Belofte
Belofte of straf?
15. Belofte
Dět was het! schoot het door Mariska heen. Dáárom hadden ze haar apart uitgenodigd! Daarom werd zij afzonderlijk berecht - tenminste, dat zouden ze nog wel doen. Ze wilden gewoon niet dat zij erbij was als de vrouwen hun bedenktijd gebruikten. Ze waren bang dat zij een front zou weten te smeden. Alleen háár schreven ze genoeg inzicht en karakter toe om de smerigheid van dit "grootse gebaar" te doorzien!
Voor ze het eigenlijk zelf besefte, was ze opgesprongen. "Wat gemeen!" Haar heldere meisjesstem vormde een vreemd contrast met de mannelijke sfeer van de rechtszitting. "Monsters, die jullie zijn! Durven jullie wel?!" Haar spieren spanden zich, in afwachting van de onvermijdelijke poging van haar bewaker om haar achteruit te trekken en de mond te snoeren, maar er gebeurde niets, afgezien van geroezemoes op de tribunes.
"Als ik het goed begrijp," zei de President droog, "vraagt Mariska het woord. Zullen wij haar dit geven? Ja, dat zullen wij, want we zijn vanavond toch al op een zo ongebruikelijke manier bezig, dat dit er ook nog wel bij kan. Bewakers, wacht nog even met het wegbrengen van de veroordeelden, opdat die ook kunnen horen wat Mariska te zeggen heeft. Mariska, terwille van de verstaanbaarheid verzoek ik je naar voren te komen, bij de microfoon. Je beschermer, ik bedoel zijn plaatsvervanger, hoeft niet mee te komen."
Wat zat hier nu weer achter? Vanwaar deze inschikkelijkheid? Vanwaar die nauw merkbare vrolijkheid, die in de woorden van de President leek mee te klinken?
Terwijl ze langs de tribune naar beneden liep, waren de verbazing en onderdrukte opwinding - en hier en daar ook haat - haast voelbaar. Ook, als het ware daar overheen schuivend, de bewondering voor de pracht van haar naakte lichaam. Geen van de jongens floot - dat werd als onhoffelijk beschouwd - maar Mariska vóélde als het ware een heel fluitconcert. Het was werkelijk spitsroeden lopen.
"Het woord is aan Mariska", zei de President.
Haar maag draaide zich om van de zenuwen. Onverwacht een toespraak moeten houden, spiernaakt, tegen een stel zwarte schimmen! Met wie weet wat voor consequenties! Een fikse geseling was wel het minste wat ze zich op de hals zou halen, maar in haar woede kwamen de woorden vanzelf, woorden die ze voor een deel trouwens al vaak in gedachten had gerepeteerd, meestal als ze in bed lag en niet kon slapen.
"Mijnheer de President, ik weet niet waarom u mij in een speciale positie plaatst, maar ik verklaar nadrukkelijk dat ik daar geen prijs op stel."
"Dan zal ik je het woord maar weer ontnemen", zei de President droog.
"Onzin, u weet best wat ik bedoel! Mijn plaats is bij de andere vrouwen en niet als toehoorder in de zaal!"
"Verzoek toegestaan", zei de President. "Dan zullen we nu ..."
"Ik ben nog niet uitgesproken! In de eerste plaats ontzeg ik u het recht om over ons 'recht te spreken'. Herhaaldelijk hebben we een beroep op u gedaan, ons als gelijken te behandelen. Door dat te weigeren hebt u ons tot verzet gedwongen. Nu bent u winnaar en legt ons straffen op, maar dit hele zogenaamde proces is een farce. Zogenaamd zorgt u pijnlijk nauwkeurig voor een correct proces, maar de regels die u toepast zijn te belachelijk voor woorden. We mogen niet eens onszelf verdedigen of ons laten bijstaan door een echte verdediger, maar we moeten een vent, een zogenaamde 'beschermer', die we niet zelf hebben gekozen, voor ons laten praten. U noemt ons verdachten, heel keurig en correct, met daarachter de gedachte: 'De verdachte wordt voor onschuldig gehouden tot haar schuld is bewezen'. Jaja, maar waarom moeten we dan naakt en geboeid voorkomen, en knielen, alsof we al straf hadden? Al uw geraaskal over een eerlijk proces neemt niet weg dat u scheidsrechter speelt in eigen zaak. Een bewijs temeer daarvoor is, dat u geen onafhankelijke rechter bent, maar tegelijk als aanklager optreedt.
In de tweede plaats komt u met zo'n smerig voorstel, waarbij wij onze eer, onze ziel, moeten inleveren om aan de door u bedachte martelingen te ontkomen. 'Vrouwen hebben toch geen eer ...' Is dat wat jullie hebben gedacht? Hebben jullie ons dan nog niet genoeg vernederd? Hebben jullie dan geen grein medegevoel in die zogenaamd 'superieure' mannelijke koppen? Voelen jullie dan niet, hoe je, met iedere vernedering die je ons toebrengt, jezčlf verlaagt? Zo, dat wou ik kwijt. Straf me nu maar wegens belediging van de Raad als u de laagheid daartoe kunt opbrengen. Over mijn lichaam hebben jullie macht, maar over mijn ziel niet!"
De President tikte met zijn hamer op tafel. "Goed gesproken, Mariska, maar nu neem ik je het woord weer af. Je hebt een interessante visie ontvouwd, waarop we nu evenwel niet zullen ingaan. Je verzoek om net als de andere meisjes te worden behandeld, wordt in zoverre toegestaan, dat je gedurende hun bedenktijd bij hen mag zijn.
Breng de veroordeelden en Mariska weg. De zitting is geschorst."
*****
"Knalgoed, Maris. Je hebt ze eens flink de waarheid gezegd", zei Diane. "Een wonder dat-ie je liet uitspreken."
"Nee," zei Mariska, "dat was geen wonder, dat was opzet. De kat laat de muis even lopen om hem daarna weer te pakken. Dit raakt ze niet; die kerels voelen zich oppermachtig. Wat er precies achter zit weet ik niet, maar ze zijn een of ander spel met ons aan het spelen. Je hebt toch gehoord dat de Rector, de President, het had over 'bijzondere maatregelen', met het oog op de 'resultaten' die ze willen bereiken?" Ze sprak haar volgende gedachte niet uit: "En ik ken het meesterbrein dat erachter zit."
"Tja, je zult wel gelijk hebben," zei Diane, "maar wat schieten we ermee op? Ik bedoel: we kennen hun plannen niet. Hoe weten we dan wat we moeten doen?"
"Er is volgens mij maar één ding dat we kunnen doen en dat is: onze ziel niet verkopen. Daar hoeven we hun plannen niet voor te kennen. Trouwens, zoveel weten we wel, dat hun plan nu juist is dat we onze ziel verkopen. Vandaar die belofte die we moeten afleggen. Ze zijn gewoon aan het proberen of dat lukt. Nou, als het aan mij ligt, niet. Ik wed dat ze me daarom niet gelijk met jullie hebben berecht. Ze waren bang dat ik dat zou zeggen."
"Maar nu mag je er toch bij zijn", zei Gerda.
"Ja, dat snap ik ook niet."
"Wat bedoel je eigenlijk precies?" vroeg Thelma. "Wat wil je dat we doen?"
"Nou, nogal wiedes. Niet ingaan op dat zogenaamde 'grootse gebaar'."
"Dus jij vindt dat we ons moeten laten opsluiten en geselen en dat we naakt moeten lopen en taboe moeten blijven, alleen om een beetje principieel te kunnen zijn?"
Mariska keek rond. De stemming was gedrukt en er was weinig meer van vechtlust te merken. Thelma's woorden sloegen aan.
"Ik wil ze laten zien dat ze ons niet klein kunnen krijgen," zei Mariska fel, "zelfs niet als ze ons dat allemaal aandoen."
"Jij hebt gemakkelijk praten", zei Thelma. "Jij bent niet veroordeeld!"
"Maar ... maar ..." Mariska stond even perplex, tot, als een bliksemstraal, het inzicht doorbrak. "Maar begrijp je dan niet dat dat precies is wat ze willen dat je zegt? Dáárom hebben ze mij nog niet berecht, maar dat komt heus nog wel." En dus, dacht ze bitter, was het allemaal doorgestoken kaart. Ed had natuurlijk van te voren beseft dat ze haar mond zou opendoen. Vandaar dat de bewaker haar had laten gaan, maar niet eerder dan op het juiste moment; vandaar de vrolijkheid van de President.
Thelma was niet overtuigd. "Weet je dat we al vier dagen bijna niets te eten hebben gehad?" vroeg ze, alsof dat alles verklaarde. "Wij hebben ons voor jou opgeofferd, maar waar kunnen ze jou nu helemaal van beschuldigen?"
Mariska maakte een hulpeloos gebaar. "Iedereen moet natuurlijk zelf weten wat ze doet, maar ik had gehoopt dat we samen, met elkaar, onze eer konden hooghouden." Het was haar of ze Eds stem hoorde: "Tussen vrouwen bestaat geen kameraadschap. Vrouwen zijn niet solidair."
"Je praat als een man", zei Thelma. "Eer kun je niet eten."
"Dat vind ik een rotopmerking!" zei Diane scherp. "Ik ben het met Mariska eens."
"Ik ook", zei Gerda. Nog enkele anderen sloten zich bij hen aan, maar de meerderheid was kennelijk murw.
"Ik vind niet dat we onze ziel verkopen als we op hun aanbod ingaan", zei Wilma. "We hoeven alleen maar te beloven dat we niet opstandig meer zullen zijn. Nou, dat kan, maar intussen praten we wel met iedereen en verspreiden we onze ideeën."
De meerderheid zat heftig te knikken. Ja, zó moest je het zien. Mariska zuchtte vermoeid. Ze voelde zich niet in staat om overtuigend uit te leggen wat ze bedoelde. "Het is niet 'alleen maar' als je zo'n belofte aflegt, maar ik kan je niet tegenhouden."
Toen het uur bedenktijd was verstreken, werd Mariska door haar bewaker opgehaald en naar haar zitplaats gebracht.
"De zitting wordt heropend", zei de President. "Breng de veroordeelden binnen."
Vijfentwintig naakte meisjes, met hun beschermers achter hen. Vriendinnen? Minachtend haalde ze haar schouders op. Alleen met Diane en Gerda en misschien nog een of twee anderen voelde ze zich verwant. De rest, wat stelden die nu helemaal voor? Ach nee, zo hard moest ze niet oordelen. Tenslotte hadden ze zich voor haar in de nesten gewerkt. Medelijden zou meer op z'n plaats zijn. Maar ze wist niet zeker of ze dat echt voelde.
"Ons aanbod was: Volledige kwijtschelding van straf, in ruil voor een belofte", zei de President. "Om eventuele twijfelaars over de streep te helpen, doe ik daar nog een extra aanbod bij. Degenen die beloven zich voortaan van opstandige en opruiende activiteiten te onthouden, mogen, als zij dat willen, bij hun vroegere beschermer terugkomen of zelfs een voorkeur voor een geheel nieuwe beschermer uitspreken. Als de man van hun keuze ook wil, zal hun wens worden vervuld."
De President ging de rij langs. Zijn laatste woorden misten kennelijk hun uitwerking niet, want alle vrouwen, behalve Diane en Gerda, legden de belofte af.
De opstand was over.
mijn eigen uitgeverij: Erobird
lees ook: “Leve de seksualisering”
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?