| Gepost op vrijdag 15 december 2006 - 08:20 am: | 
|
|
Een fantasieverhaal over eeuwige onderwerping
Het was een kalme, rustige dag. Een zonnig dagje, niet te koud en niet te warm, en de avond was intussen gevallen. Het liep tegen tien uur op de grote plastieken wandklok in de zitkamer van Stefanie. Ze was nog niet zo moe, en was in de zetel gaan zitten om stilletjes nog wat televisie te kijken. Het wordt donker, zo dacht ze, ik kan de gordijnen beter sluiten zodat niemand vanuit het tegenoverliggende appartementsblok naar binnen kan kijken.
Normaal gebeurde dat bij haar weten ook niet, maar ze had laatst van een buurvrouw gehoord dat er soms iemand met een verrekijker naar hun gebouw keek, vanuit een raam aan de overkant. Die buurvrouw had opgemerkt dat zoiets ook wel gebeurde als zij zelf ’s avonds onder de douche stond. Maar uiteindelijk, zo lachte ze toen, maakt het niet zoveel uit vind ik, toch fijn dat iemand me op mijn leeftijd nog interessant vindt. Ja, Stefanie moest het toegeven, haar buurvrouw zag er nog veel te goed uit om al tegen de zestig te lopen.
Stefanie verveelde zich die avond stierlijk, er was niks op televisie. Ze besloot dan toch maar even op te staan en de gordijnen nu echt dicht te doen. Ze ging voor het grote raam staan, ze tuurde naar de overkant. Maar er was niks te zien, en ze wist niet of ze daar nu blij om moest zijn of niet. Stilletjes benijdde ze de buurvrouw, naar haar werd tenminste nog omgekeken. Stefanie woonde al een tijd alleen en had nog maar weinig contact met mensen de laatste maanden.
Ze fantaseerde : “Als ik nu eens mijn bloesje omhoog doe, of het uittrek, zou iemand dat dan ooit kunnen zien aan de overkant?”
Ze twijfelde heel even, keek nog eens goed door het raam, maar was in een melige bui en trok toen haar bloesje even omhoog.
“Gezien nu, gluurder van de overkant?” zo zei ze lachend tegen zichzelf.
“Genoeg onzin nu,” zo dacht Stefanie, “ik ga lekker naar mijn bedje en morgen zien we wel weer.” En ze sloot de gordijnen!
Ze had de gordijnen net dichtgedaan, toen opeens haar GSM met een hels gerinkel de stilte verstoorde…. Ze nam op, misschien was het iets dringends.
“Hallo hallo, met Stefanie. Hallo, met wie spreek ik?”
Er klonk een zeer vreemd geluid, een stromende rivier of een Stem, maar het was een beetje moeilijk te verstaan.
“Wat een rare beller bent U, hallo? Ik hoor U niet goed!!”
“Ssstefanie…sss..l..etje…sss…. Ik kan je zien, en wil dat je doet wat ik vraag,” klonk het nu iets duidelijker.
Brrr, wat een vreemd gedoe aan de andere kant van de lijn. Het leek wel zo’n seriemoordenaar uit een spannende zaterdagavondfilm. Maar dit was erger, omdat het echt was. Ze stond te trillen op haar benen, ze voelde zich onzeker en bang worden.
“Ga terug naar de gordijnen en trek ze open,” zei de stem nu weer.
Stefanie schrok zich een hoedje. Hij wist dus dat ze net de gordijnen had dichtgedaan, dus dat betekende… dat hij haar juist in de gaten had gehouden. Maar hoe kon dat dan, er was toch niets te zien geweest?
Haar hart begon te bonken, de angst bracht haar uit haar evenwicht. Wat nu gedaan? Zou die kerel dezelfde zijn als die waar de buurvrouw het over had? Dat moest dan wel zo wezen…een geniepige gluurder van de overkant.
“Heet ssssnolletje, waar wacht je nog op, ik ben zeker ervan dat je nog luistert!! Vooruit, doe wat ik zeg, doe die gordijnen NU open.”
Het klonk heel bevelend, heel dwingend, ze wilde zich verzetten, maar kon het niet. Haar wil om te gehoorzamen was reeds groter dan de angst voor wat komen ging, maar ze verzette zich nog met al haar geestelijke kracht. Als die telefoon nu niet zo’n verslavend geluid maakte, het leek wel of er een tong over haar oor streelde, ja, ze wist het nu zeker, dat ze een kus gevoeld had.
“Ik ben zeker dat je nu twijfelt, omdat je het eigenlijk lekker vindt, hč sletje? Doe open die gordijnen, NU!!!.”
De Stem klonk een beetje dreigend, een beetje zwaar. Ze durfde haar telefoon van schrik niet van zich af te duwen. Ze stond versteend, en ze twijfelde.
Ze herpakte zich nu even en ging naast het raam staan en tuurde vanachter de gordijn, door een spleetje opzij, naar de overkant. Toch was er op het eerste zicht niets te zien, vreemd. Ondanks dat ze haar kleren nog aan had, had ze zich denkelijk nog nooit zo naakt gevoeld.
Maar uit de telefoon kwamen sinds een aantal seconden hypnotiserende geluiden, gesis, geruis en gelispel.
Het geluid was heel vreemd en ging nu langzaam over in: “Sssiss…Siisssteffanieeee…slettepetet…sisss…spermasssslikkende sssloerie…sssslijmerige ssslettesssleuf….”
Ze kon het niet weerstaan. Vreemd had ze het eerst gevonden, als een geluid van kabbelend water, daarna hoorde ze de inhoud van de woorden en vond het weerzinwekkend. Maar daarna, toen ze steeds beter verstond wat er gezegd werd, begon ze meer en meer naar de betoverende geluiden te luisteren. Ze kon niet meer neerleggen, zo gefascineerd leek ze door wat ze hoorde. En ze voelde iets, precies tussen haar benen, een vis of een slang die de weg zocht van haar voeten via haar knieën tot haar dijen. Langzaam maar zeker voelde ze het glibberige en slijmerige ding in de richting van haar warme grotje bewegen, maar als ze keek, zag ze helemaal niets.
“Sssstefanie,..sss…kleed je uit…alssssjeblieft, kleed je lekker uit….”
Toen besloot ze dan toch maar haar bloesje uit te trekken. En haar broek eveneens. Nu nam ze uit de kleerkast snel een doorzichtig kleedje en trok het aan over haar gevoelige blote huid. Eén minuut later stond ze in een klein doorzichtig nachtkleedje van de fijnste stof. Haar slipje had ze al uitgetrokken en een beha had ze niet aangehad.
Ze stond nu een beetje perplex, met haar doorzichtige nachtkleedje aan, en besloot om het toch maar te doen.
“Uiteindelijk is het iemand die van op afstand zojuist ook al mijn lijf bewonderd heeft, en wie weet hoe vaak hij dat al gedaan heeft,” zo dacht ze.
Misschien had hij toch niet alleen de buurvrouw geviseerd als die ging douchen. Ze was nu heel nieuwsgierig en wilde weten hoe het zou aflopen met dit spel. Ze wilde weten wat die viezerik van haar wilde!!! Ze zette al haar verontrustende gedachten opzij, en deed het gordijn open!!!
En toen ze uiteindelijk de gordijnen dus een heel stuk terug openschoof en voor het raam ging staan zodat ze goed te zien was, klonk er weer een zwaar gelispel aan de telefoon.
“Ssstefanie, ja, daar ben je dan, ondeugend delletje, zie je wel dat je het kunt!!! Ga nu met je rug naar me toe staan en steek je kontje eens naar achter, sssloerie!!! Draaien maar met die kont meisje, en maak er werk van, met je flitsende hitsige klitje!!!”
Ze deed wat de stem vroeg.
Stefanie begon steeds opgewonden te raken. Als dat alles was wat hij wilde? Haar in haar nachtkleedje zien staan, met haar kontje naar achteren? Ze was bang geweest dat ze moeilijke dansjes moest gaan uitvoeren of zo. Het feit dat hij deze opdracht gaf stelde haar al een beetje meer gerust. Hij wilde haar een beetje laten poseren en zijn favoriete standjes laten aannemen om er zich waarschijnlijk op veilige afstand op af te rukken. Nu of naderhand, bij het terugdenken aan haar bewegingen en aan de schatten die hij haar op zo’n onbeschaamde wijze vroeg ten toon te stellen.
“Wacht maar, viezerik,” zo dacht ze terwijl ze bij zichzelf een geluidje van genot niet kon onderdrukken, “ik ga je eens lekker ophitsen vanavond, ik zal wat opwindende standjes aannemen, uiteindelijk windt het idee me niet weinig op intussen.”
Maar dat zei ze natuurlijk niet hardop.
De Stefanie die zich de laatste maanden wat eenzaam gevoeld had, kreeg nu opeens aandacht van een wildvreemde man. E ook al moest ze daar normaal niks van weten, en van telefoonseks al helemaal niet, ditmaal ging ze om redenen die ze zelf niet begreep verder dan hetgeen wat ze normaal als fatsoenlijk en welgevoeglijk beschouwde.
Toen klonk de stem weer: “Trek dat nachtkleedje omhoog, zodat ik je natte vieze vochtspleetje kan zien, doe het NU.”
Ze hield met haar linkerhand de GSM tegen haar oor gedrukt om de verlokkelijke sirenenzang niet te missen van de Stem, die onverstoorbaar verder ging met het uitspreken van ophitsende en verleidelijke gedachten:
“Ssstefanieee….sssissis….plakkerig pieteprutje…ssabbel mijn sstaart …sssletje….”
En met haar andere hand tilde ze zachtjes haar kleedje omhoog, zoals de Stem had opgedragen, zodat hij nu een blik had op haar achterste. Ze boog wat voorover, terwijl ze met haar kontje bleef draaien, zodat ze hem een goed zicht vergunde op haar van opwinding al sijpelende spleetje. Ze besloot zich een beetje te bukken en haar kontje goed ver naar achteren te steken.
“Misschien heeft hij wel een verrekijker of telescoop, dan kan hij nu misschien recht in mijn honingraatje kijken,” zo dacht ze.
Plots zei een boze stem in haar oor :
“Wat, je hebt zelfs geen slipje meer aan!!! Maar ik heb jou beter in de gaten dan je denk. Ik zie je heel gedetailleerd. Wacht maar, jij hete snol, ik wil dat je NU op handen en knieën gaat zitten en tien harde kletsen op je eigen billen geeft, met je gezicht naar het raam, slet, zodat ik kan zien hoe je gezicht vertrekt van pijn en vooral van schaamte.”
Dus hij kon haar van op grote afstand zien, en heel goed: hij had zelfs gezien dat ze onder haar kleedje geen slipje droeg!!!
Ze voelde zich nu zo bekeken, zo beschaamd en zo overheerst door haar eigen onderdanigste verlangens ook, zo te grabbel gegooid als in de ordinairste peepshow, dat ze er danig opgewonden van werd en vrijwillig de positie aannam die hij haar had opgedragen, met haar gezicht naar het raam. En ze gaf zichzelf een eerste klets op haar billen.
Ze deed het, ze deed het. Ze vroeg zich nog steeds af waarom ze het uiteindelijk deed. Want, zo bedacht ze, door hem op te winden en ter wille te zijn, zou ze die beller denkelijk nooit meer kwijt raken. Maar ze deed het desondanks. En om een of andere reden wond het haar op om zo’n ongewoon voorstel te moeten uitvoeren. Stel dat hij vaker zou opbellen om haar op te hitsen? Och, het kon haar niet schelen. Ze had nu niemand anders en zolang hij op afstand bleef… had ze nu tenminste een tijdverdrijf voor de eenzame avonden die ze anders zo slecht verdroeg.
Intussen had ze zichzelf al een vijftal slagen toegebracht met haar rechterhand.
“Harder, veel harder,” zo klonk het in de telefoon.
Ja, ze had misschien nog vrij zacht geslagen, dat was waar, maar wat dacht hij wel, die geniepige viezerik? Ze zou zichzelf toch geen blauwe plekken moeten slaan zeker? Maar bij iedere slag telde de Stem mee en de Stem zei steeds dat ze harder moest slaan.
Na de tien kletsen op haar billen stopte ze.
“Wel, waarom stop je nu?”
“Omdat we bij tien zijn?”
“Ik vind dat je het niet zo goed gedaan hebt. Ik heb je gevraagd om harder te slaan. Maar jij koos ervoor om niet naar me te luisteren, dus krijg je extra straf. Je gaat het dus nogmaals doen, maar ditmaal twintig keer.”
Bij de twintigste slag was ze echt heel opgewonden geworden.
Toen ze stopte, zei de Stem in haar oor : “En, vond je het fijn om als een vies ongehoorzaam sletje behandeld te worden? Om straf te krijgen als men ontdekt dat je geen slipje draagt?”
Stefanie wist niet wat ze hierop moest zeggen. Het duidelijk dat ze het toch allemaal vrijwillig gedaan had. Maar dat wilde ze nog niet toegeven.
Maar de Stem wist wel beter.
“Zeg het dan, zeg dan dat je het graag doet”
“Ik, euh, ik weet het niet, euh,…”
“Zeg het dan toch eerlijk : ik heb toch zelf gezien dat je het heerlijk vond om met je slettekont voor het venster te staan draaien en zelfs om jezelf dertig strafkletsen te geven omdat je geen slipje droeg? Hoe kun je zeggen dat je het niet fijn vond? Geef toe!!!”
“Ja, ik vond het fijn,” zei ze uiteindelijk beschaamd.
En toen hing hij ineens zomaar op. Ze voelde een traantje branden en het bloed steeg naar haar oren. Waar was hij nu? Waarom hing hij zomaar op? Nog steeds vol schaamte, maar intussen ook van boosheid, wist ze niet of ze nu moest vloeken, of huilen, of zich verder schamen. Net nu ze zelf een beetje in de stemming geraakt was, liet hij haar zomaar in de steek.
“BliepBliepBliepBliepBliep”
Ah, opeens ging weer de telefoon. Ze duwde snel weer op het knopje van haar GSM, en de Stem was terug:
“Wel meisje, ben je er nog?”
“Ja hoor, waar was je opeens?”
“Ik wilde je nog even goed laten voelen hoe het is om alleen te zijn terwijl je geen zin hebt om alleen te zijn. Misschien ga je nu wat beter luisteren naar me?”
Ze had veel zin om hem te vertellen dat hij een viezerik was. Hem te zeggen dat ze boos was omdat hij had neergelegd. Dat ze niet wist hoe iemand zo kon zijn zoals hij.
Maar ze zei niets. Omdat ze wist dat hij gelijk had, dat ze niet alleen wilde zijn. Erger nog, dat ze soms bang was om laat in de avond alleen te zijn.
“Ga je nu doen wat ik je zeg, sletje?”
“Nou, euh, wel, ik weet niet…”
“Ga je het doen, of ga je het niet doen?”
“Ik doe het.”
“Zeg het nog eens, maar veel luider, want ik kan je amper horen”
“Ik doe het!!!”
TUUT…TUUT…TUUT…TUUT
Weer was de verbinding weer verbroken. Had hij weer neergelegd? Opeens ging de bel van de voordeur. Wie zou er nu nog bellen? Ze ging behoedzaam naar de deur van haar appartement en keek door het spionnetje, niemand te zien.
Vreemd toch. Ze deed de deur een stukje open om op de gang te kijken. Wat een vreemde mist, en het leek wel of die naar binnen ging…
Ze besloot vlug de deur op slot te doen en ging terug naar de kamer.
Plots voelde ze een aanwezigheid achter zich, en ze draaide zich om.
Wat ze daar zag!!!
Dat kon niet!!!
Dat had ze nog nooit meegemaakt!!!
Er stond een soort van Duivel, maar dan in een vrouwelijke versie. Vrouwelijk, met gezwollen borsten en wellustig van uiterlijk, een roodbruin vel, met hoornen op het hoofd. Ze was zo bevallig, zo wulps, maar zo vreesaanjagend tegelijk, dat Stefanie het bestierf van angst.
Haar dunne nachtkleedje wapperde rond haar lijf, zoveel wind verspreidde de Duivelin met haar vleugels. Ze voelde de wind langs haar dijen strijken.
Ze wilde zich onderwerpen aan deze bovennatuurlijke macht. De Duivelin met ravenzwart haar had vleugels, leren laarzen als een vamp. Ze likte bevallig aan haar staart, alsof het een lekkere piemel was. Het puntje van haar staart zag er uit als een eikel.
“Ga voor het raam staan en doe een show voor de overburen, speel met je kittelaartje, mijn sexslavinnetje,” zei de Duivelin met een Stem die het midden hield tussen het geluid van een kabbelend stroompje en een stormwind.
Een stem die haar overweldigde, die haar geen enkele macht tot verzet meer overliet. En toen deed ze het zomaar: ze vingerde zich voor het open raam en ze zag de lichten branden in menig appartement aan de overkant. De Duivelin, die intussen achter het vingerende en nu hardop kreunende meisje was komen staan, stak haar lange staart achterlangs in Stefanie’s vochtige prutje, het sap liep er gewoon uit terwijl de staart op en neer bewoog en zij begon er tomeloos als een waanzinnige op te rijden.
Zo kwam Stefanie tot het ene orgasme na het andere, ze wist van geen ophouden. Ze voelde dat ze reddeloos verloren was. Dat deze Duivelin, deze vleesgeworden verschijning van haar onbewuste onderdrukte driften, bezit van haar zou blijven} nemen. Haar zou blijven uitnodigen om zich te gedragen als het meest opgewonden sletje van de wereld.
Ze werd helemaal klaar gereden op de schuivende en trillende staart van de Duivelin.
Kwam uiteindelijk klaar, met een onhoudbaar en luidruchtig orgasme: ze leek wel een bezetene.
Maar daar eindigde het niet.
De Duivelin verplichtte haar tot het likken van haar laarzen, terwijl ze haar intussen een stevige spanking gaf met haar dikke, gespierde staart. Af en toe trok ze Stefanie bij het haar, en verplichtte ze haar te likken en te zuigen aan het uiteinde van de staart. Waarmee ze daarvoor ontelbaar veel kletsen op haar billen en dijen had gekregen, ook op haar rug en zelfs een paar keer op haar borsten en haar opengesperde flamoesje.
Ze schreeuwde het uit met hoge kreetjes van genot en pijn tegelijk.
Ze was nu voor altijd, VOOR ALTIJD, van HAAR.
|
|
    
Verteller
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 73
Aangemeld: 09-2005
Beoordeling: 
Stemmen: 1 (Waardeer!) | | Gepost op vrijdag 15 december 2006 - 09:47 am: |
|
Duivels |
Dag Stefanie.
Sommige mensen hebben een heleboel paddestoelen nodig om zo'n fantasie te bedenken. Je hebt ons regelmatig laten meekijken in jouw intieme gedachten, tot veler genoegen. De liefhebbers van fantasy zullen zeker met veel ondeugend genoegen zich aan dit verhaal laven.
De duivel als dominant die uiteindelijk een duivelin is. Een duivels plot moet ik erkennen!
Verteller
|
Stefanie
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 58
Aangemeld: 08-2006
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op vrijdag 15 december 2006 - 10:08 am: |
|
Een fantasieverhaaltje kan leuk zijn |
Lieve Verteller,
Ik vond het heel leuk om dit verhaaltje te schrijven, misschien ook omdat het een fantasieverhaaltje is dat niet per se een zinnig einde moet hebben. Natuurlijk zitten er hier en daar wel dingen in van mezelf, ik verstop die overal een beetje, ook in mijn teksten.
Ik hoop dat er nog mensen zijn die dit een goed verhaaltje vinden. Ik heb nog wel zin om een fantasy-verhaal te schrijven. Misschien iets met hentaď of zo.
Het doet me genoegen als mensen genieten van mijn schrijfseltjes. En het schrijven op zich bezorgt me zelf ook heel wat opwinding hoor ;-)
|
Janneman
Oppasser
Bericht Nummer: 197
Aangemeld: 03-2004
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op vrijdag 15 december 2006 - 10:20 am: |
|
Matineus |
Ik geloof dat ik wel eens begonnen ben met: mijn brave Stefanie. Dat kan nu toch echt niet meer. Zulke verhalen schrijven en die om ACHT UUR TWINTIG op een vrijdagochtend te posten bestempelen 'onze' Stefanie nu toch wel definitief als niet erg braaf.
Is dat een probleem? Welnee, want niemand op deze site heeft het doel braaf te zijn.
Maar 'onze' Stefanie doet wel heel erg haar best om als bijzonder ondeugend aangemerkt te worden. Wat ze nu weer uit haar pen heeft gewrongen tart heel wat taboes. Stilletjes stel ik me de verontwaardiging in sommige kringen voor als ze deze 'oproep' aan vrouwen om zich uitermate onbetamelijk te gedragen onder ogen zouden krijgen. Heerlijk.
En weet je Stefanie wat ik met afstand het beste stukje vond? Dat rijtje in slissende s-klanken uitgesproken schuttingwoorden. Niet omdat het schuttingwoorden waren, maar omdat ze zo mooi verzameld waren omdat ze allemaal begonnen met een s. Tegelijk dreigend en grappig.
O ja, en mag ik tot slot nog een vermoeden uitspreken? Ik zag dat plaatje van die duivelin. Was dat je inspiratiebron? Wat een inspiratie heeft het dan wel niet opgeleverd!
Janneman
Fantasie is belangrijker dan kennis - Albert Einstein 
| |
Stefanie
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 59
Aangemeld: 08-2006
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zaterdag 16 december 2006 - 02:37 am: |
|
ondeugend ? |
Lieve Janneman,
Je opmerking klopt wel hoor, ik heb de hele nacht lekker verhaaltjes gelezen en geschreven. Dus misschien ben ik wel een beetje ondeugend geweest.
Maar nu ben ik gelukkig van verhaaltjes voorzien voor minstens een week, ik moet zowiezo wachten om het volgende te posten. Niet dat het een ramp is hoor, wachten kan ook spannend zijn, met de voortdurende goesting om de verhaaltjes nog wat te verbeteren hier en daar. In sommige periodes ben ik zoveel 'produktiever' dan in andere, zowel tussen mijn oren als tussen mijn benen ;-)
Het kan dus geen kwaad om nog een paar verhaaltjes in voorraad te hebben, voor in magere tijden, of voor als ik eens echt geen tijd meer heb.
Leuk dat je het een leuk stukje vond, met die ssssissende klanken. Ik heb er heel even op moeten nadenken hoor, maar hoe meer ik me inbeeldde dat ik degene was die het meemaakte, hoe meer ik de klanken als vanzelf te horen kreeg.
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?