Janneman
Oppasser
Bericht Nummer: 264 Aangemeld: 03-2004
Beoordeling: nog geen Stemmen: 0 (Waardeer!) | Gepost op zondag 29 april 2007 - 09:56 pm: |
|
Monument voor haar |
Ik ben gisteren een hartsvriendin verloren. Nee, ze is niet gestorven, maar het voelt wel zo. Het voelt alsof ze in een kloosterorde is ingetreden. Het voelt alsof ze na een lange slopende ziekte eindelijk de rust heeft gevonden en ik als naaste achterblijf. Ik weet dat ze het nu goed heeft en toch ben ik bedroefd. Niet voor haar, maar voor mijzelf. Ik ben intens blij voor haar maar toch ben ik bedroefd. Om mijzelf. Ik zeg tegen mezelf dat ik niet zo gruwelijk egoistisch moet zijn. Het helpt niet. Ik voel me zoals de nabestaanden zo vaak voelen: in de steek gelaten. Alsof de overledene er iets aan kan doen. Zij was mijn hartsvriendin op het Net. Nog nooit zo'n vrouw ontmoet. Warm maar indien gewenst ook venijnig. Submissief tot op het bot maar tegelijk de dwingendste vrouw die ik ooit gesproken heb. Een liefhebbende moeder en vrouw en tegelijk vol puberale streken. Ze verraste me altijd weer. Uren hebben we gesproken over haar verlangen, haar intense verlangen naar een Meester. Ze verlangde er veel van. Hij moest liefhebbend zijn en dominant op een natuurlijke manier. Ze wilde Hem dienen en zij zou voor Hem zijn dingetje zijn. Ze heeft haar Meester gevonden en niemand had het meer verdiend dan zij. Ik mocht een klein beetje getuige zijn van haar eerste stappen met Hem. Steeds verder voerde Hij haar, steeds dieper. Ze keerde zich naar binnen, ze keerde zich helemaal naar Hem. Ze zei het een tijdje geleden al. “Het kan wel zo zijn dat ik niet meer op het Net kom, dat je niet meer van me hoort.” En gisteren gebeurde dat. Al haar e-mail-adressen waren gewist. Ik kan haar niet meer bereiken, zal niet meer weten hoe het haar vergaat. Ik ervaar de pijn van een Internet-vriendschap: te weinig weten om iemand op te zoeken. Als een gewone vriend even in de shit zit en niemand meer wil zien kun je er toch heen en even een arm om hem heen leggen. Zij zit niet in de shit. Integendeel. Ze heeft mijn arm ook niet nodig. Helemaal niet. Ze kiest er zelf voor. Dat is waar. Het is goed en fijn voor haar. Zeker. Misschien duurt het niet voor altijd dat ze zwijgt. Ik hoop het met heel mijn hart. Maar ik heb wel iets beseft wat ik nooit beseft had: BDSM maakt ook nabestaanden. Ik moet het uiten, ik moet het kwijt. Vandaar mijn dringende behoefte om een soort gedenkteken voor haar op te richten. Op een plek waar ze ooit eens even was. Waarmee ik kan en wil zeggen: ooit ontmoette ik hier een bijzondere vrouw. Ik wil aan haar blijven denken zoals ze was: een prachtige vrouw. Maar ik wil ook beseffen dat ze ook als slavin is zoals ze met alles is: totaal en volkomen. Het was fijn je te mogen kennen meid. Moge je tot in lengte van jaren blijven genieten van wat je ooit zo vurig zocht en wat je op een onverwachte plaats en op een lang niet meer verwacht moment nog vond. Janneman
Fantasie is belangrijker dan kennis - Albert Einstein
| |
Lot
Nieuw lid
Bericht Nummer: 2 Aangemeld: 04-2007
Beoordeling: Stemmen: 1 (Waardeer!) | Gepost op zondag 29 april 2007 - 10:36 pm: |
|
Droeviger |
Lieve Janneman, Wat een intens verdrietig verhaal vind ik dit... Ik heb het drie keer gelezen om te bekijken of ik het nou wel goed las. Het liefst zou ik nu schrijven: Lieve Janneman, Wat heerlijk voor haar. Ze kondigde het al aan, dus het zit goed. Dit is haar keus en dit is haar ding.... Probeer blij voor haar te zijn. Sterkte voor jou. Liefs, Lot. Ik kan dat alleen niet schrijven, omdat ik het vooral een heel eng verhaal vind. Ik weet, vanuit mijn minimale ervaring, dat "dit" je als sub zo kan pakken, dat je weinig eigen wil meer hebt. In het "beste" geval ben je overgeleverd aan jouw God, en dat maakt dit soms ook zo ontzettend gevaarlijk. Het kan beginnen met weinig. En weinig wordt steeds meer... Als jouw "God" bepaalt dat jij geen contact meer mag hebben met je (virtuele) vrienden, is dat het begin van iets heel gevaarlijks (in mijn ogen). Het is een daad van een onzekere man! Van een gevaarlijke man. Van een man die niet het beste met jou voorheeft. Hij denkt met zijn onzekerheid. Ik vind dit verhaal nog droeviger dan jij het vindt, denk ik... Heel veel sterkte, Janneman. Het spijt me erg dat je een vriendin kwijt bent. Liefs, Lot.
|
Verteller
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 95 Aangemeld: 09-2005
Beoordeling: nog geen Stemmen: 0 (Waardeer!) | Gepost op zondag 29 april 2007 - 10:59 pm: |
|
Een gedeeld gevoel |
Beste Janneman, Wat een intens ontroerend bericht. Het raakt me diep omdat ik vandaag precies hetzelfde gevoel had. Misschien betreft het dezelfde persoon. Ik stuurde een bericht aan iemand die ik innig liefheb, met wie ik heel veel moois, veel vrolijks, maar ook veel verdrietigs heb gedeeld. Het bericht werd mij als 'onbesteldbaar' teruggestuurd. Zij maakte ooit deel uit van mijn dagelijks leven, niet alleen via het internet maar ook via de telefoon. Nog steeds maakt zij deel uit van mijn dagelijks leven in mijn genegenheid en betrokkenheid voor haar. Ik herinner mij de mooiste stem die ik ooit hoorde, zowel lachend als in tranen. Ze was mij zo dicht nabij. Het verschil - wellicht betreft het toch een ander persoon. Zij heeft een aantal maanden geleden de man van haar leven gevonden, dominant of niet, dat maakt niet uit zolang er liefde is. Ook haar lang gekoesterde wens kwam als spetterend vuurwerk plotseling in vervulling. En de ontdekking van haar grote liefde deed het dagelijks contact verstillen. Zo delen jij en ik hetzelfde gevoel en zoeken we troost in een bericht. Toch is er diepere troost in het besef dat in beide gevallen (of is het toch één geval) er iets zeer belangrijks ten goede is gekeerd. Ons gevoel is slechts het onze; laten we toch vreugdevol zijn, en ja, vol overtuiging het monument van onze herinnering oprichten en ons dankbaar voelen en bevoorrecht de aandacht te mogen genieten van zulke mooie mensen. Verteller
|
Kitty
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 133 Aangemeld: 02-2006
Beoordeling: nog geen Stemmen: 0 (Waardeer!) | Gepost op zondag 29 april 2007 - 11:40 pm: |
|
verdriet |
Hoi Janneman, Al kende je haar alleen maar van het net, toch kan zoiets voelen als een periode van rouw. Iemand waar je om gaf, waar je veel mee deelde, al was het alleen maar in woorden en gevoelens, is weg en je kan haar niet meer bereiken. Dit doet pijn en dat moet slijten. Aan de ene kant ben je natuurlijk blij voor haar. Aan de andere kant is het ook ontzettend jammer dat het op deze manier moet. Dat er niet een vorm van contact kan blijven, niet af en toe eens mogen horen hoe het met haar gaat. Dat laat een enorme leegte achter met alleen maar een mogelijkheid op terugkijken op wat jullie samen deelde. Heel veel sterkte met het verlies van een internetmaatje. En ik hoop dat je toch nog een keer iets van haar mag horen. Liefs, Kitty
|
subgirl
Beginnend lid
Bericht Nummer: 10 Aangemeld: 07-2006
Beoordeling: nog geen Stemmen: 0 (Waardeer!) | Gepost op maandag 30 april 2007 - 02:07 am: |
|
hevige emoties |
hoi janneman Mee dat ik je verhaal las dacht ik van ja idd een internetvriendschap kan heel intens zijn en een groot gemis als het wegvalt Vaak intenser doordat je meer met elkaar durft delen ( zo is het in mijn geval toch ) Heb ook al ervaren dat het een groot gemis kan zijn en ja dat moet slijten Je hebt een troost dat je weet dat ze heeft wat ze al een hele tijd zocht Sterkte Groetjes
|
slavin
Nieuw lid
Bericht Nummer: 4 Aangemeld: 03-2007
Beoordeling: nog geen Stemmen: 0 (Waardeer!) | Gepost op maandag 30 april 2007 - 05:35 am: |
|
Verdriet |
Hallo Janneman, Ik heb je verhaal gelezen...Ik vind het erg mooi en diep triest tegelijk.. Heel mooi verwoord..Ik ken je niet maar toch veel sterkte, liefs Slavin
|
Lord Donck of Ar
Productief lid
Bericht Nummer: 35 Aangemeld: 07-2006
Beoordeling: nog geen Stemmen: 0 (Waardeer!) | Gepost op maandag 30 april 2007 - 03:45 pm: |
|
verlies |
Gegroet iedereen, Dat wat Janneman hier beschrijft is een intriest verhaal, iemand kennen zonder die te echt te kennen, iemand graag zien en toch niets weten van die persoon,iemand bewonderen en niet weten wie het is!!!Heel erge pijn voelen omwille van dit verlies is wat velen onder ons al eens hebben gevoeld, een verlies van een kennis/familie in het echte leven is pijnlijk maar men kan afscheid nemen voor altijd of tijdelijk, maar hier is het de pijn van het ongewisse, komt ze nog terug online gaan we nog wat van haar horen zal ze nog iets neerpennen hier op sm verhalen?Dat is wat pijn doet! En ja ook ik heb hier iemand zien voorbij komen en daarna "verloren" iemand waarmee ik avonden lang heb gemaild niet als Dominant naar een sub maar als vriend naar een vriendin alhoewel zij een een sub is in geest en lichaam.Ook zij heeft iemand leren kennen en ook zij is daarna van het net verdwenen en geeft geen teken van leven meer.En wij blijven met een gevoel van pijn en verdriet achter.En ook wij weten dat zij in goede handen is en wensen haar een fijn leven verder met invulling van al haar noden en wensen. Tharl
|
Janneman
Oppasser
Bericht Nummer: 267 Aangemeld: 03-2004
Beoordeling: nog geen Stemmen: 0 (Waardeer!) | Gepost op maandag 30 april 2007 - 07:55 pm: |
|
Dank |
Dank mensen, voor de uitgesproken steun. Ik zit er echt mee en het doet me goed dat jullie het herkennen en dat uitspreken. Heel veel dank daarvoor. Janneman
Fantasie is belangrijker dan kennis - Albert Einstein
| |
Groentje
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 76 Aangemeld: 01-2006
Beoordeling: nog geen Stemmen: 0 (Waardeer!) | Gepost op dinsdag 01 mei 2007 - 03:13 pm: |
|
Tranen |
Dag Janneman, Van een hele lieve vriend hoorde ik over jouw bijdrage hier. Ik wilde het niet lezen. Ik wilde het niet voelen. Maar ik kon het niet weerstaan! Met tranen in mijn ogen lees ik je 'verhaal'. Ik ken de andere kant ervan. Ik weet hoe het is om intensief met iemand te mailen. Om dingen te delen die je nog met niemand anders hebt durven bespreken. Ik had zo iemand! Sterker nog, ik had meerdere goede vriendschapsbanden opgebouwd! Ik zeg 'had' want IK heb het beëindigd. Mijn eerste serieuze stappen in de sm/spanking liepen via internet. Ik ontdekte dat dit 'wereldje' niet alleen maar hufters voortbracht, zoals ik rl had mogen ervaren, maar ook hele lieve mensen. Eerst wat onzeker maar daarna vol geluk leerde ik mensen kennen. Via internet wel te verstaan want ik was nog niet zo'n held dat ik het (nog eens) echt aandurfde. Ik schreef heerlijke verhalen waarmee ik mensen kon raken. Ik was weer gelukkig! En zo kwam de liefde ook weer op mijn pad. Is het niet altijd zo dat je pas weer liefde vindt als je lekker in je vel zit? In het begin dacht ik het nog wel te kunnen combineren. Maar al snel was ik dag en nacht met mijn lief. Ik dacht niet meer aan een computer, wilde daar nu even niet achter. Ik dacht nog wel aan al die mooie mensen die ik nu niet meer sprak en nam me elke dag weer voor ze morgen te schrijven. Maar dan verraste mijn vriend me ineens met een diner of gingen we naar een evenement toe. Of zaten we gewoon op de bank te knuffelen. Of spraken we over geheime verlangens… En hoe langer het duurde. Des te minder werd de aandrang te mailen. En na verloop van tijd verviel mijn e-mailadres omdat ik het niet meer gebruikte. Dat klinkt misschien hard maar voor mij was dat proces van afscheid nemen al begonnen. Ik kan me voorstellen dat het mensen verdrietig maakt. Dat ze boos op me zijn. Dat ze me een verschrikkelijk persoon vinden omdat ik zo kan denken. Maar zo is het wel. In gedachte heb ik met ontzettend veel pijn afscheid genomen van die lieve internetvrienden en vriendin. Jullie zijn nog steeds in mijn gedachte en ik mis jullie! Waarom ik niet een laatste mailtje stuurde? Wie zal het zeggen. Angst om jullie reactie? Angst dat ik geen afscheid kan nemen? Bang om ‘vreemd te gaan’? Hoop dat ik zo nog altijd terug kan keren? Alleen kijken naar het leuke om de mindere kant te vergeten? Ach misschien ben ik wel gewoon een egoïstische trut die zich mooier heeft voorgedaan dan ze is… Zou dat helpen? Hoe dan ook: Voor al mijn lieve internet vrienden zeg ik vanuit de grond van mijn hart “Het spijt me!” Groentje
|
venus
Productief lid
Bericht Nummer: 33 Aangemeld: 11-2005
Beoordeling: nog geen Stemmen: 0 (Waardeer!) | Gepost op dinsdag 01 mei 2007 - 05:35 pm: |
|
Voor Janneman en Groentje |
Lieve Janneman en Groentje Vandaag 2 bijzondere mails gelezen. Bijzonder omdat er liefde en respect uitspreekt. Bijzonder omdat beide ook de pijn laten zien. Ik kan geen zinnige woorden toevoegen, omdat ze al gezegd zijn. Ik wens je beide een manier om hiermee om te gaan. Maar vooral om je niet te laten weerhouden opnieuw een internetcontact aan te gaan. Liefs, Venus
|
Lord Donck of Ar
Productief lid
Bericht Nummer: 36 Aangemeld: 07-2006
Beoordeling: nog geen Stemmen: 0 (Waardeer!) | Gepost op dinsdag 01 mei 2007 - 06:09 pm: |
|
tranen |
Hoi Lieve Groentje Ja het spijt mij enorm dat ik je niet meer hoor en of jou verhalen kan lezen. Het is idd zo dat ik je mis maar weet ook dat je nu gelukkig bent en dat wens ik je voor de rest van je leven.Mijn mail adres is nog altijd aktief en beschikbaar voor jou.Ik kijk uit naar een mailtje van je maar weet ook dat ik waarschijnlijk niets zal mogen ontvangen of dat ik geduld zal moeten hebben. Het ga je goed. Tharl
|
Rain
Nieuw lid
Bericht Nummer: 1 Aangemeld: 04-2007
Beoordeling: nog geen Stemmen: 0 (Waardeer!) | Gepost op woensdag 02 mei 2007 - 10:29 pm: |
|
stilte |
Idd, vaak mis je ineens mensen waar je veel mee praatte, en ongewild maak je je toch zorgen vaak. Ik probeer dan om toch te kijken of alles oke is.. maar dat gaat niet altijd. Het kan behoorlijk pijn doen als dat gebeurt, je gaf toch een stukje van je zelf.. je deelde gevoel...
|