| Gepost op zaterdag 25 november 2006 - 03:35 pm: | 
|
|
waarin ze zelf beseft dat ze fout zat
Goed, vandaag ging het gebeuren.
Ze kon zich er maar beter bij neerleggen want veranderen kon ze het toch niet. Ze had natuurlijk kunnen proberen om haar excuses aan te bieden maar dat vond ze nou toch een stapje te ver gaan. Het was toch zijn regel geweest? Niet iets waar ze nou voor 100 procent achter had gestaan. Om heel eerlijk te zijn vond ze het zelfs onzin. Maar ja, hij was de baas. Hij maakte de regels en zij had ze maar te volgen. Een afspraak waar ze regelmatig moeite mee had.
Toen ze samen hadden afgesproken verder te gaan had ze een verklaring moeten afleggen waar onder andere in had gestaan dat ze accepteerde dat zijn regels altijd voor haar eigen bestwil waren. Alle regels die hij maakte, waren om haar te helpen groeien naar een beter mens. Soms was dat heel duidelijk, zoals zijn regel om consequent haar medicijnen in te nemen. Op andere momenten had ze het er wat moeilijker mee. Kon het bijvoorbeeld nou echt zo veel kwaad als ze de strijk niet gelijk wegwerkte maar eerst wachtte tot ze een stapeltje had zodat ze alles in een keer kon doen? En deze laatste regel sloeg natuurlijk alles. Soms verdacht ze hem er wel eens van dat hij regels maakte alleen om haar te stangen!
Toen hij gisteren tijdens het tv kijken achter haar kleine geheimpje kwam, had hij niks gezegd. Wel had hij die blik in zijn ogen gehad. Dat zei eigenlijk al genoeg. Die avond had ze verwacht haar straf te mogen ontvangen maar ze waren samen naar bed gegaan, hadden nog een heftige vrijpartij gehad en daarna had hij zich omgedraaid en was in slaap gevallen. Ze wist echter dat ze er niet zo makkelijk vanaf zou komen. Daar kende ze hem al te goed voor.
De volgende ochtend toen ze naar haar werk wilde gaan, kreeg ze gelijk. In haar broodtrommeltje lag een briefje met een alarmerende boodschap:
Als ik vanavond thuis kom verwacht ik jou met blote billen in de hoek. Op tafel liggen een mattenklopper, een borstel, een liniaal en de cane!
Ze had zich spontaan verslikt in haar mandarijntje dat ze aan het eten was. Vier instrumenten??? Dat kon hij toch niet menen? Tot nu toe had hij voornamelijk zijn handen en de borstel gebruikt. De liniaal en de mattenklopper had ze maar een paar keer gehad en de cane had ze wel eens mogen ervaren maar het was nog nooit echt als strafmiddel gebruikt. En nu zou ze in één avond met alle vier krijgen? Dat hielden haar billen nooit!
Maar toen ze in haar auto stapte, haalde ze eens diep adem en wist ze zichzelf te kalmeren. Hij zou natuurlijk nooit alle vier gebruiken. Dat was alleen om haar bang te maken. Aan de andere kant was haar vergrijp wel zo serieus dat ze misschien nu wel echt straf zou krijgen met de cane. Hij had haar al gewaarschuwd dat hij haar lakse houding helemaal zat was.
Het vooruitzicht om nu echt die alles overtreffende scherpe pijn als straf me te maken hield haar de hele dag bezig. Tijdens de vergadering kon ze alleen maar denken aan hoe ze al had geschreeuwd toen hij haar met het instrument had laten kennismaken. En dat waren maar drie slagen geweest!
Toen de voorzitter de vergadering sloot realiseerde ze zich met een zucht dat ze door al dat gepieker maar weinig had meegekregen van de uitspraken. Op het toilet sprak ze zichzelf dan ook streng toe om vanaf dat moment haar aandacht weer volledig op haar werk te richten. Weer terug achter de computer kon ze echter niet voorkomen dat ze toch weer afdwaalde. Dit bemerkend werd ze toch wat boos op hem.
Het was allemaal heel leuk en aardig maar de regel was om te beginnen al onzin geweest. Hij wist dat ze er niks om gaf. En zijn argument dat ze niet alleen op de wereld was sloeg natuurlijk ook als een tang op het varken. Ze hoefde toch niet alle ellende van de wereld op zich te nemen. Ze kon niet voor alle andere mensen denken, ze had het al druk genoeg met zichzelf! En toen hij aankwam met het argument dat ze dan ook niet mocht komen klagen als ze niks deed, had haar pas echt boos gemaakt. Ze had hem vuil aangekeken en hem naar het hoofd geslingerd dat ze toch niks had in te brengen maar op de een of andere manier kwam het weer zo krom uit haar mond dat hij er heel hard om had gelachen.
De irritante, verwaande eikel! Hij was het gewoon niet waard om nog 1 minuut aan te denken. Ze ging lekker lunchen en hij kon de pot op.
Na de lunch moest ze naar het werkoverleg. Halverwege verontschuldigde ze zich om even naar het toilet te gaan. Ook dit was zijn regel. Na haar klagen over de zinloosheid van het werkoverleg had hij haar een opdracht gegeven om ‘wakker te blijven’. Ze moest naar het toilet en moest dan 1 minuut aan zichzelf zitten. Daarna mocht ze zichzelf niet schoonmaken, alleen haar handen afvegen aan een toiletpapiertje. Hij verwachte dat ze daarna meer alert zou blijven bij de vergadering. Meestal werkte dat ook wel want ze kwam vaak met een vuurrode kop weer binnen en probeerde daarna zo veel mee te praten dat andere mensen niet merkte dat ze zich ongemakkelijk voelde.
Vandaag had ze even overwogen om dit nu niet te doen. Ze was zo boos op hem dat ze hem het liefste een hak wilde zetten. Maar ze wist ook dat het alleen maar bij de straf zou worden opgeteld en dan zou ze zeker met vier instrumenten krijgen! Dus had ze netjes haar toiletbezoek gedaan. Na het overleg had ze haar stuk afgeschreven en had toen maar besloten naar huis te gaan. Ze kon het nog wel langer uitstellen maar dat ze naar huis moest was onvermijdelijk. Het was misschien nog wel een voordeel als ze wat eerder thuis was want dan kon ze het huis netjes maken (dat stemde hem altijd vriendelijker) en had ze nog even tijd om wat tot zichzelf te komen.
Dus zat ze om half zes al thuis op de bank. De stofzuiger stond weer in de kast, de wc rook lekker fris, de instrumenten lagen op tafel en de strijk was opgeruimd.
Nog een half uur en dan zou hij thuiskomen. Nog een half uur en dan wist ze hoe boos hij werkelijk was. Waarschijnlijk wel zo boos dat ze eerst met de hand en dan met de cane zou krijgen. Werktuigelijk legde ze de cane nog wat rechter. Het was natuurlijk ook niet zo netjes geweest om zich niet aan haar belofte te houden. En het was niet de eerste keer geweest… ze was gewaarschuwd. In gedachte hoorde ze hem zuchten bij de zoveelste keer dat ze weer iets ‘vergeten’ was. Wat dat betreft zou hij misschien toch ook wel de borstel gebruiken. Eerst wat opwarmen met de hand tot haar billen al donkerrood zouden kleuren en dan de borstel erover. Ze draaide de borstel om zodat de houten achterkant omhoog lag. Dat maakte altijd zo’n kletsend geluid op haar billen. Niet dat ze daar lang bij stilstond hoor want meestal lag ze tegen die tijd al te gillen of te huilen.
Het was natuurlijk ook wel een belangrijke afspraak geweest. En hoe lang zou het nou hebben geduurd? Goed, het was een drukke dag geweest en ze had echt geen zin meer gehad om zich daar nog in te verdiepen. Maar ja, dat had ze eigenlijk ook al veel eerder moeten doen. Maar zoals alles in haar leven had ze het weer tot het laatste uitgesteld… En stel je toch eens voor dat niemand het zou doen? Wat moest er dan van deze wereld komen? Dan zou het één grote chaos worden. Ja, eigenlijk voelde ze zich er wel een beetje schuldig over.
Oei, al vijf voor zes, ze moest maar eens snel in de hoek gaan staan.
Snel liep ze naar de hoek, trok haar broek en slip omlaag en legde haar handen op haar hoofd. En nu maar wachten tot hij thuis kwam.
Zou hij zich in de auto al druk hebben zitten maken om haar lakse houding? Dan zou ze in ieder geval niet lang hoeven wachten eer hij zou beginnen. Aan de andere kant was de kans dan ook groot dat hij haar geen tijd zou geven om ‘op te warmen’. Dan zou hij snel en hard zijn.
Maar misschien zou hij eerst zijn ding doen als hij thuis kwam. Zoals gewoonlijk zijn schoenen uittrekken, zijn kopje koffie zetten, even met zijn voeten op tafel uitrusten voor hij weer verder kon. Dan zou ze hier moeten blijven staan, wachten tot hij klaar was. Dan zou ze weten dat hij haar binnen niet te lange tijd zou roepen en dat hij haar hele erge pijn zou gaan doen. Alleen ze zou niet weten wanneer… en dat wachten was verschrikkelijk!
Wat in ieder geval zeker was, was dat hij haar waarschijnlijk ook wel met de mattenklopper zou geven. En ze zou niet eens durven protesteren want hij zou nog gelijk hebben ook. Ze was lui, laks, gemakkelijk, ongeïnteresseerd.
Ze hoorde de sleutel in het slot en wist dat het ging gebeuren.
Hij was nu al een half uur binnen en nog steeds stond ze met haar broek omlaag in de hoek. In het begin had ze staan wachten tot hij haar zou bevelen bij zich te komen maar langzamerhand had ze zich gerealiseerd dat hij haar lang zou laten wachten. Hij had zijn koffie al op, stond te koken en luisterde ondertussen naar de radio.
In de wetenschap dat ze hier nog wel even kon staan, verplaatste ze weer haar evenwicht op haar andere voet en probeerde ze haar ellebogen wat naar voren te trekken. Haar schouders begonnen behoorlijk pijn te gaan doen.
Maar ze dacht er niet aan te vragen of ze omlaag mochten. Ze wist dat ze hier stond om iets te leren. Ze wist dat ze zich aan de afspraak had moeten houden. Ze wist dat ze niet alleen hem had teleurgesteld maar ook zichzelf. Ze had opnieuw zich er weer makkelijk vanaf gemaakt. En niet omdat ze de zin er niet van inzag of omdat ze hem expres wilde pesten. Nee, de reden was nog veel erger geweest… Ze had niets gedaan omdat het haar niet interesseerde. Als hij het echt goed wilde doen, zou ze met recht met alle instrumenten van tafel een genadeloos pak slaag krijgen!
Een traan rolde over haar wang.
Na nog een kwartier te hebben geluisterd naar haar eigen gedachte en naar de geluiden van hoe hij de tafel dekte, hoorde ze hem eindelijk haar naar zich toe roepen. Wetend dat ze niet aan haar kleren mocht komen, strompelde ze me haar broek en slip op haar enkels naar hem toe. Hij pakte haar bij haar schouders en eiste dat ze hem aan zou kijken. Met betraande ogen keek ze naar hem op.
“Zoals je weet ben ik erg boos op je maar nu wil ik eerst eten. Fatsoeneer je kleren en kom aan tafel!”
Met bezwaard hart zat ze tegenover hem aan tafel en at met lange tanden haar boontjes en aardappels op. Hij praatte ondertussen over zijn werk en vroeg naar het werkoverleg. Met dikke stem deed ze verslag van haar opdracht maar verviel daarna weer in stilzwijgen.
Toen het eten op was, haalde ze de tafel af en bleef aarzelend in de kamer staan.
“Kom maar eens bij me!” zei hij met een dunne glimlach.
Aarzelend liep ze op hem af. Dit was het moment, nu zou ze dan eindelijk haar verdiende straf krijgen. Toen ze echter voor hem stond, klopte hij op de bank naast zich. Ontredderd ging ze naast hem zitten. Hij trok haar tegen zich aan en zette de tv aan.
Anderhalf uur later drukte hij de tv uit en keek op haar neer. Zonder wat te zeggen stak hij zijn hand uit. Ze legde haar hand in de zijne en hij trok haar overeind. Nu liepen ze samen naar de slaapkamer. Hij gebood haar haar kleren uit te doen en op haar buik op bed te gaan liggen met een kussen onder haar heupen. Toen ze op bed lag hoorde ze hem opnieuw binnenkomen en zag ze hoe hij de mattenklopper, de borstel, de liniaal en de cane op het nachtkastje naast haar hoofd legde. Ze hoorde hem weer naar de badkamer gaan en hoorde de douche aan gaan.
Wetend dat het moment nu echt dichtbij was, haalde ze diep adem. Ondertussen was ze zo zenuwachtig dat het pak slaag waarschijnlijk een opluchting zou zijn. Niet dat hij zich zou inhouden. Hij zou uit alle macht slaan want hij wilde haar voor eens en voor altijd leren wat gehoorzaamheid was. En gelijk had hij. Ze hoopte alleen maar dat ze het met trots kon verdragen. Die kans was natuurlijk erg klein want ze was meestal binnen een paar klappen al aan het smeken en gillen maar ze wilde hem laten zien dat ze wist dat ze het verdiende. Als hij zo binnen zou komen, zou ze alle moed bij elkaar rapen en hem erom vragen!
Het duurde nog een lang kwartier voor hij daadwerkelijk de kamer in kwam. Hij liep richting de hoofdzijde van haar bed en boog over haar heen.
“Peter, ik wil je vragen..”
Maar verder kwam ze niet. Hij onderbrak haar ruw door te zeggen dat ze stil moest zijn. Hij gaf haar een kus op haar voorhoofd, liep om het bed heen en ging naast haar liggen.
“Ik ben nu te teleurgesteld om met je te praten. Ik wil even helemaal niets van je horen!”
Hij draaide zich van haar af en trok het kussen goed onder zijn hoofd.
In tranen draaide ze haar hoofd van hem af. Voor haar ogen zag ze de instrumenten op haar nachtkastje liggen. Langzaam begon de werkelijkheid door te dringen. Bijna in pure paniek wilde ze haar hand op zijn zij leggen maar ze hield zich in.
Haar straf zou zijn dat ze niet gestraft werd…
Met haar hoofd in haar kussen probeerde ze het snikken te dempen. Naast haar hoorde ze zijn ademhaling rustiger worden. Hij kreunde licht in zijn slaap en draaide zich op zijn rug.
Zachtjes schoof ze naar hem toe, legde haar hoofd op zijn borstkas en fluisterde:
”Het spijt me verschrikkelijk Peter…. Het spijt me dat ik niet ben gaan stemmen!”
|
|
    
Janneman
Oppasser
Bericht Nummer: 188
Aangemeld: 03-2004
Beoordeling: 
Stemmen: 1 (Waardeer!) | | Gepost op zondag 26 november 2006 - 11:27 am: |
|
Het is een plááááátje |
Het is een plaatje, Groentje, echt waar.
Als geen ander weet je de vertwijfeling te schetsen. De verwarring, de onzekerheid. En is dat het niet dat het sub-zijn tot zoiets onvergetelijks maakt?
Vergeet de verhalen met allemaal swoesj en swasj van striemende slaginstrumenten. O zeker, sommige zijn ook prachtig, maar het is niet de pijn op de billen die de lipjes vochtig maakt. Vergeet de sexuele handelingen. O zeker, ze zijn opwindend, maar wat is opwindender dan verlangen dat maar gerekt wordt en niet bevredigd? En, o wat mooi: één minuut aan zichzelf zitten. Vergeet het pompende bloed, vergeet de zwoegende vingers, vergeet zelfs de dierlijke geluiden. Eén minuut aan zichzelf zitten. Hoeveel korter kun je zijn? Hoeveel heerlijke vragen kun je meer open laten? Doet ze dat alleen omdat het moet of vindt ze het toch moeilijk om dan te stoppen? Hoe zit ze daar? Onwennig en vol gene of juist trots? Wat stelt ze zich voor? O, ik kan wel duizend vragen verzinnen. En ik krijg er geen antwoord op. Hoe zei ik dat ook weer? Verlangen dat maar gerekt wordt? Aaaaaah.
En dat ze niet gestemd heeft...... Kijk, mannen konden deze week op Georgina Verbaan stemmen. Die heeft altijd al twee redenen gehad waarom mannen haar wel zagen zitten, desnoods in een kamerzetel. Maar wat viel er deze week nu voor vrouwen te kiezen? Nee hoor meisje, dat geeft niet.
Janneman
Fantasie is belangrijker dan kennis - Albert Einstein 
| |
Verteller
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 63
Aangemeld: 09-2005
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op dinsdag 28 november 2006 - 09:35 am: |
|
stemmig |
Och Groentje
Is dit wat mensen bedoelen met politiek (in)correct????
Hoe dan ook: In mijn ogen is het maatschappelijk heel correct om je lezers een verhaal voor te toveren dat eindigt met een knipoog. Leve de humor.
Verteller
|
Lord Donck of Ar
Actief lid
Bericht Nummer: 27
Aangemeld: 07-2006
Beoordeling:
Stemmen: 1 (Waardeer!) | | Gepost op dinsdag 28 november 2006 - 03:00 pm: |
|
een fantasie???? |
Gegroet iedereen,
Groentje, hoe mooi beschrijf je de emoties van een subje dat in verwachting is van een straf!!
Hoe mooi beschrijf je haar angst en haar twijfels, haar lust en haar gedwongenheid, hoe mooi beschrijf jij de fantasie van dit subje.Of is het een fantasie van een ander? van een schrijfster misschien???
gegroet
Tharl
|
Stefanie
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 41
Aangemeld: 08-2006
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op maandag 04 december 2006 - 04:36 am: |
|
Mooi verhaal weeral |
Dag lieve Groentje,
Je bent er weer in geslaagd een mooi verhaaltje neer te zetten hier, ik word nog eens verslaafd aan al die verhaaltjes van jou.
En het mooie is dat er niets gebeurt, maar dat er wel een heleboel emoties en gevoelens in het verhaal gebracht worden, zoals gewoonlijk bij jou het geval is.
Eerst dacht ik : "Is dat nu een verhaal van Groentje, het lijkt inhoudelijk niet te worden wat ik van haar verwacht". Maar helemaal op het einde wordt de toedracht dan duidelijk; er volgt ditmaal geen straf, en dat is voor het subje de ultieme straf. Ze had zich zo voorbereid op wat komen ging, en er was niets, helemaal niets. Geen wonder dat ze begint te huilen. Een pure ontlading van emoties na een lang opgebouwde spanning, dat is je verhaaltje.
Ik voel me enorm aangetrokken tot jouw verhaaltjes en de gevoelens die je erin beschrijft.
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?