sm & spanking verhalen & forum

Spanking Forum » Verhalen Forum » verhalen van Janneman » Op de valreep
« Vorig verhaal	Volgend verhaal »

Een verhaal van:
Janneman

Oppasser

Beoordeling:

Vind je dit verhaal erg goed
of juist niet
geef dan hier je waardering:

(Waardeer!)
Aantal waarderingen tot nu toe: 3

Gepost op zondag 31 mei 2009 - 08:06 pm:

Op de valreep Mf2

setting: therapie/gezondheidszorg/medisch

Een lang gekoesterde wens gaat in vervulling.

“Goedemorgen meneer Verstraete!”
Enthousiast als altijd kwam ze binnen, in smetteloos gesteven uniform, één en al efficiency en daadkracht.
“Dag Ingrid. Fijn dat je er weer bent. Kan ik je niet in vaste dienst nemen? De anderen zijn prima hoor, niks mis mee, maar missen net dat beetje extra dat jij wel hebt en dat ik zo in je waardeer.”
“O, wat vlijt u me weer.”
Ondertussen had ze het bed al opengeslagen en was ze druk in de weer voorbereidingen te treffen om me te gaan wassen. Het is wel een bijzonder gegeven eigenlijk. Ik heb er een gloeiende hekel aan dat mijn ziekte me bedlegerig en eigenlijk hulpeloos maakt. Dat ik simpele en ook persoonlijke dingen als me wassen niet meer zelf kan verzorgen en aan accurate jongedames moet overlaten. Aan de andere kant is het toch ook wel weer bijzonder prettig als je door zo'n jongedame wordt vertroeteld. Als het tenminste vertroetelen zou zijn. De meeste meiden zijn vast wel van goede wil maar hebben eenvoudigweg geen tijd voor enige aandacht, laat staan een persoonlijk woord. Behalve dan deze Ingrid. Ik weet niet hoe ze het doet, misschien lapt ze ook wel gewoon de regels aan haar laars.
Ze trok m'n pyjamabroek uit en daarna m'n onderbroek. Die draag ik gelukkig nog, ik ben nog niet incontinent. Maar ja, de boel daar moet natuurlijk wel gereinigd worden. En Ingrid begint altijd met het onderlichaam. Ik vermoed dat dat is omdat ze dat het belangrijkst vindt en dat als daarvoor onverhoopt wat meer tijd nodig zou zijn de geringere tijd zou kunnen worden besteed aan iets minder belangrijks. Zoiets. Het lijkt me net wat voor haar.
Ze pakte mijn penis en begon te zepen. Ook zoiets. De andere meiden zijn bepaald niet preuts en vrijwel allemaal zeer ervaren, maar op de één of andere manier krijg ik altijd de indruk dat ze dat stukje vlees toch als iets persoonlijks beschouwen. O, ze wassen en schrobben ook dat het een lieve lust is, maar toch, een subtiel verschil is voor mij altijd aanwezig, altijd evident.
Ingrid is op de één of andere manier wat vrijmoediger. Niet brutaal, niet ongeïnteresseerd, nee, dat is het niet. Ook komt het niet omdat ze het leuk vindt of zo, daar is ze veel te veel vrouw voor. Nee, het lijkt wel of ze zich bewust is van wat zoiets met een man doet. Ja natuurlijk is ze zich dat bewust, maar de meeste mannetjes worden dan geilneven en als vrouwen ergens een hekel aan hebben dan is het wel aan wandelende kwispelpikkies. Het lijkt daarom wel of ze iets in mijn gedrag ziet dat haar geruststelt, misschien zelfs amuseert, of dat haar ertoe brengt mij een genoegen te doen.
Niet dat ze onzedelijke handelingen verricht. Verre van dat. Gewassen wordt er en verder niets. En ja, vastgehouden dus ook.
En er is veel dat niet meer werkt bij mij maar dat ding doet het nog. Dus vrijwel altijd hebben die kleine koele vingers het onmiddellijke effect dat de zwellichamen enthousiast aan de slag gaan.
Deze keer was het al niet anders.
“Laat maar los hoor Ingrid, hij blijft nu vanzelf wel staan.”
Mocht ik al gehoopt hebben dat ze daarvan zou blozen dan was daarvan in het geheel geen sprake. Maar ik wist ook wel beter eigenlijk.
“Mooi, dat is wel handig, scheelt mij een hand.”
En ze ging naarstig verder.
Na het wassen kleedde ze me aan. Het verbaast me telkens weer hoe handig ze dat toch doet. Denk er maar eens over na hoe een niet erg meewerkende bedlegerige netjes in de kleren te krijgen. Ingewikkeld is dat hoor, neem dat maar van mij aan.
Daarna was ze in de weer om alles op te ruimen, de op de grond gegooide handdoeken op te rapen en dus alles weer op orde te brengen. Straks zou iemand anders komen om mij in de stoel te helpen.
Ze dacht dat ik het niet zag, maar ik merkte vanuit mijn ooghoeken dat ze me via spiegelende ramen en zo in de gaten hield. En ja, toen ze klaar was draalde ze nog even.
“Vooruit maar meisje, vertel het maar.”
Zoals vrijwel alle vrouwen giechelde ze even bij dat 'meisje'.
“Nou meneer, ik heb nu geen tijd, maar mag ik straks na mijn dienst even met u praten? Die eindigt om drie uur.”
“Je weet waar je me kunt vinden. Ik ga nergens heen.”

Vijf over drie was ze er weer. Waar ze enigszins opgelucht was vertrokken na het stellen van die toch wel vrijmoedige vraag, was ze nu weer wat nerveus en timide. Niet veel, maar voor mij goed merkbaar en voor haar eigenlijk wel bijzonder.
“Doe de deur maar dicht. En vertel me wat je op je hart hebt. Schaam je nergens voor, spreek vrijuit. Je weet dat je me alles mag vragen en kunt zeggen. We hebben al zoveel openhartige gesprekken gehad. Intieme gesprekken zelfs wel.”
“Ik weet niet goed hoe te beginnen.”
“Begin dan maar gewoon met de woorden die al de hele dag in je hoofd tollen. Geen beleefde frases, geen bedekte termen, gewoon rechtuit. Het lijkt me sterk dat je me zult verbazen en schokken zul je me zeker niet.”
“Hoe weet u dat nou? U kunt toch niet weten wat ik ga zeggen?”
“Weten niet. Zelfs niet vermoeden. En toch weet ik wat ik net zei. Maar genoeg gedreuteld, voor de dag ermee!”
Dat laatste klonk wel een beetje streng. Ze schrok een beetje. Niet erg aardig van mij. Ik zou een beetje moeten dimmen.
“Hoe lang kennen wij elkaar nu meneer? Ik bedoel dat ik u help?”
“Ik schat een jaar of drie.”
“Precies. In die tijd hebben we elkaar best wel het één en ander verteld. We hebben elkaar nogal leren kennen. Vind ik althans. Fijne momenten zijn het hier, ik verheug me er altijd een beetje op. En weet u, sinds enige tijd intrigeert u mij. Hoe moet ik het zeggen..... U bent anders dan alle andere mannen die ik ken. U bent heel direct en leidend - net nog - maar tegelijk ook heel zacht en heel liefhebbend en beschermend. Nou ja, dat kan nog, dat komt vaker voor. Maar iets anders is aparter. U bent overduidelijk geen groentje waar het vrouwen betreft. Waardeert ze ook. En toch: ik heb nog nooit gemerkt dat u mij bekeek. Mijn lichaam dan. Er is geen enkele andere man in dit gebouw die niet naar mijn kont kijkt als ik me buk. Behalve u. De meesten praten met mijn kruis of met mijn borsten, maar u kijkt altijd naar mijn ogen. Altijd. Ik weet dat ik niet lelijk ben. Ik weet dat u gezond bent, dat bleek vanochtend maar weer. Maar toch..... Nou, en dat vind ik bijzonder en ik heb er wel over nagedacht de laatste tijd. En vanochtend dacht ik: ik begin er gewoon over.”
Ik keek haar lang en vorsend aan. Dat was niet helemaal eerlijk want ik kan dat goed en menige jongedame is daarvan gaan schuifelen.
Maar ik had wat tijd nodig om mijn aannames omtrent deze meid wat bij te stellen. Aardig opmerkzamer en nog veel pienterder dan ik voorheen al meende. Moedig ook, want het vergt nogal wat om zoiets aan te snijden. En analyseren kon ze ook. Ongetwijfeld had ze al veel meer bedacht dan ze me nu onthulde. Ik had haar al hoog, maar kreeg nog meer respect. Ik hou wel van doortastende meiden.
Dit kon nog amusant worden. Het gesprek klom aanzienlijk in de top-zoveel van interessante gesprekken.
“Heb je ook een vraag of wilde je dit alleen even kwijt?”
Eens even kijken hoe ze op een plagerijtje zou reageren.
Ze gaf geen krimp.
“Nou, ik heb verklaringen gezocht. Lang gezocht, veel gezocht, diep gezocht. Maar ik vind er maar één.”
Ik zweeg en keek haar strak in de ogen. Ik was niet van plan om te gaan vragen welke verklaring dat dan was. Ik had me in geen tijden zo vermaakt. Oude gevoelens en gewoonten kwamen weer boven. Waarvan ik gedacht had dat ik ze niet meer had. Waarvan ik zeker had geweten dat ik ze niet meer nodig zou hebben.
Het duurde wel vijf minuten.
“U maakt het me niet gemakkelijk he. Maar dat is wel een extra aanwijzing dat mijn vermoedens kloppen.”
En weer zweeg ze. En eindelijk, eindelijk sloeg ze haar ogen neer.
“Goed zo. Volgens mij weet je wel hoe het hoort. En nu is het afgelopen met dat geschutter. Biecht op!”
Het duurde nog wel even voor ze weer verder ging.
“Ik ben een beetje bang dat u het heel raar gaat vinden als ik zeg wat ik denk.”
“Dat betekent dat je me niet geloofde toen ik zei dat dat niet zal gebeuren.”
“Nee meneer, dat is het niet. Ik kan me alleen niet voorstellen....”
Ik trakteerde haar maar weer op ijzig en afwachtend zwijgen. Ik ging toch nergens heen.
Zo af en toe sloeg ze schichtig haar ogen op en keek of ik nog keek.
En uiteraard keek ik nog. Maar ik moest nog wel even wachten voor ze uiteindelijk dan maar in het diepe sprong.
“U maakt het me echt niet makkelijk, nietwaar? Maar ook dat is alweer een aanwijzing die mijn vermoedens bevestigt. Ik denk namelijk dat u niet kijkt omdat u heel veel met vrouwen bent omgegaan. Heel intens met vrouwen bent omgegaan. U hebt alles al gezien. Uw nieuwsgierigheid is lang geleden al bevredigd. U weet het wel.”
“Je draait er nog steeds omheen.”
“Ik, eeeeh, nou, eeeeh, nou ja, eeeeh....... Volgens mij bent u een Meester.”
De laatste woorden kwamen er supersnel en niet al te duidelijk uitgesproken uit.
“Je zei? Iets duidelijker graag!?”
“Wat bent u gemeen! Ik zei dat u volgens mij een Meester bent.”
Ze kleurde nu diep maar keek me wel voorzichtig aan.
“Zo. Denk jij dat. Wat weet jij van Meesters?”
“Zult u me niet uitlachen?”
“Dat is een hele domme vraag als je werkelijk denkt wat je net zei.”
Even zweeg ze weer.
“Ja, daar hebt u gelijk. Een hele domme vraag. Meesters voeden op, straffen, vernederen. Ze doen van alles maar hun subje mag altijd bij ze komen. En al ben ik niet uw subje, ik mag van u verwachten dat die opstelling nog altijd diep in uw genen zit.”
“Ik vroeg wat je van Meesters weet.”
“Ja. Nou, om eerlijk te zijn heb ik er nog nooit één ontmoet, althans niet dat ik weet. Maar zo lang ik me kan herinneren word ik erdoor aangetrokken. Het boeit me, het intrigeert me. Ik lees alles wat los en vast zit.”
“Je bent nog steeds niet erg openhartig wel? Gedraag je niet als een antropoloog. Je bestudeert het niet. Het windt je op.”
Ze kleurde en boog haar hoofd. Ze friemelde aan haar rok en drukte haar knieën bij elkaar.
“Ja meneer. Het windt me op. Het windt me enorm op. Ik fantaseer er dagelijks over en zonder zo'n fantasie kan ik beslist niet eeeeh, nou ja, u weet wel.”
“Noem de dingen bij hun naam. Voor een subje - want dat ben je overduidelijk - ben je nogal bleu.”
Ik moest weer even wachten.
“Nou ja, als ik flink fantaseer dan moet ik wel eeeeh vingeren, en alleen met zo'n fantasie kan ik klaarkomen.”
“Wat was dat laatste woord? Ik verstond het niet goed.”
“Menéér! Klaarkomen zei ik....”
“Zo. Is dat zo. En hoe vaak mag dat wel niet zijn?”
“Menéér!!! Dat vraagt u toch niet?”
“Ik zou niet weten waarom niet. Je vertelt me dat je een geil meisje bent. Dan wil ik weten hóe geil. En hou nou eens eindelijk op met die uitvluchten!”
“Zowat wel elke dag meestal.” Mompelde ze.
“Zowat meestal. Je wilt nog wel een net meisje lijken en nette meisjes vingeren niet, laat staan elke dag. Tssss, wat moet jij nog veel leren.”
Ik liet even een stilte vallen. Ik wilde even wat zweetdruppels bij haar naar buiten persen. Heerlijk toch hoe zo'n kordate meid kan veranderen in een schutterend miepje.
“Luister eens goed naar me. Op dit gebied is er niets dat ik niet al meegemaakt heb. Vele malen meegemaakt heb. Er is niks mis met fantaseren over Meesters en al helemaal niks mis met lekker vingeren. Onze lieve heer heeft het niet voor niks zo lekker gemaakt. Dan mag je er toch van genieten ook. Laat je door die witte jurk in Rome geen schuldgevoelens aanpraten. Jouw gedachten zijn vrij. En voor zover ik nu kan beoordelen nog puur ook. En aangezien je niemands subje bent ben je vrij in je doen en laten. Geniet daar van.”
Het duurde weer even voor ze wat zei.
“Mag ik nadenken meneer voor we verder praten? Als u tenminste verder wilt praten? Ik ben nu erg in de war.”
“Het zou wel erg sneu zijn als we niet verder praatten, want je bent nog altijd niet terzake gekomen. Dus ja, kom maar terug als je zo ver bent.”
Deze keer keek ik wel naar haar kont toen ze wegliep. Ze was geil, ik kon het zien. En opgelucht.
Ik glp$ p$ 6 À1 Ø$ $ @ $ zag. In de ochtend waste ze me zoals gebruikelijk en uit niets bleek dat we gesproken hadden.
Maar om drie uur was ze er weer en sloot ze opnieuw de deur.
“Zo jongedame. Klaar om mij deelgenoot te maken van je gedachtenspinsels?”
Dat doet het altijd goed in dergelijke situaties. De zinnen nodeloos ingewikkeld maken. Ze zijn er met hun hoofd niet bij dus tien tegen één dat ze het niet volgen en dus niet snappen. En dat biedt psychologisch voordeel, dat is nogal wiedes.
“Huh? Wat zei u?”
“Vertel het eens.”
“O. Ja. Nou, ik denk dat u al wel weet waar ik heen wil. Maar wilt u mij alstublieft wat vertellen over hoe het was? Hoe u was?”
“Waarom zou ik dat doen? Een beetje je nieuwsgierigheid bevredigen? Of erger: je een beetje opgeilen?”
Van het laatste woord keek ze erg boos. Met opeengeklemde lippen wendde ze even haar gezicht af en trachtte zichzelf weer tot bedaren te brengen.
“Ik heb een hoge achting voor u meneer. Zulke dingen moet u niet zeggen. Dat zou u niet moeten doen. Echt niet.”
“Dan vraag ik me af of je wel weet waarover je praat. Van een Meester - mocht je die ooit nog eens mogen dienen - zul je heel wat kwetsender dingen te slikken krijgen.”
“Maar dan heb ik erom gevraagd door me aan hem te onderwerpen. Maar natuurlijk wil dat niet zeggen dat ik het dan maar altijd en van iedereen moet pikken.”
Furieus was ze. En o, wat was ze daardoor prachtig. Niets mooiers dan een boze vrouw in verzet. Ik verlustigde me in haar aanblik.
Maar dat had ze door. En het maakte haar nog kwader. De rook kwam uit haar oren. Op haar voorhoofd stond in dikke letters voor wie het maar lezen wilde: ik WIL niet zo makkelijk bespeeld worden. Of toch eigenlijk ook wel......
Ik besloot haar niet helemaal over de kling te jagen en liet haar kalmeren. Ondertussen dacht ik na over haar vraag.
Ze vroeg nogal wat. Het was alsof je Tolstoj vroeg zijn “Oorlog en vrede” even op twee A4tjes samen te vatten. Waar moest ik beginnen? Wat moest ik beslist vertellen en wat kon ik weglaten?
Ik dacht enige tijd na en begon maar gewoon ergens.
“Ja, ik ben een Meester. Dat blijf je, altijd, ook al breng je het niet meer in de praktijk. Ik ben nu zevenentachtig, dus het is alweer achttien jaar geleden dat mijn laatste subje mijn huis verliet. Dat moest wel,ik voldeed niet meer aan mijn eigen eisen. En ik was drieëntwintig toen de eerste over de drempel kwam. De eerste twee moet ik eigenlijk zeggen. Zusjes waren het. De oudste éénentwintig, de jongste twee jaar jonger. De jongste was schandalig mooi. Geen man van wie niet de mond open zakte als hij haar zag. Een vleesgeworden natte droom. Dat wil zeggen: uiterlijk dan. In de praktijk was ze zowat frigide. Ze moest zowat niks meer van kerels hebben, ze was er helemaal klaar mee. Ze wilde ook absoluut niet dat ik haar neukte en hoefde van haar zelf ook eigenlijk niet klaar te komen. Maar o, wat diende ze me. Als ik eerlijk ben weet ik nog altijd niet wat mij nou zo onderscheidde van alle andere mannen. Wat ze onmiddellijk in me had gezien. Waardoor ze in die theaterlounge linea recta op mij afkwam, haar zus in haar kielzog. Ja, ook toen al besteedde ik geen energie aan het najagen van de vrouwen. Ik liet ze liever naar me toe komen. Maar dat kan toch niet het enige geweest zijn. Een wonderlijke vrouw. Ik heb haar nooit volledig begrepen.
Haar zus kon niet tegenovergestelder zijn. Bulten waar ze niet horen, een gezicht waarin geen symmetrie viel te ontdekken, haar gangwerk zou een varken niet misstaan. Een slons bovendien, totaal niet geïnteresseerd in hoe ze erbij liep. Maar geil, géil!. Niet te geloven. Onverzadigbaar. Haar dag was niet voorbij als ik haar niet had genomen, ruw en als een ding. En zij was juist vanuit die niet te blussen lust mijn toegewijde slavin. Meer dan toegewijd.”
Ingrid zat met open mond te luisteren. Het zag er niet bijster intelligent uit maar ik besloot ons allebei niet af te leiden.
“Zes jaar zijn ze bij me gebleven. Zes fantastische jaren. Vol van lust en verzadiging, vol van dienen en jezelf leren kennen, vol van afzien en leren incasseren en doorzetten, vol van groei als mens. Ze kwamen als jong-volwassenen, toen ze gingen konden ze de wereld aan. Dat is het mooie van SM. SM gaat niet over macht, gaat niet over pijnigen, gaat niet over afzien. Dat zijn slechts instrumenten. In mijn ogen althans, want er zijn er nogal wat die er anders over denken. Maar ik vind dat SM gaat over opvoeding. Over coaching. Over groei.”
Dat was Ingrid van harte met me eens, dat hoefde ik niet eens te vragen. Ze had het voor zichzelf nog niet zo verwoord volgens mij maar de woorden voelden als een warm bad. Ze hing aan mijn lippen.
“In al die jaren hebben ze zo lang ze in mijn huis waren nooit kleding aan hun onderlichaam gedragen. Boven de heupen mochten ze dragen wat ze wilden, eronder niets. Ook niet aan hun voeten. Of ik er nu alleen was of dat er visite was. Ze mochten knielen en op hun eigen voeten zitten. En de doodenkele keer dat ze op een stoel of bank mochten zitten mochten ze daarna bij elkaar de vies geworden plekjes op de zetel schoonlikken. Vreselijk vonden ze dat. Vooral als dat moest waar anderen bij waren.
Ze moesten me dienen, ze moesten me bedienen. Ze waren verantwoordelijk voor het hele huishouden en mijn tegenprestatie was dat ik hen daarvoor zoveel mogelijk strafte. Een uitstekende regeling natuurlijk. De jongste snakte naar pijn, naar ik vermoed ook als boetedoening omdat ze zo mooi was. Ik heb zelf niet veel met stevige pijn maar haar heb ik gegeven wat ze wilde. Ze wilde gegeseld worden. Ze wilde dat haar borsten gepijnigd werden. En ik ondertussen maar proberen die prachtige dingen heel te laten. En wat ik wel niet allemaal met haar kutje moest doen.... Het werd mezelf soms te gek, maar soms, heel soms, mag de slavin het zeggen. Zij dus ook.
Haar zus was natuurlijk ook hierin heel anders. Die wilde misbruikt worden. Op elke plaats, op elk moment, op elke manier gepakt worden. Als een ding. Om na gebruik gewoon weer aan de kant geveegd te worden. Het is wel eens gebeurd dat ze spontaan klaarkwam toen ik me uit haar terugtrok en haar aan de kant duwde. Het absolute niets wilde ze zijn.
Vertel me eens jongedame, bevredig ik je geile nieuwsgierigheid een beetje?”
Haar rode konen en haar hele lichaamshouding vertelden me al lang dat dat beslist nog niet het geval was.
“Het spijt me meneer. Ik probeer niet nieuwsgierig te zijn naar u of naar wat u allemaal precies deed. Maar meer naar wat er kan gebeuren als iemand als u de touwtjes in handen neemt.”
“Iemand als u? Voor wie hou je me eigenlijk?”
“U houdt mij niet meer voor de mal meneer. U weet heel goed wat u deed en ook heel goed dat u daar goed in was. U had de uitstraling, anders waren die meiden niet op u afgekomen, maar u wist het ook perfect te brengen, want anders waren ze geen zes jaar gebleven. Zes jaar! Het is nogal wat!”
“De volgende bleef 12 jaar, bijna dertien. En eigenlijk ging ze alleen maar weg omdat haar hormonen opspeelden. Ze wilde moeder worden. Natuurlijk zei ik dat ze me mocht vragen of ze mocht daten, maar dat wilde ze niet zo. Een man is meer dan een bevruchter, zei ze. Ik wil met hem samenzijn en met hem samen voor dat kind zorgen. Het was zo'n schat. Ze had me al lang overtuigd maar ik heb haar nog flink laten zweten voor ik haar mijn zegen gaf. Maanden nog. Heerlijk. Ze werd met de week vuriger. O, ze gehoorzaamde me nog perfect, maar al die frustratie moest toch ergens heen natuurlijk. Een getemde feeks, dat was ze, en nog maar nauwelijks in bedwang.”
“En toen was u nog maar op de helft.....”
“Tijd voor een koerswijziging. Ik ben openhartig geweest. Laat eens zien dat jij dat ook kunt zijn. Op welke fantasie ben je het vaakst klaargekomen?”
Ze werd waarachtig nog rood ook. Ze begon te hakkelen als een betrapt pubertje.
“Ik, ik ben als die oudere zus. Ik ben een lustslavin. Een te gebruiken stuk vlees. Een kut, dat ben ik. Drie kutten eigenlijk, mijn mond en mijn kont zijn ook kutten die gebruikt kunnen worden.”
Hierna bleef ze geruime tijd stil. Ze was zelf geschrokken van haar vulgaire taal. Maar ze worstelde ermee want wat ze had gezegd was uit de grond van haar hart gekomen. Ze had gezegd wat ze was. Ze had gezegd wat ze ten diepste was. Ze had gezegd wat ze nog nooit tegen iemand had gezegd. Ze had gezegd wat ze niet had gedacht ooit tegen iemand te durven zeggen.
Ze voelde schaamte maar dat was maar oppervlakkig. Ze voelde meer opluchting dat het eruit was. Dat ze het zichzelf had bekend. En ze wist instinctief dat nu de poort open was. Niet de geest uit de fles, want die is onbeheersbaar. Nee, de teerling was geworpen en wat er volgde kon onder ogen worden gezien.
“Heb je ooit al eens geprobeerd die fantasie te beleven?”
Natuurlijk wist ik het antwoord al maar ze moest alle noodzakelijke stappen nemen.
“Nee meneer. Ik durfde niet. En tegelijk verlang ik er zo naar. O, ik vind het zo vreselijk dat ik zulke gevoelens heb. Waarom kan ik nou niet gewoon genieten van gewone sex met een gewone vriend?”
“Ooit zul je weten dat wat jij hebt zoveel dieper is en verder gaat dan een gewoon vrijpartijtje. Doodsaai is dat laatste. Dienen is gestuurd worden, niet weten wat er komt, niet weten wat je mag en wat niet en dat alles levert verlangen op. Diep verlangen. En verlangen is zoveel beter dan bevrediging. Bevrediging is klaar, verlangen is een belofte. Een nog ingepakt cadeautje is zoveel spannender dan het dingetje dat het blijkt te bevatten. Waar gewone sex misschien de hemel is, is SM toch minstens de zevende.”
“Ik weet dat u gelijk hebt meneer. Dat weet ik. Mijn hoofd zegt hetzelfde. Maar mijn gevoel zegt wat anders.....”
“En dus?”
“Niks en dus meneer. Het enige dat ik weet is dat ik vurig verlang naar een Meester. Niets liever wil dan bezit te zijn van een Meester. Maar niet zomaar een Meester. Een goede Meester. Niet in de zin van aardig, maar van bekwaam. Eén die weet wat hij doet. Eén die weet wat goed voor mij is. Die Meester zoek ik al een poosje meneer. En ik heb hem nu gevonden.”
“De tijd dat ik gevleid was door zoiets is voorbij hoor. Ga weeeeeeeg. Ik ben tegen de negentig. Ik lig in bed. Ik kan nog wel bewegen maar heb geen kracht meer. Wat wil een sub nou nog van mij? Wat wil godbetert een lústslavin nou nog van mij? Moet ik je verkrachten doordat je op me gaat zitten en zelf het werk doet? Waar heb je het over? Nog daargelaten dat ik het jaren geleden al gehad had. Achter me gelaten heb. Afgelopen. Klaar ermee. Uit. Basta! Ik heb meer dan genoeg vrouwen onzedelijk betast en misbruikt. Ik ben in meer hoofden doorgedrongen dan wie ook die ik ken. Ik heb geesten overhoop gehaald, breinen gekneed, gevoelens gemangeld. Ik heb tal van subjes overhoop gehaald en weer opgebouwd. En last but not least: ik heb kutjes in alle soorten en maten gezien en ik geloof het wel. Geloof me: ik geloof het wel.”
En dat was ook zo.
“Tja, en dan kun je het nog doen alleen voor het subje. Klopt. Heb ik ook gedaan. Een poosje. Maar dat werkte toch niet goed, moest ik absoluut tegen mijn zin toegeven. Dus dan rest er nog maar één ding. Stoppen. Snap je?”
Natuurlijk was ik hier niet helemaal volledig maar dat deed er voor het moment niet toe.
“Maar uw geest is er nog meneer. Uw gedachtenkronkels zijn er nog. Uw enorme ervaring. Uw inzicht. Er zijn zoveel manieren waarop een subje kan worden misbruikt en u kent ze allemaal. U hebt bij wijze van spreken het handboek geschreven.”
Ze wierp zich wel aan mijn voeten, dat moet gezegd. Ze ontroerde me. Jawel.
“Laat me denken. Wegwezen. Volgende week. Zelfde dag, zelfde tijd.”
“Dan heb ik een andere dienst maar ik zal het regelen meneer.”
En met een buiging zoals ik dacht dat alleen Japanners die zo kunnen maken vertrok ze. Ik was al verkocht. Ze had me weer laten ontwaken. De deur stond op een kier en kon niet meer dicht. Met geen mogelijkheid. Ik kon nu al niet meer om haar heen.
Maar natuurlijk had ik nog geen idee wat ik met haar aan moest.

Donderdagmiddag drie uur, op de piep van de tijdmelding was ze er weer. Haar uniform nog smettelozer en kreukellozer dan anders. Geen haartje dat verkeerd zat. Make-up zoals alleen een professional die kan opbrengen. Strak in de houding, zonder me aan te kijken. En soppend, ongetwijfeld.
Ik besteedde geen tijd aan inleidingen of aan uitweidingen over mijn beslissing en hoe ik daartoe gekomen was.
“Hoe vaak heb je deze week gevingerd op dit moment?”
“Niet meneer. Ik meende dat ik dat alleen zou mogen na uw toestemming meneer.”
“En wat liet je aannemen dat ik daarover zou willen gaan?”
“Daaraan twijfelde ik niet meneer.”
“Is dat zo. Je bent nogal overtuigd dat je eigen voorgevoelens kloppen. Dat gaat nog eens een keer mislopen, dat garandeer ik je. Doe het bovenste laatje van die kast eens open.”
Daarin lag een flinke glazen ribbeltjesdildo die ik een goede vriend van mij deze week had laten brengen. In zijn verwarmde garage staan dozen met daarin wat nog rest van mijn inboedel. Waarvan ik nog geen afstand heb kunnen doen.
Zijn gruwelijke, grote grijns had ik hooghartig willen negeren maar toen hij daarom begon te schateren hield ik het ook niet meer.
“Draag je een broekje?”
“Ja meneer. Mocht dat niet?”
“Wat niet mag kun je nog niet weten als ik het nog niet heb gezegd. Trek het ding uit maar bespaar me de aanblik.”
Voor alle zekerheid keek ik ook nog maar de andere kant op. Ongetwijfeld meende ze dat ze me met de aanblik van haar gleufje virtueel op de knieën zou kunnen krijgen. Niets frustreert vrouwen meer dan een man die hun verleidingen negeert. Laat staan dat hij er mijlenhoog boven staat.
Ongetwijfeld was er een fraai stukje netgekochte lingerie tevoorschijn gekomen. Ik gunde het geen blik waardig.
“In de vuilnisbak ermee. Vanaf nu geen slipjes meer voor jou. Geef die mannetjes hier maar eens echt wat te zien als je je bukt of mooier nog: als je hurkt.”
Het ging niet helemaal zoals ze gedacht had.
Ik wachtte op het geluid van de dichtvallende afvalbak. Schoorvoetend kwam ze terug, een heel stuk minder in de houding dan daarnet.
“Wat is dat voor houding? Als je je meldt is elke vezel van je attent. Zo ja, dat is al wat beter.”
Het was perfect maar dat moet je natuurlijk nooit zeggen.
“Goed. Pak nu dat speelgoedje en ga in die stoel zitten.”
Ze begon de stoel om te draaien, want hij stond nu met de rug naar me toe.
“Had ik iets gezegd over verplaatsen? Nee? Dat dacht ik toch. OK, laat me maar eens meemaken hoe geil je bent. Ik hoef het bepaald niet te zien maar ik zal er toch op moeten toezien, al is het maar één keer. Je krijgt een ruimhartige twee minuten om klaar te komen. En die beginnen NU!”
Ze verspilde nog wel een seconde of twintig aan aarzelen. Al was het alleen al omdat ze me helemaal niet kon laten meegenieten op deze manier en juist dat had haar zo opwindend geleken. Maar toen koos ze eieren voor haar geld en bracht ze de dildo in en, mijn hemel, wat liet ze daarmee een hoeveelheid vocht horen.
Haar bewegingen waren maar even ingehouden en wat beschaamd. Maar al snel kwamen haar heupen omhoog en stootte ze tegen de bewegingen van haar hand in. O ja, geil was ze. Ik heb nog niet eerder een sub gezien die zich zo snel voor mijn ogen liet gaan. Ook een blijk van vertrouwen natuurlijk. Van heel veel en onbegrensd vertrouwen.
Ze was maar nauwelijks over de anderhalve minuut toen haar orgasme hoorbaar naderde. De nood was echt hoog geweest. Ik wachtte nog heel even en zei luid en duidelijk: “Stop. Opstaan, kleren netjes maken, dildo schoonmaken en terugleggen. En wegwezen.”
Ik noemde zelfs geen nieuwe datum.
Ze kwam geschrokken overeind en stond met nog niet eens gefastoeneerde kleren heel even te vechten tegen haar gevoelens en de niet te weerstane aandrang om te protesteren en ging toen doen wat ik zei. Ik had me alweer verdiept in een herdruk van het ooit zo fabuleuze Masters en Johnson-rapport. Ook al is het gedateerd, daarom kan het nog wel leerzaam zijn.
Het deed me veel genoegen dat ze de deur heel zachtjes sloot.

De volgende week was ze er natuurlijk weer. Ik liet haar wel twintig minuten staan maar het zag er niet naar uit dat dat meer zou doen dan haar frustreren.
Dan maar schofferen.
“Wat voor dienst heb je morgen?”
“Een vroege, meneer. Ik begin om acht uur.”
“Zorg dat je hier om half acht bent. Neem brede tape mee en knikkers.”
En ik nam mijn boek weer ter hand. Ze heeft er nog lang gestaan. Eerst niet wetend wat ze moest, dan niet gelovend dat ik haar vandaag verder zou negeren. Opkomende woede vervolgens, daarna zich ontwikkelend begrip omdat het vast wel bij de opvoeding zou horen en tenslotte berusting.
Ik had haar bijna teruggeroepen voor een zoen toen ze met hangende schouders wegliep.

Zwarte, flink klevende tape bracht ze mee. Jammer voor haar. De knikkers waren ook al groot. Arme schat.
“Ga naar de badkamer en draai om elke borst flink strak die tape. Zorg dat je er tenminste zeven knikkers onder draait, zoveel mogelijk verspreid over het oppervlak. Laat het eruit zien als twee torpedo's met bulten. Doe het in de badkamer want ik hoef het niet te zien. Het interesseert me niet. Je hoeft me het resultaat ook niet te tonen. Doe daarna je dienst zoals altijd. Kom niet zeuren dat het zo'n pijn doet want het gaat er niet af. Je mag alleen komen als de boel dreigt af te sterven dus ik suggereer je de boel niet te strak te doen. Maar ook zeker niet te los want dan zal de pijn van overdag verre worden overtroffen door de straf achteraf. Ophoepelen.”

Ik weet niet hoe vaak ze voor mijn deur heeft gestaan, haar borsten schreeuwend om verlossing, maar overtuigd van de niet misselijke implicaties als ze zou binnenstappen. Ik heb haar zeker één keer gezien, weerspiegeld in het raam. O, ik kon het bijna met haar meevoelen. Het moet duivels pijnlijk zijn geweest. Het was dan ook niet eens zozeer een test in volharding. Eigenlijk had ik er niet op gerekend dat ze het veel langer dan twee uren zou uithouden. Ik hield het eigenlijk niet voor mogelijk dat ze het zo lang zou volhouden want ik weet behoorlijk goed hoe gevoelig borsten zijn. En met het klimmen der uren kreeg ik dus ook steeds meer de aanvechting te gaan controleren of het allemaal nog wel goed ging. Of ze niet ergens flauwgevallen in een bezemkast lag.
De volle negen uur hield ze het vol. Op karakter, want ze zag bleek als een doek en wist nauwelijks meer dat ze bestond toen ze zich meldde. Maar o, die verbeten trek om haar mond en die ogen die ondanks alles nog een fel brandend vuur lieten zien. Opgeven? Ze ging nog liever dood. Wat een meid. Wat een meid! Ik wilde dat ik haar zestig jaar geleden had ontmoet. Ik zou haar nooit meer hebben laten gaan. De wil om te dienen gecombineerd met zo'n karakter, het was bijna net zoiets als de ontmoeting van de twee genieën Lennon en McCartney. Het kan haast niet gebeuren, maar het gebeurt. Soms. En ik was er getuige van.
En dan was ze nog zeer smakelijk om te zien ook. Geen fotomodel, geen vamp, niks van dat. Gewoon een girl next door, maar dan wel één waarvoor alle jongens in de stad zouden vechten om ernaast te mogen wonen. Tegenwoordig heet zoiets een lekker ding. Het zal wel.
“Bespaar me je gezeur over het geringe ongemak dat je wellicht hebt gevoeld. Haal die rommel eraf en toon me dan die dingen maar. Zodat ik kan kijken hoe het erbij hangt.”
Nou, het waren twee nogal vreemd gevormde borsten, voorzien van veertien flinke blauwe plekken. Niet te zuinig. Maar de kleur leek verder gezond en er was dus niets dat niet weer zou wegtrekken.
Sla ze met je rechterhand. Van alle kanten en flink hard. Twintig keer. Ik wil die dingen rood zien worden. Ik wil er vingers op zien. Begrepen?”
“Ja meneer.”
Niet timide maar willig. Mooooooi.
Natuurlijk keek ik niet toen ze haar eigen borsten teisterde. Ik was veel te druk met andere dingen.
Wel zag ik dat ze flink krom stond toen ze klaar was. Waar ze eerder dacht dat ze pijn leed wist ze nu dat het altijd erger kan.

Omdat ze mijn lustslavin wilde zijn leerde ik haar in de weken daarna dat slavin zijn meer is dan al dan niet mogen klaarkomen. Heel wat meer. Heel wat anders wellicht zelfs. Wie ook nog een gebruiksvoorwerp wil zijn moet bereid zijn zich nog wel heel wat meer vernederingen, pijn en ellende te laten welgevallen en dan ook nog in staat zijn voor zichzelf daar een saus van dienen overheen te gieten.
Die weken daarna ging ze door een diep dal. Ik liet haar intens lijden. Maar ze droeg het als een top-marinier in opleiding. “Mij krijg je er niet onder.” Dat motto hing op papier aan haar wand en stond met lippenstift op haar spiegel geschreven. Daar stond ze mee op, daar ging ze mee naar bed. En de hele tussenliggende dag was dat het dat haar gaande hield.
Ik had nog nooit zo'n sterke wil gezien.
Ik hoefde haar niet veel uit te leggen. Het meeste begreep ze zo wel. Maar de allerbelangrijkste les was natuurlijk dat een Meester niet zelf iets hoeft te doen en toch zijn meisje kan opvoeden, kan kneden tot een gehoorzaam slavinnetje dat weet wat er van haar wordt verwacht en ook kán doen wat er van haar wordt verwacht. En in alle simpelheid is dat uiteindelijk dat je er moet zijn voor je Meester. Punt. Volledig. En zelfs al laat hij je alles zelf doen of stuurt hij je ergens anders heen, dan nog is hij je Meester. Want op afstand waakt hij over je. Op afstand stuurt hij alles zo dat je krijgt wat goed voor je is. En meer heb je niet nodig.
En dat alles begreep ze tot in haar tenen.

Toen ik er daarnaast van overtuigd was dat ik haar niet zou kunnen laten afhaken gaf ik voor mezelf toe dat ze het examen summa cum laude had afgelegd. Wat anders restte mij dan nog dan haar zelf een betrekking aan te bieden?
En zo kwam het dat ik op een dag tegen haar zei: “Dit is Jim. Hij heeft mijn slavinnen overgenomen toen ik stopte. Ze zijn allemaal gegaan toen ik zei dat ze naar hem moesten gaan. En ze zijn er nog. Gehoorzaam hem.”
En ik keek met genoegen toe hoe Jim haar geen tijd gunde om hem te bekijken, maar haar vastpakte en dwong over mijn bed te bukken. Haar rokje ging omhoog en in no time werd ze zonder ook maar een greintje inleiding, voorspel, gevoel of emotie gepenetreerd. Door haar onderarmen die op mijn benen lagen voelde ik het gebeuk bijna even hevig doorkomen als zij. Natuurlijk voelde ik niet hoe zijn flinke pik haar gevoelige kutje spleet en elke keer zo diep in haar ramde dat het pijn deed. Maar ik zag daar genoeg van in haar ogen. Het lijden gaf haar genot. Ze wist met heel haar lijf dat dit het was dat ze altijd had gewild. Een man die ze nog nooit had gezien nam haar omdat hij daar gewoon zin in had. Zonder zich ook maar een moment te bekommeren om wat zij voelde. En het maakte haar zo geil dat ze alleen al wel van zijn binnendringen had kunnen klaarkomen. Maar dat wilde ze niet. Ze wilde eerst lijden. Veel lijden.
Het was misschien niet zo gegaan als ze verwacht had maar ze was slavin genoeg om te beseffen en te aanvaarden dat het voor een slavin nooit gaat om wat ze verwacht. Het gaat erom wat ze nodig heeft en wat haar nu overkwam was in alle opzichten wat ze nodig had.
Ze draaide haar hoofd naar mij toe en keek mij aan. Ze lachte niet maar dat was ook niet nodig. Met haar ogen drukte ze genoeg uit. Afzien. Pijn. Maar vooral dat ze was waar ze zijn wilde. En door dat alles heen een grenzeloze lust.
O ja, ze was een lustslavin in hart en nieren. En wat zou hij haar nog veel leren dat ze nog niet eens wist. Nog niet eens kon bevroeden. Hoeveel dieper je nog kunt gaan. En hoeveel groter daardoor de bevrediging is. De voldoening.
Natuurlijk kwam hij in haar mond. En voor het eerst in mijn leven zag ik dat begrip dat alle pubers kennen werkelijkheid worden. Met zaadsmekende ogen ontving ze en nam ze tot zich.
Maar toen was Jim al bijna halverwege de deur en gromde: “Mee.”
En ik zag dat het goed was.

© Janneman

Mei 2009

Fantasie is belangrijker dan kennis - Albert Einstein