Vrij
Er worden enkele maatregelen afgekondigd
18. Vrij
Vrij en trots, ja, maar eenzaam. Mariska sloeg haar handen voor haar gezicht en begon te huilen. Haar naakte schouders schokten. Ze wankelde en zou in elkaar zijn gezakt als Ed niet was toegeschoten.
Hij nam haar in zijn armen. Zelfs door haar tranen heen zag ze dat zijn ogen straalden van liefde, maar bij het idee dat dit nu het afscheid voor altijd was, kreeg de wanhoop weer de overhand.
"Arme schat", zei Ed. Dat waren ook zijn eerste woorden tegen haar geweest tijdens de inwijding en Mariska huilde nog harder. Ed wiegde haar als een baby en praatte zacht tegen haar. "Liefste, ik heb heel fijn nieuws voor je. Toe, wees nog even flink en luister naar me. Je kunt weer blij zijn, want alles komt goed. Heus."
Mariska keek hem door haar tranen niet-begrijpend aan. Hoezo alles goed? Maar ze hield op met huilen.
"De zitting is nog steeds niet gesloten", zei de President. "Ik heb eerder gezegd, dat we met deze processen op een ongebruikelijke manier bezig zijn, met het oog op de resultaten die we willen bereiken. Dat geldt nog steeds. In dat kader geef ik nu het woord aan Ed, niet meer in zijn functie van verdediger van Mariska, maar in zijn functie van commissielid en daarmee tijdelijk lid van de Campusraad."
"Ik laat je niet in de steek", fluisterde Ed, terwijl hij haar losliet. "Luister maar goed wat ik ga zeggen."
Mariska snufte nog wat na.
Er gebeurde ineens iets heel merkwaardigs. De President trad opzij en stond Ed zijn plaats af. Ed nam die met onmiskenbare autoriteit in. "Wil iemand het licht aandoen?"
Zoals steeds had het hele proces zich bij spookachtige kaars- en fakkel-verlichting afgespeeld en Mariska knipperde tegen het plotseling felle licht.
Hadden Eds eerste woorden haar verbaasd, zijn volgende zin was ronduit verbijsterend. "Willen alle Raadsleden nu hun zwarte kap afdoen?"
Mariska wist niet meer of ze waakte of droomde. Dit kon toch niet? De President zou hier wel een stokje voor steken. Met grote ogen zag ze hoe de Raadsleden allemaal zonder protest deden wat Ed vroeg, de President zelfs als eerste. "Hè hè, eindelijk dat rotding af", hoorde ze hem mompelen. Om hem heen werd gegrinnikt.
Sommige gezichten kende ze wel van college. Dit moesten dus de leiders van de huizen zijn, maar ze kon de meesten toch niet met een bepaald huis in verband brengen. Wie was er van Orion? Leon, zie je wel. Dat had ze bij het rechte eind gehad.
Ed wenkte Leon. "Wil jij Mariska haar kleren geven?"
Nu was Mariska werkelijk met stomheid geslagen. Welk spel werd er nu weer met haar gespeeld? Leon reikte haar de kleren - die hij blijkbaar al die tijd bij zich had gehad! - aan: een wijde bloes met diepe v-hals, een korte rok en een kruisloos slipje met ruches. Gebruikelijke campus-kleding, die haar onderdanigheid onderstreepte. Had ze dan iets anders verwacht? Ze wist het bij god niet meer. Haar hoofd tolde. Gadegeslagen door de zaal vol mannen trok ze haar kleren aan. Er leek iets van een teleurgestelde zucht door het publiek te gaan.
"Mariska, mijnheer de Rector, leden van de Raad, geacht publiek," begon Ed, "ik sta hier omdat ik een weddenschap heb gewonnen. Als uitvloeisel daarvan heb ik de eer, namens de Raad een paar maatregelen te mogen afkondigen.
Zoals de meesten van ons beseffen, is Mariska een meisje van ongewone geestkracht en intelligentie ... en daarnaast is ze nog bijzonder mooi ook. Een meisje, dat in geen enkel opzicht voor de mannen hoeft onder te doen. Ik ga zelfs nog verder en houd vol dat Mariska niet slechts gelijkwaardig, maar superieur is aan de meeste mannen, hoewel ik weet dat sommigen dit slechts zullen opvatten als de verblinde uiting van mijn verliefdheid.
We hebben op deze campus het feminisme afgeschaft, dus de vrouwen moeten onderdanig zijn. Degenen die mij kennen weten - en Mariska weet - dat ik daarmee instem, maar het is duidelijk dat Mariska niet op de gebruikelijke wijze tot onderdanigheid kan worden gebracht. Voor haar gelden andere maatstaven. Natuurlijk hadden we haar kunnen breken, maar gelukkig is de Campus-raad op tijd tot inkeer gekomen. Een prachtvrouw als Mariska ga je niet breken. Dat kun je namelijk niet máken!
De eerste maatregel is dus duidelijk: Mariska krijgt géén straf." Hij richtte zich tot haar: "Mariska, liefste, de ellende is voorbij. Je bent vrij. Je krijgt geen straf, ook het bestaande taboe is bij deze opgeheven en het idee dat je mij nooit meer zou mogen zien is ook van de baan. Sterker nog: ik word je beschermer weer."
Mariska's ogen werden groot en haar lippen trilden weer verdacht. Had Ed het hem dan weer gelapt? Ze durfde het nog niet te geloven.
"Twee: De rechtszittingen worden hervormd. De meisjes hoeven niet meer naakt en geboeid te verschijnen en ze hoeven niet meer te knielen, want zoals Mariska bij het vorige proces zo welsprekend onder woorden heeft gebracht: hun schuld moet nog worden bewezen. Verder worden de geheimzinnigdoenerij en de jongensboek-romantiek afgeschaft, dat wil zeggen dat er normale verlichting zal zijn en dat er geen zwarte hemden en hoofdkappen meer worden gedragen. Onze machtspositie is zo sterk dat we daar best buiten kunnen. Om misverstanden te voorkomen: ik heb het alleen over de rechtszittingen. Het inwijdingsritueel blijft onveranderd.
Drie: Het Comité Vrouwen Eén wordt natuurlijk opgeheven, maar er komt een inspraakorgaan voor vrouwen, dat op verzoek met de Campus-raad overleg mag plegen over zaken die de vrouwen dwars zitten.
Vier: De Campus-raad kan voortaan vrouwen met bijzondere kwaliteiten tot ere-vrouw benoemen. Dat geeft die vrouwen het recht om zittingen van de Raden bij te wonen en om een button te dragen die hen vrijwaart van ongewenste aanrakingen. Plus misschien nog een paar privileges, maar dat moet nog in detail worden uitgewerkt.
De vijfde maatregel heeft hiermee te maken, maar voor ik die afkondig wil ik eerst graag Mariska bij me hebben. Daarom, Mariska, wil ik je nu uitnodigen om hier naast mij te komen staan. Die ereplaats heb je verdiend."
Mariska had nog altijd het gevoel dat er ergens een addertje onder het gras moest schuilen, maar Ed vertrouwde ze. Onder applaus, dat door de Rector werd gestart en door de rest van de Campus-raad en een groot deel van de mensen op de tribune werd overgenomen, liep ze naar Ed toe. Die omhelsde haar vurig, zonder zich iets van de anderen aan te trekken. Hij hervatte zijn toespraak met zijn arm om haar schouders.
"Het taboe is opgeheven en daarom heb ik Mariska weer in mijn armen kunnen nemen. Ik houd van haar en zij van mij. Ik zal binnenkort de belofte weer afleggen met mijn hand op haar kut en dan zal ik formeel weer haar beschermer zijn, maar ik zal mij bijna altijd gedragen of ik haar vriend, haar man, haar gelijke ben."
Hij wendde zich weer rechtstreeks tot haar. "Mariska, ik besef dat de maatregelen die ik heb mogen afkondigen, in jouw ogen totaal onvoldoende zijn en misschien zelfs je wantrouwen zullen wekken. We heffen de ongelijkwaardigheid van de vrouwen niet op, maar slijpen de scherpste kantjes eraf. Bovendien bieden we slechts aan enkele vrouwen een bevoorrechte positie aan."
Weer meer tot de zaal: "Ik wil daar dit over zeggen: In wezen gaat het niet over gelijkwaardigheid of ongelijkwaardigheid. Dat zijn maar filosofische begrippen. Er is geen enkele reden om te veronderstellen dat mannen en vrouwen gelijkwaardig zouden zijn ..."
Hier en daar werd geapplaudiseerd en Ed grijnsde. "De zin was nog niet afgelopen. Er is eveneens geen enkele reden om te veronderstellen dat mannen en vrouwen níét gelijkwaardig zouden zijn. Het is allebei niet te bewijzen en het betekent allebei niets. Het komt op de praktijk aan en de praktijk hier op de campus is, dat wij mannen de macht hebben en dat we niet van plan zijn die af te staan."
Opnieuw hier en daar applaus. Het viel Mariska eigenlijk mee dat er maar zo weinig jongens klapten. Veel minder dan daarnet voor haar.
"Wéér te vroeg geklapt", grinnikte Ed. "Ik wilde er nog aan toevoegen, dat het geen kwestie is van mannen tegen vrouwen. De mannen die de vrouwen in een tweederangspositie willen houden hebben veel bondgenoten onder de vrouwen en danken daar voor een flink deel hun machtspositie aan, maar omgekeerd hebben de vrouwen die op meer gelijkwaardigheid aandringen óók bondgenoten onder de mannen, vergeet dat niet." Hij wachtte even om de spanning op te voeren en vervolgde langzaam en met nadruk: "En daar is niets mis mee, want iedereen mag er zo over denken als hij wil."
Hij liet zijn woorden even bezinken en wendde zich weer tot Mariska. "Zoals ik zei, zijn de machtsverhoudingen duidelijk. Meer dan de genoemde punten zit er voor jou dus niet in. Dat is de consequentie van het feit dat je hebt verloren. Als je daarvan uitgaat, kun je misschien die bevoorrechte positie waar ik het over had, opvatten als een mogelijkheid om iets ten gunste van individuele vrouwen te doen. Ik heb het, uiteraard, over jóúw bevoorrechte positie, want, Mariska, ..." - zijn stem werd langzaam en plechtig - "... ik heb de eer jou bij deze, namens de Campus-raad, te benoemen tot eerste ere-vrouw." Weer tot de zaal: "Dat is dan de vijfde en laatste maatregel. De button hebben we nog niet, maar die zal snel worden gemaakt. Geachte aanwezigen ..." - Ed maakte een brede armzwaai in haar richting - "... Mariska, onze eerste ere-vrouw!"
Voor de tweede maal kreeg Mariska een daverend applaus. Van het gezelschap, dat haar tot voor enkele ogenblikken zo vijandig had bejegend! Het duizelde haar. Toch zag ze nu haar kans schoon om nog iets wat haar dwars zat naar voren te brengen. "Mag ik iets zeggen?"
"Natuurlijk. Het is een goede gewoonte dat iemand die een onderscheiding krijgt, daar even iets op zegt."
"Goed dan. Lieve Ed, mijnheer de Rector, leden van de Campus-raad, ik weet niet of ik onder normale omstandigheden, of wat jullie daar onder verstaan, ere-vrouw zou willen worden op deze campus. Na wat Ed heeft gezegd zou ik daarover moeten nadenken. Op het ogenblik is er echter iets waardoor ik deze benoeming beslist moet weigeren en dat is, dat Diane en Gerda nog steeds straf hebben. Ik wens niet bevoorrecht te worden boven hen. Probeer me niet tot andere gedachten te brengen, want dit is mijn definitieve besluit. Dank u."
"Laat mij hierop antwoorden", zei de Rector, "en dan neem ik meteen de leiding weer van Ed over. Mariska, we zijn trots op je omdat je je medestanders niet hebt vergeten, maar ik moet je erop wijzen dat een weigering niet mogelijk is. Ed heeft jou zojuist namens ons tot ere-vrouw benoemd en dat ben je nu, of je wilt of niet. Dat is geen truc om je ziel alsnog te kopen, zoals jij misschien nog denkt, maar een uiting van ons respect voor jou. Hoogstens kun je weigeren de bijbehorende rechten daadwerkelijk uit te oefenen. Je mag zittingen van de Raad van Orion bijwonen, maar je bent daartoe niet verplicht. Je mag een button dragen die je vrijwaart van ongewenste aanrakingen, maar alweer, dat moet niet. Wat Diane en Gerda betreft, dat punt was niet aan onze aandacht ontsnapt, maar we hebben er nog geen beslissing over genomen. Ik wil echter nu, op dit moment, voorstellen dat zij ook kwijtschelding van straf krijgen. Mijn overweging is, dat de opstand nu toch over is, dat we ons doel dus hebben bereikt en dat Mariska, Diane en Gerda heus wel zo verstandig zijn om niet met z'n drieën een verzetsbeweging te vormen. Ik wil de Raad niet overrompelen. Als er leden zijn die een bespreking van dit voorstel willen, dan houden we het punt aan tot de volgende vergadering. Zo niet, dan neem ik aan dat de Raad met kwijtschelding van straf kan instemmen."
Hij keek rond. Niemand zei iets.
"Wel Mariska, dan mag jij Diane en Gerda het goede nieuws persoonlijk gaan vertellen. Dan wil ik tot slot Ed bedanken voor al het werk dat hij zich voor ons heeft getroost. Werk dat hij ongetwijfeld vooral voor Mariska heeft gedaan, maar dat, naar mijn stellige overtuiging, de hele campus ten goede komt. Dan sluit ik nu de zitting."
Terwijl de Raadsleden de aula uitliepen, kwam hij bij Ed en Mariska staan. "Mag ik jullie uitnodigen voor een borrel bij mij thuis?"
"Eerst Diane en Gerda vrij", zei Mariska.
mijn eigen uitgeverij: Erobird
lees ook: “Leve de seksualisering”
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?