| Gepost op dinsdag 08 november 2011 - 07:13 am: | 
|
|
hoe ik niet door ging naar de volgende ronde
Nadat ik klaar ben met mijn werk , schiet ik op weg naar huis nog even snel door de supermarkt. Vanavond komt de Voice of Holland op televisie, mijn lievelingsprogramma.
Meerdere keren heb ik het programma met vriendinnen gekeken, dit waren supergezellige avonden geweest. Ook heb ik het een paar keer alleen gekeken, maar dat was toch een stuk minder en de laatste keer heb ik samen met mijn lief gekeken: dat was zeer zeker niet voor herhaling vatbaar.
Gert vindt het namelijk maar een dom meidenprogramma, alles zou doorgestoken kaart zijn, voorop gezet, zwaar gemanipuleerd. Hij kon aan het camerawerk precies zien dat alles van te voren uitgedacht was en tot mijn ergernis moest hij dit telkens herhalen bij bij haast ieder camerashot van een omdraaiende van Velsen, Borsato, Groothuizen en-of Nick en Simon. Verder ergerde hij zich aan de sluikreclames – die me eerder inderdaad nog nooit zo waren opgevallen en me dus ook niet stoorden- voor hem waren ze een doorn in het oog.
Terwijl ik probeerde te genieten van de heerlijke nummers en leuke deelnemers, had hij de onhebbelijke gewoonte om me voortdurend te wijzen op dat de androids van Samsung wel erg vaak in beeld werden gebracht, net als Haribo etende deelnemers en de Coca Cola drinkende winnaars.
Al met al hebben we ons de laatste Voice dus samen kapot zitten ergeren: hij aan de Voice, ik aan hem.
Dat wilde ik niet nog een keer en om die reden had ik voor vanavond Tanya en Ria bij ons thuis uitgenodigd. Ze hadden enthousiast gereageerd en Ria stelde voor dat we allemaal voor iets lekkers zouden zorgen.
Ik koop wat lekkere happen en een paar flessen heerlijk mousserende Italiaanse Prosecco, mijn favoriete drankje. Tevreden over de inhoud van mijn karretje, reken ik enigszins gehaast af en besluit vervolgens niet te gaan koken en vanavond maar voor het gemak een lekker Chineesje te halen.
Even overweeg ik nog om dit eerst even met Gert te overleggen, hij kan soms erg moeilijk doen over impulsieve uitgaven. Toch kies ik ervoor om het niet met hem te overleggen. Vraag me niet waarom.
Eenmaal thuis blijkt ook Gert al thuis te zijn, hij is vroeg vandaag. Nu kunnen we lekker vroeg eten en is het eten ook nog warm, bedenk ik me. Gert is blij mij te zien, hij omhelst me en kust me. Ik vindt het heerlijk om door hem gekust en geknuffeld te worden, het maakt dat ik in een opperbeste stemming raak. Ik voel hoe hij zachtjes met zijn hand in mijn billen knijpt. Ik weet dat dit niet alleen liefdevol bedoelt is, hij wil ook controleren hoe gevoelig mijn billen nog zijn na het pak slaag wat ik enkele dagen daarvoor van hem heb moeten ontvangen. Persoonlijk vond ik hem toen wat lichtgeraakt en zijn boosheid op mij ook niet helemaal terecht, maar ik had hem kennelijk geïrriteerd en mijn houding viel bij hem in slechte aarde. Toen hij mij op mijn houding aansprak, had ik brutaal gereageerd. Heel dom van me, want ik weet dat wanneer hij in zo’n bui is, ik juist extra mijn best moet doen om hem niet nog meer te irriteren. Dit voorval tussen ons heeft uiteindelijk geresulteerd in een stevig pak slaag op mijn blote billen. Heel gênant, maar goed..
Met een licht terugtrekkende beweging van mijn billen laat ik hem weten dat ze nog zeer gevoelig zijn. Dit lijkt hem tevreden te stemmen, waarna hij de boodschappentas van me overneemt en richting de keuken loopt. Bij het uitpakken van de boodschappen lijkt hij tevreden met wat ik heb ingekocht, ook over het Chinese eten hoor ik hem niet.
“Vanavond komen Tanya en Ria the Voice of Holland bij ons kijken,” informeer ik hem terwijl ik alvast de tafel dek.
“Dat meen je niet!” hoor ik hem verschrikt zeggen.
“Dat meen ik wel,” zeg ik lachend om zijn schrikreactie.
Maar dan slaat ineens zijn stem en daarmee de complete gezellige stemming in huis om. Had zijn stem zojuist nog warm en liefdevol geklonken, nu ineens klinkt hij streng, kil en heel, heel... geërgerd.
“Jongedame, sinds wanneer plannen we hier geheel op eigen houtje en zonder enig overleg avonden vol?”
Aan zijn strenge stem, maar ook aan zijn boze blik zie ik dat dit avondje er wellicht toch heel anders voor mij uit gaat zien.
“Het is onacceptabel dat je dit hebt gedaan en het gaat ook zeer zeker niet gebeuren! Bel je vriendinnen maar af!” vervolgt hij resoluut.
“Maar Gert..” probeer ik nog tegensputterend.
Echter de blik die hij me dan toewerpt maakt dat ik me er heel erg bewust van ben dat tegensputteren nu het domste is wat ik kan doen. Met tranen in mijn ogen van teleurstelling bel ik Tanya en Ria af.
Gert staat achter me en hoort en controleert nu iedere letter die mijn mond verlaat. Ik probeer geen fouten te maken en vertel de meiden dat ik me onverwacht niet lekker voel en om die reden vroeg mijn bed in wil duiken. Ze snappen het en Ria geeft aan in dat geval the Voice avond te verplaatsten naar het huis van Tanya. Ik wens hen beide veel plezier en verbreek vervolgens het contact.
Gert staat nog steeds achter me en legt, nadat ik heb opgehangen, zijn hand op mijn schouder. Waarna hij met een lichte druk van zijn hand mijn lichaam weet om te draaien in zijn richting. Hij kijkt me tevreden aan zonder iets van zijn strengheid te laten varen.
Ik weet nu heel zeker dat mijn avond nu nog lang gaat duren: ik heb hem boos gemaakt en kan mezelf wel voor het hoofd slaan dat ik dit niet eerst met hem heb overlegd. Daarvoor is het nu te laat.
“Kun je mij vertellen wat je verkeerd hebt gedaan vanavond?” vraagt hij met een berekenende stem.
“Ik had jou eerst om toestemming moeten vragen,” antwoord ik met mijn ogen naar de grond gericht.
“En wat nog meer?” wil hij weten.
Met zijn hand duwt hij mijn kin naar boven zodat ik hem wel moet aankijken.
“Ehm, nog meer?” vraag ik verrast.
“Ik zal je helpen,” zegt hij dan hoorbaar geïrriteerd.
“Je hebt voor veel geld Chinees gehaald, zonder mijn toestemming. Je haalt wel Prosecco voor jezelf maar geen bier voor mij. En je vult onze gezamenlijke vrijdagavond geheel op eigen wijze in!”
“Ja, als je het zo stelt..,” stamel ik.
“Niet zo brutaal jongedame,” zegt hij nu haast sissend. “Je snapt toch wel dat je hier straft voor krijgt he?”
Bij de gedachte aan straf springen de tranen in mijn ogen en ik knik op commando bevestigend.
“Ik hoor je niet!”
“Ja Gert, ik weet dat ik straf heb verdiend,” antwoord ik hem, bang voor wat er verder komen gaat.
“Goedzo, en luister nu goed!” zegt hij beslissend.
“Je gaat nu naar boven, douchen, daarna doe je nachtjapon aan, geen onderbroek of slip en je wacht in de hoek van je slaapkamer met je handen op je rug tot ik boven kom.”
“Maar Gert..” probeer ik nog protesterend.
Maar Gert duldt nu geen tegenspraak meer.
“Snel naar boven nu, of wil je hier ter plekke een pak op je billen?”
Als een klein kind voel ik me voor straf naar boven gestuurd, nu al wetende dat ik de Voice of Holland vast niet meer mag kijken, of wel mag kijken maar dan met opnieuw zeer pijnlijke billen. Ik moet er van huilen, van het idee alleen al.
Ik doe precies wat Gert me heeft opgedragen, wil hem pertinent niet nog meer ergeren. Na het douchen, doe ik mijn nachtjapon aan, zonder slip en wacht ik in de hoek van mijn slaapkamer op wat er komen gaat.
Het wachten lijkt uren te duren. Al die tijd in de hoek voel ik me benen steeds slapper worden en de gedachte aan straf en de daarbij behorende angst haalt zo ongeveer het hoogtepunt in mijn emotiewereld. Dan als ik Gert eindelijk op de trap naar boven hoor komen, gaat er een rilling door mijn lichaam, maar ook een gevoel van berusting. Misschien door het lange wachten in de hoek ben ik er inmiddels ook mentaal aan toe om opnieuw mijn straf in ontvangst te nemen.
“Ben je zover?” vraagt hij.
“Ja Gert, ik ben zover,” antwoord ik hem.
“Wil je de plak, mattenklopper, cane of het rietje?” vraagt hij pesterig.
Ik geef hierop geen antwoord, ik wil niet over mijn eigen straf hoeven oordelen en dat weet hij heel goed.
“Dat is aan jou Gert,” antwoord ik hem.
“Ah, ik hoor het al, het rietje dus!”
“Nee, Gert alsjeblieft, niet het rietje,” smeek ik hem.
Dan pakt hij me bij mijn bovenarm en neemt me mee de slaapkamer uit, zijn werkkamer in. Deze kamer is zo heilig voor hem dat ik hem zelfs niet mag schoonmaken. Dit is de plek waar ik altijd mijn straf krijg. Hier heeft hij al zijn spullen bij de hand en ik kan me niet herinneren deze kamer ooit te hebben verlaten zonder vreselijk door hem gestraft te zijn.
Met knikkende knieën laat ik me door hem meesleuren, de werkkamer in. Ik krijg opnieuw een enorme preek over me heen, wat genoeg is om de tranen opnieuw te laten opwellen.
“Hou eens op met dat gehuil, dit is nog niets met wat je te wachten staat!”
En met dat ik mijn tranen wil wegvegen, pakt hij me in een snelle handbeweging vast en lig ik binnen een wenk volledig gefixeerd over zijn knie. Ik voel hoe hij mijn nachtjapon omhoog schuift en hoe hij met zijn warme hand over mijn billen strijkt, ter voorbereiding.
Het moet hem vast goed doen, denk ik nog, dat ze nog rood zijn van de vorige keer, maar ik kan mijn gedachte niet langer afmaken. De eerste klappen met zijn hand kan ik nog goed opvangen. Ik ben hem zelfs dankbaar dat hij me met zijn hand wil slaan. Maar ook met zijn hand bereikt hij al snel een punt waarop ik het echt niet meer kan dragen en in luid snikken uitbarst.
Ik vraag smeek, huil en gil zelfs, maar hij gaat onverstoorbaar door, er lijkt zelfs een soort van ritme in te zitten tussen harde klappen en de nog hardere klappen.
Het snijdende gevoel van zijn slagen op mijn billen bereiken een punt waarop het even minder pijnlijk lijkt te voelen, alsof mijn billen zich snel aan de situatie van de pijnlijke bestraffing weten aan te passen. Maar Goddank, net als ik echt begin te denken dat er geen einde aan lijkt te komen, stopt hij. Eigenlijk best onverwacht.
Opgelucht dat mijn straf er op zit probeer ik van zijn schoot op te staan. Met de druk van zijn elleboog laat hij me voelen dat het zeer zeker niet de bedoeling is dat ik op ga staan.
Ik krijg nog meer, o nee, ik krijg nog meer, realiseer ik me in paniek. Dit kan ik echt niet aan hoor, denk ik bijna hardop. Dan geheel tegen mijn verwachting in, voel ik hoe hij een heerlijk koude olie over mijn billen smeert.
Zijn snijdende en bikkelharde handen voelen nu zacht, liefdevol en enorm toegewijd. Met een prettige masserende handbeweging laat hij mijn billen wat ontspannen. Helemaal ontspannen ben ik echter niet, want ik ken hem maar als te goed. Zodra ik hem het idee geef te genieten volgt resoluut nog iets naars. Dus ik ben voorbereid, ik ben voorbereid op een volgend of aanvullend pak slaag en misschien nu zelfs met iets anders dan zijn hand, want zo gaat dat meestal.
Opnieuw geheel tegen mijn verwachting in laat hij me nu opstaan. Mijn billen vet van de olie, dieprood van het slaan, moet ik voor hem komen staan.
“Heb je genoeg gehad?” vraagt hij ditmaal weer met zijn oude, fijne, warme, gezellige en liefdevolle stem.
Ook de blik in zijn ogen is weer verandert.
“Ja, Gert,” antwoord ik hem.
“Goedzo, dan mag je nu zonder eten je bed in en morgen zien we weer verder.”
“Oh,” vult hij snel nog aan.
“Geen woord meer over de the Voice vanavond, heb je dat begrepen?”
Ik knik bevestigend, maar wat een enorme rotstreek vind ik dat!
|
|
|
om mee te beginnen
Verhalen 
Verhalen
»
The Voice of Holland 
billekoek zijn hand op haar bil gedeelde pijn 
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?