| Gepost op vrijdag 02 oktober 2009 - 03:56 pm: | 
|
|
Achtergelaten...
“We zijn er.”
Sleutels werden uit het contact gehaald en het werd stil. Quirina bewoog ongemakkelijk en probeerde zich wat uit te rekken, voor zo ver dat mogelijk was met haar gebonden handen. Ze was behoorlijk stijf geworden van die lange autorit. Ze had geen idee hoe lang ze gereden hadden of waar ze waren. Haar Meester had haar bij vertrek geblinddoekt en al na korte tijd was ze alle gevoel voor richting of tijd verloren. Ze voelde en hoorde hoe haar gordel werd los geklikt. Een moment later ging het portier aan haar kant open en werd ze aan de ketting die aan haar halsband vastzat uit de auto getrokken.
“Lopen, sletje van me.”
Dat was gemakkelijker gezegd dan gedaan met een blinddoek om, op schoenen met 12 centimeter hakken, over losse steentjes. Quirina wankelde en struikelde en zou vast gevallen zijn, als haar Meester haar niet stevig bij haar arm gepakt had. Hij kneep gemeen.
“Je gedraagt je, begrepen, zet me niet voor schut.”
“Ja Meester. Nee Meester.”
“Wacht even.”
Hij maakte de blinddoek los en bevrijdde daarna ook haar polsen van de boeien. Quirina werd meteen verblind door het felle zonlicht en kneep haar tranende ogen tot spleetjes. Ze wreef eens over haar zere polsen. Toen haar ogen gewend waren aan het licht, keek ze om zich heen. Ze stonden op een grindpad, voor een brede marmeren trap die naar de entree van een soort kasteeltje leidde. Achter hen was een lange oprijlaan, omzoomd door hoge bomen. Waar waren ze in vredesnaam? Ze kreeg geen tijd er langer over na te denken.
“Kom mee.”
Haar Meester gaf een kort rukje aan de ketting en leidde haar de trap op.
Blijkbaar werden ze verwacht, want op het moment dat ze voor de zware koperbeslagen deur stonden, zwaaide die al open. Een lange vrouw, sexy gekleed in leer en met hoge laarzen aan, gebaarde met haar hoofd dat ze naar binnen konden. Ze gaf Quirina’s Meester een knikje.
“Dave.”
Haar Meester knikte terug.
“Hallo Jennifer.”
Jennifer keek Quirina even schattend aan, maar zei niets. Ze wachtte tot Dave en Quirina binnen waren en liet de deur toen met een dreunende klap dichtvallen.
Nieuwsgierig keek Quirina om zich heen. Een marmeren vloer, een hoop hoge deuren, die allemaal gesloten waren en in het midden een open trap, zowel naar boven als naar beneden. Het was vrij donker binnen, de enige verlichting kwam van de dikke kaarsen die geplant waren in de vele kandelaars aan de muur. Hier en daar hingen zware tapijten, met onduidelijke ingeweven taferelen. Quirina had ze wel eens van dichtbij willen bekijken, maar werd al weer mee getrokken, een donkere gang in. Haar Meester keek haar een ogenblik streng en waarschuwend aan.
Jennifer praatte even zacht met Dave, gebaarde naar een ruimte iets verderop in de gang en liep toen weg.
“Kom. Ze wachten op je.”
Quirina fronste haar wenkbrauwen. Wie wachtten er op haar? Ze voelde een nerveuze spanning in haar buik, maar de aanwezigheid van haar Meester maakte dat ze zich toch veilig voelde. Hij duwde haar een kamertje in, dat niet veel groter was dan hooguit anderhalve vierkante meter.
“Kleed je uit. Schoenen aanhouden. Je kleren kun je in dat luik daar stoppen.”
Quirina keek naar de hendel waar haar Meester naar wees. Het leek op een stortkoker. Ze trok aan de hendel en zag dat dat inderdaad het geval was. Vragend keek ze Dave aan.
“Je hebt hier geen kleding nodig. Ik ga. Ik kom je ophalen zodra ze me laten weten dat je zo ver bent. Misschien over een week, misschien eerder. We zullen zien. Laat blijken dat je me waardig bent.”
Hij gaf haar een tikje tegen haar wang en begon weg te lopen. Geschokt staarde Quirina hem aan. Wat?! Ging hij weg?
“Je laat me hier toch niet alleen achter?”, riep ze hem met schrille stem na.
Haar Meester stond abrupt stil en draaide zich om. Zijn donkere ogen boorden zich streng in de hare en beschaamd sloeg Quirina haar ogen neer.
“Ik zei dat je moest laten zien dat je me waardig was. Gedraag je. Ik weet dat je dit kunt.”
Hij zag hoe verslagen ze erbij stond. Met twee stappen was hij bij haar en pakte haar bij de schouders.
“Kijk me aan.”
Met tranen in haar ogen hief ze haar hoofd naar haar Meester op.
“Wees een braaf subje en gehoorzaam deze mensen zoals je mij gehoorzaamt. Stel me niet teleur, ik heb hoog van je opgegeven.”
Hij drukte een ruwe kus op haar lippen en liep daarna met galmende stappen door de gang richting de hal waar ze binnengekomen waren. Verward keek Quirina hem na, tot ze hem in het donker niet meer kon zien. Wat deed hij nou? Hij had haar gewoon gedumpt in één of ander kasteel en ging weg! Wie weet wat haar stond te gebeuren... Geen hond die haar hier zou zoeken, want iedereen dacht ze op vakantie was. Ze had zich deze paar weken toch wel anders voorgesteld.
Zuchtend stapte ze het kamertje weer in en begon zich uit te kleden, zoals haar was opgedragen. Met pijn in haar hart liet ze het leuke korte strakke jurkje in de stortkoker glijden. Ondergoed had ze niet aan gehad en ze stond nu, op haar schoenen en de halsband met ketting eraan na, naakt in het kamertje. Onverwacht ging er een deur open aan de andere zijde van het hokje. Quirina had niet eens gezien dat er aan die kant ook een deur zat. De vrouw, die haar Meester als Jennifer had begroet, pakte haar bij de ketting en trok haar mee zonder iets te zeggen of haar een blik waardig te keuren.
Middenin een helder verlichte ruimte werd ze neergezet. Een man met lang haar in een staartje, gekleed in een T-shirt en slecht zittende spijkerbroek, kwam op haar af en liep langzaam om haar heen, haar aandachtig bekijkend. Quirina voelde zich slecht op haar gemak en rechtte trots haar rug om haar onzekerheid te verbergen.
“Hm. Wel oké. Lang en slank, misschien zelfs iets aan de magere kant.”
“Komt wel goed, ze is hier nog niet weg,” glimlachte Jennifer.
Quirina keek haar boos aan. Geamuseerd door haar boze blik grijnsde de man en pakte de ketting die tussen haar borsten bengelde.
“Kom.”
Hij leidde haar naar een hoek van het vertrek, waar een klein podium was gebouwd. Van alle kanten waren er felle spots op gericht en Quirina zag nu ook een professionele fotocamera op statief staan. Ah, ze gingen dus foto’s maken. Ze begon zich ietwat te ontspannen. Model staan kon ze wel, dat had ze eerder gedaan. De man hielp haar het podium op en liep daarna naar een kastje waar een rits knoppen in zat. Hij drukte er een paar in, waarop er vanuit het plafond kettingen naar beneden kwamen. Verrast keek Quirina omhoog. De man klom het podium weer op, gespte een paar leren boeien om de polsen van de naakte vrouw, om die daarna te bevestigen aan de kettingen. Ook haar enkels werden vastgemaakt, aan kettingen die van de zijkanten van het podium kwamen.
“Eens zien of je een beetje lenig bent.”
De man sprong van het podium en liep weer naar de knoppenkast. De kettingen op de grond begonnen strak te trekken en trokken Quirina’s benen uit elkaar, tot het punt dat ze nog net kon blijven staan op de randjes van haar hoge hakken. Tegelijkertijd waren haar armen omhoog getrokken. Doordat ze half aan de kettingen aan haar armen hing, viel ze niet om, maar het was een wankel evenwicht en een ongemakkelijke houding.
“Licht!” Een paar van de spots zwenkten naar haar toe en werden recht gericht op haar borsten en kruis. Quirina voelde de hitte van de lampen op haar huid. Dit was wel anders dan het modellenwerk dat ze eerder had gedaan. De man met het staartje begon foto’s te maken. Daar hij zich niet erg bekommerde om de lichtval op de rest van haar lichaam, vermoedde Quirina dat het close-upopnames moesten zijn. Ze voelde zich erg bloot en ongemakkelijk.
“Op je hurken.”
De man liet de kettingen wat vieren om dit mogelijk te maken.
“Kom op, doe die benen wijd, dit lijkt nergens op. Ik wil alles goed kunnen zien. Spreiden, zodat ik mooi je grotje in kan kijken.”
Quirina spreidde haar benen iets meer, maar de man was niet tevreden. Hij liep naar haar toe en duwde ruw haar knieën nog verder uit elkaar, waardoor ze bijna achterover viel. Haar spieren brandden. Dit hield ze niet lang vol. Gelukkig werden de foto’s snel gemaakt.
“Nog even een totaaltje, goed herkenbaar.”
Het licht werd aangepast, maar de felle spots bleven gericht op haar borsten en kutje.
“Hierheen kijken, geile blik graag. Juist.”
De camera klikte een paar keer snel achter elkaar.
“Uitstekend. Deze zijn goed bruikbaar.”
Quirina keek de man geschrokken aan. Hij lachte.
“Maak je geen zorgen, het is gewoon voor de zekerheid dat deze plek geheim blijft, dat subs die hier geweest zijn hun mondjes dicht houden. Tegen iédereen…,” voegde hij eraan toe.
Hij keek haar strak aan. Quirina zei niets. Ze zou wel gek zijn het risico te nemen dat deze foto’s verspreid werden.
“Klaar?”
Jennifer keek de man met het staartje vragend aan.
“Ja, hier zit wel wat tussen, ik heb voldoende.”
Jennifer knikte goedkeurend.
“Maak haar los.”
De boeien werden losgegespt en moeizaam klom Quirina van het podium. Ze had het gevoel half uit elkaar getrokken te zijn. Jennifer liep op haar af en overhandigde haar een rond stukje karton met een nummer erop.
“Vastmaken aan je linkerborst.”
Verbaasd keek Quirina haar aan. Ze draaide het kartonnetje om en zag dat er aan de achterkant een steriel verpakt naaldje aan geplakt zat. Ze staarde er vol afgrijzen naar.
“Hiermee?!” vroeg ze.
Jennifer keek haar minachtend aan.
“Ja natuurlijk, hoe anders?”
Quirina draaide het kaartje aarzelend in haar handen rond. Dit zag ze dus echt niet zitten, ze was niet van plan een naald door haar borst te jassen om zo een nummertje op te hangen.
“Komt er nog wat van?” klonk de stem van Jennifer ongeduldig.
“Eh... ik weet niet...”
Hulpeloos keek Quirina haar aan. Jennifer slaakte een geïrriteerde zucht. Met pinnige stappen liep ze naar een bureau en kwam terug met een tube secondelijm.
“Dan moet je het zelf maar weten.”
Ze liet een flinke straal op het karton lopen en drukte het daarna op Quirina’s borst, om het met een ferme pets nog even aan te drukken.
“Zo. Die kant op.”
Ze duwde Quirina in de richting van een deur achter het podium.
Ze liepen door de kille donkere gang. Quirina pulkte een beetje aan het nummertje op haar borst. Shit, dit kreeg ze er vast nooit meer af! Een onverwachte tik op haar vingers.
“Zitten laten! Hierheen.”
Jennifer opende een deur en trok Quirina aan de ketting aan haar halsband naar binnen.
“Hier wachten.”
Vanuit een glazen cabine keek een vijftiental ogen Quirina nieuwsgierig aan. Vijftien vrouwen, verschillend van postuur, maar ongeveer van dezelfde leeftijd als zij, allen naakt op halsband en schoenen na en allen met een nummertje op hun borst. Quirina probeerde of ze kon zien of deze vrouwen het wel met de naald hadden vastgemaakt, maar ze stond te ver weg. Jennifer toetste een code in op een controlepaneel, waarna de glazen deur van de cabine opensprong. Met een hoofdbeweging gebaarde ze Quirina naar binnen te gaan. Zodra ze binnen was, sloot de deur zich met een droge klik. Jennifer draaide zich op haar hakken om en verdween.
Onderzoekend keek Quirina de vrouwen aan.
“Eh, hallo,” zei ze.
“Ssst,” siste één van de vrouwen.
“Hoezo?” vroeg Quirina verwonderd.
De vrouw schudde van nee en legde haar vinger op haar lippen. Quirina haalde haar schouders op en ging op de grond zitten. Haar voeten deden pijn van die hoge schoenen. De vloer was hard en koud, maar ze was blij even te kunnen zitten. Vermoeid liet ze haar hoofd tegen de glazen wand rusten. Heerlijk, even ogen dicht... Haar gedachten gingen meteen naar haar Meester. Waar zou hij zijn? En waarom had hij haar hierheen gebracht? Wat werd er eigenlijk van haar verwacht? De vragen tolden door haar hoofd. Langzaam doezelde ze weg, tot ze een por in haar zij kreeg van de vrouw die naast haar had gezeten en die nu snel opgestaan was. Jennifer was binnen gekomen met een lange, brede man. Met een zucht hees ook Quirina zich weer overeind. Ze zag dat de andere vrouwen in een rij waren gaan staan en ging er maar naast staan. De man stond voor de glazen cabine en bekeek de vrouwen stuk voor stuk aandachtig. Toen hij voor Quirina stond lichtten zijn ogen even op. In tegenstelling tot de andere vrouwen sloeg zij haar ogen niet neer, maar keek hem juist uitdagend aan.
“Doe die nummer 326 maar,” zei hij tegen Jennifer, die daarop naar het controlepaneel liep en de deur liet openklikken.
“Ga met hem mee,” sprak Jennifer tegen Quirina.
De man bekeek haar nog een keer goedkeurend en nam de ketting over. De glazen deur werd weer gesloten. Quirina keek om en zag dat de vrouwen haar niet al te vriendelijk nakeken.
“Morgenavond je voorstelling, sletje,” zei de man, “vandaag een opwarmertje om in de stemming te komen.”
Ze hadden een flink stuk door het kasteel gelopen en waren nu via gangen en trappen op de benedenverdieping aangekomen. Ze liepen een vertrek in, waar gedempt licht brandde. Het was er druk. Aan een bar stonden en zaten mannen die in een geanimeerd gesprek verwikkeld waren. Verderop stond een enorme bank, waar mannen zaten te lezen of te praten. In een hoek stond een tv, waar een heftige pornofilm op te zien was. De man leidde Quirina naar een hoek, waar flink gegokt werd.
“Kun je pokeren?”
Verrast keek Quirina hem aan. Ja, dat kon ze best, vond ze nog leuk ook!
“Je speelt vijf potjes. Voor ieder verloren potje kies je iemand uit die straks meegaat.”
Quirina glimlachte. Dit was gunstig, want echt slecht was ze niet in dit spel. Het pakte echter anders uit dan ze hoopte. Ze verloor de ene na de andere pot en had zwaar de indruk dat er niet helemaal eerlijk gespeeld werd. Uiteindelijk had ze alle vijf de spelen verloren.
“Kies vijf mannen uit.”
Quirina keek om zich heen. Grote, brede mannen, allemaal verre van lelijk. Het maakte niet zo veel uit. Snel wees ze een groepje van vijf aan, dat had staan kijken bij het pokerspel.
“Prima. Kom mee.”
Ze liepen een hoek om en kwamen via een smalle gang in een lichte, lege ruimte. Slechts een lage sofa stond in het midden, verder niets.
“Tijd om je eens lekker te gebruiken, sletje,” grijnsde de man die haar uit de cabine had gekozen.
Quirina snoof zachtjes en stak haar kin wat hoger de lucht in. De man zag het en lachte.
“Dit wordt wel leuk, deze heeft pit,” zei hij tegen één van de mannen die inmiddels achter hen stonden.
“Maak jullie maar gereed, we beginnen zo. Eens zien of het de lange versie wordt of de korte.”
Hij draaide zich om naar Quirina.
“Ze zullen je allemaal gebruiken, zowel oraal, vaginaal als anaal. Aan jou de keuze of het 5x3 wordt of 15x1. Zeg het maar.”
Quirina aarzelde. 5x3? Drie mannen tegelijk en dat vijf keer?! Pffff... maar misschien was dat nog wel beter dan maar liefst 15 verkrachtingen na elkaar. Ze kon er maar beter snel vanaf zijn.
“5x3”, zei ze zachtjes.
“Ik had niet anders verwacht van jou. Heren, setjes van drie!”
Van achter een zwaar gordijn ging er een gemompel op. Drie mannen kwamen aanlopen. Ze hadden de weinige kleding die ze aangehad hadden uitgetrokken. Twee van hen hadden er overduidelijk zin in. Quirina keek ontzet naar hun enorme geslachtsdelen. Zou haar lijf dat wel aankunnen?! “Je zult deze meneer een beetje moeten opwarmen, schatje. Laat maar eens zien hoe goed je bent met je mondje. De andere twee kunnen je vast opvullen. Oh, voor ik het vergeet, niemand gaat natuurlijk van tafel voor de anderen klaar zijn, hè? En wat je in je mondje krijgt slik je door, of je deponeert het hierin.”
Hij wees naar een lege wijnkoeler op de grond. Dat was voor Quirina niet zo’n moeilijke keuze, ze zou het natuurlijk uitspugen.
De mannen pakten haar bij haar armen en haren en trokken haar mee naar de sofa. Eén van de mannen ging liggen en trok Quirina boven zich. Met een welgemikte stoot en ruk boorde hij zijn enorme pik in haar. Quirina slaakte een kreet. Ze werd naar voren geduwd en voelde vrijwel meteen de andere man, die haar ruw van achteren binnendrong. Tranen sprongen haar in de ogen, ze voelde zich uiteen gereten worden. Een ferme ruk aan haar haren dwong haar hoofd naar de zijkant, waar de derde man stond.
“Pijpen, kreng,” beval hij.
Kermend nam Quirina de nog slappe pik in haar mond en begon te zuigen en likken. Met effect, want al na korte tijd was ook deze pik stijf en van indrukwekkend formaat. De man stootte tot diep in haar keel, wat bij Quirina kokhalsneigingen opriep. Ze onderdrukte het gevoel met moeite. Ze hoorde de man achter zich kreunen en voelde hoe hij daarna zwaar op haar leunde, maar niet terugtrok. Het leek een eeuwigheid te duren voor ook de andere twee mannen klaarkwamen. Het huilen stond Quirina nader dan het lachen, zeker met de wetenschap dat het hiermee nog lang niet klaar was. Walgend spuugde ze het sperma in de wijnkoeler, wat haar een flinke pets opleverde.
“Beetje eerbiediger met dit kostbare vocht.”
Ook de andere beide mannen trokken nu terug en lieten Quirina als vod achter op de sofa, terwijl ze terugliepen naar het gordijn, van waarachter geluiden klonken van een pornofilm.
Ze had het overleefd. Het had haar geleken of er geen einde aan kwam, ze voelde zich volledig uit elkaar liggen en alles deed pijn, maar het was voorbij. Quirina hing over de sofa en veegde over haar natte wangen. Alle uitdagendheid van eerst was uit haar verdwenen, ze was kapot en gebroken. Eigenlijk wilde ze alleen nog maar huilen en een paar warme, liefdevolle armen om zich heen voelen. Plotseling hoorde ze de stem van haar Meester in haar hoofd: ‘Laat zien dat je me waardig bent. Gedraag je. Ik weet dat je dit kunt.’ Dat bracht de strijdlust in haar meteen weer naar boven. Ze haalde haar neus op, veegde de tranen van haar wangen en kwam overeind. Ze trok een vies gezicht toen ze sperma uit zich voelde vloeien. Ze schudde haar haren naar achteren.
“Zo, ben je er weer?”, vroeg de man die haar had meegenomen.
Quirina gaf verbeten een kort knikje.
“Je bent nog niet klaar, weet je?”
Ze keek op. Hoezo niet klaar? Ze had die kerels toch allemaal gehad, ieder drie keer? De man wees naar de wijnkoeler op de grond, die nu voor een klein deel gevuld was.
“Je denkt toch niet dat we dat door het riool spoelen of zo? Drink!”
Quirina voelde een opstandig gevoel omhoog komen. Wat een rotstreek!
“Doe je het zelf, of zal ik even een trechtertje pakken?”
Hij greep een bos haar en trok haar hoofd achterover.
“Ik help je graag.”
Hij pakte de wijnkoeler en zette hem aan haar lippen, daarbij haar hoofd aan haar haren strak achterover houdend. Quirina kokhalsde toen hij begon te gieten. ‘Zet me niet voor schut. Ik heb hoog van je opgegeven,’ galmde het in haar hoofd. Ze vermande zich, kneep haar ogen stijf dicht en dacht uit alle macht aan andere dingen, terwijl ze dapper slikte.
“Brave meid.”
Een licht gevoel van triomf en trots kwam over Quirina. Haar Meester kon trots op haar zijn. Tot zo ver had ze het gered.
Ze liepen door één van de vele gangen die het kasteel telde en Quirina vroeg zich af waar ze vandaag naartoe gebracht zou worden. De nacht had haar weinig doen opknappen van de dag ervoor. Ze had moeten slapen op een knalhard bed en ze had het koud gehad. De douche van die ochtend was ook al koud. Warm water was zeker te veel luxe voor de subs hier, had ze schamper gedacht. De dag was verder saai verlopen. Na een karig ontbijt was ze naar de glazen cabine gebracht. Ze had er zitten suffen tot ze, na het wederom karige diner, opgehaald was. Ondanks dat ze niet wist wat haar te wachten stond, was ze blij dat er iets ging gebeuren. Stom stilzitten was niets voor haar en dat had ze die dag veel te veel moeten doen.
“Showtime liefje,” grijnsde de man, die zoals ze nu wist Jason heette, haar toe.
“Maar eerst nog iets anders, je hebt nog wat tegoed van gisteren.”
Quirina keek hem vragend aan. Hij wees op haar borst, waaraan nog altijd een groot deel van het karton met het nummertje geplakt zat.
“Dacht je dat je er zo gemakkelijk vanaf kwam? Dan ken je Jennifer slecht. Ze heeft de straf die je hiermee verdiend hebt voor vandaag voor je bewaard.”
Hm, dat was minder, ze had inderdaad gedacht dat haar weigering dat nummertje op haar borst te spelden geen verdere consequenties zou hebben. Ze zuchtte onhoorbaar en liep achter hem aan door de gang, de trap af en een zware deur door.
Binnen stond een indrukwekkend apparaat. In eerste instantie was het Quirina absoluut onduidelijk wat het moest voorstellen. Toen ze beter keek zag ze riemen en boeien aan het apparaat vastzitten, verschillende zwepen en ander mepmateriaal en een paar flinke knoppen. Dat zou dus wel een pak slaag worden, dacht ze.
“Schoenen uit. Hier instappen en daar gaan liggen. Op je buik,” wees Jason.
Quirina stapte uit haar schoenen en klom op het apparaat. Het leek bijna wel een fitnesstoestel. Voor haar benen waren twee afzonderlijke en beweegbare plateautjes met ondiepe geulen. Vanaf haar middel een breder plateau met daaraan vast weer twee losse beweegbare stukken voor haar armen. Jason zette de plateaus vast, zodat ze niet meer bewogen en Quirina gemakkelijker kon gaan liggen. Zodra haar benen in de geulen lagen, voelde ze banden om haar dijen en kuiten slaan en aanspannen. Ook om haar middel klikte er iets dicht, wat daarna opgeblazen werd tot het strak om haar heen zat. Haar armen werden bij haar polsen en net boven haar ellebogen met riemen vastgegespt. Ze kon geen vin meer verroeren. Jason ontgrendelde het plateau van één van haar armen en bewoog het naar de zijkant, tot ze met haar hand bij een flinke knop kon.
“Het aantal, twintig klappen, staat al vast. Die banden gaan niet los voor het apparaat die twintig slagen heeft uitgedeeld. Je bepaalt zelf met die knop wanneer een klap gegeven wordt, maar als je langer dan een bepaalde tijd wacht, begint hij weer bij één. Je mag de slagkracht nu zelf instellen door te draaien aan de knop. Je kunt het tussendoor één keer bijstellen, dan niet meer.”
Quirina keek naar de knop onder haar hand. Er stond niets op. Ze draaide naar links, maar er leek geen begin te zijn, of de knop was dol, want ze kon blijven draaien.
“Wat is hard en wat is zacht?” vroeg ze.
Jason grinnikte.
“Tja, dat weet je niet, hij is traploos en het begin zit aan het einde vast, het loopt door.”
Nou, daar had ze lekker veel aan zeg! Ze gaf een slinger aan de knop. Op goed geluk dan maar.
“Het apparaat kiest zijn materiaal trouwens random,” meldde Jason nog.
“Veel plezier!”
Niet begrijpend keek Quirina hem na. Kiest zijn materiaal random? Nou ja, het zal wel. Ze zuchtte een keer diep. Ze moest zichzelf haar eigen straf dus gaan toedienen. Twintig klappen. Waarmee eigenlijk? Ze probeerde zich een beetje om te draaien om te zien wat er boven haar hing, maar dat was absoluut onmogelijk, ze kon behalve haar hand en hoofd niets bewegen. Ze zuchtte nog een keer en besloot het niet al te lang te laten duren. Na een kleine aarzeling drukte ze op de knop. Even gebeurde er niets, maar na een lang durende seconde hoorde ze een zwiep, met meteen erop gevolgd een klinkende zweepslag op haar billen. Een snerpende pijn ging door haar heen. Ze had een flinke kreet van pijn niet kunnen onderdrukken en voelde de tranen in haar ogen opwellen. Jee, dat ding moest haast wel op zijn maximale stand staan! En dit twintig keer?! Maar ze mocht hem nog een keer bijstellen! Alleen... wat nou als het dan nóg harder werd dan dit? Misschien kon ze dat beter pas na tien slagen doen...
Ze dacht even na, terwijl ze de striem op haar billen voelde branden. Ineens herinnerde ze zich dat Jason had gezegd dat het apparaat weer bij één zou beginnen als ze te lang wachtte. Had hij ook gezegd hoe lang ertussen mocht zitten? Quirina wist het niet meer. Ze kneep haar ogen stijf dicht en drukte voor de tweede keer op de knop. Dit keer volgde de klap meteen, maar op haar bovenbenen en het voelde gek genoeg minder fel aan dan de vorige slag. Quirina had de indruk dat dit niet dezelfde zweep was als daarnet. Ah, dát had Jason bedoeld, met dat random materiaal! De derde klap was gemeen en op exact dezelfde plek als de tweede. Quirina beet op haar lippen. Ze moest even diep adem halen voor ze de knop weer kon indrukken. Met kracht kwam een cane op haar billen neer. Dit keer kon ze haar tranen niet meer bedwingen. Door een dichte mist keek ze naar de knop en besloot er toch nog een slinger aan te geven, in de hoop dat de slagkracht daarmee verminderd zou worden. Nog zestien klappen te gaan...
Ze had geluk gehad. De slagkracht was na de vierde slag inderdaad iets minder heftig geworden, maar het had haar alle kracht en moeite gekost de twintig slagen vol te houden en niet te gaan gillen. Dat was haar eer echt te na. Sterk aan haar Meester denken had haar er doorheen gesleept. Blijkbaar had ze ook niet te lang gewacht tussen de slagen in, want na de twintigste klap werden de banden om haar armen en benen losser, al gingen ze niet open. Jason stapte de ruimte binnen.
“Klaar?”
Quirina knikte, nog nasnikkend.
“Je valt me mee, meestal wordt er hier wel lekker geschreeuwd en je zou de eerste sub niet zijn die op dit punt afhaakte.”
“Afhaken? En dan?’’
“Gewoon, naar huis. In dat geval wordt er contact opgenomen met je Meester en word je opgehaald.”
Quirina dacht even na over hoe Dave zou reageren als hij gebeld werd met het bericht dat zij het had opgegeven. Hij zou teleurgesteld in haar zijn. Misschien zou hij haar niet eens meer willen! Hij had haar zo op het hart gedrukt te laten zien dat ze hem waardig was en gezegd dat hij vertrouwen in haar had en dat hij hoog van haar had opgegeven. Ze kon hem niet teleurstellen, wílde hem niet teleurstellen! Integendeel, ze wilde dat hij trots op haar zou zijn! Maar mogelijk zou hij het begrijpen en haar troosten. Hij wist dat ze niet zo maar zou opgeven. Quirina merkte dat ze het prettig vond te weten dat er een ontsnappingsmogelijkheid was, maar kende zichzelf goed genoeg om te weten dat ze er geen gebruik van zou maken.
“De banden zijn niet open gegaan,” zei ze, Jason aankijkend.
“Nee, dat klopt, je krijgt nog een toetje. Dat mag ik je geven.”
Hij haalde een leren riem van een haak en liep naar haar toe. Quirina wist even niet hoe ze het had. Met angstige ogen keek ze naar de riem in zijn hand. Niet nog meer! Ze kon echt niets meer verdragen op haar benen en billen, het bloed stond er al tegenaan. Die angst bleek ongegrond, maar de pijn was er niet minder om toen hij uithaalde en de riem kletsend op haar voetzolen liet neerkomen. Quirina snakte naar adem. De riem zwaaide al weer omhoog.
wordt vervolgd...
|
|
|
om mee te beginnen
prachtig en mild
bijzonder
spanking verhalen
Verhalen 
Verhalen
zorgvuldig te zijn in het opstellen van een reactie. 
button een heleboel verschillende 
zitten?