar lipjes in zien. De aanblik ervan was ongelofelijk opwindend.
Vanja zag ook waar Marec naar aan het kijken was. Ze interpreteerde die blik als positief en slikte wat speeksel weg. Dit was misschien het moment om op Marecs vergevingsgezindheid beroep te doen. Of op zijn lustgevoelens? O, zou ze zo veel geluk hebben? Ze moest het proberen, dacht ze wanhopig.
“Bent u hier om mij te straffen, Meester?”
“Ja.”
Vanja knipperde met haar oogleden. Dat was duidelijk. Ze zag Marec naar de met kurk beklede muur lopen. Hij deed er niet lang over om zijn keuze te maken. Hij koos voor een lang zwartleren zweepje met een platte flap aan het uiteinde.
“Straf mij niet te streng, Meester,” zei ze stilletjes. Haar stem beefde, maar klonk niet smekend, ze wilde niet bedelen. “Annelies is een pestwijf. Ze heeft al de pik op me sinds dag één en Ocane moet me ook niet.”
Marec keek glimlachend op haar neer.
“Ik zei dat ik hier was om je te straffen, Herpoels, maar niet op welke manier. Misschien vind je het wel leuk om door mij gestraft te worden?”
“Leuk?” Vanja voelde het bloed naar haar lendenen stromen en ze hapte letterlijk naar adem door deze onverwachte wending. “Wat bent u met mij van plan, Meester?”
“Wacht maar af, Herpoels.”
Marec aaide met het uiteinde van zijn zweepje over het kruis van Vanja ’s string. Hij beroerde precies dat plekje, waar hij wist dat haar clitoris zich bevond. Daarna wachtte hij op de reactie van haar lichaam. Die kwam snel. Héél erg snel zelfs. Er verscheen een donker vlekje op de hemelsblauwe zijde. Marec streelde haar opnieuw, en opnieuw. Steeds op dezelfde bijzonder gevoelige plek. Vanja slaakte een ingehouden kreetje en hapte opnieuw naar adem. Haar borsten rezen omhoog en wiebelden heen en weer toen een felle genotschok door haar onderbuik raasde. Pijn en genot vermengden zich, want elke beweging van haar lichaam op de harde houten bank veroorzaakte ook doffe pijnscheuten.
“Je maakt je broekje nat, geile slavin,” merkte Marec geamuseerd op. Hij tilde het zweepje omhoog, weg van haar kutje en keek naar de plek waar Vanja ’s vochtige schaamlippen zich dik en groot aftekenden onder de dunne stof van haar string.
Vanja knikte moeizaam. Ontkennen had geen zin, ze was zo geil als boter en voelde het warme vocht in haar broekje sijpelen. Ze had alle controle verloren en wilde maar één ding, zich helemaal overleveren aan Marec.
“J... Ja, Meester,” stamelde ze verlegen. “Ik... ik kan het niet tegenhouden.”
Marec wreef het soepele zweepje heen en weer over haar natte broekje en zette zijn plagerijen voort. Hij gebruikte de platte flap en bleef speels over de supergevoelige zwelling van haar klit aaien. Haar lipjes duwden de fijne stof alsmaar verder naar buiten, en die gaf hij een gelijkaardige behandeling.
“Ben je klaar om je straf te ontvangen, Herpoels?”
“Ja, Meester, ik ben klaar,” antwoordde Vanja beverig, terwijl ze haar heup een beetje omhoog stak in een gebaar van totale onderdanigheid. “Straf mij, Meester. Spaar mij niet, ik verdien het om gestraft te worden.”
“Dat kan je wel zeggen,” reageerde hij grinnikend, en hij gaf Vanja een paar zachte tikken met het zweepje, recht op haar klit. Het klonk als ‘pets, pets’ op het doorweekte broekje en Marec zag haar kronkelen op de pijnbank. Vanja kwam klaar. Ze kromde haar rug, spreidde haar dijen nog een beetje wijder open en begon hardop te hijgen.
“O! Ah! Ai! Ooooh! O, Meester! Ah! Oh!” Haar lichaam schokte ze kreunde van pijn en geilheid tegelijkertijd. “Oooow! Mmmh… Oooh…”
De aanblik van haar naakte en omhoog en omlaag golvende heupen toverde een tevreden glimlach op Marecs gezicht. Hij genoot ervan om die machteloze vrouw met zoveel plezier en genot te zien klaarkomen. Ze sproeide haar hele broekje onder en haar kutje maakte schattige, soppende geluidjes, terwijl hij zijn zweepje op en neer liet zwiepen, en de schaamlippen en klit van de slavin af en toe een iets hardere tik verkocht.
“O, Meester! Oh!” Vanja wist niet wat haar overkwam. Ze werd overspoeld door allerlei gewaarwordingen en emoties. Als dit een straf was, dat wilde ze elke dag gestraft worden! Ze richtte haar mistige blik op Marec. Op ‘haar Meester’. Ze wilde dat ze zich kon oprichten en hem omarmen. Ze hunkerde er naar om haar mond op zijn mond te drukken, zijn tong te strelen met het puntje van haar eigen tong. Ze wilde hem zo graag voelen, proeven en ruiken, van heel dichtbij.
“Ocane zei dat men mij tot een ordinaire slavin gedegradeerd heeft,” sprak ze hees. “Door wat ik Annelies aangedaan heb, maar ik vind dat niet erg als u mijn Meester bent. Laat mij uw slavin zijn en u genot schenken? Ik verlang er naar, om mij aan u te onderwerpen en u in mij te voelen stoten. Mijn kutje wordt al nat als u er naar kijkt, wat zou dat niet zijn als u mij nam? O, Meester, ik word zo geil als ik aan onze eerste sessie terugdenk, aan uw harde penis, zo mooi donker en groot! Ooooh, u doet mij zo goed, Meester!”
“Ja, dat zie ik,” zei Marec laconiek. Hij kon niet ontkennen dat het hem enorm plezier deed om haar te horen zeggen dat ze zijn penis mooi had gevonden. Het was opwindend om een vrouw zoiets te horen zeggen, vooral omdat hij aanvoelde dat Vanja het oprecht meende. Maar dan werd zijn stem ernstiger en er sloop iets van bitterheid in.
“Je mooie lipjes hebben zich geopend en ze zijn zo nat als regen,” zei hij. “Een deel van mij wil al die dingen ook, maar het gaat niet. Er zijn te veel gelijkenissen en het ligt moeilijker dan je denkt, dus nee, ik kan je niet als mijn slavin nemen. Hoe graag jij dat ook wilt.”
Vanja gaf het nog niet op.
“Gelijkenissen? Wat voor gelijkenissen, Meester? Waarom zegt u dat? Ik… euh… ik ben gewoon mezelf,” probeerde ze voorzichtig. “En waarom heb ik dan het gevoel dat u mij graag hebt? Ik wil alles voor u doen, Meester! Alles!”
Marec leek hierover na te denken. Terwijl hij nadacht, wreef hij dromerig met het zwartleren zweepje over haar lange overeind staande tepels.
Vanja wachtte bang op zijn antwoord, maar werd ontgoocheld, want ze zag hoe Marec zijn hoofd schudde.
“Heel even dacht ik dat het kon, maar ik loog mezelf wat voor. Sommige dingen komen altijd aan de oppervlakte en dan wreken ze zich, Herpoels. Ik vrees dat het een verloren zaak is. Er komen alleen maar problemen van als wij die richting inslaan.”
“Hoe kunt u dat weten, Meester? Hoe kunt u dat weten als u mij geen kans geeft? Als u uzelf geen kans geeft?”
“Ik weet het, dat is genoeg,” zei Marec, op een toon die geen verdere tegenspraak duldde. Hij wees naar de dakspanten, naar de plek waar de camera hing en vroeg: “Wat heeft Ocane je over die camera verteld?”
Het gevoel van wanhoop dat Vanja overspoelde was enorm, want ze had sterk aangevoeld dat Marec haar zojuist definitief had afgewezen en dat speet haar meer dan ze voor mogelijk had gehouden. Hij had de kwestie afgesloten, dacht ze, daarom veranderde hij van onderwerp en vroeg hij haar naar die camera.
“Ocane zei dat ik gefilmd word en dat de beelden live te zien zijn, op een van de kanalen voor de gasten.”
“En jij geloofde dat?”
Vanja knikte.
“Die camera staat af,” zei Marec. “Hij werkt alleen als ik hem aan zet. Deze ruimte is mijn eigen plek, niemand anders komt hier.”
Vanja ’s mond vormde een grote O.
“Dus ik werd niet gefilmd?”
“Nee.”
“Gaat u mij nog meer straffen, Meester?”
Marec schudde zijn hoofd. Ze liet er geen twijfel over bestaan dat ze nog meer van hetzelfde wilde, maar zijn zweepje bleef waar het was.
“Je moet een hele nacht op de pijnbank doorbrengen. Dat is je straf. Wanneer je morgenochtend wakker wordt, zul je wel merken waarom dat al zwaar genoeg is.”
Vanja zei niets, maar er verscheen een uitdrukking van doffe ellende op haar gezicht. Liefst had ze met Marec mee naar zijn appartement gegaan, om hem daar uren aan een stuk te plagen en te verwennen. Ze had het gevoel dat hij dat zelf ook graag zou willen, maar iets hield hem tegen en ze wilde dat ze wist wat dat was. Ze hoorde hem kuchen en toen stelde hij haar een wat ongewone vraag.
“Jij bent hier niet gelukkig, hé, Herpoels?”
“Meestal niet,” antwoordde ze eerlijk.
Marec fronste vragend zijn wenkbrauwen.
“Wanneer dan wel?”
“Als ik bij u ben, Meester. Of als ik denk aan de redenen waarom ik hier ben.”
“Je dochter,” zei hij. “Margot.”
Vanja knikte.
“Ja, Margot.”
“Wat mis je het meest sinds je in Trasimeno bent? Behalve je dochter, uiteraard.”
“Een vriendin,” zei Vanja stilletjes. “Iemand zoals Tinne, mijn celgenoot in de gevangenis. En hardlopen.”
“Hardlopen?”
“In de gevangenis liep ik tien kilometer per dag,” zei ze. “Niet op de loopband, maar buiten. Weer of geen weer, ik liep graag in de openlucht, met mijn MP3-speler en mijn favoriete muziek op volle sterkte.”
“Kon dat in de gevangenis?”
Vanja knikte.
“Ze hadden er een mooie groene tuin en die was echt wel groot ook.” Ze lachte hardop, een sarcastische lach. “Jeezes! Ik lig hier te klagen over hoe erg ik de gevangenis mis! Mijn celgenoot… Hardlopen in de tuin… Hah! Hoe zielig is dat?”
Marec keek glimlachend op haar neer. Zijn ogen bleven rusten op haar blote borsten, de tepels priemden nog altijd stijf naar voren. Marec zag hoe haar huid een gouden glans had gekregen in het gelige licht van de gloeilampen in de kroonluchter. Haar naakte lichaam glom van het zweet en hij voelde de aandrang om haar los te maken. Hij wilde haar beetgrijpen, haar over zijn schouder gooien en haar met zich mee nemen. Maar die gedachten sprak hij niet uit, hij hield het wat neutraler, al kwam het wel op hetzelfde neer.
“Ik kan je niet laten lopen, Herpoels,” zei hij. “Voorlopig toch niet.”
Vanja kneep haar ogen half dicht. Wat bedoelde hij daar nu weer mee, dacht ze. Dat ze niet mocht gaan hardlopen? Of dat hij haar wilde houden, hier in Trasimeno? Waarom sprak hij toch zo vaak in raadselen? Ze keek naar hem op en probeerde zijn gevoelens te peilen, iets waar ze jammerlijk in faalde. Toen zei ze het eerste wat in haar opkwam.
“Ik zou nochtans nooit bij u weglopen, Meester.”
Ook nu verscheen er een glimlach op Marecs gezicht. Zonder verder nog een woord te zeggen, reikte hij naar de collar rond haar hals, toetste zijn code in en drukte twee keer op de knop naast de display. Er klonken twee piepjes. Hij zette haar tweehonderd in min, dacht Vanja vol verbazing, want tot op dat moment had ze verondersteld, dat alles wat hij met haar gedaan had gewoon bij haar straf hoorde. Nee dus. Het was zo verschrikkelijk moeilijk om Marec te doorgronden en ze raakte in de war door haar gevoelens. Ze voelde zich blij met de aandacht die hij haar schonk, maar tegelijkertijd voelde ze zich afgewezen door de dingen die hij tegen haar zei. En dat was vreemd, want Marec leek haar juist iemand die heel goed wist wat hij wilde in het leven.
Vanja hief haar hoofd een beetje omhoog en keek naar zijn brede rug. Hij opende de met ijzer beslagen eikenhouten deur, stapte naar buiten en liet de deur met een klap achter zich dichtvallen. Opeens voelde de stilte in de ruimte oorverdovend. Vanja concentreerde zich op haar ademhaling en probeerde rustig te worden. Ze ademde in door haar neus en hield de lucht enkele tellen binnen. Vervolgens ademde ze langzaam uit, terwijl ze zich probeerde te ontspannen. Ze had nog een lange pijnlijke nacht voor de boeg, het zou beter zijn om in slaap te vallen.
Vanja had er geen idee van hoe lang ze geslapen had. Ze hoopte op minstens vijf of zes uren, want dat zou betekenen dat het ochtend was. Ze knipperde met haar oogleden en voelde de pijn in haar botten, gewrichten en spieren. Een soms zeurderige, dan weer fel stekende pijn golfde door haar hele lichaam. Kreunend bewoog ze haar heup van links naar rechts op de houten pijnbank, maar dat maakte het alleen maar erger. Ze moest aan iets anders denken. Jeezes! Haar nek voelde vreselijk stijf en pijnlijk aan. En haar kont, waarom voelde ze die niet? Ze had bijna geen gevoel meer in haar billen, maar nu begon dat terug te komen. Eerst was er een reeks prikkelende tintelingen, maar al gauw leek het alsof iemand scherpe naalden in haar achterste stak.
“Au! Ah! Shit!” Ze vloekte hardop. Er was hier toch niemand die haar kon horen. “Fuck, dat doet zeer!”
Na nog een paar vloeken, begon ze opnieuw diep in en uit te ademen. Ze telde tot tien tussen elke ademtocht en concentreerde zich enkel daarop. De pijn werd minder, maar de tijd verstreek even traag. Het knarsende geluid van iemand die de deur uit het slot draaide, kwam dan ook als een enorme verlossing. De deur werd geopend en een brede strook zonlicht viel in de ruimte naar binnen. Vanja draaide haar hoofd naar opzij. Dat ging moeizaam en veroorzaakte een pijnschok in haar nek. Ze herkende Ocane, die zoals steeds gekleed liep in een strakke kokerrok en een oubollige blouse. De scherpe geur van haar parfum ging haar vooraf, maar voor één keer was Vanja blij om haar te zien. Ze wilde zo graag uit deze liggende houding verlost worden. Dat was toch waarom Ocane hier was, om haar van die harde houten pijnbank af te halen? Man, wat wilde ze graag opnieuw op haar benen staan! Ocane torende boven haar uit en stond in haar licht. Ze kon de uitdrukking op haar gezicht niet zien, misschien maar goed ook, dacht Vanja, terwijl ze met ogen vol hoop naar de vrouw opkeek.
“Jouw straftijd zit er op,” zei Ocane, die zich over Vanja heen boog en de touwen rond haar enkels begon los te maken. Daarna volgden de handboeien. “Annelies is terug uit Perugia. Ze heeft drie hechtingen en een blauw oog. Het was allemaal zo erg niet, maar haar humeur is nog slechter dan gewoonlijk.”
Vanja voelde niets bij die mededeling. Annelies kon haar gestolen worden. Ze had dat blauwe oog dubbel en dik verdiend. Eindelijk kon ze overeind krabbelen en gewoon gaan zitten. Ze wreef over de plek waar de handboeien de huid van haar polsen hadden geschaafd. Haar spieren voelden stijf aan en haar knieën knikten toen ze rechtop ging staan. Ocane moest gezien hebben hoe onvast ze op haar benen stond, maar veel begrip toonde ze niet.
“Wel? Kan je lopen of wil je opnieuw gaan liggen?”
“Ik kan lopen,” zei Vanja snel.
“Goed. Volg me.”
“Waar brengt u me heen, mevrouw?” Vanja wist dat haar stem trilde, maar op dat moment kon het haar niet schelen wat Ocane over haar dacht.
“Je krijgt je oude kamer terug,” antwoordde Ocane. “De Meester vond dat de beste oplossing. Annelies zou je toch maar op stang jagen. Ze is wraakgierig en net zoals jij, beschikt ze over weinig zelfbeheersing.”
Vanja kon wel juichen, zo blij was ze dat ze niet naar het poorthuis terug hoefde. Hoe zalig was dat! Ze zou zelfs de nachtelijke baliediensten met plezier vervullen. Alweer iets wat ze aan Marec te danken had. Eindelijk was ze van Annelies verlost. Toch probeerde ze haar overweldigende gelukgevoel voor Ocane verborgen te houden. Dat afschuwelijke mens was tot alles in staat.
“Ga maar alleen,” hoorde ze Ocane zeggen. “Door de deur en naar boven. Je blijft op je kamer tot iemand je boekt. Je maaltijden worden daar afgeleverd en je verlaat je kamer niet zonder mijn toestemming, is dat begrepen?”
Vanja knikte. Dus geen baliediensten, dacht ze. Haar huisarrest werd niet teruggedraaid, de locatie was anders, dat was alles. Jeezes, wat voelde ze zich eenzaam in Trasimeno. Gelukkig was er nog Marec, die haar af en toe liet dromen.
“Als je iets nodig hebt, is er de intercom,” voegde Ocane er nog aan toe. “En ik wil geen klachten meer. Geen enkele, hoor je me? Dit is je allerlaatste kans, Vanja Herpoels.”
Vanja had de deur naar de inkomsthal al half geopend. Ze draaide haar hoofd en keek naar Ocane, want ze wist niet zeker of die nog een bevestiging verwachtte. Aan haar gezicht te zien, was dat inderdaad zo.
“Ja, mevrouw,” zei Vanja, maar ze maakte zich al zorgen over Margot. Vanuit haar kamer zou ze die niet kunnen opbellen. Er was daar geen telefoon, alleen maar die verduivelde intercom. Met die gedachte nog in haar achterhoofd betrad ze haar eigen kamer. Het plakkaatje met ‘Vanja 9M’ hing nog altijd op de deur. Niets had haar echter kunnen voorbereiden op wat ze binnen in de kamer aantrof. Haar mond viel open van verbazing bij het zien van het voorwerp dat Marec voor haar had klaargelegd. Dit was zijn werk, daar twijfelde ze niet over. Op het smetteloos witte beddenlaken lag een telefoon met ingebouwde MP3-speler. Ze nam die van het bed en zag dat hij werkte. Er was één ongelezen berichtje, dat ze meteen opende. ‘Internationaal bellen is mogelijk’, stond er, gevolgd door ‘muziek downloaden ook’. Die korte tekst was ondertekend met ‘M’. Voor de zoveelste keer sinds haar aankomst in Trasimeno voelde Vanja een golf van liefde en dankbaarheid voor Marec Safarov. Wat een ongelofelijk mooi en lief gebaar, dacht ze, en voor het eerst sinds haar opsluiting uit de gevangenis voelde ze ontroering. Dat gevoel trof haar als een mokerslag en ze begon te huilen. Het waren stille tranen, die ze met haar ene hand wegvaagde, terwijl ze met de vingers van haar andere hand het nummer voor Margot intoetste.
Na haar telefoontje met Margot nam Vanja een lauwe douche. Het was warm in de kamer, toen ze uit de badkamer in het slaapgedeelte terugkwam. Vanja zette de airco nooit echt hoog, want dan kreeg ze keelpijn. De televisie stond aan, met de klank op stand negen en afgestemd op het kanaal voor MTV. Ze trok een witte slip aan en koos voor een katoenen topje met fijne spaghettibandjes. Ze voelde zich fris na de douchebeurt en ze liet zich met een zucht op haar bed neervallen. Een tijdje deed ze niets, alleen maar wat dagdromen. Eigenlijk zou ze beter wat rekoefeningen doen, dacht ze, maar haar spieren deden nog te veel pijn van die nacht op de harde houten pijnbank in Marecs ruimte. Instinctief tastte ze naar haar broekje om even tussen haar benen te voelen. Mmmh, Marec. Wat had die haar lekker laten klaarkomen vannacht! Hij had haar niet eens aangeraakt, behalve dan met het zweepje waar hij haar mee had gestraft. Het beeld van Marec, die haar met dat zweepje plaagde, verscheen weer op haar netvlies. Zo mocht hij haar nog straffen, dacht ze, elke dag van de week. Ze grinnikte bij die gedachte. Dankzij de mobiele telefoon die hij voor haar had achtergelaten, had ze vanmorgen met Margot kunnen bellen en haar kleine meisje een fijne schooldag kunnen toewensen. Zou Marec weten hoe gelukkig hij haar had gemaakt met die kleine attentie? Ze geloofde van wel. Hij was een aantrekkelijke dominante man, hij rook lekker en hij was lief en stout tegelijkertijd. Er was duidelijk een soort van klik tussen hen beiden, maar om de één of andere reden weigerde hij om daar iets mee te doen. Vanja was nochtans meer dan bereid om zijn slavin te zijn en hem op zijn wenken te bedienen. Vanja wist dat het iets met haar verleden te maken had en met drugs, maar die dingen lagen allemaal achter haar. Waarom kon hij dat niet inzien? Hij had toch niets te verliezen door haar een kans te geven? Met die gedachte nog in haar hoofd, schakelde Vanja de televisie uit. Ze liet zich van het bed glijden, strekte haar armen en rekte zich uit. Haar spieren en gewrichten protesteerden en voelden pijnlijk aan. Ze ging voor het raam staan, opende het en staarde naar buiten, naar de lege binnenplaats. Geuren van gegrild vlees en groenten kwamen haar kamer binnen en prikkelden haar neus. Opeens realiseerde ze zich dat ze ook honger had en ze wierp een blik op de klok. Het was half één, daarom was er zo weinig beweging buiten. De meeste gasten en callgirls zouden nu wel in het restaurant zitten. Ze begon zich af te vragen of men haar niet vergeten was? Of hoorde dat ook bij haar straf, een dag zonder eten? Ze slaakte een zucht en greep naar de GSM met de MP3 speler die ze van Marec gekregen had. Een beetje muziek zou haar gedachten wel verzetten, dacht ze, maar op dat ogenblik hoorde ze iemand aan het slot van haar kamerdeur morrelen. De sleutel werd omgedraaid en Ocane verscheen in de deuropening. Ze had een aluminium schaaltje en bestek in een plastic verpakking bij zich en keek Vanja nieuwsgierig aan.
“Wat is het hier warm,” zei ze. “Weet je niet hoe je de airco moet instellen?”
“Toch wel, mevrouw, maar ik word altijd ziek als men de airco te koud zet.”
Ocane liep de kamer in en plaatste de warme maaltijd op de kast waar ook het televisietoestel op stond. Ze wierp een blik op het slipje van Vanja.
“Je werd geboekt,” zei ze. “De sessie start om twee uur deze namiddag, maar ik weet niet hoe lang hij wil doorgaan.”
Vanja voelde haar hartslag versnellen. Eindelijk was het zover, iemand had een sessie met haar geboekt en ze zou alleen maar opluchting moeten voelen, maar dat was niet zo. Behalve zenuwachtig, voelde ze zich ook een beetje bang en onwennig. In haar hart hoopte ze dat Marec haar geboekt had, maar na zijn mysterieuze afwijzing vannacht, geloofde ze dat niet echt. Nee, dacht ze, het ging vast om een andere man. Wie zou het zijn? En vooral, hoe zou het zijn? Bij Marec had ze nooit het gevoel gehad een hoer te zijn, ze vertoefde graag in zijn gezelschap en elke keer dat hij haar aanstaarde met die donkere ogen van hem, kreeg ze vlinders in haar buik. Het voelde gewoon goed. Maar deze sessie zou anders zijn, heel anders. De stem van Ocane onderbrak haar gedachten.
“Zou je niet beginnen met eten? Straks is alles koud.”
Vanja knikte, nam haar maaltijd en het plastic bestek, en ze vleide zich neer op haar bed. Terwijl ze het deksel van het aluminium schaaltje verwijderde, wierp ze een nieuwsgierige blik op Ocane.
“Weet u wie het is, mevrouw? Mijn klant?”
“Ja, dat weet ik,” zei Ocane. Ze lachte gniffelend. “Je raadt nooit wie jou vandaag als zijn slavin wilde hebben.”
Die uitspraak gaf Vanja hoop. Het zou toch niet… Nee, daar mocht ze niet op hopen. Ze nam een hap eten en keek Ocane aan met ogen vol hoop.
“Euh… de Meester zelf? Vroeg hij misschien naar me, mevrouw?”
Ocane begon haar uit te lachen.
“De Meester? Hah! Dat zou je wel willen, hé?”
“Ja, mevrouw. Graag zelfs.”
“Zet hem maar uit je hoofd,” zei Ocane. “Waarom zou hij voor jou blijven betalen? Je bent een waardeloze slavin. Gisteren hoorde ik hem een fles sterke drank bestellen die meer waard was dan jij.”
Vanja slikte die belediging zonder Ocane iets van haar woede en teleurstelling te laten merken, maar ze voelde zich verschrikkelijk. Ze wilde Marec zo graag terugzien en hem bedanken voor zijn lieve geschenk. Ach, ze wilde zo veel meer doen dan dat, maar hij had de sessie van deze namiddag niet geboekt. Dat was een andere man geweest. Ze hief haar hoofd toen Ocane haar opnieuw aansprak en haar een vraag stelde.
“Wil je weten wie het is?”
“Ja, mevrouw.”
“Het is Wouters,” verklaarde Ocane droogweg. “Kabinetchef Fred Wouters. Wat zeg je daarvan?”
Het gezicht van Vanja drukte ongeloof uit.
“Dat meent u niet? Wouters? Als Annelies dat hoort, zal ze groen kleuren van jaloezie.”
“Dat is mogelijk,” zei Ocane op een geheimzinnig toontje. Ze was al op weg naar de deur en draaide zich nog even om voor ze naar buiten liep. Met haar hoofd in de deuropening keek ze Vanja grijnzend aan. “Maar alles is mogelijk. Misschien is er helemaal geen reden voor Annelies om jaloers op jou te zijn…”
Stipt om twee uur in de namiddag kwam Ocane Vanja ophalen. Vanja droeg nog steeds haar witte slip en het katoenen topje met de spaghettibandjes. Ze stond op van haar bed en keek Ocane vragend aan.
“Moet ik iets anders aantrekken, mevrouw?”
“Nee,” antwoordde Ocane hoofdschuddend. “Zoals je nu bent, is prima.”
De twee vrouwen liepen samen door de gang, daalden de trap af en wandelden rustig over de binnenplaats van de vierkantshoeve. Ocane bracht Vanja echter niet naar de vleugel waar de gasten verbleven. Nee, ze leidde haar naar de knalgele zonneluifel, naar de plek waar de massieve T-vormige schandpaal stond.
Vanja schrok zich haast een ongeluk toen ze zag wie er daar naast Fred Wouters stond. Dat was toch Annelies? Shit, wat deed die hier? Gekleed in haar onafscheidelijke groene string stond ze daar, arm in arm met Wouters, bij de schandpaal te wachten en te glunderen van genoegen. O jee, dacht Vanja, dat zag er niet goed uit. Ze wist niet wat er loos was, maar het voelde helemaal niet oké.
Ze keek opnieuw naar Wouters, zijn springerige, blonde krullen waren kort geknipt, waardoor zijn zomersproeten nog meer opvielen. Hij droeg sneakers met daarboven een bruin linnen broek en een zwart T-shirt. Rond zijn pols zat een gigantisch horloge en hij droeg een sporttas bij zich, een kleine zilverkleurige van het merk Nike. Vanja herkende het logo. Ze veegde het zweet van haar voorhoofd en slaakte een ongeruste zucht. Het was heet buiten, zelfs onder de zonneluifel was het minstens dertig graden.
“Dit is de slavin die je geboekt hebt, Fred,” zei Ocane, die Vanja naar voren duwde. “Je had een speciaal verzoekje ook, of vergis ik me?”
Fred knikte en stak een sigaret op.
“Ik doe dit om Annelies een plezier te doen, Ocane. Zij beschreef die vrouw als een hondsdolle teef en als ik het oog van Annelies zie, kan ik haar begrijpen. Vandaar het verzoek om haar aan de ketting te leggen.”
Hij kuchte even, tikte de as van zijn sigaret en richtte zich tot Annelies.
“Is dit de vrouw?”
Vanja wendde haar blik af van de man die voor haar betaald had en keek nieuwsgierig naar de hechtingen boven het rechteroog van Annelies. Het oog zelf zat half dicht, het ooglid was gezwollen en had een blauwe kleur. Ze wendde snel haar blik af, maar het was te laat. Annelies had gezien waar ze naar had staan kijken.
“O ja, dat is ze, mijnheer Wouters,” hoorde ze Annelies slaafs antwoorden. Haar beschuldigend uitgestoken wijsvinger wees naar Vanja. “De schurftige teef heet Vanja. Zij heeft me dit blauwe oog bezorgd.”
Fred bekeek Vanja opnieuw, aandachtiger deze keer en van top tot teen. Zijn ogen keken naar haar lange bruine benen en naar haar witte slipje, maar bleven rusten op de plek waar haar borsten het katoen van haar topje omhoog duwden. Hij sprak zijn eerste indruk hardop uit.
“Dat is een goed gevuld bloesje, maar voor de rest is ze niet veel soeps, wat jij, Annelies?”
Die knikte.
“U ziet het zelf. Het is een lelijke teef, mijnheer Wouters.”
Fred moest lachen over de neerbuigende manier waarop Annelies die woorden uitsprak. Het was duidelijk dat zij die donkere meid geen warm hart toedroeg. Daar kon hij wel begrip voor opbrengen, want hoewel hij zelf ook graag klappen uitdeelde, zou hij nooit zo ver gaan om een vrouw haar oog dicht te slaan. Dat was niet leuk meer, dat was erover. Annelies was een ordinaire slet, maar ze kon tegen een stootje en ze was een van de beste speelkameraadjes die hij ooit gehad had. Ze wilde zich wreken op zwartkop en die geweldadige vrouw tot een zondebok van Trasimeno maken. Annelies had haar plannetje aan hem voorgelegd en ondanks het hoge prijskaartje had Fred er in toegestemd, want het kon best spannend worden om nog eens een zondebokje te hebben.
“Annelies zou haar graag aan die paal zien. Moet ik haar vastketenen, Ocane? Of doe jij dat?”
Ocane keek hem gedienstig aan.
“Ik zet haar liever zelf voor je klaar, Fred. De polsbanden moeten op de juiste manier aangebracht worden en de afstandsbediening die het omhoog takelen van de kettingen regelt, is nogal gevoelig.”
Vanja zag de man knikken en zijn sigaret op de grond gooien. Hij trapte ze uit met zijn voet. Even later voelde ze de handen van Ocane op haar schouders. Ze werd langzaam in de richting van de schandpaal geduwd en er ruggelings tegenaan geplaatst. Voor de derde keer op rij al. Ze kon niet geloven dat haar dit alweer overkwam. Had ze dan nooit eens een keertje geluk? Stel dat die Wouters Annelies vrij spel gaf tijdens deze sessie? De schrik sloeg Vanja om het hart, want ze wist maar al te goed, waar die blonde troela allemaal toe in staat was! Bovendien was ze op wraak uit. Vanja werd afgeleid door Ocane, die heel dicht voor haar was komen staan en zich bezig hield met het aanbrengen van de beide polsriemen. Ze fluisterde heel zachtjes, in de hoop dat Annelies hen niet zou kunnen horen.
“Mevrouw?”
Ocane keek op.
“Ja?”
“Annelies zal me halfdood slaan, mevrouw. Gaat u haar toelaten om mij te martelen?”
“Daar beslis ik niet over,” zei Ocane grijnzend. “Het is onze gast die voor je betaald heeft, alleen hij heeft het recht om te beslissen wie er jou vernedert of martelt, maar hoe dan ook is het niet toegestaan om blijvende letsels te veroorzaken.”
“Dat is nogal vaag, mevrouw,” zei Vanja.
“Wat is nogal vaag?”
“Euh… ik doelde op die blijvende letsels, mevrouw. Dat stelt me niet echt gerust.”
Ocane zuchtte. Ze haakte de stalen klikhaken op Vanja ‘s polsbanden in de kettingen die aan weerszijden van de horizontale balk bovenaan de schandpaal naar omlaag hingen. Daarna sloot ze de klikhaken en ze beval Vanja om haar armen op te tillen.
“Je bent hier niet om gerust gesteld te worden, dom wicht. Fred Wouters heeft je voor een vier urensessie geboekt. Het is een speciale sessie, een spel dat ook wel eens ‘de zondebok van Trasimeno’ wordt genoemd,” legde Ocane uit. “Fred mag vier uur lang, zowat alles met jou doen wat hij wil. Alles waar jij geen littekens aan overhoudt, is toegestaan. Het komt niet vaak voor, dat een van de gasten een meisje tot zondebok maakt, maar de mogelijkheid bestaat en wordt beschreven in de portfolio die wij aan onze gasten aanbieden.”
Vanja knipperde met haar oogleden.
“Jeezes… zondebok,” fluisterde ze. “Gaan die twee me vier uur aan een stuk vernederen en pijn doen? Dat is tot zes uur vanavond, mevrouw. Dat houd ik nooit vol. Ik had gisteren al zo een afschuwelijke nacht op die harde pijnbank.”
“Je zult wel moeten,” zei Ocane nors. Ze trok een zuur gezicht. “Met die stunt van gisteren heb je al je schepen achter je verbrand. Wees blij dat mijnheer Wouters achthonderd euro voor je neertelt. En Annelies en Fred zullen je ongetwijfeld hard aanpakken. Je hebt geen keuze in deze zaak. Je bent een seksslavin, dus wen er maar aan.”
Vanja wist nu al dat ze daar nooit aan zou kunnen wennen met een man als Wouters, of met een vrouw als Annelies. Met Marec was dat wel anders, dacht ze, zijn seksslavin wilde ze graag zijn, dat was een natte droom. Het idee van Marec die haar hier aan de schandpaal zou zien staan en haar voor zichzelf zou opeisen, gaf haar opnieuw een beetje hoop. Zou Ocane hem ingelicht hebben over deze vier urensessie? Nee, waarschijnlijk niet. Er klonk een ratelend geluid en Vanja schrok. Opeens begonnen de kettingen te bewegen. Boven haar hoofd knarsten de katrollen en haar armen werden langzaam omhoog getrokken.
“Au! Ai! Aaaah,” kreunde ze, maar het ratelen ging door en de kettingen trokken haar armen steeds verder uit elkaar. Opnieuw voelde het alsof ze gekruisigd werd.
“Zo goed, Fred?”
Die knikte. Zijn blik flitste naar de plek waar Vanja ‘s topje een beetje omhoog was gekropen. Hierdoor was er een stukje van haar blote buik te zien. En het strak zittende elastiek van de tailleband van haar witte slip.
“Ik wil graag een spreidstang aanbrengen voor ik met dit gevaarlijke teefje aan de slag ga,” zei hij kalm. “Is dat mogelijk?”
“Natuurlijk is dat mogelijk. Ik zal er meteen één gaan halen.”
Vanja keek opzij, naar Ocane die de binnenplaats overstak en Marecs eigen speelruimte binnenging. Ze voelde een rilling over haar rug lopen en probeerde niet te veel na te denken over de dingen die Wouters met haar zou gaan doen. Annelies stond triomfantelijk naar haar te kijken, die genoot, zo veel was zeker. Vanja deed er alles aan om haar angst niet te laten blijken, maar Wouters was te intelligent om zich te laten bedotten. Nee, die hield ze niet voor de gek. Zijn blik kruiste haar blik en ze zag hem grijnzen.
“Ben je bang, zwartkop?”
Vanja hield zich dapper, maar haar stem trilde toen ze hem antwoord gaf.
“Moet ik dat zijn?”
Fred haalde zijn schouders op.
“Ik ben degene die bang zou moeten zijn,” zei hij sarcastisch. “Als ik zie hoe jij mijn favoriete sletje hebt toegetakeld, voel ik me niet echt gerust. Onder normale omstandigheden gebruik ik zelden een spreidstang, maar van jouw duivelshoeven wil ik liever geen schoppen krijgen, zondebok.”
Vanja reageerde niet op de provocatie, maar keek naar Ocane, die opnieuw haar richting uit kwam. Ze had een spreidstang bij zich. Die was uit staal, ongeveer een meter lang en met twee enkelboeien aan de uiteinden.
“Benen uit elkaar,” zei Ocane, voor ze neerknielde en Vanja ‘s enkels aan weerszijden van de spreidstang vastklonk. Toen ze daarmee klaar was, stond ze op en ze gaf Fred Wouters een hand als afscheid. Vanja hoorde hoe ze hem een fijne en bevredigende sessie toewenste. Ze hoorde iemand lachen. Annelies lachte vol voorpret en wreef haar handen over elkaar. Ze was door het dolle heen en het leek wel alsof ze op het vertrek van Ocane gewacht had, om haar vreugde openlijk te uiten.
“Uw gulheid maakt mij de gelukkigste vrouw van Trasimeno,” zei ze tegen haar weldoener. “Ik kan u niet genoeg bedanken, mijnheer Wouters. Eindelijk is het mijn beurt om die smerige drughoer te zien lijden. Hah! Zondebok… Geweldig! Hoe lief van u om mijn wens in te willigen en de teef hier buiten in het zicht van iedereen vast te ketenen en te schande te maken.”
Fred glimlachte minzaam.
“Deze meid is verantwoordelijk voor jouw blauwe oog, dus ik doe het met plezier,” zei hij. “Ik zal beginnen met eens te kijken wat voor vlees we in de kuip hebben.”
Hij zette twee passen naar voren en schoof Vanja ‘s katoenen topje omhoog tot boven haar borsten, zodat die er uit wipten en ontbloot werden. De vlotte manier waarop hij dit deed, alsof het de gewoonste zaak van de wereld was, sterkte Vanja in haar mening dat Wouters heel wat ervaring had met dit soort strafsessies. Hij gedroeg zich zelfzeker en straalde gezag uit. Zijn hele houding herinnerde haar aan Marec, die zich ook altijd zo een houding aanmat als hij met haar praatte of haar aanraakte. Als hij dit met haar zou doen in plaats van Wouters, dacht ze, dan zou ze nu al een nat broekje hebben.
Lang keek Fred niet naar haar blote borsten. Hij gaf Vanja een onzachte tik tegen haar rechterborst, die hij van opzij raakte en heen en weer liet wiebelen. De linkerborst kreeg ook een tik. Daarna nam hij beide borsten langs onderen beet, tilde ze op en hij begon ze op en neer te bewegen, alsof hij haar borsten woog in zijn handen.
“De tieten van zwartkop zijn niet mis,” zei hij goedkeurend. “Spijtig dat er zulke lelijke tepels op staan. Die ga ik zeker onder handen nemen.”
Annelies keek met grote ogen naar hem op.
“Haar tepels?”
“Ja, haar tepels,” antwoordde Fred grijnzend. “Met klemmetjes of lassotouwtjes, ik bedenk wel iets. Het zal leuk zijn om die flink op te spannen.”
Vanja stond machteloos tegenover de man die haar borsten en buik betastte. Ze kon haar omhoog gestrekte armen bijna niet bewegen en ze kon geen kant op. Ze begon heviger te transpireren, voelde hoe haar spieren zich spanden en hoe de zenuwen door haar uitgetrokken lijf heen gierden. Ze wist niet wat te verwachten, maar vreesde het ergste. Wouters liet haar topje waar het was. Hij trok het niet opnieuw omlaag over haar blote borsten. Ze voelde zijn handen nu zowat overal op haar lichaam, dat hij verkennend betastte met zijn grijpgrage vingers. Hij streelde de zachte huid van haar buik, kneep in het malse vlees van haar dijen en tastte tussen haar benen.
“Het is een grote stevige meid,” hoorde ze hem tegen Annelies zeggen. “Er zit flink wat vlees op mijn zondebokje. Heel wat meer dan bij jou.”
Annelies beaamde dat. Het was de waarheid en ze wist dat Wouters het als een compliment voor haar bedoelde. Die knaap hield van kleine bleek uitziende meisjes, en liefst van al blondjes, dat was geen geheim. Ze wierp hem een vragende blik toe en keek naar Vanja ‘s witte slip.
“Gaat u haar broekje niet uittrekken?”
“Zeker en vast,” reageerde Fred. “Die slip knip ik zo meteen aan flarden. Geef me mijn sporttas eens aan?”
Annelies draaide zich om, boog zich voorover en ritste de kleine zilvergrijze sporttas open. Daarna tilde ze die op en ze gaf de tas aan Fred, die er een blinkend, vlijmscherp schaartje uit tevoorschijn haalde. Annelies had dat schaartje al eerder gezien en gevoeld. Ze wist dat Wouters al zijn favoriete attributen in die dure sporttas bewaarde. Vanbinnen zaten allemaal compartimentjes en elk voorwerp had zijn eigen plek, maar ze mocht zich niet laten afleiden, dacht ze, want ze hoorde Vanja schrikken om iets wat Wouters met haar uithaalde. Snel richtte ze haar blik opnieuw op de vastgeketende Vanja.
Die voelde de vingers van Wouters vooraan aan haar slip frunniken. Hij krulde zijn wijsvinger onder het elastiek van haar broekje en trok het een heel eind naar zich toe. Daarna knipte hij het elastiek middendoor en liet de in twee geknipte tailleband terugschieten. Vanja keek omlaag en zag dat de stof aan de voorzijde van haar slip helemaal open stond. Al haar schaamhaar was te zien en puilde uit haar broekje naar buiten.
“Hé, dat is allesbehalve een zomerpoesje,” zei Wouters hoofdschuddend. “Zoiets is totaal onnodig met dit warme weer. Wat denk jij, Annelies?”
“Helemaal mee eens, mijnheer Wouters,” antwoordde die. “U beloofde me om haar zo naakt mogelijk tentoon te stellen. Zou u haar ook willen scheren?”
Fred knikte en hij was één en al toegeeflijkheid. Ze hadden dit scenario natuurlijk op voorhand besproken. Hij had voldoende scheerbenodigdheden in zijn sporttas. Maar Fred was nog niet klaar met knippen. Hij hield zijn schaartje onder de rand van Vanja ‘s omhoog getrokken topje en begon dat langzaam middendoor te knippen. Daarna knipte hij de schouderbandjes stuk. Het topje loste en dwarrelde omlaag.
Vanja zag hoe hij het schaartje even opzij legde en twee donkerblauwe plastic knijpers uit zijn sporttas tevoorschijn haalde. Hij plaatste die voorzichtig om haar tepels en grinnikte toen Vanja zachtjes kermde. Zo pijnlijk waren die dingetjes niet en ze konden gemakkelijk drie tot vier uren blijven zitten zonder echt schade aan te richten, maar ze zagen er wel angstaanjagend uit. Fred liet de knijpers enkele keren op en neer wippen, daarna reikte hij opnieuw in de sporttas, tastend naar zijn schaartje.
“En nu de slip,” zei hij, zich kostelijk amuserend. “Dan kunnen we jou eens helemaal naakt bekijken, zondebokje.”
Hij begon weer te knippen en het vlijmscherpe schaartje had geen enkele moeite met het katoen van Vanja ’s slip. Ze vermoedde dat Wouters dat geknip opwindend vond, want hij nam er zijn tijd voor en het duurde zeker een minuut voor het broekje totaal aan flarden gesneden was, en het uiteindelijk aan haar voeten op de grond belandde.
“Geef me het scheermes eens aan, Annelies,” zei Fred, met een meewarige blik op de naakte Vanja. “De crème en de rest van die spullen zal ik ook nodig hebben. Die donkerharige wijfjes hebben altijd van dat onhandelbare, stugge schaamhaar.”
Nu ze helemaal naakt aan die twee maniakken overgeleverd was, voelde Vanja zich enorm kwetsbaar en alleen. Ze had het gevoel totaal aan haar lot overgelaten te zijn. De haartjes op in haar nek en op haar armen waren zojuist overeind gaan staan, omdat een angstaanjagende gedachte in haar opkwam. Ze zag geen mens op de binnenplaats. Er was niemand in de buurt om Wouters en Annelies af te remmen als ze het opeens in hun hoofd zouden krijgen om haar te verminken. Marec was nergens te bekennen en Claus of Ocane ook niet. Langzaamaan begon ze echt bang te worden. Op dat moment kwam Wouters met het scheermes in zijn hand op haar af en ze raakte in paniek.
“Nee! Niet doen,” hijgde ze. “Vermink me niet. Niet snijden! Ik wil het niet. Ik wil het niet!”
“Rustig maar, zondebokje. Niet panikeren, oké? We gaan je straks afranselen en dat zal flink pijn doen, maar ik zal je niet snijden,” zei Fred. “Ik ben niet gek. Safarov zou Piotr achter me aan sturen als ik een van zijn meisjes zou verminken.”
Vanja kalmeerde een beetje. Ze probeerde haar ademhaling opnieuw onder controle te krijgen en keek Wouters vragend aan.
“Piotr? Wie is Piotr?”
“Iemand die voor Safarov werkt. In België.”
Annelies begon te gniffelen.
“O, u kunt niet geloven hoe ik hier van geniet, mijnheer Wouters,” zei ze vrolijk. “Dat was fantastisch, wat u deed! U hebt haar echt de daver op het lijf gejaagd met dat scheermes.”
Fred fronste een wenkbrauw en wierp een trage blik op de borsten van Annelies. Daarna wendde hij zich opnieuw tot Vanja. Hij legde een hand op haar dijbeen.
“Zo min mogelijk bewegen nu,” zei hij bevelend.
Een glunderende Annelies keek toe hoe Wouters de wildgroei aan stugge zwarte haartjes voorzichtig van Vanja ‘s venusheuvel verwijderde. Hij schoor haar niet helemaal kaal, maar liet een vingerbreed vertikaal streepje van het zwarte vachtje staan. Op één punt was hij bijzonder strikt, rond haar schaamlippen mocht er geen haartje meer te zien zijn. Fred gebruikte ook stripjes en een ontharingscrème die een vreemd geurtje verspreidde. Hij ging heel secuur te werk en hij zorgde er voor dat de huid overal lekker zacht en glad aanvoelde.
“Dat is het belangrijkste, dat jouw schaamlippen goed zichtbaar zijn, drughoer,” zei Annelies. Haar stem droop van het leedvermaak. “Je verdient het om tot zondebok gemaakt te worden en ik had aan mijnheer Wouters gevraagd om je in het openbaar te vernederen en jou zo naakt mogelijk tentoon te stellen.”
“Ach, laat me met rust, kreng,” siste Vanja, maar ze ergerde zich verschrikkelijk. Niet zozeer over haar naaktheid en bijna kaalgeschoren kutje, maar over het feit dat ze aan de grillen van die vreselijke Annelies was overgeleverd. Ze wierp een blik op de stoïcijns voor zich uit starende Wouters. Hij hield de flacon met de zonnebrandolie in zijn hand, maar het was Annelies die haar opnieuw venijnig toesnauwde.
“Och, scheld zoveel je wilt. We zullen je lelijke lijf laten glanzen en je van top tot teen inwrijven met zonnebrandolie,” zei ze pesterig. “Je moet zoveel mogelijk de aandacht trekken, daarom zal mijnheer Wouters je opblinken als een spiegel.”
Met soepele lange halen begon Fred de armen, schouders, borsten en buik van Vanja rijkelijk met de zonnebrandolie in te wrijven. Ondertussen maakte Annelies spottende opmerkingen. Even later wreef een glimlachende Fred ook de bruine heupen en de vlezige ronde dijen van zijn vastgeketende slachtoffer met het glibberige goedje in. Daarna waren Vanja ’s lange, opengesperde benen aan de beurt. Uiteindelijk glansde haar volledige, aan de schandpaal uitgestrekte lijf van de olie.
Annelies lachte verrukt.
“Hah! Ze lijkt wel zo een bodybuildster van op de televisie. Het is tijd voor de kers op de taart, want u hebt haar geile spleetje nog niet ingewreven, mijnheer Wouters,” zei ze gemelijk, en ze goot een flinke gulp olie over Freds uitgestoken rechterhandpalm.
Vanja voelde het bloed naar haar wangen stijgen en met een ongeruste blik in haar ogen richtte ze haar aandacht weer op Wouters.
“Oh! Hhhggg!” Haar adem stokte en ze hijgde schrikkerig toen de glibberige hand van haar kwelgeest op haar vagina werd gelegd. Met zachte, ritmische bewegingen begon Fred haar lippen en haar lobbige klitje te masseren. Hij deed haar geen pijn, eerder het tegendeel was waar, want hij leek er alles aan te doen om haar seksueel te prikkelen. Vanja slikte, ze voelde zich ongelofelijk vernederd.
“Hhhgghh…” kreunde ze opnieuw, en ze sloot haar ogen en bewoog haar heupen toen Wouters haar enorm gevoelige binnenste lipjes nog verder naar buiten duwde en er verkennend in begon te knijpen. Met haar ogen nog altijd gesloten, beeldde ze zich in dat het Marec was die haar aanraakte, niet deze kille zwijgzame kerel waar ze niets voor voelde. Zo kwam het dat ze niet merkte hoe er een kleine, al wat kalende man op de binnenplaats verscheen. En hoe die gefascineerd naar het schouwspel bleef staan kijken. Net als Annelies en Fred kon hij zien hoe Vanja ’s grote klit helemaal opzwol en hoe haar binnenste lipjes tussen haar grote schaamlippen naar buiten puilden. Hij stootte Annelies aan en keek haar vragend aan.
“Wat gebeurt er hier, Annelies?”
Die herkende de man meteen, van een sessie vorige week. Hij heette Despree, een Nederlander uit Den Haag. Hij rook scherp naar aftershave en droeg een groene bermuda en een veelkleurig hemdje. De bovenste vier knoopjes stonden open en Annelies zag een dikke gouden ketting tussen zijn grijze borsthaar. Ze gebaarde naar haar blauwe oog.
“Dat is Vanja, de vrouw die me mishandelde. Ik mocht haar zelf niet terugpakken, maar mijnheer Wouters is zo vriendelijk om het voor mij te doen.”
Despree knikte en bekeek de vrouw. Het was opwindend om te zien hoe Fred Wouters haar publiekelijk masturbeerde.
“Kijk die eens naar buiten puilen.” Hij wees spottend naar Vanja ’s gladgeschoren geslacht. “Heb je ooit al zulke grote lippen gezien?”
Annelies grinnikte.
“Nee, mijnheer Despree. Ze zijn nogal aan de grote kant, hé, die binnenste schaamlippen van haar.”
Despree snoof en fronste zijn voorhoofd. Zijn ogen kruisten die van Fred Wouters, en de twee mannen wisselden een geile blik van verstandhouding. In leeftijd verschilden ze meer dan twintig jaren, maar ze waren gelijkgestemde zielen die dezelfde passies en interesses deelden. Despree gebaarde met zijn kin in Vanja ’s richting.
“Plaats er klemmetjes op, Fred,” stelde hij voor. “En doe het nu meteen, nu dat het veel te grote stel zo naar buiten puilt.”
“Klemmetjes?” Fred leek daar even over na te denken. “Prima plan, Karel. Hé, Annelies? Geef me eens twee stalen klemmetjes. Neem die zware.”
Annelies haalde twee glanzende knijpertjes uit de Nike sporttas en keek glunderend toe hoe Wouters die op Vanja ’s opgezwollen en naar voren priemende lipjes plaatste. De klemmetjes wogen rond de twintig gram per stuk, zodat de uitpuilende schaamlippen nog meer naar omlaag werden getrokken. Aan het uiteinde van elk klemmetje zat een minuscuul ijzeren ringetje, en zowel Karel Despree als Fred Wouters, wist waar dat voor gebruikt werd. Het was enkel een kwestie van tijd voor een van hen op het idee zou komen om er gebruik van te maken. Toevallig was het Despree.
“Heb je loodjes bij ook?”
“Ja.”
Despree hield zijn hoofd een beetje schuin en rolde met zijn ogen.
“Wel dan?”
Fred moest lachen om het enthousiasme van de oudere man.
“Geef me eens een paar van die loodjes aan, Annelies,” zei hij, zonder zijn blik van Vanja af te wenden. “Ja, we zullen er wat gewicht aan hangen. Nee, die niet, meisje, neem de twee zwaarste die je vindt. Volgens mij kan ze die wel verdragen.”
Vanja kreeg een schok toen de twee loden gewichtjes aan haar schaamlippen begonnen te trekken. Zoiets had ze nog nooit gevoeld! Als in een flits dacht ze aan Marec. En aan hoe ongelofelijk geil dit zou zijn, als hij dit met haar lipjes zou doen in plaats van Wouters. Zo veel pijn voelde ze trouwens niet, de klemmetjes zaten niet al te strak, maar het was ontzettend vernederend om te moeten luisteren naar Annelies en Wouters, die haar uitlachten. Ze opende haar ogen en zag Annelies naar haar kruis wijzen.
“Dat zal je leren, Vanja,” zei het gemene wijf. “Wat mij betreft laten we die klemmetjes de hele namiddag zitten. En die op je dikke tieten ook. Lieve hemel, ik wist niet dat wraak zó zoet kon zijn! Ik kan haast niet wachten om je van de zweep te zien krijgen!”
Fred wreef over zijn kin. Juist, dacht hij, de geseling. Ze hadden Ocane nodig voor de geseling. Hij keek van Annelies naar Vanja, en dan weer terug naar Annelies.
“Je had me gevraagd om dit bruine teefje af te ranselen, toch?”
“Ja, mijnheer Wouters. Op haar dikke billen.”
“Ik meende me al zoiets te herinneren,” reageerde Fred. “Maar dan moet ze andersom aan die schandpaal worden vastgeketend. Loop jij even tot bij Ocane? Ik had niet de indruk dat die mij vertrouwde met de afstandsbediening van dat ding.”
Vanja bereidde zich mentaal voor op de afranseling die haar wachtte. In zoverre het mogelijk was om je op zoiets voor te bereiden. Annelies was naar binnen gelopen, maar er kwamen ook mensen naar buiten. Zo nu en dan liep er een gast langs, op weg naar het zwembad en meestal in het gezelschap van een van de jonge meiden. Vanja herkende Janssen, de bullebak die haar eerder al eens een keertje had afgewezen. De brunette die bij hem was, droeg een onooglijk kleine, vuurrode bikini. Ze pronkte met haar volmaakte lijf en Vanja schatte haar op een jaar of twintig. Fred Wouters volgde het meisje met zijn ogen, iets wat Vanja niet ontging. Ze slaakte een zucht en voor ze het wist had ze haar gedachte hardop uitgesproken.
“Hoe kan ik met zoiets concurreren?”
“Dat kan je niet,” zei Fred droog. “Die meid is vijftien jaar jonger dan jij en ze was een lingeriemodel. Ik las echter dat ze al haar geld verloor en diep in de schulden zat voor ze hier kwam. Maar jij doet jezelf onrecht aan.”
Vanja keek hem onbegrijpend aan.
“Waarom zegt u dat? Ik dacht dat u mij maar niets vond.”
“Je bent mijn type niet, maar je mag er best zijn,” antwoordde Fred, die zijn witte tanden bloot lachte en Vanja plagerig aankeek. “Ik scheld je uit omdat het bij mijn spel hoort. De pijn is echt en de opwinding die ik voel ook, maar al de rest is show, meid. Ik weet heus wel dat jij geen hondsdolle teef bent. Jij bent een mooie vrouw van in de dertig met haar eigen narigheid. Annelies is waarschijnlijk de minste van al jouw problemen.”
Vanja knikte. Zijn woorden hadden haar verrast en ze wierp hem een dankbare blik toe. Wouters deed dit voor Annelies en omdat hij er het geld voor had en er plezier aan beleefde met zijn zondebokje te spelen. Hij deed dit niet omdat hij haar verafschuwde.
“Bedankt,” zei ze kort.
Fred haalde zijn schouders op.
“Ach, bedank me niet,” zei hij, terwijl hij een sigaret uit zijn pakje viste. “Het verandert niets. Zo meteen krijg je van de zweep en ik geloof niet dat je me daarna nog zo dankbaar zult zijn.”
“Het verandert wel degelijk iets,” reageerde Vanja. “Het verandert hoe ik over jou denk. En over mezelf.”
“Bek dicht,” snauwde Fred. Vanja zag hem aan zijn sigaret trekken en de rook diep inhaleren, het spel was herbegonnen. Hij was opnieuw de onverbiddelijke Meester van tevoren. Hij knipoogde naar iemand. Annelies, dacht ze, opzij kijkend. En ja, het kreng was teruggekeerd en ze had Ocane met zich mee gebracht.
Zodra die zich bij hen had gevoegd, nam ze de leiding over het gebeuren. Ze vroeg Fred naar zijn precieze wensen en luisterde aandachtig toen hij haar uitlegde wat hij wilde. Ze knikte, richtte de afstandsbediening en drukte op een van de knoppen, zodat de katrollen aan weerszijden van de schandpaal knarsend in beweging kwamen. Ocane wierp een blik op de klemmetjes die Fred had aangebracht. Een flauw glimlachje gleed over haar gezicht, maar ze zei er niets van. Nu de polsen van Vanja binnen handbereik waren, kon Ocane de haken los klikken.
“Draai je om,” zei ze bevelend.
Vanja deed dit, maar het ging moeizaam, want de spreidstang tussen haar wijd uit elkaar gespreide benen hinderde haar in al haar bewegingen. Na een minuut hijgen en puffen lukte het haar. Eindelijk keek ze recht op de gladde donkere schacht van de standbalk. Het hout rook naar zonnecrème, zweet en vernis. Achter haar rug hoorde ze Ocane bewegen. Die bevestigde de klikhaken op haar polsriemen opnieuw aan de twee kettingen en begon haar armen omhoog te takelen. Heel even had Vanja haar armspieren kunnen ontspannen en ze had zich bevrijd gevoeld, maar die opluchting verdween als sneeuw voor de zon. Ze kreunde zachtjes en zoog haar longen vol lucht. Het trekkende gevoel in haar oksels keerde terug en Vanja voelde hoe de spieren in haar schouders, borst en buik zich langzaam spanden. Het was een griezelig gevoel om niet te weten wat Annelies en Wouters achter haar rug bekokstoofden. Ze probeerde niet te denken aan de zweepslagen die haar te wachten stonden en al zeker niet aan het gezicht van Annelies. Die zou zich wel aan het verkneukelen zijn. Toen hoorde Vanja Ocane een vraag stellen. Ze stelde die aan Wouters en voor één keer was Vanja blij om de nasale klank van haar stem te horen.
“Wie gaat het doen, Fred? Jij of Annelies?”
“Dit is de eerste reeks en de ergste van de twee. Die doe ik liever zelf.”
“Oké. Is het goed als ik erbij blijf?”
“Geen probleem, Ocane,” antwoordde Fred. “In feite komt dat goed uit, want dan kan je haar na de geseling meteen opnieuw omdraaien.”
Vanja wist dat het niet lang meer zou duren voor ze de zweep op haar rug zou voelen. Ze ademde enkele keren diep in en uit, en spande haar spieren. Het was moeilijk om aan iets anders te denken dan aan de pijn die haar onvermijdelijk wachtte, maar ze probeerde het toch. En het lukte. Ze dacht aan Margot, aan al de kaartjes en foto’s die haar kleine meisje tijdens het voorbije jaar had toegestuurd. En wat voor een jaar was dat geweest, dacht Vanja. Ze had haar man verloren, Eric, die ze blind in zijn drugverslaving was gevolgd. Ze had haar dochter kwijtgespeeld. Ze had gelogen, gestolen en men had haar dertien maanden in de gevangenis opgesloten. En nu stond ze hier, spiernaakt en wijdbeens aan een schandpaal. Een man die ze niet kende zou haar zo dadelijk zweepslagen toedienen, en dat omdat een vrouw die ze niet kende, hem dat gevraagd had. Voor het eerst in haar leven wist ze ook exact wat haar waarde was. Die stond tot op de eurocent te lezen in de display van haar plastieken halsboei. Zevenduizend achthonderd komma dubbel nul.
“Laten we beginnen,” hoorde Vanja Fred zeggen. Die wierp een uitnodigende blik op Karel Depree. “Hopelijk blijf je voor de rest van de voorstelling, Karel?”
“Met plezier,” antwoordde die.
Ondertussen was Fred naast Vanja komen staan. Hij hield de zweep in zijn hand en voelde het gewicht ervan. De gesel was aan de zware kant en bestond uit één dikke streng; een lang stuk koord van ongeveer een duim dikte. Het zat vast aan een bruinleren handvat en Fred wreef dat touw dagelijks met hars in om het te harden en het tegelijkertijd goed soepel te houden.
“Ik wilde je eens laten zien wat je zo meteen zult voelen,” zei hij sadistisch, waarna hij omdraaide en Vanja zijn gezicht niet langer kon zien. “Ben je klaar voor je wraak, Annelies?”
“Absoluut,” zei die enthousiast. “Laat die teef maar flink gillen, mijnheer Wouters.”
De blonde vrouw wierp een genadeloze blik op het blote achterste van haar voormalige concurrente uit het poorthuis. Nu had Vanja minder praatjes. Het was de perfecte wraak om haar daar te zien staan, gedegradeerd tot zondebok van Trasimeno en tegen de schandpaal aangedrukt en met haar wijd uit elkaar staande billen trillend van de spanning. Ja, er zat flink wat vlees op die ronde billen, dacht Annelies grijnzend. Ze zag hoe Wouters zijn arm omhoog hief en grijnsde toen ze Vanja ’s trillende benen en kont opnieuw in het oog kreeg. Hah! Ze kneep haar billen samen, de bange trut. Prachtig, gewoon! Toen maakte de zweep een suizend geluid, het koord zwiepte door de lucht en het striemde Vanja ’s blote kont. Klets! Er klonk een doffe klap van koord op vlees, gevolgd door het kreunen van Freds slachtoffer.
“Ah!” Vanja hield zich niet in, maar kreunde hardop. Haar heup bewoog naar voren en de loden gewichtjes aan de klemmetjes die men op haar schaamlippen had gezet, bungelden heen en weer tussen haar gespreide benen.
Er klonk een nieuwe klap van het koord op haar blote achterste. Klets! En nog een, de derde. Klets! Een vierde volgde. Klets!
“Ai! Au! Ah!”
Vanja kermde van de pijn. Tranen sprongen in haar ogen. Fuck! Waarom sloeg hij zo hard? Man, dat voelde alsof haar huid er af geslagen werd, ze had nooit gedacht dat het zo veel pijn zou doen. Shit! Fuck! Opnieuw en opnieuw striemde het hard gemaakte stuk touw haar wiebelende billen. Ze wilde er niet aan denken hoe haar achterste er uit zou zien na deze verschrikkelijke aframmeling.
“Au! Aaaaah!”
“Ja, kreun maar, laat je maar horen,” spotte Fred. Hij sloeg hard en hield zijn slagen niet in. “Een zondebok mag blèren, dat is de helft van het plezier!”
Vanja schaamde zich niet voor de pijn die ze voelde. Ze kermde en kreunde en trok zich niets aan van het gehoon en gelach van Annelies. Ocane moest daar ook ergens achter haar rug staan en toekijken, maar die sprak geen woord.
“Ai! Au! Ah,” kermde Vanja, want Wouters geselde haar tot haar billen gloeiden en ze het gevoel had dat haar kont in brand stond. Ze maakte haar hoofd leeg en concentreerde zich op haar ademhaling en op haar bilspieren. Tijdens het geselen begonnen ook Vanja ’s binnenste schaamlippen een beetje rauw aan te voelen, want door die stalen knijpertjes met de loodjes, bleven de grote rozige lippen uit haar kutje naar buiten puilen. Haar beul liet ongeveer dertig tellen tussen elke zweepslag. Ze telde de slagen en het verbaasde haar niet dat het er twintig waren, want dat was precies het aantal dat Annelies van Ocane had gekregen.
Na afloop van de geseling kwam Ocane naar voren. Het hele gedoe met het vieren van de kettingen, het losmaken van de klikhaken en het moeizaam omdraaien herhaalde zich. Vanja liet haar pijnlijke armen gedwee opnieuw omhoog takelen, maar schrok, toen ze zag dat er zich nogal wat volk op de zonnige binnenplaats had verzameld. En niet alleen mannelijke gasten, dacht ze, want ze herkende ook drie van de callgirls. Die droegen bikini’s en waren ongetwijfeld op weg naar het zwembad geweest. Het leek er op dat er een aantal mensen was blijven staan om naar het spektakel van haar geseling te kijken. Ze voelde zich een beetje beschaamd onder hun nieuwsgierige blikken en Vanja werd zich meer bewust van de manier waarop ze er uitzag. Naakt en met die blinkende klemmetjes op haar tepels en schaamlipjes. De stem van Annelies verstoorde haar gedachten.
“Kijk eens aan, mijnheer Wouters,” zei die spottend. “Het zondebokje is verlegen. Ze houdt niet van al die aandacht, geloof ik.”
Vanja probeerde haar schaamtegevoelens te overwinnen en hief haar kin. Met opgeheven hoofd begon ze de mensen op de binnenplaats aan te kijken. De meeste droegen een zonnebril, dus het was onmogelijk om hen in de ogen te kijken. Maar Vanja wist waar ze naar staarden, ze voelde het. Al die starende blikken waren gericht op haar blote, rijkelijk met zonneolie ingewreven borsten en op haar nagenoeg kaal geschoren poesje. Jeezes, hoe ze haar aangaapten! Ze zag al die strakke gezichten en glimlachende monden. Opeens dacht ze aan Marec. Wat zou hij doen of zeggen als hij haar hier zo zag staan? En waar in vredesnaam hing hij uit? Hij, de ene man van wie ze zo graag wilde, dat hij naar haar keek.
Annelies genoot er van om Vanja zo ontredderd te zien. Die trotse houding van haar was vals, dat was zo duidelijk als wat.
“Mag ik die tepelklemmen aanraken, mijnheer Wouters?”
“Jazeker.”
De blonde vrouw zette een pas naar voren en tikte met haar vingers tegen de twee plastic knijpers die rond Vanja ’s donkere tepels. Daarna duwde ze aan weerszijden op de knijpers. Onmiddellijk begon Vanja gejaagder te ademen en Annelies hoorde haar zachtjes kreunen onder de pijnlijke vernederingen die ze moest ondergaan.
“Ziet u dat, mijnheer Wouters? Hoe haar lange dikke tepels nu al naar voren priemen?”
Fred knikte.
“Laten we ze zitten, Annelies? Je moet nu beslissen, want die geseling heeft me helemaal in de stemming gebracht voor wat actie. Onder ons beidjes, bedoel ik dan.”
Annelies keek hem hunkerend aan.
“O, mijnheer Wouters. Graag! En wat die klemmen op haar tepels betreft… euh… ik zou die laten zitten, tenzij ze iemand bereid vindt om haar van die dingetjes te verlossen. En die op haar kut ook.”
Vanja keek met een klein hartje naar het gezicht van Wouters. Zou hij ook aan die gril van Annelies toegeven? Ja, verdomme, ze zag hem dat kreng toeknikken en haar een kus op haar mond geven. Die twee gingen een potje vrijen en waren zinnens om haar hier in de tussentijd gewoon te laten staan. En omdat Ocane haar met omhoog gestrekte armen aan de schandpaal had vastgeketend, zou Vanja de klemmen nooit zelf kunnen verwijderen. Ze realiseerde zich, dat Annelies gelijk had. Alleen iemand die bereid was om haar te helpen, zou dat kunnen doen en ze kende zo niemand. Behalve, heel misschien, Marec. Op dit ogenblik was er echter alleen Ocane bij wie ze om hulp kon vragen, want de gasten en meisjes die naar haar hadden staan kijken, waren weggegaan. De geseling was voorbij en ze was niet interessant genoeg meer om hun aandacht vast te houden. Bovendien was het te warm, iedereen was bij het zwembad, of ergens binnen, waar er airconditioning was.
“Kunt u mij van de klemmetjes verlossen, mevrouw Ocane?”
Die snoof en neeg haar hoofd.
“Waarom zou ik?”
“Ik weet het niet,” antwoordde Vanja. “Misschien omwille van de Meester? Hij is altijd aardig tegen mij, mevrouw.”
“Omwille van de Meester?” De stem Ocane klonk alsof ze Vanja iets verweet. “De Meester is deze voormiddag naar Magione vertrokken, domme koe! En dat met al die belangrijke gasten in huis! Ik herkende hem bijna niet, zo overstuur zag hij er uit. Ik vraag me af wat jij tegen hem gezegd hebt gisterennacht, toen je op zijn pijnbank lag uitgestrekt? Het is allemaal jouw schuld en dat zal je voelen ook.”
Vanja schrok van die mededeling. Ze verbleekte. Hij zou toch niet vertrokken zijn omwille van iets wat zij gezegd had? Nee toch? Hij had haar gestraft en ze had die straf ongelofelijk lekker gevonden, maar verder was er toch helemaal niets gebeurd? Integendeel, hij had haar koudweg afgewezen.
“Hoezo mijn schuld? Maar ik heb helemaal niets gezegd, mevrouw,” antwoordde ze met overslaande stem. “Niets! Ik zweer het u! En de Meester zou toch de hele week in Trasimeno blijven?”
Ocane geloofde de vrouw, want de manier waarop ze reageerde op het bericht van Marecs vertrek, was niet gespeeld. Zo goed kon Vanja niet acteren, zo goed kon niemand acteren. Ach, uiteindelijk maakte het geen verschil uit. De Meester had Trasimeno verlaten en ze zou Herpoels niet ontzien, want ze was er zeker van dat die meid iets te maken had met Marecs plotselinge vertrek.
“Ja, het was de bedoeling dat hij de hele week op het landgoed zou blijven,” zei ze boos. “Maar het is anders gelopen. Misschien spreek je de waarheid, maar je brengt ons alleen maar ongeluk. En nu ben je Freds zondebok. Als hij jou twee keer wil geselen en je tot zes uur vanavond aan de schandpaal wil laten staan met klemmen op je tepels en schaamlippen, ga ik hem daar zeker niet in tegenwerken.”
“Twee keer?” Vanja wierp Ocane een angstige blik toe. “Gaat Wouters me dan nog eens afranselen vandaag?”
“Hij niet. Annelies is aan slag,” antwoordde Ocane bits. “Straks is het haar beurt.”
Vanja sloeg haar blik neer. Inwendig vervloekte ze de dag dat ze dat gemene blonde kreng had ontmoet. Gedurende een seconde overwoog ze om tegen Ocane te zeggen dat ze naar huis wilde, dan zou heel deze vertoning onmiddellijk afgelopen zijn, maar ze slikte de woorden in. Ze vond het vreselijk onrechtvaardig, maar kon er niet veel aan veranderen. Ze had de bijlage aan de samenwerkingsovereenkomst met haar eigen bloed ondertekend en ze dacht er niet aan om op haar beslissing terug te komen. Ze zou een nieuw leven beginnen, nadat haar schulden afbetaald zouden zijn. Een nieuw leven met Margot. Dat was het doel, maar toch ondernam ze nog één poging om Ocane op andere gedachten te brengen.
“Toe, mevrouw,” zei ze op een vragende toon. “U denkt toch niet echt, dat de Meester omwille van mij uit Trasime…”
“Zwijg! Ik wil je stem niet meer horen, nutteloos schepsel,” gromde Ocane, die Vanja brutaal de mond snoerde. Met een nonchalant handgebaar wuifde ze al Vanja ’s verdere protesten weg en ze begon van de schandpaal weg te lopen.
Vanja bleef alleen achter. De binnenplaats lag er verlaten bij en vergrootte alleen maar haar eigen gevoel van eenzaamheid. Hoe was het mogelijk, dacht ze, Marec had Trasimeno verlaten en misschien kwam dat wel door iets wat zij gezegd had. Ze zou bij god niet weten wat, maar Ocane leek er heilig van overtuigd te zijn dat het haar fout was.
Marec had rond de middag de luchthaven van Magione achter zich gelaten zonder een vlucht naar Brussel te boeken. Hij was de stad in gegaan om er te lunchen en in feite wilde hij Claus bellen om hem naar Trasimeno terug te brengen, maar hij besloot daar nog even mee te wachten. Hij liep een klein café binnen en bestelde een espresso, nadenken ging hem altijd beter af bij een kopje koffie. Maar waarover moest hij nadenken? Over Vanja Herpoels natuurlijk, over sommige dingen die ze tegen hem gezegd had en omgekeerd. Na al die jaren had hij eindelijk eens een vrouw ontmoet die hem van zijn stuk had gebracht, maar dan bleek het er één te zijn die niet aan zijn absolute basisvoorwaarde voldeed. Ze had haar kind verwaarloosd omwille van haar verslaving! Dat viel niet te rijmen met wat hij voor haar voelde, dacht hij, ze was lange tijd aan harddrugs verslaafd en had een afkickprogramma moeten volgen in de gevangenis. Maar ondanks dat feit had ze een gevoelige snaar geraakt, ergens diep vanbinnen. Hij was een ‘Top’ of ‘Dom’, een ervaren en gelouterde Meester in de ware zin van het woord. Vanille relaties waren nooit echt zijn ding geweest, hij beleefde er niet voldoende plezier aan. Hij wisselde vaak van partner, beheerste het spel tot in de puntjes en wist donders goed dat zijn sub er ook plezier aan diende te beleven, zowaar nog meer dan de Dom. Hij had echter nog nooit een vaste partner gehad, de klik om aan zoiets ernstigs te beginnen was er nooit geweest. De juiste vrouw was er gewoon nog niet geweest. Tot nu, met die Herpoels meid. Hij voelde zich aangetrokken tot die verduivelde vrouw. Hij vond haar sexy! Hij voelde de aandrang om voor haar te zorgen en haar gelukkig te maken, die dubbele verantwoordelijkheid was de kern van zijn beleving als Meester. En Vanja zou de perfecte sub zijn, de begerigheid en seksuele honger die hij bij haar gevoeld had, had hem compleet verrast. Vooral gisteren, toen hij haar in zijn privé ruimte op die pijnbank had zien liggen, één en al geile toewijding en bereidwilligheid. Hij voelde een rilling over zijn rug lopen en hield dat beeld even vast. Op dat moment had het al zijn zelfbeheersing gekost, om haar niet brutaalweg voor zichzelf op te eisen. Elke keer dat ze in zijn bijzijn vernederd werd, leek dat hun onuitgesproken band nog te versterken. Voor Marec was dat een duidelijk teken aan de wand. Het spel draaide niet om zweepjes, leer, rubber en handboeien, dat was alleen maar wat de pers en televisie ervan maakten. Het draaide om de zoektocht naar de perfecte partner, om overgave, respect en intimiteit. Herpoels zou zijn perfecte partner kunnen zijn. Ja, hij wilde haar. Hij wilde Vanja Herpoels als zijn slavin hebben, in weerwil van haar verleden. Daarom had hij Trasimeno verlaten, alle andere redenen waren onzin. Die gedachte sloeg hem met verstomming. Was zijn vertrek een soort van vlucht? Jazeker. Het viel niet te ontkennen, toch niet als hij eerlijk met zichzelf was.
Marec dronk zijn kopje met espresso leeg en slaakte een diepe zucht. Hij had zich in jaren niet zo verward gevoeld, bestelde een tweede espresso en nam een besluit. Hij zou straks naar Trasimeno terugkeren en zichzelf aan een test onderwerpen, want als Vanja Herpoels echt voor hem bedoeld was, zou hij het snel genoeg weten. De vraag was of hij eraan kon weerstaan om die mooie vrouw aan haar lot over te laten? Wetende dat Fred Wouters haar voor een vier urensessie had geboekt, zou dat een prima test zijn. Laat die geile kabinetchef haar maar onder handen nemen, dacht Marec. Hij kende Fred als een goede Meester, hij was betrouwbaar en kende het klappen van de zweep. De pijn en de vernederingen zouden Vanja alleen maar ontvankelijker maken. Nadien zou alles veel intiemer aanvoelen als hij zelf tussenbeide kwam. Herpoels zou nog dichter bij hem komen. Hij kon gemakkelijk af en toe van haar gebruik maken, als haar Meester, maar zonder haar al meteen zijn diepere gevoelens en verlangens bloot te geven. Een dubbele test. Op die manier zou hij gauw genoeg merken uit wat voor houtsoort ze gesneden was. Zijn ogen glinsterden bij de gedachte aan haar aantrekkelijke gezicht en haar donkergroene karbonkels. Hoe zouden die kijken als hij straks op de binnenplaats van Trasimeno opdook? Hij glimlachte, viste zijn mobiele telefoon uit zijn vest en belde Claus.
“Claus? Ben jij dat?”
“Ja, mijnheer Safarov. Toch geen problemen met uw vlucht, hoop ik?”
“Nee, geen problemen,” Marecs stem klonk geruststellend. “Ik ben niet vertrokken.”
“Wat zei u, mijnheer? Ik begreep u niet goed, geloof ik.”
Marec wreef in zijn ogen, klemde zijn mobieltje iets steviger tussen zijn lange, sterke vingers en antwoordde:
“Ik ben nog in Magione, Claus. Ik ga nog even langs bij Gino, in Castiglione del Lago, maar je mag me om half vijf komen ophalen.”
“Half vijf stipt in Castiglione. Komt in orde, mijnheer. Dus u blijft in het land? U komt terug naar Trasimeno?”
“Ja. Ik blijf, Claus. Tot straks.”
“Tot straks, mijnheer Safarov,” herhaalde Claus, maar Marec had al ingehaakt.
|
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
»
De Zondebok 
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?