| Gepost op zondag 10 december 2006 - 02:38 pm: | 
|
|
een training in het uiten van gevoelens
“Wat kan jij toch hard gillen.”
Hij had het verzucht terwijl hij nauwkeurig zijn spullen had opgeruimd. Met al bijna blauwe billen en pijnlijke borsten had ze toegekeken hoe hij in de weer was. Hij had het al eerder die avond aangegeven. Toen ze de keuken en de badkamer hadden gehad had hij al twee keer gevraagd of ze wat minder luidruchtig wilde zijn. Maar ze had hem amper gehoord. Het enige waar ze aan kon denken als hij haar strafte, was de pijn. En dan moest ze wel schreeuwen… en smeken, en huilen en nog meer smeken.
Dus was die avond het idee voor een maandprogramma geboren.
En dat was de reden dat ze nu zat te schrijven. Hij wist dat ze een hekel had aan het maken van verslagen. Ze moest dat voor haar werk al veel te veel doen en om dan thuis ook nog eens pagina’s vol te schrijven maakte haar bloedchagrijnig. Maar zoals hij haar fijntjes had voorgehouden deed ze het ook niet voor haar plezier maar om er iets van te leren.
Dus legde ze nu de hand aan het laatste deel van het verslag van de afgelopen maand.
Ze waren vier keer er op uit gegaan om ‘aan de oplossing te werken’. Zo noemde hij het. Zij had een probleem en in een maand zou hij haar helpen het probleem op te lossen. Maar of het had geholpen.. ze vreesde het ergste. Zuchtend las ze het begin van haar werkstuk nog eens door.
Doel: Aan het einde van de maand kan ik een straf ondergaan zonder te schreeuwen.
Plan van aanpak: Elke week gedurende één maand neemt mijn Meester me mee naar een openbare gelegenheid waar hij me op een afgelegen gedeelte zal straffen.
Beloning: De waardering van mijn Meester
Straf: Een publiekelijke bestraffing met minstens 5 mensen als toeschouwer
Het zag er niet best uit. Ze had nu alle straffen gehad maar ook de laatste was niet helemaal rustig verlopen, en dat was waarschijnlijk een understatement. Goed, ze had niet meer de hele tijd liggen gillen maar toch had ze opnieuw haar mond niet kunnen dichthouden. En ze kon nu wel haar doel in haar werkstuk iets aanpassen zodat ze ogenschijnlijk het wel had gehaald maar in haar hart zou ze altijd weten dat het was mislukt.
Aan de andere kant was de straf op het niet halen van de doelstelling wel erg zwaar. Een publiekelijke bestraffing met minstens 5 mensen… en hij had al gesuggereerd dat hij zeker zou zorgen dat er 1 bekende bij aanwezig zou zijn. Het idee dat hij het voor de ogen van een vriendin zou doen gaf haar nu al knikkende knieën. Stel je toch voor dat hij haar beste vriendin zou uitnodigen. Ze zou haar nooit meer in de ogen durven aankijken. Dat was waarschijnlijk ook niet nodig want als Els het eenmaal wist zou ze nooit meer contact met zo’n perverse griet willen hebben. Ja, de straf was echt te zwaar! Ze was tenslotte wel vooruit gegaan… Zo als ze bij die eerste keer lag te gillen had ze nu echt niet meer gedaan!
Haastig las ze het eerste stuk uit haar verslag nog eens door.
Plaats: Voetbalclub Go Forward
Tijd: Zondag 14.30 uur
1e straf
Mijn meester had mij meegenomen naar de voetbalclub Go Forward. Het was de dag dat het eerste elftal speelde tegen een Haarlemse club. Toen we op de tribune kwamen schrok ik eerst want ik zag een aantal bekenden. Mijn Meester ging ontspannen met wat mensen staan kletsen maar ik had alleen nog aandacht voor de knoop in mijn buik. In gedachte hoorde ik mij al van pijn over het veld schreeuwen terwijl onze spelers net klaar stonden om een penalty te nemen. Het schaamrood steeg bij voorbaat al naar mijn kaken.
Vlak voor de wedstrijd begon, nam mijn Meester me bij de hand en leidde me van de tribune. We liepen langs het veld naar de andere kant. Plots trok Meester me door de struiken heen en stonden we op het tweede veld. Hier was het helemaal verlaten want er werden geen andere wedstrijden gespeeld als het eerste speelde. We liepen naar de achterkant van het doel en daar, tegen de struiken aan, ging Meester op een stronk zitten en gebood me voor hem te gaan staan. Ik moest mijn broek en slip op mijn knieën laten zakken. Zo liet hij me nog een tijdje staan waarbij ik peentjes zweette uit angst dat er iemand het veld op zou komen lopen en mij in mijn blote kont zag staan.
Toen ik eindelijk over zijn knie moest gaan liggen, was het bijna een opluchting.
Op het moment dat ik op het eerste veld het fluitje van de scheidsrechter hoorde dat het signaal was dat de wedstrijd zou beginnen, kreeg ik mijn eerste klap op mijn billen. En Meester was van plan er een echter bestraffing van te maken. De eerste tik was geen opwarmertje maar gelijk volle bak. Dus schreeuwde ik van verbazing het al uit. Meester sloeg nog een paar keer door en stopte toen. Streng vroeg hij me waarom we hier ook al weer waren. Beschaamd realiseerde ik me dat ik niet eens had geprobeerd om niet te gaan schreeuwen. Ik nam me voor om de volgende tikken geen kik meer te geven. Met mijn vingers greep ik de broekspijpen van Meester vast als om houvast te hebben om mijn voornemen vol te houden. Ik zette mij schrap voor de volgende tik maar er kwam niets. Meester wachtte geduldig tot ik weer iets meer ontspannen was en sloeg toen weer hard op mijn billen. De pijn was zo ongelofelijk dat ik toch weer een gil eruit gooide. Nu had ik Meester boos gemaakt. Hij bleef slaan op mijn billen in onverwachte tempo’s. Links, rechts, rechts, rechts, links. Hard, hard, hard, zacht, hard. Billen, benen, er kwam geen einde aan. Mijn losse gillen gingen over in een lange schreeuw. Ik bekommerde me niet meer om de tribune. Ik dacht niet meer aan of mensen me zouden horen. Ik wilde alleen nog maar dat de pijn op zou houden.
…
Ja, dat was een heftig moment geweest. Natuurlijk was naderhand de schaamte gekomen. Eerst de vreemde blikken die ze dacht op te vangen toen ze na de wedstrijd in de kantine een biertje gingen drinken. Ze was dus toch gehoord. Dan haar natte slip. En daarna, in de auto, het besef dat haar Meester dit had georganiseerd om haar iets te leren en dat ze nog geen minuut haar geschreeuw had kunnen stoppen. Ze had zich heilig voorgenomen om de volgende keer echt niets meer te schreeuwen. Ze zou nog liever haar lippen kapot bijten dat dat ze haar Meester weer zou teleurstellen.
Maar de keer daarna was het helemaal niet beter gegaan. Het leek wel bijna erger te worden. De wetenschap dat ze niets mocht roepen, leek zo’n stress te veroorzaken dat ze in de bosjes bij het parkconcert haar longen uit het lijf had geschreeuwd. Toen ze eenmaal de bosjes uit waren gekomen had een jongeman van een jaar of 25 haar glimlachend aangekeken. Of hij alles had gehoord wist ze niet want de muziek was wel hard geweest maar in zijn ogen kon ze zien dat hij wel wist waarom haar ogen zo rood waren. De veelzeggende blik op haar billen zei ook al genoeg.
De derde keer was het gelukkig beter gegaan. Toen had ze in ieder geval een klein complimentje gehad van haar Meester.
Plaats: Toilet van het theater
Tijd: 20.35 uur
3e straf
Deze avond had mijn Meester de stress nog iets verhoogd. Hij had al aangekondigd dat hij me in het toilet van het theater flink zou laten lijden. Tijdens een voorstelling zodat er niemand binnen zou komen lopen. Maar gezien de vorige twee keren zou hij voor de zekerheid wel iets in mijn mond stoppen als ik te luidruchtig zou worden. Hij wilde zich nog wel kunnen vertonen in zijn favoriete theater.
Dus toen de voorstelling net was begonnen stonden we weer op en liepen langs allemaal geërgerde mensen weer naar buiten. Zonder dat iemand ons tegenhield liepen we beiden het invalidentoilet in. Meester deed de klep omlaag en ging zitten. Ik moest mijn rok omhoog stropen en mijn slip uitdoen. Nadat hij die in zijn borstzakje had gestopt, haalde hij uit zijn broekszak twee klemmetjes. Het waren venijnige dingetjes met scherpe tandjes en er sprongen dus al tranen in mijn ogen toen hij ze op mijn gevoelige tepels zette. Gek genoeg hielp dat me echter wel bij het herinneren aan mijn doel. Doordat de pijn niet hard en plotseling kwam maar verwacht en langdurig kon ik mij de eerste klappen nog inhouden. Toen Meester daarna echter hard doorsloeg werd het moeilijker. Bijtend in zijn broek kon ik nog een paar slagen stil blijven. Maar hoe hard ik vervolgens ook mijn best deed, er kwam toch alweer een kreun over mijn lippen. Toen hij daarna ook nog eens acht keer hard op 1 bil op dezelfde plaats bleef slaan, kon ik echt niet meer stil blijven. Tussen de schreeuwen van pijn door probeerde ik ook nog huilend mijn sorry’s te krijgen maar mijn Meester was alweer boos. Hij hield plotseling op en ik hoorde hem binnensmonds mompelen dat je mij ook nergens mee naar toe kon nemen. Vervolgens duwde hij mijn slip voor mijn neus en gebood me die in mijn mond te stoppen. Mocht ik weer gaan schreeuwen zou niet gelijk het hele personeel van het theater binnen komen stormen. Enigszins kokhalzend voldeed ik aan zijn ‘verzoek’ en stopte de nog wat natte slip in mijn mond.
…
Natuurlijk was het toen alweer te laat geweest. Ze had toch geschreeuwd. Maar op de een of andere manier had haar Meester wel erkend dat ze in het begin het beter had gedaan dan tot nu toe. Ze was dan ook vol goede moed naar de laatste locatie gegaan. Ze had eindelijk weer hoop dat ze haar doel toch nog zou halen.
Dus was ze vandaag zingend vertrokken naar hun lievelingscafé. Het idee dat ze nog eens op een toilet, nu in het café, het zelfde moest doorstaan stemde haar redelijk vrolijk. Ze kon dit! Dat wist ze zeker.
Maar hij was dus helemaal niet van plan om het in het café te doen. Zodra ze hem daar had ontmoet had hij zijn biertje opgedronken en had haar meegenomen in de auto. Hij was naar de biesbos gereden. Daar had hij haar meegenomen voor een wandeling. Halverwege was hij gestopt en had hij haar bevolen op haar knieën voor hem te gaan zitten. Vanuit de hoogte had hij haar verteld dat ze nu in een gebied waren waar de fluisterboot doorheen ging. Die kwam maar één keer in de zoveel tijd voorbij dus hadden ze nog even. Dat kwam goed uit want de natuur gaf hem altijd wat meer energie en dus mocht ze even proberen hem op te winden. Als dat lukte zou hij op het moment dat de fluisterboot voorbij kwam niet op zijn hardst slaan. Dus had ze haar allergrootste best gedaan. Als tongen en wangen spierpijn konden krijgen zou ze dat zeker de volgende dag hebben.
Daarna was hij gaan zitten. Uit gewoonte had ze haar broek laten zakken en wilde ze over zijn schoot gaan liggen. Hij had haar echter tegengehouden. In plaats daarvan wees hij naar een boomstronk die verderop lag. Vragend had ze naar de stronk gekeken en toen weer terug naar hem. Ongemerkt had hij zijn tas gepakt en uit die tas de cane gehaald. De angst sloeg haar om het hart maar ze was toch gaan liggen.
Plaats: Biesbos
Tijd: ong. 13.45 uur
4e straf
…
Nog voor de boot kwam begon Meester al te slaan. Het geluid van de zwiepende cane was duidelijk te horen in het natuurgebied. Een kreun kon ik niet laten maar ik schreeuwde niet. Toch voelde ik dat het mis zou gaan voor de Meester zou stoppen. Wachtend op de volgende slag probeerde ik me te bedenken hoe ik mijn eigen lichaam kon stoppen te schreeuwen. In alle stress leken mijn hersens er echter mee te zijn opgehouden en ik kwam niet verder dan op mijn tong te bijten. Bij de volgende slag merkte ik echter wat een domme oplossing dat was want van schrik beet ik zo hard in mijn tong dat ik het bloed kon proeven.
Weer liet mijn Meester mij wachten op de volgende slag. Mijn zintuigen leken drie keer zo goed te werken en ineens hoorde ik ook het geluid van een omroeper in de verte. Het geluid kwam langzaam dichterbij en ik realiseerde me dat het de boot was. Waarschijnlijk kregen de mensen op de boot nu uitleg over de getijden en over de algenvorming. Nog even en ze zouden hier zijn. Ik haalde opgelucht adem omdat dat ook betekende dat de Meester minder hard zou slaan. Want ook al had hij zich er niet over uitgesproken, ik wist dat ik hem had vermaakt met mijn mond.
Des te harder was de schok toen de Meester heel hard met de cane twee keer op mijn billen sloeg. Zonder het te beseffen gaf ik een schreeuw en nadat ik bekomen was van de schok vroeg ik smekend of ik hem dan niet had behaagd. Meester lachte en antwoordde kort dat de boot toch nog niet bij ons was. Vervolgens sloeg hij nog vier keer met alle kracht op mijn billen. Vergeten waren de beloftes om stil te blijven. Vergeten was de boot die elk moment voorbij zou glijden…
Eigenlijk was het toch ook van de zotte dat ze binnen vier keer moest afleren wat ze haar hele subleven al had gedaan! Soms kon haar Meester zulke onhaalbare dingen bedenken.
Met haar muis klikte ze op ‘Bewerken’ en ‘Alles selecteren’. Na een korte aarzeling drukte ze op de deleteknop en besloot definitief haar hele verslag te verwijderen.
In plaats daarvan begon ze aan een nieuwe tekst:
Doel: Meester laten inzien dat het beter is als doelen vanuit de mensen zelf komen
Plan van aanpak: Een literatuurlijst inleveren bij Meester met informatieve teksten over visieontwikkeling en persoonlijke ontwikkelingsplannen.
Beloning:Een erotische massage
Straf: Een erotische massage
Vervolgens opende ze explorer en ging op zoek naar titels van boeken.
|
|
    
Marny
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 169
Aangemeld: 06-2004
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op zondag 10 december 2006 - 05:00 pm: |
|
Oh lieverd |
Je hebt het weer voor elkaar. De glimlach op mijn gezicht kan niet breder. Ik heb genoten van je schrijfsel. Zo herkenbaar, zo hmm.........
knuffie Marny
Soms mag een fantasie een fantasie blijven.
| |
Janneman
Oppasser
Bericht Nummer: 196
Aangemeld: 03-2004
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op maandag 11 december 2006 - 09:12 am: |
|
Geen idee |
Ik heb werkelijk geen idee waarom, maar ik heb zo het gevoel dat die Meester die wending in het verslag niet op prijs gaat stellen.
Wat kunnen subjes toch dom zijn....
Toch? Wat? Je gaat me toch niet vertellen dat ze dit expres ....?
Ik ben geschokt.
Fantasie is belangrijker dan kennis - Albert Einstein 
| |
Groentje
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 69
Aangemeld: 01-2006
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op maandag 11 december 2006 - 09:42 am: |
|
Excuses |
Bij deze wil ik mijn verontschuldigingen aanbieden, en wel specifiek aan Janneman! Het was natuurlijk helemaal niet mijn bedoeling om mensen te shockeren met mijn verhaaltje. Ik begrijp dat de nieuwe versie van het verslag van de 'hoofdrolspeelster' hiertoe aanleiding gaf.
Nu kan ik natuurlijk niet in het hoofd van dit subje kijken  maar als ik het verhaal nog eens overlees, heeft ze volgens mij wel een punt!
Zelf moet ik regelmatig beleid maken en één van de eerste dingen die je leert is dat als jouw mensen niet achter de 'richting' staan die je in wilt slaan, de motivatie slecht is en je daardoor wel eens meer tegenwerking dan medewerking kan krijgen.
Dus misschien moeten al die Meesters eens goed nadenken over hun eigen handelen. Extrinsieke motivatie werkt maar tijdelijk, toch?
En als je een subje dwingt tot het schrijven van ellenlange verslagen (waar ze een hekel aan heeft) over het veranderen van gedragingen (die ze helemaal niet kan veranderen) vraag je er bijna om dat ze in opstand komt.
Toch?
Of ga je me vertellen dat die Meesters dat...? Nee toch?
Ik geloof dat ik nu mezelf shockeer!
|
Verteller
Bevlogen lid
Bericht Nummer: 70
Aangemeld: 09-2005
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op maandag 11 december 2006 - 10:18 am: |
|
Veel geschreeuw |
Dag Groentje
Aan het onderwerp van mijn reactie wil ik geenszins "maar weinig wol" toevoegen want je hebt wel degelijk iets heel belangrijks gedaan.
Je verdient een groot compliment hoe je in een leuk verhaal de serieuze moraal op een lichtvoetige manier hebt neergezet.
De humor in je verhaal is weer heel fijnzinnig en ook pikant. Zoals we van je gewend zijn.
En waar je me ronduit blij mee maakt is het staartje. Hoe het subje aangeeft in haar verslag wat haar grenzen zijn. Voor alles zijn subjes en meesters en meesteressen mensen en dienen op een positieve manier met elkaar om te gaan en elkaar te steunen. Pijn lijden is geen leerschool maar een manier van conditioneren. Tenzij er sprake is van spel. Als het leren en de bestraffing allebei spel zijn dan werkt het.
Dankjewel,
Verteller
|
Lord Donck of Ar
Actief lid
Bericht Nummer: 28
Aangemeld: 07-2006
Beoordeling: nog geen
Stemmen: 0 (Waardeer!) | | Gepost op maandag 11 december 2006 - 05:40 pm: |
|
mooi |
Gegroet iedereen,
Zoals iedereen heb ik weer genoten van dit verhaal van Groentje, hoe zij de spanning erin houd, opbouwt en dan weer loslaat. Ik begin mij af te vragen of zij geen domina is die vanuit haar eigen ervaringen deze mooie verhaaltjes neerschrijft, of dat zij als subje deze ondergaat!!
In elk geval is het weer een genoegen geweest om het te lezen en ik kijk uit naar het volgende.
Gegroet iedereen
Tharl
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?