Proces 2
Ook Mariska wordt berecht
16. Proces 2
Ja, de opstand was over, maar de nasleep nog niet.
Bart moest nog steeds rust houden en maandags bracht Frits Mariska naar college. Even had ze overwogen om niet te gaan, maar nee, ze zouden haar niet klein krijgen. Naakt, maar met opgeheven hoofd, zou ze zich er doorheen slaan.
Van de jongens had ze betrekkelijk weinig last. Er waren er genoeg die haar wilden aanraken, liefst tussen haar benen, maar er was een felheid, een bitterheid ook, in haar ogen gekomen die hen weerhield, als ze tenminste de kans kreeg hen eerst aan te kijken. Het moet gezegd dat Frits, namens Bart, werkelijk als haar beschermer optrad, in die zin dat hij al te grote opdringerigheid van de knullen afweerde. Daarom verdroeg ze zijn arm om haar schouders.
Het ergste vond ze de houding van haar "vriendinnen". Wilma en de meeste anderen keken beschaamd weg toen ze de naakte Mariska zagen, maar in Thelma's ogen las ze zelfs hoon - "eigen schuld, dikke bult" - even duidelijk als wanneer het hardop was gezegd.
Tussen de middag was Frits zo vriendelijk om haar niet in de kantine, maar bij Bart op de kamer te laten lunchen. Hoewel ze het had kunnen verwachten kwam het toch nog als een schok, dat er een dagvaarding voor haar was gekomen. Diezelfde avond nog werd ze in de aula van het hoofdgebouw verwacht.
De Campus-raad had een rondschrijven op de prikborden laten bevestigen, waarin werd vermeld dat de vijfentwintig meisjes die het schavot hadden bezet waren veroordeeld, dat de meesten van hen echter gratie hadden gekregen in ruil voor hun belofte, maar dat Diane en Gerda hun straf moesten ondergaan en opnieuw taboe waren verklaard. Ook werd vermeld dat Mariska, "die ervan wordt verdacht de belangrijkste leidster van de opstand te zijn", nu ook was gedagvaard. Mariska, door Frits alleen gelaten omdat die zelf college moest lopen, had even kans gezien alle gezelschap te mijden en stond het rondschrijven te lezen, toen ze achter zich de bekende stem hoorde: "Hallo, liefste."
"Ed!" Met een ruk draaide ze zich om.
Hij schrok van haar harde ogen, haar bleke, gespannen gezicht, haar kippevel, en nam haar handen in de zijne. Onwennig en zwijgend stonden ze elkaar aan te kijken. Mariska sprak als eerste. "Ed, je hebt me een rotstreek geleverd."
"Ik?"
"Ja, jij. Die hele poespas: Mij uitnodigen als 'toehoorder', mij het woord laten voeren op precies het door jullie uitgekozen moment, die laffe chantage op de anderen. Ga me niet vertellen dat jij daar niets van weet!"
"Dus je hebt het begrepen", zei hij zacht, haast alsof hij in zichzelf sprak. Ze zag de bewondering en de trots, de ontroering ook, in zijn ogen. "Goh, Maris, waarom zijn niet alle vrouwen zoals jij?"
"Zijn alle mannen dan soms zoals jij?"
"Een-nul voor jou, maar toch vergis je je. Ik bedoel: dat ik je een rotstreek zou hebben geleverd. Denk na, Maris. Verbloem de waarheid niet voor jezelf. Het is waar: ik heb die 'poespas', zoals jij het noemt, bedacht, samen met de Rector en nog iemand. Ik heb je toch verteld dat de Rector openstond voor ideeën? Nou, zodoende, maar ik zie niet in waarom het een rotstreek zou zijn dat jij het woord mocht voeren en dat we jou de kans hebben gegeven je leiderschap over de vrouwen uit te oefenen. Dat de uitkomst niet naar jouw zin is, is toch niet míjn schuld?"
Twee dikke tranen biggelden over Mariska's wangen. "Alleen Diane en Gerda ... Alleen maar Diane en Gerda ..."
Ed sloeg zijn armen om haar heen. "Dit mag ik wel niet, maar naar de hel met dat taboe - en met Bart - en als de Rector me dit aanrekent, draai ik hem zijn tong uit."
Hij kuste haar tranen weg. "Kop op, meid. Wedden dat alles best in orde komt? Vanavond kan het trouwens ook nog wel leuk worden. De Rector en ik zijn niet helemaal twee handen op een buik en ik heb nog een verrassing voor hem. Hij heeft er overigens eerst een voor jou, een leuke, denk ik."
Een collegezaal liep leeg en de gang was ineens vol studenten, maar juist op tijd had Ed zich van haar losgemaakt.
Mariska keek hem na, terwijl hij zich in de menigte voegde. Zoals steeds had Ed haar weer weten te troosten. Ze vroeg zich af of je daar nu per sé een man voor nodig had. Zouden goede vriendinnen elkaar niet net zo goed kunnen troosten? Ongetwijfeld, béter zelfs, dacht ze, maar dan moest je wel eerst goede vriendinnen hèbben.
"Ik hou van je", fluisterde ze.
*****
Het was opnieuw Frits die haar naar de rechtszaal bracht. Mariska nam aan dat hij nu als haar verdediger zou optreden. Ze keek rond. Ook nu zaten er weer flink wat mensen, mannen, op de tribunes.
"De zitting is geopend", zei de President. "Geachte leden van de Campus-raad, geachte toehoorders, voordat we aan het eigenlijke proces kunnen beginnen, moet ook vanavond eerst even iets worden geregeld. Normaal gesproken zou de beschermer van het meisje als haar verdediger optreden, maar bij de Campus-raad is een aanklacht tegen hem binnengekomen. Hij zou, de avond voor haar straf aan het kruis, het taboe hebben geschonden, door seks met haar te hebben en ook een paar vrienden seks met haar te laten hebben. Is dat juist, Mariska?"
"Uh ... ja." Dit was onverwacht. Dus Ed had er snel werk van gemaakt.
"Hij zal daarvoor worden berecht, maar in afwachting daarvan wordt hij geschorst als jouw beschermer. Ik verzoek zijn plaatsvervanger dan ook, de zaal te verlaten of tussen het publiek plaats te nemen."
Frits gehoorzaamde verbluft en Mariska had even de tijd om zich te realiseren dat de President zomaar rechtstreeks het woord tot haar had gericht, zelfs met gebruik van haar naam, zonder dit eerst officieel als iets bijzonders aan te kondigen.
"Mariska, je hebt nu dus geen beschermer", hernam de President. "In verband daarmee willen we wederom een ongebruikelijke maatregel nemen. Eergisteren protesteerde je ertegen dat je niet zelf een verdediger mocht kiezen. Welnu, jij mag dat nu doen. Denk rustig na. Weet je iemand die je als jouw verdediger wilt kiezen? Voor alle duidelijkheid: dat staat los van de vraag aan welke beschermer we jou zullen toewijzen."
Mariska stond verbluft en er klonk een zacht geroezemoes. Bart niet meer haar beschermer ... Gelukkig! Zelfs even helemaal geen beschermer. Was dat de verrassing die Ed had bedoeld? En dan: zelf een verdediger kiezen ... Ed natuurlijk!
Krachtig riep ze zichzelf tot de orde. Daar was ze waarachtig bijna in de val gelopen.
"Mijnheer de President, als u zo goed weet wat ik eergisteren heb gezegd, dan weet u ook nog dat ik u het recht ontzeg om over ons, over mij, 'recht te spreken', zogenáámd recht te spreken. Ik ben hier naartoe gekomen omdat het zinloos zou zijn dat te weigeren, maar mijn ziel is hier niet. Ik boycot dit zogenaamde proces en zal dus geen verdediger kiezen. Voor mijn part slaat u de hele poespas over en spreekt u meteen het vonnis uit."
De President knikte een paar keer met zijn hoofd. "Met dit antwoord hebben we rekening gehouden en daarom hebben we zelf alvast iemand benoemd. Iemand van wie we dachten dat we jou er een plezier mee zouden doen. Laat Mariska's verdediger naar voren komen."
Een van de zwarte gedaanten stond op. Heel even zat Mariska in spanning. Het kon natuurlijk niemand anders zijn dan Ed ... of was het pure pesterij? Nog voor de zwarte gedaante zijn hoofdkap had afgedaan had ze hem al herkend. Het was inderdaad Ed. Voor eenmaal dus eens geen foefjes. Dit zou dus wel de leuke verrassing zijn die Ed had aangekondigd. Maar wat nu? Het was natuurlijk fijn om Ed als verdediger te hebben, maar moest ze dat niet weigeren? Ach, laat ook maar. Het had ook geen zin om dit soort besluiten aan te vechten, want verschil zou het toch niet maken. Als ze het proces werkelijk wilde boycotten, moest ze alles wat er gebeurde, inclusief het aanwijzen van een verdediger, onverschillig over zich heen laten komen.
Ed kwam naast haar staan en knipoogde. Daartoe uitgenodigd door de President legde hij de belofte af dat hij haar naar beste kunnen zou verdedigen.
"Dan gaan we thans over tot het proces. Het meisje moet knielen."
"Doe het maar", fluisterde Ed met een bemoedigend knikje.
Mariska knielde. Ze merkte op dat haar polsen niet werden geboeid.
"De aanklacht luidt: Opruiing en leiding geven aan collectief verzet van zeer ernstige aard, alsmede hardnekkig verzet tegen haar beschermer. Verdediger, erkent u de feiten?"
"Mijnheer de President, mag ik, voor ik die vraag beantwoord, een vraag stellen?"
"Gaat uw gang." De stem van de President klonk kortaf, enigszins verbaasd.
"Mag ik aannemen dat dit de volledige aanklacht is, dus dat deze aanklacht een samenvatting geeft van alle strafbare feiten die mijn cliënte ten laste worden gelegd?"
Mariska moest bijna lachen. Dat "cliënte" klonk zo stom.
"Ik begrijp niet wat u met deze vraag beoogt, verdediger." De President leek nu duidelijk verstoord te zijn. "Uiteraard is dit de volledige aanklacht."
"Dus als mijn cliënte op deze aanklacht wordt veroordeeld of vrijgesproken, is daarmee de kous af? Dan is er een streep gezet onder het verleden en kan zij met een schone lei opnieuw beginnen?"
"Ja."
"Is dit een belofte?"
Korzelig: "Wat wilt u toch, verdediger? U kunt het als een belofte opvatten."
"Uitstekend. Dan zal ik nu uw vraag beantwoorden. Dat antwoord luidt: Nee!"
"Hè wat?" De President viel even uit zijn rol. Dit moest de verrassing zijn die Ed voor de Rector had, dacht Mariska. Nu, verrast was de President zeker. Dit kon toch nog interessant worden. Ze moest maar net doen of het een ander betrof. Dat paste trouwens goed in haar boycot.
"Nou gewoon: Nee", zei Ed. "Ik ontken dat mijn cliënte schuldig is."
"Verklaar u nader."
"Wel, de aanklacht bestaat uit drie delen, namelijk 1) Opruiing. 2) Leiding geven aan collectief verzet van zeer ernstige aard, 3) Hardnekkig verzet tegen haar beschermer. Ik zal ze achtereenvolgens behandelen.
Eén. Voor opruiing zijn twee partijen nodig: een partij die opruit en een andere die wordt opgeruid. Kijk nu eens naar die tweede partij. Wanneer kunnen we zeggen dat die wordt opgeruid? Als zij eerst niet wil en dan op een bepaalde manier wordt beïnvloed. Er moet dus, om van opruiing te kunnen spreken, een partij zijn die eerst niet wil. Het wil mij voorkomen, dat in deze zaak een dergelijke partij niet bestaat. Er is althans geen enkel bewijs, dat zich onder de geestverwanten van mijn cliënte personen bevonden die datgene wat zij eventueel van hen wou, eerst niet wilden.
Maar er is meer. Van opruiing kunnen we alleen spreken als er wordt aangedrongen op een strafbare daad. We zeggen immers niet dat het ene kind het andere opruit tot een potje knikkeren. Van zo'n strafbare daad wordt in de aanklacht geen melding gemaakt. De enige strafbare daad die kan zijn bedoeld, is verzet tegen de straf die mijn cliënte zou worden opgelegd. Welnu, het is niet aannemelijk dat zij terwille van zichzelf tot verzet heeft opgeroepen. Op zijn minst is ook dit niet bewezen.
Dan is het, voor we van opruiing kunnen spreken, ook nog nodig dat de manier waarop het gebeurde, zelf strafbaar is. De oproepen tot verzet die per pamflet zijn gedaan, vallen niet onder opruiing, maar onder vrijheid van meningsuiting; de Campus-raad heeft zich al eens uitdrukkelijk in die zin uitgesproken. Dus is er geen sprake van opruiing en dus is mijn cliënte onschuldig aan opruiing.
Twee. Over welk collectieve verzet praten we? Het enige collectieve verzet wat hier kan worden bedoeld, is wederom het verzet tegen de straf. Ik noemde dit daarnet al. Wel, aangezien dit verzet haarzelf tot onderwerp had, heeft zij er niet zelf leiding aan gegeven. Ze heeft er zelfs amper aan kunnen deelnemen, want zij zou naar het kruis worden gebracht en werd steeds goed in bedwang gehouden. Er is dus geen sprake van het leiden van collectief verzet geweest.
Drie. Mijn cliënte heeft zich twee maal tegen haar beschermer, tegen Bart, verzet. Dat geef ik toe. De eerste keer toen hij zich als haar beschermer bekend maakte, de tweede keer toen de Campus-raad had gedreigd haar taboe te verklaren. Daarbuiten heeft haar beschermer niets van haar geëist en kon er dus ook geen sprake zijn van verzet. Slechts twee maal dus. Naar mijn mening gaat het te ver om dat al 'hardnekkig' verzet te noemen. Goed, er is sprake geweest van verzet, maar niet van hardnekkig verzet in de zin van de aanklacht.
Ik meen hiermee te hebben aangetoond dat mijn cliënte onschuldig is aan het haar ten laste gelegde en ik bepleit vrijspraak."
mijn eigen uitgeverij: Erobird
lees ook: “Leve de seksualisering”
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?