Een fantasieverhaal in meerdere hoofdstukken over overgave, in een middeleeuwse setting
Hoofdstuk 1
Het ultimatum
Ergens in Engeland, 1152
Lady Eileen klom op de hoge transen van haar voorouderlijk slot en keek over de landerijen naar de zee. In de baai zag ze de zeilen van een vloot, en op het strand zag ze het kampement van de vijand.
Ze huiverde lichtjes, en zou niet kunnen zeggen of dat kwam door de koude wind of door de angst die door haar heengolfde.
Slot Malpaquet was in staat van belegering gebracht, en drie ijlbodes waren uitgezonden om hulp te vragen bij de koning, en zijn broer, de Krijgsheer. Maar hulp, áls die al kwam, zou te laat komen, zo wist ze. Het was nu een kwestie van tijd geworden. Hoe lang zou ze Malpaquet kunnen behouden en zijn inwoners kunnen beschermen?
Het antwoord was natuurlijk dat het een kwestie van dagen was, voordat de muren zouden bezwijken. Ze probeerde, sinds de dood van haar ouders, nu al een aantal jaar om Malpaquet in stand te houden. Maar de waarheid was, dat er eenvoudig niet genoeg mankracht was om het jarenlange gebrek aan onderhoud te stoppen. Veel van de daglonershuisjes waren verlaten en stonden op instorten. Het eens zo welvarende dorpje was nagenoeg ontvolkt. En ook de mannelijke bedienden op het kasteel waren een voor een weggegaan. Ze stond er, zoals zo vaak, alleen voor.
Ze zuchtte diep en trok haar mantel om zich heen. Ze bedacht zich, dat ze geen angst mocht tonen. Zij moest dapper zijn, de leiding nemen, de verdediging organiseren, de voorraden laten tellen en distribueren. Maar wat waren haar kansen? Nu konden haar mensen nog wegkomen, maar dan moest ze hen daartoe wel opdracht geven...
Was overgave dan toch een optie? En met wie had ze eigenlijk te maken? Het kampement van de belegeraars lag te ver weg om wapenschilden te kunnen herkennen.
Wat had haar vader altijd gezegd? Een goede leider denkt altijd eerst aan de belangen van zijn ondergeschikten, hij neemt zijn verantwoordelijkheden, met name ten opzichte van degenen die van hem afhankelijk zijn. Wat zou pappa hebben gedaan? Zou hij zich hebben overgegeven of misschien, tegen beter weten in, hebben doorgevochten? Was ze maar een man geweest...
In gedachten verzonken bleef ze zo staan, terwijl de tijd vergleed.
Ze wist niet hoe lang ze zo had gestaan, toen haar aandacht werd getrokken door activiteiten in het vijandelijke kamp.
Vanuit het vijandelijke kamp kwam een aantal ruiters in de richting van het kasteel. Ze telde vijf ruiters, zonder blazoen, in zwarte wapenrusting, en met rode, in de wind opbollende mantels. Ze kon geen gezichten herkennen, aangezien ze met gesloten vizier reden. Er ging een schok door haar heen, toen ze zich realiseerde, dat ze hen, volgens de conventie, zou moeten ontvangen om hun eisen aan te horen. Hoewel ze liever was blijven staan om hen gade te slaan rende ze naar beneden om het personeel instructies te geven. Ze had waarschijnlijk nog een kwartier. Het vuur in de grote zaal moest worden aangestoken, wijn moest uit de kelder worden gehaald, de tafels gedekt.... En waarom had ze vanmorgen niet haar mooie overkleed aangetrokken? Dit had ze toch kunnen verwachten...
Eeen klein kwartier later kondigde haar “bezoek” zich aan door het geluid van een oorlogshoorn. De oude Jannick opende de poorten en met rinkelende sporen en kletterende wapenrusting hoorde ze hen de trap naar de grote zaal bestijgen. Ondanks het feit dat ze op een kleine verhoging staat, torenen de haar tegemoet komende mannen stuk voor stuk boven haar uit. Een golf van rauwe, haast dierlijke kracht gaat van hen uit. Zeer tegen de conventie in, blijven hun vizieren gesloten. Een golf van angst trekt door haar lichaam. Ze tracht zich te beheersen en probeert het trillen van haar handen te verbergen door die achter haar rug te leggen. Ze realiseert zich echter meteen, dat daardoor haar borsten omhoogkomen en zich duidelijk tegen haar bovenkleed aftekenen. Haar knieën knikken. Met uiterste wilskracht weet ze haar kin op te tillen om de voorste ridder aan te kijken. Zijn fonkelende blauwe ogen achter het vizier lijken door haar heen te kijken... Ze weet zeker, dat hij haar vanachter zijn vizier met een brede grijns staat op te nemen, en dat geen enkel detail van haar reacties hem ontgaat. Haar lichaam reageert onmiddellijk en ze voelt haar tepels stijf worden en daardoor nog uitdagender tegen de stof van haar kleed afsteken.
Zonder haar met zijn blik los te maken, maakt hij een korte opmerking tegen zijn metgezellen, in een taal die ze niet verstaat. Die grinniken hoorbaar.
Verdomme- wat is dit voor een man? Ze is er zeker van, dat hij iets over háár heeft gezegd! waarom reageert ze zo op hem? Ze is nog steeds de vrouwe van Malpaquet! Boos kijkt ze hem aan. Dat amuseert hem, want nu grinnikt hij ook. Na een ogenblik slaat ze haar blik neer, niet in staat hem langer naar hem op te kijken.
Nu ze met gebogen hoofd voor hem staat, besluit hij haar aan te spreken. Met een lage, zachte stem begroet hij haar.
“Vrouwe, mijn naam is Heer Reindert. Wij zij hier om de overgave van Malpaquet te bespreken. Indien u zich overgeeft, zijn uw bedienden vrij te vertrekken. U echter, dient te blijven. U hebt tot de noen om te beslissen, tot die tijd kunnen uw mensen vrij afreizen. Daarna wordt het cordon om het kasteel gesloten en komt niemand er meer uit. Onze precieze voorwaarden vind u in deze brief.”
Een van zijn metgezellen overhandigd haar een verzegeld perkament. Ze tracht het trillen van haar hand te onderdrukken terwijl ze haar hand uitsteekt om het document aan te nemen. Voor ze de brief echter aan kan nemen, vat hij haar bij haar pols, en de brief vliegt weg. Zijn in een zwart lederen handschoen gehulde hand trekt haar met een ruk naar zich toe. Ze valt half van de verhoging af en wordt door zijn andere hand opgevangen. Haar ene hand wordt achter haar rug gedwongen en met zijn andere hand tilt hij haar kin op, zodat ze wordt gedwongen hem aan te kijken. Het is maar goed dat hij haar vasthoudt, want ze voelt zich alsof ze flauw gaat vallen.
Ineens laat hij haar los, en vraagt haar spottend, of het op Malpaquet geen gewoonte is, de gasten een welkomsdronk aan te bieden? Woordeloos en zich beschaamd voelend voor deze faux pas knikt ze en maakt ze aanstalten de bedienden te bellen. Met een kort gebaar houdt hij haar tegen.
“Bedienen zijn niet nodig toch? Wij hebben genoeg aan uw gezelschap.”
Er rest haar niets dan het gezelschap zelf te bedienen. Ze voelt zich hoogst ongemakkelijk onder de blikken van de mannen, die iedere beweging van haar volgen. Als ze de zware zilveren kan opheft om de haar voorgehouden roemer te vullen, beweegt haar borst zacht langs zijn uitgestoken arm. Een spottende opmerking in de onbekende taal is het gevolg. Ze voelt haar wangen gloeien van schaamte en boosheid. En ze is er zeker van, dat ook dát hem niet ontgaat.
Boos recht ze haar rug en zegt ze: “Heer, ik verzoek u mij toestemming te geven mij terug te trekken teneinde uw voorwaarden te bestuderen.”
Welwillend knikt hij haar toe.
“Maar natuurlijk, vrouwe. Vergeet u dan het document niet?”
Ja, het document, waar is dat eigenlijk? Ze heeft het nooit aangenomen... Ze kijkt om zich heen en ziet de brief boven in een van de kaarsenkronen hangen- ver buiten haar bereik. Verdorie, hoe komt hij daar nou terecht?
“Ik kan er niet bij...”
“Dat is nou lastig, nietwaar... zonder die brief kunt u ons niet antwoorden,” teemt hij, “We zullen u even moeten helpen. Maar dat doen we natuurlijk gráág, na zo'n stijlvolle ontvangst, nietwaar heren?”
Zijn metgezellen knikken bevestigend. Zonder omhaal wordt ze opgetild. Handen om haar middel, handen om haar bovenbenen, onder haar rok.
Terwijl ze zich uitstrekt om de brief te pakken voelt ze een van de nog steeds gehandschoende handen omhoogschuiven naar haar billen, een andere naar haar vagina.
Ze probeert haar benen te sluiten, maar de sterke handen verhinderen dat. Ze kan er nog steeds net niet bij... Een vinger in haar anus, en twee in haar vagina.
“Zo zou je erbij moeten kunnen, lijkt me...”
Doordat ze de vingers in haar lichaam probeert te ontwijken, grijpt ze mis.
“Nog maar eens dan!”
Handen, die pijnlijk hard in haar billen en dijen
knijpen, terwijl de vingers dieper in haar doordringen. Eindelijk houdt ze de brief in haar hand en laten ze haar zakken.
Vernederd en zich volledig bewust van haar lichaam staat ze voor hen, hevig knipperend om haar tranen tegen te houden.
“Wel Vrouwe, ik wens u veel wijsheid bij uw beslissing. Wij zien elkaar, hoe dan ook, snel weer.”
Het laatste dat ze ziet, voor ze struikelend en verblind door tranen de zaal uit rent, is heer Reindert, die langzaam zijn vinger in zijn mond steekt om haar lichaamssappen te proeven.
wordt vervolgd
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?